Relaties
alle pijlers
wat romantischer?
woensdag 2 december 2009 om 20:56
Ik lees nu al een tijdje mee en vroeg me af of jullie viva vrouwen mij van wat advies kunnen voorzien.
Sinds kort heb ik een nieuwe vriend en hoewel het allemaal nogal in het begin stadium is, gaat het erg goed.
Ik heb alleen een beetje een probleempje. Althans, dat vind ik zelf.
Ik ben namelijk zo romantisch als een baksteen.
In het verleden maakte dat niet zoveel uit, want de mannen met wie ik omgang had (goh, dat klinkt ook lekker...) waren dat ook niet zo. En nu voor het eerst is er een man die alleen maar lieve dingen zegt, me complimentjes geeft en ongegeneerd zijn gevoelens op tafel gooit. En dat ben ik eigelijk niet zo gewend
Ik wil het 'probleem' ook niet groter maken dan het is hoor (goh, heb iemand aan de haak geslagen die me superleuk vind en dat niet onder stoelen of banken steekt...erg sneu inderdaad..), maar iets anders dan een schaapachtig 'Eh...dankjewel' komt er vaak niet bij me uit als hij iets liefs zegt. Het is ook zeker niet zo dat ik geen gevoelens heb. Ik heb er wel duizend, bij wijze van spreke, maar ze komen er niet zo goed uit. Het voelt zo stom om te zeggen, of ik ben bang dat ik hem weg jaag als ik alles bloot geef.
Hem wil ik er ook niet zo mee lastig vallen, hij is mijn psycholoog immers niet.
Dus: heeft iemand nog goede tips voor me om mij wat romantischer te maken, of beter, mijn romantische kant beter uit te laten komen? Bij voorbaat dank.
PS: In de haast heb ik mijn nick natuurlijk ook verkeerd gespeld...
Sinds kort heb ik een nieuwe vriend en hoewel het allemaal nogal in het begin stadium is, gaat het erg goed.
Ik heb alleen een beetje een probleempje. Althans, dat vind ik zelf.
Ik ben namelijk zo romantisch als een baksteen.
In het verleden maakte dat niet zoveel uit, want de mannen met wie ik omgang had (goh, dat klinkt ook lekker...) waren dat ook niet zo. En nu voor het eerst is er een man die alleen maar lieve dingen zegt, me complimentjes geeft en ongegeneerd zijn gevoelens op tafel gooit. En dat ben ik eigelijk niet zo gewend
Ik wil het 'probleem' ook niet groter maken dan het is hoor (goh, heb iemand aan de haak geslagen die me superleuk vind en dat niet onder stoelen of banken steekt...erg sneu inderdaad..), maar iets anders dan een schaapachtig 'Eh...dankjewel' komt er vaak niet bij me uit als hij iets liefs zegt. Het is ook zeker niet zo dat ik geen gevoelens heb. Ik heb er wel duizend, bij wijze van spreke, maar ze komen er niet zo goed uit. Het voelt zo stom om te zeggen, of ik ben bang dat ik hem weg jaag als ik alles bloot geef.
Hem wil ik er ook niet zo mee lastig vallen, hij is mijn psycholoog immers niet.
Dus: heeft iemand nog goede tips voor me om mij wat romantischer te maken, of beter, mijn romantische kant beter uit te laten komen? Bij voorbaat dank.
PS: In de haast heb ik mijn nick natuurlijk ook verkeerd gespeld...
woensdag 2 december 2009 om 21:37
quote:Mevrouwdekees schreef op 02 december 2009 @ 21:36:
Kijk mijn kerel zingt liedjes voor me... in het steenkolenduits... op de melodie van reclames en de openingstunes van tv-programma's. En hij kan niet goed de juiste hoeveelheid lettergrepen inschatten.
Romantisch kent veel gezichten Hahahahahahaha!
Kijk mijn kerel zingt liedjes voor me... in het steenkolenduits... op de melodie van reclames en de openingstunes van tv-programma's. En hij kan niet goed de juiste hoeveelheid lettergrepen inschatten.
Romantisch kent veel gezichten Hahahahahahaha!
woensdag 2 december 2009 om 21:48
woensdag 2 december 2009 om 21:49
woensdag 2 december 2009 om 21:51
woensdag 2 december 2009 om 22:05
quote:Mevrouwdekees schreef op 02 december 2009 @ 21:38:
Oh en een kop koffie wordt hier altijd: "geserveerd met een kusje". (ja, hij zegt het er ook altijd bij) Da's dan wel weer schattig
Ja, kijk, dat bedoel ik nou met a-romantisch zijn. Ik zou zoiets echt niet trekken.
Gelukkig ieder z'n ding MdK! Ja toch!
Oh en een kop koffie wordt hier altijd: "geserveerd met een kusje". (ja, hij zegt het er ook altijd bij) Da's dan wel weer schattig
Ja, kijk, dat bedoel ik nou met a-romantisch zijn. Ik zou zoiets echt niet trekken.
Gelukkig ieder z'n ding MdK! Ja toch!
Huts!
woensdag 2 december 2009 om 22:05
quote:Mevrouwdekees schreef op 02 december 2009 @ 21:51:
Anyway, punt is, die dingen zijn in de loop der tijd ontstaan. Ik krijg nooit bloemen, word zelden verrast met cadeautjes of strandwandelingen. Jullie romantiek moet nog groeien en dat hoeft heus niet aan het voorgevormde 'chocolade-hartjes, rode rozen en zonsondergangen- malletje' te voldoen.Daar heb je gelijk in. Ik denk ik ik er gewoon nog erg aan moet wennen.
Anyway, punt is, die dingen zijn in de loop der tijd ontstaan. Ik krijg nooit bloemen, word zelden verrast met cadeautjes of strandwandelingen. Jullie romantiek moet nog groeien en dat hoeft heus niet aan het voorgevormde 'chocolade-hartjes, rode rozen en zonsondergangen- malletje' te voldoen.Daar heb je gelijk in. Ik denk ik ik er gewoon nog erg aan moet wennen.
woensdag 2 december 2009 om 22:07
woensdag 2 december 2009 om 22:16
Leuk topic dit! Deels ook herkenbaar.
Maar aromatica, zou het kunnen dat jij je op een bepaalde manier schuldig voelt, dat jij al die fijne gevoelens die jij ook hebt, niet aan hem kenbaar maakt? Ik zou denken, er zijn twee wegen om te bewandelen. De ene is wat luchtiger, grapjes erin houden en veel van de tips volgen die hier gegeven worden (vooral het ondergaan en écht oprecht dankjewel zeggen). Een andere weg die je misschien ook eens een keer zou kunnen bewandelen, is hem één keer een brief sturen waarin je schrijft (niet iets makkelijker dan praten) hoe gek je op hem bent, hoe geweldig je het vindt dat hij al die dingen tegen je zegt/voor je doet, maar dat je daar op een bepaalde manier ook verlegen/onzeker van wordt dus nog moet leren dat terug te doen.
Dat lijkt me voor hem ook fijn, dat hij weet dat je het wél waardeert en ook 'terugvoelt' maar het in de regel anders uit.
Maar aromatica, zou het kunnen dat jij je op een bepaalde manier schuldig voelt, dat jij al die fijne gevoelens die jij ook hebt, niet aan hem kenbaar maakt? Ik zou denken, er zijn twee wegen om te bewandelen. De ene is wat luchtiger, grapjes erin houden en veel van de tips volgen die hier gegeven worden (vooral het ondergaan en écht oprecht dankjewel zeggen). Een andere weg die je misschien ook eens een keer zou kunnen bewandelen, is hem één keer een brief sturen waarin je schrijft (niet iets makkelijker dan praten) hoe gek je op hem bent, hoe geweldig je het vindt dat hij al die dingen tegen je zegt/voor je doet, maar dat je daar op een bepaalde manier ook verlegen/onzeker van wordt dus nog moet leren dat terug te doen.
Dat lijkt me voor hem ook fijn, dat hij weet dat je het wél waardeert en ook 'terugvoelt' maar het in de regel anders uit.
donderdag 3 december 2009 om 01:10
donderdag 3 december 2009 om 09:10
quote:Kastanjez schreef op 02 december 2009 @ 22:16:
Leuk topic dit! Deels ook herkenbaar.
Maar aromatica, zou het kunnen dat jij je op een bepaalde manier schuldig voelt, dat jij al die fijne gevoelens die jij ook hebt, niet aan hem kenbaar maakt?
Ja, ik denk het het wel. Het is niet dat ik geforceerd heel romantisch wil doen hoor, maar meer dat het bij hem kennelijk zo vanzelfsprekend gaat, terwijl ik dicht klap. ik wil het ook zo graag kunnen, vooral omdat ik die gevoelens dus ook heb. Tgen vriendinnen kan ik zo een uur lopen vertellen wat er allemaal wel niet zo geweldig aan hem is (doe het niet een uur lang hoor, arme vriendinnen!), maar tegen hem dan weer niet.
Ik zou denken, er zijn twee wegen om te bewandelen. De ene is wat luchtiger, grapjes erin houden en veel van de tips volgen die hier gegeven worden (vooral het ondergaan en écht oprecht dankjewel zeggen). Een andere weg die je misschien ook eens een keer zou kunnen bewandelen, is hem één keer een brief sturen waarin je schrijft (niet iets makkelijker dan praten) hoe gek je op hem bent, hoe geweldig je het vindt dat hij al die dingen tegen je zegt/voor je doet, maar dat je daar op een bepaalde manier ook verlegen/onzeker van wordt dus nog moet leren dat terug te doen.
Dat lijkt me voor hem ook fijn, dat hij weet dat je het wél waardeert en ook 'terugvoelt' maar het in de regel anders uit.Ja dat laatste heb ik ook wel eens over zitten denken, maar dan krijg ik het mijn pen niet uit . Wie weet komt het nog. Toen hij me voor het eerst een keer aan de telefoon iets zei over dat ik mooi was ofzo zei ik wel dat ik niet zo gewend was om dat soort dingen te horen. "Zal ik het dan niet meer doen"? vroeg hij toen, hahaha!. Heb maar snel geantwoord adt ik er nog aan moest wennen, maar dat hij zich zeker niet heoft in te houden.
Leuk topic dit! Deels ook herkenbaar.
Maar aromatica, zou het kunnen dat jij je op een bepaalde manier schuldig voelt, dat jij al die fijne gevoelens die jij ook hebt, niet aan hem kenbaar maakt?
Ja, ik denk het het wel. Het is niet dat ik geforceerd heel romantisch wil doen hoor, maar meer dat het bij hem kennelijk zo vanzelfsprekend gaat, terwijl ik dicht klap. ik wil het ook zo graag kunnen, vooral omdat ik die gevoelens dus ook heb. Tgen vriendinnen kan ik zo een uur lopen vertellen wat er allemaal wel niet zo geweldig aan hem is (doe het niet een uur lang hoor, arme vriendinnen!), maar tegen hem dan weer niet.
Ik zou denken, er zijn twee wegen om te bewandelen. De ene is wat luchtiger, grapjes erin houden en veel van de tips volgen die hier gegeven worden (vooral het ondergaan en écht oprecht dankjewel zeggen). Een andere weg die je misschien ook eens een keer zou kunnen bewandelen, is hem één keer een brief sturen waarin je schrijft (niet iets makkelijker dan praten) hoe gek je op hem bent, hoe geweldig je het vindt dat hij al die dingen tegen je zegt/voor je doet, maar dat je daar op een bepaalde manier ook verlegen/onzeker van wordt dus nog moet leren dat terug te doen.
Dat lijkt me voor hem ook fijn, dat hij weet dat je het wél waardeert en ook 'terugvoelt' maar het in de regel anders uit.Ja dat laatste heb ik ook wel eens over zitten denken, maar dan krijg ik het mijn pen niet uit . Wie weet komt het nog. Toen hij me voor het eerst een keer aan de telefoon iets zei over dat ik mooi was ofzo zei ik wel dat ik niet zo gewend was om dat soort dingen te horen. "Zal ik het dan niet meer doen"? vroeg hij toen, hahaha!. Heb maar snel geantwoord adt ik er nog aan moest wennen, maar dat hij zich zeker niet heoft in te houden.
donderdag 3 december 2009 om 09:10
quote:Kastanjez schreef op 02 december 2009 @ 22:16:
Leuk topic dit! Deels ook herkenbaar.
Maar aromatica, zou het kunnen dat jij je op een bepaalde manier schuldig voelt, dat jij al die fijne gevoelens die jij ook hebt, niet aan hem kenbaar maakt?
Ja, ik denk het het wel. Het is niet dat ik geforceerd heel romantisch wil doen hoor, maar meer dat het bij hem kennelijk zo vanzelfsprekend gaat, terwijl ik dicht klap. ik wil het ook zo graag kunnen, vooral omdat ik die gevoelens dus ook heb. Tgen vriendinnen kan ik zo een uur lopen vertellen wat er allemaal wel niet zo geweldig aan hem is (doe het niet een uur lang hoor, arme vriendinnen!), maar tegen hem dan weer niet.
Ik zou denken, er zijn twee wegen om te bewandelen. De ene is wat luchtiger, grapjes erin houden en veel van de tips volgen die hier gegeven worden (vooral het ondergaan en écht oprecht dankjewel zeggen). Een andere weg die je misschien ook eens een keer zou kunnen bewandelen, is hem één keer een brief sturen waarin je schrijft (niet iets makkelijker dan praten) hoe gek je op hem bent, hoe geweldig je het vindt dat hij al die dingen tegen je zegt/voor je doet, maar dat je daar op een bepaalde manier ook verlegen/onzeker van wordt dus nog moet leren dat terug te doen.
Dat lijkt me voor hem ook fijn, dat hij weet dat je het wél waardeert en ook 'terugvoelt' maar het in de regel anders uit.Ja dat laatste heb ik ook wel eens over zitten denken, maar dan krijg ik het mijn pen niet uit . Wie weet komt het nog. Toen hij me voor het eerst een keer aan de telefoon iets zei over dat ik mooi was ofzo zei ik wel dat ik niet zo gewend was om dat soort dingen te horen. "Zal ik het dan niet meer doen"? vroeg hij toen, hahaha!. Heb maar snel geantwoord adt ik er nog aan moest wennen, maar dat hij zich zeker niet heoft in te houden.
Leuk topic dit! Deels ook herkenbaar.
Maar aromatica, zou het kunnen dat jij je op een bepaalde manier schuldig voelt, dat jij al die fijne gevoelens die jij ook hebt, niet aan hem kenbaar maakt?
Ja, ik denk het het wel. Het is niet dat ik geforceerd heel romantisch wil doen hoor, maar meer dat het bij hem kennelijk zo vanzelfsprekend gaat, terwijl ik dicht klap. ik wil het ook zo graag kunnen, vooral omdat ik die gevoelens dus ook heb. Tgen vriendinnen kan ik zo een uur lopen vertellen wat er allemaal wel niet zo geweldig aan hem is (doe het niet een uur lang hoor, arme vriendinnen!), maar tegen hem dan weer niet.
Ik zou denken, er zijn twee wegen om te bewandelen. De ene is wat luchtiger, grapjes erin houden en veel van de tips volgen die hier gegeven worden (vooral het ondergaan en écht oprecht dankjewel zeggen). Een andere weg die je misschien ook eens een keer zou kunnen bewandelen, is hem één keer een brief sturen waarin je schrijft (niet iets makkelijker dan praten) hoe gek je op hem bent, hoe geweldig je het vindt dat hij al die dingen tegen je zegt/voor je doet, maar dat je daar op een bepaalde manier ook verlegen/onzeker van wordt dus nog moet leren dat terug te doen.
Dat lijkt me voor hem ook fijn, dat hij weet dat je het wél waardeert en ook 'terugvoelt' maar het in de regel anders uit.Ja dat laatste heb ik ook wel eens over zitten denken, maar dan krijg ik het mijn pen niet uit . Wie weet komt het nog. Toen hij me voor het eerst een keer aan de telefoon iets zei over dat ik mooi was ofzo zei ik wel dat ik niet zo gewend was om dat soort dingen te horen. "Zal ik het dan niet meer doen"? vroeg hij toen, hahaha!. Heb maar snel geantwoord adt ik er nog aan moest wennen, maar dat hij zich zeker niet heoft in te houden.
donderdag 3 december 2009 om 13:31
Dit had ik kunnen schrijven. Ik ben ook zo lomp af en toe. Mijn mister vriend is ook van het complimenten geven en z'n gevoelens uiten. En ik dus niet... Ik probeer nu af en toe toch te zeggen wat ik voel. Dat dat er dan een beetje raar uitkomt, moet hij maar snappen. Zo ben ik nou eenmaal. Ik heb gemerkt dat ik wel beter ben in het via mail of sms uiten van m'n gevoel. Het zeggen is een anders verhaal. Ik ben trouwens ook goed in het weglachen van complimenten .
Ik heb hem gezegd dat ik niet zo goed ben met woorden, maar dat ik heel blij ben met hem. Verder weet hij wel dat ik af en toe, of eigenlijk meestal, lomp en raar kan reageren.
Ik ben overigens blij dat ik niet de enige aromantische doos ben !
Ik heb hem gezegd dat ik niet zo goed ben met woorden, maar dat ik heel blij ben met hem. Verder weet hij wel dat ik af en toe, of eigenlijk meestal, lomp en raar kan reageren.
Ik ben overigens blij dat ik niet de enige aromantische doos ben !
donderdag 3 december 2009 om 23:22
Lieve dames,
Ik denk niet zozeer dat men niet romantisch is (aromatica; je geeft ook aan dat je attent bent en bijv van strandwandelingen etc houdt) maar dat jullie het moeilijk vinden om je open en dus kwetsbaar op te stellen.
Ik herken dat ergens ook.
Het voelt heel breekbaar om iets uit te spreken wat zich in je lichaam manifesteert (gevoelens van verliefdheid). En omdat je dit soort zaken ook niet vaak zegt, voelt het wat onwennig en onhandig, waardoor je je minder zeker voelt dan wanneer je bijv. een biertje in de kroeg besteld (wat je gewend bent).
Ik denk dus dat het vooral gaat in het toelaten van lieve woorden, en dat kan alleen als je je daarvoor open (en dus kwetsbaar) opstelt.
Het heeft ook wel met overgave te maken. Want waar is (voor je gevoel) het einde als je gaat ventileren wat je voelt ... ?
En ik voel het ook wel zo dat ik daarmee een risico loop; stel het gaat mis, dan heb ik zoveel van mezelf laten zien ...
Maar uiteindelijk is het idd het belangrijkst dicht bij jezelf (en dus je gevoel) te blijven en het ook de tijd te geven. Step by step en verwacht niet meteen een grootse verandering in jezelf.
Succes!
Ik denk niet zozeer dat men niet romantisch is (aromatica; je geeft ook aan dat je attent bent en bijv van strandwandelingen etc houdt) maar dat jullie het moeilijk vinden om je open en dus kwetsbaar op te stellen.
Ik herken dat ergens ook.
Het voelt heel breekbaar om iets uit te spreken wat zich in je lichaam manifesteert (gevoelens van verliefdheid). En omdat je dit soort zaken ook niet vaak zegt, voelt het wat onwennig en onhandig, waardoor je je minder zeker voelt dan wanneer je bijv. een biertje in de kroeg besteld (wat je gewend bent).
Ik denk dus dat het vooral gaat in het toelaten van lieve woorden, en dat kan alleen als je je daarvoor open (en dus kwetsbaar) opstelt.
Het heeft ook wel met overgave te maken. Want waar is (voor je gevoel) het einde als je gaat ventileren wat je voelt ... ?
En ik voel het ook wel zo dat ik daarmee een risico loop; stel het gaat mis, dan heb ik zoveel van mezelf laten zien ...
Maar uiteindelijk is het idd het belangrijkst dicht bij jezelf (en dus je gevoel) te blijven en het ook de tijd te geven. Step by step en verwacht niet meteen een grootse verandering in jezelf.
Succes!
donderdag 3 december 2009 om 23:56
Roos, dat vind ik wel een interesantie insteek. Ik ben het inderdaad niet gewend. Ik denk ook dat ik in het verleden nog wel eens mannen (nou ja, twee) heb afgeschrikt door heel onbevangen meteen te laten zien wat ik voor ze voelde. Dat het niet wederzijds was, vond ik eigenlijk niet het ergste (klein deukje in het ego), meer dat ze er nogal ongemakkelijk op reageerden, of er zelfs een beetje bang voor waren, of me ineens negeerden. Dat vond ik een stuk erger eigenlijk. (Vooral omdat het met het excuus 'maar ik wilde je niet kwetsen' kwam. Maar goed, dat is weer een ander verhaal....
). Ik ben ergens wel een beetje bang dat als ik alles laat zien ik er iemand mee weg jaag.
En het is gewoon allemaal vooral heel leuk samen (oh, ik vind hem zo leuk, ik zou wel de hele dag het over hem kunnen hebben!). Heb ook niet echt een probleem, behalve dat ik me graag wat meer zou kunnen uiten.
). Ik ben ergens wel een beetje bang dat als ik alles laat zien ik er iemand mee weg jaag. En het is gewoon allemaal vooral heel leuk samen (oh, ik vind hem zo leuk, ik zou wel de hele dag het over hem kunnen hebben!). Heb ook niet echt een probleem, behalve dat ik me graag wat meer zou kunnen uiten.
vrijdag 4 december 2009 om 00:17
Roos, je slaat de spijker op z'n kop! Dat is het inderdaad. Nu ik het ineens van jou zo lees, snap ik mezelf ineens een stuk beter.
En het stap voor stap nemen is ook zeker een goede tip. Bij mij werkt dat in ieder geval wel. Ik heb mijn mister Vriend stap voor stap leren vertrouwen en heb hem pasgeleden wat persoonlijke zooi verteld. Normaal gesproken zou ik dat niet durven, maar omdat ik mezelf kwetsbaarder op wil(de) stellen, heb ik het toch gedaan. Daar heb ik overigens wel een aantal schoppen onder mijn kont voor gehad van een aantal lieve forumsters . Maar het is helemaal niet zo eng om jezelf kwetsbaar op te stellen.
Dat kan ook komen doordat ik heel goed ben in kleine dingen uit te laten groeien in enorm enge grote drempels
En Aromatica, het komt vast wel goed met ons als we het gewoon langzaam aanpakken...
En het stap voor stap nemen is ook zeker een goede tip. Bij mij werkt dat in ieder geval wel. Ik heb mijn mister Vriend stap voor stap leren vertrouwen en heb hem pasgeleden wat persoonlijke zooi verteld. Normaal gesproken zou ik dat niet durven, maar omdat ik mezelf kwetsbaarder op wil(de) stellen, heb ik het toch gedaan. Daar heb ik overigens wel een aantal schoppen onder mijn kont voor gehad van een aantal lieve forumsters . Maar het is helemaal niet zo eng om jezelf kwetsbaar op te stellen.
Dat kan ook komen doordat ik heel goed ben in kleine dingen uit te laten groeien in enorm enge grote drempels
En Aromatica, het komt vast wel goed met ons als we het gewoon langzaam aanpakken...
vrijdag 4 december 2009 om 14:36
Ja ik denk dat we door slechte ervaringen een hoop enthousiasme en primaire reacties afleveren. Zonde eigenlijk, maar wel heel logisch. Het is ook zo: als je iets hardop uitspreekt, dan is het echt zo. Dat kan ook erg confronterend voor jezelf zijn, terwijl je misschien eigenlijk een risico wilt afdekken (hem niet kwijtraken, geen pijn gedaan willen worden). Dus zodra je je gevoelens uitspreekt, kun je niet meer terug. Voor je gevoel dan... En dan weet je dat de Totale Overgave gaat beginnen, en als IETS eng is ....
@aromatica; dat is ook wel erg herkenbaar; kleine dingen tot iets groots laten uitgroeien. Waarom doen wij vrouwen dat eigenlijk? We willen niet 'zeiken' dus gaan niet ieder detail of gevoeletje van ongenoegen uiten. Maar wat doen we vervolgens? We slaan dat detail op (laten het niet los) en als die emmer overloopt, dan exploderen we. En dan verwachten we ondertussen dat die kerels dat 'wel begrijpen' of 'hadden kunnen zien aankomen / aanvoelen'. Totaal off topic, maar wel zo een raar fenomeen, en voor zoveel vrouwen herkenbaar ...
Rare wezens zijn we he? Misschien moesten we es wat minder over zaken nadenken (net als de meeste mannen) en ons gewoon wat meer laten leiden door het moment.
Maar ja; dat behoeft oefening en geduld en step by step....
@aromatica; dat is ook wel erg herkenbaar; kleine dingen tot iets groots laten uitgroeien. Waarom doen wij vrouwen dat eigenlijk? We willen niet 'zeiken' dus gaan niet ieder detail of gevoeletje van ongenoegen uiten. Maar wat doen we vervolgens? We slaan dat detail op (laten het niet los) en als die emmer overloopt, dan exploderen we. En dan verwachten we ondertussen dat die kerels dat 'wel begrijpen' of 'hadden kunnen zien aankomen / aanvoelen'. Totaal off topic, maar wel zo een raar fenomeen, en voor zoveel vrouwen herkenbaar ...
Rare wezens zijn we he? Misschien moesten we es wat minder over zaken nadenken (net als de meeste mannen) en ons gewoon wat meer laten leiden door het moment.
Maar ja; dat behoeft oefening en geduld en step by step....
