Hoe kom ik los van mijn moeder, help

Goedenmorgen allemaal,



Ik heb een dilemma; gisteren een gesprek gehad met mijn moeder die duidelijk te kennen gaf een beetje klaar te zijn met mijn man. Mijn man geeft mijn ouders nagenoeg geen aandacht en energie omdat hij naar zijn eigen zeggen veel te druk thuis en op het werk en in zijn nieuwe opgezette bedrijf is. Nu snap ik dit wel maar ik moet dit iedere keer aanhoren vanuit mijn moeder en ik weet niet meer zo goed wat ik ermee aanmoet. Ik kon er vannacht niet eens van slapen. Mijn man geeft toe dat hij hier meer energie in moet stoppen maar hij kan het ook niet heel goed met mijn moeder vinden omdat zij nogal zeurt en oordeelt en niet echt een heel gezellige lieve oma is zeg maar. Ze heeft ook absoluut haar goede kanten maar dit schommelt nogal eens zeg maar. Mijn man kan daar niet goed mee omgaan. Als hij bijvoorbeeld mijn zoontje bij hun ophaalt gaat hij niet eens naar binnen en als hij voor zijn bedrijf bij haar moet zijn omdat ze zakelijk het e.e.a. geregeld hebben dan is dat ook heel snel en niet langer dan nodig is. Mijn ouders balen hiervan en zeggen dat ze helemaal geen contact meer met ons hadden gehad als mijn kinderen er niet waren. Ik vind dit nogal een harde statement omdat ik hier tussenhang en ik het dan dus ook kon bekijken. Dit doet best zeer. Zij vinden dat wij ook nooit langskomen en dat zij genoeg hebben geinvesteerd en zich neerleggen bij dit feit en dat wij dus ook niets meer hoeven te verwachten, daar komt het op neer. Ze willen ons altijd mee hebben op vakanties en ik en de kinderen (zonde man) zijn afgelopen herfstvakantie meegegaan naar Turkije waar ik ook een vreselijke aanvaring heb gehad met mijn moeder omdat ze alleen maar liep te katten op mijn vader en het ongezellig maaktte. Toch ga ik altijd weer mee omdat ik het mijn kinderen zo gun en zo loyaal ben naar mijn ouders toe. Ook krijg ik altijd schuldgevoelens toegespeeld dat ik mijn geestelijk/gehandicapte broer niet genoeg opzoek. Ik zie hem iedere week en ga af en toe met hem shoppen maar het is nooit genoeg. Ik weet niet goed meer wat ik moet en voel me als een marionetje waar aan alle kanten aan getrokken wordt. Wie o wie heeft hier een duidelijk perspectief?

quote:missy2009 schreef op 24 november 2009 @ 13:54:

@Nageltje180472



Mijn vriend zit dus ook net als jou er tussen in.

Alleen mijn vriend is een heel gevoelig persoon, wilt het liefst niet de confrontatie aan. En weet maar al te goed hoe veeleisend zijn moeder is.

Dus zijn motto is: ene oor in ander oor uit!!

Dat werkt bij mij niet zo!!



Vraagje, hoe ga je dit nou aanpakken?



Vervelend zeg voor je man. ja ik lees toch ook hier dat die confrontatie toch wel belangrijk is maar man wat is dat moeilijk.

Bij mij normaal ook niet maar ik vind dit zo moeilijk. Hoe ga jij hiermee om dan?

quote:queenie1 schreef op 24 november 2009 @ 13:57:

[...]





Meen je dat nou? Een kus geven? Verplicht? Dat vind ik echt onzin hoor. Dat kun je absoluut niet van hem vragen.Maar dat is toch een fatsoensnorm? Ik ben zo wel opgevoed maarja wat is waarheid he?

quote:absoluteEinstein schreef op 24 november 2009 @ 14:04:

[...]



Ik heb m'n schoonouders nog nooit een kus gegeven.

Ze zouden zich rotschrikken denk ik. hihihi, en dat vinden ze geen probleem?

quote:queenie1 schreef op 24 november 2009 @ 14:05:

[...]





Was het maar waar, maar dat gaan ze nooit begrijpen, want hun hebben nooit schuld. Alles ligt aan de ander, maar niet aan hen. Ze hebben 3 kinderen, en met alle 3 hebben ze gezeur. Maar dat ligt natuurlijk niet aan hen. Alle 3 de kinderen klagen dat hun moeder manipulatief is en dat ze zich overal mee bemoeit, maar dat ligt aan de kinderen (en dan vooral aan de aanhang) maar zeker niet aan haar.



Geloof me, dit soort figuren veranderen niet. Je moet zelf duidelijke regels maken en je daar aan houden en grenzen stellen zodat voor jou en je gezin de situatie houdbaar blijft. Wat hun daar van vinden is in deze niet belangrijk, want nogmaals je doet het echt nooit goed in hun ogen.



Ongelovelijk, ik snap dat niet hoor. Ik kan ook niet normaal met mijn ouders praten over dit soort dingen want het ligt i.d.d. nooit aan hen. Hebben sommige ouders zo'n bord voor hun kop?



Ik wou dat mijn broertje zich kon uiten, ik zou wel eens willen weten wat hij ervan vindt. Ik zal nooit weten hoe een volwaardige broer of zus hiervan vindt en dat is best een gemis.



Je hebt gelijk maarja ik voel me zelfs schuldig dat ik de enige ben die hen kleinkinderen kan geven.

quote:lotje__ schreef op 24 november 2009 @ 14:05:

[...]



en hier heb je weer je antwoord



Tja.

Dat deed best pijn. In Turkije wilde hij niet alleen met haar mee en dat zei ik ook tegen haar in die ruzie maar ook dat legt ze bij mij neer want dan zal ik hem wel tegen haar keren of zo. Dat zou ik dus nooit doen.

quote:queenie1 schreef op 24 november 2009 @ 14:09:

[...]





En dus ga jij lekker met je eigen gezin.

quote:absoluteEinstein schreef op 24 november 2009 @ 14:09:

Nageltje,

Je bent gewoon te aardig. Dat zie ik aan dit topic. Ik heb nog nooit een Topic Opener gezien die werkelijk iedereen antwoord geeft. Dat is heel lief.

Maar als je zo in alles bent, lijkt het me lastig om ook nog aan jezelf te denken. Ben je wel eens lekker egoïstisch?

Moet je wel doen hoor, zo nu en dan. Knapt een mens van op.



Lief van jou dat je dit opvalt.

Ik ben gerust wel egoistisch maar dan naar mijn man toe, juist degene die het niet verdient. Slecht he?

quote:danivo schreef op 24 november 2009 @ 14:13:

volgens mij zijn alle reacties wel zo'n beetje eensluidend.

hier dan nog een schepje van mij erbij:



als ik jouw man was, wou ik helemaal geen contact met jouw moeder!

wat een claimend zeikwijf!



als ik in jouw schoenen stond, zou ik van te voren bedenken waar voor mij de grens ligt.

bv. wel of niet met hun naar eurodisney, inclusief verplichte dankbaarheid e.d.

dan kun je op het moment dat dit ter sprake komt direct ingrijpen.



Ja zo kun je het ook zien ja, hahahaha.



Dat is mijn probleem ook, waar ligt mijn grens. Zo goed als ik die thuis kan trekken (te goed) zo slecht kan ik dit bij hen. Wat is nou normaal?

quote:queenie1 schreef op 24 november 2009 @ 14:14:

[...]





Het heeft mij trouwens wel ontzettend veel moeite en tranen gekost hoor, voordat het zover was dat ik dit kon. Ik kon niet geloven dat mensen zo konden zijn en ik haalde werkelijk alles uit de kast om de relatie leuk en goed te houden. Ik gaf bbq's, etentjes en weet ik veel niet wat om maar te laten zien dat ik graag een goede relatie met ze wilde, maar dan zeiden ze letterlijk dat hun zo goed waren dat ze nog steeds bij ons wilden komen. En dat ik niet gezellig en spontaan was. Man man, wat heb ik gejankt en nog steeds is m'n zelfbeeld door die opmerkingen van hen onder het vriespunt. Maar ik kan het nu

gelukkig veel meer loslaten. We hebben regels gesteld en ons daar consequent aan gehouden. En dat werkt.

Maar ik vrees dat Nageltje ook nog een lange weg te gaan heeft. Dit waren mijn schoonouders, voor haar zijn het haar eigen ouders. Lijkt me weer een stuk lastiger.



Ah wat erg voor jou zeg.

ja dat is waar want ik ben erg negatief verweven met mijn moeder en met mijn schoonmoeder heb ik ook weinig maar niet zoveel moeite mee. Desondanks is het kwetsend.

quote:queenie1 schreef op 24 november 2009 @ 14:15:

[...]





Dat viel mij ook op inderdaad.

quote:Youk79 schreef op 24 november 2009 @ 14:16:

Helemaal eens met AE! Je bent een heel lief iemand en dat is soms heel erg goed, maar tegen mensen als jouw moeder is dat niet zo handig.



Ga lekker met je eigen gezin naar eurodisney en zeg het ook zo tegen je moeder: mam, wij willen graag even als gezin onder elkaar zijn.



Trouwens, dat je dochter ook niet zo dol is op je moeder zegt volgens mij héééél veel!



Wat ik te lief ben voor mijn ouders moet ik veel meer voor mijn man zijn, dat wordt me nu heel duidelijk.

En ja onder elkaar vind ik leuk maar ik vind het nog steeds leuk om met elkaar te zijn alleen moet ik dat denk ik loslaten want als het zover is vind ik het niet leuk meer.

quote:Addison schreef op 24 november 2009 @ 14:19:

[...]





Nou, een kus geven zou ik niet verplichten

Maar idd, ik vind dat je man naar binnen moet gaan als hij je zoontje op haalt.

Je moeder is blijkbaar wel goed genoeg om op te passen, maar hij wil verder "niets" met haar te maken hebben??

Nou dat gevoel geeft hij haar



Verder vraag ik me af of je moeder en je man niet in een soort "kat en muis" spelletje zitten.

Hij probeert zo veel mogelijk onder contact uit te komen, zij probeert uit alle macht contact af te dwingen......





Over Euro Disney zou ik niet twijfelen; als jullie dit als gezin willen doen dan doen jullie dit als gezin. En als dat er voorlopig niet in zit, dan is dat zo, maar dat betekend niet dat je ouders er dan dus recht op hebben om het met jou kinderen te doen.

Weten je kinderen dat dit voorstel speelt?

Want je zegt dat je ze niet wilt teleurstellen hierin, maar wat niet weet wat niet deert toch?Het is geen spelletje van hem, daar is hij te goeddig voor. Het is gewoon prioriteiten stellen waar hij niet goed in is. Nee ze weten het nog niet. Dat doe ik express want mijn moeder zegt wel eens meer iets en vervolgens komt er niets van.

[quote]Sendra schreef op 24 november 2009 @ 15:01:

Ik heb ook van die schoonouders, die dankbaarheid eisen omdat ze ongevraagd dingen betalen. En maar vinden dat je moet bellen of moet langskomen. Zelf komen ze niet, ook al zijn ze in de buurt, nee, dat hoor jij te doen, als kind. ('dat hoort zo', jeuk krijg ik daarvan). En ja, ze hebben een verschrikkelijke hekel aan mij en steken dat niet onder stoelen of banken (en ik ben best lief, echt!). Dat geloof ik echt hoor

Uiteindelijk namen we die dingen niet meer aan, ik voelde me gekocht en het was een soort verkapte verontschuldiging of liefdesbetuiging aan hun zoon, ik weet niet. .

Jeetje wat vonden ze daarvan?



Mijn man vond het wel gemakkelijk al die kadootjes en was het zo gewend maar kreeg ook uiteindelijk zoiets van: als dit alles is. In moeilijke momenten bleek in ieder geval heel duidelijk dat we niet op hen hoefden te rekenen, mijn man werd ontslagen en kreeg van zijn ouders nog een trap na (stom van je, had je dit, had je dat moeten doen en er nog een jaar over dooremmeren terwijl hij een studie was gaan doen en zich er echt super doorheen heeft geslagen).

Tijdens de begrafenis van mijn vader kreeg ik set met zilveren lepeltjes (was met Kerst), terwijl ik veel liever een arm om me heen of wat begrip had gehad. We begrijpen elkaar gewoon echt niet. Het kan mij niet schelen hoe vaak je contact hebt, als je er maar voor elkaar bent en het idee hebt dat je familie bent. Ik snap je heel goed



Ik zal je niet vermoeien met 10 jaar ellende en verschil van mening blijven houden maar uiteindelijk hebben we nu al drie jaar geen contact meer. Het ging niet meer. Je kunt niet eisen dat iemand langskomt, het nooit goed genoeg vinden van je schoonzoon en van die uitspraken van je moeder over je man krijg ik echt de rillingen. Ze vecht een 'ruzie' met hem uit over jouw rug! Jij moet haar kritiek maar doorgeven aan hem of praat ze zelf een keer met hem over wat ze niet zo fijn vindt?



Het is echt een rotsituatie voor je en gezien mijn ervaring zie ik dit niet zo gemakkelijk goedkomen naar het ideale plaatje van lieve opa en oma, leuke ouders, gezellige familie.

Overigens heeft ook mijn man een gehandicapte broer en die wordt iedere keer uit de kast gehaald om ons te beledigen: we geven niet om hem etc. Nu we geen contact meer met hen hebben verbiedt ze echter ook het contact met broer, ze gebruikt hem dus gewoon.



Ik wil je in ieder geval veel sterkte wensen. En nee, ik zou niet meegaan naar Eurodisney als ik jou was. En ook niet zonder man gaan, hij hoort bij jou, je hebt voor hem gekozen, dat hebben ze te accepteren en te respecteren. Jij bent toch gelukkig met hem? Dat zou voldoende moeten zijn.



Hartstikke bedankt voor je verhaal, het is net of ik de mijne lees. Ongelovelijk he hoe anderen dit dan ook ervaren. Ik ga ook zeker nooit meer zonder mijn man mee want dat is mij zo tegegevallen. Ik voelde me echt ongelukkig. Jouw verhaal klinkt ook verdrietig en ik vind het heel knap dat je het zo samen met je man hebt opgelost, echt chappeau Zelfs dat jouw man ook een gehandicapte broer heeft. Hoe heeft hij dat ervaren in zijn jeugd?

quote:queenie1 schreef op 24 november 2009 @ 15:52:

[...]





Heel goed. Uiteindelijk hoop je met hem oud te worden. Je hebt gekozen om je leven met hem te delen. Fijn als de relatie goed is met je ouders, maar zoals het bij jou gaat is het niet normaal. Neem gewoon wat afstand en wees duidelijk.



Hoe ging het prikken van je zoontje?



Het is zo ongelovelijk. Nu hadden we gisteren dat gesprek en dit doet ze nou altijd; belt ze net om te vragen hoe de prik ging en dat ze wel wil oppassen de vrijdag als ik wat meer uurtjes wil werken. Dit flikt ze nou altijd!!! Zo kun je dus niet boos blijven en die afstand nemen wordt dan ook moeilijker.



Maarre het prikken ging goed hoor dank je voor het vragen.

Hij was heel boos en die vrouw prikte ook heel snel dus we schrokken allebei een beetje.

quote:ronniemitchel schreef op 24 november 2009 @ 16:37:

Je hoeft het niet aan te nemen, je zou ook kunnen kiezen voor andere opvang, als mijn man mij vraagd om samen met het gezin naar Disney te gaan, kon mijn moeder toch echt te boom in, mijn man gaat voor haar.

Hoezo kan jouw man niet de juiste prioriteiten stellen?, hij werkt zich een slag in de rondte, geeft verder het gezin de priorteit,hij legt wel degelijk de prioriteiten op de juiste plaats nl bij jou en jullie gezin die gaan voor ,hou eens op om zo loyaal aan je moeder te zijn,en wees eens wat meer loyaal naar je man toe, je wilt toch met hem verder?,of was je liever met je moeder getrouwd?Zo dat is duidelijke taal. Ik weet dat je gelijkt hebt. Toch weet ik uit ervaring dat hij zelf ook moeite heeft met de prioriteiten soms te zien. Hij werkt heel veel maar er is ook nog zoiets als sociale bezigheden en die gaat hij gewoon veel uit de weg. Hij heeft dat ook niet geleerd en ik denk niet dat er iets mis is met iemand dat proberen bij te brengen, je bent op deze wereld om te leren toch? Maar je hebt gelijk dat ik mijn loyaliteit-prioriteiten ook beter moet bekijken.

quote:absoluteEinstein schreef op 24 november 2009 @ 16:41:

[...]



Nee, een kus hoort nooit een verplichting te zijn.

Veel te intiem. Dat doe je alleen als je het echt meent.

Maar goed, zo ben ik dan weer opgevoed.



(mijn moeder was bang dat als je als kind intieme dingen zoals kussen moet doen, je je grenzen niet leert kennen. En dat als een vreemde om een kus of meer vraagt je als kind denkt dat dat moet. Zonder er over na te denken of je dat wel wil.)Volgens mij is jouw moeder een hele wijze vrouw want ik vind dat heel diepzinnig en daar zit zeker waarheid in. Ik ga ook zeker met mijn kinderen bespreken dat dit geldt voor opa en oma en niet voor zomaar iemand. Kinderen snappen dit verschil inderdaad niet. Maar gold dat als kind ook voor je opa en oma dan?

quote:queenie1 schreef op 24 november 2009 @ 16:51:

[...]





Ik geef je een omdat ik uit ervaring weet hoe moeilijk het is. Het vreet energie en het is zo moeilijk om voor jezelf op te komen, maar echt zet door, want anders ga jij of je relatie er aan onderdoor.



Dank je wel voor de hug

Het is inderdaad heel moeilijk en ik kan zo moeilijk denken dat ze echt zo doortrapt zou kunnen zijn. Is dat nou echt zo? Ik twijfel zo aan mezelf omdat ik juist niet zo ben en altijd eerlijk probeer te zijn. Ik ben echt geen heilig boontje maar ik vind het echt moeilijk te geloven dat ze nu weer aan het lijmen is. Het zijn echt geen slechte mensen en financieel hebben ze best veel voor ons gedaan maar vooral zij wil er iets voor terug. Mijn vader laat ook altijd wel blijken dat ik te weinig voor mijn broertje doe maar niet zo erg als zij.



Ja en dat oppassen had ik haar gevraagd maar in de eerste instantie wilde ze geen verantwoordelijkheden omdat ze vind dat ze op haar leeftijd niet meer vast hoeft te leggen. Nou prima maar nu heeft ze er klaarblijkerlijk over nagedacht en belt ze. Zo moeilijk dit, het is heen en het is weer. Snappen jullie hoe moeilijk het dan is bij je standpunt te blijven?



Ik ben een vrouw van 37 jaar oud en ik voel me nog steeds een klein kind. Vorige week moest ik van haar m'n gordel om doen voor honderd meter rijden en zei nam wel de telefoon op tijdens het rijden. Ik voelde me zo klein joh. Ik wil dat gewoon niet meer en toch trap ik er steeds weer in door veel met haar om te gaan. Ze zwemt op vrijdag ook met mijn jongste en dat vind ik helemaal leuk dus het is heel moeilijk afstand te nemen. Ik zei van de week tegen hubby "zullen we emigreren?" Maarja dat is wegrennen.



Ik denk dat we binnenkort maar eens een gesprek moeten hebben met elkaar want ik wil zo sinterklaasavond niet in. Of ik moet gewoon eisen dat mijn moeder en mijn man samen praten anders hoeft het van mij gewoon niet die avond. Ze heeft gewoon gezegd dat ze alleen nog maar voor de kinderen komen, lekker dan. En dat ze hem helemaal naast zich neer hebben gelegd, nou lekker dan. Moet ik dan mooi weer gaan spelen die avond? Zo zit ik gewoon niet in elkaar.

quote:ronniemitchel schreef op 24 november 2009 @ 17:00:

Meid,



Er zitten in de dag maar 24 uur,ik kan me voorstellen dat hij na zoveel gewerkt te hebben buitenshuis, het gezin absoluut geen behoefte heeft aan andere sociale dingen,hij is dan moe en wil zelf uitmaken waar hij zijn vrije (goede) tijd aan besteed en ik kan me voorstellen dat jouw ouders wel het laatste is waar hij zijn goeie tijd aan verdoet.Nou en zo is het ook. Hij heeft helemaal geen vrije tijd want als hij die heeft gaat ie klussen omdat hij niet stil kan zitten. Hij zit zo in elkaar en ik heb daar lang geleden vrede mee gesloten en dat begrijpt zij niet. Zij vindt dat ik hem moet opvoeden maar dat vind ik onzin. Kijk dat hij niet naar binnen gaat vind ik raar en dat mag ik dan ook zeggen maar ik ben zijn moeder toch niet?

quote:absoluteEinstein schreef op 24 november 2009 @ 17:19:

[...]



Ja, gold ook voor opa en oma.

Een kus geef je omdat je het wil, niet omdat het moet.Ik zie daar heel veel in. Ik vind het zelf ook helemaal niet leuk om te doen en bij mijn ouders is het zo'n moetje. Misschien moeten we het helemaal afschaffen dat gekus, bleeeh.