Relaties
alle pijlers
Schoonmoeder kan haar zoon niet loslaten
vrijdag 6 november 2009 om 15:24
Wie herkent dit en wat is jouw aanpak (geweest)?
Mijn nieuwe vriend (36) heeft een nauwe band met zijn moeder.
Hij is de jongste van twee kinderen. Zijn moeder is sinds 5 jaar weduwe.
Hij is jarenlang single geweest en hij gaat sinds vader is overleden wekelijks bij moeder op bezoek. Hij is opgenomen geweest in de psychiatrie maar hij woont sinds een aantal jaar weer op zichzelf en heeft een parttime baan. (Die opname staat overigens los van zijn vader).
Hij heeft het nog steeds moeilijk met het verlies van zijn vader en voelt zich erg betrokken bij zijn moeder.
Ik vind het geen probleem dat hij zijn moeder regelmatig opzoekt en af en toe ga ik mee. Het is een aardige vrouw maar ik heb de indruk dat zij hem niet kan loslaten.
Een voorbeeld. Wij hebben beiden geen kinderwens. Ik vind dat iets tussen ons. Zijn moeder was laatst over het onderwerp kinderen begonnen (ik was er niet bij). Zij had zich nogal bezorgd gemaakt: of hij wel wilde uitkijken dat ik niet per ongeluk zwanger zou raken, want hij kan een kind niet aan, vindt zij.
Ik was boos toen hij zei dat hij dat met haar had besproken.
Ik heb hem gevraagd dit soort dingen tussen ons te houden.
Gelukkig kunnen we er goed over praten zonder ruzie of zo.
Mijn vriend wil graag de ruimte om zijn eigen keuzes te maken maar kan niet tegen zijn ma op, vertelde hij mij. Ik heb gezegd dat hij zelf zijn grenzen aan moet geven en dat kan best op een niet-kwetsende manier, maar als hij niet duidelijk is dan geeft hij haar steeds weer de ruimte om te bepalen wat hij zou moeten doen. Hij zou iets minder open moeten zijn vind ik.
Ik voel me niet geroepen om met schoonma te gaan praten, want ik vind dat dit iets is tussen hen. Toch vind ik het moeilijk om dit van me af te laten glijden.
Ik ben zelf nogal allergisch voor ongevraagd advies, vooral van mijn moeder. Ik heb geleerd niet te openhartig te zijn naar mijn moeder omdat ze dat later aangrijpt om me met mijn eigen 'tegenstrijdigheden' te confronteren.
Bedankt voor het lezen!
Mijn nieuwe vriend (36) heeft een nauwe band met zijn moeder.
Hij is de jongste van twee kinderen. Zijn moeder is sinds 5 jaar weduwe.
Hij is jarenlang single geweest en hij gaat sinds vader is overleden wekelijks bij moeder op bezoek. Hij is opgenomen geweest in de psychiatrie maar hij woont sinds een aantal jaar weer op zichzelf en heeft een parttime baan. (Die opname staat overigens los van zijn vader).
Hij heeft het nog steeds moeilijk met het verlies van zijn vader en voelt zich erg betrokken bij zijn moeder.
Ik vind het geen probleem dat hij zijn moeder regelmatig opzoekt en af en toe ga ik mee. Het is een aardige vrouw maar ik heb de indruk dat zij hem niet kan loslaten.
Een voorbeeld. Wij hebben beiden geen kinderwens. Ik vind dat iets tussen ons. Zijn moeder was laatst over het onderwerp kinderen begonnen (ik was er niet bij). Zij had zich nogal bezorgd gemaakt: of hij wel wilde uitkijken dat ik niet per ongeluk zwanger zou raken, want hij kan een kind niet aan, vindt zij.
Ik was boos toen hij zei dat hij dat met haar had besproken.
Ik heb hem gevraagd dit soort dingen tussen ons te houden.
Gelukkig kunnen we er goed over praten zonder ruzie of zo.
Mijn vriend wil graag de ruimte om zijn eigen keuzes te maken maar kan niet tegen zijn ma op, vertelde hij mij. Ik heb gezegd dat hij zelf zijn grenzen aan moet geven en dat kan best op een niet-kwetsende manier, maar als hij niet duidelijk is dan geeft hij haar steeds weer de ruimte om te bepalen wat hij zou moeten doen. Hij zou iets minder open moeten zijn vind ik.
Ik voel me niet geroepen om met schoonma te gaan praten, want ik vind dat dit iets is tussen hen. Toch vind ik het moeilijk om dit van me af te laten glijden.
Ik ben zelf nogal allergisch voor ongevraagd advies, vooral van mijn moeder. Ik heb geleerd niet te openhartig te zijn naar mijn moeder omdat ze dat later aangrijpt om me met mijn eigen 'tegenstrijdigheden' te confronteren.
Bedankt voor het lezen!
vrijdag 6 november 2009 om 15:31
Mmmh, ik lees dat jij een heleboel wilt en vindt en van hem wenst. Dat gaat volgens mij te ver.
Wat hij met zijn moeder bespreekt en hoe open hij is naar zijn moeder is volgens mij geheel zijn zaak. Kom op zeg; je vriend heeft een goede band met zijn moeder en deelt de belangrijkste zaken in het leven met haar. Dat is toch juist mooi. Het is aan hem om grenzen te stellen, als hij dat wil.
Wat hij met zijn moeder bespreekt en hoe open hij is naar zijn moeder is volgens mij geheel zijn zaak. Kom op zeg; je vriend heeft een goede band met zijn moeder en deelt de belangrijkste zaken in het leven met haar. Dat is toch juist mooi. Het is aan hem om grenzen te stellen, als hij dat wil.
vrijdag 6 november 2009 om 15:36
Hij geeft zelf bij mij aan dat hij zich betutteld voelt door z'n moeder en dat hij de ruimte wil om zijn eigen leven te leiden. Zijn zus heeft dat al eens tegen z'n moeder gezegd.
Hij heeft ook verteld dat hij het idee heeft dat zijn moeder overbezorgd is en dat hij daarom het gevoel heeft dat hij zich moet verdedigen en haar moet geruststellen. Vervolgens heb ik gezegd dat het vlgs mij begint met grenzen stellen.
Hij heeft ook verteld dat hij het idee heeft dat zijn moeder overbezorgd is en dat hij daarom het gevoel heeft dat hij zich moet verdedigen en haar moet geruststellen. Vervolgens heb ik gezegd dat het vlgs mij begint met grenzen stellen.
vrijdag 6 november 2009 om 15:38
Dusss, jullie hebben geen kinderwens en vriend mag het hier niet met zijn moeder over hebben?
Kom nou toch. Ik gooi ook van alles op tafel bij mijn moeder over mijn relatie en mijn man en mijn man weet dit. Zolang ik het niet over al te intieme dingen als seks, lichamelijke kwesties of echt genante blunders heb vind ie dat prima. Het zou mooi worden zeg. Ga jij een beetje bepalen waar hij met zijn moeder over praat?
Kom nou toch. Ik gooi ook van alles op tafel bij mijn moeder over mijn relatie en mijn man en mijn man weet dit. Zolang ik het niet over al te intieme dingen als seks, lichamelijke kwesties of echt genante blunders heb vind ie dat prima. Het zou mooi worden zeg. Ga jij een beetje bepalen waar hij met zijn moeder over praat?
vrijdag 6 november 2009 om 15:51
Waar het mij om gaat is dat hij als verdediging aanvoert dat we beiden geen kinderwens hebben, omdat zijn ma blijkbaar als de dood is dat ik zwanger raak.
Ik voel me gekleineerd door die opmerking van haar. Ik ben geen kind meer en weet heel goed hoe ik kan voorkomen dat ik zwanger raak.
@Troeta, idd zijn moeder is niet mijn moeder. Ik moet proberen mijn eigen ervaringen los te zien van deze situatie.
Ik voel me gekleineerd door die opmerking van haar. Ik ben geen kind meer en weet heel goed hoe ik kan voorkomen dat ik zwanger raak.
@Troeta, idd zijn moeder is niet mijn moeder. Ik moet proberen mijn eigen ervaringen los te zien van deze situatie.
vrijdag 6 november 2009 om 16:00
Waar jij mee zit, denk ik, is dat je vindt dat zijn moeder zich teveel met jullie relatie bemoeit en dat het je niet zint dat jouw vriend voor jullie beide verantwoording aan haar aflegt (nee we willen geen kinderen hoor, maak je geen zorgen!) terwijl jij geen verantwoording aan haar wenst af te leggen. Want je vindt dat het haar niet aangaat wat jij al dan niet wil. Klopt dat?
vrijdag 6 november 2009 om 16:04
Wereldmeid, ik heb persoonlijk best een goede relatie met mijn moeder. Over iets als een kinderwens zou ik heel goed met mijn moeder kunnen praten. Ik respecteer haar mening en ik weet dat zij genoeg levenservaring heeft en genoeg kennis over mijn persoontje om mij daadwerkelijk een goed advies te geven. Maar, dat is het dan ook, ze mag een mening hebben, ze mag me adviseren. Maar ze bepaalt of beslist helemaal niets voor mij, dat doe ik zelf. Ik ga er vanuit dat dat voor je vriend ook geldt. Natuurlijk is iets als een kinderwens echt eerder een topic om te bespreken in een relatie onderling maar ik vind het niet ongeoorloofd om dat buiten je relatie te bespreken.
Trouwens, jij bespreekt dit nu toch ook hier, op een forum, met vreemden nota bene. Misschien krijg je ook wel een advies hier. Zou je vriend dat geoorloofd vinden?
Trouwens, jij bespreekt dit nu toch ook hier, op een forum, met vreemden nota bene. Misschien krijg je ook wel een advies hier. Zou je vriend dat geoorloofd vinden?
vrijdag 6 november 2009 om 16:05
vrijdag 6 november 2009 om 16:06
Hmmm...een beetje kan ik het me wel voorstellen.
Mijn schoonmoeder had ook het idee opgevat om "een hartig woordje te spreken" met mijn man (toen vriend). Ze was nl bang dat ik zwanger zou raken en dat hij "nooit meer bij mij weg zou kunnen komen"
Dus ja, dat soort ongevraagd advies kan echt heul erg irritant zijn.
(Ze heeft wel gelijk gehad, ben nu zwanger van de 2e en 3e en hij kan geen kant meer op *
Maar denk wel dat zijn moeder een heel andere insteek heeft dan mijn schoonloeder. Dat neemt niet weg dat ze jou wel wat hoger mag inschatten dat je (jullie) heel goed weten wat jullie doen. Ten minste, dat neem ik voor het gemak maar even aan.
Mijn schoonmoeder had ook het idee opgevat om "een hartig woordje te spreken" met mijn man (toen vriend). Ze was nl bang dat ik zwanger zou raken en dat hij "nooit meer bij mij weg zou kunnen komen"
Dus ja, dat soort ongevraagd advies kan echt heul erg irritant zijn.
(Ze heeft wel gelijk gehad, ben nu zwanger van de 2e en 3e en hij kan geen kant meer op *
Maar denk wel dat zijn moeder een heel andere insteek heeft dan mijn schoonloeder. Dat neemt niet weg dat ze jou wel wat hoger mag inschatten dat je (jullie) heel goed weten wat jullie doen. Ten minste, dat neem ik voor het gemak maar even aan.
Ja, dat vind ik echt.
vrijdag 6 november 2009 om 16:08
vrijdag 6 november 2009 om 16:10
@Minny, je zit wel goed met je reactie. Het gaat mij er idd om dat ik het idee heb dat hij zich moet verdedigen naar haar toe.
Dat maakt me boos omdat ik vind dat hij het recht heeft om zijn eigen afwegingen te maken.
Los daarvan vind ik het vervelend dat ze haar eigen bezorgdheid op hem projecteert met de uitspraak dat hij kinderen niet aan zou kunnen. Het gaat om wat wij willen en niet om wat zij vindt.
Dat maakt me boos omdat ik vind dat hij het recht heeft om zijn eigen afwegingen te maken.
Los daarvan vind ik het vervelend dat ze haar eigen bezorgdheid op hem projecteert met de uitspraak dat hij kinderen niet aan zou kunnen. Het gaat om wat wij willen en niet om wat zij vindt.
vrijdag 6 november 2009 om 16:13
Het komt op mij over als een dominante vrouw die graag, met alle goede bedoelingen van dien, bepalend is voor het leven van haar zoon. Misschien door veel zorgen uit het verleden zo gegroeid. Desalniettemin is dit soort ongevraagd advies niet fijn en ook niet tactvol. Het was netter geweest als ze met jou erbij een gesprek was aangegaan met een open instelling vanuit de vraag 'hoe denken jullie over kinderen'.
Ik zou het proberen te zien als een ongevraagd advies en het naast me neerleggen óf op korte termijn terugkoppelen door haar hierover op te bellen of een gesprek aan te gaan. Hallo, jij bent er ook nog!
Ik zou het proberen te zien als een ongevraagd advies en het naast me neerleggen óf op korte termijn terugkoppelen door haar hierover op te bellen of een gesprek aan te gaan. Hallo, jij bent er ook nog!
vrijdag 6 november 2009 om 16:13
Ik kan me goed voorstellen dat het je niet zint dat hij ook voor jou verantwoording aflegt tegenover iemand waarvan jij vindt dat het haar niet aangaat wat jij al dan niet wil.
Echter, het is zijn zaak of hij zijn moeders bemoeienis accepteert of niet. Zij vindt voor hem dat ie geen kinderen moet krijgen, jij vindt voor hem dat hij zijn moeder zich niet moet laten bemoeien.....en hij vindt....ja wat eigenlijk? Wat vindt hij voor zichzelf?
Echter, het is zijn zaak of hij zijn moeders bemoeienis accepteert of niet. Zij vindt voor hem dat ie geen kinderen moet krijgen, jij vindt voor hem dat hij zijn moeder zich niet moet laten bemoeien.....en hij vindt....ja wat eigenlijk? Wat vindt hij voor zichzelf?
vrijdag 6 november 2009 om 16:15
Ik heb het meegemaakt dat de moeder van mijn ex op kraambezoek (oudste dochter) mij een preek gaf dat ik niet moest verwachten dat haar zoon zich met de baby zou bemoeien want hij moest zijn studie afmaken. Net bevallen of niet, ik heb haar eruit gedonderd. En zij probeerde nog wat te sputteren over hormonen, waarop zoonlief haar in grote haast meegetrokken heeft want toen wilde de moeder van mijn vriendin zich ermee gaan bemoeien...die inmiddels witheet van ingehouden moeite alles had kunnen volgen... Ik heb dat mens nooit meer willen zien.
vrijdag 6 november 2009 om 16:16
Mijn halve trouwboek is bijna 45 en nu pas, na 4 jaar ruzie en het overlijden van zijn vader, in staat tegen zijn moeder te zeggen wat hij vindt, zonder te accepteren dat zij hem als een kind van 6 behandeld (daar ging de ruzie dus ook om).
Er is niks mis met een discussie en een mening. Maar dan moet je wel naar elkaar luisteren. Sommige mensen hebben daar moeite mee, anderen kunnen het niet en leren het ook nooit.
Dat hij met zijn moeder bepaalde dingen bespreekt zou mij ook storen. Maar dat heeft ook met het type te maken, want als hij hetzelfde bespreekt met een vriend heb ik daar weer geen moeite mee. Maar bespreken en beslissen zijn nog weer twee verschillende dingen. Hij mag best over het onderwerp kinderen met zijn moeder praten. Maar als zij gaat beslissen is het aan hem om te zeggen dat die beslissing nog altijd bij jullie beiden ligt.
Zolang hij dat niet tegen zijn moeder kan zeggen, is hij misschien inderdaad nog te jong voor kinderen
Er is niks mis met een discussie en een mening. Maar dan moet je wel naar elkaar luisteren. Sommige mensen hebben daar moeite mee, anderen kunnen het niet en leren het ook nooit.
Dat hij met zijn moeder bepaalde dingen bespreekt zou mij ook storen. Maar dat heeft ook met het type te maken, want als hij hetzelfde bespreekt met een vriend heb ik daar weer geen moeite mee. Maar bespreken en beslissen zijn nog weer twee verschillende dingen. Hij mag best over het onderwerp kinderen met zijn moeder praten. Maar als zij gaat beslissen is het aan hem om te zeggen dat die beslissing nog altijd bij jullie beiden ligt.
Zolang hij dat niet tegen zijn moeder kan zeggen, is hij misschien inderdaad nog te jong voor kinderen
vrijdag 6 november 2009 om 16:18
@Einstein, ik ben het helemaal met je eens dat ik niet kan of mag bepalen hoe mijn vriend met zijn moeder omgaat.
Ik vind wel dat zij hem meer ruimte zou moeten geven, naar aanleiding van wat hij vertelt over zich betutteld voelen en dat hij zich moeilijk aan haar mening kan onttrekken.
Ik ga af op wat hij vertelt en probeer hem te helpen, maar ik wil hen niet uiteen drijven!
Ik vind wel dat zij hem meer ruimte zou moeten geven, naar aanleiding van wat hij vertelt over zich betutteld voelen en dat hij zich moeilijk aan haar mening kan onttrekken.
Ik ga af op wat hij vertelt en probeer hem te helpen, maar ik wil hen niet uiteen drijven!
vrijdag 6 november 2009 om 16:21
quote:minny schreef op 06 november 2009 @ 16:15:
Ik heb het meegemaakt dat de moeder van mijn ex op kraambezoek (oudste dochter) mij een preek gaf dat ik niet moest verwachten dat haar zoon zich met de baby zou bemoeien want hij moest zijn studie afmaken. Net bevallen of niet, ik heb haar eruit gedonderd. En zij probeerde nog wat te sputteren over hormonen, waarop zoonlief haar in grote haast meegetrokken heeft want toen wilde de moeder van mijn vriendin zich ermee gaan bemoeien...die inmiddels witheet van ingehouden moeite alles had kunnen volgen... Ik heb dat mens nooit meer willen zien.
Nou jaaaa zeg..........
Ik heb het meegemaakt dat de moeder van mijn ex op kraambezoek (oudste dochter) mij een preek gaf dat ik niet moest verwachten dat haar zoon zich met de baby zou bemoeien want hij moest zijn studie afmaken. Net bevallen of niet, ik heb haar eruit gedonderd. En zij probeerde nog wat te sputteren over hormonen, waarop zoonlief haar in grote haast meegetrokken heeft want toen wilde de moeder van mijn vriendin zich ermee gaan bemoeien...die inmiddels witheet van ingehouden moeite alles had kunnen volgen... Ik heb dat mens nooit meer willen zien.
Nou jaaaa zeg..........
Ja, dat vind ik echt.
vrijdag 6 november 2009 om 16:21
quote:wereldmeid schreef op 06 november 2009 @ 16:18:
@Einstein, ik ben het helemaal met je eens dat ik niet kan of mag bepalen hoe mijn vriend met zijn moeder omgaat.
Ik vind wel dat zij hem meer ruimte zou moeten geven, naar aanleiding van wat hij vertelt over zich betutteld voelen en dat hij zich moeilijk aan haar mening kan onttrekken.
Ik ga af op wat hij vertelt en probeer hem te helpen, maar ik wil hen niet uiteen drijven!
Ik zeg niet, dat het niet vervelend is, of dat jij geen gelijk hebt.
Ik ben alleen bang dat een relatie die al 36 zo gaat, niet heel erg snel gaat veranderen. De meeste mensen veranderen na hun 35ste helemaal niet meer. Meer iets om in gedachten te houden en je te behoeden voor een teleurstelling.
En toevoeging, moeders veranderen al helemaal zelden.
@Einstein, ik ben het helemaal met je eens dat ik niet kan of mag bepalen hoe mijn vriend met zijn moeder omgaat.
Ik vind wel dat zij hem meer ruimte zou moeten geven, naar aanleiding van wat hij vertelt over zich betutteld voelen en dat hij zich moeilijk aan haar mening kan onttrekken.
Ik ga af op wat hij vertelt en probeer hem te helpen, maar ik wil hen niet uiteen drijven!
Ik zeg niet, dat het niet vervelend is, of dat jij geen gelijk hebt.
Ik ben alleen bang dat een relatie die al 36 zo gaat, niet heel erg snel gaat veranderen. De meeste mensen veranderen na hun 35ste helemaal niet meer. Meer iets om in gedachten te houden en je te behoeden voor een teleurstelling.
En toevoeging, moeders veranderen al helemaal zelden.
