Relaties
alle pijlers
Ouders gaan uit elkaar
maandag 5 oktober 2009 om 18:31
Laat ik beginnen te zeggen dat dit de eerste keer is dat ik ooit op een forum (anoniem) mijn verhaal doe. Ik heb een geweldige vriend waar ik alles aan kwijt kan maar ik heb op de een of andere manier sterk de behoefte feedback te krijgen van mensen die (ooit) dezelfde ervaring hebben (gehad). Misschien dat ik dan wat meer, of beter inzicht krijg in deze situatie.
Mijn ouders hebben altijd al een problematische relatie gehad. Het is altijd een stel geweest dat veel liefde aan elkaar toonde maar soms ook vreselijke ruzies had. Mijn herinneringen over mijn jeugd zijn mooi en pijnlijk tegelijk. De laatste twee jaar (ik woon inmiddels 5 jaar niet meer thuis) zijn de ruzies en verwijten over het verleden echter zo erg geworden dat het 'uit elkaar gaan' en 'scheiden' niet meer zo onwaarschijnlijk lijkt. Met mijn vader praat ik nauwelijks, hij doet simpelweg alsof er niks aan de hand is. Daartegenover praat ik veel met mijn moeder, die steeds pijn en verdriet laat zien die ze na al die jaren niet meer voor mij, haar eigen dochter, kan verbergen.
Op dit moment weet ik vrij goed wat er allemaal is misgegaan in de relatie tussen mijn ouders. Ik weet wat mijn vader heeft 'uitgespookt' en hoeveel verdriet hij mijn moeder heeft gedaan. Hij heeft ook toegegeven dat hij zich herhaaldelijk heeft misdragen en probeert het nu dan ook goed te maken. Hij vindt alleen dat ik niet met 'zijn' problemen mag worden belast, maar dat zie ik toch echt anders. Zijn gedrag en walgelijke daden hebben ook effect op mij gehad en op ons gezin als geheel. Mijn moeder is er kapot van, en ik dus ook. Dus houd ik hem op een afstand omdat hij wel vaker iets heeft beloofd, een kans heeft gekregen en... inderdaad, in hetzelfde gedrag verviel. Ik maak me dus vooral zorgen om mijn moeder, die erg in de war is. Ze houdt van mijn vader maar kan zo niet verder leven. Ze heeft heel erg veel opgegeven om bij hem te zijn en voelt zich na 30 jaar huwelijk gemanipuleerd, niet gerespecteerd en misbruikt. Toch kan ze zich geen leven zonder hem voorstellen, terwijl ze in mijn ogen zo'n ontzettend sterke vrouw is. Ze wil hem waarschijnlijk toch nog een kans geven en kijken of er 'verbetering' komt.
Mijn rol in dit verhaal is dat ik mijn moeder steun en naar haar luister. Ze voelt zich vreselijk dat ze mij haar problemen met mijn vader toevertrouwt, maar ze vertrouwt gewoonweg niemand anders dan mij als het hierom gaat. Het gevolg is dat ze mij om advies vraagt en waarde hecht aan mijn mening maar ik op mijn beurt voorzichtig ben mijn mening te spuien. Ik wil natuurlijk dat ze allebei gelukkig zijn. Maar eerlijk gezegd denk ik niet dat er 'verbetering' komt en dat ze beter af zijn zonder elkaar. Ik zou dat echter nooit zo direct zeggen tegen mijn vader of moeder en het gevoel hebben dat ik meebeslis in de toekomst van mijn ouders' relatie.
Momenteel denk ik dus dat het het beste is voor iedereen (ik heb ook nog een zusje van 18) als ze (een tijdje) uit elkaar gaan. Scheiden vind ik zelfs geen vreemde gedachte meer. Ik schaam me alleen vreselijk dat ik hier echt zo over denk... en ondertussen zie ik mijn moeder wegkwijnen en zichzelf wegcijferen om hem een kans te geven omdat ze denkt dat hij haar ware liefde is, hoeveel pijn hij haar ook doet. Ik wil echt geloven dat hij zijn best doet, maar ergens denk ik dat je elkaar na zoveel ellende niet moet willen veranderen en dat er nog heel wat is om voor te leven... en echt gelukkig te zijn. Dat gun ik ze allebei.
Mijn ouders hebben altijd al een problematische relatie gehad. Het is altijd een stel geweest dat veel liefde aan elkaar toonde maar soms ook vreselijke ruzies had. Mijn herinneringen over mijn jeugd zijn mooi en pijnlijk tegelijk. De laatste twee jaar (ik woon inmiddels 5 jaar niet meer thuis) zijn de ruzies en verwijten over het verleden echter zo erg geworden dat het 'uit elkaar gaan' en 'scheiden' niet meer zo onwaarschijnlijk lijkt. Met mijn vader praat ik nauwelijks, hij doet simpelweg alsof er niks aan de hand is. Daartegenover praat ik veel met mijn moeder, die steeds pijn en verdriet laat zien die ze na al die jaren niet meer voor mij, haar eigen dochter, kan verbergen.
Op dit moment weet ik vrij goed wat er allemaal is misgegaan in de relatie tussen mijn ouders. Ik weet wat mijn vader heeft 'uitgespookt' en hoeveel verdriet hij mijn moeder heeft gedaan. Hij heeft ook toegegeven dat hij zich herhaaldelijk heeft misdragen en probeert het nu dan ook goed te maken. Hij vindt alleen dat ik niet met 'zijn' problemen mag worden belast, maar dat zie ik toch echt anders. Zijn gedrag en walgelijke daden hebben ook effect op mij gehad en op ons gezin als geheel. Mijn moeder is er kapot van, en ik dus ook. Dus houd ik hem op een afstand omdat hij wel vaker iets heeft beloofd, een kans heeft gekregen en... inderdaad, in hetzelfde gedrag verviel. Ik maak me dus vooral zorgen om mijn moeder, die erg in de war is. Ze houdt van mijn vader maar kan zo niet verder leven. Ze heeft heel erg veel opgegeven om bij hem te zijn en voelt zich na 30 jaar huwelijk gemanipuleerd, niet gerespecteerd en misbruikt. Toch kan ze zich geen leven zonder hem voorstellen, terwijl ze in mijn ogen zo'n ontzettend sterke vrouw is. Ze wil hem waarschijnlijk toch nog een kans geven en kijken of er 'verbetering' komt.
Mijn rol in dit verhaal is dat ik mijn moeder steun en naar haar luister. Ze voelt zich vreselijk dat ze mij haar problemen met mijn vader toevertrouwt, maar ze vertrouwt gewoonweg niemand anders dan mij als het hierom gaat. Het gevolg is dat ze mij om advies vraagt en waarde hecht aan mijn mening maar ik op mijn beurt voorzichtig ben mijn mening te spuien. Ik wil natuurlijk dat ze allebei gelukkig zijn. Maar eerlijk gezegd denk ik niet dat er 'verbetering' komt en dat ze beter af zijn zonder elkaar. Ik zou dat echter nooit zo direct zeggen tegen mijn vader of moeder en het gevoel hebben dat ik meebeslis in de toekomst van mijn ouders' relatie.
Momenteel denk ik dus dat het het beste is voor iedereen (ik heb ook nog een zusje van 18) als ze (een tijdje) uit elkaar gaan. Scheiden vind ik zelfs geen vreemde gedachte meer. Ik schaam me alleen vreselijk dat ik hier echt zo over denk... en ondertussen zie ik mijn moeder wegkwijnen en zichzelf wegcijferen om hem een kans te geven omdat ze denkt dat hij haar ware liefde is, hoeveel pijn hij haar ook doet. Ik wil echt geloven dat hij zijn best doet, maar ergens denk ik dat je elkaar na zoveel ellende niet moet willen veranderen en dat er nog heel wat is om voor te leven... en echt gelukkig te zijn. Dat gun ik ze allebei.
maandag 5 oktober 2009 om 18:50
Mijn schoonouders liggen in scheiding, de situatie lijkt erg veel op de situatie die jij beschrijft. Er valt eigenlijk niet over te praten met mijn schoonvader. Hij wootn alweer samen met een nieuwe vriendin, ver bij ons vandaan. Als je aan hem vroeg of vraagt hoe het gaat krijg je alleen oppervlakkige antwoorden. Mijn schoonmoeder daarintegen praat veel over alle problemen. Ze vertelt dingen waardoor ik erg boos wordt op mijn schoonvader, maar die woede kan ik niet zo laten zien omdat zij nog van hem houdt en mijn schoonvader wél de vader van mijn vriend is. Lastig hoor. Mijn schoonmoeder vertelt me ook details over hun seksleven, met die informatie kan ik al helemaal niets. De beslissing om uit elkaar te gaan heeft lang geduurd, het ging al meer dan 5 jaar niet goed tussen mijn schoonouders.
Sterkte!
Sterkte!
maandag 5 oktober 2009 om 18:58
Een aantal jaar geleden zat ik in precies dezelfde situatie. Moeder praatte altijd met mij en ik luisterde. Op dat moment vond ik dat niet zo erg, maar later heeft me dit toch opgebroken. Als kind hoor je niet door je moeder als luisterend oor "gebruikt" te worden. Het brengt je in een onmogelijke situatie.
Toen mijn moeder uiteindelijk de stap durfde te zetten om te vertrekken, was mijn vader in paniek. Hij moest zichzelf ineens zien te redden. Met als gevolg dat ik ook hem steeds aan de telefoon had (ik studeerde toen en kwam alleen in het weekend thuis) Nu hoorde ik ineens de verhalen ook van een andere kant. Dit kon ik niet aan. Ik heb toen het contact met mijn vader een tijdje op een laag pitje gezet. En uiteindelijk was ik ook sterk genoeg om tegen mijn moeder te zeggen dat ik het niet meer wilde horen. Het deed mij te veel verdriet. Ik kwam zelf niet toe aan mijn eigen verdriet. Ik was alleen maar bezig om te zorgen. Mijn moeder snapte dit en begon weer moeder te zijn.
Mijn punt: zorg alsjeblieft goed voor jezelf. Jij bent hun kind, hoe volwassen ook. jij hoeft de verhalen niet aan te horen. Het is voor jou al moeilijk genoeg dat je ouders gaan scheiden! Ook al weet je dat ze waarschijnlijk beteraf zijn zonder elkaar, het blijft pijnlijk.
Ik heb nu niet genoeg tijd om rustig te lezen/typen, want dochter moet naar bed. Ik kom later wel even rustig terug, zodat je misschien meer aan me hebt.
Mailen mag ook: mango82@live.nl
Toen mijn moeder uiteindelijk de stap durfde te zetten om te vertrekken, was mijn vader in paniek. Hij moest zichzelf ineens zien te redden. Met als gevolg dat ik ook hem steeds aan de telefoon had (ik studeerde toen en kwam alleen in het weekend thuis) Nu hoorde ik ineens de verhalen ook van een andere kant. Dit kon ik niet aan. Ik heb toen het contact met mijn vader een tijdje op een laag pitje gezet. En uiteindelijk was ik ook sterk genoeg om tegen mijn moeder te zeggen dat ik het niet meer wilde horen. Het deed mij te veel verdriet. Ik kwam zelf niet toe aan mijn eigen verdriet. Ik was alleen maar bezig om te zorgen. Mijn moeder snapte dit en begon weer moeder te zijn.
Mijn punt: zorg alsjeblieft goed voor jezelf. Jij bent hun kind, hoe volwassen ook. jij hoeft de verhalen niet aan te horen. Het is voor jou al moeilijk genoeg dat je ouders gaan scheiden! Ook al weet je dat ze waarschijnlijk beteraf zijn zonder elkaar, het blijft pijnlijk.
Ik heb nu niet genoeg tijd om rustig te lezen/typen, want dochter moet naar bed. Ik kom later wel even rustig terug, zodat je misschien meer aan me hebt.
Mailen mag ook: mango82@live.nl
maandag 5 oktober 2009 om 19:29
Erg herkenbaar. Wat mij vooral heeft aangegrepen is dat vrijwel alle mensen, inclusief mijn ouders zelf, er niet bij stil lijken te staan hoe moeilijk het kan zijn voor de kinderen. Het bericht van Mango had ook het mijne kunnen zijn.
Ik was 23 toen mijn ouders scheidden en ik vond het op een gegeven moment ontzettend zwaar worden om mijn eigen verdriet én het verdriet van mijn ouders te dragen. Ik heb me daar erg schuldig om gevoeld, want wat jij ook zegt: zij moeten het ook kwijt bij iemand die ze vertrouwen, maar cijfer jezelf niet weg, nooit niet.
Ik was 23 toen mijn ouders scheidden en ik vond het op een gegeven moment ontzettend zwaar worden om mijn eigen verdriet én het verdriet van mijn ouders te dragen. Ik heb me daar erg schuldig om gevoeld, want wat jij ook zegt: zij moeten het ook kwijt bij iemand die ze vertrouwen, maar cijfer jezelf niet weg, nooit niet.
maandag 5 oktober 2009 om 19:33
Hoe moeilijk het ook is, het is niet jouw leven. Je moeder maakt een keuze. Ze kiest er namelijk voor om de situatie te accepteren. Eigenlijk zou ze jou hierin helemaal niet moeten betrekken.
Net zo goed als alle moeders die zich om dezelfde reden zorgen maken om hun dochter, of vrouwen die zich zorgen maken om een vriendin, een buurvrouw, en ook alle dames die hier zelf hun hart uitstorten, die steeds weer te horen krijgen dat ze dan maar bij hem weg moeten gaan... Uiteindelijk zal degene die in de situatie zit daar zelf uit moeten stappen.
Net zo goed als alle moeders die zich om dezelfde reden zorgen maken om hun dochter, of vrouwen die zich zorgen maken om een vriendin, een buurvrouw, en ook alle dames die hier zelf hun hart uitstorten, die steeds weer te horen krijgen dat ze dan maar bij hem weg moeten gaan... Uiteindelijk zal degene die in de situatie zit daar zelf uit moeten stappen.
maandag 5 oktober 2009 om 20:40
Misschien eens googlen op 'dramadriehoek'.
Je hebt de rol van redder aangenomen en dat is een buitengewoon onaangename positie. Het goede nieuws is dat je er mee kunt stoppen door te accepteren dat je ouders volwassen mensen zijn die hun eigen beslissingen nemen en die hun (volwassen) kinderen niet horen op te zadelen met hun relatieproblemen.
Je hebt de rol van redder aangenomen en dat is een buitengewoon onaangename positie. Het goede nieuws is dat je er mee kunt stoppen door te accepteren dat je ouders volwassen mensen zijn die hun eigen beslissingen nemen en die hun (volwassen) kinderen niet horen op te zadelen met hun relatieproblemen.
maandag 5 oktober 2009 om 20:56
maandag 5 oktober 2009 om 21:48
mijn ouders zijn een paar jaar geleden gescheiden. Ik vond het destijds vreselijk voor m'n moeder, mn moeder vond het ook vreselijk, maar ze is nu ZO veel gelukkiger! Nieuwe man, en ze passen zoveel beter bij elkaar.
Denk dat je het echt wel moeilijk zult krijgen, want het is echt klote als je vertrouwde huis er niet meer is, maar uiteindelijk denk ik dat je moeder veel gelukkiger zou kunnen zijn...zo hoort een relatie toch niet te zijn?
Denk dat je het echt wel moeilijk zult krijgen, want het is echt klote als je vertrouwde huis er niet meer is, maar uiteindelijk denk ik dat je moeder veel gelukkiger zou kunnen zijn...zo hoort een relatie toch niet te zijn?
