Relaties
alle pijlers
Perfecte vriend, een storend minpunt
zaterdag 4 juli 2009 om 11:27
Hey allemaal!
Zoals de titel al zegt, ik ben helemaal blij met mijn vriend, maar hij heeft één ding waar ik me ongelofelijk aan stoor: hij is zo ongelofelijk lui en onambitieus.
Als ik hier iets over zeg, zegt hij; dat wist je al toen je iets met me begon, zo ben ik nu eenmaal en dat heb je altijd geweten.
Dat klopt inderdaad, maar toen we iets kregen waren we nog jong en onbezonnen, zoals dat heet.
Nu zijn we een paar jaar verder, en denk ik toch wat serieuzer na over de toekomst. Zo willen we allebei dolgraag reizen. Ik heb hier geld genoeg voor, hij niet. En hij werkt er ook niet voor. 'Komt allemaal wel', zegt hij dan. Hij heeft zelfs nog een grote schuld bij me staan van onze vorige grote reis. Daar doet hij ook niets aan, komt ook wel..
En zo heeft hij ook geen geld om bijv eens een weekendje te weg te gaan, terwijl we dat allebei graag zouden willen. Kortom: hij wíl wel vanalles, maar hij dóet er niets voor.
Als ik trouwens niet op zijn uitgaven zou letten, zat hij in no time weer in de schulden (wat ik toendertijd voor hem heb opgelost)
De aanleiding dat ik me op dit moment zo zit te ergeren: We hadden afgesproken vandaag naar de stad te gaan, om 13:00. Het is nu 11 uur geweest en ik had hem eigenlijk al wakker moeten maken, hij heeft namelijk minstens 2 uur nodig om wakker te worden en zich klaar te maken. Komt niet bij hem op om zn wekker te zetten, ik 'moet' er maar aan denken. (En nee dat MOET niet, maar als ik het niet doe heb ik daar, in dit geval, ook mezelf mee)
Zo gaat dat ook als hij 's morgens naar college moet. Als ik hem 's morgens niet wakker maak, dan verslaapt hij zich. En ja, het is een kleine moeite, maar hij is verdomme toch volwassen en kan hier toch wel zelf verantwoordelijk zijn?
Eigenlijk is het zo, dat als ik hem niet wakker maak, hij rustig tot 14:00 uur slaapt, en dan rond 16:00u klaar is om aan de dag te beginnen.
Als ik dit alles zo nalees, komt het allemaal nogal zeurderig over, maar ik begin me toch steeds meer aan hem te storen. Soms overweeg ik zelfs bij hem weg te gaan, omdat ik het idee heb dat er toch niks van hem terrecht komt (wat ik dan weer heel erg vind om te denken) Hij hoeft niet persé keihard te werken en ongelofelijk goed te verdienen, maar het zou fijn zijn als hij iig íets van zn leven zou maken.
Maar zoals ik het nu voor me zie, ben ik straks degene die voor het (grootste deel) voor het inkomen zorgt en voor het huishouden, terwijl hij minimale bijdrage levert en verder niets anders doet dan slapen, gamen en biertjes drinken.
Zo, dat moest ik even kwijt. Dan ga ik hem nu maar eens wakker maken...
Aanvulling: De titel is nogal ongelukkig gekozen, ik wou een korte titel die de lading een beetje dekte. Had beter 'Dol op vriend maar....' ofzoiets kunnen zijn.
Zo, nu hoeven jullie niet meer te vallen over dat woordje 'perfect', ik weet zelf ook wel dat hij dat niet is
Zoals de titel al zegt, ik ben helemaal blij met mijn vriend, maar hij heeft één ding waar ik me ongelofelijk aan stoor: hij is zo ongelofelijk lui en onambitieus.
Als ik hier iets over zeg, zegt hij; dat wist je al toen je iets met me begon, zo ben ik nu eenmaal en dat heb je altijd geweten.
Dat klopt inderdaad, maar toen we iets kregen waren we nog jong en onbezonnen, zoals dat heet.
Nu zijn we een paar jaar verder, en denk ik toch wat serieuzer na over de toekomst. Zo willen we allebei dolgraag reizen. Ik heb hier geld genoeg voor, hij niet. En hij werkt er ook niet voor. 'Komt allemaal wel', zegt hij dan. Hij heeft zelfs nog een grote schuld bij me staan van onze vorige grote reis. Daar doet hij ook niets aan, komt ook wel..
En zo heeft hij ook geen geld om bijv eens een weekendje te weg te gaan, terwijl we dat allebei graag zouden willen. Kortom: hij wíl wel vanalles, maar hij dóet er niets voor.
Als ik trouwens niet op zijn uitgaven zou letten, zat hij in no time weer in de schulden (wat ik toendertijd voor hem heb opgelost)
De aanleiding dat ik me op dit moment zo zit te ergeren: We hadden afgesproken vandaag naar de stad te gaan, om 13:00. Het is nu 11 uur geweest en ik had hem eigenlijk al wakker moeten maken, hij heeft namelijk minstens 2 uur nodig om wakker te worden en zich klaar te maken. Komt niet bij hem op om zn wekker te zetten, ik 'moet' er maar aan denken. (En nee dat MOET niet, maar als ik het niet doe heb ik daar, in dit geval, ook mezelf mee)
Zo gaat dat ook als hij 's morgens naar college moet. Als ik hem 's morgens niet wakker maak, dan verslaapt hij zich. En ja, het is een kleine moeite, maar hij is verdomme toch volwassen en kan hier toch wel zelf verantwoordelijk zijn?
Eigenlijk is het zo, dat als ik hem niet wakker maak, hij rustig tot 14:00 uur slaapt, en dan rond 16:00u klaar is om aan de dag te beginnen.
Als ik dit alles zo nalees, komt het allemaal nogal zeurderig over, maar ik begin me toch steeds meer aan hem te storen. Soms overweeg ik zelfs bij hem weg te gaan, omdat ik het idee heb dat er toch niks van hem terrecht komt (wat ik dan weer heel erg vind om te denken) Hij hoeft niet persé keihard te werken en ongelofelijk goed te verdienen, maar het zou fijn zijn als hij iig íets van zn leven zou maken.
Maar zoals ik het nu voor me zie, ben ik straks degene die voor het (grootste deel) voor het inkomen zorgt en voor het huishouden, terwijl hij minimale bijdrage levert en verder niets anders doet dan slapen, gamen en biertjes drinken.
Zo, dat moest ik even kwijt. Dan ga ik hem nu maar eens wakker maken...
Aanvulling: De titel is nogal ongelukkig gekozen, ik wou een korte titel die de lading een beetje dekte. Had beter 'Dol op vriend maar....' ofzoiets kunnen zijn.
Zo, nu hoeven jullie niet meer te vallen over dat woordje 'perfect', ik weet zelf ook wel dat hij dat niet is
