Relaties
alle pijlers
minder houden van...
zondag 3 januari 2010 om 11:09
Hellow,
Na een hoop gedoe rondom mijn relatie (verbroken, weer aan) vroeg ik gister hoe hij het vond gaan tussen ons. Toen kwam het hoge woord eruit, Hij houdt nog steeds heel veel van me, maar is wel minder van me gaan houden. Aiii dat raake me echt diep. Natuurlijk wilde ik weten waardoor dat kwam, waarop hij antwoordde dat ik een tijdje zo onzeker ben geweest door het slecht in mijn vel zitten, dat ik het vervelend vond als hij naar andere vrouwen keek. Hier maakte ik vaker een opmerking over. Natuurlijk is dit niet leuk voor hem, en dit heeft veel kapot gemaakt bij hem naar eigen zeggen. Maar dan denk ik, kun je door zo iets echt minder van iemand gaan houden? Ik ben juist alleen maar meer van hem gaan houden door vervelende dingen waar we met zn tweeen zijn uitgekomen!
Dit is toch geen goede basis om mee verder te gaan ,wetend dat je minder van de ander houdt dan voorheen?
Na een hoop gedoe rondom mijn relatie (verbroken, weer aan) vroeg ik gister hoe hij het vond gaan tussen ons. Toen kwam het hoge woord eruit, Hij houdt nog steeds heel veel van me, maar is wel minder van me gaan houden. Aiii dat raake me echt diep. Natuurlijk wilde ik weten waardoor dat kwam, waarop hij antwoordde dat ik een tijdje zo onzeker ben geweest door het slecht in mijn vel zitten, dat ik het vervelend vond als hij naar andere vrouwen keek. Hier maakte ik vaker een opmerking over. Natuurlijk is dit niet leuk voor hem, en dit heeft veel kapot gemaakt bij hem naar eigen zeggen. Maar dan denk ik, kun je door zo iets echt minder van iemand gaan houden? Ik ben juist alleen maar meer van hem gaan houden door vervelende dingen waar we met zn tweeen zijn uitgekomen!
Dit is toch geen goede basis om mee verder te gaan ,wetend dat je minder van de ander houdt dan voorheen?
maandag 4 januari 2010 om 14:08
Ten eerste iedereen bedankt voor jullie reacties, ook al zijn ze soms hard, ze openen mijn ogen en leren me hier beter mee om te gaan.
Ik zal niet op alle reacties reageren maar zal de situatie even kort toelichten..
We zijn ondertussen 2 jaar bij elkaar, het is uitgegaan vanwege mijn onzekerheid, vanwege mijn overdreven angst dat hij naar andere vrouwen zou kijken... Toen hij heel slecht in zijn vel zat kon hij daar minder goed mee omgaan en heeft hij er een punt achter gezet. Omdat ik er hulp voor was gaan zoeken (maatschappelijk werk) en hij zich weer wat beter ging voelen heeft hij toch besloten om weer met mij verder te gaan. Al geeft hij dus wel aan dat hij door alle toestand minder van me is gaan houden..
Ik weet dat mijn gedrag killing is voor een relatie, afwijzende reacties heb ik vaak zat gehoord. Ik weet dat ik fout zat en dat ik hem benauwde met mijn onzekerheid en mijn gedrag dat daar uit voortvloeide. Ik was gewoon een heel vervelende jaloerse vriendin, hem is dus niets te verwijten, het lag puur aan mij. Op het begin had ik er geen last van, maar halverwege de relatie kwam het steeds meer om de hoek kijken. Het is nu gebeurd, ik kan het niet meer terugdraaien. Het enige dat ik nu kan doen is er hulp voor zoeken. Nu ga ik dat ook doen en zal ik binnenkort met een psycholoog gaan praten, misschien dat ik dan inzicht krijg in het hoe en waarom?
alleen... vraag ik mij heel sterk af of onze relatie nog wel kans heeft juist omdat hij aangeeft minder voor mij te voelen. Dit is juist weer killing voor mijn zekerheid in deze relatie die ik juist zo nodig heb! Voor de rest ben ik altijd dezelfde gebleven dus waarom wordt het me dan zo afgerekend en neemt zijn gevoel voor mij af door een bepaald gedrag dat ik heb vertoond? Verliefdheid snap ik, maar houden van...
Wilde hier graag jullie mening over horen aangezien ik zelf geen relatie expert ben. Het advies om wat losser in de relatie te staan volg ik graag.. misschien dat het, met goede communicatie dan vanzelf wel wat beter zal gaan. En natuurlijk zal daar wat tijd overheen gaan.
Ik zal niet op alle reacties reageren maar zal de situatie even kort toelichten..
We zijn ondertussen 2 jaar bij elkaar, het is uitgegaan vanwege mijn onzekerheid, vanwege mijn overdreven angst dat hij naar andere vrouwen zou kijken... Toen hij heel slecht in zijn vel zat kon hij daar minder goed mee omgaan en heeft hij er een punt achter gezet. Omdat ik er hulp voor was gaan zoeken (maatschappelijk werk) en hij zich weer wat beter ging voelen heeft hij toch besloten om weer met mij verder te gaan. Al geeft hij dus wel aan dat hij door alle toestand minder van me is gaan houden..
Ik weet dat mijn gedrag killing is voor een relatie, afwijzende reacties heb ik vaak zat gehoord. Ik weet dat ik fout zat en dat ik hem benauwde met mijn onzekerheid en mijn gedrag dat daar uit voortvloeide. Ik was gewoon een heel vervelende jaloerse vriendin, hem is dus niets te verwijten, het lag puur aan mij. Op het begin had ik er geen last van, maar halverwege de relatie kwam het steeds meer om de hoek kijken. Het is nu gebeurd, ik kan het niet meer terugdraaien. Het enige dat ik nu kan doen is er hulp voor zoeken. Nu ga ik dat ook doen en zal ik binnenkort met een psycholoog gaan praten, misschien dat ik dan inzicht krijg in het hoe en waarom?
alleen... vraag ik mij heel sterk af of onze relatie nog wel kans heeft juist omdat hij aangeeft minder voor mij te voelen. Dit is juist weer killing voor mijn zekerheid in deze relatie die ik juist zo nodig heb! Voor de rest ben ik altijd dezelfde gebleven dus waarom wordt het me dan zo afgerekend en neemt zijn gevoel voor mij af door een bepaald gedrag dat ik heb vertoond? Verliefdheid snap ik, maar houden van...
Wilde hier graag jullie mening over horen aangezien ik zelf geen relatie expert ben. Het advies om wat losser in de relatie te staan volg ik graag.. misschien dat het, met goede communicatie dan vanzelf wel wat beter zal gaan. En natuurlijk zal daar wat tijd overheen gaan.
maandag 4 januari 2010 om 15:18
Gun hem de tijd om te ontdekken dat je veranderd bent. Hij lijkt een afwachtende houding aan te nemen en dat is niet zo gek gezien jullie verleden samen. Ik vind dat niet noodzakelijk een slechte basis om weer de relatie in te stappen. Natuurlijk is dit niet bevorderlijk voor je zelfvertrouwen, maar dat is het des te meer wel wanneer jij kan laten zien dat je veranderd bent en hij daarom straks weer vol voor je gaat!
maandag 4 januari 2010 om 15:43
quote:sprakss schreef op 04 januari 2010 @ 14:08:
alleen... vraag ik mij heel sterk af of onze relatie nog wel kans heeft juist omdat hij aangeeft minder voor mij te voelen.
Het kan best zijn in langere relaties dat je een tijdje wat minder voelt voor je partner, en dan weer meer. Ik heb ook perioden gehad dat ik mijn man wat minder leuk vond, en dat ik hem later weer leuker ging vinden. Vaak heeft dat ook te maken met hoe de ander in zijn vel zit: op een stralende zelfverzekerde partner die zich makkelijk in de wereld beweegt, word je makkelijker weer verliefd dan op een piepende en zeurende partner die steeds geruststelling nodig heeft.
Dit is juist weer killing voor mijn zekerheid in deze relatie die ik juist zo nodig heb!
De kunst en de paradox is je daar niet zo afhankelijk van te maken. Iemand die uit zichzelf lekker in zijn vel zit, is een leukere partner dan iemand die daar eerst bevestiging van een ander voor nodig heeft.
Voor de rest ben ik altijd dezelfde gebleven dus waarom wordt het me dan zo afgerekend en neemt zijn gevoel voor mij af door een bepaald gedrag dat ik heb vertoond?
Nu doe je alsof je straf van je vriend krijgt. Maar zo werkt het niet. Een zeurende partner is gewoon niet zo leuk en daar heeft je vriend gewoon niet zo veel trek in. Niet om jou straf te geven, maar omdat je gewoon een leuker mens bent als je niet zeurt. En zeuren en jaloers zijn is niet "een aspect en voor de rest ben ik hetzelfde", het is een groot deel van wie en hoe je bent.
Sorry dat ik het wat bot formuleer, het is niet kwaad bedoeld maar ik probeer duidelijk te zijn
Het advies om wat losser in de relatie te staan volg ik graag.. misschien dat het, met goede communicatie dan vanzelf wel wat beter zal gaan.
Ik wens je sterkte en succes. En bedenk dat communicatie niet alles is: veel vrouwen vertalen dat naar "zo veel mogelijk praten", terwijl veel mannen het leuker vinden als je vrolijk en gezellig en wat onafhankelijk bent, ook je eigen dingen doet en niet elke scheet tot op het bot wilt analyseren.
alleen... vraag ik mij heel sterk af of onze relatie nog wel kans heeft juist omdat hij aangeeft minder voor mij te voelen.
Het kan best zijn in langere relaties dat je een tijdje wat minder voelt voor je partner, en dan weer meer. Ik heb ook perioden gehad dat ik mijn man wat minder leuk vond, en dat ik hem later weer leuker ging vinden. Vaak heeft dat ook te maken met hoe de ander in zijn vel zit: op een stralende zelfverzekerde partner die zich makkelijk in de wereld beweegt, word je makkelijker weer verliefd dan op een piepende en zeurende partner die steeds geruststelling nodig heeft.
Dit is juist weer killing voor mijn zekerheid in deze relatie die ik juist zo nodig heb!
De kunst en de paradox is je daar niet zo afhankelijk van te maken. Iemand die uit zichzelf lekker in zijn vel zit, is een leukere partner dan iemand die daar eerst bevestiging van een ander voor nodig heeft.
Voor de rest ben ik altijd dezelfde gebleven dus waarom wordt het me dan zo afgerekend en neemt zijn gevoel voor mij af door een bepaald gedrag dat ik heb vertoond?
Nu doe je alsof je straf van je vriend krijgt. Maar zo werkt het niet. Een zeurende partner is gewoon niet zo leuk en daar heeft je vriend gewoon niet zo veel trek in. Niet om jou straf te geven, maar omdat je gewoon een leuker mens bent als je niet zeurt. En zeuren en jaloers zijn is niet "een aspect en voor de rest ben ik hetzelfde", het is een groot deel van wie en hoe je bent.
Sorry dat ik het wat bot formuleer, het is niet kwaad bedoeld maar ik probeer duidelijk te zijn
Het advies om wat losser in de relatie te staan volg ik graag.. misschien dat het, met goede communicatie dan vanzelf wel wat beter zal gaan.
Ik wens je sterkte en succes. En bedenk dat communicatie niet alles is: veel vrouwen vertalen dat naar "zo veel mogelijk praten", terwijl veel mannen het leuker vinden als je vrolijk en gezellig en wat onafhankelijk bent, ook je eigen dingen doet en niet elke scheet tot op het bot wilt analyseren.
maandag 4 januari 2010 om 17:45
dinsdag 5 januari 2010 om 14:07
Ja ik ben er altijd voor hem geweest op de momenten dat hij het nodig had. Nu is hij nog steeds niet zijn dip te boven... waardoor hij eerst die privedingen aan wil pakken en daarna weer aan onze relatie wil werken. Op dit moment ben ik dus even op een 2de plaats gezet maar daar wil hij tijd voor krijgen.
Ik vind het maar lastig maar heb het er wel voor over.. alleen hakken bepaalde dingen zoals beschreven in mijn eerste post er dan wel net wat harder in en heb ik soms de behoefte om aandacht te vragen terwijl ik weet dat ik dit juist niet moet doen en dat het vanzelf wel weer komt.
Ik vind het maar lastig maar heb het er wel voor over.. alleen hakken bepaalde dingen zoals beschreven in mijn eerste post er dan wel net wat harder in en heb ik soms de behoefte om aandacht te vragen terwijl ik weet dat ik dit juist niet moet doen en dat het vanzelf wel weer komt.
dinsdag 19 januari 2010 om 15:53
da's lief
Het gaat een beetje op en neer. We kunnen het heel leuk hebben samen, knuffelen, praten, iets leuks doen. Maar als ik ook maar iets zeg dat hem niet helemaal lekker zit kan hij erg uitvallen naar mij toe. Heeft ook met zn burnout te maken. Das erg wennen want voorheen vond hij me geweldig en kon ik helemaal niets fout doen. En aangezien ik onzeker ben kan ik dat erg op mezelf betrekken... durf nu wel mijn grenzen aan te geven en te zeggen als het onredelijk is, achteraf heeft hij meestal spijt maar ondertussen voel ik me wel heel rot.
Het goede nieuws is dat ik nu een psycholoog heb! Binnenkort heb ik mijn eerste gesprekje en heb er erg veel zin in.
Het gaat een beetje op en neer. We kunnen het heel leuk hebben samen, knuffelen, praten, iets leuks doen. Maar als ik ook maar iets zeg dat hem niet helemaal lekker zit kan hij erg uitvallen naar mij toe. Heeft ook met zn burnout te maken. Das erg wennen want voorheen vond hij me geweldig en kon ik helemaal niets fout doen. En aangezien ik onzeker ben kan ik dat erg op mezelf betrekken... durf nu wel mijn grenzen aan te geven en te zeggen als het onredelijk is, achteraf heeft hij meestal spijt maar ondertussen voel ik me wel heel rot.
Het goede nieuws is dat ik nu een psycholoog heb! Binnenkort heb ik mijn eerste gesprekje en heb er erg veel zin in.
