kind alleen met het vliegtuig

Ik snap eigenlijk niet waarom je een kind van 5 ( of 7) alleen laat vliegen? Als je kind naar familie wil dan ga je toch mee of opa en oma komen hier naar toe. Ik zou dat nooit doen.

De meeste kinderen mogen niet eens alleen naar school lopen, ik lees hier meestal dat ouders hun kind niet bij een oppas thuis laten die ze niet kennen etc. En dan zou je je kind van 5 of 6 wel bij een vreemde achterlaten in het vliegtuig. Waarvan je maar moet hopen dat ze goed op letten, ook als er iets mis gaat. Ik begrijp niet dat je dat met een gerust hart kunt.

Men zou er niet aan denken om het huis te verlaten zonder de deur op slot te doen, hebben een alarm op hun auto zitten en wanneer je er -bij wijze van spreken- alleen maar naar wijst, dan gaat ie al af. Maar zouden wel hun kind jonger dan bijvoorbeeld 12 jaar alleen -onder toezicht van een vreemde- laten vliegen.

Als ik naar mezelf en mijn eigen zoons kijk zeg ik nee, ik vind ze daar echt nog te klein voor, te snel afgeleid en ik vertrouw niet zo snel iemand, dus zeker geen onbekende stewardes.

Buiten dat allemaal zou ik zelf geen ook dicht doen....



Maar nogmaals, dan heb ik het over mezelf en mijn kids.



Die ketting vind ik trouwens niet echt een fijn idee, zo ziet iedereen dat hij alleen is...brrr moet er echt niet aan denken...

Nee echt niet, het past niet bij me en ik zou er niet goed op slapen, heb begrip als mensen dit kiezen maar ik absoluut niet!

Ik kan me wel herinneren dat een familie in Nieuw-Zeeland een 12-jarig meisje naar Nederland heeft gestuurd, om haar daar een maand te laten verblijven. Ik was zelf 11 of 12 geloof ik, nu ben ik 43, dus dat is zo'n 30 jaar geleden. Een hele onderneming voor dat meisje. Maar iedereen die daarbij betrokken was, hield haar scherp in de gaten: familie die haar naar het vliegveld bracht, luchthavenpersoneel en stewardessen en stewards (in die tijd zullen stewards minder normaal zijn dan nu), en de familie en goede bekenden die haar opvingen. De taal was af en toe een probleem. Ik wou dat ik toen net zo goed was met Engels als ik nu ben. Dan was communicatie met haar geen enkel probleem geweest.



Zij was een week bij ons, en dat was af en toe lachen. Op een keer gingen we eten, en zij ging bij ons aan tafel zitten. Pa pakte een pot met uitjes en vroeg aan haar: "Like you balletjes?" Doordat hij met die pot voor haar gezicht bewoog, had ze wel door wat hij feitelijk bedoelde. Ik lachte me een ongeluk. En ik confronteer pa nog weleens met die grappige zin.



Dat meisje is een nicht van mij. Zij is de dochter van de schoonzus van mijn moeder.