Psyche
alle pijlers
zoon een narcist?
vrijdag 9 oktober 2009 om 15:08
Ik heb net het topic van Lin zitten lezen, maar wou niet inbreken op haar topic, en open daarom zelf een topic.
Ik weet niet eens waar ik moet beginnen, en vraag mezelf af of ik mn verhaal goed kan uitleggen (schrijven is niet mn sterkste kant) maar zal het proberen, denk dat het me al helpt als ik het van me af kan schrijven........
Ik heb al sinds mn zoon klein erg veel problemen met hem.
Hij was als kind vreselijk moeilijk, en woont al een paar jaar op zichzelf, met zn vriendin, (die in principe ook kapot gaat aan zn gedrag, zie mn andere topic)
Hij probeert iedereen zijn wil/mening op te leggen, en is vreselijk onredelijk, iedereen is gek, behalve hij..
Zijn vriendin is afgelopen week weer bij hem weg geweest, en belde mij in tranen.
Hij was er achter gekomen dat zn vriendin "stiekum" contact heeft gehad met mijn dochter, (haar schoonzusje dus) en was woest (zij mag geen contact met ons, behalve met hem samen.
Nou heeft ie dus mijn dochter gesmst, met een dreigement, en een waarschuwing geen contact meer zn vriendin te hebben.
Daar was ik dus helemaal woest om, en heb hem gesmst dat hij absoluut mijn dochter niet gaat dreigen!!! en ik reageerde erg fel, omdat ik weet dat ie schoondochter mishandelt, maar dat kan ik hem niet zeggen, (omdat schoondochter telkens terug gaat, en ik de situatie voor haar niet nog erger wil maken)
Nu is dus de hele sutuatie geescaleerd( schrijf ik dit goed?)
Hij is dus klaar met mij, en ik met hem.
Hij verwijt een ieder dat diegene fout is behalve hij zelf.
Ik heb al heel veel gelezen over narcisme, en vrees echt dat mn zoon er 1 is.
Het dubbele hiervan is dat als het niet je kind is, je er afstand van kan doen, en verder proberen te gaan met je leven.
Maar in dit geval, verscheurdt het me, om dat ik me dan weer afvraag of je er iets aan kan doen als je een narcist bent??
Hij gaat nu dus weer in een slachtoffer rol zitten, want hij zei tegen zn vriendin dat niemand hem begrijpt, en iedereen keerd hem de rug toe...pffffffffffff
Ik hoop dat het een beetje te volgen is, weet eigenlijk niet wat ik ermee wil, vindt het wel fijn van me af te schrijven iig,
dank voor het lezen alvast...
Ik weet niet eens waar ik moet beginnen, en vraag mezelf af of ik mn verhaal goed kan uitleggen (schrijven is niet mn sterkste kant) maar zal het proberen, denk dat het me al helpt als ik het van me af kan schrijven........
Ik heb al sinds mn zoon klein erg veel problemen met hem.
Hij was als kind vreselijk moeilijk, en woont al een paar jaar op zichzelf, met zn vriendin, (die in principe ook kapot gaat aan zn gedrag, zie mn andere topic)
Hij probeert iedereen zijn wil/mening op te leggen, en is vreselijk onredelijk, iedereen is gek, behalve hij..
Zijn vriendin is afgelopen week weer bij hem weg geweest, en belde mij in tranen.
Hij was er achter gekomen dat zn vriendin "stiekum" contact heeft gehad met mijn dochter, (haar schoonzusje dus) en was woest (zij mag geen contact met ons, behalve met hem samen.
Nou heeft ie dus mijn dochter gesmst, met een dreigement, en een waarschuwing geen contact meer zn vriendin te hebben.
Daar was ik dus helemaal woest om, en heb hem gesmst dat hij absoluut mijn dochter niet gaat dreigen!!! en ik reageerde erg fel, omdat ik weet dat ie schoondochter mishandelt, maar dat kan ik hem niet zeggen, (omdat schoondochter telkens terug gaat, en ik de situatie voor haar niet nog erger wil maken)
Nu is dus de hele sutuatie geescaleerd( schrijf ik dit goed?)
Hij is dus klaar met mij, en ik met hem.
Hij verwijt een ieder dat diegene fout is behalve hij zelf.
Ik heb al heel veel gelezen over narcisme, en vrees echt dat mn zoon er 1 is.
Het dubbele hiervan is dat als het niet je kind is, je er afstand van kan doen, en verder proberen te gaan met je leven.
Maar in dit geval, verscheurdt het me, om dat ik me dan weer afvraag of je er iets aan kan doen als je een narcist bent??
Hij gaat nu dus weer in een slachtoffer rol zitten, want hij zei tegen zn vriendin dat niemand hem begrijpt, en iedereen keerd hem de rug toe...pffffffffffff
Ik hoop dat het een beetje te volgen is, weet eigenlijk niet wat ik ermee wil, vindt het wel fijn van me af te schrijven iig,
dank voor het lezen alvast...
vrijdag 9 oktober 2009 om 19:10
Digitalis,
Je hebt gelijk, sommige mensen hebben een vreselijk karakter, maar als het je kind betreft kijk je dr toch weer anders tegen aan..
En dat is het dubbele, als het een ander betreft , denk je ook wat een : @#%$%##@%
Maar als kind is, ligt het net even anders, ik verafschuw zn gedrag, maar zal altijd van hem houden
Je hebt gelijk, sommige mensen hebben een vreselijk karakter, maar als het je kind betreft kijk je dr toch weer anders tegen aan..
En dat is het dubbele, als het een ander betreft , denk je ook wat een : @#%$%##@%
Maar als kind is, ligt het net even anders, ik verafschuw zn gedrag, maar zal altijd van hem houden
vrijdag 9 oktober 2009 om 19:19
Iris,
Soms lijkt me dat juist dat het begrijpen waarom mn zoon zo in elkaar steekt, het nog moeilijker maakt.
Kon ik maar denken ;klootzak ik wil je nooit meer zien!
Maar omdat ik het "begrijp" maakt het me juist moeilijker om hem volledig los te laten...
Wat niet weg neemt, dat ik vind dat ie zelf verantwoordelijk is voor zn eigen daden, (maar de narcist snapt dat zelf volgens mij niet?)
Ik heb t idee dat ze oorzaak-gevolg niet snappen..
Soms lijkt me dat juist dat het begrijpen waarom mn zoon zo in elkaar steekt, het nog moeilijker maakt.
Kon ik maar denken ;klootzak ik wil je nooit meer zien!
Maar omdat ik het "begrijp" maakt het me juist moeilijker om hem volledig los te laten...
Wat niet weg neemt, dat ik vind dat ie zelf verantwoordelijk is voor zn eigen daden, (maar de narcist snapt dat zelf volgens mij niet?)
Ik heb t idee dat ze oorzaak-gevolg niet snappen..
vrijdag 9 oktober 2009 om 19:31
Ze snappen op zich natuurlijk wel dat er oorzaak en gevolg is, maar aangezien ze hun eigen daden altijd goed praten en/of een ander de schuld geven zien ze zichzelf nooit als oorzaak en zijn ze dus ook niet verantwoordelijk voor het gevolg. Hopelijk is dit nog een beetje te volgen .
Verder denk ik dat je juist door het te begrijpen wel afstand kunt nemen om hem los te laten, want je snapt dan juist heel goed dat hij waarschijnlijk niet snel zal veranderen en dat jij dus weinig kan veranderen aan de situatie.
Even heel zwart/wit: aangezien je zoon en zijn partner beiden volwassen zijn zit jouw taak als opvoeder erop en dienen ze het nu verder zelf te doen. Jammergenoeg lijkt dit ze beiden niet erg te lukken, maar dat is niet jouw schuld of verantwoordelijkheid.
Helaas is de wereld niet zwart/wit en doet het gewoon ontzettend veel pijn om hier middenin te zitten.
Verder denk ik dat je juist door het te begrijpen wel afstand kunt nemen om hem los te laten, want je snapt dan juist heel goed dat hij waarschijnlijk niet snel zal veranderen en dat jij dus weinig kan veranderen aan de situatie.
Even heel zwart/wit: aangezien je zoon en zijn partner beiden volwassen zijn zit jouw taak als opvoeder erop en dienen ze het nu verder zelf te doen. Jammergenoeg lijkt dit ze beiden niet erg te lukken, maar dat is niet jouw schuld of verantwoordelijkheid.
Helaas is de wereld niet zwart/wit en doet het gewoon ontzettend veel pijn om hier middenin te zitten.
vrijdag 9 oktober 2009 om 19:38
Ik geloof niet dat sommige mensen zomaar teringlijders zijn, Digi. Al gedragen sommige mensen zich soms wel zo.
Maar gedrag komt ergens vandaan. Altijd. Soms heeft iemand "moeilijke genen" en daar bovenop ook nog eens k*t omstandigheden. Soms komen mensen er boven (als in boven staan) op, soms ook niet.
Etikketjes zijn, in mijn ogen, niet bedoeld om iemand in een bepaald hoekje te drukken, te stigmatiseren (hoewel dat helaas ook wel gebeurd).....maar eerder om bepaald 'gedrag' overzichtelijk en begrijpelijk te maken.
Ik vond het bijvoorbeeld niet erg om 7 jaar geleden de diagnose: "trekken van een borderlinepersoonlijkheidsstoornis te krijgen" want het maakte mij een hoop duidelijk (ik heb zeker niet alle kenmerken, ben niet zo impulsief, heb niets met verslavingen, denk niet altijd zwart/wit enz.) maar had wel heftige emoties en een gevoel van leegte. Door de diagnose, kon ik doelgericht aan de slag, werd het voor mij overzichtelijk. Snapte ik mijn valkuilen beter, enz. Ik heb ook andere etikketjes: moeder, dochter, vriendin, enz. Ik kan wel doen of het niet zo is, maar het is wel zo.
Thirza, een narcistische persoonlijkheidsstoornis is een lastige. Onder het suprieure gedrag zit vaak een kwetsbaar persoon die niet op een gezonde manier heeft geleerd zelfvertrouwen te krijgen. Het is een zorgvuldig opgebouwd, maar onterecht, zelfbeeld. Eigenlijk vind hij dat hij boven iedereen staat...maar omdat hij ook mensen nodig heeft, charmeert hij iemand, om die persoon in zijn kamp te houden. Het enige, denk ik, wat zo'n iemand zou kunnen helpen, is zelfreflectie en dat is nou het enige wat ontbreekt. Het is moeilijk te behandelen, maar niet onmogelijk.
Is hij ooit getest, als kind bijvoorbeeld?
Maar gedrag komt ergens vandaan. Altijd. Soms heeft iemand "moeilijke genen" en daar bovenop ook nog eens k*t omstandigheden. Soms komen mensen er boven (als in boven staan) op, soms ook niet.
Etikketjes zijn, in mijn ogen, niet bedoeld om iemand in een bepaald hoekje te drukken, te stigmatiseren (hoewel dat helaas ook wel gebeurd).....maar eerder om bepaald 'gedrag' overzichtelijk en begrijpelijk te maken.
Ik vond het bijvoorbeeld niet erg om 7 jaar geleden de diagnose: "trekken van een borderlinepersoonlijkheidsstoornis te krijgen" want het maakte mij een hoop duidelijk (ik heb zeker niet alle kenmerken, ben niet zo impulsief, heb niets met verslavingen, denk niet altijd zwart/wit enz.) maar had wel heftige emoties en een gevoel van leegte. Door de diagnose, kon ik doelgericht aan de slag, werd het voor mij overzichtelijk. Snapte ik mijn valkuilen beter, enz. Ik heb ook andere etikketjes: moeder, dochter, vriendin, enz. Ik kan wel doen of het niet zo is, maar het is wel zo.
Thirza, een narcistische persoonlijkheidsstoornis is een lastige. Onder het suprieure gedrag zit vaak een kwetsbaar persoon die niet op een gezonde manier heeft geleerd zelfvertrouwen te krijgen. Het is een zorgvuldig opgebouwd, maar onterecht, zelfbeeld. Eigenlijk vind hij dat hij boven iedereen staat...maar omdat hij ook mensen nodig heeft, charmeert hij iemand, om die persoon in zijn kamp te houden. Het enige, denk ik, wat zo'n iemand zou kunnen helpen, is zelfreflectie en dat is nou het enige wat ontbreekt. Het is moeilijk te behandelen, maar niet onmogelijk.
Is hij ooit getest, als kind bijvoorbeeld?
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
vrijdag 9 oktober 2009 om 19:38
Ik heb even het topic Narcistische Persoonlijkheids Stoornis voor je naar bovengehaald. Daarin praten narcisten en mensen die hier mee te maken hebben (partner, ouder, familielid) met elkaar.
In het begin is het wat moeilijk te volgen want de TO heeft haar posts verwijderd, maar het is toch wel de moeite waard denk ik.
In het begin is het wat moeilijk te volgen want de TO heeft haar posts verwijderd, maar het is toch wel de moeite waard denk ik.
vrijdag 9 oktober 2009 om 20:00
Dank je iris, ik zag het al.
Ik wist dat dit topic er ooit was, maar wist niet waar ik het moest zoeken.
Ik ga het zeker lezen.
Lin , mn zoon is nooit getest vroeger, en weet ook heel zeker dat ie dat nu echt niet zou doen.
Want met hem is echt niets mis...
Het klopt ook dat hij denkt dat hij boven iedereen staat, hij weet alles, hij kent het leven, hij weet alles, en wil dus ook iedereen de les lezen, en vertellen hoe het moet in het leven.
Ik wist dat dit topic er ooit was, maar wist niet waar ik het moest zoeken.
Ik ga het zeker lezen.
Lin , mn zoon is nooit getest vroeger, en weet ook heel zeker dat ie dat nu echt niet zou doen.
Want met hem is echt niets mis...
Het klopt ook dat hij denkt dat hij boven iedereen staat, hij weet alles, hij kent het leven, hij weet alles, en wil dus ook iedereen de les lezen, en vertellen hoe het moet in het leven.
vrijdag 9 oktober 2009 om 22:57
Het is heel verdrietig, maar jij kunt nog maar zo weinig doen. Hij is volwassen, woont al op zichzelf. Je kunt hooguit je grenzen stellen in hoe hij met jou omgaat.
Het is ook heel verdrietig hoe hij met zijn vriendin omgaat. Maar ook dat moet je loslaten. Zij heeft blijkbaar weer haar lessen te leren en zal jouw zoon pas loslaten als zij sterk genoeg is.
Het is te hopen dat je zoon iemand tegenkomt voor wie hij respect kan hebben en dat die persoon een beetje tot hem door kan dringen. Anders zal hij harde lessen moeten leren.
Heb je enig idee waar het vandaan komt. Hoe zit het met zijn vader? En met eventuele broers, zussen?
Het is ook heel verdrietig hoe hij met zijn vriendin omgaat. Maar ook dat moet je loslaten. Zij heeft blijkbaar weer haar lessen te leren en zal jouw zoon pas loslaten als zij sterk genoeg is.
Het is te hopen dat je zoon iemand tegenkomt voor wie hij respect kan hebben en dat die persoon een beetje tot hem door kan dringen. Anders zal hij harde lessen moeten leren.
Heb je enig idee waar het vandaan komt. Hoe zit het met zijn vader? En met eventuele broers, zussen?
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
vrijdag 9 oktober 2009 om 23:17
Ik denk zelf dat het van zn vader komt...ik weet niet of je genen kan overnemen maar zn vader was een zelfde soort type.
Hij is niet echt met zn vader opgegroeid, ik ben bij zn vader weg gegaan toen hij nog maar net 3 was.
Verder heeft ie weinig tot bijna geen contact met zn vader.
Met mn oudste dochter, en mn 2 jongere dochters heb ik verder goed contact, en niet echt problemen
Hij is niet echt met zn vader opgegroeid, ik ben bij zn vader weg gegaan toen hij nog maar net 3 was.
Verder heeft ie weinig tot bijna geen contact met zn vader.
Met mn oudste dochter, en mn 2 jongere dochters heb ik verder goed contact, en niet echt problemen
zaterdag 10 oktober 2009 om 14:44
zaterdag 10 oktober 2009 om 16:31
Mijn zus deelt nu eigenlijk alleen nog de voordeur met haar man, omwille van hun dochtertje, dus die heeft er nu gelukkig nog maar weinig last van, al zijn er soms nog wel felle ruzies.
Vroeger kwam ze vaak bij mij uithuilen of met haar koffers aanzetten, maar daar ging ik zelf bijna aan onderdoor, dus na een heel goed telefonisch gesprek met iemand van Correlatie (want ik wilde het eens met een echt objectief iemand bespreken) ben ik mijn eigen grenzen gaan bewaken.
Ik heb toen tegen haar gezegd dat ik haar "gezeur" niet meer wilde horen, maar dat ze uiteraard wel van harte welkom is als ze echt besluit op te stappen. Dit klinkt ontzettend hard en gevoelloos, maar dat is het niet, want ik hou heel veel van haar, maar ik moet ook goed voor mezelf zorgen.
Vroeger kwam ze vaak bij mij uithuilen of met haar koffers aanzetten, maar daar ging ik zelf bijna aan onderdoor, dus na een heel goed telefonisch gesprek met iemand van Correlatie (want ik wilde het eens met een echt objectief iemand bespreken) ben ik mijn eigen grenzen gaan bewaken.
Ik heb toen tegen haar gezegd dat ik haar "gezeur" niet meer wilde horen, maar dat ze uiteraard wel van harte welkom is als ze echt besluit op te stappen. Dit klinkt ontzettend hard en gevoelloos, maar dat is het niet, want ik hou heel veel van haar, maar ik moet ook goed voor mezelf zorgen.
zaterdag 10 oktober 2009 om 16:37
Ik wil deze kwestie niet bagatelliseren maar je zoon woont al een paar jaar op zichzelf en behalve wat ruzie over SMS (praten mensen tegenwoordig verbaal niet meer met elkaar?) over je dochter en schoondochter, zie ik eigenlijk het probleem voor jou niet zozeer. Hij is een volwassen (jonge)man en hoe hij zijn relaties wel of niet onderhoudt, is aan hem. Besteed wat meer tijd aan je eigen leven, in plaats aan die van hem en hopelijk raak je daardoor wat minder verscheurd. Het is tijd om je kind los te laten.
zaterdag 10 oktober 2009 om 19:06
Iris, ik herken dat wel een beetje, schoondochter komt sinds een tijdje ook bij mij uithuilen.
Het is zo frustrerend omdat ze steeds toch weer terug gaat.
Maar ik zit wel met dubbele gevoelens, frustratie dat zij zo met zich om laat gaan, en het toch houden van mn zoon, en dat hij dan zo een klootzak is om zn vriendin zo te behandelen.
Het smsen is natuurlijk geen goeie communicatie, maar heel soms is het aan de andere kant een manier om even je ongezouten mening te kunnen geven, zonder gelijk een hele hoog oplopende ruzie te krijgen.
Aan de andere kant vond ik dit eigenlijk ook niet de manier, dus had ik met mn oudste dochter (niet de dochter van het verhaal hier)
belsoten samen met mn zoon te praten.
Mn zoon wou in eerste intantie wel met haar praten, maar toen ie doorhad dat ik er bij was, (had ie blijkbaar niet mee gekregen) toen zei ie dat het niet het juiste moment was, en dat ie er ook eigenlijk wel klaar mee was (met mij, of de situtatie weet ik eigenlijk niet)
Ik weet wel dat ik hem eigenlijk los zou moeten laten, probeer het ook wel, maar aan de andere kant hij is bijna jarig, en vind ik het zooo moelijk om niets te laten horen.
Hij heeft nu dus eigenlijk ruzie met de hele familie, want zn zus/zusjes zijn allemaal vreselijk kwaad op hem...
Ik weet dat ie dat ook allemaal zelf heeft veroorzaakt, maar aan de andere kant, als je met zo een karakter zit (narcistish) ...
Ik weet het allemaal niet meer, het blijft maar malen, ga straks wel lekker ff met mn dochters eruit, (bios) kan ik lekker ff mn gedachten verzetten.
Het is zo frustrerend omdat ze steeds toch weer terug gaat.
Maar ik zit wel met dubbele gevoelens, frustratie dat zij zo met zich om laat gaan, en het toch houden van mn zoon, en dat hij dan zo een klootzak is om zn vriendin zo te behandelen.
Het smsen is natuurlijk geen goeie communicatie, maar heel soms is het aan de andere kant een manier om even je ongezouten mening te kunnen geven, zonder gelijk een hele hoog oplopende ruzie te krijgen.
Aan de andere kant vond ik dit eigenlijk ook niet de manier, dus had ik met mn oudste dochter (niet de dochter van het verhaal hier)
belsoten samen met mn zoon te praten.
Mn zoon wou in eerste intantie wel met haar praten, maar toen ie doorhad dat ik er bij was, (had ie blijkbaar niet mee gekregen) toen zei ie dat het niet het juiste moment was, en dat ie er ook eigenlijk wel klaar mee was (met mij, of de situtatie weet ik eigenlijk niet)
Ik weet wel dat ik hem eigenlijk los zou moeten laten, probeer het ook wel, maar aan de andere kant hij is bijna jarig, en vind ik het zooo moelijk om niets te laten horen.
Hij heeft nu dus eigenlijk ruzie met de hele familie, want zn zus/zusjes zijn allemaal vreselijk kwaad op hem...
Ik weet dat ie dat ook allemaal zelf heeft veroorzaakt, maar aan de andere kant, als je met zo een karakter zit (narcistish) ...
Ik weet het allemaal niet meer, het blijft maar malen, ga straks wel lekker ff met mn dochters eruit, (bios) kan ik lekker ff mn gedachten verzetten.
zaterdag 10 oktober 2009 om 19:19
Het omgaan met zn vriendin is niet het enige probleem, hij heeft zo een extreme manier van denken, hij bemoeid zich ook altijd en eeuwig met zn jongere zusjes, alles maar dan ook alle wil ie bepalen, (ik kan hier amper beschrijven hoe ver ie daar in doordraaft) hij slaat werkelijk helemaal door.( hij vindt mij dan ook een luie onoplettende enz enz moeder)
Ik weet dus ook dat het in het belang van mn jongere dochters is, dat ik het contact minimaal of helemaal met hem afkap.
Maar makkelijk is het niet, het doet vreselijk veel pijn..
Ik weet dus ook dat het in het belang van mn jongere dochters is, dat ik het contact minimaal of helemaal met hem afkap.
Maar makkelijk is het niet, het doet vreselijk veel pijn..
zaterdag 10 oktober 2009 om 19:56
Wat een vreselijk moeilijk situatie voor jou nu je eigenlijk moet kiezen tussen je zoon en je jongste dochters. Echt een duivels dilemma, aangezien je van allemaal houdt.
Toch denk ik dat je rol als moeder ten opzichte van je jongste dochters groter is dan die t.o.v. je zoon, zeker aangezien hij er duidelijk geen behoefte aan heeft, daarom denk ik dat het minimaliseren van het contact tussen jullie in dit geval echt beter is.
Hoe moeiljk het ook is voor je schoondochter dat ze dan niet meer naar jou kan gaan, daar heeft ze haar eigen familie voor en ze brengt jou in een moeilijk gewetensconflict, aangezien ze weet dat het jouw zoon is waar je toch nog steeds van houdt.
Toch denk ik dat je rol als moeder ten opzichte van je jongste dochters groter is dan die t.o.v. je zoon, zeker aangezien hij er duidelijk geen behoefte aan heeft, daarom denk ik dat het minimaliseren van het contact tussen jullie in dit geval echt beter is.
Hoe moeiljk het ook is voor je schoondochter dat ze dan niet meer naar jou kan gaan, daar heeft ze haar eigen familie voor en ze brengt jou in een moeilijk gewetensconflict, aangezien ze weet dat het jouw zoon is waar je toch nog steeds van houdt.
maandag 12 oktober 2009 om 13:55
Ik denk dat mn schoondochter nog wel weer bij mij komt uithuilen, ik ben immers de enige waar ze terecht kan...
Haar vader schijnt ook een agressieve man te zijn, en mishandelde haar moeder vroeger ook, (denk nog steeds wel).
Ik weet niet hoe lang ik dat nog trek, maar aan de andere kant, voel ik me dan ook weer vreselijk schuldig om iemand te laten zitten die mishandeld word, ik ben vroeger zelf ook geestelijk en lichamelijk mishandeld, dus dat is ook de reden denk ik dat mn schoondochter komt uit huilen, om dat ik het zo goed begrijp..
Haar vader schijnt ook een agressieve man te zijn, en mishandelde haar moeder vroeger ook, (denk nog steeds wel).
Ik weet niet hoe lang ik dat nog trek, maar aan de andere kant, voel ik me dan ook weer vreselijk schuldig om iemand te laten zitten die mishandeld word, ik ben vroeger zelf ook geestelijk en lichamelijk mishandeld, dus dat is ook de reden denk ik dat mn schoondochter komt uit huilen, om dat ik het zo goed begrijp..
maandag 19 oktober 2009 om 23:54
Ha Tirza,
Wat ontzettend moeilijk. Je houdt onvoorwaardelijk van je kind maar tegelijkertijd vind jij hem eigenlijk niet zo leuk. Volgens mij geldt voor alle persoonlijkheidsstoornissen of sowieso een persoonlijkheid o zich dat het een combinatie is van aanleg (biologisch) een ervaringen. Dat maakt dat het niet zijn schuld is, dat hij zo is, maar dat betekent weer niet dat er niks aan te doen is. Als hij idd een narcistische persoonlijkgheidsstoornis heeft, is dat heel lastig omdat de openlijke narcist (neem aan dat hij in die categorie valt) weinig of te weinig lijdt. Pas als hij op een punt komt dat hij op diverse terreinen vastloopt, zal hij eventueel openstaan voor professionele hulp.Je zegt dat je er van overtuigd bent dat hijhet heeft, maar diverse kenmerken komen ook bij andere stoornissen voor. Een gebrek aan inlevingsvermogen zie je ook wel terug bij andere stoornissen.
Lang verhaal; wat ik eigenlijk wil zeggen, hoe naar het ook is, het is niet zijn schuld en het blijft je kind. Neemt niet weg dat je wel jouw grenzen moet stellen. Wellicht kun je steun vinden bij andere moeders met dit probleem.
succes en sterkte!
Wat ontzettend moeilijk. Je houdt onvoorwaardelijk van je kind maar tegelijkertijd vind jij hem eigenlijk niet zo leuk. Volgens mij geldt voor alle persoonlijkheidsstoornissen of sowieso een persoonlijkheid o zich dat het een combinatie is van aanleg (biologisch) een ervaringen. Dat maakt dat het niet zijn schuld is, dat hij zo is, maar dat betekent weer niet dat er niks aan te doen is. Als hij idd een narcistische persoonlijkgheidsstoornis heeft, is dat heel lastig omdat de openlijke narcist (neem aan dat hij in die categorie valt) weinig of te weinig lijdt. Pas als hij op een punt komt dat hij op diverse terreinen vastloopt, zal hij eventueel openstaan voor professionele hulp.Je zegt dat je er van overtuigd bent dat hijhet heeft, maar diverse kenmerken komen ook bij andere stoornissen voor. Een gebrek aan inlevingsvermogen zie je ook wel terug bij andere stoornissen.
Lang verhaal; wat ik eigenlijk wil zeggen, hoe naar het ook is, het is niet zijn schuld en het blijft je kind. Neemt niet weg dat je wel jouw grenzen moet stellen. Wellicht kun je steun vinden bij andere moeders met dit probleem.
succes en sterkte!
donderdag 22 oktober 2009 om 01:43
Hai Poisenvy;
Het klopt dat hij altijd mn kind blijft en ik altijd van hem zal blijven houden, maar hij maakt het haast onmogelijk om normaal met hem om te gaan....
Ik denk toch echt wel dat ie een narcistische persoonlijkheids stoornis heeft, ik heb dr veel over gelezen en het klopt precies met de omschrijvingen.
ik vind het wel moelijk andere moeders met dit probleem te vinden, als je er al iets over vindt, gaat het meestal om vrouwen met een narcist als partner, het zou me echt goed doen om met moeders van een kind met narcisme te praten.
Heb inmiddels het boek "waarom gaat het altijd over jou besteld".
Verder misschien iemand nog tips over een site voor lotgenoten?
Het klopt dat hij altijd mn kind blijft en ik altijd van hem zal blijven houden, maar hij maakt het haast onmogelijk om normaal met hem om te gaan....
Ik denk toch echt wel dat ie een narcistische persoonlijkheids stoornis heeft, ik heb dr veel over gelezen en het klopt precies met de omschrijvingen.
ik vind het wel moelijk andere moeders met dit probleem te vinden, als je er al iets over vindt, gaat het meestal om vrouwen met een narcist als partner, het zou me echt goed doen om met moeders van een kind met narcisme te praten.
Heb inmiddels het boek "waarom gaat het altijd over jou besteld".
Verder misschien iemand nog tips over een site voor lotgenoten?
donderdag 22 oktober 2009 om 13:54
Je hebt gelijk hoor dat het anders is als je kind een narcist is dan wanneer het je partner is, want van je partner kun je scheiden en een kind echt helemaal loslaten is veel moeilijker, zo niet bijna onmogelijk.
Het schijnt dat er tegenwoordig meer kinderen al heel jong narcistisch zijn door even zwart/wit gezien een combinatie van het wondertje van de ouders te zijn (en dus nooit een strobreed in de weg gelegd) en weinig tijd van de ouders (slechte hechting), dus ik vrees dat dit probleem in de toekomst wel vaker voor zal gaan komen.
Niet dat jij hier nu iets aan hebt, maar er zal dus waarschijnlijk wel een lotgenotengroep ergens zijn, waar je zeker iets aan kunt hebben.
Het schijnt dat er tegenwoordig meer kinderen al heel jong narcistisch zijn door even zwart/wit gezien een combinatie van het wondertje van de ouders te zijn (en dus nooit een strobreed in de weg gelegd) en weinig tijd van de ouders (slechte hechting), dus ik vrees dat dit probleem in de toekomst wel vaker voor zal gaan komen.
Niet dat jij hier nu iets aan hebt, maar er zal dus waarschijnlijk wel een lotgenotengroep ergens zijn, waar je zeker iets aan kunt hebben.
maandag 26 oktober 2009 om 15:31
Ha tirza,
je kunt even kijken op de website van stichting Labyrint. Deze organisatie is speciaal voor familie / vrienden van mensen met een psychische stoornis. Wellicht heb je daar iets aan en ook tips over wat jij kunt doen als moeder om zoonlief te bewegen iets aan zichzelf te doen....
ik heb ook gekeken op de topic NPS. Ik kan niet lezen of en welke nare dingen er zijn geschreven door to zelf, maar vind de reacties wel heel erg hard. Het blijft toch een stoornis, waar zij wel wat aan kan doen, maar niet haar schuld is (volgens mij ontwikkelen stoornissen zich al heel vroeg). Als zij hier op dit forum -geheel anoniem - al zo veel nare reacties krijgt, hoe moet zij dan het lef opbrengen om er met iemand anders (familie / vriend / vriendinnen) over te praten?????
je kunt even kijken op de website van stichting Labyrint. Deze organisatie is speciaal voor familie / vrienden van mensen met een psychische stoornis. Wellicht heb je daar iets aan en ook tips over wat jij kunt doen als moeder om zoonlief te bewegen iets aan zichzelf te doen....
ik heb ook gekeken op de topic NPS. Ik kan niet lezen of en welke nare dingen er zijn geschreven door to zelf, maar vind de reacties wel heel erg hard. Het blijft toch een stoornis, waar zij wel wat aan kan doen, maar niet haar schuld is (volgens mij ontwikkelen stoornissen zich al heel vroeg). Als zij hier op dit forum -geheel anoniem - al zo veel nare reacties krijgt, hoe moet zij dan het lef opbrengen om er met iemand anders (familie / vriend / vriendinnen) over te praten?????
dinsdag 3 november 2009 om 17:28
Ha Tirza,
het is al weer een tijdje geleden. Ben benieuwd of het gelukt is met lotgenoten. Overigens zou een aantal gesprekken met een psycholoog, huisarts of geestelijk verzorger ( je hebt religieuze, maar ook niet religeuze ( = humanistisch oid) misschien ook wel iets voor je kunnen betekenen.
Niet dat je jarenlang therapie volgt, maar paar gesprekjes om je meer inzicht de geven over de situatie met jouw zoon en de aandoening op zich, of het dealen met eventuele schuldgevoelens of de waarom vraag of wat dan ook.
groetjes pi
het is al weer een tijdje geleden. Ben benieuwd of het gelukt is met lotgenoten. Overigens zou een aantal gesprekken met een psycholoog, huisarts of geestelijk verzorger ( je hebt religieuze, maar ook niet religeuze ( = humanistisch oid) misschien ook wel iets voor je kunnen betekenen.
Niet dat je jarenlang therapie volgt, maar paar gesprekjes om je meer inzicht de geven over de situatie met jouw zoon en de aandoening op zich, of het dealen met eventuele schuldgevoelens of de waarom vraag of wat dan ook.
groetjes pi
