Psyche
alle pijlers
bang voor diagnose
maandag 2 november 2009 om 17:44
Gisteravond heb ik een topic geopend, eerste gesprek bij ggz. Want sinds de afspraak staat voelde ik me telkens zenuwachtiger. Veelal omdat ik niet weet wat me te wachten staat en hoe het gesprek gaat. Maar nu, de avond van te voren, ben ik nog veel banger.
Het kwam eigenlijk zonet. Ik las een topic over een vrouw bij wiens zoon een diagnose was gesteld. "And then it hit me." Morgen krijg ik een diagnose. Morgen word mij een therapie voorgesteld. Morgen word mij een ziektebeeld opgelegd. Morgen word ik in een vakje gestopt. Morgen ziet mijn vriend in dat er écht iets met mij is. Morgen ben ik niet meer alleen 'mij' maar ook de naam van mijn gebrek.
Ik ben zo bang.
Hoe ging het bij jou?
Het kwam eigenlijk zonet. Ik las een topic over een vrouw bij wiens zoon een diagnose was gesteld. "And then it hit me." Morgen krijg ik een diagnose. Morgen word mij een therapie voorgesteld. Morgen word mij een ziektebeeld opgelegd. Morgen word ik in een vakje gestopt. Morgen ziet mijn vriend in dat er écht iets met mij is. Morgen ben ik niet meer alleen 'mij' maar ook de naam van mijn gebrek.
Ik ben zo bang.
Hoe ging het bij jou?
maandag 2 november 2009 om 17:51
Ach... zo'n diagnose lijkt heel wat joh. Maar uideindelijk is het voor iedereen weer anders. Je blijft gewoon jij. En niet je diagnose! Blijf dat vooral onthouden. En die diagnose... moet je zien als een stukje leidraad voor je hulpverleners. Weten ze in welke hoek ze het moeten zoeken. Ik heb nogal pittige diagnoses om mijn oren gekregen de afgelopen jaren. En kwam je weer bij een andere hulpverlener... werd de diagnose weer bijgesteld. Uiteindelijk zal het mij een worst wezen welke sticker ze erop willen plakken. Het gaat erom dat ik mezelf leer begrijpen en daardoor het mezelf een stuk makkelijker kan maken. En ik moet zeggen, de verschillende therapieen hebben me goed op weg geholpen. Niet bang zijn. Je bent de goede weg in geslagen en hebt om hulp gevraagd. En zo eng als het lijkt is het helemaal niet.
maandag 2 november 2009 om 17:51
maandag 2 november 2009 om 17:55
Liselotte,
dat je wat zenuwachtig bent oke, maar maak je er niet al te druk om (makkelijk gezegd..kweet he). een diagnose is niet meteen negatief...het biedt ook zekerheid en daarmee kun je verder werken.
"Morgen krijg ik een diagnose. Morgen word mij een therapie voorgesteld. Morgen word mij een ziektebeeld opgelegd. Morgen word ik in een vakje gestopt. Morgen ziet mijn vriend in dat er écht iets met mij is. Morgen ben ik niet meer alleen 'mij' maar ook de naam van mijn gebrek".
een ziektebeeld opgelegd klinkt wel heel zwaar meid...jij bent jij. ik snap je enerzijds wel, maar probeer het positieve uit de komende diagnose te halen.
dat vakje, stempeltje of hoe je het wil noemen heeft ook zeker voordelen
sterkte!
dat je wat zenuwachtig bent oke, maar maak je er niet al te druk om (makkelijk gezegd..kweet he). een diagnose is niet meteen negatief...het biedt ook zekerheid en daarmee kun je verder werken.
"Morgen krijg ik een diagnose. Morgen word mij een therapie voorgesteld. Morgen word mij een ziektebeeld opgelegd. Morgen word ik in een vakje gestopt. Morgen ziet mijn vriend in dat er écht iets met mij is. Morgen ben ik niet meer alleen 'mij' maar ook de naam van mijn gebrek".
een ziektebeeld opgelegd klinkt wel heel zwaar meid...jij bent jij. ik snap je enerzijds wel, maar probeer het positieve uit de komende diagnose te halen.
dat vakje, stempeltje of hoe je het wil noemen heeft ook zeker voordelen
sterkte!
maandag 2 november 2009 om 17:56
Ja klopt, wolletje, dat was inderdaad jouw topic. Ik vond het hartverscheurend om te lezen. Misschien is het als ouder, partner, of buitenstaander fijn om te weten wat het is en is daar een naam voor nodig. Maar wat ik nu merk, wanneer het om jezelf gaat (misschien voelt het in jouw geval wel hetzelfde, ik heb zelf geen kinderen dus kan me daar geen voorstelling bij doen) als het jezelf betreft komt het keihard aan. En voor mij om er alleen al over na te denken doet al pijn.
maandag 2 november 2009 om 18:12
weet je wat ik er fijn aan vindt? dat ik/zoon erkenning krijgt. velen zeggen nl dat zoon een normaal kind is en het gewoon een dwars persoon is en dat we qua opvoeding strenger moeten zijn enzenz...want, bij hen doettie niet zo als dattie bij ons wel doet. (vaag geschreven..hoop dat je het snapt)
Ik wist op een gegeven moment zelf niet meer wat het nou zou zijn. zou het dan toch aan mij liggen??? snapje?
ondanks dat ik het wel had verwacht (ook kwam pdd-nos al naar voren bij vorige hulpverlening, maar was niet getest) en erop voorbereid was, kwam het dus alsnog ff hard aan.
mijn zoon heeft dus ook een etiketje gekregen nu...een heel dubbel gevoel idd. maar ik probeer er de voordelen van in te zien. en dat we nu gericht hulp kunnen zoeken.
kweetniet of jij al een idee hebt over jou diagnose?
want denk wel dat als je van niks weet het echt snoeihard aankomt.
echt Lislotte, ik hoop dat je ondanks je pijn en zenuwen opgelucht zult zijn morgen.
je vriend zal je niet laten vallen hierdoor mag ik aannemen toch!
Ik wist op een gegeven moment zelf niet meer wat het nou zou zijn. zou het dan toch aan mij liggen??? snapje?
ondanks dat ik het wel had verwacht (ook kwam pdd-nos al naar voren bij vorige hulpverlening, maar was niet getest) en erop voorbereid was, kwam het dus alsnog ff hard aan.
mijn zoon heeft dus ook een etiketje gekregen nu...een heel dubbel gevoel idd. maar ik probeer er de voordelen van in te zien. en dat we nu gericht hulp kunnen zoeken.
kweetniet of jij al een idee hebt over jou diagnose?
want denk wel dat als je van niks weet het echt snoeihard aankomt.
echt Lislotte, ik hoop dat je ondanks je pijn en zenuwen opgelucht zult zijn morgen.
je vriend zal je niet laten vallen hierdoor mag ik aannemen toch!
maandag 2 november 2009 om 18:33
Ik begrijp wat je probeerde te zeggen. Voor jou lijkt het me heel fjn dat je nu weet dat het niet aan jou/jullie als ouder ligt.
Mijn diagnose, ehm.., ik heb me zo goed mogelijk geprobeerd in te lezen en dingen op te zoeken zodat ik morgen de betekenis van veel dingen al weet. Maar toch blijft het lastig. En wat mijn vriend betreft, een heuze engel, hij blijft nu nog bij mij al gaat alles mis. Maar als hij morgen de diagnose hoort. Dan weet ik, want ik ken hem, dat hij alles op gaat zoeken. En alles wil lezen wat er maar over geschreven is. En dan ben ik één van de met "..". Ik ben zo benauwd dat hij mij dan niet meer ziet, maar slechts mijn diagnose. En dat hij, of wie die het nog meer weten, oh god, mijn schoonouders komen het ook te weten denk ik nu,.. Dat iedereen dan anders gaat doen bij mij in de buurt. En dat wanneer mij iets niet lukt dat ze dan gaan zeggen ja maar je hebt dát. Of, ja maar je mankeert dat ook. En nu.. nu ben ik nog gewoon iemand die sommige dingen niet gedaan krijgt.
Mijn diagnose, ehm.., ik heb me zo goed mogelijk geprobeerd in te lezen en dingen op te zoeken zodat ik morgen de betekenis van veel dingen al weet. Maar toch blijft het lastig. En wat mijn vriend betreft, een heuze engel, hij blijft nu nog bij mij al gaat alles mis. Maar als hij morgen de diagnose hoort. Dan weet ik, want ik ken hem, dat hij alles op gaat zoeken. En alles wil lezen wat er maar over geschreven is. En dan ben ik één van de met "..". Ik ben zo benauwd dat hij mij dan niet meer ziet, maar slechts mijn diagnose. En dat hij, of wie die het nog meer weten, oh god, mijn schoonouders komen het ook te weten denk ik nu,.. Dat iedereen dan anders gaat doen bij mij in de buurt. En dat wanneer mij iets niet lukt dat ze dan gaan zeggen ja maar je hebt dát. Of, ja maar je mankeert dat ook. En nu.. nu ben ik nog gewoon iemand die sommige dingen niet gedaan krijgt.
maandag 2 november 2009 om 18:41
oh lislotte, heb met je te doen hoor.
ik snap je volledig..maar toch...probeer het niet zo somber in te zien.
vertel je vriend dat wat er ook uit komt morgen, jij jij blijft...
en dat kenmerken en symptomen erg verschillen per persoon.
ik denk dat je vriend zich gewoon goed wil inlezen om jou te snappen? hij zal echt wel jou als persoon blijven zien...tenm inste daar mag je toch vanuit gaan.
wbt je schoonouders ja zij zullen het straks ook weten, maar vertel het ze op de manier dat jij fijn vindt en wachten totdat jij het de tijd ervoor vindt.
vertel dat je niet zielig of wat ook gevonden wil worden..dat jij gewoon jezelf blijft. en dat zon naampje daar niks aan veranderd.
meid, het zal niet meevallen morgen voor je, maar echt ik denk en hoop nog meer dat het je morgen meevalt.
oja praat er met je psych over dat je dit erg moeilijk vindt...zij/hij zal er vast met je over willen hebben.
sterkte
ik snap je volledig..maar toch...probeer het niet zo somber in te zien.
vertel je vriend dat wat er ook uit komt morgen, jij jij blijft...
en dat kenmerken en symptomen erg verschillen per persoon.
ik denk dat je vriend zich gewoon goed wil inlezen om jou te snappen? hij zal echt wel jou als persoon blijven zien...tenm inste daar mag je toch vanuit gaan.
wbt je schoonouders ja zij zullen het straks ook weten, maar vertel het ze op de manier dat jij fijn vindt en wachten totdat jij het de tijd ervoor vindt.
vertel dat je niet zielig of wat ook gevonden wil worden..dat jij gewoon jezelf blijft. en dat zon naampje daar niks aan veranderd.
meid, het zal niet meevallen morgen voor je, maar echt ik denk en hoop nog meer dat het je morgen meevalt.
oja praat er met je psych over dat je dit erg moeilijk vindt...zij/hij zal er vast met je over willen hebben.
sterkte
maandag 2 november 2009 om 18:55
Je word niet ineens een diagnose. Je blijft gewoon liselotte.
Je hebt toevallig last van, vervelend maar het is nou eenmaal zo. Je blijft jij en je word niet ineens je diagnose. Dat kun je ook zeggen tegen je vriend/schoonfamilie. Niet alles wat je doet, denkt en voelt is te wijten aan een diagnose die je hebt.
Als je het morgen niet eens bent met je diagnose of je komt thuis en je verdiept je erin en denkt nee, daar herken ik niks van dan moet je vragen om een second opinion. Daar heb je recht op.
Het is ook vaak zo dat je bij de een dit hebt en bij de volgende dat. Je hebt ook recht op een kopie van je dossier en het verslag van het onderzoek.
Je hebt toevallig last van, vervelend maar het is nou eenmaal zo. Je blijft jij en je word niet ineens je diagnose. Dat kun je ook zeggen tegen je vriend/schoonfamilie. Niet alles wat je doet, denkt en voelt is te wijten aan een diagnose die je hebt.
Als je het morgen niet eens bent met je diagnose of je komt thuis en je verdiept je erin en denkt nee, daar herken ik niks van dan moet je vragen om een second opinion. Daar heb je recht op.
Het is ook vaak zo dat je bij de een dit hebt en bij de volgende dat. Je hebt ook recht op een kopie van je dossier en het verslag van het onderzoek.
maandag 2 november 2009 om 19:01
Ik ben 'contactgestoord' (ofzo) in ieder geval, ik heb ook een diagnose, en waarom? Omdat ik dan nog iets langer gesprekken kon hebben met mijn psych na mijn depressie. Niemand weet verder op basis van welke diagnose die gesprekken waren en niemand etiketteert mij daarom (of ze moeten al in paniek schieten als ze te weten komen dat je bij een psycholoog loopt). Maak je dus niet te druk, je wordt heus niet in een hokje gestopt. Jij bent nog altijd degene die bepaald wie/wat/hoe je bent.
maandag 2 november 2009 om 19:01
hi Lisslotte,
Ik heb het gevoel zelf niet (gehad) maar kan me wel voorstellen dat je je druk om maakt. Ongeacht wat er uit de bus komt rollen, is het stempeltje niet leuk. Toen ik voor het eerst de uitleg hoorde was ik best wel boos. Psych legde het uit alsof ik een dertigers-dipje had. Voelde me zo niet serieus genomen en zoooo onbegrepen. Bij nieuwe psych heb ik diagnose doorgenomen en gevraagd of ik mijn dossier mocht inzien. Blijkbaar is er geen sprake van een dertigersdipje. Ik vond het eeh zwaar kut - mag ik dat schrijven hier? Ben er zo van geschrokken. Sowieso om al die dingen over jezelf te lezen, maar vooral de diagnose op zich. Inmiddels heb ik het wel aan 1 vriendinnetje durven vertellen en probeer het wel een beetje los te laten en de humor er van in te zien, maar gaat nog niet erg gemakkelijk af. Maar ben wel van overtuigd dat het goed is om te weten waar je aan toe bent. Hoe niet leuk dat ook is.
Was ook erg bang om aan anderen te vertellen. Ik wil vooral niet door anderen als lijpe lotje gezien worden of alleen maar als lijpe lotje....
Nou ja je hebt eigenlijk geen flikker aan het verhaal. Nou ja misschien alleen dan dat je dus niet alleen bent. En als je nu al zo bang bent voor je diagnose, zou je bijna gaan denke ndat het alleen nog maar kan meevallen...
succes morgen en als je wil - laat dan even weten hoe het gegaan is.
Ik heb het gevoel zelf niet (gehad) maar kan me wel voorstellen dat je je druk om maakt. Ongeacht wat er uit de bus komt rollen, is het stempeltje niet leuk. Toen ik voor het eerst de uitleg hoorde was ik best wel boos. Psych legde het uit alsof ik een dertigers-dipje had. Voelde me zo niet serieus genomen en zoooo onbegrepen. Bij nieuwe psych heb ik diagnose doorgenomen en gevraagd of ik mijn dossier mocht inzien. Blijkbaar is er geen sprake van een dertigersdipje. Ik vond het eeh zwaar kut - mag ik dat schrijven hier? Ben er zo van geschrokken. Sowieso om al die dingen over jezelf te lezen, maar vooral de diagnose op zich. Inmiddels heb ik het wel aan 1 vriendinnetje durven vertellen en probeer het wel een beetje los te laten en de humor er van in te zien, maar gaat nog niet erg gemakkelijk af. Maar ben wel van overtuigd dat het goed is om te weten waar je aan toe bent. Hoe niet leuk dat ook is.
Was ook erg bang om aan anderen te vertellen. Ik wil vooral niet door anderen als lijpe lotje gezien worden of alleen maar als lijpe lotje....
Nou ja je hebt eigenlijk geen flikker aan het verhaal. Nou ja misschien alleen dan dat je dus niet alleen bent. En als je nu al zo bang bent voor je diagnose, zou je bijna gaan denke ndat het alleen nog maar kan meevallen...
succes morgen en als je wil - laat dan even weten hoe het gegaan is.
maandag 2 november 2009 om 19:21
Ik heb heel veel aan jullie verhalen en meningen. Dat doet me echt heel veel. Hartstikke bedankt.
Vreemd eigenlijk dat je hier zo open en eerlijk je verhaal kwijt kunt aan vreemden. En dan te bedenken dat ik normaal gesproken bang ben voor vreemden en stil val.
De afgelopen weken praatten mijn vriend en ik wel over therapie e.d. maar sinds de afgelopen dagen is het net alsof ik niks meer over dit onderwerp aan hem kwijt kan omdat ik dan bang ben dat hij het verkeerd opvat of ik weet niet.
Heb net maar weer een homeopathisch ontspanningspilletje genomen.
Vreemd eigenlijk dat je hier zo open en eerlijk je verhaal kwijt kunt aan vreemden. En dan te bedenken dat ik normaal gesproken bang ben voor vreemden en stil val.
De afgelopen weken praatten mijn vriend en ik wel over therapie e.d. maar sinds de afgelopen dagen is het net alsof ik niks meer over dit onderwerp aan hem kwijt kan omdat ik dan bang ben dat hij het verkeerd opvat of ik weet niet.
Heb net maar weer een homeopathisch ontspanningspilletje genomen.
maandag 2 november 2009 om 19:27
tja Lislotte, het komt nu dichtbij..je ziet er tegen op. onbewust haal je je van alles in het hoofd. begrijpelijk..dat wel hoor.
wacht morgen af...laat het bezinken.... en ga dan pas praten en overleggen hoe nu verder. stap voor stap..niet alles in 1x. je zult zoveel info krijgen ineens...verwerk dat eerst en dan een stapje verder.
ik moet zo weg, dus zal je niet meer 'spreken' voor morgen.
dus bij deze wens ik je sterkte morgen!
wacht morgen af...laat het bezinken.... en ga dan pas praten en overleggen hoe nu verder. stap voor stap..niet alles in 1x. je zult zoveel info krijgen ineens...verwerk dat eerst en dan een stapje verder.
ik moet zo weg, dus zal je niet meer 'spreken' voor morgen.
dus bij deze wens ik je sterkte morgen!
maandag 2 november 2009 om 19:33
Dankjewel ik zal morgen laten weten hoe het ging.
Het klopt inderdaad wat je zegt. Ik haal me nu heel veel in m´n hoofd. Ik denk constant na over wat er zou kunnen worden gezegd. En wat ik voor behandeling zou wilen. Of therapie. Ik denk dat dat ook wel wat goeds is, dat je nadenkt over wat je zou willen. Hebben jullie dat ook gedaan?
Wat ik me afvraag.. Heeft iemand van jullie ervaring met groepstherapie. Of, eigenlijk, wat je hier doet, er over praten met anderen (lotgenoten) maar dan met 'echte' personen om je heen? Had je er baat bij? Of was het juist een nare ervaring?
Het klopt inderdaad wat je zegt. Ik haal me nu heel veel in m´n hoofd. Ik denk constant na over wat er zou kunnen worden gezegd. En wat ik voor behandeling zou wilen. Of therapie. Ik denk dat dat ook wel wat goeds is, dat je nadenkt over wat je zou willen. Hebben jullie dat ook gedaan?
Wat ik me afvraag.. Heeft iemand van jullie ervaring met groepstherapie. Of, eigenlijk, wat je hier doet, er over praten met anderen (lotgenoten) maar dan met 'echte' personen om je heen? Had je er baat bij? Of was het juist een nare ervaring?
maandag 2 november 2009 om 19:45
quote:Lislotte schreef op 02 november 2009 @ 19:33:
Dankjewel ik zal morgen laten weten hoe het ging.
Het klopt inderdaad wat je zegt. Ik haal me nu heel veel in m´n hoofd. Ik denk constant na over wat er zou kunnen worden gezegd. En wat ik voor behandeling zou wilen. Of therapie. Ik denk dat dat ook wel wat goeds is, dat je nadenkt over wat je zou willen. Hebben jullie dat ook gedaan?
Wat ik me afvraag.. Heeft iemand van jullie ervaring met groepstherapie. Of, eigenlijk, wat je hier doet, er over praten met anderen (lotgenoten) maar dan met 'echte' personen om je heen? Had je er baat bij? Of was het juist een nare ervaring?
Wat je daar doet?
Therapie volgen, in een groep. Met lotgenoten of mensen met dezelfde diagnose.
Ik vond het fijn om feedback en steun te krijgen van groepsgenoten en een therapeut ipv alleen maar een therapeut.
Ook leer je van de verhalen, worstelingen en gevoelens van groepsgenoten.
En je hebt vaak veel verschillende soorten therapieën.
Ik ben absoluut geen prater. Vond het moeilijk om in de groep te komen en mezelf te laten zien.
Maar achteraf vond ik het erg fijn. Heb er veel geleerd!
Ik wet niet goed wat ik er allemaal over kan vertellen, dus als je vragen hebt.. Stel ze! Zal ik er antwoord op proberen te geven!
Dankjewel ik zal morgen laten weten hoe het ging.
Het klopt inderdaad wat je zegt. Ik haal me nu heel veel in m´n hoofd. Ik denk constant na over wat er zou kunnen worden gezegd. En wat ik voor behandeling zou wilen. Of therapie. Ik denk dat dat ook wel wat goeds is, dat je nadenkt over wat je zou willen. Hebben jullie dat ook gedaan?
Wat ik me afvraag.. Heeft iemand van jullie ervaring met groepstherapie. Of, eigenlijk, wat je hier doet, er over praten met anderen (lotgenoten) maar dan met 'echte' personen om je heen? Had je er baat bij? Of was het juist een nare ervaring?
Wat je daar doet?
Therapie volgen, in een groep. Met lotgenoten of mensen met dezelfde diagnose.
Ik vond het fijn om feedback en steun te krijgen van groepsgenoten en een therapeut ipv alleen maar een therapeut.
Ook leer je van de verhalen, worstelingen en gevoelens van groepsgenoten.
En je hebt vaak veel verschillende soorten therapieën.
Ik ben absoluut geen prater. Vond het moeilijk om in de groep te komen en mezelf te laten zien.
Maar achteraf vond ik het erg fijn. Heb er veel geleerd!
Ik wet niet goed wat ik er allemaal over kan vertellen, dus als je vragen hebt.. Stel ze! Zal ik er antwoord op proberen te geven!
maandag 2 november 2009 om 19:50
Is het wel eens voorgekomen dat je iemand die bij jou in groepstherapie zat, of die je tegenkwam bij je psycholoog, die je later in real life bleek te kennen, of op straat tegenkwam. En was dat vreemd?
Je zei ook dat je het moeilijk vond om in de groep tekomen en jezelf te laten zien. Gebeurt het daar ook dat je 'er niet bij hoort'?
Je zei ook dat je het moeilijk vond om in de groep tekomen en jezelf te laten zien. Gebeurt het daar ook dat je 'er niet bij hoort'?
maandag 2 november 2009 om 21:51
quote:ziva schreef op 02 november 2009 @ 18:55:
Het is ook vaak zo dat je bij de een dit hebt en bij de volgende dat. Je hebt ook recht op een kopie van je dossier en het verslag van het onderzoek.
Dat klopt helemaal. Ik heb al zoveel diagnoses gehad! En elke keer is het weer anders. Vandaar ook dat ik aan de diagnose niet zoveel waarde meer hecht. Ik ben ik en dat is tenminste niet standaard.
Hoe weet je trouwens dat je morgen de diagnose krijgt. Is er een Psychologisch Onderzoek geweest waarvan je de uitslag krijgt ? Een psychiater kan niet in 1 gesprek een diagnose stellen namelijk. Daar gaan vaak een aantal weken overheen incl. diverse tests.
Het is ook vaak zo dat je bij de een dit hebt en bij de volgende dat. Je hebt ook recht op een kopie van je dossier en het verslag van het onderzoek.
Dat klopt helemaal. Ik heb al zoveel diagnoses gehad! En elke keer is het weer anders. Vandaar ook dat ik aan de diagnose niet zoveel waarde meer hecht. Ik ben ik en dat is tenminste niet standaard.
Hoe weet je trouwens dat je morgen de diagnose krijgt. Is er een Psychologisch Onderzoek geweest waarvan je de uitslag krijgt ? Een psychiater kan niet in 1 gesprek een diagnose stellen namelijk. Daar gaan vaak een aantal weken overheen incl. diverse tests.
maandag 2 november 2009 om 21:56
Dat is weleens voorgekomen ja. Maar dat was positief hoor!
Heb met een aantal groepsgenoten nog een goed contact. Een ervan is zelfs een goede vriendin geworden.
Er niet bij horen.. Nee, dat is niet zo geweest. Er heerste een echt groepsgevoel. In het begin was het even wennen, maar daar kregen we ook de tijd voor in de vorm van een wenfase van een bepaald aantal weken,
Maar ik denk dat het echt wel scheelt met wat voor diagnose (en dus 'lotgenoten') je een groep vormt.
En het zal voor iedereen anders zijn of voelen.
Is bij jou al groepstherapie voorgesteld?
Heb met een aantal groepsgenoten nog een goed contact. Een ervan is zelfs een goede vriendin geworden.
Er niet bij horen.. Nee, dat is niet zo geweest. Er heerste een echt groepsgevoel. In het begin was het even wennen, maar daar kregen we ook de tijd voor in de vorm van een wenfase van een bepaald aantal weken,
Maar ik denk dat het echt wel scheelt met wat voor diagnose (en dus 'lotgenoten') je een groep vormt.
En het zal voor iedereen anders zijn of voelen.
Is bij jou al groepstherapie voorgesteld?
maandag 2 november 2009 om 22:01
quote:Lislotte schreef op 02 november 2009 @ 19:33:
Dankjewel ik zal morgen laten weten hoe het ging.
Het klopt inderdaad wat je zegt. Ik haal me nu heel veel in m´n hoofd. Ik denk constant na over wat er zou kunnen worden gezegd. En wat ik voor behandeling zou wilen. Of therapie. Ik denk dat dat ook wel wat goeds is, dat je nadenkt over wat je zou willen. Hebben jullie dat ook gedaan?
Wat ik me afvraag.. Heeft iemand van jullie ervaring met groepstherapie. Of, eigenlijk, wat je hier doet, er over praten met anderen (lotgenoten) maar dan met 'echte' personen om je heen? Had je er baat bij? Of was het juist een nare ervaring?
Groepstherapie heb ik gehad ja. De eerste groepstherapie heb ik een half jaar volgehouden. Vervolgens escaleerde het zo met een van de andere groepsgenoten dat ik er helemaal door de shit in getrokken werd. Daarnaast een diep heftige periode waar ik doorheen ging prive. Het werd teveel Ik werd toen opgenomen en de groepstherapie heb ik dus vroegtijdig gestopt.
Daarna heb ik een andere vorm groepstherapie gedaan. Maar toen was het gevoel van me veilig voelen nog veel minder aanwezig dan in de vorige groep. Ik ging me afzonderen en ben uiteindelijk na een paar weken ook met die groepstherapie gestopt. Het werkt voor mij niet. Er is een ander traject op gang gezet. Geen therapie meer maar meer in begeleidende vorm. Dat werkt een heel stuk beter.
Maar goed, de ene therapie is de andere niet. Er zijn diverse vormen van groepstherapie. Ook de ene groep is de andere niet. Je moet het maar net treffen. Als het klikt heb je er heel veel aan. Je begrijpt elkaar en dat alleen al geeft soms heel veel moois. Niet alleen maar negatiefs dus over groepstherapie. Het is toch voor ieder weer anders denk ik. Voor mij werkte het niet, wie weet voor jou wel juist. Who knows.
Dankjewel ik zal morgen laten weten hoe het ging.
Het klopt inderdaad wat je zegt. Ik haal me nu heel veel in m´n hoofd. Ik denk constant na over wat er zou kunnen worden gezegd. En wat ik voor behandeling zou wilen. Of therapie. Ik denk dat dat ook wel wat goeds is, dat je nadenkt over wat je zou willen. Hebben jullie dat ook gedaan?
Wat ik me afvraag.. Heeft iemand van jullie ervaring met groepstherapie. Of, eigenlijk, wat je hier doet, er over praten met anderen (lotgenoten) maar dan met 'echte' personen om je heen? Had je er baat bij? Of was het juist een nare ervaring?
Groepstherapie heb ik gehad ja. De eerste groepstherapie heb ik een half jaar volgehouden. Vervolgens escaleerde het zo met een van de andere groepsgenoten dat ik er helemaal door de shit in getrokken werd. Daarnaast een diep heftige periode waar ik doorheen ging prive. Het werd teveel Ik werd toen opgenomen en de groepstherapie heb ik dus vroegtijdig gestopt.
Daarna heb ik een andere vorm groepstherapie gedaan. Maar toen was het gevoel van me veilig voelen nog veel minder aanwezig dan in de vorige groep. Ik ging me afzonderen en ben uiteindelijk na een paar weken ook met die groepstherapie gestopt. Het werkt voor mij niet. Er is een ander traject op gang gezet. Geen therapie meer maar meer in begeleidende vorm. Dat werkt een heel stuk beter.
Maar goed, de ene therapie is de andere niet. Er zijn diverse vormen van groepstherapie. Ook de ene groep is de andere niet. Je moet het maar net treffen. Als het klikt heb je er heel veel aan. Je begrijpt elkaar en dat alleen al geeft soms heel veel moois. Niet alleen maar negatiefs dus over groepstherapie. Het is toch voor ieder weer anders denk ik. Voor mij werkte het niet, wie weet voor jou wel juist. Who knows.
maandag 2 november 2009 om 22:05
Nee ik verwacht morgen nog niet gelijk een echte diagnose. Ik heb morgen mijn intake gesprek. Toch lijkt het me wel dat ik er morgen achter kom wat er nu ´aan scheelt´.
De reden dat ik al deze vragen stel is voornamelijk omdat ik me zo veel mogelijk probeer voor te bereiden. En jullie zijn daarbij uiteraard een uitstekende informatiebron. Dit is precies wat ik zocht. Gewoon wat een ander vond van zijn of haar behandeling. En échte ervaringen en meningen. Niet alleen maar informatie sites van de ggd of andere instellingen.
De reden dat ik al deze vragen stel is voornamelijk omdat ik me zo veel mogelijk probeer voor te bereiden. En jullie zijn daarbij uiteraard een uitstekende informatiebron. Dit is precies wat ik zocht. Gewoon wat een ander vond van zijn of haar behandeling. En échte ervaringen en meningen. Niet alleen maar informatie sites van de ggd of andere instellingen.
