Relaties
alle pijlers
ik weet het echt even niet meer..........
dinsdag 17 november 2009 om 07:50
Volgens mij is er al een vergelijkbaar topic maar ik wilde toch zelf mijn verhaal schrijven.
In september bleek ik onverwacht zwanger van een goede vriend, grote verrassing want ik had altijd te horen gekregen dat ik niet spontaan zwanger zou worden. Het eindigde vrij snel in een miskraam maar ondanks mijn verdriet was ik wel opgelucht.
Zeven weken geleden ontmoette ik een geweldige man, mijn droomman, de man met wie ik oud zou willen worden.
Stom stom, we hebben onveilig gevreeën en het ongelooflijke is weer gebeurd, ik ben weer in verwachting!
Hij vind het veel te vroeg hiervoor en wil graag dat ik het weg laat halen. Ik vind het ook nog te vroeg maar heb ook zo'n moeite met abortus. Zou het liefste willen dat de natuur beslist.
Hij laat me niet in de steek als ik het zou houden... Oh, ik weet het echt niet meer. Voor mij is het weer zo'n wonder, ik ben 38 en misschien is dit wel mijn laatste kans.
Ik verwacht niet met dit topic een beslissing te kunnen nemen, maar ik moet het van me afschrijven, kan het er met niemand over hebben... Ik ben zo in de war!!!
In september bleek ik onverwacht zwanger van een goede vriend, grote verrassing want ik had altijd te horen gekregen dat ik niet spontaan zwanger zou worden. Het eindigde vrij snel in een miskraam maar ondanks mijn verdriet was ik wel opgelucht.
Zeven weken geleden ontmoette ik een geweldige man, mijn droomman, de man met wie ik oud zou willen worden.
Stom stom, we hebben onveilig gevreeën en het ongelooflijke is weer gebeurd, ik ben weer in verwachting!
Hij vind het veel te vroeg hiervoor en wil graag dat ik het weg laat halen. Ik vind het ook nog te vroeg maar heb ook zo'n moeite met abortus. Zou het liefste willen dat de natuur beslist.
Hij laat me niet in de steek als ik het zou houden... Oh, ik weet het echt niet meer. Voor mij is het weer zo'n wonder, ik ben 38 en misschien is dit wel mijn laatste kans.
Ik verwacht niet met dit topic een beslissing te kunnen nemen, maar ik moet het van me afschrijven, kan het er met niemand over hebben... Ik ben zo in de war!!!
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
donderdag 19 november 2009 om 13:44
quote:felice71 schreef op 19 november 2009 @ 13:33:
Ja, ik moet accepteren hoe het nu is, de keuze die ik zou kunnen maken wil ik niet. Ik hoop dat hij dat ook in wil zien en het ook dag voor dag wil nemen. Ik hoop dat hij bij mij blijft en als dat niet zo is en dit kindje wordt geboren zal het van mij alles krijgen wat het nodig heeft.
Heel goed!
Weet je, misschien is het wel handig om even geen contact met elkaar te hebben. Misschien kun je gewoon nog 1 keer rustig zeggen: "ik had hier ook niet op gerekend, en ik vind de situatie alles behalve ideaal, maar ik kan en wil geen abortus plegen en ga dat dus ook niet doen. Ik snap dat jij het daar moeilijk mee hebt, en dat spijt me. Omdat we allebei veel te verwerken hebben, lijkt het me beter om nu eventjes een time out te nemen zodat we even apart van elkaar aan het idee kunnen wennen. Zullen we elkaar over twee weken pas weer zien?"
Ik zeg dit omdat ik uit eigen ervaring (jaja, been there and got the kid to prove it ) weet dat je anders wekenlang blijft hangen in emotionele gesprekken, ruzies, discussies, huilbuien, nog meer emotionele gesprekken etcetera, terwijl jij nu toch al weet dat die abortus er niet gaat komen. Dat is niet goed voor jou, niet goed voor je zwangerschap, en ook niet voor hem. Zeker niet als je hoopt op een doorstart/doorgaan met de relatie.
Nou vrouw, ik ga je ook gewoon feliciteren ook. Gefeliciteerd met je zwangerschap, hou je hoofd koel, zorg goed voor jezelf en onthou dat uiteindelijk alles altijd op zijn pootjes terecht komt. Met of zonder vent.
Ja, ik moet accepteren hoe het nu is, de keuze die ik zou kunnen maken wil ik niet. Ik hoop dat hij dat ook in wil zien en het ook dag voor dag wil nemen. Ik hoop dat hij bij mij blijft en als dat niet zo is en dit kindje wordt geboren zal het van mij alles krijgen wat het nodig heeft.
Heel goed!
Weet je, misschien is het wel handig om even geen contact met elkaar te hebben. Misschien kun je gewoon nog 1 keer rustig zeggen: "ik had hier ook niet op gerekend, en ik vind de situatie alles behalve ideaal, maar ik kan en wil geen abortus plegen en ga dat dus ook niet doen. Ik snap dat jij het daar moeilijk mee hebt, en dat spijt me. Omdat we allebei veel te verwerken hebben, lijkt het me beter om nu eventjes een time out te nemen zodat we even apart van elkaar aan het idee kunnen wennen. Zullen we elkaar over twee weken pas weer zien?"
Ik zeg dit omdat ik uit eigen ervaring (jaja, been there and got the kid to prove it ) weet dat je anders wekenlang blijft hangen in emotionele gesprekken, ruzies, discussies, huilbuien, nog meer emotionele gesprekken etcetera, terwijl jij nu toch al weet dat die abortus er niet gaat komen. Dat is niet goed voor jou, niet goed voor je zwangerschap, en ook niet voor hem. Zeker niet als je hoopt op een doorstart/doorgaan met de relatie.
Nou vrouw, ik ga je ook gewoon feliciteren ook. Gefeliciteerd met je zwangerschap, hou je hoofd koel, zorg goed voor jezelf en onthou dat uiteindelijk alles altijd op zijn pootjes terecht komt. Met of zonder vent.
Am Yisrael Chai!
donderdag 19 november 2009 om 13:47
Overigens: ik was 33 toen ik zwanger werd, jij bent 38 denk ik. Met het oog op je fysieke omstandigheden en recente miskraam: realiseer je je wel dat dit mogelijk je laatste 'kans' is om een kind te krijgen? Met jouw gevoelens t.a.v. een abortus en je kinderwens lijkt het mij persoonlijk een gelukkig toeval dat je nu spontaan zwanger bent geworden van een man die je helemaal ziet zitten. En heel bot gezegd, als hij jouw droomman wel is, maar hij jou laat zitten nu je zwanger bent, ben jij zijn droomvrouw niet. Als hij jou als zijn droomvrouw ziet, dan respecteert hij jouw beslissing om het kind te houden en wil hij dit samen met jou aangaan, desnoods in eerste instantie in een LAT-relatie, er zijn meerdere manieren om samen ouder te zijn van een kind.
donderdag 19 november 2009 om 13:51
quote:dropje schreef op 19 november 2009 @ 13:47:
Overigens: ik was 33 toen ik zwanger werd, jij bent 38 denk ik. Met het oog op je fysieke omstandigheden en recente miskraam: realiseer je je wel dat dit mogelijk je laatste 'kans' is om een kind te krijgen? Met jouw gevoelens t.a.v. een abortus en je kinderwens lijkt het mij persoonlijk een gelukkig toeval dat je nu spontaan zwanger bent geworden van een man die je helemaal ziet zitten. En heel bot gezegd, als hij jouw droomman wel is, maar hij jou laat zitten nu je zwanger bent, ben jij zijn droomvrouw niet. Als hij jou als zijn droomvrouw ziet, dan respecteert hij jouw beslissing om het kind te houden en wil hij dit samen met jou aangaan, desnoods in eerste instantie in een LAT-relatie, er zijn meerdere manieren om samen ouder te zijn van een kind.
Helemaal mee eens. Ik vind zelfs dat het niet zo netjes van hem is om Felice met zijn gevoel op te zadelen. Begrijpelijk, maar niet echt heel okee. Wat dat betreft vind ik nog steeds, Dropje, ondanks dat ik jouw verhaal natuurlijk al ken sinds het speelde, dat jouw vent dat toen wel wat beter en fatsoenlijker had aangepakt door jou echt de ruimte te geven door er eerst zelf helemaal uit te komen met je eigen gevoel.
Maar goed, niet alle mannen kunnen zo koelbloedig zijn ten tijde van crisis. En verder ben ik het dus met bovenstaande eens.
Overigens: ik was 33 toen ik zwanger werd, jij bent 38 denk ik. Met het oog op je fysieke omstandigheden en recente miskraam: realiseer je je wel dat dit mogelijk je laatste 'kans' is om een kind te krijgen? Met jouw gevoelens t.a.v. een abortus en je kinderwens lijkt het mij persoonlijk een gelukkig toeval dat je nu spontaan zwanger bent geworden van een man die je helemaal ziet zitten. En heel bot gezegd, als hij jouw droomman wel is, maar hij jou laat zitten nu je zwanger bent, ben jij zijn droomvrouw niet. Als hij jou als zijn droomvrouw ziet, dan respecteert hij jouw beslissing om het kind te houden en wil hij dit samen met jou aangaan, desnoods in eerste instantie in een LAT-relatie, er zijn meerdere manieren om samen ouder te zijn van een kind.
Helemaal mee eens. Ik vind zelfs dat het niet zo netjes van hem is om Felice met zijn gevoel op te zadelen. Begrijpelijk, maar niet echt heel okee. Wat dat betreft vind ik nog steeds, Dropje, ondanks dat ik jouw verhaal natuurlijk al ken sinds het speelde, dat jouw vent dat toen wel wat beter en fatsoenlijker had aangepakt door jou echt de ruimte te geven door er eerst zelf helemaal uit te komen met je eigen gevoel.
Maar goed, niet alle mannen kunnen zo koelbloedig zijn ten tijde van crisis. En verder ben ik het dus met bovenstaande eens.
Am Yisrael Chai!
donderdag 19 november 2009 om 13:51
Ok, ik ga het mezelf vandaag even niet meer moeilijker maken dan nodig en ga zo even lekker de deur uit. Wat jij voorstelt, Fashionvictim, is misschien wel een goed idee, even pauze. Ik zie hem vanavond weer en dan moeten we het misschien maar bespreken. Overigens, hij woont ver maar probeert iedere avond bij me te zijn om me te steunen. Dus ook al staan we hierin recht tegenover elkaar, hij blijft een lieverd!
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
donderdag 19 november 2009 om 14:03
Inderdaad FV, nu ik dit verhaal lees realiseer ik me weer dat hij ook heel anders had kunnen reageren. Daar hield ik toentertijd wel rekening mee hoor. Feit was wel dat toen ik eenmaal de definitieve beslissing had genomen de zwangerschap door te zetten, ik ineens mentaal heel veel rust kreeg. Toen wist ik dat als hij mij alsnog zou laten zitten, een niet ondenkbeeldige kans als je nog zo kort samen bent, ik het alleen ook wel zou redden met mijn kind(eren).
Felice, hoe gaat het verder tussen jullie, los van de zwangerschap? Is het nog romantisch/leuk nu hij weet dat je zijn kind draagt, doet hij nog 'normaal' tegen je? Is hij een type dat lang de kat uit de boom kijkt, is het denkbaar dat hij over een paar maanden vrede heeft met de gedachte dat hij vader wordt? Is hij daar volwassen genoeg voor?
Felice, hoe gaat het verder tussen jullie, los van de zwangerschap? Is het nog romantisch/leuk nu hij weet dat je zijn kind draagt, doet hij nog 'normaal' tegen je? Is hij een type dat lang de kat uit de boom kijkt, is het denkbaar dat hij over een paar maanden vrede heeft met de gedachte dat hij vader wordt? Is hij daar volwassen genoeg voor?
donderdag 19 november 2009 om 14:07
En je hoeft natuurlijk niet meteen te doen alsof je een relatie van 10 jaar hebt en er samen voor gekozen hebt om een kind te krijgen. Je hébt een beginnende relatie en dat blijft het, ook als er een kind komt. Je zult wat sneller over dingen moeten nadenken, maar er is geen enkele reden waarom jullie opeens moeten gaan samenwonen/trouwen binnen 9 maanden tijd. Jullie kunnen de relatie proberen op te bouwen zoals je dat normaal ook zou doen, al zit je natuurlijk niet in een normale situatie. Maar ik denk dat opeens samen gaan wonen en doen alsof je een stel bent dat al 10 jaar samen bent gewoon niet realistisch is.
donderdag 19 november 2009 om 17:43
Dropje, hij is nog steeds ontzettend lief en verliefd... en de passie is er ook nog steeds
Voor mij is het in ieder geval wel denkbaar dat hij er over een poosje vrede mee heeft, hij lijkt me niet iemand die voor zijn verantwoordelijkheden wegloopt. En het doet hem verdriet te zien hoe ik er nu mee worstel.
Voor mij is het in ieder geval wel denkbaar dat hij er over een poosje vrede mee heeft, hij lijkt me niet iemand die voor zijn verantwoordelijkheden wegloopt. En het doet hem verdriet te zien hoe ik er nu mee worstel.
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
zaterdag 28 november 2009 om 09:45
Gisteren heb ik mijn 2e echo gehad. Ik ben waarschijnlijk net 6 weken zwanger, maar er was al heel duidelijk een kloppend hartje. En daar lag ik, vol emotie, naar dat scherm te staren.
Gisteren kwam hij langs en hij is duidelijk, hij wil mij wel maar het kind niet, nog niet. Misschien over een half jaar wil hij wel een kind met me maar hij vindt nu het nog steeds te vroeg.
Het ìs ook te snel, maar het is er wel. Hij is zo rationeel; we hebben een probleem en daar is een oplossing voor.
Ik weet het nu echt niet meer hoor, kan nauwelijks meer uit mijn ogen kijken van het huilen. Hij is nu een week weg voor zijn werk, misschien maar even goed om afstand te nemen.
Ik heb echt even het gevoel dat ik in een soort twillight zone zit.
Gisteren kwam hij langs en hij is duidelijk, hij wil mij wel maar het kind niet, nog niet. Misschien over een half jaar wil hij wel een kind met me maar hij vindt nu het nog steeds te vroeg.
Het ìs ook te snel, maar het is er wel. Hij is zo rationeel; we hebben een probleem en daar is een oplossing voor.
Ik weet het nu echt niet meer hoor, kan nauwelijks meer uit mijn ogen kijken van het huilen. Hij is nu een week weg voor zijn werk, misschien maar even goed om afstand te nemen.
Ik heb echt even het gevoel dat ik in een soort twillight zone zit.
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
zaterdag 28 november 2009 om 10:12
Misschien over een half jaar ? Nou een zwangerschap duurt negen maanden dus hij heeft nog meer tijd om er aan te wennen voordat het kindje er is.
Kan me zo indenken dat de kans dat het nu mis gaat tussen jullie omdat je zwanger bent, het net zo goed mis kan gaan als je over een half jaar zwanger bent. Wat is nou een half jaar., Zou hij je dan meer willen steunen als nu ? Is jullie relatie dan echt zo veel dieper en hechter geworden, dat hij het dan wel aan kan ?
Om de zwangerschap nu af te breken hiervoor, om het over een half jaar bijvoorbeeld weer te proberen daar kan ik niet bij.
Neemt niet weg dat ik me kan indenken wat voor emotionele achtbaan je zit.... hormonen doen ook heel veel met je..
Maar stel dit is echt je laatste kans.. Realiseer je dan wel hoe waardevol dit is.
Wens jullie geluk en een goede beslissing toe.
Kan me zo indenken dat de kans dat het nu mis gaat tussen jullie omdat je zwanger bent, het net zo goed mis kan gaan als je over een half jaar zwanger bent. Wat is nou een half jaar., Zou hij je dan meer willen steunen als nu ? Is jullie relatie dan echt zo veel dieper en hechter geworden, dat hij het dan wel aan kan ?
Om de zwangerschap nu af te breken hiervoor, om het over een half jaar bijvoorbeeld weer te proberen daar kan ik niet bij.
Neemt niet weg dat ik me kan indenken wat voor emotionele achtbaan je zit.... hormonen doen ook heel veel met je..
Maar stel dit is echt je laatste kans.. Realiseer je dan wel hoe waardevol dit is.
Wens jullie geluk en een goede beslissing toe.
zaterdag 28 november 2009 om 14:22
Felice,
Meid wat een verhaal! Ik gun je dit kindje zo. Ik weet nog hoe blij en gelukkig je reagereerde toen je erachter kwam dat je de eerste keer zwanger was. En hoe verdrietig toen het mis ging.
En dan nu dit. Wat een achtbaan aan emoties. Wat je ook kiest, kies waar JIJ gelukkig van gaat worden.
En er worden heel veel kinderen geboren die alleen door hun moeder zijn opgevoed. IK heb niet je hele topic gelezen, maar ik las dat je een groot hart hebt. Dan weet ik zeker dat je ook genoeg liefde aan je kindje kan geven.
Meid ik wens je alle sterkte om een goede keuze te maken!
Meid wat een verhaal! Ik gun je dit kindje zo. Ik weet nog hoe blij en gelukkig je reagereerde toen je erachter kwam dat je de eerste keer zwanger was. En hoe verdrietig toen het mis ging.
En dan nu dit. Wat een achtbaan aan emoties. Wat je ook kiest, kies waar JIJ gelukkig van gaat worden.
En er worden heel veel kinderen geboren die alleen door hun moeder zijn opgevoed. IK heb niet je hele topic gelezen, maar ik las dat je een groot hart hebt. Dan weet ik zeker dat je ook genoeg liefde aan je kindje kan geven.
Meid ik wens je alle sterkte om een goede keuze te maken!
zaterdag 28 november 2009 om 15:33
Ik lees in je verhaal alleen maar dat je het zelf eigenlijk heel graag zou willen, en dat je spijt zou krijgen van een abortus.
Er zijn veel vrouwen die alleen hun (ongeplande) kindje opvoeden, en in de meeste gevallen gaat dat prima. 'Tuurlijk: het is zwaar, en erg fijn om een sociaal vangnet te hebben. Ik weet zeker dat jij het ook wel zou redden in je eentje, als dat zou moeten.
Ik vind het goed van je dat je de emoties van je vriend meeneemt in je beslissing, maar als ik jou was zou ik die niet zo zwaar laten wegen. De kans dat je relatie stukloopt is natuurlijk sowieso erg groot (want pril). Wil hij echt jullie kindje niet, dan hoeft hij ook niet natuurlijk.
Ik denk dat jij van een abortus de rest van je leven spijt zou blijven houden. Niet doen dus!
Er zijn veel vrouwen die alleen hun (ongeplande) kindje opvoeden, en in de meeste gevallen gaat dat prima. 'Tuurlijk: het is zwaar, en erg fijn om een sociaal vangnet te hebben. Ik weet zeker dat jij het ook wel zou redden in je eentje, als dat zou moeten.
Ik vind het goed van je dat je de emoties van je vriend meeneemt in je beslissing, maar als ik jou was zou ik die niet zo zwaar laten wegen. De kans dat je relatie stukloopt is natuurlijk sowieso erg groot (want pril). Wil hij echt jullie kindje niet, dan hoeft hij ook niet natuurlijk.
Ik denk dat jij van een abortus de rest van je leven spijt zou blijven houden. Niet doen dus!
dinsdag 1 december 2009 om 21:51
Hey Felice,
Je situatie verschilt niet zoveel met die van september en toen wilde je het kindje ook, ondanks de moeilijke onstandigheden.
Leg geen druk op je vriend, en geef hem de tijd om eraan te wennen, maar doe geen consessies aan je eigen geluk. Als je alleen voor hem voor een abortus zou gaan, krijg je zeker een hekel aan jezelf en waarschijnlijk ook aan hem. Hoe dan ook jullie relatie is niet zorgeloos meer, je kan niet terug gaan.
Joy4Britt (maart-april2010)
Je situatie verschilt niet zoveel met die van september en toen wilde je het kindje ook, ondanks de moeilijke onstandigheden.
Leg geen druk op je vriend, en geef hem de tijd om eraan te wennen, maar doe geen consessies aan je eigen geluk. Als je alleen voor hem voor een abortus zou gaan, krijg je zeker een hekel aan jezelf en waarschijnlijk ook aan hem. Hoe dan ook jullie relatie is niet zorgeloos meer, je kan niet terug gaan.
Joy4Britt (maart-april2010)
woensdag 2 december 2009 om 08:34
woensdag 2 december 2009 om 08:37
woensdag 2 december 2009 om 10:32
Lieve felice,
Volg je hart meis.
Vorige keer was je zo blij en zat je ook in een zelfde soort situatie.
Ik gun het je van harte en hoop dat je een juiste beslissing kunt nemen.
Een hele dikke knuffel voor jou.
En je bent idd altijd weer welkom om bij ons te komen kletsen
liefs geanda (maart april 2010)
Volg je hart meis.
Vorige keer was je zo blij en zat je ook in een zelfde soort situatie.
Ik gun het je van harte en hoop dat je een juiste beslissing kunt nemen.
Een hele dikke knuffel voor jou.
En je bent idd altijd weer welkom om bij ons te komen kletsen
liefs geanda (maart april 2010)
woensdag 2 december 2009 om 10:36
woensdag 2 december 2009 om 10:47
Hoi Felice,
Ik lees nu pas dit topic en als ik jou zo hoor dan denk ik maar 1 ding: Ga ervoor anders krijg je spijt.....
Maar dat zegt eigenlijk iedereen al hier.
Je bent 38, je wilt het ook al ben je nu wat labieler door de situatie en de hormonen.
Ik heb het idee dat het enige obstakel je vriend is, maar je moet nooit een kindje laten weghalen omdat een ander dit wil.
Ik vind het trouwens een bespottelijk idee van je vriend dat je dit kindje zou laten weghalen om het over een half jaar nog eens te proberen. Dat kan echt niet en ik hoop dat je vriend dit zelf ook inziet.
Als hij over een half jaar wel wil waarom dan nu dan niet?
Het is inderdaad geen ideale situatie maar wat is nou wel een ideale situatie? Het kan altijd misgaan. Relaties van 10 jaar kunnen ook ineens stuklopen als er een kindje komt.
Wat wil jij??
Ik lees nu pas dit topic en als ik jou zo hoor dan denk ik maar 1 ding: Ga ervoor anders krijg je spijt.....
Maar dat zegt eigenlijk iedereen al hier.
Je bent 38, je wilt het ook al ben je nu wat labieler door de situatie en de hormonen.
Ik heb het idee dat het enige obstakel je vriend is, maar je moet nooit een kindje laten weghalen omdat een ander dit wil.
Ik vind het trouwens een bespottelijk idee van je vriend dat je dit kindje zou laten weghalen om het over een half jaar nog eens te proberen. Dat kan echt niet en ik hoop dat je vriend dit zelf ook inziet.
Als hij over een half jaar wel wil waarom dan nu dan niet?
Het is inderdaad geen ideale situatie maar wat is nou wel een ideale situatie? Het kan altijd misgaan. Relaties van 10 jaar kunnen ook ineens stuklopen als er een kindje komt.
Wat wil jij??
donderdag 3 december 2009 om 08:35
Felice je moet er voor gaan hoor, echt waar.
En wat zou het heerlijk zijn als je die beslissing definitief voor jezelf zou nemen zodat je vanaf dan gewoon echt kunt genieten van je zwangerschap.
Zo vaak maakt iemand dat niet mee in een mensenleven dus zou je van elk moment in die 9 maanden moeten genieten met volle teugen. De eerste 6 weken ben je al kwijt maar je hebt er nog 34 over dus beslis, geniet, en ga ervoor.
En wat zou het heerlijk zijn als je die beslissing definitief voor jezelf zou nemen zodat je vanaf dan gewoon echt kunt genieten van je zwangerschap.
Zo vaak maakt iemand dat niet mee in een mensenleven dus zou je van elk moment in die 9 maanden moeten genieten met volle teugen. De eerste 6 weken ben je al kwijt maar je hebt er nog 34 over dus beslis, geniet, en ga ervoor.
