Relaties
alle pijlers
settle for less?
woensdag 20 januari 2010 om 11:15
Ik ben bijna 4 jaar samen met mijn vriend. In het begin woonde hij nog thuis bij zijn ouders en ik had net mijn eigen huisje gekocht. Na een half jaar is hij bij mij ingetrokken. Hij is nog steeds bezig met zijn studie en kan dus financieel weinig bijdragen.
Ik ben inmiddels wel toe aan een volgende stap; groter huis en over een jaar of 2 wil ik ook wel kinderen. Maar hij is daar nog helemaal niet mee bezig en heeft dus ook helemaal geen haast om snel aan werk te komen en eindelijk eens wat geld te gaan verdienen zodra hij zijn studie afgerond heeft. Ik heb heel erg het gevoel dat ik altijd vooraan loop en hem maar een beetje meesleur. Ik wil graag toekomstplannen maken maar het is erg moeilijk om mijn planning af te stemmen met zijn 'we zien wel'-instelling.
Daarbuiten hebben we zelden tijd om samen eens een dagje weg te gaan ofzo, omdat ik werk en hij nog studeert en we daardoor een ander tijdschema hebben. Ik wil graag meer dingen samen doen en als ik iets voorstel vind ie dat vaak wel best maar dan ben ik degene die het moet regelen en er tijd voor vrij moet maken. Is het nou zo raar dat ik verwacht dat hij ook eens initiatief toont? Ik heb geen zin om altijd degene te zijn die alles regelt en altijd 'vooraan te lopen'. Als ik eraan denk hoe dat straks gaat als we samen een huis en kinderen hebben raak ik nu al gefrustreerd.
Wat ik me dus afvraag: Moet ik maar accepteren dat hij zo is en dat het zo voor altijd zal gaan of moet ik er een punt achter zetten en op zoek gaan naar iemand die hetzelfde wil als ik?
Ik zit enorm in de twijfels...
Ik ben inmiddels wel toe aan een volgende stap; groter huis en over een jaar of 2 wil ik ook wel kinderen. Maar hij is daar nog helemaal niet mee bezig en heeft dus ook helemaal geen haast om snel aan werk te komen en eindelijk eens wat geld te gaan verdienen zodra hij zijn studie afgerond heeft. Ik heb heel erg het gevoel dat ik altijd vooraan loop en hem maar een beetje meesleur. Ik wil graag toekomstplannen maken maar het is erg moeilijk om mijn planning af te stemmen met zijn 'we zien wel'-instelling.
Daarbuiten hebben we zelden tijd om samen eens een dagje weg te gaan ofzo, omdat ik werk en hij nog studeert en we daardoor een ander tijdschema hebben. Ik wil graag meer dingen samen doen en als ik iets voorstel vind ie dat vaak wel best maar dan ben ik degene die het moet regelen en er tijd voor vrij moet maken. Is het nou zo raar dat ik verwacht dat hij ook eens initiatief toont? Ik heb geen zin om altijd degene te zijn die alles regelt en altijd 'vooraan te lopen'. Als ik eraan denk hoe dat straks gaat als we samen een huis en kinderen hebben raak ik nu al gefrustreerd.
Wat ik me dus afvraag: Moet ik maar accepteren dat hij zo is en dat het zo voor altijd zal gaan of moet ik er een punt achter zetten en op zoek gaan naar iemand die hetzelfde wil als ik?
Ik zit enorm in de twijfels...
woensdag 20 januari 2010 om 11:18
Mag ik vragen wat jullie leeftijden zijn? Is hij ook jonger dan jij dat hij nog studeert of is dat een gevolg van een ander "carrierepad"?
Heb je deze gevoelens wel eens met hem besproken? Hoe denkt hij over kinderen? Hoe ziet hij voor zichzelf (en voor jullie) de komende 2-5 jaar?
quote:Iemand die zich nu al zo gedraagt zal niet opeens in de ideale man veranderen als je samen 'n huis zou gaan kopen. Luister naar de alarmbellen en ga terug naar lat-status ipv te blijven samenwonen.Da's een beetje kort door de bocht. Toen ik 20 was en nog studeerde keek ik heel anders tegen de toekomst aan dan nu ik 30 ben. Toen was ik een flierefluiter met een "we zien wel" mentaliteit die geen haast had om te werken aan carriere/huis/kinderen. Inmiddels heb ik een carriere waar ik hard aan trek, een eigen huis en zijn kinderen een serieuze overweging voor de komende paar jaar... Mensen worden ouder, wijzer en veranderen op sommige punten wel degelijk.
Heb je deze gevoelens wel eens met hem besproken? Hoe denkt hij over kinderen? Hoe ziet hij voor zichzelf (en voor jullie) de komende 2-5 jaar?
quote:Iemand die zich nu al zo gedraagt zal niet opeens in de ideale man veranderen als je samen 'n huis zou gaan kopen. Luister naar de alarmbellen en ga terug naar lat-status ipv te blijven samenwonen.Da's een beetje kort door de bocht. Toen ik 20 was en nog studeerde keek ik heel anders tegen de toekomst aan dan nu ik 30 ben. Toen was ik een flierefluiter met een "we zien wel" mentaliteit die geen haast had om te werken aan carriere/huis/kinderen. Inmiddels heb ik een carriere waar ik hard aan trek, een eigen huis en zijn kinderen een serieuze overweging voor de komende paar jaar... Mensen worden ouder, wijzer en veranderen op sommige punten wel degelijk.
woensdag 20 januari 2010 om 11:27
Het is een probleem in dit geval omdat hij in een andere levensfase lijkt te zitten als TO. Dat hoeft niet pas over 10 jaar te veranderen hoor, bij mij begn dat vanaf het moment dat ik ging werken, simpelweg omdat je dan in een ander ritme komt, meer geld tot je beschikking krijgt en je levensstijl wel móet veranderen omdat je nu eenmaal 40 uur werkt.
Maar... dat is een geleidelijk proces dat tijd vergt. Niemand verandert van dag op dag. Vandaar dat ik naar de leeftijden vroeg. De vraag is natuurlijk hoe lang TO bereid is om hem hier in te laten groeien. Hangt vaak samen met hoe de rest van de relatie is.
Maar... dat is een geleidelijk proces dat tijd vergt. Niemand verandert van dag op dag. Vandaar dat ik naar de leeftijden vroeg. De vraag is natuurlijk hoe lang TO bereid is om hem hier in te laten groeien. Hangt vaak samen met hoe de rest van de relatie is.
woensdag 20 januari 2010 om 11:29
Jeetje, wat reageren jullie snel!
Ik ben 26 en hij 27. Hij heeft pas laat besloten nog een studie erbij te doen maar weet gewoon niet zo goed wat hij wil. Als ik hem vraag over hoe hij ons ziet over een jaar of 5 weet hij dat niet. Hij weet nog niet eens goed wat voor werk hij wil doen. Het is niet dat hij dingen per sé niet wil maar hij weet het gewoon niet. Ik ben bang dat hij gewoon achter mij aan sjokt en dat wil ik niet. Ik wil dat hij ook dingen 'wil' zoals ik dat heb. En als ik daarop moet wachten vrees ik dat het nog jaren kan duren of misschien wel nooit komt.
Ik ben 26 en hij 27. Hij heeft pas laat besloten nog een studie erbij te doen maar weet gewoon niet zo goed wat hij wil. Als ik hem vraag over hoe hij ons ziet over een jaar of 5 weet hij dat niet. Hij weet nog niet eens goed wat voor werk hij wil doen. Het is niet dat hij dingen per sé niet wil maar hij weet het gewoon niet. Ik ben bang dat hij gewoon achter mij aan sjokt en dat wil ik niet. Ik wil dat hij ook dingen 'wil' zoals ik dat heb. En als ik daarop moet wachten vrees ik dat het nog jaren kan duren of misschien wel nooit komt.
woensdag 20 januari 2010 om 11:32
Volgens mij gaat het hier om twee verschillende dingen. Ten eerste is je vriend nog niet zo ver als jij als het gaat om "burgelijk" zijn (huis, kinderen etc.). Heb je het er wel eens met hem over gehad? Hebben jullie wel ongeveer dezelfde verwachtingen, maar dan over een verschillende tijdspad? Of hebben jullie hele andere verwachtingen? Misschien is hij gewoon nog niet zo ver en moet je hem de rust gunnen om daar zelf naar toe te groeien, zoiets dwing je niet af.
En dan is er het probleem dat hij weinig initiatief neemt, dat is misschien verbonden aan het andere probleem, maar het is wel iets anders. Heb je het hier wel eens met hem over gehad? Hiervoor geldt waarschijnlijk dat hij nooit gaat veranderen, dus dat je je er leven lang aan kunt ergeren of dat je je er bij neerlegt.
En dan is er het probleem dat hij weinig initiatief neemt, dat is misschien verbonden aan het andere probleem, maar het is wel iets anders. Heb je het hier wel eens met hem over gehad? Hiervoor geldt waarschijnlijk dat hij nooit gaat veranderen, dus dat je je er leven lang aan kunt ergeren of dat je je er bij neerlegt.
woensdag 20 januari 2010 om 11:33
quote:elninjoo schreef op 20 januari 2010 @ 11:17:
Iemand die zich nu al zo gedraagt zal niet opeens in de ideale man veranderen als je samen 'n huis zou gaan kopen. Luister naar de alarmbellen en ga terug naar lat-status ipv te blijven samenwonen.Noem mij weinig romantisch, maar volgens mij is niemand de ideale man. Iedereen heeft wel iets waar je je soms aan ergert, de vraag is of je kunt accepteren dat hij nu eenmaal zo is (vaak is het namelijk iets wat je in het begin zo schattig en lief vond....)
Iemand die zich nu al zo gedraagt zal niet opeens in de ideale man veranderen als je samen 'n huis zou gaan kopen. Luister naar de alarmbellen en ga terug naar lat-status ipv te blijven samenwonen.Noem mij weinig romantisch, maar volgens mij is niemand de ideale man. Iedereen heeft wel iets waar je je soms aan ergert, de vraag is of je kunt accepteren dat hij nu eenmaal zo is (vaak is het namelijk iets wat je in het begin zo schattig en lief vond....)
woensdag 20 januari 2010 om 11:35
Klinkt mij alsof hij voor zichzelf uit moet vinden wat hij nu precies wil in zijn leven. Het feit dat hij zelf koos om alsnog een studie te gaan geeft toch aan dat hij er wel degelijk mee bezig is op een bepaald niveau. En dat hij dus niet zomaar achter jou aan sjokt?
Ik gaf aan dat het wel degelijk mogelijk is dat mensen veranderen (sterker nog... het is eerder onmogelijk dat ze NIET veranderen). Kanttekening daarbij is wel dat die verandering van bínnen uit gebeurt en dus vanuit hem moet komen. Jij kunt daar vrij weinig aan sturen en als je het probeert werkt het vaak nog averechts ook. Ik verzette me altijd heftig tegen een ieder die "mekkerde" over mijn flierefluiten...
Stel even dat hij niet gaat veranderen, of in elk geval niet in de komende 5 jaar ofzo... hoe sta jij er tegen over? Is de rest van de relatie dat waard? Of heb jij het gevoel dat je geen tijd hebt om om er op te gaan zitten wachten?
Ik gaf aan dat het wel degelijk mogelijk is dat mensen veranderen (sterker nog... het is eerder onmogelijk dat ze NIET veranderen). Kanttekening daarbij is wel dat die verandering van bínnen uit gebeurt en dus vanuit hem moet komen. Jij kunt daar vrij weinig aan sturen en als je het probeert werkt het vaak nog averechts ook. Ik verzette me altijd heftig tegen een ieder die "mekkerde" over mijn flierefluiten...
Stel even dat hij niet gaat veranderen, of in elk geval niet in de komende 5 jaar ofzo... hoe sta jij er tegen over? Is de rest van de relatie dat waard? Of heb jij het gevoel dat je geen tijd hebt om om er op te gaan zitten wachten?
woensdag 20 januari 2010 om 11:39
Klopt, Kaaaaatje, het zijn ook eigenlijk twee verschillende dingen die wel samen hangen. Hij neemt weinig initiatief en doet alles rustig aan. Wat ervoor zorgt dat hij dus geen plannen maakt maar gewoon wel ziet waar hij uit komt. Ik weet dat ik dat niet in hem kan veranderen maar ik weet ook niet goed hoe we dat moeten combineren met mijn instelling. Ik maak graag plannen en wil graag weten waar ik aan toe ben.
Ik heb het uiteraard wel met hem besproken dat ik dat in hem mis maar hij heeft daar niet veel op te zeggen. Reageert een beetje van 'zo ben ik nou eenmaal'.
Ik heb het uiteraard wel met hem besproken dat ik dat in hem mis maar hij heeft daar niet veel op te zeggen. Reageert een beetje van 'zo ben ik nou eenmaal'.
woensdag 20 januari 2010 om 11:44
Ja, Romeo, hij gaat wel degelijk vooruit maar we bevinden ons op een heel ander stuk van de ladder om het zo maar even uit te drukken. Bovendien hebben we een ander tempo en ik weet niet of we ooit op dezelfde trede komen te staan.
Het is ook niet zo dat ik vind dat hij maar moet veranderen. Ik wil graag een middenweg vinden maar zoals ik al zei is het lastig zoeken naar een middenweg als hij niet weet wat hij wil...
Het is ook niet zo dat ik vind dat hij maar moet veranderen. Ik wil graag een middenweg vinden maar zoals ik al zei is het lastig zoeken naar een middenweg als hij niet weet wat hij wil...
woensdag 20 januari 2010 om 11:44
quote:zusje83 schreef op 20 januari 2010 @ 11:39:
Ik heb het uiteraard wel met hem besproken dat ik dat in hem mis maar hij heeft daar niet veel op te zeggen. Reageert een beetje van 'zo ben ik nou eenmaal'.
Stel dat hij een gesprek was aangegaan en had gezegd dat hij het in jou miste dat je niet zo makkelijk "gewoon eens kon zien hoe het liep" maar zo vaak een plan wil maken en dingen uitdenken... had jij dan ook niet gezegd "zo ben ik nu eenmaal"?
Waarmee ik wil zeggen, dat als jullie beiden nu eenmaal zo zijn, jullie wellicht niet zo goed bij elkaar passen óf beiden een stap naar elkaar toe moeten doen. En dus niet alleen hij, maar ook jij.
Wederom de vraag, hoe lang en hard ben jij (en hij!) bereid daar moete voor te doen en het resultaat af te wachten?
edit: Ik postte tegelijk met jouw bovenstaande bericht. Volgens mij denken we er hetzelfde over. Wat je echter nog niet beantwoord hebt: Als hij niet kan of wil veranderen... heeft de relatie dan verder nog zin in jouw ogen? Is dit een dealbreaker?
Ik heb het uiteraard wel met hem besproken dat ik dat in hem mis maar hij heeft daar niet veel op te zeggen. Reageert een beetje van 'zo ben ik nou eenmaal'.
Stel dat hij een gesprek was aangegaan en had gezegd dat hij het in jou miste dat je niet zo makkelijk "gewoon eens kon zien hoe het liep" maar zo vaak een plan wil maken en dingen uitdenken... had jij dan ook niet gezegd "zo ben ik nu eenmaal"?
Waarmee ik wil zeggen, dat als jullie beiden nu eenmaal zo zijn, jullie wellicht niet zo goed bij elkaar passen óf beiden een stap naar elkaar toe moeten doen. En dus niet alleen hij, maar ook jij.
Wederom de vraag, hoe lang en hard ben jij (en hij!) bereid daar moete voor te doen en het resultaat af te wachten?
edit: Ik postte tegelijk met jouw bovenstaande bericht. Volgens mij denken we er hetzelfde over. Wat je echter nog niet beantwoord hebt: Als hij niet kan of wil veranderen... heeft de relatie dan verder nog zin in jouw ogen? Is dit een dealbreaker?
woensdag 20 januari 2010 om 11:44
Hij wil nog vrij zijn om te kijken wat ie van 't leven wil (studeren, werken, misschien wel reizen), jij hebt al 'n hele burgerlijke toekomst voor jullie samen uitgestippeld. Pas maar op dat dat niet tegen je gaat werken. Samen gaan wonen terwijl je beiden in 'n heel andere levensfase zit lijkt me sowieso geen verstandig plan.
woensdag 20 januari 2010 om 11:50
quote:Rome0 schreef op 20 januari 2010 @ 11:44:
[...]
Wat je echter nog niet beantwoord hebt: Als hij niet kan of wil veranderen... heeft de relatie dan verder nog zin in jouw ogen? Is dit een dealbreaker?Dat is dus precies de vraag waar ik mee zit... en die ik heel moeilijk vind om te beantwoorden. Aan de ene kant denk ik: "Wat onzinnig daar gooi je toch geen vier jaar voor weg." en aan de andere kant wil ik ook niet dat dit nog jaren zo gaat. Ik weet niet of ik daarvoor genoeg van hem hou
[...]
Wat je echter nog niet beantwoord hebt: Als hij niet kan of wil veranderen... heeft de relatie dan verder nog zin in jouw ogen? Is dit een dealbreaker?Dat is dus precies de vraag waar ik mee zit... en die ik heel moeilijk vind om te beantwoorden. Aan de ene kant denk ik: "Wat onzinnig daar gooi je toch geen vier jaar voor weg." en aan de andere kant wil ik ook niet dat dit nog jaren zo gaat. Ik weet niet of ik daarvoor genoeg van hem hou
woensdag 20 januari 2010 om 12:02
quote:zusje83 schreef op 20 januari 2010 @ 11:50:
[...]
Dat is dus precies de vraag waar ik mee zit... en die ik heel moeilijk vind om te beantwoorden. Aan de ene kant denk ik: "Wat onzinnig daar gooi je toch geen vier jaar voor weg." en aan de andere kant wil ik ook niet dat dit nog jaren zo gaat. Ik weet niet of ik daarvoor genoeg van hem hou
Dat is een vraag die wij niet voor je kunnen beantwoorden. Ik weet wel dat ik ook best een tijd heb zitten wachten tot mijn vriendje ook eindelijk eens een stap leek te maken. Hij is jonger dan ik ben, dus ik wist waar ik aan begon en dat ik zou moeten wachten, maar ik was soms heel erg gefrustreerd. En nu ik me erbij neer heb gelegd dat hij gewoon niet wil begint hij soms uit zichzelf over als we straks gaan samenwonen.
Ik heb voor mezelf gezegd dat ik op hem zou wachten, omdat ik verwacht dat we de zelfde ladder op willen (al zal ik de komende 10 jaar nog wel wat op hem voorliggen. Hij grapt al dat als we straks samenwonen ik gelijk over kinderen begin om hem daar vast warm voor te draaien
). Ik heb er ook over zitten denken om tegen hem te zeggen. Over 12/9/6 maanden wil ik weten waar ik aan toe ben en wanneer we gaan samen wonen. Dat heb ik niet uit hoeven spreken omdat hij er nu zelf veel meer voor open lijkt te staan.
Ik heb dus bedacht dat ik het waard vond te wachten, maar ook dat ik niet eeuwig in onzekerheid wilde wachten. Dus misschien moet je je afvragen wat je van hem wilt horen en hem vragen of hij je daarin tegemoet kan komen.
Verder goede post van Rome0 over elkaar in het midden tegemoet komen!
[...]
Dat is dus precies de vraag waar ik mee zit... en die ik heel moeilijk vind om te beantwoorden. Aan de ene kant denk ik: "Wat onzinnig daar gooi je toch geen vier jaar voor weg." en aan de andere kant wil ik ook niet dat dit nog jaren zo gaat. Ik weet niet of ik daarvoor genoeg van hem hou
Dat is een vraag die wij niet voor je kunnen beantwoorden. Ik weet wel dat ik ook best een tijd heb zitten wachten tot mijn vriendje ook eindelijk eens een stap leek te maken. Hij is jonger dan ik ben, dus ik wist waar ik aan begon en dat ik zou moeten wachten, maar ik was soms heel erg gefrustreerd. En nu ik me erbij neer heb gelegd dat hij gewoon niet wil begint hij soms uit zichzelf over als we straks gaan samenwonen.
Ik heb voor mezelf gezegd dat ik op hem zou wachten, omdat ik verwacht dat we de zelfde ladder op willen (al zal ik de komende 10 jaar nog wel wat op hem voorliggen. Hij grapt al dat als we straks samenwonen ik gelijk over kinderen begin om hem daar vast warm voor te draaien
). Ik heb er ook over zitten denken om tegen hem te zeggen. Over 12/9/6 maanden wil ik weten waar ik aan toe ben en wanneer we gaan samen wonen. Dat heb ik niet uit hoeven spreken omdat hij er nu zelf veel meer voor open lijkt te staan.Ik heb dus bedacht dat ik het waard vond te wachten, maar ook dat ik niet eeuwig in onzekerheid wilde wachten. Dus misschien moet je je afvragen wat je van hem wilt horen en hem vragen of hij je daarin tegemoet kan komen.
Verder goede post van Rome0 over elkaar in het midden tegemoet komen!
woensdag 20 januari 2010 om 12:04
Jullie zijn 20er, hij studeert nog. Ik zou hem wat ruimte geven, want je komt op mij al erg benauwend over. Toch logisch dat hij als hij nu nog studeert de komende jaren zich op en carriere wil richten.
Geduld is het toverwoord, en begrip dat niet iedereen in dezelfde vaart door het leven gaat. Of lopen julie tegen de 40 dat de biologische klok gaat tikken?
Geduld is het toverwoord, en begrip dat niet iedereen in dezelfde vaart door het leven gaat. Of lopen julie tegen de 40 dat de biologische klok gaat tikken?
woensdag 20 januari 2010 om 12:40
Denk dat de vraag ook is hoeveel je van hem houdt, en wat je prioriteiten zijn.
Als jij een kinderwens hebt, no matter what, en die wens is groter dan alles, dan denk ik dat het fair is als je weet of hij daar uberhaupt voor openstaat of niet.
Dat hij nog niet precies weet wat hij wil komende jaren, dat kan natuurlijk. Toch denk ik dat hij vast wel aan kan geven hoe zijn 'perfecte' toekomst er ongeveer uit zou kunnen zien.
Wij hadden vroeger nog wel eens 5-jaren gesprekken samen.
Wat zou hij graag willen bereiken komende 5 jaar, en wat jij.
En waar sta je nog niet voor open komende 5 jaar?
Sta je daar op langere termijn wel voor open, of is het iets wat je uberhaupt niet aanspreekt?
En natuurlijk kunnen dingen dan veranderen, een mens verandert, en ook zijn mening soms.
Maar je weet in elk geval waar je je op in kan stellen voorlopig.
Dus ik zou toch proberen om nog een keer het gesprek met hem aan te gaan.
En daarin ook duidelijk aan te geven dat je momenteel twijfelt of het zin heeft om jullie relatie voort te zetten, omdat je niet weet of jullie dezelfde doelen hebben in het leven. Of in elk geval doelen die met elkaar te combineren zijn en waar jij mee kan leven.
Dan weet hij ook waar hij aan toe is.
En hij hoeft dan natuurlijk niet a la minuut te zeggen dat hij volgend jaar graag een kind met je wil, maar kan dan misschien wel meer de moeite nemen om na te voelen hoe hij uberhaupt over kinderen denkt/voelt.
Het initiatiefloze lijkt me meer een karaktertrek, en een typisch geval van jammer, zo is hij nou eenmaal.
Als jij een kinderwens hebt, no matter what, en die wens is groter dan alles, dan denk ik dat het fair is als je weet of hij daar uberhaupt voor openstaat of niet.
Dat hij nog niet precies weet wat hij wil komende jaren, dat kan natuurlijk. Toch denk ik dat hij vast wel aan kan geven hoe zijn 'perfecte' toekomst er ongeveer uit zou kunnen zien.
Wij hadden vroeger nog wel eens 5-jaren gesprekken samen.
Wat zou hij graag willen bereiken komende 5 jaar, en wat jij.
En waar sta je nog niet voor open komende 5 jaar?
Sta je daar op langere termijn wel voor open, of is het iets wat je uberhaupt niet aanspreekt?
En natuurlijk kunnen dingen dan veranderen, een mens verandert, en ook zijn mening soms.
Maar je weet in elk geval waar je je op in kan stellen voorlopig.
Dus ik zou toch proberen om nog een keer het gesprek met hem aan te gaan.
En daarin ook duidelijk aan te geven dat je momenteel twijfelt of het zin heeft om jullie relatie voort te zetten, omdat je niet weet of jullie dezelfde doelen hebben in het leven. Of in elk geval doelen die met elkaar te combineren zijn en waar jij mee kan leven.
Dan weet hij ook waar hij aan toe is.
En hij hoeft dan natuurlijk niet a la minuut te zeggen dat hij volgend jaar graag een kind met je wil, maar kan dan misschien wel meer de moeite nemen om na te voelen hoe hij uberhaupt over kinderen denkt/voelt.
Het initiatiefloze lijkt me meer een karaktertrek, en een typisch geval van jammer, zo is hij nou eenmaal.
woensdag 20 januari 2010 om 13:02
Wat mij een beetje zorgen baart is dat je je afvraagt of je wel genoeg van hem houdt om nog even af te wachten. Mijn vriend is ook nooit echt ambitieus geweest, deed lang over zijn studie en twijfelde over samenwonen, maar geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om zo'n leuke jongen op te geven voor zoiets onbenulligs. Jullie hebben nog zo lang de tijd om 'volwassen' te zijn, gun het hem dan ook om nog even geen verplichtingen te hebben. En als je dat niet kunt, vraag je dan eens af wat je echt voor hem voelt.
woensdag 20 januari 2010 om 13:03
quote:Kaaaaaaaatje schreef op 20 januari 2010 @ 12:02:. En nu ik me erbij neer heb gelegd dat hij gewoon niet wil begint hij soms uit zichzelf over als we straks gaan samenwonen.
Zie mijn eerdere opmerking over hoe ik me altijd verzette tegen mijn omgeving als die me probeerde te veranderen, maar dat ik uiteindelijk uit *mezelf* ben veranderd, simpelweg omdat ik volwassener werd en mijn prioriteiten en wensen in het leven zag veranderen. Het moet echt van binnen uit gaan en óf en hoe snél dat gebeurt kan niemand voorspellen.
Dusl zoals iemand hierboven al zei: De enige die de vraag of hij het wachten waard is kan beantwoorden is zij zelf...
ALS je vind dat hij het wachten waard is, dan zul je ook écht geduldig moeten zijn en accepteren dat hij wellicht niet (of niet op de manier die jij hoopt) zal veranderen.
Choices, choices.
Zie mijn eerdere opmerking over hoe ik me altijd verzette tegen mijn omgeving als die me probeerde te veranderen, maar dat ik uiteindelijk uit *mezelf* ben veranderd, simpelweg omdat ik volwassener werd en mijn prioriteiten en wensen in het leven zag veranderen. Het moet echt van binnen uit gaan en óf en hoe snél dat gebeurt kan niemand voorspellen.
Dusl zoals iemand hierboven al zei: De enige die de vraag of hij het wachten waard is kan beantwoorden is zij zelf...
ALS je vind dat hij het wachten waard is, dan zul je ook écht geduldig moeten zijn en accepteren dat hij wellicht niet (of niet op de manier die jij hoopt) zal veranderen.
Choices, choices.
woensdag 20 januari 2010 om 14:34
Als je hem of een toekomst met hem als less beschouwt en overweegt daar dan maar genoegen mee te nemen zou ik zeggen nee. Dat is oneerlijk naar hem toe en je maakt jezelf er ongelukkig mee. Alleen jezelf, want hij is eerlijk en duidelijk gewoon zichzelf en jij hebt de keuzemogelijkheid om wel of niet met hem door te gaan, niemand dwingt je.
Jij zegt: ik wil dat hij ook dingen wil, net zoals ik dingen wil. Dat gaat niet gebeuren, hij is namelijk een ander individu. Zelfs als hij daar op een gegeven moment meer een beeld bij krijgt (en dat kan gebeuren maar hoeft niet, sommige mensen plannen niets en gaan zo door het leven heen en zijn daar erg gelukkig mee) dan zal hij waarschijnlijk andere dingen willen dan jij en ook op een andere manier. Hij is niet jou namelijk. Hij is gewoon zichzelf. En ja, dat kan veranderen, maar misschien ook niet.
Dus jouw vraag is of je met hem verder wilt en kan als het zo blijft. Hoeveel verandering heb jij in hem gezien in de afgelopen 4 jaar? Dat geeft een indicatie voor de toekomst.
Ik heb bij mijn ex 7 jaar gehoopt dat hij zich beter aan afspraken zou gaan houden en dat we meer in harmonie met elkaar zouden raken. Toen ik me realiseerde dat dat er niet in zat heb ik de relatie verbroken. Was ons allebei een erg goede beslissing.
Jij zegt: ik wil dat hij ook dingen wil, net zoals ik dingen wil. Dat gaat niet gebeuren, hij is namelijk een ander individu. Zelfs als hij daar op een gegeven moment meer een beeld bij krijgt (en dat kan gebeuren maar hoeft niet, sommige mensen plannen niets en gaan zo door het leven heen en zijn daar erg gelukkig mee) dan zal hij waarschijnlijk andere dingen willen dan jij en ook op een andere manier. Hij is niet jou namelijk. Hij is gewoon zichzelf. En ja, dat kan veranderen, maar misschien ook niet.
Dus jouw vraag is of je met hem verder wilt en kan als het zo blijft. Hoeveel verandering heb jij in hem gezien in de afgelopen 4 jaar? Dat geeft een indicatie voor de toekomst.
Ik heb bij mijn ex 7 jaar gehoopt dat hij zich beter aan afspraken zou gaan houden en dat we meer in harmonie met elkaar zouden raken. Toen ik me realiseerde dat dat er niet in zat heb ik de relatie verbroken. Was ons allebei een erg goede beslissing.
