Ach ja, laten we weer eens vragen 'of dit normaal is'.

Ok, na dagen zelf aan het denken geslagen te zijn wil ik ook graag eens de nuchtere kijk van andere mensen op mijn 'soort van probleem'.



Mijn vriend heeft voor mij diverse scharrels en vriendinnen gehad. Met 1 heeft hij nog steeds contact. Ik heb dat altijd normaal gevonden, heb er nooit wat achter gezocht of er een probleem van gemaakt. Ik weet dat een van zijn exen belangrijk voor hem is. Ik vind dat prima, 100% ok. Hij ziet in haar slechts 'een goede vriendin'. Dus laten we haar vanaf nu 'de goede vriendin' noemen.



Natuurlijk vond ik het in de eerste maanden vreemd dat wanneer wij met vakantie waren hij naast kado-tjes voor zijn familie óók kado-tjes voor haar en haar kind (niet van hem) ging kopen. Maar hey, voor een goede vriendin zie ik ook daar uiteindelijk de problemen niet van in.



Inmiddels zijn vriend en ik al ruim 2 jaar bij elkaar en tot op heden heb ik deze goede vriendin nog nooit mogen/kunnen ontmoeten. Ik heb diverse voorstellen gedaan: bij haar thuis, bij ons thuis, avondje gezellig wat drinken etc..etc... maar niets lijkt echt te lukken. Er is altijd wel iets waarom het - door haar - niet kan. Mijn vriend en zij spreken wel af. Niet wekelijks maar regelmatig. Meestal hebben ze daar ook een goede reden voor want ze hebben allebei een beroep waarbij ze veel raakvlakken hebben. Hierdoor organiseren ze weleens een aantal zaken en dan spreken ze af. Ze werken niet bij hetzelfde bedrijf maar bundelen hun intelligentie en doen dan weleens iets freelance samen. Het brainstormen doen ze op zijn werk, bij haar thuis (dan kookt ze gezellig voor hem) etc..etc.. maar nooit bij ons.



Tijdens de kerstdagen had ik een stemmetje in mijn hoofd dat er iets niet klopte en met een schuldgevoel van hier tot Tokyo (en terecht want ik haat dat ik het heb gedaan en veroordeel anderen er ook op) zijn telefoon gechecked. Ik heb niet zijn smsn gelezen alleen maar gekeken door wie hij de laatste tijd gebeld was en wat mij opviel was: Ze bellen heel erg veel! Ze hebben veel contact en áltijd tijdens kantooruren. Nooit daarbuiten. Zij belt hem over van alles (dat zegt mijn vriend tenminste) en niet alleen over zakelijke evenementen.



- Op de vraag of ze veel contact hadden antwoordde hij ontkennend

- Op de vraag waarom een goede vriendin alleen maar tijdens kantooruren belt wist hij geen antwoord

- Op de vraag waarom ik haar na 2 jaar nog steeds niet ken wist hij geen antwoord.

- Op de dag dat een dierbaar iemand van mij op t punt van overlijden stond was hij bij haar en liet mij alleen afscheid van die persoon nemen.

- Wij sturen haar gezamelijk een kerstkaart, hij krijgt er een op zijn naam terug.

- Ik heb eens een kado voor haar (via mijn werk) aan mijn vriend meegegeven. Het ging over de interesse die ze samen delen. Ik heb geen bedankje gekregen.

- Ze bellen nooit in mijn nabijheid.

- Laatst was ik vrij op een doordeweekse dag en mijn vriend ook, toen heeft ze 3x gebeld en hij heeft toen express niet opgenomen (om discussies te vermijden, zegt hij).



Bij deze mijn vraag: wat en dan ook echt wát moet ik hier nu van maken. Is dit iets wat ik dien te begrijpen en wat ik los moet laten? Of heb ik nu toch wel recht op antwoorden? En zo ja, op welke vragen dan eigenlijk? Ik heb er nu, na 2 jaar, gewoon een vreemd gevoel bij gekregen.



Het is een heel verhaal... ik weet het. Ik ben niet jaloers van aard maar ik begin het gevoel te krijgen dat er dingen gebeuren die niet in orde zijn. Misschien wil ik van jullie wel weten of ik spoken zie of dat dit normaal is and to move on



Groetjes,



Kopje thee...

Hi allemaal,



Het gesprek tussen hun twee liep heel raar. Hij maakte de hele tijd excuses en probeerde keer op keer een beetje via mijn rug de zaak uit te leggen zo van 'ja, ik snap dat je het moeilijk vindt maar dit is wat ze wil' en 'nee je noeft geen afstand te nemen ze wil alleen iets meer weten van ons'. Ik heb nog gepoogd haar zelf aan de lijn te krijgen en dat is niet gelukt. Toen hij ophing zei hij 'misschien kunnen we over een tijdje eens langs gaan maar nu is niet de juiste tijd' en toen had ik er genoeg van. Er zou nooit iets veranderen.



Dus ik heb gezegd dat het zo goed is en dat het al zo moeizaam ging de afgelopen tijd, of laten we zeggen dat het altijd al moeilijk is gegaan. Het is over nu. Geen frustraties meer, geen wantrouwen meer. Gewoon klaar.



...meer heb ik even niet te zeggen want ben leeg.

Ben ik weer even...Wat er mis ging:



Ze begonnen te praten, hij verontschuldigend, bijna zich excuserend, dat hij dit onderwerp ter sprake moest brengen. Stotterend en haspelend. Tot ik op een gegeven moment zei dat ik haar wel wilde spreken. Dat wilde ze niet. Ik dring aan. Ze wilde nog steeds niet. Ze spreken verder in excuses en ik vraag het nog een keer.. en ja hoor... ik krijg haar aan de lijn...



We praten, het lijkt wel een aardig gesprek maar de dingen die ze zegt zijn niet echt de dingen die ik wil horen. Zo zei ze dat ze nog op dezelfde manier met Koffie kan praten als toen ze nog een relatie hadden maar dan alleen zonder de relatie. Daarnaast vertelde ze ook dat als er iets is dat ze meteen Koffie belt omdat ze die snapt en hij haar. De toon was uiterst vriendelijk, ik was vriendelijk... en daarna hing ik op.



Vraagt Koffie: 'En?' en ik kon alleen maar zeggen dat ik het moest laten bezinken. Hij zei dat ie blij was dat hij het opgelost had.



Opgelost?

Hij?



En toen kreeg ik het besef dat ik verdomme (sorry) wel zowat op mijn knieeen moet en moet dreigen en moet zeuren om iets belangrijks als dit voor elkaar te krijgen. Hij denkt: 'oh ze babbelen, dat heb ik mooi opgelost'. Maar als iemand het geprobeerd heeft dan ben ik het wel.



Het gesprek is bezonken. Ik praat met niemand op dezelfde manier als met mijn vriend. Niemand. Niemand kent mij ook beter en je praat op een andere manier met je partner dan met wie dan ook. Dus het feit dat er nog iemand is die dat doet vind ik vervelend en intimiderend. Ze bedoelde het misschien niet eens verkeerd hoor. Maar nog iemand die met hem praat zoals ik met hem praat... Ik vind dat niet leuk. Maar begrijpt hij dat? Nee. Kan hij zich voorstellen dat dat niet zo fijn is? Nee. Gaan ze er gewoon mee door? Ja.



Ik ben het dus beu... hij zal nooit en te nimmer voor mij kiezen, pas als het mes op zijn keel staat en dan gaat het nog halfslachtig ook. Ik kan daar niets meer mee. Ik vind het ronduit beledigend.



Daarom...

Ben ik nou vervelend als ik zeg dat ik het niet leuk vind als er nog iemand is die op een relatie manier met mijn vent praat (alleen zonder dat ze de relatie hebben)?



Hij is weg ja... en nee, ik kan aan niemand mijn verhaal kwijt momenteel. Ik moet het eerst op een rij zetten.