Relaties
alle pijlers
schoonouders
dinsdag 29 september 2009 om 16:53
Hallo allemaal,
even voor de herkenbaarheid een andere nickname aangemaakt, maar zoals de topicname het zegt, het gaat over mijn schoonouders. De laatste tijd heb ik er zo genoeg van, ik merk dat ik helemaal niet meer tegen ze kan. Even een stukje achtergrond. Mijn schoonouders zijn allebei wat men noemt "sterke persoonlijkheden", zeer succesvol in hun werk, zeer intelectueel, zeer uitgesproken. Mijn vriend en ik zijn al 8 jaar samen. Voordat ik zijn ouders ontmoette werd ik gewaarschuwd dat ik goed in mijn schoenen moet staan, want "anders lopen zo over je heen". Geen probleem. In het begin had ik ook weinig moeite met ze. Ik ben zelf ook niet op mijn mondje gevallen, dus kon ik goed tegengas geven. Dat werd door hen erg goed ontvangen, niets aan de hand dus. In de loop der jaren kwam ik er wel achter dat ze heel kil zijn, er is gewoon geen liefde voelbaar. Alles gaat over de intelectuele uitdaging, maar als het op gevoelens aankomt geven ze niet thuis. Ze kunnen er gewoon niet mee om gaan. Verder zijn ze heel erg met zichzelf bezig, en totaal niet (echt) geïnteresseerd in anderen. Ja, natuurlijk vragen ze wel hoe het gaat, maar als je niet "goed" zegt, en vertelt dat er iets aan de hand is, veranderen ze snel van onderwerp en gaat het weer over henzelf. Dat is op zich ook niet zo'n groot probleem, ik bedoel, zo zijn ze gewoon en klaar. Wat mij meer stoort is het feit dat ze geen respect hebben voor anderen. Ik bedoel, ze zijn er vol van dat ze zo ruimdenkend zijn en alles, maar als het erop aankomt veroordelen ze altijd in hun discussies het anders-zijn van anderen. Ik zou daar ook mijn schouders over kunnen ophalen en denken van laat maar, maar ik merk dat het me heel erg stoort als ze zich op die manier met ons bemoeien en met de opvoeding van onze kinderen. Wij doen dingen anders dan zij het vroeger deden, dat is geen nieuws. Dat geldt volgens mij voor een heleboel gezinnen. En ik sta ook open voor andere meningen en opvoedstijlen. Maar het feit dat ze zo veroordelend over zijn, dat ze zo'n gek gezicht trekken (je weet wel, rollende ogen en zo) als mijn kinderen iets wel of juist niet mogen, of als ik het zo aanpak en niet anders, dáár stoor ik me enorm aan.
Een tijdje geleden heb ik er iets over gezegd en toen is de boel enorm geëscalleerd. Het kwam erop neer dat wij niet ruimdenkend zijn als wij niet hun aanpak overnemen. Ook andere (hele nare en kwetsende) dingen hebben ze gezegd, daar kan ik verder niet teveel op ingaan vanwege de herkenbaarheid. Goed, later hebben we dat alsnog uitgepraat, zij hebben hun excuses aangeboden, en alles zou weer als vanouds zijn.
Maar dat is het probleem. Voor mij is het niet als vanouds. Ik kan me er niet toe zetten mezelf weer naar ze toe te openen. Ik vind ze gewoon nare, kille, valse mensen, ik heb er gewoon geen vertrouwen meer in. Elke keer als we ze zien probeer ik er iets van te maken, vanwege mijn vriend en onze kinderen. Keeping up appearances, zoals zij het zelf ook zo leuk zeggen (over andere situaties, hoor).
Mijn vriend heeft een hele sterke band met zijn moeder, altijd gehad, ook al ziet hij in dat haar gedrag niet altijd door de beugel kan. En ik wil ook geen onruststoker zijn, ik wil absoluut niet tussen mijn vriend en zijn ouders komen te staan. Ik merk dat hij er heel verdrietig van wordt als ik me weer erger aan zijn ouders. Het ís ook niet leuk, waarschijnlijk krijgt hij (onbewust) het idee dat hij moet kiezen tussen mij en hen. Dat is natuurlijk niet zo, maar ik kan me wel zijn gevoel voorstellen, gezien de sterke band tussen kind en ouders. We hebben dit allemaal veel besproken, hij weet hoe ik erin sta en ik weet hoe hij erin staat. Hij ziet ook hoe zij zijn, zoals ik het hierboven omschreven heb, en hij vindt het niet leuk. Maar het zijn en blijven gewoon zijn ouders, dat is logisch. Zoals gezegd probeer ik hem zo weinig mogelijk te laten merken hoe erg ik ze vind. Maar het is alsof het me steeds moeilijker af gaat. Ik kan niet meer tegen die mensen. alleen al de gedachte aan hen, daar word ik misselijk van. En als ik eraan denk dat de feestdagen eraan komen... Ik weet gewoon niet wat ik ermee moet.
Misschien het gewoon van me afpraten. Gewoon kunnen zeggen: ik walg van mijn schoonouders. Ik wil eigenlijk niets meer met ze te maken hebben.
Dat klinkt hard, dat weet ik (en zo ver zal het nooit komen), maar zo voelt het gewoon.
even voor de herkenbaarheid een andere nickname aangemaakt, maar zoals de topicname het zegt, het gaat over mijn schoonouders. De laatste tijd heb ik er zo genoeg van, ik merk dat ik helemaal niet meer tegen ze kan. Even een stukje achtergrond. Mijn schoonouders zijn allebei wat men noemt "sterke persoonlijkheden", zeer succesvol in hun werk, zeer intelectueel, zeer uitgesproken. Mijn vriend en ik zijn al 8 jaar samen. Voordat ik zijn ouders ontmoette werd ik gewaarschuwd dat ik goed in mijn schoenen moet staan, want "anders lopen zo over je heen". Geen probleem. In het begin had ik ook weinig moeite met ze. Ik ben zelf ook niet op mijn mondje gevallen, dus kon ik goed tegengas geven. Dat werd door hen erg goed ontvangen, niets aan de hand dus. In de loop der jaren kwam ik er wel achter dat ze heel kil zijn, er is gewoon geen liefde voelbaar. Alles gaat over de intelectuele uitdaging, maar als het op gevoelens aankomt geven ze niet thuis. Ze kunnen er gewoon niet mee om gaan. Verder zijn ze heel erg met zichzelf bezig, en totaal niet (echt) geïnteresseerd in anderen. Ja, natuurlijk vragen ze wel hoe het gaat, maar als je niet "goed" zegt, en vertelt dat er iets aan de hand is, veranderen ze snel van onderwerp en gaat het weer over henzelf. Dat is op zich ook niet zo'n groot probleem, ik bedoel, zo zijn ze gewoon en klaar. Wat mij meer stoort is het feit dat ze geen respect hebben voor anderen. Ik bedoel, ze zijn er vol van dat ze zo ruimdenkend zijn en alles, maar als het erop aankomt veroordelen ze altijd in hun discussies het anders-zijn van anderen. Ik zou daar ook mijn schouders over kunnen ophalen en denken van laat maar, maar ik merk dat het me heel erg stoort als ze zich op die manier met ons bemoeien en met de opvoeding van onze kinderen. Wij doen dingen anders dan zij het vroeger deden, dat is geen nieuws. Dat geldt volgens mij voor een heleboel gezinnen. En ik sta ook open voor andere meningen en opvoedstijlen. Maar het feit dat ze zo veroordelend over zijn, dat ze zo'n gek gezicht trekken (je weet wel, rollende ogen en zo) als mijn kinderen iets wel of juist niet mogen, of als ik het zo aanpak en niet anders, dáár stoor ik me enorm aan.
Een tijdje geleden heb ik er iets over gezegd en toen is de boel enorm geëscalleerd. Het kwam erop neer dat wij niet ruimdenkend zijn als wij niet hun aanpak overnemen. Ook andere (hele nare en kwetsende) dingen hebben ze gezegd, daar kan ik verder niet teveel op ingaan vanwege de herkenbaarheid. Goed, later hebben we dat alsnog uitgepraat, zij hebben hun excuses aangeboden, en alles zou weer als vanouds zijn.
Maar dat is het probleem. Voor mij is het niet als vanouds. Ik kan me er niet toe zetten mezelf weer naar ze toe te openen. Ik vind ze gewoon nare, kille, valse mensen, ik heb er gewoon geen vertrouwen meer in. Elke keer als we ze zien probeer ik er iets van te maken, vanwege mijn vriend en onze kinderen. Keeping up appearances, zoals zij het zelf ook zo leuk zeggen (over andere situaties, hoor).
Mijn vriend heeft een hele sterke band met zijn moeder, altijd gehad, ook al ziet hij in dat haar gedrag niet altijd door de beugel kan. En ik wil ook geen onruststoker zijn, ik wil absoluut niet tussen mijn vriend en zijn ouders komen te staan. Ik merk dat hij er heel verdrietig van wordt als ik me weer erger aan zijn ouders. Het ís ook niet leuk, waarschijnlijk krijgt hij (onbewust) het idee dat hij moet kiezen tussen mij en hen. Dat is natuurlijk niet zo, maar ik kan me wel zijn gevoel voorstellen, gezien de sterke band tussen kind en ouders. We hebben dit allemaal veel besproken, hij weet hoe ik erin sta en ik weet hoe hij erin staat. Hij ziet ook hoe zij zijn, zoals ik het hierboven omschreven heb, en hij vindt het niet leuk. Maar het zijn en blijven gewoon zijn ouders, dat is logisch. Zoals gezegd probeer ik hem zo weinig mogelijk te laten merken hoe erg ik ze vind. Maar het is alsof het me steeds moeilijker af gaat. Ik kan niet meer tegen die mensen. alleen al de gedachte aan hen, daar word ik misselijk van. En als ik eraan denk dat de feestdagen eraan komen... Ik weet gewoon niet wat ik ermee moet.
Misschien het gewoon van me afpraten. Gewoon kunnen zeggen: ik walg van mijn schoonouders. Ik wil eigenlijk niets meer met ze te maken hebben.
Dat klinkt hard, dat weet ik (en zo ver zal het nooit komen), maar zo voelt het gewoon.
maandag 12 oktober 2009 om 12:21
Nou, ik moet eerlijk zeggen dat het deze keer meeviel.
Al was de sfeer niet echt ontspannen. Ik heb zo goed als niets gezegd, ik kan niet gemaakt vrolijk gaan zitten doen bij mensen die ik echt niet mag, dan klap ik zo en zo dicht.
Het enige waar ik wel kwaad om ben, maar daar kwam ik pas achter toen ze alweer weg waren, is dat mijn dochter op bed lag met twee dekentjes want zo warm is het niet meer 's avonds en 's nachts. Kom ik op haar kamer en zie ik dat er een deken is weggehaald. Mijn schoonma was boven geweest om even bij haar te kijken en ze haalt zonder het te vragen of te melden een dekentje weg. Dat vind ik niet kunnen, en als je dan al het vermoeden hebt dat ze het te warm heeft, vraag het dan even !!! En ik had mijn dochter net eten gegeven maar ze bleef een beetje huilen gaat ze 80.000 keer zeggen: "Je hebt honger he ? Je hebt honger he ?"...
Ben daar maar niet op in gegaan, net als op andere domme opmerkingen en dan is het nog een beetje te doen.
Maar met dat dekentje is ze wel weer te ver gegaan en dat kan ik ook niet negeren. Dus ik denk dat ik daar wel wat van ga zeggen de eerst volgende keer. Wat zouden jullie doen ?
Al was de sfeer niet echt ontspannen. Ik heb zo goed als niets gezegd, ik kan niet gemaakt vrolijk gaan zitten doen bij mensen die ik echt niet mag, dan klap ik zo en zo dicht.
Het enige waar ik wel kwaad om ben, maar daar kwam ik pas achter toen ze alweer weg waren, is dat mijn dochter op bed lag met twee dekentjes want zo warm is het niet meer 's avonds en 's nachts. Kom ik op haar kamer en zie ik dat er een deken is weggehaald. Mijn schoonma was boven geweest om even bij haar te kijken en ze haalt zonder het te vragen of te melden een dekentje weg. Dat vind ik niet kunnen, en als je dan al het vermoeden hebt dat ze het te warm heeft, vraag het dan even !!! En ik had mijn dochter net eten gegeven maar ze bleef een beetje huilen gaat ze 80.000 keer zeggen: "Je hebt honger he ? Je hebt honger he ?"...
Ben daar maar niet op in gegaan, net als op andere domme opmerkingen en dan is het nog een beetje te doen.
Maar met dat dekentje is ze wel weer te ver gegaan en dat kan ik ook niet negeren. Dus ik denk dat ik daar wel wat van ga zeggen de eerst volgende keer. Wat zouden jullie doen ?
maandag 12 oktober 2009 om 13:51
Normaal gesproken zou ik zeggen natuurlijk moet je het aankarten en bespreken. Maar in mijn geval... Ik zou het erbij laten zitten. Maar goed, ik weet niet of ik dan de juiste referentie ben, ik ben toch al bevooroordeeld. Ik vind gewoon dat die mensen een bord voor hun kop hebben (ik heb het nu over mijn schoonouders, maar ik heb zo'n vermoede dat het voor die van jou ook geldt) en dan heeft het toch geen zin om dit soort dingen te gaan bespreken.
Bovendien ben ik het zoooo zat, dat "uitpraten" van dingen, als maar "uitpraten", en ondertussen gekleineerd worden in het gesprek, en niet serieus worden genomen, en alsmaar discussieren om de discussie en niet om de uitkomst. Ik probeer nu gewoon alle discussies te vermijden, want ik merk dat zo'n gesprek me meer energie kost dan het negeren van wat er gebeurt.
Bovendien ben ik het zoooo zat, dat "uitpraten" van dingen, als maar "uitpraten", en ondertussen gekleineerd worden in het gesprek, en niet serieus worden genomen, en alsmaar discussieren om de discussie en niet om de uitkomst. Ik probeer nu gewoon alle discussies te vermijden, want ik merk dat zo'n gesprek me meer energie kost dan het negeren van wat er gebeurt.
maandag 12 oktober 2009 om 16:38
Pompidoe dat kan ik me ook goed voorstellen, dat je geen zin hebt in weer een zinloze, eindeloze discussie waarvan je achteraf spijt hebt dat je eraan begonnen bent. Dat kost inderdaad heel veel energie en achteraf ben je misschien nog meer gefrustreerd dan ervoor.
Maar ik kan me ook voorstellen dat de maat een keer zó vol is dat negeren niet meer gaat. Een mens heeft tenslotte ook nog zijn trots. Bij Babette gaat schoonma zo te horen flink ver (rookvinger in mond en zo) en dat zou ik dus ook niet pikken. Dat zou ik gewoon niet kunnen negeren. Negeren betekent meestal wel dat schoonma doodleuk verder gaat met haar fratsen dus dan zou je voor jezelf moeten bepalen of je bereid bent haar gedrag voor altijd te negeren. En altijd is een lange tijd.
Waarom zou je gedrag dat je nooit van anderen zou accepteren wel van je schoonouders moeten accepteren? Ik zie het verschil gewoon niet.
Ik zou er iets van zeggen Babette, van dat dekentje.
Maar ik kan me ook voorstellen dat de maat een keer zó vol is dat negeren niet meer gaat. Een mens heeft tenslotte ook nog zijn trots. Bij Babette gaat schoonma zo te horen flink ver (rookvinger in mond en zo) en dat zou ik dus ook niet pikken. Dat zou ik gewoon niet kunnen negeren. Negeren betekent meestal wel dat schoonma doodleuk verder gaat met haar fratsen dus dan zou je voor jezelf moeten bepalen of je bereid bent haar gedrag voor altijd te negeren. En altijd is een lange tijd.
Waarom zou je gedrag dat je nooit van anderen zou accepteren wel van je schoonouders moeten accepteren? Ik zie het verschil gewoon niet.
Ik zou er iets van zeggen Babette, van dat dekentje.
maandag 12 oktober 2009 om 17:52
Pompidoe, mag ik vragen hoe oud je bent? Ik heb de indruk dat je niet zoveel zelfvertrouwen laat zien als je bij je schoonouders bent.
De beste manier om ermee om te gaan is adrem te reageren:
Ach, heeft mijn honneponnetje honger?
-Dat zou best eens kunnen, ze krijgen hier maar 1x per week eten.
Zal oma jou even lekker naar bedje brengen?
-Ja doe dat maar. Hier is een boekje, graag 4 verhaaltjes voorlezen anders wil hij niet slapen.
Je mag de ramen wel eens wassen...
-De emmer staat in de garage.
Voor de rest kan ik je alleen meegeven dat mijn schoonouders er ook wat van kunnen als het om hun gaat. Zo hadden wij jaren geleden een dia avondje. Ze hadden al hun vakantie dia's laten zien, en toen wij die van ons tevoorschijn haalden was het al zo laat....
Als wij op vakantie goed weer hadden, hadden zij beter weer.
Als wij op vakantie slecht weer hadden, hadden zij slechter weer. Hadden wij een leuk restaurantje ontdekt, dan was dat in hun ogen te duur. Hadden zij iets leuks ontdekt, moesten wij dat absoluut ook eens proberen (zij gaan naar Oostenrijk, wij ook, maar niet tegelijkertijd).
Toen werd mijn vader ziek. Tja, de buurvrouw van de vriendin van het achternichtje van de overbuurvrouw, die had ook kanker.....
Steeds als ik iets over mijn vader vertelde kreeg ik dergelijke antwoorden. Op een gegeven moment gaf ik alleen nog maar `redelijk` als antwoord op de vraag hoe het ging.
Maar goed. Dat ze mijn man nog steeds behandelden als een kind van een jaar of 8 heeft uiteindelijk ervoor gezorgd dat hij er niet meer heen wil. En ik vind dat zoooooooooooo erg.....
De beste manier om ermee om te gaan is adrem te reageren:
Ach, heeft mijn honneponnetje honger?
-Dat zou best eens kunnen, ze krijgen hier maar 1x per week eten.
Zal oma jou even lekker naar bedje brengen?
-Ja doe dat maar. Hier is een boekje, graag 4 verhaaltjes voorlezen anders wil hij niet slapen.
Je mag de ramen wel eens wassen...
-De emmer staat in de garage.
Voor de rest kan ik je alleen meegeven dat mijn schoonouders er ook wat van kunnen als het om hun gaat. Zo hadden wij jaren geleden een dia avondje. Ze hadden al hun vakantie dia's laten zien, en toen wij die van ons tevoorschijn haalden was het al zo laat....
Als wij op vakantie goed weer hadden, hadden zij beter weer.
Als wij op vakantie slecht weer hadden, hadden zij slechter weer. Hadden wij een leuk restaurantje ontdekt, dan was dat in hun ogen te duur. Hadden zij iets leuks ontdekt, moesten wij dat absoluut ook eens proberen (zij gaan naar Oostenrijk, wij ook, maar niet tegelijkertijd).
Toen werd mijn vader ziek. Tja, de buurvrouw van de vriendin van het achternichtje van de overbuurvrouw, die had ook kanker.....
Steeds als ik iets over mijn vader vertelde kreeg ik dergelijke antwoorden. Op een gegeven moment gaf ik alleen nog maar `redelijk` als antwoord op de vraag hoe het ging.
Maar goed. Dat ze mijn man nog steeds behandelden als een kind van een jaar of 8 heeft uiteindelijk ervoor gezorgd dat hij er niet meer heen wil. En ik vind dat zoooooooooooo erg.....
dinsdag 13 oktober 2009 om 10:41
Ja, dat ken ik inderdaad. Elk onderwerp gebruiken om het maar weer eens over zichzelf te hebben. En gewoon geen ruimte hebben voor het verhaal van iemand anders. Je vraagt je af waarom dat is. Tenminste... ik vraag me dat af.
Maar om je vraag te beantwoorden, nee, ik ben zeker niet onzeker in de buurt van mijn schoonouders. In het begin, de eerste paar jaar reageerde ik inderdaad heel gevat en assertief op die roptopmerkingen en dat werd prima ontvangen en "hartelijk" om gelachen. Maar het punt is dat er gewoon niets verandert. Die stomme opmerkingen en acties blijven komen en ik ben het inmiddels zat. Ik zie er ook de humor van niet meer in.
... eigenlijk, als ik er nu zo over na denk, ik wíl het gewoon niet meer zien. Ik wíl niet meer leuk en gevat reageren en dan "hahaha" wat zijn we toch een leuke familie, wat zijn we toch leuk assertief, wat kunnen wij toch met zijn allen goed tegen een stootje.
En ja, ik weet het, misschien maak ik het mezelf daarmee heel moeilijk, maar het is een soort van allergie geworden. Weet je, van die dingen waar je normaal gesproken geen last van hebt, maar als je er allergisch voor bent kan ook maar de kleinste dosis al een mega-reactie veroorzaken. Dat is het, ik ben allergisch voor mijn schoonouders hahahaha. Weet iemand of ze daar pillen voor hebben?
Maar om je vraag te beantwoorden, nee, ik ben zeker niet onzeker in de buurt van mijn schoonouders. In het begin, de eerste paar jaar reageerde ik inderdaad heel gevat en assertief op die roptopmerkingen en dat werd prima ontvangen en "hartelijk" om gelachen. Maar het punt is dat er gewoon niets verandert. Die stomme opmerkingen en acties blijven komen en ik ben het inmiddels zat. Ik zie er ook de humor van niet meer in.
... eigenlijk, als ik er nu zo over na denk, ik wíl het gewoon niet meer zien. Ik wíl niet meer leuk en gevat reageren en dan "hahaha" wat zijn we toch een leuke familie, wat zijn we toch leuk assertief, wat kunnen wij toch met zijn allen goed tegen een stootje.
En ja, ik weet het, misschien maak ik het mezelf daarmee heel moeilijk, maar het is een soort van allergie geworden. Weet je, van die dingen waar je normaal gesproken geen last van hebt, maar als je er allergisch voor bent kan ook maar de kleinste dosis al een mega-reactie veroorzaken. Dat is het, ik ben allergisch voor mijn schoonouders hahahaha. Weet iemand of ze daar pillen voor hebben?
dinsdag 13 oktober 2009 om 11:05
Mamalelie, dat soort opmerkingen maak ik dus ook. Toen ze steeds zei tegen mijn dochtertje: Heb je honger. Heb ik op een gegeven moment ook gezegd, geef er ook een hap nasi misschien helpt dat.
Maar ze kijkt me dan heel dom aan en volgens mij snapt ze het echt niet. Ze heeft niet eens een basisschool afgemaakt dus ze heeft erg weinig kennis. Daarom is het des te frustrerender dat ze mij de les probeert te lezen.
Maar, ik vind ook dat ik wat van dat dekentje moet zeggen, anders heb ik het gevoel dat ik over mij heen laat lopen, en bij haar geldt ook: Geef een vinger, en ze neemt je hele hand.
Ik zal haar voorlopig (hopelijk) niet zien maar ik denk toch dat ik het moet aankaarten.
Wel is het zo dat ik ook al zo vaak heb gezegd dat ik niet wil dat ze mijn dochter zoveel snoep geeft, maar dat blijft ze ook doen. Dus of het helpt betwijfel ik...
Nog een voorbeeld: mijn schoonzus heeft een hond dit beest is vals, voor hun is het een kind zo praten ze er ook over.
Maar ik wil niet dat mijn kinderen bij dat beest komen, hij heeft al meerdere mensen gebeten. Maar dat ligt altijd aan die mensen....
Nu was mijn schoonmoeder ook gebeten, ze had een pleister op haar arm. Mijn dochter vraagt aan haar waarom ze een pleister op heeft, ze zegt omdat de hond mij heeft gebe...eeuh gekrabt..
Kijk dan kook ik dus, want ze wil dus dat mijn dochter niet ba ng voor die hond is en dat wij daar weer komen. Maar wie beschermd ze nu ? Ze wil dus schijnbaar het risico lopen dat haar kleinkind ook gebeten wordt. Dat ik haar daar tegen wil beschermen snapt ze niet.... Overigens wordt er bij mijn schoonzus thuis ook volop gerookt dus ik kom er met de kinderen toch niet.
Het valt mij wel op dat er veel mensen zijn met die nare trekjes.
Mijn schoonouders condoleerden mij niet eens toen mijn oma en opa overleden, hun hond die dood was, was veel erger en daar werd veel meer aandacht aan besteedt.
Maar ze kijkt me dan heel dom aan en volgens mij snapt ze het echt niet. Ze heeft niet eens een basisschool afgemaakt dus ze heeft erg weinig kennis. Daarom is het des te frustrerender dat ze mij de les probeert te lezen.
Maar, ik vind ook dat ik wat van dat dekentje moet zeggen, anders heb ik het gevoel dat ik over mij heen laat lopen, en bij haar geldt ook: Geef een vinger, en ze neemt je hele hand.
Ik zal haar voorlopig (hopelijk) niet zien maar ik denk toch dat ik het moet aankaarten.
Wel is het zo dat ik ook al zo vaak heb gezegd dat ik niet wil dat ze mijn dochter zoveel snoep geeft, maar dat blijft ze ook doen. Dus of het helpt betwijfel ik...
Nog een voorbeeld: mijn schoonzus heeft een hond dit beest is vals, voor hun is het een kind zo praten ze er ook over.
Maar ik wil niet dat mijn kinderen bij dat beest komen, hij heeft al meerdere mensen gebeten. Maar dat ligt altijd aan die mensen....
Nu was mijn schoonmoeder ook gebeten, ze had een pleister op haar arm. Mijn dochter vraagt aan haar waarom ze een pleister op heeft, ze zegt omdat de hond mij heeft gebe...eeuh gekrabt..
Kijk dan kook ik dus, want ze wil dus dat mijn dochter niet ba ng voor die hond is en dat wij daar weer komen. Maar wie beschermd ze nu ? Ze wil dus schijnbaar het risico lopen dat haar kleinkind ook gebeten wordt. Dat ik haar daar tegen wil beschermen snapt ze niet.... Overigens wordt er bij mijn schoonzus thuis ook volop gerookt dus ik kom er met de kinderen toch niet.
Het valt mij wel op dat er veel mensen zijn met die nare trekjes.
Mijn schoonouders condoleerden mij niet eens toen mijn oma en opa overleden, hun hond die dood was, was veel erger en daar werd veel meer aandacht aan besteedt.
dinsdag 13 oktober 2009 om 11:56
Maar dat is gewoon gevaarlijk met die hond!!!!
Dat vind ik echt vaag! Ik bedoel, de dingen die mijn schoonouders doen zijn gewoon vervelend en irritant, maar die van jou zijn echt gevaarlijk! Ook met dat roken waar de kinderen bij zijn, en met de hond!
Ik begrijp dat ze een hele andere achtergrond hebben dan jij? Wat vind je vriend/ man ervan? Kan me niet voorstellen dat hij dat goed vindt.
Dat vind ik echt vaag! Ik bedoel, de dingen die mijn schoonouders doen zijn gewoon vervelend en irritant, maar die van jou zijn echt gevaarlijk! Ook met dat roken waar de kinderen bij zijn, en met de hond!
Ik begrijp dat ze een hele andere achtergrond hebben dan jij? Wat vind je vriend/ man ervan? Kan me niet voorstellen dat hij dat goed vindt.
dinsdag 13 oktober 2009 om 12:34
Pompidoe, ik wist natuurlijk al wel dat ik gelijk had maar door jouw reactie besef ik maar weer eens dat ze echt een gevaar voor mijn kinderen zijn. En ik verzin het echt niet hoor, er zijn wel meer dingen gebeurd....
Ja, ze zijn heel anders dan ik. En ik heb ook de nodige ruzie's met mijn man gehad, hij bleef ze altijd verdedigen. Maar ik heb pas weer eens een gesprek met hem gehad, om nog maar eens te benadrukken dat ik alleen het beste met mijn en ZIJN kinderen voor heb. Hij ziet het ook wel in dat ik gelijk heb, en hij verdedigd ze ook niet meer. Simpelweg omdat dit niet mogelijk is. Inderdaad waren ze maar alleen irritant, bij mij komt er wat meer bij kijken. Ze zijn ook wel uitgekookt hoor want nu geven ze ons een weekendje weg met de kinderen, want ze zijn gewend alles te kopen. Maar de gezondheid en veiligheid van mijn kinderen is niet te koop door mooie kadootjes etc. Mijn man is nog weleens geneigd te zeggen ja, maar ze geven ons ook veel. Maar dat maakt voor mij niets goed. Zo werkt het natuurlijk niet, moet ik dan mijn kinderen daarvoor in de rook zetten ofzo ?
Ik heb niets van ze nodig, uiteraard passen ze ook nooit op de kinderen. Ik ga liever nooit meer weg dan dat ik hun laat oppassen.
Het klinkt heel lullig maar als ik van te voren geweten had dat ik zulke schoonouders zou kijgen was ik nooit een relatie met mijn man begonnen....
Ja, ze zijn heel anders dan ik. En ik heb ook de nodige ruzie's met mijn man gehad, hij bleef ze altijd verdedigen. Maar ik heb pas weer eens een gesprek met hem gehad, om nog maar eens te benadrukken dat ik alleen het beste met mijn en ZIJN kinderen voor heb. Hij ziet het ook wel in dat ik gelijk heb, en hij verdedigd ze ook niet meer. Simpelweg omdat dit niet mogelijk is. Inderdaad waren ze maar alleen irritant, bij mij komt er wat meer bij kijken. Ze zijn ook wel uitgekookt hoor want nu geven ze ons een weekendje weg met de kinderen, want ze zijn gewend alles te kopen. Maar de gezondheid en veiligheid van mijn kinderen is niet te koop door mooie kadootjes etc. Mijn man is nog weleens geneigd te zeggen ja, maar ze geven ons ook veel. Maar dat maakt voor mij niets goed. Zo werkt het natuurlijk niet, moet ik dan mijn kinderen daarvoor in de rook zetten ofzo ?
Ik heb niets van ze nodig, uiteraard passen ze ook nooit op de kinderen. Ik ga liever nooit meer weg dan dat ik hun laat oppassen.
Het klinkt heel lullig maar als ik van te voren geweten had dat ik zulke schoonouders zou kijgen was ik nooit een relatie met mijn man begonnen....
dinsdag 13 oktober 2009 om 16:36
oh, dat gevoel ken ik zo goed!! Zo van, het kan me niet schelen, ZE KOMEN NIET OPPASSEN!!!
weet je, bij ons is het nu zo ver dat mijn vriend zelf in een soort van therapie gaat om de relatie met zijn ouders te "verwerken". In het begin had hij het gevoel dat hij tussen mij en hen stond, maar nu ziet hij zelf in dat het rare mensen zijn en dat het niet aan mij ligt.
Aan de ene kant vind ik dat fijn, dat hij dat eindelijk inziet, maar aan de andere kant vind ik het toch heel verdrietig voor hem. Ik bedoel, het zijn gewoon zijn ouders.
Maar wat jij zei, als ik die mensen nooit meer zou zien, zou ik er absoluut geen probleem mee hebben.
Maar van dat geld... niet doen hoor!! Jij en je kinderen zijn inderdaad niet te koop.
weet je, bij ons is het nu zo ver dat mijn vriend zelf in een soort van therapie gaat om de relatie met zijn ouders te "verwerken". In het begin had hij het gevoel dat hij tussen mij en hen stond, maar nu ziet hij zelf in dat het rare mensen zijn en dat het niet aan mij ligt.
Aan de ene kant vind ik dat fijn, dat hij dat eindelijk inziet, maar aan de andere kant vind ik het toch heel verdrietig voor hem. Ik bedoel, het zijn gewoon zijn ouders.
Maar wat jij zei, als ik die mensen nooit meer zou zien, zou ik er absoluut geen probleem mee hebben.
Maar van dat geld... niet doen hoor!! Jij en je kinderen zijn inderdaad niet te koop.
woensdag 21 oktober 2009 om 13:47
Ik neem ook geen geld van ze aan hoor.
Wat jij zegt Pompidoe, het is best triest voor je vriend dat zijn ouders zo zijn. Ik zeg ook wel eens tegen mijn man dat ik echt liever had gehad dat hij leuke ouders had gehad. Dat het gewoon gezellig was. En dat mensen anders zijn, dat maakt echt niet uit maar met deze mensen kan ik gewoon echt niet door een deur.
Helaas.....
Wat jij zegt Pompidoe, het is best triest voor je vriend dat zijn ouders zo zijn. Ik zeg ook wel eens tegen mijn man dat ik echt liever had gehad dat hij leuke ouders had gehad. Dat het gewoon gezellig was. En dat mensen anders zijn, dat maakt echt niet uit maar met deze mensen kan ik gewoon echt niet door een deur.
Helaas.....
