Kinderen
alle pijlers
kraamtranen
woensdag 28 oktober 2009 om 10:39
Hallo meiden,
Heb een dochtertje van bijna 2 weken; tot en met zondag eigenlijk nergens geen last van.
Maar sinds maandag heb ik ontzettend last van, wat ik denk, kraamtranen, babybleus hoe je het noemen wil.
Ik zou graag willen weten of jullie hier ook last van hebben gehad en hoe lang het duurde...voel me zo somer op sommige momenten..
"s avonds gaat het eigenlijk best, maar overdag is het minder, ben huilerig en ben in staat de visite af te bellen aan de ene kant en aan de andere kant weet ik dat de visite mij juist kan opbeuren.
Ik ben zo bang dat dit niet gauw weer overgaat en zoek dan ook de steun van jullie...en natuurlijk om het van me af te schrijven...
Liefs Puck
Heb een dochtertje van bijna 2 weken; tot en met zondag eigenlijk nergens geen last van.
Maar sinds maandag heb ik ontzettend last van, wat ik denk, kraamtranen, babybleus hoe je het noemen wil.
Ik zou graag willen weten of jullie hier ook last van hebben gehad en hoe lang het duurde...voel me zo somer op sommige momenten..
"s avonds gaat het eigenlijk best, maar overdag is het minder, ben huilerig en ben in staat de visite af te bellen aan de ene kant en aan de andere kant weet ik dat de visite mij juist kan opbeuren.
Ik ben zo bang dat dit niet gauw weer overgaat en zoek dan ook de steun van jullie...en natuurlijk om het van me af te schrijven...
Liefs Puck
woensdag 28 oktober 2009 om 10:50
Give yourself a break. Geen zorgen maken dat je er niet uitkomt. Deal maar met hier en nu, das al pittig genoeg. Je hebt je hormonen, het nieuwe moederschap, de slapeloze nachten, de bevalling, het bezoek, de indrukken, het leven wat nu even stilstaat, je lichamelijk herstel...
Sta daar eens bij stil en besef dat het geen kattenpis is. Je lichaam herstelt zich weer, de hormonen gaan minder worden, de bezoeken worden minder, je raakt gewend aan moederschap, je kindje gaat over een tijdje doorslapen.. stapje voor stapje wordt het beter.
Sta je zelf die 'zwakke' momenten toe en geniet op de momenten dat het kan.
Sta daar eens bij stil en besef dat het geen kattenpis is. Je lichaam herstelt zich weer, de hormonen gaan minder worden, de bezoeken worden minder, je raakt gewend aan moederschap, je kindje gaat over een tijdje doorslapen.. stapje voor stapje wordt het beter.
Sta je zelf die 'zwakke' momenten toe en geniet op de momenten dat het kan.
woensdag 28 oktober 2009 om 10:59
Je hele leven staat op zijn kop. Je hebt een kindje die in één keer alle aandacht opeist, je bent zelf nog niet topfit, je bent 's nachts in de weer, je bent overdag vaak alleen. In één keer heb je er een heleboel veranwoordelijkheid bij.
Dat is heftig. Laat het over je heen komen en ga niet direct van het ergste uit. Veel vrouwen hebben er last van. Maar zoals Dorinde ook aangaf. Hou het wel even in de gaten en praat er vooral over met je partner.
Dat is heftig. Laat het over je heen komen en ga niet direct van het ergste uit. Veel vrouwen hebben er last van. Maar zoals Dorinde ook aangaf. Hou het wel even in de gaten en praat er vooral over met je partner.
woensdag 28 oktober 2009 om 11:02
Het ligt er een beetje aan hoe 'donker' je gevoel is. Het is normaal dat je af en toe zwaar hebt, baalt van de gebroken nachten, je afvraagt hoe je de dag door gaat komen.
De kraamhulp is weg en het begint nu echt. De eerste roes is weg.
Maar als je het gevoel hebt er niet meer uit te komen en dat het niet overgaat dan kan je altijd naar je huisarts gaan.
Ik heb zelf twee keer een pnd gehad en de eerste keer begon het na twee weken. Er is zo'n grote hormonale verandering in je lijf dat je daar echt heel veel last van kan hebben.
Ik had vrij snel het gevoel dat het nooit meer goed zou komen, dat ik een enorm grote fout gemaakt had en nooit meer gelukkig zou zijn. Heel dramatisch eigenlijk, hahaha. Toen kon ik er trouwens helemaal niet om lachen hoor. Het liefst bleef ik de hele dag in bed liggen met mijn hoofd onder de dekens. Ik sliep trouwens niet meer dan 3 uur per nacht, ik was zo aan het malen.
De stap om naar de huisarts te gaan vond ik erg moeilijk, dacht dat hij zou zeggen dat iedere nieuwe moeder het zwaar heeft, maar dat deed hij niet.
Ik kon als ik zou willen anti depressiva krijgen. En na een paar dagen daar over na te hebben gedacht ben ik daarmee begonnen. Toen ging het al heel snel veel beter met me. En na 4 maanden ben ik probleemloos gestopt.
En praat met je partner, je moeder, je vriendinnen over je gevoel. Het is niet altijd makkelijk!
De kraamhulp is weg en het begint nu echt. De eerste roes is weg.
Maar als je het gevoel hebt er niet meer uit te komen en dat het niet overgaat dan kan je altijd naar je huisarts gaan.
Ik heb zelf twee keer een pnd gehad en de eerste keer begon het na twee weken. Er is zo'n grote hormonale verandering in je lijf dat je daar echt heel veel last van kan hebben.
Ik had vrij snel het gevoel dat het nooit meer goed zou komen, dat ik een enorm grote fout gemaakt had en nooit meer gelukkig zou zijn. Heel dramatisch eigenlijk, hahaha. Toen kon ik er trouwens helemaal niet om lachen hoor. Het liefst bleef ik de hele dag in bed liggen met mijn hoofd onder de dekens. Ik sliep trouwens niet meer dan 3 uur per nacht, ik was zo aan het malen.
De stap om naar de huisarts te gaan vond ik erg moeilijk, dacht dat hij zou zeggen dat iedere nieuwe moeder het zwaar heeft, maar dat deed hij niet.
Ik kon als ik zou willen anti depressiva krijgen. En na een paar dagen daar over na te hebben gedacht ben ik daarmee begonnen. Toen ging het al heel snel veel beter met me. En na 4 maanden ben ik probleemloos gestopt.
En praat met je partner, je moeder, je vriendinnen over je gevoel. Het is niet altijd makkelijk!
woensdag 28 oktober 2009 om 11:05
Zolang het bij af en toe de blues blijft, is het heel normaal. Ik had daar dag 4 tot en met 7 last van. Kon om alles janken. Het besef komt namelijk door dat het geen roze wolk is, maar gewoon keihard werken met ups maar ook hele diepe downs
Als je het gevoel hebt dat je te dipperig wordt, dan even de huisarts contacten.
Als je het gevoel hebt dat je te dipperig wordt, dan even de huisarts contacten.
woensdag 28 oktober 2009 om 11:05
Laat die tranen maar lekker lopen, meid, dat is alleen maar goed. Het zijn gewoon de hormonen en het hoort er allemaal bij. En tegelijkertijd houd het goed in de gaten, als je ziet dat het alleen maar erger wordt, of als het echt niet over gaat met een paar weken, ga er gerust mee naar de huisarts. Je kunt het er ook met de verloskundige over hebben, bij de 6 weken controle.
In dit stadium is het dus allemaal normaal, maar kijk uit dat je er niet te lang mee rond blijft lopen.
heel veel sterkte ermee!
In dit stadium is het dus allemaal normaal, maar kijk uit dat je er niet te lang mee rond blijft lopen.
heel veel sterkte ermee!
woensdag 28 oktober 2009 om 11:25
Gewoon zoveel mogelijk en vaak mogelijk janken. Lucht op en gooi het er allemaal maar uit. Hoe eerder je ervan af bent. En ja, het zijn die KaaaUuuuTeeee hormonen.
Maar duurt dit langer dan een week, dan zou ik het even in de gaten houden (of laat je vriend het even in de gaten houden want jijzelf kan dat dan soms moeilijk inschatten) Een PPD ligt altijd op de loer. Ik heb er in ieder geval veel te lang mee doorgelopen voordat ik hulp ben gaan zoeken. En dat is niet de bedoeling. Succes het wordt echt beter strakjes (en makkelijker en leuker)
Maar duurt dit langer dan een week, dan zou ik het even in de gaten houden (of laat je vriend het even in de gaten houden want jijzelf kan dat dan soms moeilijk inschatten) Een PPD ligt altijd op de loer. Ik heb er in ieder geval veel te lang mee doorgelopen voordat ik hulp ben gaan zoeken. En dat is niet de bedoeling. Succes het wordt echt beter strakjes (en makkelijker en leuker)
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
woensdag 28 oktober 2009 om 12:28
Bedankt voor jullie reactie's voor zover, top!
Ik heb met mezelf ook afgesproken van als het na het weekend nog niet over is de huisarts in te lichten, ik hoop dat dat niet hoeft natuurlijk.
Heb net even lekker geslapen en daar ben ik van opgeknapt?
Ik ben ook echt wel bang voor een PND heb er over gelzen op internet, maar ik denk niet dat ik dat heb...
Enja die hormonen gieren mij door het lijf, janken janken...
Ik heb met mezelf ook afgesproken van als het na het weekend nog niet over is de huisarts in te lichten, ik hoop dat dat niet hoeft natuurlijk.
Heb net even lekker geslapen en daar ben ik van opgeknapt?
Ik ben ook echt wel bang voor een PND heb er over gelzen op internet, maar ik denk niet dat ik dat heb...
Enja die hormonen gieren mij door het lijf, janken janken...
woensdag 28 oktober 2009 om 12:30
quote:puck80 schreef op 28 oktober 2009 @ 10:47:
Zie dat ik bij mijn titel kraantranen heb geschreven ipv kraamtranen..Ik heb het even voor je aangepast.
Zie dat ik bij mijn titel kraantranen heb geschreven ipv kraamtranen..Ik heb het even voor je aangepast.
e-mail | redactievivaforum@gmail.com
woensdag 28 oktober 2009 om 12:31
quote:dorinde schreef op 28 oktober 2009 @ 10:55:
HORMONEN!
In veel gevallen gaat het vanzelf over na een paar dagen.
Ook hebben de meeste vrouwen er last van, je bent niet alleen.
Hou het wel in de gaten, ikzelf heb een pittige ppd gehad en zorg dat je daar snel bij bent. Ik wil helemaal niet zeggen dat je een ppd hebt of je iets aanpraten, maar je spreekt namelijk ook over sombere gevoelens, blijf daar niet te lang mee lopen.
Praat erover met je man en je verloskundige, als je denkt dat het gevoel niet minder wordt na een paar dagen.
SuccesKijk dat vindt ik zo moeilijk die sombere gevoelens, die komen met ups en downs, 's avonds voel ik mij eigenlijk best wel prima, het gevoel dat ik de wereld weer aan kan.
HORMONEN!
In veel gevallen gaat het vanzelf over na een paar dagen.
Ook hebben de meeste vrouwen er last van, je bent niet alleen.
Hou het wel in de gaten, ikzelf heb een pittige ppd gehad en zorg dat je daar snel bij bent. Ik wil helemaal niet zeggen dat je een ppd hebt of je iets aanpraten, maar je spreekt namelijk ook over sombere gevoelens, blijf daar niet te lang mee lopen.
Praat erover met je man en je verloskundige, als je denkt dat het gevoel niet minder wordt na een paar dagen.
SuccesKijk dat vindt ik zo moeilijk die sombere gevoelens, die komen met ups en downs, 's avonds voel ik mij eigenlijk best wel prima, het gevoel dat ik de wereld weer aan kan.
woensdag 28 oktober 2009 om 12:35
Hier ook van dag 4 tot dag 7 ongeveer. Huilen en zweten. En toen ineens trok de donkere wolk langzaam aan weg. Ik werd weer mezelf en mijn verstand had ook weer wat in te brengen.
Vaak komt het vanzelf goed maar hou het wel in de gaten. Heb je het ook tegen je man verteld hoe je je voelt? Dan kan hij je ook een beetje in de gaten houden.
Vaak komt het vanzelf goed maar hou het wel in de gaten. Heb je het ook tegen je man verteld hoe je je voelt? Dan kan hij je ook een beetje in de gaten houden.
woensdag 28 oktober 2009 om 13:22
Gefeliciteerd met je dochtertje!
Laat de boel de boel..vraag niet teveel van jezelf.
Rust uit als je dochter slaapt.
Het zijn de hormonen die nog door je lijf gieren..de 1 heeft er niet zo een last van en de ene wel.
Ik had er zelf 2 dagen last van. En ook als ik nu iets zielligs zie/hoor schiet ik vol had ik nooit!!
Je kent jezelf het beste als jij voelt dat het iets is wat niet bij jou past en te lang duurt..stap dan naar je huisarts.
Succes!
Laat de boel de boel..vraag niet teveel van jezelf.
Rust uit als je dochter slaapt.
Het zijn de hormonen die nog door je lijf gieren..de 1 heeft er niet zo een last van en de ene wel.
Ik had er zelf 2 dagen last van. En ook als ik nu iets zielligs zie/hoor schiet ik vol had ik nooit!!
Je kent jezelf het beste als jij voelt dat het iets is wat niet bij jou past en te lang duurt..stap dan naar je huisarts.
Succes!
woensdag 28 oktober 2009 om 14:33
Fijn dat iedereen zo meedenkt!
Ik ben helemaal geen depressief type dus weet ik niet wat mij overkomt, ik merk en hoor dat ik niet de enige ben.
Als ik diep nadenk weet ik dat het beter wordt, vooral door jullie reactie's.
Zit er gewoon eventjes doorheen op het moment en ja die vermoeidheid speelt daarbij ook een rol. Ik zeg tegen mezelf dat het goed komt dat helpt ook..
Ik hou jullie natuurlijk op de hoogte!
Liefs Puck
Ik ben helemaal geen depressief type dus weet ik niet wat mij overkomt, ik merk en hoor dat ik niet de enige ben.
Als ik diep nadenk weet ik dat het beter wordt, vooral door jullie reactie's.
Zit er gewoon eventjes doorheen op het moment en ja die vermoeidheid speelt daarbij ook een rol. Ik zeg tegen mezelf dat het goed komt dat helpt ook..
Ik hou jullie natuurlijk op de hoogte!
Liefs Puck
woensdag 28 oktober 2009 om 16:30
quote:reisa1978 schreef op 28 oktober 2009 @ 16:22:
Wat mij hielp was van te voren de dag te plannen. Bedenken wat ik zou gaan doen. Beetje schoonmaken, op pad, wandelen, eens bij iemand op visite ipv alleen visite ontvangen. Ik had erg veel behoefte aan het huis uit gaan. Ik had al zo lang binnen gezeten.
Ja, dat deed ik ook. Ik vond het allemaal heel erg heftig na twee weken. Man weer aan het werk, kraambezoek kwam wat minder, hittegolf en regeldagen en ik was zo moe.
Ik ben toen echt een dagindeling gaan maken. Elke dag iets plannen hoe klein het ook is. En jezelf verwennen; leuk boek, dvd, met de baby knuffelen zo lang als je wilt. Elke dag als mijn man thuis kwam ging ik even alleen buiten wandelen/fietsen; even geen moeder zijn. We hebben er heel veel over gepraat en ik liet mezelf ook toe om me kut te voelen. Praat er met mensen over; iedereen doet wel zo super-moederig, maar veel mensen voelen zich zo net na de bevalling.
Met zes/ zeven weken was het over, maar ik vond het een heftige tijd.
Heel veel sterkte en knuffel veel met je kleine!
Wat mij hielp was van te voren de dag te plannen. Bedenken wat ik zou gaan doen. Beetje schoonmaken, op pad, wandelen, eens bij iemand op visite ipv alleen visite ontvangen. Ik had erg veel behoefte aan het huis uit gaan. Ik had al zo lang binnen gezeten.
Ja, dat deed ik ook. Ik vond het allemaal heel erg heftig na twee weken. Man weer aan het werk, kraambezoek kwam wat minder, hittegolf en regeldagen en ik was zo moe.
Ik ben toen echt een dagindeling gaan maken. Elke dag iets plannen hoe klein het ook is. En jezelf verwennen; leuk boek, dvd, met de baby knuffelen zo lang als je wilt. Elke dag als mijn man thuis kwam ging ik even alleen buiten wandelen/fietsen; even geen moeder zijn. We hebben er heel veel over gepraat en ik liet mezelf ook toe om me kut te voelen. Praat er met mensen over; iedereen doet wel zo super-moederig, maar veel mensen voelen zich zo net na de bevalling.
Met zes/ zeven weken was het over, maar ik vond het een heftige tijd.
Heel veel sterkte en knuffel veel met je kleine!
woensdag 28 oktober 2009 om 16:59
woensdag 28 oktober 2009 om 21:47
quote:puck80 schreef op 28 oktober 2009 @ 16:59:
Reisa en spooky bedankt voor jullie tip, want dat is het ook, ik ben het binnenzitten zat.
Afgelopen maandag lekker boodschappen gedaan heerlijk even eruit en wat anders doen.
Man is ook net thuis, hij zou pas na 20u thuis komen, haalt zo even lekker een pizza, kijk daar wordt ik blij van.
LiefsKijk gewoon wat lukt met je dochter. Mijn oudste was heel makkelijk. Kon ik gewoon meenemen naar de Ikea, restaurant of op visite. En daar werd ze niet onrustig van. Ik stuurde mijn man op de fiets naar zijn werk en ik had de auto om lekker iets te gaan ondernemen.
Reisa en spooky bedankt voor jullie tip, want dat is het ook, ik ben het binnenzitten zat.
Afgelopen maandag lekker boodschappen gedaan heerlijk even eruit en wat anders doen.
Man is ook net thuis, hij zou pas na 20u thuis komen, haalt zo even lekker een pizza, kijk daar wordt ik blij van.
LiefsKijk gewoon wat lukt met je dochter. Mijn oudste was heel makkelijk. Kon ik gewoon meenemen naar de Ikea, restaurant of op visite. En daar werd ze niet onrustig van. Ik stuurde mijn man op de fiets naar zijn werk en ik had de auto om lekker iets te gaan ondernemen.
woensdag 28 oktober 2009 om 21:58
Even een vraagje; ik heb ook zo'n heftige eerste periode gehad. Helaas duurde het bij mij ongeveer 4 maanden. Nou had ik ook de pech dat ik een behoorlijke huilbaby had, die ik niet zomaar mee naar de Ikea kon nemen . Maar hoe weet je nou of het 'gewoon' een hele heftige periode is of dat je een ppd hebt?
We willen nu nl. graag een tweede kindje en ik ben toch wel een beetje bang dat het opnieuw gebeurt...
o ja, @ puck, het is het wel helemaal waard hoor! Heb nu een schattig knulletje van 1 jaar en zou het ondanks de heftige emoties toch zo weer doen hoor! Geniet ervan!
We willen nu nl. graag een tweede kindje en ik ben toch wel een beetje bang dat het opnieuw gebeurt...
o ja, @ puck, het is het wel helemaal waard hoor! Heb nu een schattig knulletje van 1 jaar en zou het ondanks de heftige emoties toch zo weer doen hoor! Geniet ervan!
woensdag 28 oktober 2009 om 22:06
quote:puck80 schreef op 28 oktober 2009 @ 14:33:
Fijn dat iedereen zo meedenkt!
Ik ben helemaal geen depressief type dus weet ik niet wat mij overkomt, ik merk en hoor dat ik niet de enige ben.
Als ik diep nadenk weet ik dat het beter wordt, vooral door jullie reactie's.
Zit er gewoon eventjes doorheen op het moment en ja die vermoeidheid speelt daarbij ook een rol. Ik zeg tegen mezelf dat het goed komt dat helpt ook..
Ik hou jullie natuurlijk op de hoogte!
Liefs Puck
Manlief en ik hebben ook wel eens huilend in de keuken gestaan hoor. Vermoeid, onzeker... doen we het wel goed. Ik vond het heerlijk om samen met de kleine te wandelen. Alvorens het jasje aan was, de kruik lekker warm was ik alweer even wat verder en dan naar buiten. Heerlijk even een frisse neus en voor de volgende voeding weer naar huis. Dan lekker voeden, de kleine naar bed en jij misschien ook wel.
Spreek met je man af dat hij af en toe wat eerder naar huis komt, zodat de dag niet zo lang duurt. Als er al visite komt dan één op een dag, zodat je ook even aan jezelf toekomt. Zeker die kleintjes slapen nog zo lekker veel, zodat je zelf ook nog wat kan bijkomen.
En als je man thuis is met de kleine dan zelf even de stad in, boodschapjes doen, naar de kapper. Heerlijk vond ik dat. Even niet verzorgen.
En google vooral niet op ppd. Bij elke ziekte of aandoening heb je wel een aantal overeenkomsten. Zoeken op internet verergert het alleen maar.
Fijn dat iedereen zo meedenkt!
Ik ben helemaal geen depressief type dus weet ik niet wat mij overkomt, ik merk en hoor dat ik niet de enige ben.
Als ik diep nadenk weet ik dat het beter wordt, vooral door jullie reactie's.
Zit er gewoon eventjes doorheen op het moment en ja die vermoeidheid speelt daarbij ook een rol. Ik zeg tegen mezelf dat het goed komt dat helpt ook..
Ik hou jullie natuurlijk op de hoogte!
Liefs Puck
Manlief en ik hebben ook wel eens huilend in de keuken gestaan hoor. Vermoeid, onzeker... doen we het wel goed. Ik vond het heerlijk om samen met de kleine te wandelen. Alvorens het jasje aan was, de kruik lekker warm was ik alweer even wat verder en dan naar buiten. Heerlijk even een frisse neus en voor de volgende voeding weer naar huis. Dan lekker voeden, de kleine naar bed en jij misschien ook wel.
Spreek met je man af dat hij af en toe wat eerder naar huis komt, zodat de dag niet zo lang duurt. Als er al visite komt dan één op een dag, zodat je ook even aan jezelf toekomt. Zeker die kleintjes slapen nog zo lekker veel, zodat je zelf ook nog wat kan bijkomen.
En als je man thuis is met de kleine dan zelf even de stad in, boodschapjes doen, naar de kapper. Heerlijk vond ik dat. Even niet verzorgen.
En google vooral niet op ppd. Bij elke ziekte of aandoening heb je wel een aantal overeenkomsten. Zoeken op internet verergert het alleen maar.
