Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
woensdag 22 augustus 2007 om 10:18
De vader van je kinderen heeft natuurlijk helemaal geen recht van spreken: als het hem niet zint dat jullie zoon wordt opgenomen kan hij altijd zelf nog voor hem gaan zorgen toch? Geen idee of je dit zelf een vooruitgang zou vinden.
Evengoed geldt voor de familie: als zij het niet eens zijn met deze plaatsing zullen zij je ondersteuning moeten bieden. Zoonlief op een vaste dag in de week opvangen is dan toch wel het minste.
Wat voor antwoord hebben zij als jij ze zegt dat je je zorgen maakt om zijn agressie?
Is er by the way geen ambulante opvang meer voor een jongen van zijn leeftijd? Zo iets als een Boddaert centrum -kinderen worden na schooltijd opgevangen tot een uur of vijf, zes; ouders krijgen begeleiding en opvoedingsondersteuning-
Evengoed geldt voor de familie: als zij het niet eens zijn met deze plaatsing zullen zij je ondersteuning moeten bieden. Zoonlief op een vaste dag in de week opvangen is dan toch wel het minste.
Wat voor antwoord hebben zij als jij ze zegt dat je je zorgen maakt om zijn agressie?
Is er by the way geen ambulante opvang meer voor een jongen van zijn leeftijd? Zo iets als een Boddaert centrum -kinderen worden na schooltijd opgevangen tot een uur of vijf, zes; ouders krijgen begeleiding en opvoedingsondersteuning-
woensdag 22 augustus 2007 om 10:27
Hallo Mamzelle, wat goed van jou...Boddaertcentrum is hij al geweest, toen hij jonger was; de begeleiding daar was niet zo goed, ze ontkenden de problemen, het zou aan de echtscheiding liggen, en verder wilden ze niets horen van problemen bij mijn zoon (autisme was toen nog niet vastgesteld, en wilden ze daar niets over horen....). Maar veel mensen kennen die centra niet, jij wel?
Is in elk geval nu nog even zoeken naar een weg, zal hier vandaag waarschijnlijk weer over gebeld worden....
Groetjes,
Nicole
Is in elk geval nu nog even zoeken naar een weg, zal hier vandaag waarschijnlijk weer over gebeld worden....
Groetjes,
Nicole
woensdag 22 augustus 2007 om 10:27
Nicole, jij weet dat je niet voor de makkelijkste weg kiest, maar dat je deze beslissing maakt, juist uit liefde, omdat je een moeder bent die dus durft te kijken naar wat het allerbeste zou zijn voor haar kinderen.
Ik vind dat anderen daar respect voor moeten hebben, zich nu moeten proberen in te leven om te voelen hoe het voor jou zou moeten zijn om voor zo'n ingrijpende keuze te staan, die twijfels te hebben...
En de hulpverlener die jouw gezin helpt, zegt zelf dat de situatie ernstig is.
Ik hoop dat je iemand vindt om hier over te kunnen praten, iemand die goed begrijpt wat je doormaakt als je een keuze voor uithuisplaatsing moet maken terwijl jij natuurlijk je zoon het liefst thuis wilt hebben...
En jij hebt niet gefaald! Vergeet niet dat je het juist mogelijk kunt maken op deze manier dat iedereen het beter krijgt!
Je zoon zal zich vast, na een tijdje, veiliger gaan voelen omdat hij beter begeleid wordt en in een vertrouwd ritme komt, speciaal voor hem goed.
Dus je kiest voor allebei je kinderen, en wat ik ook heel belangrijk vond in wat je schreef, is dat je hoopt met deze beslissing ruimte te kunnen maken om weer samen leuke dingen te doen...dat je dat erg mist omdat alles nu zo moeizaam gaat en vaak negatief is...
die wens zegt toch ook heel veel? Je wilt graag weer de band met je kinderen versterken, op een positieve manier, en daarvoor is misschien deze keuze wel echt nodig?
Liefs!
Hoi Mamzie, zit in het verkeerde reageervenster, maar hier een knuffel!
Ik vind dat anderen daar respect voor moeten hebben, zich nu moeten proberen in te leven om te voelen hoe het voor jou zou moeten zijn om voor zo'n ingrijpende keuze te staan, die twijfels te hebben...
En de hulpverlener die jouw gezin helpt, zegt zelf dat de situatie ernstig is.
Ik hoop dat je iemand vindt om hier over te kunnen praten, iemand die goed begrijpt wat je doormaakt als je een keuze voor uithuisplaatsing moet maken terwijl jij natuurlijk je zoon het liefst thuis wilt hebben...
En jij hebt niet gefaald! Vergeet niet dat je het juist mogelijk kunt maken op deze manier dat iedereen het beter krijgt!
Je zoon zal zich vast, na een tijdje, veiliger gaan voelen omdat hij beter begeleid wordt en in een vertrouwd ritme komt, speciaal voor hem goed.
Dus je kiest voor allebei je kinderen, en wat ik ook heel belangrijk vond in wat je schreef, is dat je hoopt met deze beslissing ruimte te kunnen maken om weer samen leuke dingen te doen...dat je dat erg mist omdat alles nu zo moeizaam gaat en vaak negatief is...
die wens zegt toch ook heel veel? Je wilt graag weer de band met je kinderen versterken, op een positieve manier, en daarvoor is misschien deze keuze wel echt nodig?
Liefs!
Hoi Mamzie, zit in het verkeerde reageervenster, maar hier een knuffel!
woensdag 22 augustus 2007 om 11:38
Mijn oudste kinderen zouden naar een Boddaert centrum zijn gegaan in plaats van naar hun vader als ik iets meer medewerking bij mijn laatste ex had gevonden. Op de intakedag sleurde hij me naar het gemeentehuis om de aangifte van onze zoon te regelen, dat kon beslist geen dag of geen uurtje wachten. Om een indruk te geven van hoe de prioriteiten lagen in die tijd.
Ook hier overigens aan alle kanten onbegrip toen. Mijn partner en de vader van de kinderen, ze vonden het beiden onzin. Het lag niet aan die kinderen, ik moest het zelf maar oplossen -met hulp van mijn partner, zo dacht die er zelf echt nog over-
Ik was murw. Een maand later zijn de kinderen naar hun vader gegaan. Had geen fut meer om alles met het Boddaert centrum nog goed te regelen, en die wilden ook inzet van beide volwassenen in mijn huis.
Nicole, je bent inmiddels al jaren verder. Er is een diagnose. Probeer voor jezelf uit te zoeken of je aan uithuisplaatsing denkt omdat je murw bent, of omdat er echt geen andere optie is. Zelfs dat oude Boddaert centrum kan door personeelswisselingen of veranderde inzichten nu wel een veilige plek zijn voor je zoon en voor jullie.
Ook hier overigens aan alle kanten onbegrip toen. Mijn partner en de vader van de kinderen, ze vonden het beiden onzin. Het lag niet aan die kinderen, ik moest het zelf maar oplossen -met hulp van mijn partner, zo dacht die er zelf echt nog over-
Ik was murw. Een maand later zijn de kinderen naar hun vader gegaan. Had geen fut meer om alles met het Boddaert centrum nog goed te regelen, en die wilden ook inzet van beide volwassenen in mijn huis.
Nicole, je bent inmiddels al jaren verder. Er is een diagnose. Probeer voor jezelf uit te zoeken of je aan uithuisplaatsing denkt omdat je murw bent, of omdat er echt geen andere optie is. Zelfs dat oude Boddaert centrum kan door personeelswisselingen of veranderde inzichten nu wel een veilige plek zijn voor je zoon en voor jullie.
woensdag 22 augustus 2007 om 12:05
quote:mamzelle schreef op 22 augustus 2007 @ 11:49:
Voel me een klagend slachtoffer. Eén van die vele keren dat ik voor mijn kinderen had kunnen kiezen en het niet heb gedaan. Kijk er nu op terug en vraag me af hoe ik toen zo verschrikkelijk stuk heb kunnen zijn.
Mamzelle, ik vind je geen klagend slachtoffer, weet goed hoe jij je toen gevoeld moet hebben. Er gaat zoveel tijd en ellende aan vooraf, dat je op dat moment gewoon geen andere optie meer ziet. Zeker als je geen medewerking krijgt. Ik hoop dat jouw kinderen dat ook ooit inzien, en weer contact met je zoeken, je verdient het!
Verdorie, de hulpverlening is toch vaak slecht, en als je dan van je omgeving geen medewerking krijgt, etc. dan ga je er toch aan onderdoor...
Als je iets kwijt wil, of hier of via mail of ander forum....gewoon doen.
Liefs,
Nicole
Voel me een klagend slachtoffer. Eén van die vele keren dat ik voor mijn kinderen had kunnen kiezen en het niet heb gedaan. Kijk er nu op terug en vraag me af hoe ik toen zo verschrikkelijk stuk heb kunnen zijn.
Mamzelle, ik vind je geen klagend slachtoffer, weet goed hoe jij je toen gevoeld moet hebben. Er gaat zoveel tijd en ellende aan vooraf, dat je op dat moment gewoon geen andere optie meer ziet. Zeker als je geen medewerking krijgt. Ik hoop dat jouw kinderen dat ook ooit inzien, en weer contact met je zoeken, je verdient het!
Verdorie, de hulpverlening is toch vaak slecht, en als je dan van je omgeving geen medewerking krijgt, etc. dan ga je er toch aan onderdoor...
Als je iets kwijt wil, of hier of via mail of ander forum....gewoon doen.
Liefs,
Nicole
woensdag 22 augustus 2007 om 12:17
Ik ben een stille meelezer van julie topic ik hoop dat jullie dat niet erg vinden...
Nu wil ik toch even inbreken hier om Mamzie een hele dikke knuffel te geven...
Verder een knuffel voor iedereen die er eentje nodig heeft...
Ik herken veel van jullie verhalen maar ben zelf nog niet zo ver om mijn verhaal hier neer te zetten,dus voorlopig blijf ik een stille meelezer... (f)
Nu wil ik toch even inbreken hier om Mamzie een hele dikke knuffel te geven...
Verder een knuffel voor iedereen die er eentje nodig heeft...
Ik herken veel van jullie verhalen maar ben zelf nog niet zo ver om mijn verhaal hier neer te zetten,dus voorlopig blijf ik een stille meelezer... (f)
woensdag 22 augustus 2007 om 12:26
Superstar, in ieder geval welkom en je bent welkom om mee te schrijven hoor.
Mamz,
Nicolle, het blijft lastig he, maar ga alsjeblieft af op je eigen oordeel. Jij bent degeen die je kind het beste kent en zijn vader praat natuurlijk ook alleen makkelijk vanaf de zijlijn en familie nog meer. Zij leven niet met de dagelijkse realiteit die jij meemaakt, en het blijft voor anderen altijd makkelijk om te zeggen ik zou het anders doen. En weet je, het vervelende is dat het geen zichtbare "handicap" is. Als je zoon iets lichamelijks zou hebben waarvoor hij behandeld zou moeten worden en daarvoor uit huis zou moeten zal het oordeel van de omgeving al veel anders zijn.
Echter de realiteit is dat, als dit doorgaat, het bij jou onleefbaar wordt voor iedereen en dat je ook niet meer kunt genieten van de leuke momenten want je leeft altijd in angst voor wat er komen gaat. En het valt niet mee je kind te laten gaan maar ik denk dat het in het belang van jullie alledrie is. Als de spanningen afnemen komt er ook weer ruimte voor gezelligheid. Voor iedereen.
Iseo
Mamz,
Nicolle, het blijft lastig he, maar ga alsjeblieft af op je eigen oordeel. Jij bent degeen die je kind het beste kent en zijn vader praat natuurlijk ook alleen makkelijk vanaf de zijlijn en familie nog meer. Zij leven niet met de dagelijkse realiteit die jij meemaakt, en het blijft voor anderen altijd makkelijk om te zeggen ik zou het anders doen. En weet je, het vervelende is dat het geen zichtbare "handicap" is. Als je zoon iets lichamelijks zou hebben waarvoor hij behandeld zou moeten worden en daarvoor uit huis zou moeten zal het oordeel van de omgeving al veel anders zijn.
Echter de realiteit is dat, als dit doorgaat, het bij jou onleefbaar wordt voor iedereen en dat je ook niet meer kunt genieten van de leuke momenten want je leeft altijd in angst voor wat er komen gaat. En het valt niet mee je kind te laten gaan maar ik denk dat het in het belang van jullie alledrie is. Als de spanningen afnemen komt er ook weer ruimte voor gezelligheid. Voor iedereen.
Iseo
woensdag 22 augustus 2007 om 12:37
Lieve, lieve, lieve Mamz,
Ik word gewoon een beetje kwaad als ik dit lees. Een klagend slachtoffer? Ja! Mag het alsjeblieft? Je kinderen zitten potverdomme in een ander werelddeel, je weet niet waar, je weet niet wanneer je ze weer zult zien. Mag je klagen? Ja! En huilen, brullen, janken, met je hoofd tegen de muur beuken, de haren uit je hoofd trekken, zo doorslaan dat je jezelf pijn doet, zo instorten dat je in een inrichting opgenomen moet worden, zo wanhopig zijn dat je er een eind aan wil maken.
Jij houdt het bij klagen. Hoeveel energie moet dat wel niet kosten? Om elke dag weer op te staan en door te gaan, je andere kinderen te verzorgen, ondanks alles proberen er voor hen te zijn en hun het beste te geven wat je in je hebt. Je doet het toch maar Mamz. Elke dag weer. Ik weet bij God niet of ik de kracht zou hebben. Ik zou eerder in één van bovengenoemde scenario's vervallen, ben ik bang.
En slachtoffer? Dat zou ik wel denken ja. Welke medewerking heb jij gekregen toen je vocht voor je kinderen? Je houdt jezelf nog steeds voor de gek dat je destijds een keuze had Mamz. Die had je niet. Jij máákte een andere keuze voor je kinderen, maar door de tegenwerking van alle kanten kón je die keuze niet doorzetten. Je kón het niet. Toen had je geen keuze meer, die werd je ontnomen.
Je was helemaal kapotgemaakt door die ex van je. Dat kun je je nu goddank niet meer voorstellen, maar dat was wel de realiteit toen. Hij was de dader, jij het slachtoffer. Het slachtoffer heeft een slecht image. Het laat zich dingen overkomen, verzet zich niet, werkt feitelijk mee aan het onrecht dat het wordt aangedaan.
Maar zo werkt het niet. Een slachtoffer ondergaat leed maar speelt daar zelf geen rol in. Elke "medewerking" is ingegeven door overlevingsdrang, een poging de schade te beperken. Een slachtoffer is níet medeschuldig aan het onrecht!
Dus accepteer nu maar dat jij inderdaad een slachtoffer was. Dat betekent niet dat je willoos of zwak was, het betekent alleen maar dat je ex sterker was. Je hebt gevochten en verloren. Je kon niet tegen hem op. Als ik aan jou denk, stel ik me een leeuwin voor die tot het uiterste voor haar kinderen heeft gevochten. Toen hij ze meenam, lag jij uitgeput op de grond. Je hebt je helemaal kapotgevochten. Je hebt je kinderen niet aan hem meegegeven, hij heeft ze je afgenomen.
Denk je dat hij zich wel eens schuldig heeft gevoeld? Dat hij erover heeft nagedacht wat hij zijn kinderen aandeed door ze hun moeder te ontnemen? Heeft hij maatregelen genomen om ervoor te zorgen dat ze weer bij jou zouden komen als hem iets overkwam? Ook toen hij ziek was? Zodat ze dan ten minste nog één ouder zouden hebben. Nee.
Híj is de klootzak in dit verhaal Mamz.
dubio
Ik word gewoon een beetje kwaad als ik dit lees. Een klagend slachtoffer? Ja! Mag het alsjeblieft? Je kinderen zitten potverdomme in een ander werelddeel, je weet niet waar, je weet niet wanneer je ze weer zult zien. Mag je klagen? Ja! En huilen, brullen, janken, met je hoofd tegen de muur beuken, de haren uit je hoofd trekken, zo doorslaan dat je jezelf pijn doet, zo instorten dat je in een inrichting opgenomen moet worden, zo wanhopig zijn dat je er een eind aan wil maken.
Jij houdt het bij klagen. Hoeveel energie moet dat wel niet kosten? Om elke dag weer op te staan en door te gaan, je andere kinderen te verzorgen, ondanks alles proberen er voor hen te zijn en hun het beste te geven wat je in je hebt. Je doet het toch maar Mamz. Elke dag weer. Ik weet bij God niet of ik de kracht zou hebben. Ik zou eerder in één van bovengenoemde scenario's vervallen, ben ik bang.
En slachtoffer? Dat zou ik wel denken ja. Welke medewerking heb jij gekregen toen je vocht voor je kinderen? Je houdt jezelf nog steeds voor de gek dat je destijds een keuze had Mamz. Die had je niet. Jij máákte een andere keuze voor je kinderen, maar door de tegenwerking van alle kanten kón je die keuze niet doorzetten. Je kón het niet. Toen had je geen keuze meer, die werd je ontnomen.
Je was helemaal kapotgemaakt door die ex van je. Dat kun je je nu goddank niet meer voorstellen, maar dat was wel de realiteit toen. Hij was de dader, jij het slachtoffer. Het slachtoffer heeft een slecht image. Het laat zich dingen overkomen, verzet zich niet, werkt feitelijk mee aan het onrecht dat het wordt aangedaan.
Maar zo werkt het niet. Een slachtoffer ondergaat leed maar speelt daar zelf geen rol in. Elke "medewerking" is ingegeven door overlevingsdrang, een poging de schade te beperken. Een slachtoffer is níet medeschuldig aan het onrecht!
Dus accepteer nu maar dat jij inderdaad een slachtoffer was. Dat betekent niet dat je willoos of zwak was, het betekent alleen maar dat je ex sterker was. Je hebt gevochten en verloren. Je kon niet tegen hem op. Als ik aan jou denk, stel ik me een leeuwin voor die tot het uiterste voor haar kinderen heeft gevochten. Toen hij ze meenam, lag jij uitgeput op de grond. Je hebt je helemaal kapotgevochten. Je hebt je kinderen niet aan hem meegegeven, hij heeft ze je afgenomen.
Denk je dat hij zich wel eens schuldig heeft gevoeld? Dat hij erover heeft nagedacht wat hij zijn kinderen aandeed door ze hun moeder te ontnemen? Heeft hij maatregelen genomen om ervoor te zorgen dat ze weer bij jou zouden komen als hem iets overkwam? Ook toen hij ziek was? Zodat ze dan ten minste nog één ouder zouden hebben. Nee.
Híj is de klootzak in dit verhaal Mamz.
dubio
Ga in therapie!
woensdag 22 augustus 2007 om 12:44
Ik zit er een beetje doorheen. Ik steven af op een doorbraak en ik ben er zo bang voor. Ik was bij de psycholoog en ze heeft me de waarheid keihard in mijn gezicht gesmeten. Het is voorbij, hij heeft voor zijn gezin gekozen, hij is weg.
Dat doet pijn. Heel heel heel veel pijn Maar ik werd ook gek van de onzekerheid. Het wachten was begonnen. Hoelang zou dat moeten duren? Dagen, weken, maanden? Al die tijd jank ik de ogen uit mijn hoofd en ga ik kapot aan een verdriet dat ik niet durf te voelen. Ik word heen en weer geslingerd tussen wanhoop (want het is voorbij) en hoop (want misschien is het niet voorbij?). Daar kan ik niet meer tegen. Ik moet de waarheid, hoe hard ook, onder ogen zien.
Help me meisjes.
Dat doet pijn. Heel heel heel veel pijn Maar ik werd ook gek van de onzekerheid. Het wachten was begonnen. Hoelang zou dat moeten duren? Dagen, weken, maanden? Al die tijd jank ik de ogen uit mijn hoofd en ga ik kapot aan een verdriet dat ik niet durf te voelen. Ik word heen en weer geslingerd tussen wanhoop (want het is voorbij) en hoop (want misschien is het niet voorbij?). Daar kan ik niet meer tegen. Ik moet de waarheid, hoe hard ook, onder ogen zien.
Help me meisjes.
Ga in therapie!
woensdag 22 augustus 2007 om 12:55
Lieve Dubiootje,
Je kent me niet, maar ik lees al een tijdje met jullie mee en ik heb een grenzeloze bewondering voor jullie, stuk voor stuk. Wat zijn jullie sterk!
Dus... ik weet niet of er iemand bij je is (ik gok van niet). Misschien kun je een vriendin bellen? En misschien moet je het dan maar laten komen... Ga maar voor die optie die je net bij Mamz opperde: huil, jank, brul, sla met je hoofd tegen de muur (niet te vaak en niet te hard alsjeblieft) en doe het allemaal nog een keer. Net zo lang tot je niet meer kunt. Tot je uitgeput bent. En als je dan opkijkt, ben je er nog steeds, haal je nog steeds adem en draait de wereld nog altijd rond. Hij is niet je Alles, Dubiootje, al voelt dat nu misschien nog wel zo. Je bent zelf je Alles.
Wat niet wil zeggen dat je niet heel verdrietig mag zijn, trouwens.
Heel veel liefs en sterkte!
Je kent me niet, maar ik lees al een tijdje met jullie mee en ik heb een grenzeloze bewondering voor jullie, stuk voor stuk. Wat zijn jullie sterk!
Dus... ik weet niet of er iemand bij je is (ik gok van niet). Misschien kun je een vriendin bellen? En misschien moet je het dan maar laten komen... Ga maar voor die optie die je net bij Mamz opperde: huil, jank, brul, sla met je hoofd tegen de muur (niet te vaak en niet te hard alsjeblieft) en doe het allemaal nog een keer. Net zo lang tot je niet meer kunt. Tot je uitgeput bent. En als je dan opkijkt, ben je er nog steeds, haal je nog steeds adem en draait de wereld nog altijd rond. Hij is niet je Alles, Dubiootje, al voelt dat nu misschien nog wel zo. Je bent zelf je Alles.
Wat niet wil zeggen dat je niet heel verdrietig mag zijn, trouwens.
Heel veel liefs en sterkte!
woensdag 22 augustus 2007 om 13:00
woensdag 22 augustus 2007 om 13:08
Blijftblozen, je klinkt precies als mijn psychologe Ik zit helaas op mijn werk maar heb wel de hulp van een collega/vriendin ingeroepen, die me nu mee uit lunchen neemt en waar ik vanavond kan crashen. Ik wil niet alleen thuis zijn vanavond. Voor dit weekend regel ik een massage (advies van psych), zo eentje waarbij alle blokkades worden opgeheven en de hele boel moet loskomen. Genoemde vriendin gaat me opvangen. Ze zegt haar andere plannen af.
Zon, met helpen bedoel ik precies dit
Iseo, lieverd, je bent er altijd voor me
Zon, met helpen bedoel ik precies dit
Iseo, lieverd, je bent er altijd voor me
Ga in therapie!
woensdag 22 augustus 2007 om 14:24
Dubio, je hebt natuurlijk gelijk. Ik ben beslist niet de enige die heeft gefaald in het verhaal van mijn kinderen. Maar zal die wetenschap genoeg zijn, als ik ze ooit weer onder ogen kom?
Ben jij zelf eigenlijk al eens bóos geworden op je geliefde? Durf je dat gevoel toe te laten. Ik weet niet of hij bekend is met jouw verhaal, maar ik, hier, vanaf de zijkant, kan eigenlijk alleen maar godsgruwelijk boos worden op een man die heeft genoten zolang als 'ie kon en jou nu maar mooi laat stikken met de scherven.
Ben jij zelf eigenlijk al eens bóos geworden op je geliefde? Durf je dat gevoel toe te laten. Ik weet niet of hij bekend is met jouw verhaal, maar ik, hier, vanaf de zijkant, kan eigenlijk alleen maar godsgruwelijk boos worden op een man die heeft genoten zolang als 'ie kon en jou nu maar mooi laat stikken met de scherven.
woensdag 22 augustus 2007 om 15:40
quote:mamzelle schreef op 22 augustus 2007 @ 14:24:
Dubio, je hebt natuurlijk gelijk. Ik ben beslist niet de enige die heeft gefaald in het verhaal van mijn kinderen. Maar zal die wetenschap genoeg zijn, als ik ze ooit weer onder ogen kom?
Nee, jij hebt NIET gefaald. Jij bent de enige geweest die altijd, onvoorwaardelijk, voor ze is opgekomen, die altijd in de eerste plaats voor hen belangen streed.
Geloof je nog steeds dat je een keus had?
Ben jij zelf eigenlijk al eens bóos geworden op je geliefde? Durf je dat gevoel toe te laten. Ik weet niet of hij bekend is met jouw verhaal, maar ik, hier, vanaf de zijkant, kan eigenlijk alleen maar godsgruwelijk boos worden op een man die heeft genoten zolang als 'ie kon en jou nu maar mooi laat stikken met de scherven.
Ja, ik ben ook boos. Ik vind het verschrikkelijk oneerlijk. Ik verdien dit niet. Hij heeft míj potverdomme verleid, liet me niet met rust terwijl ik maandenlang streed tegen mijn gevoelens. Ja, hij is altijd eerlijk geweest over de inzet. Hij is altijd duidelijk geweest dat hij bij zijn gezin bleef en dat dat voorging. Destijds was dat nog wederzijds. Maar de verhoudingen kwamen natuurlijk anders te liggen toen mijn huwelijk eindigde.
Bovendien zie ik, met de gebruikelijke wijsheid achteraf, in dat ik toen totaal niet kon inschatten wat het betekende. De afspraken waren duidelijk, maar voor het gevoel kun je geen regels maken
Daar hebben we ons allebei op verkeken. Ik denk dat dat ons uiteindelijk ook fataal is geworden. De theorie was dat het een aanvulling op ons leven zou zijn, de praktijk was dat het ons leven beheerste. Alles stond in het teken van elkaar kunnen zien, daar hadden we bijna een dagtaak aan.
Niet dat ik met deze wijsheid een andere keus zou hebben gemaakt... of misschien wel, dat is niet zo belangrijk. Ik heb geen seconde spijt dat ik deze liefde in mijn leven heb toegelaten. Ze heeft me heel veel gebracht... maar ook dit verdriet ja. Ik wist van tevoren dat deze relatie me pijn zou brengen, ik accepteerde dat risico en moet er nu doorheen.
Kan even niet verder schrijven.
Dubio, je hebt natuurlijk gelijk. Ik ben beslist niet de enige die heeft gefaald in het verhaal van mijn kinderen. Maar zal die wetenschap genoeg zijn, als ik ze ooit weer onder ogen kom?
Nee, jij hebt NIET gefaald. Jij bent de enige geweest die altijd, onvoorwaardelijk, voor ze is opgekomen, die altijd in de eerste plaats voor hen belangen streed.
Geloof je nog steeds dat je een keus had?
Ben jij zelf eigenlijk al eens bóos geworden op je geliefde? Durf je dat gevoel toe te laten. Ik weet niet of hij bekend is met jouw verhaal, maar ik, hier, vanaf de zijkant, kan eigenlijk alleen maar godsgruwelijk boos worden op een man die heeft genoten zolang als 'ie kon en jou nu maar mooi laat stikken met de scherven.
Ja, ik ben ook boos. Ik vind het verschrikkelijk oneerlijk. Ik verdien dit niet. Hij heeft míj potverdomme verleid, liet me niet met rust terwijl ik maandenlang streed tegen mijn gevoelens. Ja, hij is altijd eerlijk geweest over de inzet. Hij is altijd duidelijk geweest dat hij bij zijn gezin bleef en dat dat voorging. Destijds was dat nog wederzijds. Maar de verhoudingen kwamen natuurlijk anders te liggen toen mijn huwelijk eindigde.
Bovendien zie ik, met de gebruikelijke wijsheid achteraf, in dat ik toen totaal niet kon inschatten wat het betekende. De afspraken waren duidelijk, maar voor het gevoel kun je geen regels maken
Daar hebben we ons allebei op verkeken. Ik denk dat dat ons uiteindelijk ook fataal is geworden. De theorie was dat het een aanvulling op ons leven zou zijn, de praktijk was dat het ons leven beheerste. Alles stond in het teken van elkaar kunnen zien, daar hadden we bijna een dagtaak aan.
Niet dat ik met deze wijsheid een andere keus zou hebben gemaakt... of misschien wel, dat is niet zo belangrijk. Ik heb geen seconde spijt dat ik deze liefde in mijn leven heb toegelaten. Ze heeft me heel veel gebracht... maar ook dit verdriet ja. Ik wist van tevoren dat deze relatie me pijn zou brengen, ik accepteerde dat risico en moet er nu doorheen.
Kan even niet verder schrijven.
Ga in therapie!
woensdag 22 augustus 2007 om 15:44
woensdag 22 augustus 2007 om 15:50
Ik geloof nog steeds dat ik een keus had, of in elk geval die niet heb uitgewerkt. Mijn ex zei me dat hij zou gaan als ik maar verder zou gaan met de kinderen. Okee, achteraf gezien is het maar zeer de vraag of hij dat echt zou hebben gedaan, maar ik heb het niet geprobeerd, ik heb mezelf als moeder voor deze kinderen opgegeven.
Ik vraag me af hoe ik zou hebben geschreven als er ten tijde van mijn verdriet een forum was, als ik me toen had kunnen uiten. Dubio, ik vind het goed van je dat je je verdriet toelaat, tegenover andere mensen. Ik weet niet of het zal helpen maar hoop van wel natuurlijk.
Ik vraag me af hoe ik zou hebben geschreven als er ten tijde van mijn verdriet een forum was, als ik me toen had kunnen uiten. Dubio, ik vind het goed van je dat je je verdriet toelaat, tegenover andere mensen. Ik weet niet of het zal helpen maar hoop van wel natuurlijk.
woensdag 22 augustus 2007 om 16:21
Superstar, kijk maar wanneer je zo ver bent. Je kan ook al gewoon stukjes en beetjes gaan opschrijven. Het hoeft echt geen samenhangend, chronologisch verhaal te zijn. Valt bij zo'n relatie meestal ook niet mee omdat het vaak verwarrend is en er veel zaken door elkaar lopen. Mijn ervaring is dat je door te reageren op anderen ook al veel dingen voor jezelf duidelijk krijgt.
Hetzelfde geldt voor jou Blijftblozen, nog bedankt voor je lieve woorden
liefs,
dubio
Hetzelfde geldt voor jou Blijftblozen, nog bedankt voor je lieve woorden
liefs,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 22 augustus 2007 om 16:26
quote:mamzelle schreef op 22 augustus 2007 @ 15:50:
Ik geloof nog steeds dat ik een keus had, of in elk geval die niet heb uitgewerkt. Mijn ex zei me dat hij zou gaan als ik maar verder zou gaan met de kinderen.
Dit klinkt meer als een dreigement dan als een keus. Was het niet andersom: ik wil best gaan maar dan sta jij er wel alleen voor met de kinderen?
Okee, achteraf gezien is het maar zeer de vraag of hij dat echt zou hebben gedaan, maar ik heb het niet geprobeerd, ik heb mezelf als moeder voor deze kinderen opgegeven.
Hoe had je die keus kunnen uitwerken? Welke dingen had je achteraf kunnen doen om je kinderen te houden? In hoeverre was je in staat alleen voor twee kinderen te zorgen, financieel, emotioneel, fysiek? Had je een vangnet dat je daarin ging bijstaan? Op wie kon je rekenen in die tijd?
Ik vraag me af hoe ik zou hebben geschreven als er ten tijde van mijn verdriet een forum was, als ik me toen had kunnen uiten. Dubio, ik vind het goed van je dat je je verdriet toelaat, tegenover andere mensen. Ik weet niet of het zal helpen maar hoop van wel natuurlijk.Iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om. Vergis je niet, ik zit mijn verdriet nog heel erg weg te drukken. Erover praten en schrijven is een manier om de ergste druk van de ketel te halen zodat ik niet ontplof. En ik besef dat ik hulp nodig heb en die kan ik alleen krijgen als ik erom vraag.
Ik geloof nog steeds dat ik een keus had, of in elk geval die niet heb uitgewerkt. Mijn ex zei me dat hij zou gaan als ik maar verder zou gaan met de kinderen.
Dit klinkt meer als een dreigement dan als een keus. Was het niet andersom: ik wil best gaan maar dan sta jij er wel alleen voor met de kinderen?
Okee, achteraf gezien is het maar zeer de vraag of hij dat echt zou hebben gedaan, maar ik heb het niet geprobeerd, ik heb mezelf als moeder voor deze kinderen opgegeven.
Hoe had je die keus kunnen uitwerken? Welke dingen had je achteraf kunnen doen om je kinderen te houden? In hoeverre was je in staat alleen voor twee kinderen te zorgen, financieel, emotioneel, fysiek? Had je een vangnet dat je daarin ging bijstaan? Op wie kon je rekenen in die tijd?
Ik vraag me af hoe ik zou hebben geschreven als er ten tijde van mijn verdriet een forum was, als ik me toen had kunnen uiten. Dubio, ik vind het goed van je dat je je verdriet toelaat, tegenover andere mensen. Ik weet niet of het zal helpen maar hoop van wel natuurlijk.Iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om. Vergis je niet, ik zit mijn verdriet nog heel erg weg te drukken. Erover praten en schrijven is een manier om de ergste druk van de ketel te halen zodat ik niet ontplof. En ik besef dat ik hulp nodig heb en die kan ik alleen krijgen als ik erom vraag.
Ga in therapie!
