Relaties
alle pijlers
Hoe kom ik los van mijn moeder, help
dinsdag 24 november 2009 om 12:55
Goedenmorgen allemaal,
Ik heb een dilemma; gisteren een gesprek gehad met mijn moeder die duidelijk te kennen gaf een beetje klaar te zijn met mijn man. Mijn man geeft mijn ouders nagenoeg geen aandacht en energie omdat hij naar zijn eigen zeggen veel te druk thuis en op het werk en in zijn nieuwe opgezette bedrijf is. Nu snap ik dit wel maar ik moet dit iedere keer aanhoren vanuit mijn moeder en ik weet niet meer zo goed wat ik ermee aanmoet. Ik kon er vannacht niet eens van slapen. Mijn man geeft toe dat hij hier meer energie in moet stoppen maar hij kan het ook niet heel goed met mijn moeder vinden omdat zij nogal zeurt en oordeelt en niet echt een heel gezellige lieve oma is zeg maar. Ze heeft ook absoluut haar goede kanten maar dit schommelt nogal eens zeg maar. Mijn man kan daar niet goed mee omgaan. Als hij bijvoorbeeld mijn zoontje bij hun ophaalt gaat hij niet eens naar binnen en als hij voor zijn bedrijf bij haar moet zijn omdat ze zakelijk het e.e.a. geregeld hebben dan is dat ook heel snel en niet langer dan nodig is. Mijn ouders balen hiervan en zeggen dat ze helemaal geen contact meer met ons hadden gehad als mijn kinderen er niet waren. Ik vind dit nogal een harde statement omdat ik hier tussenhang en ik het dan dus ook kon bekijken. Dit doet best zeer. Zij vinden dat wij ook nooit langskomen en dat zij genoeg hebben geinvesteerd en zich neerleggen bij dit feit en dat wij dus ook niets meer hoeven te verwachten, daar komt het op neer. Ze willen ons altijd mee hebben op vakanties en ik en de kinderen (zonde man) zijn afgelopen herfstvakantie meegegaan naar Turkije waar ik ook een vreselijke aanvaring heb gehad met mijn moeder omdat ze alleen maar liep te katten op mijn vader en het ongezellig maaktte. Toch ga ik altijd weer mee omdat ik het mijn kinderen zo gun en zo loyaal ben naar mijn ouders toe. Ook krijg ik altijd schuldgevoelens toegespeeld dat ik mijn geestelijk/gehandicapte broer niet genoeg opzoek. Ik zie hem iedere week en ga af en toe met hem shoppen maar het is nooit genoeg. Ik weet niet goed meer wat ik moet en voel me als een marionetje waar aan alle kanten aan getrokken wordt. Wie o wie heeft hier een duidelijk perspectief?
Ik heb een dilemma; gisteren een gesprek gehad met mijn moeder die duidelijk te kennen gaf een beetje klaar te zijn met mijn man. Mijn man geeft mijn ouders nagenoeg geen aandacht en energie omdat hij naar zijn eigen zeggen veel te druk thuis en op het werk en in zijn nieuwe opgezette bedrijf is. Nu snap ik dit wel maar ik moet dit iedere keer aanhoren vanuit mijn moeder en ik weet niet meer zo goed wat ik ermee aanmoet. Ik kon er vannacht niet eens van slapen. Mijn man geeft toe dat hij hier meer energie in moet stoppen maar hij kan het ook niet heel goed met mijn moeder vinden omdat zij nogal zeurt en oordeelt en niet echt een heel gezellige lieve oma is zeg maar. Ze heeft ook absoluut haar goede kanten maar dit schommelt nogal eens zeg maar. Mijn man kan daar niet goed mee omgaan. Als hij bijvoorbeeld mijn zoontje bij hun ophaalt gaat hij niet eens naar binnen en als hij voor zijn bedrijf bij haar moet zijn omdat ze zakelijk het e.e.a. geregeld hebben dan is dat ook heel snel en niet langer dan nodig is. Mijn ouders balen hiervan en zeggen dat ze helemaal geen contact meer met ons hadden gehad als mijn kinderen er niet waren. Ik vind dit nogal een harde statement omdat ik hier tussenhang en ik het dan dus ook kon bekijken. Dit doet best zeer. Zij vinden dat wij ook nooit langskomen en dat zij genoeg hebben geinvesteerd en zich neerleggen bij dit feit en dat wij dus ook niets meer hoeven te verwachten, daar komt het op neer. Ze willen ons altijd mee hebben op vakanties en ik en de kinderen (zonde man) zijn afgelopen herfstvakantie meegegaan naar Turkije waar ik ook een vreselijke aanvaring heb gehad met mijn moeder omdat ze alleen maar liep te katten op mijn vader en het ongezellig maaktte. Toch ga ik altijd weer mee omdat ik het mijn kinderen zo gun en zo loyaal ben naar mijn ouders toe. Ook krijg ik altijd schuldgevoelens toegespeeld dat ik mijn geestelijk/gehandicapte broer niet genoeg opzoek. Ik zie hem iedere week en ga af en toe met hem shoppen maar het is nooit genoeg. Ik weet niet goed meer wat ik moet en voel me als een marionetje waar aan alle kanten aan getrokken wordt. Wie o wie heeft hier een duidelijk perspectief?
dinsdag 24 november 2009 om 13:00
Nageltje... knufff
je voelt je waarschijnlijk n zeurkous, maar dat ben je niet. veeleisende ouders... erg vermoeiend, en wat heb je er aan?
tuurlijk, ze bedoelen zoveel zo goed, als het maar in hun straatje past.
zoiets?
zorg iig dat jij en je man het eens zijn. dáár gaat het om.
probeer eerst even wat afstand te nemen van je ouders om zélf na te denken over wat je wilt met ze.
kom even tot rust zonder dat ze je een schuldgevoel aanpraten.
wat wil JIJ?
je voelt je waarschijnlijk n zeurkous, maar dat ben je niet. veeleisende ouders... erg vermoeiend, en wat heb je er aan?
tuurlijk, ze bedoelen zoveel zo goed, als het maar in hun straatje past.
zoiets?
zorg iig dat jij en je man het eens zijn. dáár gaat het om.
probeer eerst even wat afstand te nemen van je ouders om zélf na te denken over wat je wilt met ze.
kom even tot rust zonder dat ze je een schuldgevoel aanpraten.
wat wil JIJ?
dinsdag 24 november 2009 om 13:08
Laat je moeder geen kans een kloof tussen jou en je man te veroorzaken. Ze komt op me over (uit de korte omschrijving die jij geeft) als iemand die een arm wil wanneer een hand geboden wordt.
Zorg dat je op één lijn zit met je man en maak samen duidelijke afspraken over het al dan niet bezoeken van je ouders. Je moeder zal deze afspraken moeten accepteren, ook als dat inhoudt dat ze je man weinig ziet.
Je een schuldgevoel aanpraten over je gehandicapte broer vind ik persoonlijk onacceptabel. Ik heb eens een relatie gehad met een jongen die een zwaar gehandicapte zus had en hier speelde dat ook. Zo gemeen hoe die moeder op het gevoel van die jongen inspeelde. "Geef je dan niet genoeg om haar?" Of als hij eens niet op kon passen omdat hij weg wilde met zijn vrienden: "zullen we haar dan maar in een tehuis wegstoppen?"
Nee daar krijg ik echt de rillingen van.
Zorg dat je op één lijn zit met je man en maak samen duidelijke afspraken over het al dan niet bezoeken van je ouders. Je moeder zal deze afspraken moeten accepteren, ook als dat inhoudt dat ze je man weinig ziet.
Je een schuldgevoel aanpraten over je gehandicapte broer vind ik persoonlijk onacceptabel. Ik heb eens een relatie gehad met een jongen die een zwaar gehandicapte zus had en hier speelde dat ook. Zo gemeen hoe die moeder op het gevoel van die jongen inspeelde. "Geef je dan niet genoeg om haar?" Of als hij eens niet op kon passen omdat hij weg wilde met zijn vrienden: "zullen we haar dan maar in een tehuis wegstoppen?"
Nee daar krijg ik echt de rillingen van.
dinsdag 24 november 2009 om 13:13
To, ik neem aan dat je ook wel eens alleen naar je ouders gaat. Dat is toch ook goed? Je man is met jouw getrouwd niet met je ouders. Het klinkt alsof ze dankbaarheid eisen: 1. omdat zij jullie geholpen hebben met het bedrijf (als ik het goed begrijp), 2. omdat je man met jouw mocht trouwen, 3. omdat jullie mee moeten op vakantie en 4. omdat ze op jullie zoon passen. Dat lijkt me niet goed. Dat doe je graag of dat doe je niet. Maar daar ga je niet over zitten zeuren, het is geen ruilhandel. Jullie moeten ook jullie leven hebben en zelf keuzes mogen maken. Loyaal zijn is wat anders dan MOETEN. Want dat is het volgens mij.
En dat je elke week bij je broertje langs gaat is hartstikke goed. Waarom zou je, je daar schuldig over moeten voelen. Ik werk zelf in de zorg en zou willen dat alle broers en zussen zo waren. Ik vindt het geweldig van je.
En wat je er aan moet doen? Ik denk dat het tijd wordt de navelstreng door te knippen. Zo snel mogelijk van die financiering van je ouders af, een andere oppas regelen en zelf bepalen wat je in je vakanties doet.
Het moet weer leuk worden om samen te komen. En als dat niet kan, dan moet het maar wat minder. Dat klinkt hard maar ik denk niet dat je ouders ophouden met eisen zolang zij de "macht" in handen hebben.
En dat je elke week bij je broertje langs gaat is hartstikke goed. Waarom zou je, je daar schuldig over moeten voelen. Ik werk zelf in de zorg en zou willen dat alle broers en zussen zo waren. Ik vindt het geweldig van je.
En wat je er aan moet doen? Ik denk dat het tijd wordt de navelstreng door te knippen. Zo snel mogelijk van die financiering van je ouders af, een andere oppas regelen en zelf bepalen wat je in je vakanties doet.
Het moet weer leuk worden om samen te komen. En als dat niet kan, dan moet het maar wat minder. Dat klinkt hard maar ik denk niet dat je ouders ophouden met eisen zolang zij de "macht" in handen hebben.
dinsdag 24 november 2009 om 13:15
Nageltje, je primaire verantwoordelijkheid ligt bij je eigen gezin. Ik denk dan ook dat je de signalen van je man serieus moet nemen. Het plaatst jou in een lastige positie t.o.v. je moeder. Misschien is het zinvol om de volgende keer dat je moeder er over begint dat je man zich zo gedraagt te zeggen dat jij je man niet bent en dat ze dat met hem zelf moet bespreken. Jij bent jij, niet je man. Je moet proberen jezelf uit de frontlinie te krijgen, als het ware.
dinsdag 24 november 2009 om 13:17
quote:domnaiefmutsje schreef op 24 november 2009 @ 12:59:
Ik vind het raar, dat je moeder perse zo contact wil met je man en dat min of meer opeist. Ik kan me voorstellen dat je man daar helemaal geen zin in heeft.Ja ik weet niet of het raar is. Het probleem is dat ik mijzelf helemaal niet ken ik deze situatie en dus ook moeilijk kan beslissen wat raar of niet raar is. Ik ben zo nauw verbonden in het leven van haar en mijn vader (die overigens niets afdwingt) dat ik het niet meer helder kan zien of zo. Ik zie mijn ouders wel een paar keer per week omdat mijn vader mijn oudste zoontje traint en zaterdags is mijn moeder ook in de kantine aangezien ze beheerdster is van het complex en mijn vader is daar ook altijd. Dus zien doe IK ze genoeg maar bij hen thuiskomen schiet er vaak bij in omdat zij ook het hele weekeind niet thuis zijn. Man man heeft het druk op zijn werk (ongeveer 60 uur per week) en daarnaast neemt hij vaak klussen aan en thuis helpt hij ook mee. Eigenlijk een superman maarja ergens moet het dan minder he? Mijn moeder zegt dat zij niet weet wie hij is en totaal geen band met hem heeft en dat kwetst hen zegt ze. Mijn ex was een hele joviale jongen die dat wel had maarja niet iedereen is het zelfde.
Ik vind het raar, dat je moeder perse zo contact wil met je man en dat min of meer opeist. Ik kan me voorstellen dat je man daar helemaal geen zin in heeft.Ja ik weet niet of het raar is. Het probleem is dat ik mijzelf helemaal niet ken ik deze situatie en dus ook moeilijk kan beslissen wat raar of niet raar is. Ik ben zo nauw verbonden in het leven van haar en mijn vader (die overigens niets afdwingt) dat ik het niet meer helder kan zien of zo. Ik zie mijn ouders wel een paar keer per week omdat mijn vader mijn oudste zoontje traint en zaterdags is mijn moeder ook in de kantine aangezien ze beheerdster is van het complex en mijn vader is daar ook altijd. Dus zien doe IK ze genoeg maar bij hen thuiskomen schiet er vaak bij in omdat zij ook het hele weekeind niet thuis zijn. Man man heeft het druk op zijn werk (ongeveer 60 uur per week) en daarnaast neemt hij vaak klussen aan en thuis helpt hij ook mee. Eigenlijk een superman maarja ergens moet het dan minder he? Mijn moeder zegt dat zij niet weet wie hij is en totaal geen band met hem heeft en dat kwetst hen zegt ze. Mijn ex was een hele joviale jongen die dat wel had maarja niet iedereen is het zelfde.
dinsdag 24 november 2009 om 13:18
Fijn zo een moeder die van alles eist.......
Zo wil ik later dus nooit worden en gelukkig is mijn moeder zelf ook niet zo aangezien ze zelf zo een moeder heeft.
Mijn man heeft weinig met mijn familie en gaat daar dus nooit heen, vindt mijn moeder wel jammer ja, maar wat niet is dat is er niet en dat gaat ze dan ook niet opleggen.
En zelfs dan vind ik het moeilijk om weer naar een verjaardag toe te gaan zonder man.......... en dat terwijl mijn moeder niet zeurt.
Dus ik begrijp je en ik zou zeggen tegen je moeder dat ze jullie los moet laten en dat het dan vanzelf wel weer komt.
Zo wil ik later dus nooit worden en gelukkig is mijn moeder zelf ook niet zo aangezien ze zelf zo een moeder heeft.
Mijn man heeft weinig met mijn familie en gaat daar dus nooit heen, vindt mijn moeder wel jammer ja, maar wat niet is dat is er niet en dat gaat ze dan ook niet opleggen.
En zelfs dan vind ik het moeilijk om weer naar een verjaardag toe te gaan zonder man.......... en dat terwijl mijn moeder niet zeurt.
Dus ik begrijp je en ik zou zeggen tegen je moeder dat ze jullie los moet laten en dat het dan vanzelf wel weer komt.
dinsdag 24 november 2009 om 13:21
O, ik kan het gewoon vanaf het beeldscherm voelen, hoe jij je heen en weer geslingerd voelt.
Als ik het zo lees heb ik het idee dat jouw ouders (en met name je moeder) erg manipulatief zijn. Jouw man sluit zich daar voor af, maar jij kunt dat natuurlijk niet. Het is hardstikke moeilijk om duidelijk te zijn naar je ouders toe als ze zo op je schuldgevoel werken, maar ik denk dat je dat wel moet doen.
Je eigen gezin is je 1e prioriteit, verder ga je 1x per week bij je broer langs en 1x bij je ouders, en dan heb je je plicht ruimschoots gedaan lijkt mij. Je man kun je verder niet veranderen, je kunt hem vragen om bijvoorbeeld om de week met je mee te gaan, maar dan moet het dan ook genoeg zijn.
Probeer alle opmerkingen van je af te laten glijden en je er niet schuldig over te voelen, want dat hoeft echt niet!
Als ik het zo lees heb ik het idee dat jouw ouders (en met name je moeder) erg manipulatief zijn. Jouw man sluit zich daar voor af, maar jij kunt dat natuurlijk niet. Het is hardstikke moeilijk om duidelijk te zijn naar je ouders toe als ze zo op je schuldgevoel werken, maar ik denk dat je dat wel moet doen.
Je eigen gezin is je 1e prioriteit, verder ga je 1x per week bij je broer langs en 1x bij je ouders, en dan heb je je plicht ruimschoots gedaan lijkt mij. Je man kun je verder niet veranderen, je kunt hem vragen om bijvoorbeeld om de week met je mee te gaan, maar dan moet het dan ook genoeg zijn.
Probeer alle opmerkingen van je af te laten glijden en je er niet schuldig over te voelen, want dat hoeft echt niet!
Het is zoals het is
dinsdag 24 november 2009 om 13:22
Ik herken dit maar al te goed.
Alleen hebben mijn schoonouders problemen met mij!
- Ik toon geen interesse in hun leven
- Wanneer ze bij ons op bezoek zijn, zijn ze beledigd als ik geen koffie inschenk.
- We komen niet vaak langs.
- De jongeren van tegenwoording ( 31 en 33 jr ) zijn egoïstisch
- Ze kunnen het maar niet begrijpen waarom ik wel een goede band heb met mijn familie, en niet met hun.
Ik heb gewoon het gevoel dat je ouders je man claimen.
Dat gevoel heb ik namelijk ook!!! zo verstikkend!!
Alleen hebben mijn schoonouders problemen met mij!
- Ik toon geen interesse in hun leven
- Wanneer ze bij ons op bezoek zijn, zijn ze beledigd als ik geen koffie inschenk.
- We komen niet vaak langs.
- De jongeren van tegenwoording ( 31 en 33 jr ) zijn egoïstisch
- Ze kunnen het maar niet begrijpen waarom ik wel een goede band heb met mijn familie, en niet met hun.
Ik heb gewoon het gevoel dat je ouders je man claimen.
Dat gevoel heb ik namelijk ook!!! zo verstikkend!!
dinsdag 24 november 2009 om 13:22
quote:lotje__ schreef op 24 november 2009 @ 13:00:
Nageltje... knufff
je voelt je waarschijnlijk n zeurkous, maar dat ben je niet. veeleisende ouders... erg vermoeiend, en wat heb je er aan?
tuurlijk, ze bedoelen zoveel zo goed, als het maar in hun straatje past.
zoiets?
zorg iig dat jij en je man het eens zijn. dáár gaat het om.
probeer eerst even wat afstand te nemen van je ouders om zélf na te denken over wat je wilt met ze.
kom even tot rust zonder dat ze je een schuldgevoel aanpraten.
wat wil JIJ?
Dank je lotje. Ja ik voel mij een zeurkous omdat ik beiden ouders nog heb en iedereen is nagenoeg gezond dus wat heb ik te klagen? Ik voel me wel doodongelukkig onder deze situatie wat mijn thuissituatie dus ook niet bevorderd. Ik ben al vrij labiel door twee keer een postnatale depressie te hebben gehad en dat kan aardig inhakken kan ik je vertellen. Ben net van de Prozac af (eigenhandig) en ben dus niet al te sterk al lijkt dit wel zo naar de buitenwereld toe misschien.
Ja het moet inderdaad in haar straatje passen, dat zie je goed.
Weet je Lotje, ik heb al zolang ik leef schuldgevoelens en ik begin er zo zat van te worden dat ik het thuis compenseer en dat is niet goed. Vroeger dat ik thuiswoonde was dat al als mijn ouders ruzie hadden en ik er tussenin gezet werd door mijn mening te vragen en dan moest ik natuurlijk altijd iemand teleurstellen.
Mijn man en ik zitten redelijk op één lijn en ik heb gisteren ook gezegd achter hem te staan maar wel met dingen eens te zijn die zij zegt en dat is ook zo maar het is moeilijk om dit weer thuis te moeten ventileren en één lijn te houden. Wat ik wil? Pff ik probeer al zo lang afstand te nemen maar daar kan zij zo goed op inspelen door dan haar goede kant weer te tonen, zoooo moeilijk.
Nageltje... knufff
je voelt je waarschijnlijk n zeurkous, maar dat ben je niet. veeleisende ouders... erg vermoeiend, en wat heb je er aan?
tuurlijk, ze bedoelen zoveel zo goed, als het maar in hun straatje past.
zoiets?
zorg iig dat jij en je man het eens zijn. dáár gaat het om.
probeer eerst even wat afstand te nemen van je ouders om zélf na te denken over wat je wilt met ze.
kom even tot rust zonder dat ze je een schuldgevoel aanpraten.
wat wil JIJ?
Dank je lotje. Ja ik voel mij een zeurkous omdat ik beiden ouders nog heb en iedereen is nagenoeg gezond dus wat heb ik te klagen? Ik voel me wel doodongelukkig onder deze situatie wat mijn thuissituatie dus ook niet bevorderd. Ik ben al vrij labiel door twee keer een postnatale depressie te hebben gehad en dat kan aardig inhakken kan ik je vertellen. Ben net van de Prozac af (eigenhandig) en ben dus niet al te sterk al lijkt dit wel zo naar de buitenwereld toe misschien.
Ja het moet inderdaad in haar straatje passen, dat zie je goed.
Weet je Lotje, ik heb al zolang ik leef schuldgevoelens en ik begin er zo zat van te worden dat ik het thuis compenseer en dat is niet goed. Vroeger dat ik thuiswoonde was dat al als mijn ouders ruzie hadden en ik er tussenin gezet werd door mijn mening te vragen en dan moest ik natuurlijk altijd iemand teleurstellen.
Mijn man en ik zitten redelijk op één lijn en ik heb gisteren ook gezegd achter hem te staan maar wel met dingen eens te zijn die zij zegt en dat is ook zo maar het is moeilijk om dit weer thuis te moeten ventileren en één lijn te houden. Wat ik wil? Pff ik probeer al zo lang afstand te nemen maar daar kan zij zo goed op inspelen door dan haar goede kant weer te tonen, zoooo moeilijk.
dinsdag 24 november 2009 om 13:24
Quote: Mijn moeder zegt dat zij niet weet wie hij is en totaal geen band met hem heeft en dat kwetst hen zegt ze. Mijn ex was een hele joviale jongen die dat wel had maarja niet iedereen is het zelfde.
Dus eigenlijk vondt ze je ex aardiger en daarom moet je huidige man het bezuren? Want zoals ik je tweede reactie lees ziet ze je kinderen meer dan genoeg en of je man zich nou uit de naad werkt voor zijn gezin of niet, hij zal het nooit goed doen in de ogen van je moeder... of wel?
Dus eigenlijk vondt ze je ex aardiger en daarom moet je huidige man het bezuren? Want zoals ik je tweede reactie lees ziet ze je kinderen meer dan genoeg en of je man zich nou uit de naad werkt voor zijn gezin of niet, hij zal het nooit goed doen in de ogen van je moeder... of wel?
dinsdag 24 november 2009 om 13:24
quote:hinde schreef op 24 november 2009 @ 13:08:
Laat je moeder geen kans een kloof tussen jou en je man te veroorzaken. Ze komt op me over (uit de korte omschrijving die jij geeft) als iemand die een arm wil wanneer een hand geboden wordt.
Zorg dat je op één lijn zit met je man en maak samen duidelijke afspraken over het al dan niet bezoeken van je ouders. Je moeder zal deze afspraken moeten accepteren, ook als dat inhoudt dat ze je man weinig ziet.
Je een schuldgevoel aanpraten over je gehandicapte broer vind ik persoonlijk onacceptabel. Ik heb eens een relatie gehad met een jongen die een zwaar gehandicapte zus had en hier speelde dat ook. Zo gemeen hoe die moeder op het gevoel van die jongen inspeelde. "Geef je dan niet genoeg om haar?" Of als hij eens niet op kon passen omdat hij weg wilde met zijn vrienden: "zullen we haar dan maar in een tehuis wegstoppen?"
Nee daar krijg ik echt de rillingen van.
Ja je hebt gelijk, mijn thuissituatie is het belangrijkst en dat begin ik ook steeds meer in te zien want dat vind ik ook. Het lijkt wel of zij daar macht over wil uitoefenen of zo. Zij heeft helemaal geen vriendinnen.
Wat erg voor die exvriend zeg van je. Mijn ouders doen dit in mildere manieren maar mijn moeder laat wel vaak vallen dat ze zich zorgen maken over hoe het hem zal vergaan als hij er niet meer is en dan doelt ze natuurlijk op ons hoe wij dit gaan doen.
Laat je moeder geen kans een kloof tussen jou en je man te veroorzaken. Ze komt op me over (uit de korte omschrijving die jij geeft) als iemand die een arm wil wanneer een hand geboden wordt.
Zorg dat je op één lijn zit met je man en maak samen duidelijke afspraken over het al dan niet bezoeken van je ouders. Je moeder zal deze afspraken moeten accepteren, ook als dat inhoudt dat ze je man weinig ziet.
Je een schuldgevoel aanpraten over je gehandicapte broer vind ik persoonlijk onacceptabel. Ik heb eens een relatie gehad met een jongen die een zwaar gehandicapte zus had en hier speelde dat ook. Zo gemeen hoe die moeder op het gevoel van die jongen inspeelde. "Geef je dan niet genoeg om haar?" Of als hij eens niet op kon passen omdat hij weg wilde met zijn vrienden: "zullen we haar dan maar in een tehuis wegstoppen?"
Nee daar krijg ik echt de rillingen van.
Ja je hebt gelijk, mijn thuissituatie is het belangrijkst en dat begin ik ook steeds meer in te zien want dat vind ik ook. Het lijkt wel of zij daar macht over wil uitoefenen of zo. Zij heeft helemaal geen vriendinnen.
Wat erg voor die exvriend zeg van je. Mijn ouders doen dit in mildere manieren maar mijn moeder laat wel vaak vallen dat ze zich zorgen maken over hoe het hem zal vergaan als hij er niet meer is en dan doelt ze natuurlijk op ons hoe wij dit gaan doen.
dinsdag 24 november 2009 om 13:25
quote:nageltje180472 schreef op 24 november 2009 @ 13:17:
[...]
Ja ik weet niet of het raar is. Het probleem is dat ik mijzelf helemaal niet ken ik deze situatie en dus ook moeilijk kan beslissen wat raar of niet raar is. Ik ben zo nauw verbonden in het leven van haar en mijn vader (die overigens niets afdwingt) dat ik het niet meer helder kan zien of zo. Ik zie mijn ouders wel een paar keer per week omdat mijn vader mijn oudste zoontje traint en zaterdags is mijn moeder ook in de kantine aangezien ze beheerdster is van het complex en mijn vader is daar ook altijd. Dus zien doe IK ze genoeg maar bij hen thuiskomen schiet er vaak bij in omdat zij ook het hele weekeind niet thuis zijn. Man man heeft het druk op zijn werk (ongeveer 60 uur per week) en daarnaast neemt hij vaak klussen aan en thuis helpt hij ook mee. Eigenlijk een superman maarja ergens moet het dan minder he? Mijn moeder zegt dat zij niet weet wie hij is en totaal geen band met hem heeft en dat kwetst hen zegt ze. Mijn ex was een hele joviale jongen die dat wel had maarja niet iedereen is het zelfde.
Het klinkt niet helemaal gezond om zo maar te zeggen. Als jij het fijn vind zo close te zijn met je ouders, dan is dat natuurlijk prima. Als je zelf anders zou willen maar het niet durft, is er iets aan de hand. Dat je man dit contact niet zo wil, is absoluut 100% zijn goed recht en het gedrag van je moeder maakt de afstand alleen maar groter.
Ik raad je wel aan om voor je man op te komen. Jullie hebben een leven samen en dat met je ouders erbij lijkt me teveel van het goede.
[...]
Ja ik weet niet of het raar is. Het probleem is dat ik mijzelf helemaal niet ken ik deze situatie en dus ook moeilijk kan beslissen wat raar of niet raar is. Ik ben zo nauw verbonden in het leven van haar en mijn vader (die overigens niets afdwingt) dat ik het niet meer helder kan zien of zo. Ik zie mijn ouders wel een paar keer per week omdat mijn vader mijn oudste zoontje traint en zaterdags is mijn moeder ook in de kantine aangezien ze beheerdster is van het complex en mijn vader is daar ook altijd. Dus zien doe IK ze genoeg maar bij hen thuiskomen schiet er vaak bij in omdat zij ook het hele weekeind niet thuis zijn. Man man heeft het druk op zijn werk (ongeveer 60 uur per week) en daarnaast neemt hij vaak klussen aan en thuis helpt hij ook mee. Eigenlijk een superman maarja ergens moet het dan minder he? Mijn moeder zegt dat zij niet weet wie hij is en totaal geen band met hem heeft en dat kwetst hen zegt ze. Mijn ex was een hele joviale jongen die dat wel had maarja niet iedereen is het zelfde.
Het klinkt niet helemaal gezond om zo maar te zeggen. Als jij het fijn vind zo close te zijn met je ouders, dan is dat natuurlijk prima. Als je zelf anders zou willen maar het niet durft, is er iets aan de hand. Dat je man dit contact niet zo wil, is absoluut 100% zijn goed recht en het gedrag van je moeder maakt de afstand alleen maar groter.
Ik raad je wel aan om voor je man op te komen. Jullie hebben een leven samen en dat met je ouders erbij lijkt me teveel van het goede.
dinsdag 24 november 2009 om 13:27
Ik heb het idee dat je moeder jullie/jouw man niet dankbaar genoeg vindt voor alles wat zij voor jullie doet en laat, wellicht 'zeurt' ze omdat ze zich miskend voelt.
Dat kan natuurlijk aan haar liggen, maar je kunt er zelf ook voor zorgen dat zij jullie minder hoeft te geven (geven in jouw ogen hoeft niet hetzelfde te zijn als geven in haar ogen of in je vaders ogen) of om op een andere manier ervoor te zorgen dat zij zich niet miskend voelt.
Het zou zomaar kunnen dat als jij hen een weekendje meeneemt op vakantie dat jullie niet een week met hen meehoeven bijvoorbeeld.
Dat kan natuurlijk aan haar liggen, maar je kunt er zelf ook voor zorgen dat zij jullie minder hoeft te geven (geven in jouw ogen hoeft niet hetzelfde te zijn als geven in haar ogen of in je vaders ogen) of om op een andere manier ervoor te zorgen dat zij zich niet miskend voelt.
Het zou zomaar kunnen dat als jij hen een weekendje meeneemt op vakantie dat jullie niet een week met hen meehoeven bijvoorbeeld.
dinsdag 24 november 2009 om 13:30
quote:Thekla schreef op 24 november 2009 @ 13:13:
To, ik neem aan dat je ook wel eens alleen naar je ouders gaat. Dat is toch ook goed? Je man is met jouw getrouwd niet met je ouders. Het klinkt alsof ze dankbaarheid eisen: 1. omdat zij jullie geholpen hebben met het bedrijf (als ik het goed begrijp), 2. omdat je man met jouw mocht trouwen, 3. omdat jullie mee moeten op vakantie en 4. omdat ze op jullie zoon passen. Dat lijkt me niet goed. Dat doe je graag of dat doe je niet. Maar daar ga je niet over zitten zeuren, het is geen ruilhandel. Jullie moeten ook jullie leven hebben en zelf keuzes mogen maken. Loyaal zijn is wat anders dan MOETEN. Want dat is het volgens mij.
En dat je elke week bij je broertje langs gaat is hartstikke goed. Waarom zou je, je daar schuldig over moeten voelen. Ik werk zelf in de zorg en zou willen dat alle broers en zussen zo waren. Ik vindt het geweldig van je.
En wat je er aan moet doen? Ik denk dat het tijd wordt de navelstreng door te knippen. Zo snel mogelijk van die financiering van je ouders af, een andere oppas regelen en zelf bepalen wat je in je vakanties doet.
Het moet weer leuk worden om samen te komen. En als dat niet kan, dan moet het maar wat minder. Dat klinkt hard maar ik denk niet dat je ouders ophouden met eisen zolang zij de "macht" in handen hebben.
Thanks Tekla, ja ze eisen dankbaarheid voor alle reizen, de kadootjes, het geld en alles wat ze doen voor ons wat hij trouwens niet eens wil. Ik neem het aan omdat ik het lief vind van ze en het ook voor mijn kinderen is en zo laten ze ons zien dat ze van ons houden. Ikhou van je is er nog nooit gezegd hoor.
Je hebt helemaal gelijk met het MOETEN wat eraf moet. Het is een moetje en dat is het altijd geweest. Ik heb een hele tijd dan ook niet geweten of ik naar mijn broertje ging omdat ik het wilde of omdat het verwacht werd, dat is niet goed toch? Ik ga trouwens niet elke week naar hem toe maar zie hem bij de voetbalvereniging en ga af en toe met hem winkelen. We zijn blij als we een zondag vrij hebben om wat met het gezin te doen maar dat mag dus niet. Nu willen ze volgend jaar weer naar Eurodisney met ons omdat ze 40 jaar getrouwd zijn, moet ik dan NEE zeggen? Mijn man zei meteen "we zouden toch met ons gezinnetje gaan?"Tja......
To, ik neem aan dat je ook wel eens alleen naar je ouders gaat. Dat is toch ook goed? Je man is met jouw getrouwd niet met je ouders. Het klinkt alsof ze dankbaarheid eisen: 1. omdat zij jullie geholpen hebben met het bedrijf (als ik het goed begrijp), 2. omdat je man met jouw mocht trouwen, 3. omdat jullie mee moeten op vakantie en 4. omdat ze op jullie zoon passen. Dat lijkt me niet goed. Dat doe je graag of dat doe je niet. Maar daar ga je niet over zitten zeuren, het is geen ruilhandel. Jullie moeten ook jullie leven hebben en zelf keuzes mogen maken. Loyaal zijn is wat anders dan MOETEN. Want dat is het volgens mij.
En dat je elke week bij je broertje langs gaat is hartstikke goed. Waarom zou je, je daar schuldig over moeten voelen. Ik werk zelf in de zorg en zou willen dat alle broers en zussen zo waren. Ik vindt het geweldig van je.
En wat je er aan moet doen? Ik denk dat het tijd wordt de navelstreng door te knippen. Zo snel mogelijk van die financiering van je ouders af, een andere oppas regelen en zelf bepalen wat je in je vakanties doet.
Het moet weer leuk worden om samen te komen. En als dat niet kan, dan moet het maar wat minder. Dat klinkt hard maar ik denk niet dat je ouders ophouden met eisen zolang zij de "macht" in handen hebben.
Thanks Tekla, ja ze eisen dankbaarheid voor alle reizen, de kadootjes, het geld en alles wat ze doen voor ons wat hij trouwens niet eens wil. Ik neem het aan omdat ik het lief vind van ze en het ook voor mijn kinderen is en zo laten ze ons zien dat ze van ons houden. Ikhou van je is er nog nooit gezegd hoor.
Je hebt helemaal gelijk met het MOETEN wat eraf moet. Het is een moetje en dat is het altijd geweest. Ik heb een hele tijd dan ook niet geweten of ik naar mijn broertje ging omdat ik het wilde of omdat het verwacht werd, dat is niet goed toch? Ik ga trouwens niet elke week naar hem toe maar zie hem bij de voetbalvereniging en ga af en toe met hem winkelen. We zijn blij als we een zondag vrij hebben om wat met het gezin te doen maar dat mag dus niet. Nu willen ze volgend jaar weer naar Eurodisney met ons omdat ze 40 jaar getrouwd zijn, moet ik dan NEE zeggen? Mijn man zei meteen "we zouden toch met ons gezinnetje gaan?"Tja......
dinsdag 24 november 2009 om 13:30
Jouw moeder probeert duidelijk een wig te drijven tussen jou en je man. Ik zou haar 1 keer duidelijk vertellen dat ze bij jou niet hoeft te zijn zodra het om het contact gaat met manlief. Dat staat buiten jou, en hoe haar relatie met hem is staat buiten jou. Laat je niet uit elkaar drijven door je ouders. Sterkte!
...
dinsdag 24 november 2009 om 13:32
quote:Ikbenanoniem schreef op 24 november 2009 @ 13:15:
Nageltje, je primaire verantwoordelijkheid ligt bij je eigen gezin. Ik denk dan ook dat je de signalen van je man serieus moet nemen. Het plaatst jou in een lastige positie t.o.v. je moeder. Misschien is het zinvol om de volgende keer dat je moeder er over begint dat je man zich zo gedraagt te zeggen dat jij je man niet bent en dat ze dat met hem zelf moet bespreken. Jij bent jij, niet je man. Je moet proberen jezelf uit de frontlinie te krijgen, als het ware.De signalen van mijn man zijn moeilijk. Hij vind dat ik gelijk heb en dat hij af en toe ook energie meot tonen maar hij vind ook dat we het te druk hebben en is niet heel sociaal aangelegd. Hij vind zijn gezin belangrijk en de rest bijzaak. Is dit normaal dan? Ik heb al zo vaak gezegd dat ze met hem moet praten maar dat doet ze niet en blijft opmerkingen maken. Ze zegt dat ik gelijk heb maar vervolgens.................. Ik ben het zo zat.
Nageltje, je primaire verantwoordelijkheid ligt bij je eigen gezin. Ik denk dan ook dat je de signalen van je man serieus moet nemen. Het plaatst jou in een lastige positie t.o.v. je moeder. Misschien is het zinvol om de volgende keer dat je moeder er over begint dat je man zich zo gedraagt te zeggen dat jij je man niet bent en dat ze dat met hem zelf moet bespreken. Jij bent jij, niet je man. Je moet proberen jezelf uit de frontlinie te krijgen, als het ware.De signalen van mijn man zijn moeilijk. Hij vind dat ik gelijk heb en dat hij af en toe ook energie meot tonen maar hij vind ook dat we het te druk hebben en is niet heel sociaal aangelegd. Hij vind zijn gezin belangrijk en de rest bijzaak. Is dit normaal dan? Ik heb al zo vaak gezegd dat ze met hem moet praten maar dat doet ze niet en blijft opmerkingen maken. Ze zegt dat ik gelijk heb maar vervolgens.................. Ik ben het zo zat.
dinsdag 24 november 2009 om 13:32
quote:nageltje180472 schreef op 24 november 2009 @ 13:30:
[...]
Thanks Tekla, ja ze eisen dankbaarheid voor alle reizen, de kadootjes, het geld en alles wat ze doen voor ons wat hij trouwens niet eens wil. Ik neem het aan omdat ik het lief vind van ze en het ook voor mijn kinderen is en zo laten ze ons zien dat ze van ons houden. Ikhou van je is er nog nooit gezegd hoor.
.Dan zou ik het dus helemaal niet aannemen. Ik zou het alleen aannemen als ze doen uit liefde en er niets voor terug verwachten. DIt is gewoon omkoopgeld.
[...]
Thanks Tekla, ja ze eisen dankbaarheid voor alle reizen, de kadootjes, het geld en alles wat ze doen voor ons wat hij trouwens niet eens wil. Ik neem het aan omdat ik het lief vind van ze en het ook voor mijn kinderen is en zo laten ze ons zien dat ze van ons houden. Ikhou van je is er nog nooit gezegd hoor.
.Dan zou ik het dus helemaal niet aannemen. Ik zou het alleen aannemen als ze doen uit liefde en er niets voor terug verwachten. DIt is gewoon omkoopgeld.
...
dinsdag 24 november 2009 om 13:34
quote:nageltje180472 schreef op 24 november 2009 @ 13:30:
[...]
Nu willen ze volgend jaar weer naar Eurodisney met ons omdat ze 40 jaar getrouwd zijn, moet ik dan NEE zeggen? Mijn man zei meteen "we zouden toch met ons gezinnetje gaan?"Tja......
Ja, je moet nee zeggen!!
Dat MOET natuurlijk niet, maar dat zou ik wel doen, anders zit je altijd met je moeder erbij en natuurlijk willen jullie ook wel eens samen zijn, dat is toch logisch? Als je moeder dat niet snapt is dat haar probleem.
[...]
Nu willen ze volgend jaar weer naar Eurodisney met ons omdat ze 40 jaar getrouwd zijn, moet ik dan NEE zeggen? Mijn man zei meteen "we zouden toch met ons gezinnetje gaan?"Tja......
Ja, je moet nee zeggen!!
Dat MOET natuurlijk niet, maar dat zou ik wel doen, anders zit je altijd met je moeder erbij en natuurlijk willen jullie ook wel eens samen zijn, dat is toch logisch? Als je moeder dat niet snapt is dat haar probleem.
Het is zoals het is
dinsdag 24 november 2009 om 13:34
quote:zusenzo schreef op 24 november 2009 @ 13:18:
Fijn zo een moeder die van alles eist.......
Zo wil ik later dus nooit worden en gelukkig is mijn moeder zelf ook niet zo aangezien ze zelf zo een moeder heeft.
Mijn man heeft weinig met mijn familie en gaat daar dus nooit heen, vindt mijn moeder wel jammer ja, maar wat niet is dat is er niet en dat gaat ze dan ook niet opleggen.
En zelfs dan vind ik het moeilijk om weer naar een verjaardag toe te gaan zonder man.......... en dat terwijl mijn moeder niet zeurt.
Dus ik begrijp je en ik zou zeggen tegen je moeder dat ze jullie los moet laten en dat het dan vanzelf wel weer komt.
hahaha, nee ik wil ook niet zo worden. Ik wil dat ze het willen om naar mij toe te komen. Ik wil er voor ze zijn en klaar staan als zij dat nodig hebben. Ik zeg ook elke dag 100x dat ik van ze hou, misschien overdreven maar ik heb dat zo gemist thuis.
Vervelend voor je dat je altijd alleen moet. Ik moet ook vaak alleen en ik vind dat niet zo erg maar inderdaad ze moet ons loslaten. Ben alleen bang dat het geen verandering bij mijn man zou maken.
Fijn zo een moeder die van alles eist.......
Zo wil ik later dus nooit worden en gelukkig is mijn moeder zelf ook niet zo aangezien ze zelf zo een moeder heeft.
Mijn man heeft weinig met mijn familie en gaat daar dus nooit heen, vindt mijn moeder wel jammer ja, maar wat niet is dat is er niet en dat gaat ze dan ook niet opleggen.
En zelfs dan vind ik het moeilijk om weer naar een verjaardag toe te gaan zonder man.......... en dat terwijl mijn moeder niet zeurt.
Dus ik begrijp je en ik zou zeggen tegen je moeder dat ze jullie los moet laten en dat het dan vanzelf wel weer komt.
hahaha, nee ik wil ook niet zo worden. Ik wil dat ze het willen om naar mij toe te komen. Ik wil er voor ze zijn en klaar staan als zij dat nodig hebben. Ik zeg ook elke dag 100x dat ik van ze hou, misschien overdreven maar ik heb dat zo gemist thuis.
Vervelend voor je dat je altijd alleen moet. Ik moet ook vaak alleen en ik vind dat niet zo erg maar inderdaad ze moet ons loslaten. Ben alleen bang dat het geen verandering bij mijn man zou maken.
dinsdag 24 november 2009 om 13:37
quote:Youk79 schreef op 24 november 2009 @ 13:21:
O, ik kan het gewoon vanaf het beeldscherm voelen, hoe jij je heen en weer geslingerd voelt.
Als ik het zo lees heb ik het idee dat jouw ouders (en met name je moeder) erg manipulatief zijn. Jouw man sluit zich daar voor af, maar jij kunt dat natuurlijk niet. Het is hardstikke moeilijk om duidelijk te zijn naar je ouders toe als ze zo op je schuldgevoel werken, maar ik denk dat je dat wel moet doen.
Je eigen gezin is je 1e prioriteit, verder ga je 1x per week bij je broer langs en 1x bij je ouders, en dan heb je je plicht ruimschoots gedaan lijkt mij. Je man kun je verder niet veranderen, je kunt hem vragen om bijvoorbeeld om de week met je mee te gaan, maar dan moet het dan ook genoeg zijn.
Probeer alle opmerkingen van je af te laten glijden en je er niet schuldig over te voelen, want dat hoeft echt niet!
Dank je wel dat je mij zo goed aanvoelt, ik ben blij dat ik het nu zo goed kan verwoorden want dat is soms heel moeilijk. Het probleem is dat wij niet echt bij hen langsgaan maar elkaar zien op de voetbalvereniging en dat vinden wij genoeg maar zij niet. Zij willen dus ook dat wij zondags langskomen of zo. Niet iedere week maar het is nu al 4 maanden geleden. Mijn man ziet dit niet als een probleem en ik snap het wel maar vind het ook niet zo erg omdat ik ze vaak zie.
Ik zou zo graag dat mijn man dit duidelijk maakt aan haar maar dat is te makkelijk voor mij denk ik want ik moet hier ook iets mee. Zij is zo manipulatief en ik vind het heel erg dat ik dit typ maar het is echt zo. Tegelijkertijd zijn we ook weer heel erg aan elkaar verslaafd.
O, ik kan het gewoon vanaf het beeldscherm voelen, hoe jij je heen en weer geslingerd voelt.
Als ik het zo lees heb ik het idee dat jouw ouders (en met name je moeder) erg manipulatief zijn. Jouw man sluit zich daar voor af, maar jij kunt dat natuurlijk niet. Het is hardstikke moeilijk om duidelijk te zijn naar je ouders toe als ze zo op je schuldgevoel werken, maar ik denk dat je dat wel moet doen.
Je eigen gezin is je 1e prioriteit, verder ga je 1x per week bij je broer langs en 1x bij je ouders, en dan heb je je plicht ruimschoots gedaan lijkt mij. Je man kun je verder niet veranderen, je kunt hem vragen om bijvoorbeeld om de week met je mee te gaan, maar dan moet het dan ook genoeg zijn.
Probeer alle opmerkingen van je af te laten glijden en je er niet schuldig over te voelen, want dat hoeft echt niet!
Dank je wel dat je mij zo goed aanvoelt, ik ben blij dat ik het nu zo goed kan verwoorden want dat is soms heel moeilijk. Het probleem is dat wij niet echt bij hen langsgaan maar elkaar zien op de voetbalvereniging en dat vinden wij genoeg maar zij niet. Zij willen dus ook dat wij zondags langskomen of zo. Niet iedere week maar het is nu al 4 maanden geleden. Mijn man ziet dit niet als een probleem en ik snap het wel maar vind het ook niet zo erg omdat ik ze vaak zie.
Ik zou zo graag dat mijn man dit duidelijk maakt aan haar maar dat is te makkelijk voor mij denk ik want ik moet hier ook iets mee. Zij is zo manipulatief en ik vind het heel erg dat ik dit typ maar het is echt zo. Tegelijkertijd zijn we ook weer heel erg aan elkaar verslaafd.
