Relaties
alle pijlers
Hoe kom ik los van mijn moeder, help
dinsdag 24 november 2009 om 12:55
Goedenmorgen allemaal,
Ik heb een dilemma; gisteren een gesprek gehad met mijn moeder die duidelijk te kennen gaf een beetje klaar te zijn met mijn man. Mijn man geeft mijn ouders nagenoeg geen aandacht en energie omdat hij naar zijn eigen zeggen veel te druk thuis en op het werk en in zijn nieuwe opgezette bedrijf is. Nu snap ik dit wel maar ik moet dit iedere keer aanhoren vanuit mijn moeder en ik weet niet meer zo goed wat ik ermee aanmoet. Ik kon er vannacht niet eens van slapen. Mijn man geeft toe dat hij hier meer energie in moet stoppen maar hij kan het ook niet heel goed met mijn moeder vinden omdat zij nogal zeurt en oordeelt en niet echt een heel gezellige lieve oma is zeg maar. Ze heeft ook absoluut haar goede kanten maar dit schommelt nogal eens zeg maar. Mijn man kan daar niet goed mee omgaan. Als hij bijvoorbeeld mijn zoontje bij hun ophaalt gaat hij niet eens naar binnen en als hij voor zijn bedrijf bij haar moet zijn omdat ze zakelijk het e.e.a. geregeld hebben dan is dat ook heel snel en niet langer dan nodig is. Mijn ouders balen hiervan en zeggen dat ze helemaal geen contact meer met ons hadden gehad als mijn kinderen er niet waren. Ik vind dit nogal een harde statement omdat ik hier tussenhang en ik het dan dus ook kon bekijken. Dit doet best zeer. Zij vinden dat wij ook nooit langskomen en dat zij genoeg hebben geinvesteerd en zich neerleggen bij dit feit en dat wij dus ook niets meer hoeven te verwachten, daar komt het op neer. Ze willen ons altijd mee hebben op vakanties en ik en de kinderen (zonde man) zijn afgelopen herfstvakantie meegegaan naar Turkije waar ik ook een vreselijke aanvaring heb gehad met mijn moeder omdat ze alleen maar liep te katten op mijn vader en het ongezellig maaktte. Toch ga ik altijd weer mee omdat ik het mijn kinderen zo gun en zo loyaal ben naar mijn ouders toe. Ook krijg ik altijd schuldgevoelens toegespeeld dat ik mijn geestelijk/gehandicapte broer niet genoeg opzoek. Ik zie hem iedere week en ga af en toe met hem shoppen maar het is nooit genoeg. Ik weet niet goed meer wat ik moet en voel me als een marionetje waar aan alle kanten aan getrokken wordt. Wie o wie heeft hier een duidelijk perspectief?
Ik heb een dilemma; gisteren een gesprek gehad met mijn moeder die duidelijk te kennen gaf een beetje klaar te zijn met mijn man. Mijn man geeft mijn ouders nagenoeg geen aandacht en energie omdat hij naar zijn eigen zeggen veel te druk thuis en op het werk en in zijn nieuwe opgezette bedrijf is. Nu snap ik dit wel maar ik moet dit iedere keer aanhoren vanuit mijn moeder en ik weet niet meer zo goed wat ik ermee aanmoet. Ik kon er vannacht niet eens van slapen. Mijn man geeft toe dat hij hier meer energie in moet stoppen maar hij kan het ook niet heel goed met mijn moeder vinden omdat zij nogal zeurt en oordeelt en niet echt een heel gezellige lieve oma is zeg maar. Ze heeft ook absoluut haar goede kanten maar dit schommelt nogal eens zeg maar. Mijn man kan daar niet goed mee omgaan. Als hij bijvoorbeeld mijn zoontje bij hun ophaalt gaat hij niet eens naar binnen en als hij voor zijn bedrijf bij haar moet zijn omdat ze zakelijk het e.e.a. geregeld hebben dan is dat ook heel snel en niet langer dan nodig is. Mijn ouders balen hiervan en zeggen dat ze helemaal geen contact meer met ons hadden gehad als mijn kinderen er niet waren. Ik vind dit nogal een harde statement omdat ik hier tussenhang en ik het dan dus ook kon bekijken. Dit doet best zeer. Zij vinden dat wij ook nooit langskomen en dat zij genoeg hebben geinvesteerd en zich neerleggen bij dit feit en dat wij dus ook niets meer hoeven te verwachten, daar komt het op neer. Ze willen ons altijd mee hebben op vakanties en ik en de kinderen (zonde man) zijn afgelopen herfstvakantie meegegaan naar Turkije waar ik ook een vreselijke aanvaring heb gehad met mijn moeder omdat ze alleen maar liep te katten op mijn vader en het ongezellig maaktte. Toch ga ik altijd weer mee omdat ik het mijn kinderen zo gun en zo loyaal ben naar mijn ouders toe. Ook krijg ik altijd schuldgevoelens toegespeeld dat ik mijn geestelijk/gehandicapte broer niet genoeg opzoek. Ik zie hem iedere week en ga af en toe met hem shoppen maar het is nooit genoeg. Ik weet niet goed meer wat ik moet en voel me als een marionetje waar aan alle kanten aan getrokken wordt. Wie o wie heeft hier een duidelijk perspectief?
woensdag 25 november 2009 om 21:50
Dubbel gevoel he?! Aan de ene is het heel leuk om met elkaar naar euro disney te gaan. Zeker ook omdat jouw kids de enige kleinkinderen van hun zijn. Hoe zou je moeder reageren denk je als je zegt dat je liever alleen met je gezin gaat?
(mijn moeder zou zeggen dat ze het he-le-maal begrijpt en ons heel veel plezier wenst en hop doet er nog even 100 euro bij voor de kinderen etc.
En ondertussen, 10 keer tussen de regels door zeggen; goh, jammer ik had het ook zo leuk gevonden, maar goed ik gun het jullie hoor, daar niet van, maar pappa had zich er ook zo op verheugd....) Ben benieuwd hoe jouw moeder reageert.
(mijn moeder zou zeggen dat ze het he-le-maal begrijpt en ons heel veel plezier wenst en hop doet er nog even 100 euro bij voor de kinderen etc.
En ondertussen, 10 keer tussen de regels door zeggen; goh, jammer ik had het ook zo leuk gevonden, maar goed ik gun het jullie hoor, daar niet van, maar pappa had zich er ook zo op verheugd....) Ben benieuwd hoe jouw moeder reageert.
woensdag 25 november 2009 om 23:14
Ik vind die opmerkingen over die stoel en het feit dat je broer dan niet kan komen logeren echt niet kunnen, maar ik herken dat vinnige maar al te goed. Je moeder (net als mijn schoonmoeder) is ook echt passief agressief (koud en kil doen, afkatten) en het is heel moeilijk om met deze personen om te gaan. Ik vind haar statement dat ze geen contact met jullie zouden hebben als jullie geen kinderen hadden gehad ook echt heel rot.
Kan geen advies geven verder want ik zit zelf in zo'n situatie. Althans: ik ben een keer heel erg boos geworden en ben in huilen uitgebarsten toen mijn stief weer passief agressief ging doen en sindsdien spreken we mekaar niet meer.
Kan geen advies geven verder want ik zit zelf in zo'n situatie. Althans: ik ben een keer heel erg boos geworden en ben in huilen uitgebarsten toen mijn stief weer passief agressief ging doen en sindsdien spreken we mekaar niet meer.
donderdag 26 november 2009 om 00:59
Eerlijk gezegd snap ik het probleem niet zo goed. Je verwacht dat de situatie verandert terwijl je zelf deze in stand blijft houden. Waarom zou je moeder in gaan zien wat zij veroorzaakt? Zij blijft haar zin krijgen en dat weet ze goed. Dat betekent simpelweg dat zij de ruimte die jij haar geeft, benut. En waarom zou ze dat niet doen.
Natuurlijk is het inhoudelijk te zot voor woorden alleen moet je beseffen dat jij en jij alleen dit kunt veranderen.
En waarom is het zo moeilijk voor jezelf op te komen? Het is toch veel moeilijker om dit soort gemanipuleer te doorstaan, je elke keer weer ellendig te voelen en je jezelf, je man en uiteindelijk ook je kinderen tekort doet.
Waar ben je bang voor? Je lijkt me iemand die het iedereen naar de zin wil maken (buiten je man dan haha!) en meestal komt dit door onzekerheid en bang te zijn om afgewezen te worden. Als iedereen je maar aardig vindt, is het goed. Oke, nobel streven en een "moeder Theresa award" waard maar dan zou ik aandelen kopen bij de Douwe Egberts en jezelf helemaal te vergeten.
Als ik in jouw schoenen stond, zou ik haar een brief schrijven, neem er de tijd voor zodat je goed kunt nadenken over wat je schrijft, zonder te kwetsen en helemaal vanuit je gevoel. Laat het vervolgens aan haar om te reageren, laat je niet weer overdonderen door haar acties alsof er niets aan de hand is en maak wel duidelijk dat je niet verder kunt en wilt als er niet over de inhoud van je brief gepraat wordt.
Verder zou ik je aanraden je man tot niets te dwingen. Wat denk je dat er gebeurt als je hem en moeder dwingt tot een gesprek samen? Dat ze dan het licht ziet? Denk ik echt niet. Hij is in elk geval wel heel duidelijk naar haar toe en ze weet wat ze aan hem heeft. Oke, dat dat niet in haar straatje past en zij hierdoor zo op hem reageert, is haar goed recht. Dat wil alleen niet zeggen dat hij zich dan maar moet gaan aanpassen aan haar en haar wensen. Dan zou ze het helemaal voor elkaar hebben.
En schuldgevoel is het meest onzinnige gevoel dat mensen zich vaak aan laten praten door het "geweten", je schiet er niks mee op. Schuldig kun je in mijn ogen alleen zijn als je opzettelijk iemand kwaad doet, doelbewust en wetende dat het verkeerd is wat je doet en niet door iets wat een ander bij je uitlokt. Helaas zijn kinderen hier bijzonder gevoelig voor, ongeacht de leeftijd.
Ik vraag me ook af waar je vader in dit hele verhaal is. Kun je niet eens met hem praten, hem vertellen dat je het echt niet meer weet en hem vragen hoe je dit het beste kunt aanpakken? Maar waarschijnlijk is hij zo iemand die door het leven met haar al helemaal murw geworden is en zich afsluit voor confrontaties. Toch zou ik dit bij hem aankaarten.
Ik wens je veel succes en uit ervaring weet ik dat dit geen eenvoudige klus wordt maar wel belangrijk voor jou, je gezin en je zelfbeeld. Bovendien geloof ik dat je dit kunt, anders had je hier niet gepost.
Natuurlijk is het inhoudelijk te zot voor woorden alleen moet je beseffen dat jij en jij alleen dit kunt veranderen.
En waarom is het zo moeilijk voor jezelf op te komen? Het is toch veel moeilijker om dit soort gemanipuleer te doorstaan, je elke keer weer ellendig te voelen en je jezelf, je man en uiteindelijk ook je kinderen tekort doet.
Waar ben je bang voor? Je lijkt me iemand die het iedereen naar de zin wil maken (buiten je man dan haha!) en meestal komt dit door onzekerheid en bang te zijn om afgewezen te worden. Als iedereen je maar aardig vindt, is het goed. Oke, nobel streven en een "moeder Theresa award" waard maar dan zou ik aandelen kopen bij de Douwe Egberts en jezelf helemaal te vergeten.
Als ik in jouw schoenen stond, zou ik haar een brief schrijven, neem er de tijd voor zodat je goed kunt nadenken over wat je schrijft, zonder te kwetsen en helemaal vanuit je gevoel. Laat het vervolgens aan haar om te reageren, laat je niet weer overdonderen door haar acties alsof er niets aan de hand is en maak wel duidelijk dat je niet verder kunt en wilt als er niet over de inhoud van je brief gepraat wordt.
Verder zou ik je aanraden je man tot niets te dwingen. Wat denk je dat er gebeurt als je hem en moeder dwingt tot een gesprek samen? Dat ze dan het licht ziet? Denk ik echt niet. Hij is in elk geval wel heel duidelijk naar haar toe en ze weet wat ze aan hem heeft. Oke, dat dat niet in haar straatje past en zij hierdoor zo op hem reageert, is haar goed recht. Dat wil alleen niet zeggen dat hij zich dan maar moet gaan aanpassen aan haar en haar wensen. Dan zou ze het helemaal voor elkaar hebben.
En schuldgevoel is het meest onzinnige gevoel dat mensen zich vaak aan laten praten door het "geweten", je schiet er niks mee op. Schuldig kun je in mijn ogen alleen zijn als je opzettelijk iemand kwaad doet, doelbewust en wetende dat het verkeerd is wat je doet en niet door iets wat een ander bij je uitlokt. Helaas zijn kinderen hier bijzonder gevoelig voor, ongeacht de leeftijd.
Ik vraag me ook af waar je vader in dit hele verhaal is. Kun je niet eens met hem praten, hem vertellen dat je het echt niet meer weet en hem vragen hoe je dit het beste kunt aanpakken? Maar waarschijnlijk is hij zo iemand die door het leven met haar al helemaal murw geworden is en zich afsluit voor confrontaties. Toch zou ik dit bij hem aankaarten.
Ik wens je veel succes en uit ervaring weet ik dat dit geen eenvoudige klus wordt maar wel belangrijk voor jou, je gezin en je zelfbeeld. Bovendien geloof ik dat je dit kunt, anders had je hier niet gepost.
donderdag 26 november 2009 om 05:10
Ik denk dat je ouders/moeder van die types zijn waarbij je het NOOIT goed zal doen. Hun liefde naar jou toe lijkt voorwaardelijk, want je moet wel dit en je moet wel dat... Maar eigenlijk is dat ook niet goed genoeg. En ze veranderen ook niet, hoe graag je dat ook zou willen. Het levert jou alleen maar frustratie op! Ik zou voor jezelf kiezen, wat wil JIJ eigenlijk? Nu pas je je voortdurend aan.
Maar goed, eigenlijk is je moeder iemand om medelijden mee te hebben, want ze lijkt me geen gelukkig en vrolijk mens. Ze kijkt alleen naar anderen en nooit naar zichzelf. Helaas ken ik meer ouders die zo negatief zijn. Die zijn eigenlijk bang om hun kinderen kwijt te raken, en proberen ze op een negatieve manier aan zich te binden. Dus door ze schuldgevoelens aan te praten.
Helaas zal je je moeder niet kunnen veranderen ben ik bang. Dus probeer zelf anders in de situatie te gaan staan! Succes ermee.
Maar goed, eigenlijk is je moeder iemand om medelijden mee te hebben, want ze lijkt me geen gelukkig en vrolijk mens. Ze kijkt alleen naar anderen en nooit naar zichzelf. Helaas ken ik meer ouders die zo negatief zijn. Die zijn eigenlijk bang om hun kinderen kwijt te raken, en proberen ze op een negatieve manier aan zich te binden. Dus door ze schuldgevoelens aan te praten.
Helaas zal je je moeder niet kunnen veranderen ben ik bang. Dus probeer zelf anders in de situatie te gaan staan! Succes ermee.
donderdag 26 november 2009 om 05:20
quote:nageltje180472 schreef op 24 november 2009 @ 17:45:
[...]
Nou het is meer dat zij fatsoensnormen van hem verwachten en dat hij af en toe eens langswipt voor een bakkie.Zou ik ook niet doen als ik daar geen zin in heb. Vind het helegaar niet fatsoenlijk om te verwachten dat iemand dat tegen zijn zin in doet.
Nogmaals: Waarom zou hij?
[...]
Nou het is meer dat zij fatsoensnormen van hem verwachten en dat hij af en toe eens langswipt voor een bakkie.Zou ik ook niet doen als ik daar geen zin in heb. Vind het helegaar niet fatsoenlijk om te verwachten dat iemand dat tegen zijn zin in doet.
Nogmaals: Waarom zou hij?
donderdag 26 november 2009 om 05:26
Och, al was je man Brad Pitt in levende lijve, zelfs dan was er wel iets waar ze hem op af zouden keuren! Echt waar, zulke mensen vinden altijd wel iets... Het ligt niet aan jou of je man, er is iets mis met je moeder! Ze zal zelf wel erg teleurgesteld zijn in het leven, anders zou ze denk ik niet zo negatief in het leven staan...
donderdag 26 november 2009 om 05:30
donderdag 26 november 2009 om 09:53
quote:domnaiefmutsje schreef op 24 november 2009 @ 13:25:
[...]
Het klinkt niet helemaal gezond om zo maar te zeggen. Als jij het fijn vind zo close te zijn met je ouders, dan is dat natuurlijk prima. Als je zelf anders zou willen maar het niet durft, is er iets aan de hand. Dat je man dit contact niet zo wil, is absoluut 100% zijn goed recht en het gedrag van je moeder maakt de afstand alleen maar groter.
Ik raad je wel aan om voor je man op te komen. Jullie hebben een leven samen en dat met je ouders erbij lijkt me teveel van het goede.
Het voelt heerlijk om sinds een paar jaar voor mijn man op te komen en het voelt ook juist. Aanstaande zondag heb ik een afspraak gemaakt om bij ze te gaan eten (omdat ze anders bij de voetbalvereniging zijn) en dan wil ik het er toch wel even op aansturen dat ik achter hem sta en dat zij zich moeten neerleggen bij hoe hij is. Je kunt hem goed vinden, je kunt hem fout vinden maar hij is mijn man en hij is goed voor mij en als zij zich hier niet bij neerleggen zien ze mij dus ook minder want ik heb geen zin om mij iedere keer te moeten blijven verantwoorden. Ook wil ik ze duidelijk zeggen dat als er iets is waar ze moeite mee hebben zij dit met hem moet bespreken en mij daarbuiten moet laten want ik ben niet haar persoonlijke klankbord. Zij doet dit trouwens alleen bij mij en niet bij hem want ik ben goed om vuil te spuwen. Ik zal haar duidelijk laten zien dat ik dit ook met hem bespreek zodat ze dit hopelijk ook niet meer doet want ik ben opmerkingen als "hij bestaat voor ons niet meer", of "als de kinderen er niet waren hadden we al geen contact meer met jullie" of " met je ex had ik veel meer" of "dat gezeur met die diensten van hem" Ben het zo zat!!!
Kan de ruzie een paar jaar geleden ook niet uit mijn hoofd krijgen, ik neem ze best het e.ea. kwalijk.
[...]
Het klinkt niet helemaal gezond om zo maar te zeggen. Als jij het fijn vind zo close te zijn met je ouders, dan is dat natuurlijk prima. Als je zelf anders zou willen maar het niet durft, is er iets aan de hand. Dat je man dit contact niet zo wil, is absoluut 100% zijn goed recht en het gedrag van je moeder maakt de afstand alleen maar groter.
Ik raad je wel aan om voor je man op te komen. Jullie hebben een leven samen en dat met je ouders erbij lijkt me teveel van het goede.
Het voelt heerlijk om sinds een paar jaar voor mijn man op te komen en het voelt ook juist. Aanstaande zondag heb ik een afspraak gemaakt om bij ze te gaan eten (omdat ze anders bij de voetbalvereniging zijn) en dan wil ik het er toch wel even op aansturen dat ik achter hem sta en dat zij zich moeten neerleggen bij hoe hij is. Je kunt hem goed vinden, je kunt hem fout vinden maar hij is mijn man en hij is goed voor mij en als zij zich hier niet bij neerleggen zien ze mij dus ook minder want ik heb geen zin om mij iedere keer te moeten blijven verantwoorden. Ook wil ik ze duidelijk zeggen dat als er iets is waar ze moeite mee hebben zij dit met hem moet bespreken en mij daarbuiten moet laten want ik ben niet haar persoonlijke klankbord. Zij doet dit trouwens alleen bij mij en niet bij hem want ik ben goed om vuil te spuwen. Ik zal haar duidelijk laten zien dat ik dit ook met hem bespreek zodat ze dit hopelijk ook niet meer doet want ik ben opmerkingen als "hij bestaat voor ons niet meer", of "als de kinderen er niet waren hadden we al geen contact meer met jullie" of " met je ex had ik veel meer" of "dat gezeur met die diensten van hem" Ben het zo zat!!!
Kan de ruzie een paar jaar geleden ook niet uit mijn hoofd krijgen, ik neem ze best het e.ea. kwalijk.
donderdag 26 november 2009 om 11:36
Even over die ruzie van toen; ik heb toch wel de behoefte om te horen wat jullie hiervan vinden.
Een paar jaar geleden toen onze jongste er nog niet was, was ik bij mijn ouders thuis en maaktte ik een opmerking over iets wat me tegenstond tegen mijn moeder. Vervolgens gaat mijn vader helemaal uit zijn dak en noemt mij een "dik varken" en begint gigantisch tegen me te schreeuwen en dicht voor me te gaan staan om me te overmeesteren. Ook zei hij "en denk maar niet dat je mij mijn kleinkind kan ontnemen" Mijn oudste liep toen binnen en was ook overstuur. Ik liep toen doodsbang naar buiten waarna mijn man achter mij aankwam en ik wilde dat hij mijn oudste ging halen en naar huis gaan. Mijn man wilde dat niet doen omdat hij wilde dat ik naar binnen ging om het uit te praten. Ik wilde dat pertinent niet en schreeuwde dat hij mijn kind moest gaan halen want ik dorst niet meer naar binnen te gaan maar zonder mijn kind weggaan kon ik natuurlijk ook niet. Toen kwam mijn vader naar buiten en was gekalmeerd en toen ben ik uiteindelijk weer naar binnen gegaan maar dit heb ik nooit achter mij kunnen laten. Ik was zo teleurgesteld ook in mijn man dat hij dit toeliet en mij niet gaf waarik om smeektte op dat moment. Dat heb ik hem ook nooit kunnen vergeven. Nu zegt hij dat hij dat nooit meer zo zou doen maar daar heb ik nu niets aan. Als ik dit typ krijg ik nog een brok in mijn keel. Wat was dit een nare ervaring.
Een paar jaar geleden toen onze jongste er nog niet was, was ik bij mijn ouders thuis en maaktte ik een opmerking over iets wat me tegenstond tegen mijn moeder. Vervolgens gaat mijn vader helemaal uit zijn dak en noemt mij een "dik varken" en begint gigantisch tegen me te schreeuwen en dicht voor me te gaan staan om me te overmeesteren. Ook zei hij "en denk maar niet dat je mij mijn kleinkind kan ontnemen" Mijn oudste liep toen binnen en was ook overstuur. Ik liep toen doodsbang naar buiten waarna mijn man achter mij aankwam en ik wilde dat hij mijn oudste ging halen en naar huis gaan. Mijn man wilde dat niet doen omdat hij wilde dat ik naar binnen ging om het uit te praten. Ik wilde dat pertinent niet en schreeuwde dat hij mijn kind moest gaan halen want ik dorst niet meer naar binnen te gaan maar zonder mijn kind weggaan kon ik natuurlijk ook niet. Toen kwam mijn vader naar buiten en was gekalmeerd en toen ben ik uiteindelijk weer naar binnen gegaan maar dit heb ik nooit achter mij kunnen laten. Ik was zo teleurgesteld ook in mijn man dat hij dit toeliet en mij niet gaf waarik om smeektte op dat moment. Dat heb ik hem ook nooit kunnen vergeven. Nu zegt hij dat hij dat nooit meer zo zou doen maar daar heb ik nu niets aan. Als ik dit typ krijg ik nog een brok in mijn keel. Wat was dit een nare ervaring.
donderdag 26 november 2009 om 11:50
Wat ik eigenlijk nooit zo goed begrepen heb, is dat, als je met een vrouw trouwt, je blijkbaar ook gelijk gehuwd bent met haar ouders.
Ik heb hetzelfde meegemaakt met de ouders van mijn ex. Toen we huwden waren er bepaalde "regeltjes" bij haar ouders, bijvoorbeeld alle kinderen / schoonkinderen / kleinkinderen kwamen elke zaterdag om 17 u langs om te eten.
Nu ben ik niet echt iemand die de deur bij andere platloopt (ook niet bij mijn eigen familie overigens) en zeker niet als dit op vaste tijdstippen en volgens de gewoontes van iemand anders moet gebeuren.
Dus onmiddellijk na mijn huwelijk heb ik die gewoonte afgeschaft. Mijn schoonmoeder was toen eigenlijk al gelijk klaar met mij, en is nooit echt goedgekomen. Ik heb daar overigens nooit last van gehad, mijn vrouw (destijds) wel, maar goed, dat wist ze op het ogenblik dat we trouwden.
Buiten enkele discussies in het begin heeft dit nooit onoverkomelijke problemen gegeven.
Ook toen mijn schoonmoeder in het begin op het bezoek kwam, begon ze een keer het ganse huis te herorganiseren, zo van die plant staat beter in die hoek, en dan kan je dat tafeltje daar zetten, en draai je die bank zo, en zet je de TV daar, ...
Dan vroeg ze aan mij wat ik ervan vond, was mijn antwoord steevast : "je doet maar, zolang alles straks weer op zijn plaats staat is het voor mij goed".
Simpel toch ?? Ik heb eigenlijk nooit problemen gehad met mijn schoonmoeder (zij dus wel met mij), maar het was van in het begin wel duidelijk dat ik met de dochter gehuwd was, en niet met haar.
Ik heb hetzelfde meegemaakt met de ouders van mijn ex. Toen we huwden waren er bepaalde "regeltjes" bij haar ouders, bijvoorbeeld alle kinderen / schoonkinderen / kleinkinderen kwamen elke zaterdag om 17 u langs om te eten.
Nu ben ik niet echt iemand die de deur bij andere platloopt (ook niet bij mijn eigen familie overigens) en zeker niet als dit op vaste tijdstippen en volgens de gewoontes van iemand anders moet gebeuren.
Dus onmiddellijk na mijn huwelijk heb ik die gewoonte afgeschaft. Mijn schoonmoeder was toen eigenlijk al gelijk klaar met mij, en is nooit echt goedgekomen. Ik heb daar overigens nooit last van gehad, mijn vrouw (destijds) wel, maar goed, dat wist ze op het ogenblik dat we trouwden.
Buiten enkele discussies in het begin heeft dit nooit onoverkomelijke problemen gegeven.
Ook toen mijn schoonmoeder in het begin op het bezoek kwam, begon ze een keer het ganse huis te herorganiseren, zo van die plant staat beter in die hoek, en dan kan je dat tafeltje daar zetten, en draai je die bank zo, en zet je de TV daar, ...
Dan vroeg ze aan mij wat ik ervan vond, was mijn antwoord steevast : "je doet maar, zolang alles straks weer op zijn plaats staat is het voor mij goed".
Simpel toch ?? Ik heb eigenlijk nooit problemen gehad met mijn schoonmoeder (zij dus wel met mij), maar het was van in het begin wel duidelijk dat ik met de dochter gehuwd was, en niet met haar.
donderdag 26 november 2009 om 11:53
Maar wat heb je dan gezegd? Wat stond je tegen?
Zo'n reactie van je vader moet ergens vandaan komen lijkt me.
En waarom zijn ze bang dat ze hun kleinkind kwijt zouden raken?
Ik heb het idee dat als je deze laatste angst bij hun weg kunt halen, dat voor een groot deel de angel uit het conflict/koude oorlog haalt.
Zo'n reactie van je vader moet ergens vandaan komen lijkt me.
En waarom zijn ze bang dat ze hun kleinkind kwijt zouden raken?
Ik heb het idee dat als je deze laatste angst bij hun weg kunt halen, dat voor een groot deel de angel uit het conflict/koude oorlog haalt.
donderdag 26 november 2009 om 11:56
quote:Hellothere schreef op 26 november 2009 @ 11:50:
Wat ik eigenlijk nooit zo goed begrepen heb, is dat, als je met een vrouw trouwt, je blijkbaar ook gelijk gehuwd bent met haar ouders.
Ik heb hetzelfde meegemaakt met de ouders van mijn ex. Toen we huwden waren er bepaalde "regeltjes" bij haar ouders, bijvoorbeeld alle kinderen / schoonkinderen / kleinkinderen kwamen elke zaterdag om 17 u langs om te eten.
Nu ben ik niet echt iemand die de deur bij andere platloopt (ook niet bij mijn eigen familie overigens) en zeker niet als dit op vaste tijdstippen en volgens de gewoontes van iemand anders moet gebeuren.
Dus onmiddellijk na mijn huwelijk heb ik die gewoonte afgeschaft. Mijn schoonmoeder was toen eigenlijk al gelijk klaar met mij, en is nooit echt goedgekomen. Ik heb daar overigens nooit last van gehad, mijn vrouw (destijds) wel, maar goed, dat wist ze op het ogenblik dat we trouwden.
Buiten enkele discussies in het begin heeft dit nooit onoverkomelijke problemen gegeven.
Ook toen mijn schoonmoeder in het begin op het bezoek kwam, begon ze een keer het ganse huis te herorganiseren, zo van die plant staat beter in die hoek, en dan kan je dat tafeltje daar zetten, en draai je die bank zo, en zet je de TV daar, ...
Dan vroeg ze aan mij wat ik ervan vond, was mijn antwoord steevast : "je doet maar, zolang alles straks weer op zijn plaats staat is het voor mij goed".
Simpel toch ?? Ik heb eigenlijk nooit problemen gehad met mijn schoonmoeder (zij dus wel met mij), maar het was van in het begin wel duidelijk dat ik met de dochter gehuwd was, en niet met haar.
Het is inderdaad van de zotte dat je meteen gehuwd bent met je schoonfamilie en ik zie dit helemaal zoals jij het ook ziet. Ik heb met mijn schoonmoeder ook helemaal geen problemen (behalve dat ze nooit naar mijn kinderen omkijkt). Ik heb daar ook redelijk mijn stempel gezet en in het begin heeft dit inderdaad nog wel eens tot wrijvingen geleid maar nu niet meer hoor want ze weet dat mijn man achter mij staat dus klaar. Ik heb ook twee best leuke schoonzusjes waar ik prima mee door de bocht kan. Ze wonen allemaal een uur rijden hiervandaan dus dat maakt het nog makkelijker eigenlijk.
Het probleem wat ik met mijn ouders heb is dus denk ik van een heel ander kalliber en daar is vroeger iets geplant want nu nog steeds wortels heeft zeg maar. Ik moet er van loskomen.
Vanmorgen msn'de ze me en dan is het hartstikke leuk en dan toont ze ook echt respect omdat ze weet dat ze gisterenavond weer te ver is gegaan. Heen en weer, heen en weer, gek wordt ik ervan. Nu gaan we zondag gezellig gourmetten en dat is prima maar ik wil het toch wel even ter sprake brengen allemaal. Toch moet ik weer oppassen want ik wil geen herhaling van toen en mijn kinderen zijn er ook dus ik moet goed bedenken hoe ik dit ga doen. Ik ga het ook niet bij mijn man neerleggen.
Wat ik eigenlijk nooit zo goed begrepen heb, is dat, als je met een vrouw trouwt, je blijkbaar ook gelijk gehuwd bent met haar ouders.
Ik heb hetzelfde meegemaakt met de ouders van mijn ex. Toen we huwden waren er bepaalde "regeltjes" bij haar ouders, bijvoorbeeld alle kinderen / schoonkinderen / kleinkinderen kwamen elke zaterdag om 17 u langs om te eten.
Nu ben ik niet echt iemand die de deur bij andere platloopt (ook niet bij mijn eigen familie overigens) en zeker niet als dit op vaste tijdstippen en volgens de gewoontes van iemand anders moet gebeuren.
Dus onmiddellijk na mijn huwelijk heb ik die gewoonte afgeschaft. Mijn schoonmoeder was toen eigenlijk al gelijk klaar met mij, en is nooit echt goedgekomen. Ik heb daar overigens nooit last van gehad, mijn vrouw (destijds) wel, maar goed, dat wist ze op het ogenblik dat we trouwden.
Buiten enkele discussies in het begin heeft dit nooit onoverkomelijke problemen gegeven.
Ook toen mijn schoonmoeder in het begin op het bezoek kwam, begon ze een keer het ganse huis te herorganiseren, zo van die plant staat beter in die hoek, en dan kan je dat tafeltje daar zetten, en draai je die bank zo, en zet je de TV daar, ...
Dan vroeg ze aan mij wat ik ervan vond, was mijn antwoord steevast : "je doet maar, zolang alles straks weer op zijn plaats staat is het voor mij goed".
Simpel toch ?? Ik heb eigenlijk nooit problemen gehad met mijn schoonmoeder (zij dus wel met mij), maar het was van in het begin wel duidelijk dat ik met de dochter gehuwd was, en niet met haar.
Het is inderdaad van de zotte dat je meteen gehuwd bent met je schoonfamilie en ik zie dit helemaal zoals jij het ook ziet. Ik heb met mijn schoonmoeder ook helemaal geen problemen (behalve dat ze nooit naar mijn kinderen omkijkt). Ik heb daar ook redelijk mijn stempel gezet en in het begin heeft dit inderdaad nog wel eens tot wrijvingen geleid maar nu niet meer hoor want ze weet dat mijn man achter mij staat dus klaar. Ik heb ook twee best leuke schoonzusjes waar ik prima mee door de bocht kan. Ze wonen allemaal een uur rijden hiervandaan dus dat maakt het nog makkelijker eigenlijk.
Het probleem wat ik met mijn ouders heb is dus denk ik van een heel ander kalliber en daar is vroeger iets geplant want nu nog steeds wortels heeft zeg maar. Ik moet er van loskomen.
Vanmorgen msn'de ze me en dan is het hartstikke leuk en dan toont ze ook echt respect omdat ze weet dat ze gisterenavond weer te ver is gegaan. Heen en weer, heen en weer, gek wordt ik ervan. Nu gaan we zondag gezellig gourmetten en dat is prima maar ik wil het toch wel even ter sprake brengen allemaal. Toch moet ik weer oppassen want ik wil geen herhaling van toen en mijn kinderen zijn er ook dus ik moet goed bedenken hoe ik dit ga doen. Ik ga het ook niet bij mijn man neerleggen.
donderdag 26 november 2009 om 12:24
quote:nageltje180472 schreef op 26 november 2009 @ 11:56:
Toch moet ik weer oppassen want ik wil geen herhaling van toen en mijn kinderen zijn er ook dus ik moet goed bedenken hoe ik dit ga doen. Ik ga het ook niet bij mijn man neerleggen.
Tja, daar kan ik weinig aan toevoegen, ik weet overigens ook niet wat er toen gebeurd is, en waarom er toen zo gereageerd is, wat je niet aanstond in het gedrag van je moeder.
Wat ik wel weet is, dat de band tussen ouders en kleinkinderen veel intenser is dan deze tussen ouders en schoonkinderen.
Elke grootouder beschouwd zijn/haar kleinkind ook een beetje als van zichzelf, en het risico dat ze zich bemoeien met de opvoeding, of inderdaad de angst dat zij hun kleinkinderen om welke reden dan ook niet of veel minder gaan zien is bij de meeste grootouders ook zeer groot.
En dat begrijp ik dan weer wel. Het is véél moeilijker om ouders of schoonouders bij te sturen als het om hun kleinkinderen gaat, dan als het om schoonzoon of -dochter zou gaan.
Toch moet ik weer oppassen want ik wil geen herhaling van toen en mijn kinderen zijn er ook dus ik moet goed bedenken hoe ik dit ga doen. Ik ga het ook niet bij mijn man neerleggen.
Tja, daar kan ik weinig aan toevoegen, ik weet overigens ook niet wat er toen gebeurd is, en waarom er toen zo gereageerd is, wat je niet aanstond in het gedrag van je moeder.
Wat ik wel weet is, dat de band tussen ouders en kleinkinderen veel intenser is dan deze tussen ouders en schoonkinderen.
Elke grootouder beschouwd zijn/haar kleinkind ook een beetje als van zichzelf, en het risico dat ze zich bemoeien met de opvoeding, of inderdaad de angst dat zij hun kleinkinderen om welke reden dan ook niet of veel minder gaan zien is bij de meeste grootouders ook zeer groot.
En dat begrijp ik dan weer wel. Het is véél moeilijker om ouders of schoonouders bij te sturen als het om hun kleinkinderen gaat, dan als het om schoonzoon of -dochter zou gaan.
donderdag 26 november 2009 om 12:45
Nageltje, die ruzie van een aantal jaar geleden, neem jij je man kwalijk dat hij toen niet deed wat jij wilde? Ik denk dat het ook deels door jezelf komt. Hij weet ook niet waar hij aan toe is, de ene keer klaag je over je ouders, de andere keer is het koek en ei. Ik kan me voorstellen dat het hem beter leek de ruzie op dat moment uit te praten, ipv halsoverkop weg te gaan.
Dat je vader zich zo richting jou gedragen heeft, dat moet je hem heel erg kwalijk nemen (je vader dus).
Je zegt dat je het zondag wil aankaarten, maar dat lijkt me heel onverstandig. Jij zit je van tevoren op te vreten, als je het zegt wordt het ruzie of is in elk geval de sfeer verpest. En het lijkt me heel onverstandig om dit te doen met je kinderen erbij.
Action speeks louder than words!
Waar je volgens mij moet beginnen (als je niet als eerste stap een psych wilt vinden ) is zelf -samen met je man- bepalen wat jullie grenzen zijn. Je ziet je ouders x keer per week bij de voetbal. Hoe vaak wil je daarnaast langs gaan, waar voel jij je goed bij. Wat wil je met je kinderen, wil je die daar heenbrengen voor spelen/logeren als ze het zelf niet willen? Wil je met ze weg op vakantie/weekenden etc. Ga eerst eens samen met je man zitten en bedenk wat jullie wensen en grenzen zijn. En zorg dat je die helder hebt en er ook allebei echt achter staat. Ga dan handelen naar die grenzen. Zeg dus nee tegen dat weekend disney (dat je er nog over twijfelt, sommige dingen zijn gewoon voor het gezin!), zeg nee tegen andere dingen waar je niet heenwilt en ga proberen je er niet schuldig om te voelen.
Hoe je deze grenzen naar je ouders moet communiceren weet ik niet zeker. Ze luisteren duidelijk niet als je het zegt en ik heb het idee, dat je in een gesprek al snel weer last krijgt van schuldgevoel, inbindt en dan thuiskomt met het gevoel dat je het allemaal weer niet hebt gezegd. Dus misschien moet je ze een goede brief schrijven. Laat die anders eens lezen aan iemand die kan beoordelen of het te beschuldigend wordt voordat je hem opstuurt. Schrijf de brief ook niet beschuldigend, maar vanuit jezelf. Jullie hebben een gezin, dat heeft behoefte aan zus en zo en daarom zijn dit de grenzen. En je zou het fijn vinden als ze zich daaraan zouden willen houden om te zorgen dat jullie ook in de toekomst een fijn contact kunnen houden.
Over rotopmerkingen die ze maakt. Je hoeft het niet terug te kaatsen. Je kunt ook gewoon zeggen "mam, ik vind dit een vervelende/onaardige/kwetsende opmerking". Verder dan geen discussie aangaan, gewoon vanuit jezelf zeggen hoe jij het ervaart en klaar. En probeer het dan ook los te laten, je weet wie het zegt.
Het zal een flink proces zijn waar je doorheen moet en het zal tijd kosten, maar ik denk echt dat je als allereerste voor jezelf heel duidelijk moet hebben wat jouw grenzen zijn en dat jij en je man op 1 en dezelfde lijn staan.
Dat je vader zich zo richting jou gedragen heeft, dat moet je hem heel erg kwalijk nemen (je vader dus).
Je zegt dat je het zondag wil aankaarten, maar dat lijkt me heel onverstandig. Jij zit je van tevoren op te vreten, als je het zegt wordt het ruzie of is in elk geval de sfeer verpest. En het lijkt me heel onverstandig om dit te doen met je kinderen erbij.
Action speeks louder than words!
Waar je volgens mij moet beginnen (als je niet als eerste stap een psych wilt vinden ) is zelf -samen met je man- bepalen wat jullie grenzen zijn. Je ziet je ouders x keer per week bij de voetbal. Hoe vaak wil je daarnaast langs gaan, waar voel jij je goed bij. Wat wil je met je kinderen, wil je die daar heenbrengen voor spelen/logeren als ze het zelf niet willen? Wil je met ze weg op vakantie/weekenden etc. Ga eerst eens samen met je man zitten en bedenk wat jullie wensen en grenzen zijn. En zorg dat je die helder hebt en er ook allebei echt achter staat. Ga dan handelen naar die grenzen. Zeg dus nee tegen dat weekend disney (dat je er nog over twijfelt, sommige dingen zijn gewoon voor het gezin!), zeg nee tegen andere dingen waar je niet heenwilt en ga proberen je er niet schuldig om te voelen.
Hoe je deze grenzen naar je ouders moet communiceren weet ik niet zeker. Ze luisteren duidelijk niet als je het zegt en ik heb het idee, dat je in een gesprek al snel weer last krijgt van schuldgevoel, inbindt en dan thuiskomt met het gevoel dat je het allemaal weer niet hebt gezegd. Dus misschien moet je ze een goede brief schrijven. Laat die anders eens lezen aan iemand die kan beoordelen of het te beschuldigend wordt voordat je hem opstuurt. Schrijf de brief ook niet beschuldigend, maar vanuit jezelf. Jullie hebben een gezin, dat heeft behoefte aan zus en zo en daarom zijn dit de grenzen. En je zou het fijn vinden als ze zich daaraan zouden willen houden om te zorgen dat jullie ook in de toekomst een fijn contact kunnen houden.
Over rotopmerkingen die ze maakt. Je hoeft het niet terug te kaatsen. Je kunt ook gewoon zeggen "mam, ik vind dit een vervelende/onaardige/kwetsende opmerking". Verder dan geen discussie aangaan, gewoon vanuit jezelf zeggen hoe jij het ervaart en klaar. En probeer het dan ook los te laten, je weet wie het zegt.
Het zal een flink proces zijn waar je doorheen moet en het zal tijd kosten, maar ik denk echt dat je als allereerste voor jezelf heel duidelijk moet hebben wat jouw grenzen zijn en dat jij en je man op 1 en dezelfde lijn staan.
donderdag 26 november 2009 om 12:48
Het is al een heel verhaal maar dan nog 1 opmerking. Jij wilt als ze over je man begint zeggen dat ze naar hem moet gaan. Dat blijft toch een vlucht en indirect val je daarmee je man af. Je kunt ook zeggen "Mam, het is mijn man, hij is goed voor mij, je zult het ermee moeten doen". En als ze dan blijft zeuren "Dan is het maar goed dat ik met hem getrouwd ben en jij niet". Einde discussie, klaar.
Ik zeg het wel heel stoer hoor, maar ik weet hoe lastig het is. Ik zeg ook heel vaak nog niet het goede. Maar ik doe wel wat ik wil en al heel vaal zonder schulgevoel en dat vind ik al een enorme stap.
Ik zeg het wel heel stoer hoor, maar ik weet hoe lastig het is. Ik zeg ook heel vaak nog niet het goede. Maar ik doe wel wat ik wil en al heel vaal zonder schulgevoel en dat vind ik al een enorme stap.
vrijdag 27 november 2009 om 18:26
Ik wil alleen maar even zeggen... dat je vader je nooit zo had moeten uitschelden. Eerst over die stoel en dan ook nog voor dat. Ook al ben je 300 kilo zwaar; dat is gewoon laag. Het is echt zuiver bedoeld geweest om te kwetsen en je vader had voordat hij dat zou willen zeggen gewoon de kamer uit moeten lopen. Ik hoop dat hij dat ook terug heeft genomen want dat scheldwoord heeft niks te maken met hetgeen je foutgedaan zou kunnen hebben.
dinsdag 1 december 2009 om 11:07
quote:Hellothere schreef op 26 november 2009 @ 12:24:
[...]
Tja, daar kan ik weinig aan toevoegen, ik weet overigens ook niet wat er toen gebeurd is, en waarom er toen zo gereageerd is, wat je niet aanstond in het gedrag van je moeder.. ze had ergens raar over gedaan en daar confronteerde ik haar mee, niets heftigs volgens mij want ik weet niet eens meer wat.
Wat ik wel weet is, dat de band tussen ouders en kleinkinderen veel intenser is dan deze tussen ouders en schoonkinderen.
Elke grootouder beschouwd zijn/haar kleinkind ook een beetje als van zichzelf, en het risico dat ze zich bemoeien met de opvoeding, of inderdaad de angst dat zij hun kleinkinderen om welke reden dan ook niet of veel minder gaan zien is bij de meeste grootouders ook zeer groot.
En dat begrijp ik dan weer wel. Het is véél moeilijker om ouders of schoonouders bij te sturen als het om hun kleinkinderen gaat, dan als het om schoonzoon of -dochter zou gaan Dat snap ik ook best maar er moet wel respect zijn voor de manier van de kids vind ik.
[...]
Tja, daar kan ik weinig aan toevoegen, ik weet overigens ook niet wat er toen gebeurd is, en waarom er toen zo gereageerd is, wat je niet aanstond in het gedrag van je moeder.. ze had ergens raar over gedaan en daar confronteerde ik haar mee, niets heftigs volgens mij want ik weet niet eens meer wat.
Wat ik wel weet is, dat de band tussen ouders en kleinkinderen veel intenser is dan deze tussen ouders en schoonkinderen.
Elke grootouder beschouwd zijn/haar kleinkind ook een beetje als van zichzelf, en het risico dat ze zich bemoeien met de opvoeding, of inderdaad de angst dat zij hun kleinkinderen om welke reden dan ook niet of veel minder gaan zien is bij de meeste grootouders ook zeer groot.
En dat begrijp ik dan weer wel. Het is véél moeilijker om ouders of schoonouders bij te sturen als het om hun kleinkinderen gaat, dan als het om schoonzoon of -dochter zou gaan Dat snap ik ook best maar er moet wel respect zijn voor de manier van de kids vind ik.
dinsdag 1 december 2009 om 11:12
quote:MarijeMarije schreef op 26 november 2009 @ 12:45:
Nageltje, die ruzie van een aantal jaar geleden, neem jij je man kwalijk dat hij toen niet deed wat jij wilde? Ik denk dat het ook deels door jezelf komt. Hij weet ook niet waar hij aan toe is, de ene keer klaag je over je ouders, de andere keer is het koek en ei. Ik kan me voorstellen dat het hem beter leek de ruzie op dat moment uit te praten, ipv halsoverkop weg te gaan.Daar kun je best wel eens gelijk in hebben want hij zegt ook altijd dat ik heel dubbel ben. Zo heb ik er nooit aan gedacht inderdaad. Toch voel ik het van binnen dat hij mij heeft laten vallen op dat moment. Ik denk dat je ook had moeten zien hoe ik smeekte want ik wilde ECHT weg.
Dat je vader zich zo richting jou gedragen heeft, dat moet je hem heel erg kwalijk nemen (je vader dus). Dat doe ik ook nog steeds en hij schaamt zich er ook voor.
Je zegt dat je het zondag wil aankaarten, maar dat lijkt me heel onverstandig. Jij zit je van tevoren op te vreten, als je het zegt wordt het ruzie of is in elk geval de sfeer verpest. En het lijkt me heel onverstandig om dit te doen met je kinderen erbij.
Je hebt gelijk, ik heb ook besloten dit niet zondag te doen. Moet het eer eerst maar eens met mijn man over hebben. A.s. zaterdag zijn ze bij ons voor pakjesavond en ook dat is geen goed moment.
Action speeks louder than words!
Waar je volgens mij moet beginnen (als je niet als eerste stap een psych wilt vinden ) is zelf -samen met je man- bepalen wat jullie grenzen zijn. Je ziet je ouders x keer per week bij de voetbal. Hoe vaak wil je daarnaast langs gaan, waar voel jij je goed bij. Wat wil je met je kinderen, wil je die daar heenbrengen voor spelen/logeren als ze het zelf niet willen? Wil je met ze weg op vakantie/weekenden etc. Ga eerst eens samen met je man zitten en bedenk wat jullie wensen en grenzen zijn. En zorg dat je die helder hebt en er ook allebei echt achter staat. Ga dan handelen naar die grenzen. Zeg dus nee tegen dat weekend disney (dat je er nog over twijfelt, sommige dingen zijn gewoon voor het gezin!), zeg nee tegen andere dingen waar je niet heenwilt en ga proberen je er niet schuldig om te voelen.
Hoe je deze grenzen naar je ouders moet communiceren weet ik niet zeker. Ze luisteren duidelijk niet als je het zegt en ik heb het idee, dat je in een gesprek al snel weer last krijgt van schuldgevoel, inbindt en dan thuiskomt met het gevoel dat je het allemaal weer niet hebt gezegd. Dus misschien moet je ze een goede brief schrijven. Laat die anders eens lezen aan iemand die kan beoordelen of het te beschuldigend wordt voordat je hem opstuurt. Schrijf de brief ook niet beschuldigend, maar vanuit jezelf. Jullie hebben een gezin, dat heeft behoefte aan zus en zo en daarom zijn dit de grenzen. En je zou het fijn vinden als ze zich daaraan zouden willen houden om te zorgen dat jullie ook in de toekomst een fijn contact kunnen houden.
Over rotopmerkingen die ze maakt. Je hoeft het niet terug te kaatsen. Je kunt ook gewoon zeggen "mam, ik vind dit een vervelende/onaardige/kwetsende opmerking". Verder dan geen discussie aangaan, gewoon vanuit jezelf zeggen hoe jij het ervaart en klaar. En probeer het dan ook los te laten, je weet wie het zegt.
Het zal een flink proces zijn waar je doorheen moet en het zal tijd kosten, maar ik denk echt dat je als allereerste voor jezelf heel duidelijk moet hebben wat jouw grenzen zijn en dat jij en je man op 1 en dezelfde lijn staan.Hartstikke bedankt voor al je adviezen, ik heb er echt iets aan. Ik voel het ook echt als de boel omdraaien en gewoon samen met mijn man beslissen wat wij willen en niet wat zij willen.
Nageltje, die ruzie van een aantal jaar geleden, neem jij je man kwalijk dat hij toen niet deed wat jij wilde? Ik denk dat het ook deels door jezelf komt. Hij weet ook niet waar hij aan toe is, de ene keer klaag je over je ouders, de andere keer is het koek en ei. Ik kan me voorstellen dat het hem beter leek de ruzie op dat moment uit te praten, ipv halsoverkop weg te gaan.Daar kun je best wel eens gelijk in hebben want hij zegt ook altijd dat ik heel dubbel ben. Zo heb ik er nooit aan gedacht inderdaad. Toch voel ik het van binnen dat hij mij heeft laten vallen op dat moment. Ik denk dat je ook had moeten zien hoe ik smeekte want ik wilde ECHT weg.
Dat je vader zich zo richting jou gedragen heeft, dat moet je hem heel erg kwalijk nemen (je vader dus). Dat doe ik ook nog steeds en hij schaamt zich er ook voor.
Je zegt dat je het zondag wil aankaarten, maar dat lijkt me heel onverstandig. Jij zit je van tevoren op te vreten, als je het zegt wordt het ruzie of is in elk geval de sfeer verpest. En het lijkt me heel onverstandig om dit te doen met je kinderen erbij.
Je hebt gelijk, ik heb ook besloten dit niet zondag te doen. Moet het eer eerst maar eens met mijn man over hebben. A.s. zaterdag zijn ze bij ons voor pakjesavond en ook dat is geen goed moment.
Action speeks louder than words!
Waar je volgens mij moet beginnen (als je niet als eerste stap een psych wilt vinden ) is zelf -samen met je man- bepalen wat jullie grenzen zijn. Je ziet je ouders x keer per week bij de voetbal. Hoe vaak wil je daarnaast langs gaan, waar voel jij je goed bij. Wat wil je met je kinderen, wil je die daar heenbrengen voor spelen/logeren als ze het zelf niet willen? Wil je met ze weg op vakantie/weekenden etc. Ga eerst eens samen met je man zitten en bedenk wat jullie wensen en grenzen zijn. En zorg dat je die helder hebt en er ook allebei echt achter staat. Ga dan handelen naar die grenzen. Zeg dus nee tegen dat weekend disney (dat je er nog over twijfelt, sommige dingen zijn gewoon voor het gezin!), zeg nee tegen andere dingen waar je niet heenwilt en ga proberen je er niet schuldig om te voelen.
Hoe je deze grenzen naar je ouders moet communiceren weet ik niet zeker. Ze luisteren duidelijk niet als je het zegt en ik heb het idee, dat je in een gesprek al snel weer last krijgt van schuldgevoel, inbindt en dan thuiskomt met het gevoel dat je het allemaal weer niet hebt gezegd. Dus misschien moet je ze een goede brief schrijven. Laat die anders eens lezen aan iemand die kan beoordelen of het te beschuldigend wordt voordat je hem opstuurt. Schrijf de brief ook niet beschuldigend, maar vanuit jezelf. Jullie hebben een gezin, dat heeft behoefte aan zus en zo en daarom zijn dit de grenzen. En je zou het fijn vinden als ze zich daaraan zouden willen houden om te zorgen dat jullie ook in de toekomst een fijn contact kunnen houden.
Over rotopmerkingen die ze maakt. Je hoeft het niet terug te kaatsen. Je kunt ook gewoon zeggen "mam, ik vind dit een vervelende/onaardige/kwetsende opmerking". Verder dan geen discussie aangaan, gewoon vanuit jezelf zeggen hoe jij het ervaart en klaar. En probeer het dan ook los te laten, je weet wie het zegt.
Het zal een flink proces zijn waar je doorheen moet en het zal tijd kosten, maar ik denk echt dat je als allereerste voor jezelf heel duidelijk moet hebben wat jouw grenzen zijn en dat jij en je man op 1 en dezelfde lijn staan.Hartstikke bedankt voor al je adviezen, ik heb er echt iets aan. Ik voel het ook echt als de boel omdraaien en gewoon samen met mijn man beslissen wat wij willen en niet wat zij willen.
dinsdag 1 december 2009 om 11:13
quote:MarijeMarije schreef op 26 november 2009 @ 12:48:
Het is al een heel verhaal maar dan nog 1 opmerking. Jij wilt als ze over je man begint zeggen dat ze naar hem moet gaan. Dat blijft toch een vlucht en indirect val je daarmee je man af. Je kunt ook zeggen "Mam, het is mijn man, hij is goed voor mij, je zult het ermee moeten doen". En als ze dan blijft zeuren "Dan is het maar goed dat ik met hem getrouwd ben en jij niet". Einde discussie, klaar.
Ik zeg het wel heel stoer hoor, maar ik weet hoe lastig het is. Ik zeg ook heel vaak nog niet het goede. Maar ik doe wel wat ik wil en al heel vaal zonder schulgevoel en dat vind ik al een enorme stap.Ik heb ook al zo vaak gezegd dat ze naar hem moet gaan maarja dat durft ze dan waarschijnlijk niet en ik stel mezelf ook altijd op als een goed slachtoffer waarschijnlijk. Ik moet het ook zo doen en zie dit steeds meer in. Dat schuldgevoel is geen goede raadgever.
Het is al een heel verhaal maar dan nog 1 opmerking. Jij wilt als ze over je man begint zeggen dat ze naar hem moet gaan. Dat blijft toch een vlucht en indirect val je daarmee je man af. Je kunt ook zeggen "Mam, het is mijn man, hij is goed voor mij, je zult het ermee moeten doen". En als ze dan blijft zeuren "Dan is het maar goed dat ik met hem getrouwd ben en jij niet". Einde discussie, klaar.
Ik zeg het wel heel stoer hoor, maar ik weet hoe lastig het is. Ik zeg ook heel vaak nog niet het goede. Maar ik doe wel wat ik wil en al heel vaal zonder schulgevoel en dat vind ik al een enorme stap.Ik heb ook al zo vaak gezegd dat ze naar hem moet gaan maarja dat durft ze dan waarschijnlijk niet en ik stel mezelf ook altijd op als een goed slachtoffer waarschijnlijk. Ik moet het ook zo doen en zie dit steeds meer in. Dat schuldgevoel is geen goede raadgever.
dinsdag 1 december 2009 om 11:15
quote:absoluteEinstein schreef op 27 november 2009 @ 15:31:
Hé Nagel,
Hoest?
Hey absoluteeinstein,
Bedankt voor je berichtje . Ja het gaat best goed. Afgelopen zondag is niet doorgegaan door ziekte van onze kleinste maar dat had ook geen goed moment geweest. Het gekke is altijd dat ze het op de één of andere manier telepatisch aanvoelt als ik afstand neem en mij volwassen probeer op te stellen. Ze gaat dan veel liever doen tegen mij en veel meer oma voor de kinderen. Echt moeilijk om dan te blijven bij je beslissingen.
Hoest met jou?
Hé Nagel,
Hoest?
Hey absoluteeinstein,
Bedankt voor je berichtje . Ja het gaat best goed. Afgelopen zondag is niet doorgegaan door ziekte van onze kleinste maar dat had ook geen goed moment geweest. Het gekke is altijd dat ze het op de één of andere manier telepatisch aanvoelt als ik afstand neem en mij volwassen probeer op te stellen. Ze gaat dan veel liever doen tegen mij en veel meer oma voor de kinderen. Echt moeilijk om dan te blijven bij je beslissingen.
Hoest met jou?
dinsdag 1 december 2009 om 11:23
quote:Faye_C schreef op 27 november 2009 @ 18:26:
Ik wil alleen maar even zeggen... dat je vader je nooit zo had moeten uitschelden. Eerst over die stoel en dan ook nog voor dat. Ook al ben je 300 kilo zwaar; dat is gewoon laag. Het is echt zuiver bedoeld geweest om te kwetsen en je vader had voordat hij dat zou willen zeggen gewoon de kamer uit moeten lopen. Ik hoop dat hij dat ook terug heeft genomen want dat scheldwoord heeft niks te maken met hetgeen je foutgedaan zou kunnen hebben.
Hij heeft het nooit teruggenomen en dat is zijn eer ook te na. Wel zegt hij dat hij het vervelend vind dat hij dat gezegd heeft en zich daar ook voor schaamd dus dat neem ik dan maar als terugname aan. Vroeger deed hij dat vaker maar toen was ik niet te zwaar maar dan ging ie voor me staan en me domineren, echt heel vervelend. Daarom kan ik daar nu totaal niet meer tegen en wilde ik toen ook weg. Wel denk ik dat het hem spijt.
Dit doet me ook denken aan een tijd waarin ik nog zo zijn goedkeuring nodig had en ik schreeuwde om de woorden "je bent goed genoeg" te horen maar ik kreeg ze niet en toen ik er om vroeg met mijn man erbij toen zei hij "ik heb nooit iets gehad om trots op te zijn" nou daar kun je het dan mee doen he? Ik zat echt letterlijk huilend voor hem en smeektte om de woorden maar nee hoor zo stijfkoppig is hij. Hij wordt wel steeds zachter naarmate hij ouder wordt maar toch, dat is wel iets wat op je ziel gegrift staat.
Dit is niet om zielig te doen hoor want die bevestiging heb ik niet meer zo erg nodig (hoewel who am i kidding) maar minder als vroeger inderdaad. Het is een man die dit ook afdwingt. Als je goed bent voor geestelijk gehandicapten vind ie je geweldig maar als je daar wat minder mee hebt (zoals veel mensen logischerwijs) dan ben je al niet goed genoeg.
Ik wil alleen maar even zeggen... dat je vader je nooit zo had moeten uitschelden. Eerst over die stoel en dan ook nog voor dat. Ook al ben je 300 kilo zwaar; dat is gewoon laag. Het is echt zuiver bedoeld geweest om te kwetsen en je vader had voordat hij dat zou willen zeggen gewoon de kamer uit moeten lopen. Ik hoop dat hij dat ook terug heeft genomen want dat scheldwoord heeft niks te maken met hetgeen je foutgedaan zou kunnen hebben.
Hij heeft het nooit teruggenomen en dat is zijn eer ook te na. Wel zegt hij dat hij het vervelend vind dat hij dat gezegd heeft en zich daar ook voor schaamd dus dat neem ik dan maar als terugname aan. Vroeger deed hij dat vaker maar toen was ik niet te zwaar maar dan ging ie voor me staan en me domineren, echt heel vervelend. Daarom kan ik daar nu totaal niet meer tegen en wilde ik toen ook weg. Wel denk ik dat het hem spijt.
Dit doet me ook denken aan een tijd waarin ik nog zo zijn goedkeuring nodig had en ik schreeuwde om de woorden "je bent goed genoeg" te horen maar ik kreeg ze niet en toen ik er om vroeg met mijn man erbij toen zei hij "ik heb nooit iets gehad om trots op te zijn" nou daar kun je het dan mee doen he? Ik zat echt letterlijk huilend voor hem en smeektte om de woorden maar nee hoor zo stijfkoppig is hij. Hij wordt wel steeds zachter naarmate hij ouder wordt maar toch, dat is wel iets wat op je ziel gegrift staat.
Dit is niet om zielig te doen hoor want die bevestiging heb ik niet meer zo erg nodig (hoewel who am i kidding) maar minder als vroeger inderdaad. Het is een man die dit ook afdwingt. Als je goed bent voor geestelijk gehandicapten vind ie je geweldig maar als je daar wat minder mee hebt (zoals veel mensen logischerwijs) dan ben je al niet goed genoeg.
dinsdag 1 december 2009 om 11:28
Nageltje, fijn dat je reageert. Tot nu toe ben ik een meelezer en herken het een en ander. Nu besloten om te reageren.
Helaas dus niet gelukt nog om er met je ouders over te praten. Maar realiseer je wel, een goed moment is er nooit.
Nu komen ze dus zaterdag. Ik heb ergens gelezen dat ze jouw man als lucht gaan behandelen als ze zaterdag bij jou komen. Weet je of ze dat nog steeds gaan doen. En ben je daarop voorbereid? Als ze dat namelijk doen is het enige wat je kunt doen ze voor een keuze steleln. Of ze doen normaal of ze gaan nu de deur uit.
Wat betreft grootouders en kleinkinderen ben ik het met je eens. De angst dat ze de kleinkinderen nooit zien is voor sommige grootouders echt heel erg groot. Mijn schoonmoeder ziet haar kleinkinderen (wij hebben geen kinderen) zelden en gaat daar echt aan kapot. Dat laatste is echt haar eigen probleem. Oorzaak is inderdaad het gedrag voortkomend uit de angst. Dit gedrag werkt echter alleen maar averechts.
Voor jou is het het moeilijk om hiermee om te gaan. Want deze angst wordt dus ook op jou geprojecteerd. Ik vind het knap dat je inziet hoe e.e.a. in elkaar steekt voor wat betreft jullie relatie. Dat is een 1e stap. Zoals eerder gezegd, bespreek met je man waar jullie grenzen liggen. En bewaak deze grenzen. De reactie van MarijeMarije vind ik een prima reactie. Zo heb ik ook meerdere malen gereageerd naar schoonouders, vonden ze niet leuk, maar was wel het begin van een volwassenere relatie tussen hun en hun kinderen.
Grenzen bewaken gaat niet zonder slag of stoot, maar hierdoor kan de relatie met je ouder wel eens veel gezonder en gelijkwaardiger worden. En dus ook de relatie tusen grootouder en kleinkind.
Helaas dus niet gelukt nog om er met je ouders over te praten. Maar realiseer je wel, een goed moment is er nooit.
Nu komen ze dus zaterdag. Ik heb ergens gelezen dat ze jouw man als lucht gaan behandelen als ze zaterdag bij jou komen. Weet je of ze dat nog steeds gaan doen. En ben je daarop voorbereid? Als ze dat namelijk doen is het enige wat je kunt doen ze voor een keuze steleln. Of ze doen normaal of ze gaan nu de deur uit.
Wat betreft grootouders en kleinkinderen ben ik het met je eens. De angst dat ze de kleinkinderen nooit zien is voor sommige grootouders echt heel erg groot. Mijn schoonmoeder ziet haar kleinkinderen (wij hebben geen kinderen) zelden en gaat daar echt aan kapot. Dat laatste is echt haar eigen probleem. Oorzaak is inderdaad het gedrag voortkomend uit de angst. Dit gedrag werkt echter alleen maar averechts.
Voor jou is het het moeilijk om hiermee om te gaan. Want deze angst wordt dus ook op jou geprojecteerd. Ik vind het knap dat je inziet hoe e.e.a. in elkaar steekt voor wat betreft jullie relatie. Dat is een 1e stap. Zoals eerder gezegd, bespreek met je man waar jullie grenzen liggen. En bewaak deze grenzen. De reactie van MarijeMarije vind ik een prima reactie. Zo heb ik ook meerdere malen gereageerd naar schoonouders, vonden ze niet leuk, maar was wel het begin van een volwassenere relatie tussen hun en hun kinderen.
Grenzen bewaken gaat niet zonder slag of stoot, maar hierdoor kan de relatie met je ouder wel eens veel gezonder en gelijkwaardiger worden. En dus ook de relatie tusen grootouder en kleinkind.
dinsdag 1 december 2009 om 11:32
quote:domnaiefmutsje schreef op 24 november 2009 @ 13:25:
[...]
Het klinkt niet helemaal gezond om zo maar te zeggen. Als jij het fijn vind zo close te zijn met je ouders, dan is dat natuurlijk prima. Als je zelf anders zou willen maar het niet durft, is er iets aan de hand. Dat je man dit contact niet zo wil, is absoluut 100% zijn goed recht en het gedrag van je moeder maakt de afstand alleen maar groter.
Ik raad je wel aan om voor je man op te komen. Jullie hebben een leven samen en dat met je ouders erbij lijkt me teveel van het goede.Het is ook een ongezonde situatie, helemaal mee eens. Er moeten patronen veranderen (zoals zoveel in mijn leven). Weet je wat het rare is van mijn man. Ik had een gesprek gevoerd met hem over het meer aandacht schenken aan mijn ouders en nu wil hij weer helemaal voor ze gaan terwijl het bij mij dus niet zo zwart wit werkt. Nu wil hij ze uitnodigen voor de kerst en voor andere dingen terwijl ik juist afstand probeer te nemen. Hij vind het zeg maar moeilijk om een middenweg te bewandelen en ik ben daar juist zo heftig naar op zoek naar die middenweg. Maar goed het zijn mijn ouders en dat is ook iets van mij. Mijn man en ik moeten gewoon op één lijn zien te komen. En zeker gaat mijn man al een tijd voor op mijn ouders. Vorige week was ik ook supertrots op mijzelf dat ik achter hem bleef staan tegenover mijn moeder want zij heeft dat nog nooit gedaan bij mijn vader. Zij spuwt altijd al haar gal over hem uit waar ik ook niks mee kan.
[...]
Het klinkt niet helemaal gezond om zo maar te zeggen. Als jij het fijn vind zo close te zijn met je ouders, dan is dat natuurlijk prima. Als je zelf anders zou willen maar het niet durft, is er iets aan de hand. Dat je man dit contact niet zo wil, is absoluut 100% zijn goed recht en het gedrag van je moeder maakt de afstand alleen maar groter.
Ik raad je wel aan om voor je man op te komen. Jullie hebben een leven samen en dat met je ouders erbij lijkt me teveel van het goede.Het is ook een ongezonde situatie, helemaal mee eens. Er moeten patronen veranderen (zoals zoveel in mijn leven). Weet je wat het rare is van mijn man. Ik had een gesprek gevoerd met hem over het meer aandacht schenken aan mijn ouders en nu wil hij weer helemaal voor ze gaan terwijl het bij mij dus niet zo zwart wit werkt. Nu wil hij ze uitnodigen voor de kerst en voor andere dingen terwijl ik juist afstand probeer te nemen. Hij vind het zeg maar moeilijk om een middenweg te bewandelen en ik ben daar juist zo heftig naar op zoek naar die middenweg. Maar goed het zijn mijn ouders en dat is ook iets van mij. Mijn man en ik moeten gewoon op één lijn zien te komen. En zeker gaat mijn man al een tijd voor op mijn ouders. Vorige week was ik ook supertrots op mijzelf dat ik achter hem bleef staan tegenover mijn moeder want zij heeft dat nog nooit gedaan bij mijn vader. Zij spuwt altijd al haar gal over hem uit waar ik ook niks mee kan.
dinsdag 1 december 2009 om 11:39
quote:Dahlia74 schreef op 01 december 2009 @ 11:28:
Nageltje, fijn dat je reageert. Tot nu toe ben ik een meelezer en herken het een en ander. Nu besloten om te reageren.
Helaas dus niet gelukt nog om er met je ouders over te praten. Maar realiseer je wel, een goed moment is er nooit.
Nee dat klopt, het is altijd moeilijk, welk moment dan ook.
Nu komen ze dus zaterdag. Ik heb ergens gelezen dat ze jouw man als lucht gaan behandelen als ze zaterdag bij jou komen. Weet je of ze dat nog steeds gaan doen. En ben je daarop voorbereid? Als ze dat namelijk doen is het enige wat je kunt doen ze voor een keuze steleln. Of ze doen normaal of ze gaan nu de deur uit.
Nou dat zal ik ook echt niet accepteren maar dat doen ze ook niet hoor. Zij houdt ervan mij te shockeren maar doet nooit wat ze zegt, het is allemaal blabla. Maar dat maakt het voor mij wel weer moeilijk om haar te geloven op haar woord.
Wat betreft grootouders en kleinkinderen ben ik het met je eens. De angst dat ze de kleinkinderen nooit zien is voor sommige grootouders echt heel erg groot. Mijn schoonmoeder ziet haar kleinkinderen (wij hebben geen kinderen) zelden en gaat daar echt aan kapot. Dat laatste is echt haar eigen probleem. Oorzaak is inderdaad het gedrag voortkomend uit de angst. Dit gedrag werkt echter alleen maar averechts.
Weet je, al zou het tussen ons helemaal ontploffen, ik zou nooit de kinderen bij hen weghouden want ik weet hoe gek ze op ze zijn en zij ook best wel op hen. Het leven van mijn kinderen en mijn ouders zijn helemaal in elkaar verwikkeld (zwemmen, voetbal).
Voor jou is het het moeilijk om hiermee om te gaan. Want deze angst wordt dus ook op jou geprojecteerd. Ik vind het knap dat je inziet hoe e.e.a. in elkaar steekt voor wat betreft jullie relatie. Dat is een 1e stap. Zoals eerder gezegd, bespreek met je man waar jullie grenzen liggen. En bewaak deze grenzen. De reactie van MarijeMarije vind ik een prima reactie. Zo heb ik ook meerdere malen gereageerd naar schoonouders, vonden ze niet leuk, maar was wel het begin van een volwassenere relatie tussen hun en hun kinderen.
Juist en dat is het, volwassen worden. Loskomen van alle smuk die ze proberen op mij uit te oefenen. Maar dat is zo'n moeilijk proces omdat het niet allemaal slecht is en er ook genoeg leuke dingen zijn. Gisterenavond belde ze weer voor het e.e.a. en dan wil ze weer samen met mij een evenementenbureau op poten gaan zetten. Helemaal te gek want dat is altijd een droom van mij geweest en dat weet ze. Aan de andere kant zou ik dat dus nooit moeten doen omdat ik dan weer als de dochter van achter haar aan moet hobbelen. Dit heb ik al een beetje binnen de voetbalvereniging omdat zij de boel beheert en dat voelt niet altijd even lekker. Ze kan mij ook zo een snauw geven waar andere commissieleden bijstaan en dat is niet leuk.
Grenzen bewaken gaat niet zonder slag of stoot, maar hierdoor kan de relatie met je ouder wel eens veel gezonder en gelijkwaardiger worden. En dus ook de relatie tusen grootouder en kleinkind.Ja grenzen stellen en vooral bewaken want dat bewaken is toch wel het allermoeilijkst hoor.
Nageltje, fijn dat je reageert. Tot nu toe ben ik een meelezer en herken het een en ander. Nu besloten om te reageren.
Helaas dus niet gelukt nog om er met je ouders over te praten. Maar realiseer je wel, een goed moment is er nooit.
Nee dat klopt, het is altijd moeilijk, welk moment dan ook.
Nu komen ze dus zaterdag. Ik heb ergens gelezen dat ze jouw man als lucht gaan behandelen als ze zaterdag bij jou komen. Weet je of ze dat nog steeds gaan doen. En ben je daarop voorbereid? Als ze dat namelijk doen is het enige wat je kunt doen ze voor een keuze steleln. Of ze doen normaal of ze gaan nu de deur uit.
Nou dat zal ik ook echt niet accepteren maar dat doen ze ook niet hoor. Zij houdt ervan mij te shockeren maar doet nooit wat ze zegt, het is allemaal blabla. Maar dat maakt het voor mij wel weer moeilijk om haar te geloven op haar woord.
Wat betreft grootouders en kleinkinderen ben ik het met je eens. De angst dat ze de kleinkinderen nooit zien is voor sommige grootouders echt heel erg groot. Mijn schoonmoeder ziet haar kleinkinderen (wij hebben geen kinderen) zelden en gaat daar echt aan kapot. Dat laatste is echt haar eigen probleem. Oorzaak is inderdaad het gedrag voortkomend uit de angst. Dit gedrag werkt echter alleen maar averechts.
Weet je, al zou het tussen ons helemaal ontploffen, ik zou nooit de kinderen bij hen weghouden want ik weet hoe gek ze op ze zijn en zij ook best wel op hen. Het leven van mijn kinderen en mijn ouders zijn helemaal in elkaar verwikkeld (zwemmen, voetbal).
Voor jou is het het moeilijk om hiermee om te gaan. Want deze angst wordt dus ook op jou geprojecteerd. Ik vind het knap dat je inziet hoe e.e.a. in elkaar steekt voor wat betreft jullie relatie. Dat is een 1e stap. Zoals eerder gezegd, bespreek met je man waar jullie grenzen liggen. En bewaak deze grenzen. De reactie van MarijeMarije vind ik een prima reactie. Zo heb ik ook meerdere malen gereageerd naar schoonouders, vonden ze niet leuk, maar was wel het begin van een volwassenere relatie tussen hun en hun kinderen.
Juist en dat is het, volwassen worden. Loskomen van alle smuk die ze proberen op mij uit te oefenen. Maar dat is zo'n moeilijk proces omdat het niet allemaal slecht is en er ook genoeg leuke dingen zijn. Gisterenavond belde ze weer voor het e.e.a. en dan wil ze weer samen met mij een evenementenbureau op poten gaan zetten. Helemaal te gek want dat is altijd een droom van mij geweest en dat weet ze. Aan de andere kant zou ik dat dus nooit moeten doen omdat ik dan weer als de dochter van achter haar aan moet hobbelen. Dit heb ik al een beetje binnen de voetbalvereniging omdat zij de boel beheert en dat voelt niet altijd even lekker. Ze kan mij ook zo een snauw geven waar andere commissieleden bijstaan en dat is niet leuk.
Grenzen bewaken gaat niet zonder slag of stoot, maar hierdoor kan de relatie met je ouder wel eens veel gezonder en gelijkwaardiger worden. En dus ook de relatie tusen grootouder en kleinkind.Ja grenzen stellen en vooral bewaken want dat bewaken is toch wel het allermoeilijkst hoor.
