Haal ik agressie in mensen naar boven??

Hallo allemaal,



Ik heb een relatie issue..die ik graag even kwijt wil omdat ik benieuwd ben of ik te ver ga, te veel vraag, te moeilijk doe, benieuwd ben naar meningen van anderen en misschien wat advies.



Het is namelijk zo..

Ik heb nu eigenlijk nog niet zo heel lang een relatie met iemand, 9 maanden ongeveer en we hebben een hele heftige relatie.

Toen we elkaar hadden ontmoet en gedate was er een enorme klik en aantrekkingskracht. We hebben ons beiden erg in de relatie gestort door al snel samen te wonen en veel samen te zijn. Na een poos kregen we regelmatig enorme heftige ruzies die erg slopend waren en veel vertrouwen kapot maakten (bij mij in ieder geval).

Er waren dingen gezegd en gedaan die echt not done zijn en die mij erg hebben geraakt. Dat zijn dan dingen die gezegd zijn maar ook fysiek. Dit heeft heel lang geduurd, het vreemde is ook dat ik door de ruzies juist meer naar hem "zocht" en bij hem wou blijven ipv de relatie beeindigen.



In de ruzies zijn ook dingen gezegd over mijn verleden waardoor ik erg aan mezelf ben gaan twijfelen. Ik ben mishandeld door mijn moeder en mijn eerste vriendje waar ik ruim 6 jaar een relatie mee heb gehad, had er ook een handje van om te slaan etc. Ik had toen uiteindelijk voor mezelf gekozen en een punt achter die relatie gezet.



Nu ben ik dus weer in een relatie beland waarvan ik kan zeggen dat er gewoon weer agressie is fysiek maar ook geestelijk.

In ruzies heeft hij gezegd dat het wel vreemd is dat ik dit zo veel meemaak en dat ik me moest gaan afvragen of dit dan niet aan mij ligt en of ik dit dan niet in mensen naar boven haal dat ze me willen slaan, duwen, maakt niet uit maar me fysiek gaan "aanvallen". Ik ben hier erg door geschrokken en vraag me dus af of het dan echt aan mij ligt dat mensen dit doen, hij is nu al de 3e persoon die dit doet. Mij is altijd verteld dat dit niet aan mij ligt, maar dat mensen zelf "de keuze" maken om fysiek agressief te worden. Maar ik twijfel nu echt of het dan niet gewoon aan mij ligt en of ik het in mensen naar boven haal.. dat is toch vreselijk? Als ik door te zijn wie ik ben mensen agressief maak.. zo ver dat ze me ook daadwerkelijk pijn gaan doen?



Maar doordat hij hier zo over denkt kan ik ook niet meer over mijn verleden met hem praten als ik er mee zit. Ik voel daar geen ruimte of mogelijkheid voor. (want..ik stel me aan, het ligt aan mij dus moet niet zeuren)

Wat ik heb meegemaakt heeft natuurlijk wondjes achtergelaten, ik vertrouw mensen niet meteen 100%, ik twijfel erg aan mezelf, vraag me vaak af of ik me niet aanstel en of ik het me misschien niet verbeeld heb maar ook over wie en hoe ik ben. Ik vind normale dagelijkse dingen soms moeilijk om me er toe te zetten als het niet goed met me gaat.



Ook vind ik mezelf een love-addict. Ik ben constant op zoek naar echte liefde, echt vertrouwen, echte intimiteit, bevestiging dat iemand van me houd, me beschermt, voor mij gaat en het goed vind zoals ik ben.

Doordat ik zo op zoek ben naar onvoorwaardelijke echte liefde vergeet ik mezelf, klinkt heel krom maar ik ga maar door en ga maar door, hoe vaak of hoe veel iemand me ook kwetst, ik vergeef het diegene, blijf bij diegene en probeer het nog maar een keer. Dat is dus precies wat ik nu in deze relatie ook doe.



Na die enorme ruzies ging het een poos erg goed tussen ons, we hadden het leuk samen, konden over dingen praten, het was gewoon fijn en normaal. Voor mijn gevoel kon ik weer iets met hem opbouwen en mijn vertrouwen laten groeien.

Alleen dat is dus niet zo want deze week is de bom weer gebarsten.

Het duurt bij mij vrij lang voordat ik iemand 100% kan vertrouwen, dat moet echt groeien en kost gewoon wat tijd.



Nu is het dus zo dat ik het niet leuk vind als hij zonder mij uitgaat naar een discotheek. Misschien komt dat erg claimerig over maar ik laat hem in andere dingen gewoon vrij.

Hij kan gewoon zonder problemen afspreken met vrienden zonder mij, hij kan lekker een avondje in de kroeg zitten en met zn vrienden praten, dat is allemaal geen probleem.

Maar waar ik dus wel moeite mee heb is zonder mij uitgaan naar een of andere discotheek. Hij heeft me verteld over zijn verleden met relaties, hij ging bij elke relatie vreemd, en maakte vaak misbruik van relaties/vrouwen, gebruikte ze voor de seks en ging halve relaties aan.

Door dat ik dat weet vind ik het moeilijk als hij zonder mij naar een discotheek gaat, ik weet hoe hij omgaat met vrouwen, dat is best flirterig en hij heeft iets waardoor vrouwen hem wel interessant vinden.

Ik heb zoiets van zet jezelf niet in een situatie waarin iets kan gebeuren wat je eigenlijk niet wilt of wat ik in ieder geval niet pik. In een discotheek ligt de verleiding gewoon wat hoger en dan vooral met wat drankjes op. Maar hij vind het heel erg dat ik dat niet leuk vind en heeft er een hele grote ruzie over gemaakt, echt abnormaal dramatisch. Ik zou het begrijpen als ik hem zou claimen en hij niets mag van mij zonder mij maar dat is dus niet het geval.

Ook vind hij het niet leuk dat ik het niet echt leuk vind als hij met een meid wat wilt gaan drinken die hij net kent, want het is dus zo dat een meisje waar hij voor zijn werk wel eens wat moet afleveren heeft gevraagd of hij wat met haar wilt drinken en dat wilt hij. Alleen ik voel me daar niet lekker bij.. ik ken haar niet en vind het geen fijn idee. Laatst vroeg een jongen aan mij of ik wat met hem wil drinken in de kroeg, ik ken die jongen niet heel goed dus ik zei nee liever niet.

Maar vraag ik nu dan teveel aan hem? Ben ik hier abnormaal in? Hij zegt dat ik de enigste ben die daar moeilijk over doet, vriendinnen waarmee ik er over gepraat heb vinden die dingen ook niet leuk.. maar toch nu vraag ik me dus af of ik dan echt teveel vraag, te moeilijk doe, te veel eis? Dat wil ik echt graag weten.



Hij heeft er zon grote ruzie over gemaakt dat alles wat we weer hadden opgebouwd weer helemaal naar de klote is om het zo maar te zeggen. Hij zei dat hij heel dicht bij vreemd gaan staat en hij heeft me aan mn keel de kamer door gesleurd en het bed op gesmeten, had daarna spijt merkte ik aan hem en is vertrokken.



Ik weet niet meer wat ik nu moet doen. Ik heb het gevoel dat ik gewoon niets met hem kan, ik kan niet op hem bouwen, ik kan niets met hem samen opbouwen en vertrouwen in hem word steeds weer een beetje afgebroken. Ik ga er echt aan onder door op deze manier. Maar wat me op de been houd om door te gaan met de relatie is doordat ik weet hoe we het ook kunnen hebben samen. Tot dat hij weer omslaat en ik alleen maar slecht ben in zijn ogen en zijn leven verpest. Het is heel bizar hoe hij opeens kan omslaan van een lieve, leuke, gezellige, fijne vent naar een haatdragende, egoistische, agressieve puber.



Nou ik stop maar met mijn verhaal want het word wel erg lang zo



In ieder geval bedankt voor het lezen!!

Nou die keren dat het gebeurt zijn kort en gebeuren niet wekelijks. Dus het lijkt meer op een incidentje. Wat natuurlijk niet zo is. Maar daardoor hou ik erg vast aan de fijne kant die ik van hem ken. En ik ben echt gek op hem, alleen ik merk dat dat wel minder word.



Vooral dat irritante niet wetende gedrag, hij wilt vrijgezel zijn maar dan wel met een vriendin erbij. Sorry maar dat werkt niet, niet bij mij.



En vraag ik echt teveel van hem? Of valt dat nog wel mee...

quote:kadushi schreef op 06 november 2009 @ 02:20:

Het ligt niet aan jou dat hij zich niet in kan houden. Dat is de eerste gedachte die je los moet laten. Het ligt echt aan hem.Nou als ik hem daar eens van kon overtuigen! Hij is er bijna van overtuigd dat het wel aan mij ligt. Volgens mij weet hij ook wel beter. Misschien schrikt hij van zijn eigen gedrag en schuift het dan op mij af, dat is makkelijker dan erkennen dat dit gewoon abnormaal is.

Ik heb niet altijd behoefte om geforceerd op afspraak nare dingen boven tafel te halen. Als ik me lekker voel en ik heb op die dag een afspraak met de psych dan weet ik dat ik me daarna gewoon weer rot voel. Beetje ontwijkend gedrag dus.



Ik vind het dood eng om hier een punt achter te zetten. Ik voel me er nog niet echt sterk genoeg voor, vooral omdat ik op het moment vrij weinig heb om me op te richten. Ja ik heb wel vriendinnen en kan gewoon met hun afspreken. Maar wat ik al zei, ik ben een love addict!

Minny je hebt denk ik wel gelijk in je post over erkenning van hem wat ik niet zal krijgen. Ergens wil ik heel graag dat hij erkent dat hij zelf de keuze maakt of hij iets doet met zijn agressie of niet. Ik wil die erkenning dolgraag van de persoon zelf! Waarom weet ik niet precies.



Soms klinken de dingen die hij dan zegt inderdaad logisch en begrijpelijk. Sommige dingen die hij zegt zullen ook heus wel waar zijn. Als we ruzie of een discussie hebben heb ik bijvoorbeeld heel erg de neiging om er net zo lang over te praten tot we het weer goed maken maar hij kan dat niet altijd of wilt even een time out. Ik snap best dat ik dan even moet stoppen om er later op terug te komen. Alleen ALS ik dat doe komen we er vaak nooit meer op terug en is het gewoon door ons beiden weg gestopt.

Maar met andere dingen kan hij het inderdaad vaak wel zo brengen dat ik er eigenlijk niets meer op terug kan zeggen, niet weet wat ik ermee moet.



Dat hij wat wilt drinken met een vrouw die voor mij een vreemde is voelt niet prettig. En dat komt inderdaad doordat ik weet hoe hij voor mij met vrouwen en relaties omging. Ik ben bang dat hij zich toch laat verleiden of iets in die richting ondanks dat hij echt gek op me is, van me houd. De ruzies en hoe scheef de verhouding nu vaak ligt zorgen er ook voor dat ik me er niet lekker bij voel. Moet ik dan maar gewoon zeggen oke ga maar? En me dan echt klote voelen erover? Of moet ik blijven zeggen..liever niet.. of mag ik haar ook ontmoeten? En dat we dan weer ruzie krijgen daarover.

En het uitgaan naar een discotheek bijvoorbeeld, dat is voor mij een probleem. Naar de kroeg gaan met een vriend effe bijpraten is overigens weer geen probleem. Raar eigenlijk..

Oja en dat is wel zo ja, over dat het dan niet echt een goede therapeut was als ik me daarna erg rot voel!

Minny daar heb je echt gelijk in. Dat is inderdaad echt mijn onzekerheid.. ik weet gewoon dat het niet hoort en dat is eigenlijk al genoeg. Ik vind dat hij te ver gaat dus hoef ik eigenlijk niet aan hem te vragen of dat ook echt zo is. Stiekem blijf ik toch wel het gevoel hebben dat ik wil dat hij het erkent.

Ik heb recht op geluk, maar ik blijf een beetje door een roze bril kijken... ik denk dan aan geluk met hem. Dat dat heus wel moet kunnen, wetende hoe leuk we het ook kunnen hebben.



Die vrouw is geen collega van hem, maar iemand waar hij af en toe wat moet afleveren voor zijn werk. Dus hij heeft dr een paar x gezien en even gesproken verder niet. Ik weet niet of hij haar leuker dan leuk vind maar ik haal in mijn hoofd dat zij hem misschien wel leuker vind dan normaal en dat zij er wel meer bedoelt en dat hij daar niet tegen bestand is. En ik denk dat hij dat niet is omdat ik weet hoeveel hij is vreemdgegaan in het verleden. Bij mij is hij nog nooit vreemd gegaan, dan kan ik bijna zeker weten zeggen. Hij zegt ook dat hij wat dat betreft verandert is en zich er op gegeven moment ook klote voelde door waar hij mee bezig was. Maar ik vertrouw het niet als hij in een situatie terecht komt waarin het gewoon makkelijk is om eraan toe te geven. Ik probeer dat te voorkomen. Het dreigen met vreemdgaan zei hij gister in het begin van de ruzie, toen het zeg maar nog een verhitte discussie was. Maar doordat hij dat zei zal ik hem in de toekomst nog minder vertrouwen in dit soort dingen.



Ja precies , soms blijft er echt een knagend gevoel achter of ik echt zo raar dacht of verkeerd zat.. nog steeds twijfelend.

Ik begin nu wel erg moe te worden trouwens haha