Gezondheid
alle pijlers
Chemo-ervaringen en steun van omgeving.
vrijdag 27 november 2009 om 10:31
Hoi lieve luitjes,
Ik heb een vraagje. Mijn moeder ondergaat vandaat haar eerste chemo, het wordt een zware kuur, van 6 x 3 behandelingen, waarvan de eerste van de 3 steeds een 'lange' kuur is (dan moet ze een nacht in het ziekenhuis blijven), een week daarna een korte poliklinische, en de week daarna weer kort poliklinisch. Deze cyclus gaat zich als alles goed gaat zo'n 6 x herhalen.
Door de chemo-verpleegkundige is haar op het hart gedrukt dat ze absoluut moet proberen om een bepaalde discipline op te gaan brengen. Proberen bijtijds op te staan, goed te eten, heel veel drinken en niet te snel toegeven aan haar moeheid.
Graag wil ik haar natuurlijk op de best mogelijke manier bijstaan, maar ik kan haar moeilijk s morgens dwingen om uit bed te komen, om te eten als ze zich niet lekker voelt enz enz...
Welke manier van steun werkte voor jullie het beste? Mn moeder is nogal een koele kikker en heel praktisch denkend. Wat moet dat moet... als je geen trek hebt dan eet je niet.. als je moe bent ga je slapen. Dus met teveel knuffels en lieve woorden moeten we niet aankomen.
Ik heb vanuit mn naaste omgeving (gelukkig) nog totaal geen ervaring met chemo en de bijwerkingen. Alle tips zijn welkom, ik pik de tips eruit die het beste bij mn moeder en bij mij passen.
Alvast onwijs bedankt!
Ik heb een vraagje. Mijn moeder ondergaat vandaat haar eerste chemo, het wordt een zware kuur, van 6 x 3 behandelingen, waarvan de eerste van de 3 steeds een 'lange' kuur is (dan moet ze een nacht in het ziekenhuis blijven), een week daarna een korte poliklinische, en de week daarna weer kort poliklinisch. Deze cyclus gaat zich als alles goed gaat zo'n 6 x herhalen.
Door de chemo-verpleegkundige is haar op het hart gedrukt dat ze absoluut moet proberen om een bepaalde discipline op te gaan brengen. Proberen bijtijds op te staan, goed te eten, heel veel drinken en niet te snel toegeven aan haar moeheid.
Graag wil ik haar natuurlijk op de best mogelijke manier bijstaan, maar ik kan haar moeilijk s morgens dwingen om uit bed te komen, om te eten als ze zich niet lekker voelt enz enz...
Welke manier van steun werkte voor jullie het beste? Mn moeder is nogal een koele kikker en heel praktisch denkend. Wat moet dat moet... als je geen trek hebt dan eet je niet.. als je moe bent ga je slapen. Dus met teveel knuffels en lieve woorden moeten we niet aankomen.
Ik heb vanuit mn naaste omgeving (gelukkig) nog totaal geen ervaring met chemo en de bijwerkingen. Alle tips zijn welkom, ik pik de tips eruit die het beste bij mn moeder en bij mij passen.
Alvast onwijs bedankt!
vrijdag 27 november 2009 om 10:44
Oei Bianca. Allereerst wil ik je heel erg veel sterkte wensen in de komende zware tijd. Wat ontzettend lief dat je je zo goed probeert voor te bereiden op alles wat komen gaat en hoe je je moeder het beste kunt steunen.
Mijn ervaring is wel ook dat gedurende dit hele proces mensen ook nog weleens kunnen veranderen door alle emoties die erbij komen kijken, ook puur "chemisch" kan chemo van invloed zijn op je humeur en manier van denken. Wees dus niet verbaasd als een plan van aanpak bv rigoureus veranderd wordt. Ik zou eerlijk gezegd me vooral richten op je moeder, dit gesprek met haar aan gaan. Heb je nog een vadre en broers/zussen? Maak een plan met zijn allen, en vraag van tijd tot tijd aan je moeder hoe het gaat, het plan. Of het bijgesteld moet worden, bijvoorbeeld. Het allerbelangrijkste bij een dergelijk ziekteproces is eigenlijk altijd de autonomie van de patiënt zelf. Probeer haar de regie te laten houden en sta haar bij zoveel als mogelijk.
Heel veel sterkte!
Mijn ervaring is wel ook dat gedurende dit hele proces mensen ook nog weleens kunnen veranderen door alle emoties die erbij komen kijken, ook puur "chemisch" kan chemo van invloed zijn op je humeur en manier van denken. Wees dus niet verbaasd als een plan van aanpak bv rigoureus veranderd wordt. Ik zou eerlijk gezegd me vooral richten op je moeder, dit gesprek met haar aan gaan. Heb je nog een vadre en broers/zussen? Maak een plan met zijn allen, en vraag van tijd tot tijd aan je moeder hoe het gaat, het plan. Of het bijgesteld moet worden, bijvoorbeeld. Het allerbelangrijkste bij een dergelijk ziekteproces is eigenlijk altijd de autonomie van de patiënt zelf. Probeer haar de regie te laten houden en sta haar bij zoveel als mogelijk.
Heel veel sterkte!
Computer says nooooo
vrijdag 27 november 2009 om 10:51
Summer.. ik heb een broer, die komt aanstaande zondag vervroeg terug uit Chili (hij zou eigenlijk pas in maart thuiskomen). Hij is ook een hele grote steun voor mij én voor mn moeder. Mn zus woont in Belgie en heeft het erg druk met werk.
Mijn vader en stiefmoeder zijn schatten en komen ook elke dag bij mn moeder (zijn hele goede vrienden van mn moeder gelukkig). Dus er zijn wel genoeg mensen.
Haar de regie laten houden vind ik ook heel belangrijk, we praten ook niet over haar.. maar met haar.
Thanxxx
Mijn vader en stiefmoeder zijn schatten en komen ook elke dag bij mn moeder (zijn hele goede vrienden van mn moeder gelukkig). Dus er zijn wel genoeg mensen.
Haar de regie laten houden vind ik ook heel belangrijk, we praten ook niet over haar.. maar met haar.
Thanxxx
vrijdag 27 november 2009 om 10:56
Wat goed van jullie Bianca! Ik ging er ook niet vanuit hoor..
Ik heb maar 1 ervaring, toevallig ook met iemand die erg zelfstandig in het leven stond. Voor hem en de familie/vrienden die er bij betrokken zijn geweest is het een heel waardevolle tijd geweest, mede door de regie bij hem te laten, ook in tijden dat dat moeilijk werd doordat wij zelf soms liever anders zagen dan zijn wens was. Met eten bijvoorbeeld.. geen trek = niet eten. Punt.
Ik hoop in elk geval dat je moeder hier goed doorheen komt en jullie elkaar nog vele jaren mogen liefhebben! Fijn dat ze zoveel lieve mensen om haar heen heeft.
Ik heb maar 1 ervaring, toevallig ook met iemand die erg zelfstandig in het leven stond. Voor hem en de familie/vrienden die er bij betrokken zijn geweest is het een heel waardevolle tijd geweest, mede door de regie bij hem te laten, ook in tijden dat dat moeilijk werd doordat wij zelf soms liever anders zagen dan zijn wens was. Met eten bijvoorbeeld.. geen trek = niet eten. Punt.
Ik hoop in elk geval dat je moeder hier goed doorheen komt en jullie elkaar nog vele jaren mogen liefhebben! Fijn dat ze zoveel lieve mensen om haar heen heeft.
Computer says nooooo
vrijdag 27 november 2009 om 11:02
Wat naar voor je moeder Bianca.. ben blij dat je een hechte familie hebt.
Verder geen ervaring met een moeder met chemo, wel met kanker en bestraling. Mijn moeder was in die periode erg boos en schopte tegen veel schenen aan. Dit vond ik zelf erg moeilijk maar heb er gewoon heel weinig op gereageerd/ingegaan. Soms is het waar dat ze zeggen dat je van wie je het meest houdt het meest boos op kan zijn.
Ik hoop dat je moeder een uitlaapklep kan vinden voor alle hectiek die er met haar gebeurd. Heb verder dus geen tips over chemo..
Denk dat het meeste wat je kan doen is steunen, en veeeeel geduld hebben! Heel veel beterschap met je moeder.
Verder geen ervaring met een moeder met chemo, wel met kanker en bestraling. Mijn moeder was in die periode erg boos en schopte tegen veel schenen aan. Dit vond ik zelf erg moeilijk maar heb er gewoon heel weinig op gereageerd/ingegaan. Soms is het waar dat ze zeggen dat je van wie je het meest houdt het meest boos op kan zijn.
Ik hoop dat je moeder een uitlaapklep kan vinden voor alle hectiek die er met haar gebeurd. Heb verder dus geen tips over chemo..
Denk dat het meeste wat je kan doen is steunen, en veeeeel geduld hebben! Heel veel beterschap met je moeder.
vrijdag 27 november 2009 om 11:31
Jeetje, Bianca, wat een heftige tijd ga je tegemoet. Voelt heel fijn dat je gesteund wordt door je broer, vader en zijn lief.
Ik heb een vriendin gehad die een zelfde soort chemokuur heeft gehad, 2 keer.... Bij de eerste serie kuren mocht en kon ik haar goed ondersteunen. Ze wilde bijvoorbeeld heel graag ananas. Ik ging minimaal eens per week verse ananas aan haar brengen. Of het luchtje in het toilet, moest per se die van die ene drogist zijn.Of ik bracht haar tot voor de deur in het ziekenhuis. Of we zochten samen de doekjes uit toen haar haar uitviel en pruiken passen met heel veel pret daarbij (en ik zorgde voor de tondeuse om het af te scheren, ook super heftig). Of ik ging met haar naar die ene leuke lachfilm midden in de nacht... Schijnbaar gewone dingen worden opeens heel erg belangrijk voor haar.
De tweede keer was ze totaal niet benaderbaar. Ze joeg me uit huis, vertelde niets, deed niets, was boos op de hele wereld, ze accepteerde niets en niemand om haar heen en bezoek werd al door de verpleging weggestuurd.
De eerste keer was heftig, maar ik was er deel van. De tweede keer was veel heftiger, omdat ik niets kon en mocht doen.
Hoe het verloopt is dus heel afhankelijk van alles en haar reactie op de chemo. Ik wens je enorm veel sterkte. En je moeder uiteraard ook!
Ik heb een vriendin gehad die een zelfde soort chemokuur heeft gehad, 2 keer.... Bij de eerste serie kuren mocht en kon ik haar goed ondersteunen. Ze wilde bijvoorbeeld heel graag ananas. Ik ging minimaal eens per week verse ananas aan haar brengen. Of het luchtje in het toilet, moest per se die van die ene drogist zijn.Of ik bracht haar tot voor de deur in het ziekenhuis. Of we zochten samen de doekjes uit toen haar haar uitviel en pruiken passen met heel veel pret daarbij (en ik zorgde voor de tondeuse om het af te scheren, ook super heftig). Of ik ging met haar naar die ene leuke lachfilm midden in de nacht... Schijnbaar gewone dingen worden opeens heel erg belangrijk voor haar.
De tweede keer was ze totaal niet benaderbaar. Ze joeg me uit huis, vertelde niets, deed niets, was boos op de hele wereld, ze accepteerde niets en niemand om haar heen en bezoek werd al door de verpleging weggestuurd.
De eerste keer was heftig, maar ik was er deel van. De tweede keer was veel heftiger, omdat ik niets kon en mocht doen.
Hoe het verloopt is dus heel afhankelijk van alles en haar reactie op de chemo. Ik wens je enorm veel sterkte. En je moeder uiteraard ook!
Volg je hart. Dat klopt.
vrijdag 27 november 2009 om 11:42
Ervaring met chemo heb ik ook niet. Ik kan je daar dus geen tips over geven.
Wel wat andere tips die misschien van pas kunnen zijn/komen.
Wat ik toen erg storend vond was als mensen (goedbedoeld) met het advies kwamen om positief te blijven. Jeetje.. ik wás altijd al positief maar als je dan eens je gedachten een keer ventileert en dan meteen te horen krijgt dat je positief moet blijven dan werkt dat frustrerend. Gelukkig waren dat geen naasten hoor. Maar soms leek het erop of ik zelf er luchtig over moest doen om andere mensen gerust te stellen.
Ik denk dat afleiding heel belangrijk is voor je moeder.. net als Noanne die hier ook afleiding kwam zoeken. Inderdaad zal het heel goed zijn als je moeder vasthoudt aan een vast stramien al zal dat niet meevallen. Probeer dikwijls samen met haar te eten.. kan me voorstellen dat ze het moeilijk vindt te eten.. vooral als ze alleen is.. en misselijk.. waarom zou ze? Als ze dan gezelschap heeft die wél eten dan nodigt dat waarschijnlijk meer uit om dat ook te doen.
Zomaar een paar puntjes die me nu te binnen schieten.. misschien volgen er nog wel meer.
In ieder geval voor jullie beiden.
Wel wat andere tips die misschien van pas kunnen zijn/komen.
Wat ik toen erg storend vond was als mensen (goedbedoeld) met het advies kwamen om positief te blijven. Jeetje.. ik wás altijd al positief maar als je dan eens je gedachten een keer ventileert en dan meteen te horen krijgt dat je positief moet blijven dan werkt dat frustrerend. Gelukkig waren dat geen naasten hoor. Maar soms leek het erop of ik zelf er luchtig over moest doen om andere mensen gerust te stellen.
Ik denk dat afleiding heel belangrijk is voor je moeder.. net als Noanne die hier ook afleiding kwam zoeken. Inderdaad zal het heel goed zijn als je moeder vasthoudt aan een vast stramien al zal dat niet meevallen. Probeer dikwijls samen met haar te eten.. kan me voorstellen dat ze het moeilijk vindt te eten.. vooral als ze alleen is.. en misselijk.. waarom zou ze? Als ze dan gezelschap heeft die wél eten dan nodigt dat waarschijnlijk meer uit om dat ook te doen.
Zomaar een paar puntjes die me nu te binnen schieten.. misschien volgen er nog wel meer.
In ieder geval voor jullie beiden.
vrijdag 27 november 2009 om 11:46
Het is al weer een hele tijd geleden dat mijn moeder chemokuren kreeg. Maar wat ik me nog herinner is dat haar smaak compleet veranderde. Dingen die ze eerst lekker vond lustte ze niet meer.
Verder vond mijn moeder het veranderen van haar uiterlijk erg moeilijk, waardoor ze veel minder buiten de deur kwam.
Mijn moeder vond ik wel heel sterk overkomen en had echt veel vechtlust. Fijn dat jij en je omgeving zo voor je moeder klaar wilt staan.
Sterkte!
Verder vond mijn moeder het veranderen van haar uiterlijk erg moeilijk, waardoor ze veel minder buiten de deur kwam.
Mijn moeder vond ik wel heel sterk overkomen en had echt veel vechtlust. Fijn dat jij en je omgeving zo voor je moeder klaar wilt staan.
Sterkte!
Niet mijn regering en ik hoor niet meer bij het zogenaamde volk.
vrijdag 27 november 2009 om 11:48
Hai,
Mijn ervaring was dat ik mijn moeder probeerde over te halen met alles waar ze zin in had.
De ene dag ging het beter als de andere maar ik maakte van iedere maaltijd een soort feestje.
Verder liet ik haar smiddags rond 15 uur even slapen dan ging ze op mijn bank liggen tv aan en even de oogjes dicht.
sterkte
Voor ons werkte het goed ik nam het denken voor haar even uit handen en zorgde dat er een beetje regelmaat was en dat er een bordje eten stond. Alles wat ze at was meegenomen.
Mijn ervaring was dat ik mijn moeder probeerde over te halen met alles waar ze zin in had.
De ene dag ging het beter als de andere maar ik maakte van iedere maaltijd een soort feestje.
Verder liet ik haar smiddags rond 15 uur even slapen dan ging ze op mijn bank liggen tv aan en even de oogjes dicht.
sterkte
Voor ons werkte het goed ik nam het denken voor haar even uit handen en zorgde dat er een beetje regelmaat was en dat er een bordje eten stond. Alles wat ze at was meegenomen.
vrijdag 27 november 2009 om 11:55
Allereerst heel veel sterkte natuurlijk . Ik heb helaas enige ervaring met chemo. De mijne was weliswaar niet "zwaar" met wel heel intensief omdat ik elke week chemo kreeg.
Je moeder zal vast medicijnen krijgen om de misselijkheid te onderdrukken. Ik had deze uiteraard ook, maar omdat ze voor mij niet voldoende werkte kreeg ik halverwege de behandeling toch andere. Dus vraag hier ook gerust om bij de arts. Als je moeder het toestaat laat dan altijd iemand met haar meegaan als ze een consult heeft bij de arts/verpleegkundige. Twee horen en weten nou eenmaal meer dan 1.
Laat je moeder regelmatig met een dieetiste praten. Daar lopen er genoeg van rond in het ziekenhuis. Ik was erg eigenwijs en wilde dat zelf ik eerste instantie niet, maar (na wat dwang) heb ik er toch erg veel aan gehad. Zij kan goed aangeven wat je moeder het beste kan eten om op krachten te blijven, maar ook tips hoe om te gaan met weinig eetlust.
Iedereen reageert anders op chemo, maar als het haar niet meer goed lukt om in een ritme te blijven, sleep haar dan bijvoorbeeld mee om boodschappen te gaan doen, jij doet dan het "zware"werk en zij mag een beetje achter de winkelwagen hangen.
groetjes, mikkie
Je moeder zal vast medicijnen krijgen om de misselijkheid te onderdrukken. Ik had deze uiteraard ook, maar omdat ze voor mij niet voldoende werkte kreeg ik halverwege de behandeling toch andere. Dus vraag hier ook gerust om bij de arts. Als je moeder het toestaat laat dan altijd iemand met haar meegaan als ze een consult heeft bij de arts/verpleegkundige. Twee horen en weten nou eenmaal meer dan 1.
Laat je moeder regelmatig met een dieetiste praten. Daar lopen er genoeg van rond in het ziekenhuis. Ik was erg eigenwijs en wilde dat zelf ik eerste instantie niet, maar (na wat dwang) heb ik er toch erg veel aan gehad. Zij kan goed aangeven wat je moeder het beste kan eten om op krachten te blijven, maar ook tips hoe om te gaan met weinig eetlust.
Iedereen reageert anders op chemo, maar als het haar niet meer goed lukt om in een ritme te blijven, sleep haar dan bijvoorbeeld mee om boodschappen te gaan doen, jij doet dan het "zware"werk en zij mag een beetje achter de winkelwagen hangen.
groetjes, mikkie
vrijdag 27 november 2009 om 12:03
Jeetje Bianca dan gaan jullie een heftige tijd in. Heel veel sterkte.
Ik ben nogal een ervaringsdeskundige helaas. En niet alleen van mijn man. En het is eigenlijk al gezegd. Als je moeder zich lekker voelt, zal ze best wel een en ander ondernemen, maar als ze zich niet lekker voelt, heeft ze ook meer behoefte aan slapen of alleen maar even liggen. Zo'n verpleegkundige kan makkelijk lullen, maar zo werkt het in de praktijk niet. Het enige wat je kan doen is op haar letten en soms is stimuleren al genoeg. Tabletjes tegen de misselijkheid helpen niet altijd en als je moeder prednison moet slikken dan kan ze wel een last hebben van stemmingswisselingen en andere eetgewoonten. Ik ging bij manlief niet teveel in op die wisselende stemmingen en ik kookte altijd wat hij lekker vond. En hoe moeilijk dat soms ook was, ik hield altijd in mijn achterhoofd dat het door de medicijnen kwam en dat hij er niets aan kon doen.
Nogmaals heel veel sterkte.
Liefs Zoeb
Ik ben nogal een ervaringsdeskundige helaas. En niet alleen van mijn man. En het is eigenlijk al gezegd. Als je moeder zich lekker voelt, zal ze best wel een en ander ondernemen, maar als ze zich niet lekker voelt, heeft ze ook meer behoefte aan slapen of alleen maar even liggen. Zo'n verpleegkundige kan makkelijk lullen, maar zo werkt het in de praktijk niet. Het enige wat je kan doen is op haar letten en soms is stimuleren al genoeg. Tabletjes tegen de misselijkheid helpen niet altijd en als je moeder prednison moet slikken dan kan ze wel een last hebben van stemmingswisselingen en andere eetgewoonten. Ik ging bij manlief niet teveel in op die wisselende stemmingen en ik kookte altijd wat hij lekker vond. En hoe moeilijk dat soms ook was, ik hield altijd in mijn achterhoofd dat het door de medicijnen kwam en dat hij er niets aan kon doen.
Nogmaals heel veel sterkte.
Liefs Zoeb
vrijdag 27 november 2009 om 12:13
Jee meiden wat een lieve reactie en wat een hoop tips!
Ik ga ze zo nog een keer doorlezen.. en nog een keer.. en nog een keer.
Thanxxx allemaal
PS Dietiste heeft ze al want ze heeft ook suikerziekte.
Medicijnen tegen de misselijkheid krijgt ze tegelijk met de chemo, en daarnaast mag ze nog 4 x per dag een zetpil tegen misselijkheid, hopelijk is dat voldoende!
Ik ga ze zo nog een keer doorlezen.. en nog een keer.. en nog een keer.
Thanxxx allemaal
PS Dietiste heeft ze al want ze heeft ook suikerziekte.
Medicijnen tegen de misselijkheid krijgt ze tegelijk met de chemo, en daarnaast mag ze nog 4 x per dag een zetpil tegen misselijkheid, hopelijk is dat voldoende!
vrijdag 27 november 2009 om 12:19
Bianca, wat lief dat je zo goed voor je moeder wilt zorgen! Pak inderdaad de tips uit dit topic die je nodig hebt. Ik hoop dat er veel langkomen waar je wat aan hebt!
Ik ben verpleegkundige en heb 3 jaar op een afdeling gewerkt waar chemokuren gegeven werden. Gelukkig kan ik alleen maar beroepsmatig over chemokuren en de effecten ervan praten, want prive heb ik er nooit mee te maken gehad. Ik hoop dit nog héél lang zo te houden...
Wel kan ik wat tips geven die we op de afdeling ook aan patienten en familie gaven.
Ik snap dat de verpleegkundige heeft gezegd dat een dagritme aanhouden erg belangrijk is, maar goed uitrusten is zeker zo belangrijk. Als ze behoefte heeft aan slapen/rusten tussendoor zou ik dat zeker doen. Je lichaam heeft veel energie nodig!
Verder veranderd de smaak van iemand heel vaak door de chemokuren. Wij adviseerden mensen om zoveel mogelijk te eten waar ze zin in hadden. Zijn koekjes lekker? Eet dan koekjes. Trek in bananen? Dan maar bananen. Tegen heug en meug dingen eten die niet lekker smaken is erg naar. Het is op zulke momenten gewoon belangrijk om energie binnen te krijgen. Gezond en regelmatig eten is een mooi streven maar niet altijd realistisch.
Er is goede medicatie tegen misselijkheid. Geef het aan als je moeder misselijk is (geweest) en vraag of er andere medicatie geprobeerd mag worden. Niet ale medicatie helpt bij iedereen even goed, een andere soort uitproberen is dan vaak mogelijk.
Veel medicatie tegen misselijkheid en sommige soorten chemo zorgen voor verstopping. Wacht niet te lang met aan de bel trekken/medicatie hiervoor innemen. Veel mensen ervaren verstopping (en helemaal in combinatie met misselijkheid) als erg vervelend en voelen zich er extra naar door. Dit hoeft niet nodig te zijn.
Doe waar je je goed bij voelt. Sommige mensen kunnen alleen maar op de bank liggen, anderen gaan vrolijk een dag winkelen. Niets is raar, niets moet. Luister naar je lichaam en geef toe aan wat je voelt.
Bel bij klachten of situaties die je niet vertrouwd. Als het goed is krijg je een lijstje mee met symptomen waarbij je contact met het ziekenhuis op moet nemen. Vaak willen mensen niet klagen en bellen ze niet of te laat. Dit kan gevaarlijk zijn, je weerstand is tijdens chemokuren vaak erg slecht. Bel dus wel!!!
En tegen familie vertelden we altijd dat ze heel goed op zichzelf moeten letten. Kanker (en de behandeling daarvan) onderga je, hoe gek het ook klinkt, met z'n allen. Familie cijfert zichzelf vaak compleet weg. Heel begrijpelijk, maar als je je goed voelt kun je ook beter voor een ander zorgen. Voel je niet schuldig en plan regelmatig even iets ontspannends voor jezelf in. Je kunt niets veranderen aan de behandeling of de ziekte. Je kunt er wel voor zorgen dat je er zelf energie hebt en af en toe bijtankt. Dat is beter voor jezelf, maar ook voor je moeder. Jullie hebben er allebei niets aan als het niet goed gaat met jou.
Als laatste: zoek, als je er behoefte aan hebt, contact met lotgenoten. Vaak halen mensen hier veel steun en herkenning uit. Lotgenoten kunnen heel nuttige tips en steun geven omdat ze precies weten wat je doormaakt.
Heel veel sterkte gewenst!
Ik ben verpleegkundige en heb 3 jaar op een afdeling gewerkt waar chemokuren gegeven werden. Gelukkig kan ik alleen maar beroepsmatig over chemokuren en de effecten ervan praten, want prive heb ik er nooit mee te maken gehad. Ik hoop dit nog héél lang zo te houden...
Wel kan ik wat tips geven die we op de afdeling ook aan patienten en familie gaven.
Ik snap dat de verpleegkundige heeft gezegd dat een dagritme aanhouden erg belangrijk is, maar goed uitrusten is zeker zo belangrijk. Als ze behoefte heeft aan slapen/rusten tussendoor zou ik dat zeker doen. Je lichaam heeft veel energie nodig!
Verder veranderd de smaak van iemand heel vaak door de chemokuren. Wij adviseerden mensen om zoveel mogelijk te eten waar ze zin in hadden. Zijn koekjes lekker? Eet dan koekjes. Trek in bananen? Dan maar bananen. Tegen heug en meug dingen eten die niet lekker smaken is erg naar. Het is op zulke momenten gewoon belangrijk om energie binnen te krijgen. Gezond en regelmatig eten is een mooi streven maar niet altijd realistisch.
Er is goede medicatie tegen misselijkheid. Geef het aan als je moeder misselijk is (geweest) en vraag of er andere medicatie geprobeerd mag worden. Niet ale medicatie helpt bij iedereen even goed, een andere soort uitproberen is dan vaak mogelijk.
Veel medicatie tegen misselijkheid en sommige soorten chemo zorgen voor verstopping. Wacht niet te lang met aan de bel trekken/medicatie hiervoor innemen. Veel mensen ervaren verstopping (en helemaal in combinatie met misselijkheid) als erg vervelend en voelen zich er extra naar door. Dit hoeft niet nodig te zijn.
Doe waar je je goed bij voelt. Sommige mensen kunnen alleen maar op de bank liggen, anderen gaan vrolijk een dag winkelen. Niets is raar, niets moet. Luister naar je lichaam en geef toe aan wat je voelt.
Bel bij klachten of situaties die je niet vertrouwd. Als het goed is krijg je een lijstje mee met symptomen waarbij je contact met het ziekenhuis op moet nemen. Vaak willen mensen niet klagen en bellen ze niet of te laat. Dit kan gevaarlijk zijn, je weerstand is tijdens chemokuren vaak erg slecht. Bel dus wel!!!
En tegen familie vertelden we altijd dat ze heel goed op zichzelf moeten letten. Kanker (en de behandeling daarvan) onderga je, hoe gek het ook klinkt, met z'n allen. Familie cijfert zichzelf vaak compleet weg. Heel begrijpelijk, maar als je je goed voelt kun je ook beter voor een ander zorgen. Voel je niet schuldig en plan regelmatig even iets ontspannends voor jezelf in. Je kunt niets veranderen aan de behandeling of de ziekte. Je kunt er wel voor zorgen dat je er zelf energie hebt en af en toe bijtankt. Dat is beter voor jezelf, maar ook voor je moeder. Jullie hebben er allebei niets aan als het niet goed gaat met jou.
Als laatste: zoek, als je er behoefte aan hebt, contact met lotgenoten. Vaak halen mensen hier veel steun en herkenning uit. Lotgenoten kunnen heel nuttige tips en steun geven omdat ze precies weten wat je doormaakt.
Heel veel sterkte gewenst!
vrijdag 27 november 2009 om 12:21
Hopelijk gaan de medicijnen goed helpen! Mocht dat -onverhoopt!- niet het geval zijn: schroom niet te blijven vragen naar een evt. andere oplossing. net als pijnstilling kan eea erg verschillen per individu en wat bij de één fantastisch helpt, doet bij de ander niets.
wat ilta zegt dus.. ik pak even de bitterballen.
wat ilta zegt dus.. ik pak even de bitterballen.
Computer says nooooo
vrijdag 27 november 2009 om 13:02
Allereerst sterkte!!!
Mijn ervaring is dat je niet teveel moet opdringen hoe jij denkt dat het goed voor haar is,
laat ze gewoon aangeven wat ze wil en zeg dat ze het altijd mag en kan aangeven, dan weet je iig dat je het goed gaat doen, want je komt de wens van je moeder na.
soms willen ze gewoon ff niks, soms willen ze er oeverloos lang over praten, de afschuwlijke brandwonden laten zien in ons geval had mams ook bestraling.
waar ik je ook over wil waarschuwen is de soms schokkende ongevoelige stomme reacties van mensen.
mijn moeder heeft het op t moment dat het onderzocht werd nog niet willen vertellen als onheilsboodschap omdat ze het eerst zeker wilde weten, er werd operatief wat weggehaald en dat moest op kweek en dan kon ze altijd nog vertellen hoe en wat, mijn zus 'pikte " dat niet en heeft boos mijn vader opgebeld tijdens de operatie!!!! dat ze het meteen en wel nu meteen moest weten want misschien had zij het ook wel.
heel verhaal
toen het dus behoorlijk kwaadaardig bleek te zijn zei ze: erg dat je het hebt, maar mij zie je niet meer,(mevrouw was pissed of) we hebben haar ook nooit meer gezien tot op de dag van vandaag, ze is ook mijn zus niet meer, ik heb nog nooit zo een loeder van een mens gekend.
heb dit verhaal nog nooit verteld en eigenlijk misschien niet zo passend, maar die dingen gebeuren dus gerust, ook mensen die bang zijn voor de dood laten niks meer horen, terwijl kanker niet per definitie dood meer betekend , het is een geneesbare ziekte, je hebt ook mensen waarvan je niets verwacht en die je steun zijn op een heel hartverwarmende manier.
cliche, maar positief denken en redeneren helpt, mijn moeder is volgens de oncoloog het levende bewijs ervan.
probeer zo normaal mogelijk te doen.
Mijn ervaring is dat je niet teveel moet opdringen hoe jij denkt dat het goed voor haar is,
laat ze gewoon aangeven wat ze wil en zeg dat ze het altijd mag en kan aangeven, dan weet je iig dat je het goed gaat doen, want je komt de wens van je moeder na.
soms willen ze gewoon ff niks, soms willen ze er oeverloos lang over praten, de afschuwlijke brandwonden laten zien in ons geval had mams ook bestraling.
waar ik je ook over wil waarschuwen is de soms schokkende ongevoelige stomme reacties van mensen.
mijn moeder heeft het op t moment dat het onderzocht werd nog niet willen vertellen als onheilsboodschap omdat ze het eerst zeker wilde weten, er werd operatief wat weggehaald en dat moest op kweek en dan kon ze altijd nog vertellen hoe en wat, mijn zus 'pikte " dat niet en heeft boos mijn vader opgebeld tijdens de operatie!!!! dat ze het meteen en wel nu meteen moest weten want misschien had zij het ook wel.
heel verhaal
toen het dus behoorlijk kwaadaardig bleek te zijn zei ze: erg dat je het hebt, maar mij zie je niet meer,(mevrouw was pissed of) we hebben haar ook nooit meer gezien tot op de dag van vandaag, ze is ook mijn zus niet meer, ik heb nog nooit zo een loeder van een mens gekend.
heb dit verhaal nog nooit verteld en eigenlijk misschien niet zo passend, maar die dingen gebeuren dus gerust, ook mensen die bang zijn voor de dood laten niks meer horen, terwijl kanker niet per definitie dood meer betekend , het is een geneesbare ziekte, je hebt ook mensen waarvan je niets verwacht en die je steun zijn op een heel hartverwarmende manier.
cliche, maar positief denken en redeneren helpt, mijn moeder is volgens de oncoloog het levende bewijs ervan.
probeer zo normaal mogelijk te doen.
vrijdag 27 november 2009 om 13:06
lotgenoten moest mijn moeder dus niks van hebben.
al dat gezeik ,heb al genoeg aan mezelf zei ze dan.
ik zou er zelf ook niks van moeten hebben .
als ze weer eens op controle moest zag je al die patienten in de wachtkamer zitten , alleen daar word je al ziek van, altijd heerlijk om er weer weg te lopen.
al dat gezeik ,heb al genoeg aan mezelf zei ze dan.
ik zou er zelf ook niks van moeten hebben .
als ze weer eens op controle moest zag je al die patienten in de wachtkamer zitten , alleen daar word je al ziek van, altijd heerlijk om er weer weg te lopen.
