Gezondheid
alle pijlers
Hoge bloeddruk, maar kan het ook iets anders zijn?
maandag 19 oktober 2009 om 18:51
Een aantal weken geleden kreeg ik last van duizeligheid, een hoofd vol watten. Wanneer ik zonder erbij na te denken van de kamer naar de keuken liep, gebeurde het zomaar dat ik me halverwege ergens even vast moest houden, mijn roer rechtzetten en geconcentreerd mijn weg vervolgen.
Ik was moe, moe en nog eens moe.
En sjacherijnig.
Alles was te veel, en nog.. Mijn huisgenoten moeten het regelmatig ontgelden en ook zit ik mezelf behoorlijk in de weg.
Ik heb me vorige week op mijn werk afgemeld, en besloot even toe te geven aan de vermoeidheid.
Een hele vrijdag en het weekend erachteraan veel geslapen, de huishoudelijke bezigheden gedoseerd, steeds een beetje en maandag wilde ik wel weer naar mijn werk.
Maar maandag was ik nog niets waard. Dinsdag ging het ietsje beter en dan ben ik woensdag weer aan de slag gegaan.
Het ging een paar dagen goed en nu ben ik weer duizelig, maar wat verschrikkelijk irritant is een ruis in mijn oren, die ik voornamelijk hoor als het stil is om me heen.
's Nachts is het niet te harden, en ondanks dat ik zo moe ben, kan ik niet in slaap komen.
Ik weet dat ik het érg druk heb, en me hier niet aan kan onttrekken.
Ik heb alleen de zorg voor mijn kinderen, ik werk, en heb het huishouden en maak mij zorgen om mijn snel ouder wordende ouders, waar ik ook het nodige voor doe. Ik weet dat ik een perfectionist ben en probeer dit al een tijdje iets minder te zijn, maar dat levert me eigenlijk meer stress op. Ik ben dan niet te genieten naar mijn kinderen toe omdat ik ze hun stukje eigen verantwoording niet op hun eigen manier laat invullen, en als ik op echt dreef ben, kunnen ze ook niks goed doen.
Ik voel me schuldig, maar ze zeggen zelf dat ze me nog geen heks vinden..maar ik denk dat ik niet te lang moet doorgaan.
Ik sta dus onder hoogspanning, dat is me zelf al duidelijk.
Vandaag naar de huisarts geweest, en mijn bloeddruk is veel te hoog.
Morgen mocht ik terugkomen om erover te praten. Ik wil dat wel, dus ik heb een afspraak gemaakt.
Het punt is dat ik het wel weet wat ik zou moeten doen, ik ben al weken niet naar mijn pilatesles geweest, en het zwemmen schiet er ook steeds bij in.
Als er even niets te doen is, wil ik gewoon helemaal niks.
Zitten op de bank of liggen in mijn bed. Gewoon óp ben ik dan.
Ik trek me terug, heb geen zin in dingen die ik normaalgesproken echt leuk vind.
Ik maak wel afspraken omdat ik weet dat het goed voor me is om eruit te gaan en andere mensen te zien.
Ik heb dus een afspraak bij de schoonheidsspecialiste, overgehaald door een vriendin, voor een simultaanbehandeling met massage en binnenkort ga ik een weekend wandelen op de Veluwe met mijn oudste kind.
Ik verheug me erop omdat die dingen in het vooruitzicht zijn, maar vraag je me om morgen te gaan, heb ik er geen puf in.
Eigenlijk denk ik meer aan een depressie dan aan puur en alleen een hoge bloeddruk.
Wie herkent dit?
Ik was moe, moe en nog eens moe.
En sjacherijnig.
Alles was te veel, en nog.. Mijn huisgenoten moeten het regelmatig ontgelden en ook zit ik mezelf behoorlijk in de weg.
Ik heb me vorige week op mijn werk afgemeld, en besloot even toe te geven aan de vermoeidheid.
Een hele vrijdag en het weekend erachteraan veel geslapen, de huishoudelijke bezigheden gedoseerd, steeds een beetje en maandag wilde ik wel weer naar mijn werk.
Maar maandag was ik nog niets waard. Dinsdag ging het ietsje beter en dan ben ik woensdag weer aan de slag gegaan.
Het ging een paar dagen goed en nu ben ik weer duizelig, maar wat verschrikkelijk irritant is een ruis in mijn oren, die ik voornamelijk hoor als het stil is om me heen.
's Nachts is het niet te harden, en ondanks dat ik zo moe ben, kan ik niet in slaap komen.
Ik weet dat ik het érg druk heb, en me hier niet aan kan onttrekken.
Ik heb alleen de zorg voor mijn kinderen, ik werk, en heb het huishouden en maak mij zorgen om mijn snel ouder wordende ouders, waar ik ook het nodige voor doe. Ik weet dat ik een perfectionist ben en probeer dit al een tijdje iets minder te zijn, maar dat levert me eigenlijk meer stress op. Ik ben dan niet te genieten naar mijn kinderen toe omdat ik ze hun stukje eigen verantwoording niet op hun eigen manier laat invullen, en als ik op echt dreef ben, kunnen ze ook niks goed doen.
Ik voel me schuldig, maar ze zeggen zelf dat ze me nog geen heks vinden..maar ik denk dat ik niet te lang moet doorgaan.
Ik sta dus onder hoogspanning, dat is me zelf al duidelijk.
Vandaag naar de huisarts geweest, en mijn bloeddruk is veel te hoog.
Morgen mocht ik terugkomen om erover te praten. Ik wil dat wel, dus ik heb een afspraak gemaakt.
Het punt is dat ik het wel weet wat ik zou moeten doen, ik ben al weken niet naar mijn pilatesles geweest, en het zwemmen schiet er ook steeds bij in.
Als er even niets te doen is, wil ik gewoon helemaal niks.
Zitten op de bank of liggen in mijn bed. Gewoon óp ben ik dan.
Ik trek me terug, heb geen zin in dingen die ik normaalgesproken echt leuk vind.
Ik maak wel afspraken omdat ik weet dat het goed voor me is om eruit te gaan en andere mensen te zien.
Ik heb dus een afspraak bij de schoonheidsspecialiste, overgehaald door een vriendin, voor een simultaanbehandeling met massage en binnenkort ga ik een weekend wandelen op de Veluwe met mijn oudste kind.
Ik verheug me erop omdat die dingen in het vooruitzicht zijn, maar vraag je me om morgen te gaan, heb ik er geen puf in.
Eigenlijk denk ik meer aan een depressie dan aan puur en alleen een hoge bloeddruk.
Wie herkent dit?
maandag 19 oktober 2009 om 18:59
Depressie is wel een hele diagnose om zo even te stellen, maar als je alles zo opsomt klinkt het mij in ieder geval alsof je tegen overspannenheid aanzit.
Lijkt me idd goed om naar de huisarts te gaan, hij/zij kan je evt ontsapnningsoefeningen/tips meegeven, of je doorverwijzen naar een psycholoog.
Sterkte!
Lijkt me idd goed om naar de huisarts te gaan, hij/zij kan je evt ontsapnningsoefeningen/tips meegeven, of je doorverwijzen naar een psycholoog.
Sterkte!
maandag 19 oktober 2009 om 19:05
hé perel, ik herken het niet, maar uit je verhaal blijkt wel dat je het erg zwaar hebt.
En dan te bedenken dat ik al doodmoe ben van alleen mijn baan . Ik zou dat ook niet zo trekken. Je baan en zorg voor de kinderen alleen, dat is zwaar zeg. Je zult wel een soort super-woman zijn!
En je ouders, kan me voorstellen dat je daar ook psychisch veel mee bezig bent.
Luister wel goed naar je lijf. Het geeft nu signalen dat er iets niet goed gaat. Negeer je die, zit je straks onherroepelijk met een burn-out , of erger.Daar wordt je leven (en dat van je kids) echt niet leuker op. Je kinderen hebben toch veel meer aan je als jij ook lekker in je vel zit? Hoge bloeddruk mag je best wel serieus nemen. Er staat een te hoge druk op je hart en vaten, wat betekend dat ze sneller verouderen en problemen kunnen gaan geven. Misschien kun je nu met wat kleine aanpassingen al wat meer rustmomenten inbouwen.
Die massage en een weekendje weg zijn een goed begin. Hoe oud zijn je kinderen? Hoe is de relatie met je ex man? Kunnen jullie de zorg echt niet verdelen? Of zo af en toe een weekend?
Kun je financieel gezien, misschien een dagje minder gaan werken? Ik geef zomaar wat suggesties, maar je lichaam geeft zijn grens aan en dat zul je moeten respecteren ben ik bang.
En dan te bedenken dat ik al doodmoe ben van alleen mijn baan . Ik zou dat ook niet zo trekken. Je baan en zorg voor de kinderen alleen, dat is zwaar zeg. Je zult wel een soort super-woman zijn!
En je ouders, kan me voorstellen dat je daar ook psychisch veel mee bezig bent.
Luister wel goed naar je lijf. Het geeft nu signalen dat er iets niet goed gaat. Negeer je die, zit je straks onherroepelijk met een burn-out , of erger.Daar wordt je leven (en dat van je kids) echt niet leuker op. Je kinderen hebben toch veel meer aan je als jij ook lekker in je vel zit? Hoge bloeddruk mag je best wel serieus nemen. Er staat een te hoge druk op je hart en vaten, wat betekend dat ze sneller verouderen en problemen kunnen gaan geven. Misschien kun je nu met wat kleine aanpassingen al wat meer rustmomenten inbouwen.
Die massage en een weekendje weg zijn een goed begin. Hoe oud zijn je kinderen? Hoe is de relatie met je ex man? Kunnen jullie de zorg echt niet verdelen? Of zo af en toe een weekend?
Kun je financieel gezien, misschien een dagje minder gaan werken? Ik geef zomaar wat suggesties, maar je lichaam geeft zijn grens aan en dat zul je moeten respecteren ben ik bang.
maandag 19 oktober 2009 om 19:10
Jorina, een zoals ik het er neerzet staat het er idd wel erg gedecideerd; ik bedoel te zeggen mijn klachten lijken meer van depressieve aard.
Depressiviteit komt voor in het gezin waar ik uit kom, zowel mijn zus als mijn moeder lijden hieraan, en in de familie van moederskant zijn er mensen die meerdere depressies hebben doorgemaakt.
Ik ben de sterke, degene die overal wel doorheenkomt, maar heb nu het gevoel dat ik nu ook de klos ben, uiteindelijk.
Depressiviteit komt voor in het gezin waar ik uit kom, zowel mijn zus als mijn moeder lijden hieraan, en in de familie van moederskant zijn er mensen die meerdere depressies hebben doorgemaakt.
Ik ben de sterke, degene die overal wel doorheenkomt, maar heb nu het gevoel dat ik nu ook de klos ben, uiteindelijk.
maandag 19 oktober 2009 om 19:36
Voor wat betreft zorg van de jongens sta ik er echt alleen voor. Er is een omgangsregeling, maar daar wordt regelmatig (juist tijdens de vakanties) de hand mee gelicht. Hier tegenin gaan kost nóg meer energie, en levert uiteindelijk niets positief op, ook niet voor de kinderen, dat weet ik uit ervaring.
Minder werken kan niet, ik heb het nodig om rond te komen, en het is leuk werk, de sfeer is goed, ik ben er juist zo op vooruitgegaan tenopzichte van het werk wat ik eerder deed in een eenmanszaak bij een slavendrijver.
Ik bedenk me net dat het niet echt de veelheid van de taken is, als wel dat het maar door en door en door gaat, en dat er geen einde aan komt.
En dat ik de laatste maanden alleen maar bezig ben geweest met de serieuze dingen van het leven.
Hardop lachen of zingen, maar ook zo'n huilbui die lekker kan opluchten, ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zoiets heb meegemaakt.
Alles is erg 'vlak', eigenlijk.
Klaag...klaag....klaag....enz.
Minder werken kan niet, ik heb het nodig om rond te komen, en het is leuk werk, de sfeer is goed, ik ben er juist zo op vooruitgegaan tenopzichte van het werk wat ik eerder deed in een eenmanszaak bij een slavendrijver.
Ik bedenk me net dat het niet echt de veelheid van de taken is, als wel dat het maar door en door en door gaat, en dat er geen einde aan komt.
En dat ik de laatste maanden alleen maar bezig ben geweest met de serieuze dingen van het leven.
Hardop lachen of zingen, maar ook zo'n huilbui die lekker kan opluchten, ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zoiets heb meegemaakt.
Alles is erg 'vlak', eigenlijk.
Klaag...klaag....klaag....enz.
woensdag 21 oktober 2009 om 16:55
Het is echt wel mijn bloeddruk die niet in orde is.
Vanochtend weer gemeten, en een en ander met de HA besproken. Morgen bloedonderzoek.
Het kan stress zijn, maar ook kunnen mijn klachten wijzen op andere dingen waar een hoge bloeddruk bij voorkomt.
En omdat ik me niet goed voel, is alles me sneller te veel en word ik er ook niet gezelliger op en krijgt vermoeidheid de overhand.
Ja, ik heb het druk, en bepaalde dingen in mijn omgeving werken niet mee, maar er zijn meer alleenstaande moeders die werken en bij wie ook niet alles van een leiden dakje gaat, die voelen zich niet zo als ik mij voel en die hebben nog wel lol in andere dingen.
M.a.w. dat is geen reden om te gaan zitten en niet meer overeind te komen.
Binnenkort weet of er wat aan de hand is en wat er dan aan gedaan kan worden.
Vanochtend weer gemeten, en een en ander met de HA besproken. Morgen bloedonderzoek.
Het kan stress zijn, maar ook kunnen mijn klachten wijzen op andere dingen waar een hoge bloeddruk bij voorkomt.
En omdat ik me niet goed voel, is alles me sneller te veel en word ik er ook niet gezelliger op en krijgt vermoeidheid de overhand.
Ja, ik heb het druk, en bepaalde dingen in mijn omgeving werken niet mee, maar er zijn meer alleenstaande moeders die werken en bij wie ook niet alles van een leiden dakje gaat, die voelen zich niet zo als ik mij voel en die hebben nog wel lol in andere dingen.
M.a.w. dat is geen reden om te gaan zitten en niet meer overeind te komen.
Binnenkort weet of er wat aan de hand is en wat er dan aan gedaan kan worden.
