Relaties
alle pijlers
Vriend wil niet verder met onze relatie?
dinsdag 6 oktober 2009 om 15:31
Dit is een rampjaar! Allereerst ben ik ernstig ziek geworden en nu lijkt het erop dat mijn vriend niet verder wil met onze relatie.
Ik voelde de bui al een paar weken hangen. Maar durfde er niet naar te vragen omdat het daarmee dan een feit zou zijn. Dit weekend kwam het hoge woord (toch op mijn verzoek ) eruit. Hij is niet meer blij/gelukkig. Het is niet alleen onze relatie het is het hele leven, hij heeft het bijvoorbeeld ook niet meer naar zijn zin op het werk. Als ik hem zo aanhoor dan lijkt het mij dat hij tegen een burn-out aan zit. Hij zal dat echter nooit toegeven en heeft nu de neiging om weg te rennen van alles wat nu niet leuk is dus ook van mij.
Maar misschien zit ik er ook wel helemaal naast en heeft hij het al jaren niet meer leuk met mij, maar heeft hij dat nooit willen toegeven, ook niet aan zichzelf. En nu we echt een K*T jaar hebben met mijn ziek zijn dat hij dat ineens inziet.
We hebben al vaker met een crisis te maken gehad, alleen dan was ik altijd degenen die twijfelde. Hij overtuigde mij er dan altijd van hoe leuk we het dan hadden. En dan gingen we altijd weer verder. Ziek worden is nooit leuk, maar het leert een mens wel relativeren. Ik ben de afgelopen maanden gaan inzien dat ik van muizen soms olifanten maakten. De lijst met positieven dingen en waarom ik zoveel van hem hou is veel langer dan die paar iets mindere punten.
Ik keek ontzettend uit naar de tijd dat ik mij weer wat beter zou voelen en we weer een setje zouden zijn ipv patiënt en verpleger, weer een seksleven op zouden bouwen, lekker op vakantie kunnen gaan ect.
Maar zoals ik het nu in kan schatten is het dus voorbij, en daarmee kondigt de volgende ramp zich aan. We hebben een paar jaar geleden ons droompaleis gekocht. We hebben ons hiervoor flink in de schulden gestoken en kunnen hier geen van beide alleen blijven wonen. Het huis is op dit moment echter onverkoopbaar omdat we nog niet klaar zijn met verbouwen. Daarnaast is het in een prijsklasse die in deze regio totaal niet verkoopt. Er is ook geen financiële ruimte om een van ons elders te laten wonen. En als het dan uiteindelijke lukt om alles te verkopen zullen we allebei met een flinke schuld blijven zitten (tophypotheek + kredietcrisis).
Mijn droom valt in duigen en ik ben zo ontzettend verdrietig .
Groet
Zusje
Ik voelde de bui al een paar weken hangen. Maar durfde er niet naar te vragen omdat het daarmee dan een feit zou zijn. Dit weekend kwam het hoge woord (toch op mijn verzoek ) eruit. Hij is niet meer blij/gelukkig. Het is niet alleen onze relatie het is het hele leven, hij heeft het bijvoorbeeld ook niet meer naar zijn zin op het werk. Als ik hem zo aanhoor dan lijkt het mij dat hij tegen een burn-out aan zit. Hij zal dat echter nooit toegeven en heeft nu de neiging om weg te rennen van alles wat nu niet leuk is dus ook van mij.
Maar misschien zit ik er ook wel helemaal naast en heeft hij het al jaren niet meer leuk met mij, maar heeft hij dat nooit willen toegeven, ook niet aan zichzelf. En nu we echt een K*T jaar hebben met mijn ziek zijn dat hij dat ineens inziet.
We hebben al vaker met een crisis te maken gehad, alleen dan was ik altijd degenen die twijfelde. Hij overtuigde mij er dan altijd van hoe leuk we het dan hadden. En dan gingen we altijd weer verder. Ziek worden is nooit leuk, maar het leert een mens wel relativeren. Ik ben de afgelopen maanden gaan inzien dat ik van muizen soms olifanten maakten. De lijst met positieven dingen en waarom ik zoveel van hem hou is veel langer dan die paar iets mindere punten.
Ik keek ontzettend uit naar de tijd dat ik mij weer wat beter zou voelen en we weer een setje zouden zijn ipv patiënt en verpleger, weer een seksleven op zouden bouwen, lekker op vakantie kunnen gaan ect.
Maar zoals ik het nu in kan schatten is het dus voorbij, en daarmee kondigt de volgende ramp zich aan. We hebben een paar jaar geleden ons droompaleis gekocht. We hebben ons hiervoor flink in de schulden gestoken en kunnen hier geen van beide alleen blijven wonen. Het huis is op dit moment echter onverkoopbaar omdat we nog niet klaar zijn met verbouwen. Daarnaast is het in een prijsklasse die in deze regio totaal niet verkoopt. Er is ook geen financiële ruimte om een van ons elders te laten wonen. En als het dan uiteindelijke lukt om alles te verkopen zullen we allebei met een flinke schuld blijven zitten (tophypotheek + kredietcrisis).
Mijn droom valt in duigen en ik ben zo ontzettend verdrietig .
Groet
Zusje
dinsdag 6 oktober 2009 om 15:39
Wat een rotsituatie zusje... maar toen ik je laatste stukje las, over het feit dat je eigenlijk bij elkaar moet blijven vanwege de financien, dacht ik gelijk het volgende: Je moet dus nog wel een tijd met zn tweeen in 1 huis wonen en de verbouwing afmaken. Misschien dat ie in die periode een beetje tot rust kan komen en dingen op een rijtje kan zetten. Dus volgens mij is nog niet alle hoop vervlogen
dinsdag 6 oktober 2009 om 16:01
Klinkt r*k!! Kan me voorstellen dat dit niet als beste jaar in de boeken komt. Misschien is het nog wel de moeite waard om een kleine reddingspoging te doen. Heb je bijv al aan relatie therapie gedacht?? Ik heb hier geen ervaring mee, maar zou het iig proberen als ik in jouw/jullie situatie zou zitten.
Veel sterkte!!
Veel sterkte!!
dinsdag 6 oktober 2009 om 16:12
Jeetje, erg vervelend om te horen, zo'n boodschap....Hoe lang zijn jullie samen?
Ik hoop dat hij nog relatietherapie wil doen. Hij is niet meer blij/gelukkig, maar je schrijft niet dat hij niet meer van jou houdt. Als er nog wel liefde is, zou ik in elk geval therapie samen proberen. Pas dán kun je zeggen dat je alles hebt geprobeerd, vind ik. Ziekte overkomt een mens, daar kan niemand iets aan doen. Denk dus -als dit lukt- in de eerste plaats aan je gezondheid!
Tja en in deze tijd een huis verkopen is een ramp...het huis naast mij staat al 2 jaar te koop en is echt niet zo'n duur huis.
Sterkte!
Ik hoop dat hij nog relatietherapie wil doen. Hij is niet meer blij/gelukkig, maar je schrijft niet dat hij niet meer van jou houdt. Als er nog wel liefde is, zou ik in elk geval therapie samen proberen. Pas dán kun je zeggen dat je alles hebt geprobeerd, vind ik. Ziekte overkomt een mens, daar kan niemand iets aan doen. Denk dus -als dit lukt- in de eerste plaats aan je gezondheid!
Tja en in deze tijd een huis verkopen is een ramp...het huis naast mij staat al 2 jaar te koop en is echt niet zo'n duur huis.
Sterkte!
dinsdag 6 oktober 2009 om 16:28
Kunnen jullie er niet een "werkjaar" van maken? In de zin van: we nemen een jaar om het huis af te maken, om iets aan de werksituatie te doen, en beter te worden.
Aan het eind van dat jaar maken jullie de balans op en nemen jullie een beslissing.
Het gaat er dus niet om in dat jaar te gaan proberen de relatie te redden (zou leuk zijn als dat ook gebeurt), maar de insteek is: praktische problemen oplossen en emotioneel even pas op de plaats maken.
Aan het eind van dat jaar maken jullie de balans op en nemen jullie een beslissing.
Het gaat er dus niet om in dat jaar te gaan proberen de relatie te redden (zou leuk zijn als dat ook gebeurt), maar de insteek is: praktische problemen oplossen en emotioneel even pas op de plaats maken.
dinsdag 6 oktober 2009 om 16:31
Misschien is hij inderdaad overwerkt zoals je zegt en omdat jullie ook in de situatie patient verpleger zitten zoals je beschrijft is hem dat nu misschien iets teveel.
Het moge duidelijk zijn dat niets hiervan jouw fout is, maar ik weet niet hoe afhankelijk je nu van hem bent? Misschien kun je daar iemand anders voor regelen zodat hij een beetje rust terug krijgt en jullie weer gewoon vriend en vriendin zijn?
Is dat een mogelijkheid. Zodra de stress afneemt voelt hij zich vast beter.
Het moge duidelijk zijn dat niets hiervan jouw fout is, maar ik weet niet hoe afhankelijk je nu van hem bent? Misschien kun je daar iemand anders voor regelen zodat hij een beetje rust terug krijgt en jullie weer gewoon vriend en vriendin zijn?
Is dat een mogelijkheid. Zodra de stress afneemt voelt hij zich vast beter.
dinsdag 6 oktober 2009 om 16:31
Toevoeging: als je nu én het werk onder de loep neemt, én je ziekte, én het huis verbouwt en dan óók nog hem onder druk zet om in therapie te gaan, heb je kans dat de druk gewoon te hoog wordt.
Juist als je nu focust op: we gaan deze praktische projecten goed afwikkelen, heb je kans dat er even lucht komt. Hij zit niet goed in zijn vel en je hebt hem nu gepushed om te zeggen dat hij niet gelukkig is in de relatie, maar misschien is hij er helemaal niet aan toe om nu de boel op te breken. Best kans dat jullie er spijt van krijgen als je nu forceert dat alles dan maar gelijk opgebroken moet worden.
Juist als je nu focust op: we gaan deze praktische projecten goed afwikkelen, heb je kans dat er even lucht komt. Hij zit niet goed in zijn vel en je hebt hem nu gepushed om te zeggen dat hij niet gelukkig is in de relatie, maar misschien is hij er helemaal niet aan toe om nu de boel op te breken. Best kans dat jullie er spijt van krijgen als je nu forceert dat alles dan maar gelijk opgebroken moet worden.
dinsdag 6 oktober 2009 om 17:04
quote:Snormel schreef op 06 oktober 2009 @ 16:31:
Toevoeging: als je nu én het werk onder de loep neemt, én je ziekte, én het huis verbouwt en dan óók nog hem onder druk zet om in therapie te gaan, heb je kans dat de druk gewoon te hoog wordt.
Juist als je nu focust op: we gaan deze praktische projecten goed afwikkelen, heb je kans dat er even lucht komt. Hij zit niet goed in zijn vel en je hebt hem nu gepushed om te zeggen dat hij niet gelukkig is in de relatie, maar misschien is hij er helemaal niet aan toe om nu de boel op te breken. Best kans dat jullie er spijt van krijgen als je nu forceert dat alles dan maar gelijk opgebroken moet worden.
Wat Snormel hier zegt vind ik heel wijs en verstandig klinken. Als jullie het vooralsnog samen uit kunnen houden, zou ik daar even niet al te veel aan veranderen. Richt je op je gezondheid en op de praktische zaken in het huis en kijk verder als je weer beter bent (is dat al in zicht?).
Misschien dat jullie ook samen weer wat gezellige relatiedingetjes kunnen gaan doen? Niet al te intensieve vanwege je ziekte, maar gewoon, kleine dingetjes die er misschien bij inschoten de laatste tijd?
Sterkte meid!
Toevoeging: als je nu én het werk onder de loep neemt, én je ziekte, én het huis verbouwt en dan óók nog hem onder druk zet om in therapie te gaan, heb je kans dat de druk gewoon te hoog wordt.
Juist als je nu focust op: we gaan deze praktische projecten goed afwikkelen, heb je kans dat er even lucht komt. Hij zit niet goed in zijn vel en je hebt hem nu gepushed om te zeggen dat hij niet gelukkig is in de relatie, maar misschien is hij er helemaal niet aan toe om nu de boel op te breken. Best kans dat jullie er spijt van krijgen als je nu forceert dat alles dan maar gelijk opgebroken moet worden.
Wat Snormel hier zegt vind ik heel wijs en verstandig klinken. Als jullie het vooralsnog samen uit kunnen houden, zou ik daar even niet al te veel aan veranderen. Richt je op je gezondheid en op de praktische zaken in het huis en kijk verder als je weer beter bent (is dat al in zicht?).
Misschien dat jullie ook samen weer wat gezellige relatiedingetjes kunnen gaan doen? Niet al te intensieve vanwege je ziekte, maar gewoon, kleine dingetjes die er misschien bij inschoten de laatste tijd?
Sterkte meid!
dinsdag 6 oktober 2009 om 18:42
Ach, Zusje wat sneu!! Ga je nét weer een beetje opknappende heen, dient dit zich aan!
Een kleine troost misschien, sinds een half jaar weten we dat mijn man depressief is. En ook hij vind zijn baan én mij én onze kinderen niet meer zo leuk als een tijdje geleden.
Niet lekker in je velletje zitten kan een behoorlijk vertroebeld beeld geven.
'Misschien heeft het hele gedoe met huis, financiën en jouw ziekte hem wel geestelijk de nek omgedraaid.
Denk je dat je hem naar de psycholoog krijgt? Of relatietherapie??
In elk geval, heel veel sterkte
Een kleine troost misschien, sinds een half jaar weten we dat mijn man depressief is. En ook hij vind zijn baan én mij én onze kinderen niet meer zo leuk als een tijdje geleden.
Niet lekker in je velletje zitten kan een behoorlijk vertroebeld beeld geven.
'Misschien heeft het hele gedoe met huis, financiën en jouw ziekte hem wel geestelijk de nek omgedraaid.
Denk je dat je hem naar de psycholoog krijgt? Of relatietherapie??
In elk geval, heel veel sterkte
dinsdag 6 oktober 2009 om 22:06
Thanks allemaal. (bijna) alles van wat jullie zeggen is al door mijn hoofd gegaan maar het is toch fijn om het van jullie te lezen. Ik gebruik het forum maar om van me af te schrijven, dat helpt. Ik heb in mijn omgeving helaas niet zo heel veel mensen waarmee ik dat live kan doen, alles woont heel ver weg. En is ook niet 24/7 beschikbaar. En schrijven kan lekker altijd.
We hebben net weer een gesprek gehad. Phhh moeilijk hoor. Hij neigt erg naar stoppen, maar weet het tegelijk ook niet. Ik heb aangegeven dat ik denk dat hij een fout maakt door ook gelijk uit de relatie te willen stappen. Ik wil hem graag de tijd geven, maar tegelijk wil ik ook graag weten waar ik aan toe ben. Grrr……
Ik heb de woorden burn-out, depressie, midlife crisis genoemd en dat het misschien wel handig is om professionele hulp te zoeken of desnoods praten met een goede vriend. Maar dat wil hij allemaal echt(!) niet. Hij kan dit wel alleen zegt hij.
Hij heeft in ieder geval vandaag een sollicitatie de deur uit gedaan, maar daarmee heeft hij hem natuurlijk nog niet. In deze tijden zijn er wel meer mensen op zoek.
Wat mijn ziek zijn betreft. Laat ik het ook zijn naam maar geven dat praat makkelijker. Ik heb kanker en heb de afgelopen maanden mijn behandeling gehad. De prognoses zijn goed. Ik ben aan de beterende hand, maar moet binnenkort wel weer een dag het ziekenhuis in. Ik heb mijn ouders al gevraagd of ze mij hierin willen bijstaan. Ik heb op dit moment verder geen hulp nodig gelukkig. Ik kan inmiddels weer autorijden dus ik ben voor de mobiliteit niet meer afhankelijk van anderen. Ik heb alleen nog niet veel energie, dus doe alles in etappes.
Ik zie erg tegen de komende tijd op. In het ergste geval moet ik toch in 1 huis leven met iemand die niet met mij verder wil.
Ik ga van de week in ieder geval een paar dagen naar mijn ouders, dan krijgt hij ook even lucht en ik hoop ik ook.
We hebben net weer een gesprek gehad. Phhh moeilijk hoor. Hij neigt erg naar stoppen, maar weet het tegelijk ook niet. Ik heb aangegeven dat ik denk dat hij een fout maakt door ook gelijk uit de relatie te willen stappen. Ik wil hem graag de tijd geven, maar tegelijk wil ik ook graag weten waar ik aan toe ben. Grrr……
Ik heb de woorden burn-out, depressie, midlife crisis genoemd en dat het misschien wel handig is om professionele hulp te zoeken of desnoods praten met een goede vriend. Maar dat wil hij allemaal echt(!) niet. Hij kan dit wel alleen zegt hij.
Hij heeft in ieder geval vandaag een sollicitatie de deur uit gedaan, maar daarmee heeft hij hem natuurlijk nog niet. In deze tijden zijn er wel meer mensen op zoek.
Wat mijn ziek zijn betreft. Laat ik het ook zijn naam maar geven dat praat makkelijker. Ik heb kanker en heb de afgelopen maanden mijn behandeling gehad. De prognoses zijn goed. Ik ben aan de beterende hand, maar moet binnenkort wel weer een dag het ziekenhuis in. Ik heb mijn ouders al gevraagd of ze mij hierin willen bijstaan. Ik heb op dit moment verder geen hulp nodig gelukkig. Ik kan inmiddels weer autorijden dus ik ben voor de mobiliteit niet meer afhankelijk van anderen. Ik heb alleen nog niet veel energie, dus doe alles in etappes.
Ik zie erg tegen de komende tijd op. In het ergste geval moet ik toch in 1 huis leven met iemand die niet met mij verder wil.
Ik ga van de week in ieder geval een paar dagen naar mijn ouders, dan krijgt hij ook even lucht en ik hoop ik ook.
dinsdag 6 oktober 2009 om 22:25
Nogmaals, ik denk dat het wijs is om af te spreken dat jullie qua relatie de boel even "on hold" zetten. Dat betekent dus ook geen therapie en geen zware gesprekken over wel of niet uit elkaar.
Focus op jouw en zijn herstel en op het afmaken van het huis.
Daar zijn m.i. drie redenen voor:
1) jij hebt de neiging van muggen olifanten te maken, zeg je zelf. Dat kan er ook toe leiden dat je van een tijdelijke dip een beslismoment wil maken.
2) hij is overspannen, of iets in die trant. Slecht moment voor ingrijpende beslissingen
3) therapie leidt vaak tot een soort gevoel van "nu moeten we beslissen en als het niet beter wordt dan moeten we nu de knoop maar doorhakken". terwijl jullie nu volgens mij echt meer gebaat zijn bij een tijdje doormodderen en je aandacht op iets anders richten. Zelfs al was het alleen maar vanwege het huis.
Sorry als ik zo doordram hierover, het klinkt misschien alsof ik jullie per se mijn mening door de strot wil duwen, maar ik heb het idee dat jullie koersen op "beslissen, beslissen" terwijl het nu helemaal niet de tijd is voor definitieve keuzes.
Focus op jouw en zijn herstel en op het afmaken van het huis.
Daar zijn m.i. drie redenen voor:
1) jij hebt de neiging van muggen olifanten te maken, zeg je zelf. Dat kan er ook toe leiden dat je van een tijdelijke dip een beslismoment wil maken.
2) hij is overspannen, of iets in die trant. Slecht moment voor ingrijpende beslissingen
3) therapie leidt vaak tot een soort gevoel van "nu moeten we beslissen en als het niet beter wordt dan moeten we nu de knoop maar doorhakken". terwijl jullie nu volgens mij echt meer gebaat zijn bij een tijdje doormodderen en je aandacht op iets anders richten. Zelfs al was het alleen maar vanwege het huis.
Sorry als ik zo doordram hierover, het klinkt misschien alsof ik jullie per se mijn mening door de strot wil duwen, maar ik heb het idee dat jullie koersen op "beslissen, beslissen" terwijl het nu helemaal niet de tijd is voor definitieve keuzes.
dinsdag 6 oktober 2009 om 22:57
Lieve Zusje,
Wat een herkenning las ik in jouw posts! Een jaar geleden zat ik met mijn inmiddels ex in hetzelfde schuitje. Waarbij het verschil was dat er geen ziekte in het spel was en ik in het appartement kon blijven wonen.
Tijdens een weekje vakantie kwam (na veel vragen van mijn kant, intuitie he....) het hoge woord eruit: hij was niet gelukkig met zijn leven, zijn werk, onze relatie. Paar dagen laten bezinken en toen heeft hij de knoop doorgehakt. Ook ik had het gevoel dat hij op het randje van overspannen/burn-out zat en dat hij overhaaste beslissingen nam. We zijn nu een jaar uit elkaar, sterker nog, vandaag een jaar geleden vertrok hij. Wat deed dat een pijn, die hele periode is een zwart gat. En hoe anders voel ik me nu: lekker in mijn vel, weer mezelf, vrolijk, carriere op een rij. Geen nieuwe relatie, wat prima is. Nog wel veel contact met ex. Hij heeft me laatst verteld dat hij idd op de rand van burn out zat en drastische keuzes moest maken. Uiteindelijk kan ik alleen maar zeggen dat hij voor ons beide het juiste heeft gedaan.
Ik weet niet of je hier iets aan hebt..... maar moest gewoon even reageren toen ik zoveel herkenbare dingen las!
Heel veel sterkte!!
Wat een herkenning las ik in jouw posts! Een jaar geleden zat ik met mijn inmiddels ex in hetzelfde schuitje. Waarbij het verschil was dat er geen ziekte in het spel was en ik in het appartement kon blijven wonen.
Tijdens een weekje vakantie kwam (na veel vragen van mijn kant, intuitie he....) het hoge woord eruit: hij was niet gelukkig met zijn leven, zijn werk, onze relatie. Paar dagen laten bezinken en toen heeft hij de knoop doorgehakt. Ook ik had het gevoel dat hij op het randje van overspannen/burn-out zat en dat hij overhaaste beslissingen nam. We zijn nu een jaar uit elkaar, sterker nog, vandaag een jaar geleden vertrok hij. Wat deed dat een pijn, die hele periode is een zwart gat. En hoe anders voel ik me nu: lekker in mijn vel, weer mezelf, vrolijk, carriere op een rij. Geen nieuwe relatie, wat prima is. Nog wel veel contact met ex. Hij heeft me laatst verteld dat hij idd op de rand van burn out zat en drastische keuzes moest maken. Uiteindelijk kan ik alleen maar zeggen dat hij voor ons beide het juiste heeft gedaan.
Ik weet niet of je hier iets aan hebt..... maar moest gewoon even reageren toen ik zoveel herkenbare dingen las!
Heel veel sterkte!!
Geluk is niet hebben wat je wilt, maar willen wat je hebt.
woensdag 7 oktober 2009 om 00:59
Rot voor je....Ja, ziek worden kan een hoop veranderen. Merk he took aan mezelf. Het neemt je stukje kracht mee als vrouw zijnde.
Je kunt twee dingen doen of je huwelijk in de soep laten lopen of sterk proberen te zijn en er voor vechten. Als hij van je houdt dan moet het lukken anders is jullie relatie al die tijd op een leugen gebaseerd. Liefde is naar mijn mening niet alleen nemen, maar ook geven af en toe. En als hij dat niet kan begrijpen dan is julie hele relatie op leugens gebaseerd. Ik zou er persoonlijk niet mee kunnen leven dan. Maar goed het beste is natuurlijk aan jezelf te werken en je eigen kracht weer hervinden zodat je weer in staat bent te geven ipv te nemen. Dat is in mijn situatie de beste oplossing. Ïf you want to count on someone , count on yourself !
Je kunt twee dingen doen of je huwelijk in de soep laten lopen of sterk proberen te zijn en er voor vechten. Als hij van je houdt dan moet het lukken anders is jullie relatie al die tijd op een leugen gebaseerd. Liefde is naar mijn mening niet alleen nemen, maar ook geven af en toe. En als hij dat niet kan begrijpen dan is julie hele relatie op leugens gebaseerd. Ik zou er persoonlijk niet mee kunnen leven dan. Maar goed het beste is natuurlijk aan jezelf te werken en je eigen kracht weer hervinden zodat je weer in staat bent te geven ipv te nemen. Dat is in mijn situatie de beste oplossing. Ïf you want to count on someone , count on yourself !
woensdag 7 oktober 2009 om 01:22
He bah zusje,wat rot zeg (understatement)
Een jaar geleden ook in een soortgelijke situatie gezeten.
Door ziekte een flinke stempel op de relatie (hoewel mijn ziekte vanaf het begin er is geweest)
Onzekerheid op het werk van vriend,een sterfgeval van een dierbaar persoon van hem,een verhuizing en verbouwing.
Kortom ook heel wat stressfactoren.
En ineens kwam het woord er ook als donderslag bij heldere hemel eruit.
Gezien er kinderen bij ons in het spel zijn heb ik gepraat als brugman,maar zijn gevoel was weg en zo star dat er geen beweging in te krijgen was.
Uiteindelijk kreeg ik een beetje een opening en wilde hij het nog een kans geven.
Het is voor mij een rottijd geweest waar ik behoorlijk op mijn tenen liep.
Wat we gedaan hebben.
Zoveel mogelijk stressfactoren proberen wat naar de achtergrond te brengen en meer de leuke dingen opzoeken.
In het begin was dat beste geforceerd.
Meer tijd samen doorbrengen,meer naar elkaar luisteren (praten met elkaar is niet ons sterkste punt).
Oplossingen zoeken hoe we de druk een beetje van de ketel af konden brengen.
Het is ons gelukt.
Wel samen,beide hebben we er ons erg voor ingezet.
En het gevoel kwam weer onder het puin vandaan (waar ik denk dat het er altijd gelegen heeft,maar kom er maar eens bij als er zoveel ellende op ligt)
Ik heb het ook heel zuur gevonden dat ik het gevoel kreeg de soort schuldige te zijn door mijn ziekte.
Maar ik denk dat vriend het gewoon helemaal niet meer overzag.
Daar een soort vluchtdrang door kreeg ?
Nu staan we samen sterker dan ooit.
Ik heb wel een flinke deuk opgelopen die nog moet slijten (gaat steeds beter).
Ik hoop echt dat je vriend een beetje naar het geheel kan kijken en het ook de kans wil geven of jullie weer het " samen " terug kunnen krijgen.
Misschien heb je wat aan mijn verhaal.
Ik wens je heel veel sterkte meid
Een jaar geleden ook in een soortgelijke situatie gezeten.
Door ziekte een flinke stempel op de relatie (hoewel mijn ziekte vanaf het begin er is geweest)
Onzekerheid op het werk van vriend,een sterfgeval van een dierbaar persoon van hem,een verhuizing en verbouwing.
Kortom ook heel wat stressfactoren.
En ineens kwam het woord er ook als donderslag bij heldere hemel eruit.
Gezien er kinderen bij ons in het spel zijn heb ik gepraat als brugman,maar zijn gevoel was weg en zo star dat er geen beweging in te krijgen was.
Uiteindelijk kreeg ik een beetje een opening en wilde hij het nog een kans geven.
Het is voor mij een rottijd geweest waar ik behoorlijk op mijn tenen liep.
Wat we gedaan hebben.
Zoveel mogelijk stressfactoren proberen wat naar de achtergrond te brengen en meer de leuke dingen opzoeken.
In het begin was dat beste geforceerd.
Meer tijd samen doorbrengen,meer naar elkaar luisteren (praten met elkaar is niet ons sterkste punt).
Oplossingen zoeken hoe we de druk een beetje van de ketel af konden brengen.
Het is ons gelukt.
Wel samen,beide hebben we er ons erg voor ingezet.
En het gevoel kwam weer onder het puin vandaan (waar ik denk dat het er altijd gelegen heeft,maar kom er maar eens bij als er zoveel ellende op ligt)
Ik heb het ook heel zuur gevonden dat ik het gevoel kreeg de soort schuldige te zijn door mijn ziekte.
Maar ik denk dat vriend het gewoon helemaal niet meer overzag.
Daar een soort vluchtdrang door kreeg ?
Nu staan we samen sterker dan ooit.
Ik heb wel een flinke deuk opgelopen die nog moet slijten (gaat steeds beter).
Ik hoop echt dat je vriend een beetje naar het geheel kan kijken en het ook de kans wil geven of jullie weer het " samen " terug kunnen krijgen.
Misschien heb je wat aan mijn verhaal.
Ik wens je heel veel sterkte meid
woensdag 7 oktober 2009 om 13:01
@ snormel thanks voor je gedram , ik ben juist heel blij met je advies want ik denk dat je wel gelijk hebt, alleen is dat wel moeilijk.
@ iry jouw verhaal geeft hoop.
Wat voor mij gisteren wel duidelijk werd (nu moet hij het zelf ook nog zien) is toch dat hij echt heel ongelukkig is op zijn werk. In het verleden ging hij dan altijd gewoon weg. En dan vond hij altijd wel weer snel werk. Nu kan dat niet omdat er a) moelijk werk te vinden is en b) we dat financieel niet trekken. Zijn werk is een groot deel van wie hij is, maar nu dient het alleen voor "brood op de plank". En daar kun je toch heel erg niet blij van worden lijkt me.
Ik hoop zo dat hij nu geen beslissing over mij neemt, maar 1 ding tegelijk, en het eerste is het werk.
@ iry jouw verhaal geeft hoop.
Wat voor mij gisteren wel duidelijk werd (nu moet hij het zelf ook nog zien) is toch dat hij echt heel ongelukkig is op zijn werk. In het verleden ging hij dan altijd gewoon weg. En dan vond hij altijd wel weer snel werk. Nu kan dat niet omdat er a) moelijk werk te vinden is en b) we dat financieel niet trekken. Zijn werk is een groot deel van wie hij is, maar nu dient het alleen voor "brood op de plank". En daar kun je toch heel erg niet blij van worden lijkt me.
Ik hoop zo dat hij nu geen beslissing over mij neemt, maar 1 ding tegelijk, en het eerste is het werk.
woensdag 7 oktober 2009 om 13:15
zusje, ik denk echt dat de omstandigheden hem over de kop zijn gegroeid. Ben zelf ook ziek geweest en dit gebeurt heel vaak als de zieke partner weer een beetje opkrabbelt. Het zou best goed kunnen zijn voor jou om wat afstand te nemen. Want hij moet wel inzien dat het niet aan jou of de relatie ligt. Het zorgelijke is dat hij niks wil ondernemen om dat te onderzoeken, en daarom kan jij niks anders dan bij jezelf te blijven en te doen wat jij wilt.
