Relaties
alle pijlers
Zus verkracht door eigen vader en twee van zijn vrienden
donderdag 21 januari 2010 om 13:47
Ineens wordt je geschiedenis herschreven.
Gisteren vertelde mijn zus mij dat ze, op vijftienjarige leeftijd, verkracht is door mijn vader en twee van zijn vrienden.
Ons gezin is al een gebroken gezin, maar nooit was duidelijk waarom dat eigenlijk zo was. Nu staat alles in een compleet ander perspectief.
Alles wat ik toen niet begreep, krijgt nu een plek.
Ik ben een beetje verdwaasd, het besef dat mijn eigen pa tot zoiets in staat is, dat mijn pa/ouders (??) dertig jaar lang van hun leven een grote leugen hebben gemaakt. Dat alles anders is. Dat mijn zus haar leven in puin ligt en haar pijn het niet toeliet dit met anderen/mij te delen.
Dit alles doet zeer, erg zeer
Ik ben woedend, teleurgesteld en verdrietig.
Ik sta nu voor een keuze. Wat te doen en wat niet.
Moet ik het contact ook verbreken of juist niet.
Het voortouw nemen, als oudste kind, en redden wat er te redden valt of juist niet.
De rest van de familie inlichten of juist niet
Mijn behoefte is eerlijkheid en duidelijkheid krijgen, maar hoe krijg je die, na zo'n lange tijd van leugens??
Voor de volledigheid: ik ben een man.
Gisteren vertelde mijn zus mij dat ze, op vijftienjarige leeftijd, verkracht is door mijn vader en twee van zijn vrienden.
Ons gezin is al een gebroken gezin, maar nooit was duidelijk waarom dat eigenlijk zo was. Nu staat alles in een compleet ander perspectief.
Alles wat ik toen niet begreep, krijgt nu een plek.
Ik ben een beetje verdwaasd, het besef dat mijn eigen pa tot zoiets in staat is, dat mijn pa/ouders (??) dertig jaar lang van hun leven een grote leugen hebben gemaakt. Dat alles anders is. Dat mijn zus haar leven in puin ligt en haar pijn het niet toeliet dit met anderen/mij te delen.
Dit alles doet zeer, erg zeer
Ik ben woedend, teleurgesteld en verdrietig.
Ik sta nu voor een keuze. Wat te doen en wat niet.
Moet ik het contact ook verbreken of juist niet.
Het voortouw nemen, als oudste kind, en redden wat er te redden valt of juist niet.
De rest van de familie inlichten of juist niet
Mijn behoefte is eerlijkheid en duidelijkheid krijgen, maar hoe krijg je die, na zo'n lange tijd van leugens??
Voor de volledigheid: ik ben een man.
donderdag 21 januari 2010 om 22:40
Bedankt allemaal!!
Ik heb erg veel aan jullie raadgevingen.
Ik ga eerst contact leggen met zuslief en afstemmen welke verwachtingen we hebben en welke verantwoordelijkheden wie heeft en waarom.
Daar zal vanzelf wel uitrollen wie wat te doen heeft en wat beslist niet.
Gelukkig heb ik me bedwongen om meteen erin te duiken, want dan was ik zeker in mijn valkuil gevallen.
Ik wacht dus even om dingen richting mijn ouders te doen
Hi HvJ
Je bent, hoewel je heel erg geschrokken bent, wel heel pragmatisch bezig met verantwoordelijkheid, afstemmen ed..
Het geheim is al ouder, het kan wel eventjes wachten tot het bezonken is bij je en de ergste schrik voorbij. Je zus heeft jou in vertrouwen genomen. Misschien kan je haar beter gewoon vragen waarom dit het moment was. Praat gewoon, zonder dat er meteen iets moet gebeuren. Laat dat aan haar... het is haar verleden, haar pijn. Natuurlijk ook van jou omdat je zoiets belangrijks niet wist en een gedeelte een leugen is geweest, maar het is niet nu meteen de tijd om daar op in te haken.
Voor wat het waard is... de man die jij kende was er OOK. Dat neemt niet weg wat er gebeurt is. Ik ken, zoals je weet, de verwarrende conflicterende gevoelens. Ik ben zelf dan blij dat ik er niet meer mee hoef te dealen.
Jij wel, nu, voor jezelf, met je zus. En een later moment de rest... hou het eerst eens even veilig in je gezin.
Ik heb erg veel aan jullie raadgevingen.
Ik ga eerst contact leggen met zuslief en afstemmen welke verwachtingen we hebben en welke verantwoordelijkheden wie heeft en waarom.
Daar zal vanzelf wel uitrollen wie wat te doen heeft en wat beslist niet.
Gelukkig heb ik me bedwongen om meteen erin te duiken, want dan was ik zeker in mijn valkuil gevallen.
Ik wacht dus even om dingen richting mijn ouders te doen
Hi HvJ
Je bent, hoewel je heel erg geschrokken bent, wel heel pragmatisch bezig met verantwoordelijkheid, afstemmen ed..
Het geheim is al ouder, het kan wel eventjes wachten tot het bezonken is bij je en de ergste schrik voorbij. Je zus heeft jou in vertrouwen genomen. Misschien kan je haar beter gewoon vragen waarom dit het moment was. Praat gewoon, zonder dat er meteen iets moet gebeuren. Laat dat aan haar... het is haar verleden, haar pijn. Natuurlijk ook van jou omdat je zoiets belangrijks niet wist en een gedeelte een leugen is geweest, maar het is niet nu meteen de tijd om daar op in te haken.
Voor wat het waard is... de man die jij kende was er OOK. Dat neemt niet weg wat er gebeurt is. Ik ken, zoals je weet, de verwarrende conflicterende gevoelens. Ik ben zelf dan blij dat ik er niet meer mee hoef te dealen.
Jij wel, nu, voor jezelf, met je zus. En een later moment de rest... hou het eerst eens even veilig in je gezin.
donderdag 21 januari 2010 om 22:45
quote:pho schreef op 21 januari 2010 @ 17:43:
Ik heb even een nieuwe nick aan gemaakt i.v.m. herkenbaarheid.
Bij mij in het gezin heeft zoiets ook af gespeelt, ik wil hier niet teveel over vertellen.
Maar wil je wel wat tips mee geven...
Wat tussen jouw zus en je vader is gebeurd is iets tussen hun.
Ik ben op een gegeven moment ook achter het echte verhaal van onze familie gekomen.
Gevoelens van woede, verdriet, onmacht maar ook zelf voor gelogen zijn, heel herkenbaar, ik was compleet in shock.
De man die ik dacht ete kennen, bleek een hele nare man te zijn.
Maar inmiddels zoveel jaar later is de man die ik ken nog steeds de man die ik dacht te kennen waarvan ik hou, juist omdat we een familieband hebben.
En wat hij een andere gezinslid heeft aan gedaan is onvergefelijk. Maar staat los van mijn relatie tot die gene.
Natuurlijk is dat nu te vroeg en wees boos.
Men zal dit raar vinden maar je vader blijft je vader, laat die niet afpakken.
Als je een goede band hebt met je vader kan je dit ook met hem bespreken Hem veroordelen.
Maar dit blijft iets tussen je vader en je zus.
Je kan ook je zus steunen, haar verdriet erkennen.
Maar wat dus juist zo moeilijk is aan incest is dat de daders ook mensen zijn van wie je houd.
En iedereen roept vast wat een afschuwelijke man, maar dat is vast niet zo het is een afschuwelijke daad. Probeer dat los van elkaar te zien.
Misschien komt dit advies te vroeg en moet je eerst allemaal even op een rijtje zetten.Ik kan me totaal niet vinden in jou verhaal... Ik heb nl onmiddellijk het contact met m'n vader verbroken (heb zelf kids.. daar blijf je met je pooten van af) toen het misbruik van hem met m'n broer uitkwam.. Alle puzzelstukjes vielen op z'n plek.. Ik geloofde m'n broer meteen..Mijn hele jeugd bleek dus een grote desillusie te zijn geweest.. M'n moeder heeft hem het huis uit gezet, er is aangifte gedaan. En de hele familie naar de klote..Nu verwijt m'n broer dat ik (we) hem NA die periode nooit gesteunt hebben en heeft ie bijna alle contact met z'n broers en zussen verbroken.. Een bittere pil.. met name voor mama. Ik kan je maar 1 raad geven: Steun je zus en sta achter haar..
Ik heb even een nieuwe nick aan gemaakt i.v.m. herkenbaarheid.
Bij mij in het gezin heeft zoiets ook af gespeelt, ik wil hier niet teveel over vertellen.
Maar wil je wel wat tips mee geven...
Wat tussen jouw zus en je vader is gebeurd is iets tussen hun.
Ik ben op een gegeven moment ook achter het echte verhaal van onze familie gekomen.
Gevoelens van woede, verdriet, onmacht maar ook zelf voor gelogen zijn, heel herkenbaar, ik was compleet in shock.
De man die ik dacht ete kennen, bleek een hele nare man te zijn.
Maar inmiddels zoveel jaar later is de man die ik ken nog steeds de man die ik dacht te kennen waarvan ik hou, juist omdat we een familieband hebben.
En wat hij een andere gezinslid heeft aan gedaan is onvergefelijk. Maar staat los van mijn relatie tot die gene.
Natuurlijk is dat nu te vroeg en wees boos.
Men zal dit raar vinden maar je vader blijft je vader, laat die niet afpakken.
Als je een goede band hebt met je vader kan je dit ook met hem bespreken Hem veroordelen.
Maar dit blijft iets tussen je vader en je zus.
Je kan ook je zus steunen, haar verdriet erkennen.
Maar wat dus juist zo moeilijk is aan incest is dat de daders ook mensen zijn van wie je houd.
En iedereen roept vast wat een afschuwelijke man, maar dat is vast niet zo het is een afschuwelijke daad. Probeer dat los van elkaar te zien.
Misschien komt dit advies te vroeg en moet je eerst allemaal even op een rijtje zetten.Ik kan me totaal niet vinden in jou verhaal... Ik heb nl onmiddellijk het contact met m'n vader verbroken (heb zelf kids.. daar blijf je met je pooten van af) toen het misbruik van hem met m'n broer uitkwam.. Alle puzzelstukjes vielen op z'n plek.. Ik geloofde m'n broer meteen..Mijn hele jeugd bleek dus een grote desillusie te zijn geweest.. M'n moeder heeft hem het huis uit gezet, er is aangifte gedaan. En de hele familie naar de klote..Nu verwijt m'n broer dat ik (we) hem NA die periode nooit gesteunt hebben en heeft ie bijna alle contact met z'n broers en zussen verbroken.. Een bittere pil.. met name voor mama. Ik kan je maar 1 raad geven: Steun je zus en sta achter haar..
donderdag 21 januari 2010 om 22:53
Ik geloof dat je onbekend bent met de impact van een verkrachting. Nog erger, door de vader. Als je die zou kennen zou je geen seconde nadenken over verzoening, tenzij je zus aangeeft dit te willen.
Het lijkt me het slimste om inderdaad met je zus te praten. Zou ze zich niet gehoord voelen als je het contact met je vader voortzet? Heeft zij behoefte eraan dat de rest van de familie geinformeerd wordt?
*mijn zus (betastingen, door een stief) heeft ervoor gekozen om mijn moeder niet te confronteren. Ze verwachtte dat mijn moeder zou ontkennen en dat zou haar nog meer pijn doen. Ze heeft me ook gevraagd om niets te zeggen tegen mijn moeder*
Verder: wees er nu maar voor je zus. Meer hoef je niet. Traumaverwerking, het zal wel via EMDR gaan, het wondermiddel van tegenwoordig, is een fysiek uitputtend proces en wat ze daarbij nodig heeft is je steun, je erkenning, niet je rationalisaties en dadendrang.
Ik vermoed dat als je te zien krijgt hoe je zus eraan toe is, dat je zelf geen behoefte meer hebt aan contact met de dader. In elk geval niet voor de nabije toekomst.
Als je na verloop van tijd bemerkt dat je je vader hier wel mee wilt confronteren, kun je hierover in gesprek met je zus. Hou de confrontatie dan kort: ik heb dit gehoord en ik geloof het, ik voel me belazerd dat ik hier nooit iets van wist. En probeer alstjeblieft de wens van je zus te respecteren als zij het liever niet heeft.
Het lijkt me het slimste om inderdaad met je zus te praten. Zou ze zich niet gehoord voelen als je het contact met je vader voortzet? Heeft zij behoefte eraan dat de rest van de familie geinformeerd wordt?
*mijn zus (betastingen, door een stief) heeft ervoor gekozen om mijn moeder niet te confronteren. Ze verwachtte dat mijn moeder zou ontkennen en dat zou haar nog meer pijn doen. Ze heeft me ook gevraagd om niets te zeggen tegen mijn moeder*
Verder: wees er nu maar voor je zus. Meer hoef je niet. Traumaverwerking, het zal wel via EMDR gaan, het wondermiddel van tegenwoordig, is een fysiek uitputtend proces en wat ze daarbij nodig heeft is je steun, je erkenning, niet je rationalisaties en dadendrang.
Ik vermoed dat als je te zien krijgt hoe je zus eraan toe is, dat je zelf geen behoefte meer hebt aan contact met de dader. In elk geval niet voor de nabije toekomst.
Als je na verloop van tijd bemerkt dat je je vader hier wel mee wilt confronteren, kun je hierover in gesprek met je zus. Hou de confrontatie dan kort: ik heb dit gehoord en ik geloof het, ik voel me belazerd dat ik hier nooit iets van wist. En probeer alstjeblieft de wens van je zus te respecteren als zij het liever niet heeft.
vrijdag 22 januari 2010 om 00:03
quote:meds schreef op 21 januari 2010 @ 18:17:
Pho ik begrijp je redenatie maar ik vind dat ie een beetje mank gaat. Het is niet iets tussen vader en zus. Zus had hier namelijk niks over te zeggen ze is gedwongen tot iets. Dat maakt vader een crimineel, een seksdelinquent. Natuurlijk blijft de man je vader en zal je van hem houden, maar dat wil niet zeggen dat je het contact dan maar in stand moet houden. Ik zou zelf het contact verbreken. Zo'n ernstige vorm van misbruik is volledig van de pot gerukt. Ik zou mijn kinderen/ vriendinnen nooit met een gerust hart bij die man achter kunnen laten. of ze in zijn buurt kunnen hebben. Bah wat een smerige vent. Die moet natuurlijk gewoon achter slot en grendel
Helemaal mee eens.
@TO Een verzoening tussen je ouders en je zus....ik denk niet dat dat erin zit. Zeker niet als ze al niet willen toegeven wat er is gebeurd. Ik zou denk ik beledigd zijn als iemand een vezoenpoging zou doen met iemand die mij zoiets afschuwelijks had aangedaan als jouw vader bij je zus. Het is ook niet voor te stellen dat hij zijn 2 vrienden ook hun gang liet gaan. Een verzoening tussen je zus en je ouders slaat in dit geval (mijns inziens) als een tang op een varken.
Best wel verdrietig dat je zus nog hoopt een een excuus...ik denk dat ze dat al helemaal niet gaat krijgen. Mijn hart huilt voor haar.
Gelukkig heeft ze jou nog. Volgens mij ben je wel een lieve broer.
Heel veel sterkte....
Pho ik begrijp je redenatie maar ik vind dat ie een beetje mank gaat. Het is niet iets tussen vader en zus. Zus had hier namelijk niks over te zeggen ze is gedwongen tot iets. Dat maakt vader een crimineel, een seksdelinquent. Natuurlijk blijft de man je vader en zal je van hem houden, maar dat wil niet zeggen dat je het contact dan maar in stand moet houden. Ik zou zelf het contact verbreken. Zo'n ernstige vorm van misbruik is volledig van de pot gerukt. Ik zou mijn kinderen/ vriendinnen nooit met een gerust hart bij die man achter kunnen laten. of ze in zijn buurt kunnen hebben. Bah wat een smerige vent. Die moet natuurlijk gewoon achter slot en grendel
Helemaal mee eens.
@TO Een verzoening tussen je ouders en je zus....ik denk niet dat dat erin zit. Zeker niet als ze al niet willen toegeven wat er is gebeurd. Ik zou denk ik beledigd zijn als iemand een vezoenpoging zou doen met iemand die mij zoiets afschuwelijks had aangedaan als jouw vader bij je zus. Het is ook niet voor te stellen dat hij zijn 2 vrienden ook hun gang liet gaan. Een verzoening tussen je zus en je ouders slaat in dit geval (mijns inziens) als een tang op een varken.
Best wel verdrietig dat je zus nog hoopt een een excuus...ik denk dat ze dat al helemaal niet gaat krijgen. Mijn hart huilt voor haar.
Gelukkig heeft ze jou nog. Volgens mij ben je wel een lieve broer.
Heel veel sterkte....
vrijdag 22 januari 2010 om 05:50
Wat een schok moet dat zijn, zeg. Ik zou niet meer normaal kunnen doen als het mijn vader was en zou echt even tijd en raad nodig hebben om te weten wat ik zou doen.
Nu is het even belangrijk om je zus bij te staan. De rest komt later wel weer. Jij bent niet degene geweest die het zo gemaakt heeft, dus jij hoeft het ook niet op te lossen. Je zus neemt hierin een beslissing wat zij met de band wil en dat zal jij ook kunnen doen. Uit ervaring kan ik vertellen dat je toch anders naar zo'n iemand blijft kijken en het niet begrijpt. Er is iets stukgemaakt en dan lijkt het net een facade.
Nu is het even belangrijk om je zus bij te staan. De rest komt later wel weer. Jij bent niet degene geweest die het zo gemaakt heeft, dus jij hoeft het ook niet op te lossen. Je zus neemt hierin een beslissing wat zij met de band wil en dat zal jij ook kunnen doen. Uit ervaring kan ik vertellen dat je toch anders naar zo'n iemand blijft kijken en het niet begrijpt. Er is iets stukgemaakt en dan lijkt het net een facade.
vrijdag 22 januari 2010 om 09:55
Jeetje, wat een verhaal.
Ik ben zelf misbruikt door mijn adoptiemoeder. En ik hoef mijn adoptieouders dus nooit meer te zien. Maar wat me het meest verdrietig maakt, is dat mijn zus me niet wilde steunen en me niet meer als zusje wilde hebben toen het verhaal uitkwam.
Ik heb haar gezegd dat ik kon begrijpen dat ze mijn verhaal niet wilde geloven (het is toch ook ongelooflijk?) en dat ik niet van haar verwachtte dat ze zou kiezen tussen mij en mijn ouders. Ik wilde alleen maar dat ze gewoon mijn zus zou zijn. Ze heeft toen gezegd dat ze mij inderdaad niet geloofde en niks meer met me te maken wilde hebben. Dat deed zo' n pijn, meer pijn dan mijn moeder me ooit heeft gedaan. Dus ik wens jou en je zus veel sterkte. En wees een sterke broer voor haar.
O ja, een verzoening met mijn ouders zou ik nooit van mijn leven willen hebben.
Ik ben zelf misbruikt door mijn adoptiemoeder. En ik hoef mijn adoptieouders dus nooit meer te zien. Maar wat me het meest verdrietig maakt, is dat mijn zus me niet wilde steunen en me niet meer als zusje wilde hebben toen het verhaal uitkwam.
Ik heb haar gezegd dat ik kon begrijpen dat ze mijn verhaal niet wilde geloven (het is toch ook ongelooflijk?) en dat ik niet van haar verwachtte dat ze zou kiezen tussen mij en mijn ouders. Ik wilde alleen maar dat ze gewoon mijn zus zou zijn. Ze heeft toen gezegd dat ze mij inderdaad niet geloofde en niks meer met me te maken wilde hebben. Dat deed zo' n pijn, meer pijn dan mijn moeder me ooit heeft gedaan. Dus ik wens jou en je zus veel sterkte. En wees een sterke broer voor haar.
O ja, een verzoening met mijn ouders zou ik nooit van mijn leven willen hebben.
vrijdag 22 januari 2010 om 10:02
He Lieve Houvanjezelf, even nu al een dikke . Ik heb nog niet het hele topic gelezen maar dat ga ik snel doen.
Hoe dan ook is dit een vreselijke situatie. Zelf zou ik wel het contact met de vader verbreken. Absoluut. En ik zou het aan je zus vragen hoe zij erin staat de rest van de familie het wel of niet te laten weten. Als ze dat wilt zou ik dan als oudste die "taak" op mij nemen.
Maar voordat ik misschien nog andere info moet lezen, ik ga eerst straks even het hele topic doorlezen.
Lieve schat, heel veel sterkte .
Hoe dan ook is dit een vreselijke situatie. Zelf zou ik wel het contact met de vader verbreken. Absoluut. En ik zou het aan je zus vragen hoe zij erin staat de rest van de familie het wel of niet te laten weten. Als ze dat wilt zou ik dan als oudste die "taak" op mij nemen.
Maar voordat ik misschien nog andere info moet lezen, ik ga eerst straks even het hele topic doorlezen.
Lieve schat, heel veel sterkte .
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
vrijdag 22 januari 2010 om 10:18
Ik ben gisteren naar mijn zus(je) gegaan.
We hebben een erg emotionele avond doorgemaakt.
Ik heb haar verteld wat mijn emoties zijn en wat het met mij doet en wat er voor mij op zijn plaats gevallen is.
Ik heb haar aangegeven er voor haar te willen zijn en haar op alle fronten te steunen.
We hebben gehuild en elkaar alleen maar vastgehouden.
Het voelde enorm goed, voor ons alletwee.
Ik zelf laat het even "indalen" voor ik besluit om iets te doen. Mijn zus gaat via EMDR (idd) proberen dit achter zich te krijgen. Als de tijd er rijp vor is, zal zij beslissen wat ze verder wil en doet.
Ik zelf ga verder met de coach die ik gisteren al benaderd had.
We hebben een erg emotionele avond doorgemaakt.
Ik heb haar verteld wat mijn emoties zijn en wat het met mij doet en wat er voor mij op zijn plaats gevallen is.
Ik heb haar aangegeven er voor haar te willen zijn en haar op alle fronten te steunen.
We hebben gehuild en elkaar alleen maar vastgehouden.
Het voelde enorm goed, voor ons alletwee.
Ik zelf laat het even "indalen" voor ik besluit om iets te doen. Mijn zus gaat via EMDR (idd) proberen dit achter zich te krijgen. Als de tijd er rijp vor is, zal zij beslissen wat ze verder wil en doet.
Ik zelf ga verder met de coach die ik gisteren al benaderd had.
vrijdag 22 januari 2010 om 10:47
vrijdag 22 januari 2010 om 10:51
vrijdag 22 januari 2010 om 11:07
Houvanjezelf,
Jij bent een man, en bijgevolg oplossingsgericht. Sommige dingen laten zich echter niet oplossen. Het verleden is daar een mooi voorbeeld van.
Ik zal zo'n beetje de leeftijd hebben van je zus denk ik. Ik ben als kind misbruikt door mijn opa. Drie jaar geleden ben ik begonnen met EMDR. Wat Mamzelle zegt is (voor mij) waar, een complete fysieke uitputtingsslag. Mijn therapeut heeft me destijds afgeraden het in mijn gezin van herkomst op tafel te leggen. De kans dat dat goed afloopt is uiterst gering. Sexueel misbruik is dusdanig heftig en naar om mee geconfronteerd te worden dat mensen er liever van wegkijken, soms juist zeker als het om de mensen het dichst bij hun hart liggen. Aangezien ik er zèlf 25 jaar uit alle macht van heb proberen weg te kijken kan ik dat eigenlijk -hoe bizar ook- wel redelijk goed begrijpen.
Een klein jaar geleden heb ik het toch aan mijn zus verteld. Simpelweg omdat ik niet meer kon. Mijn hele leven, dat heel lang de schijn van succesvol heeft gehad, was tot stilstand gekomen. Mijn zus was (en is) GEWELDIG. Ze heeft geen idee wat ze er mee aanmoet en steekt dat bepaald niet onder stoelen of banken, maar heeft de drempel voor mij om er over te praten ongelofelijk laag gemaakt, is er altijd voor me als ik haar nodig heb en gelooft me vanaf het eerste moment blind. Voor mij is dat meer dan ik ooit had durven hopen. En, wat zij niet snapt omdat ook zij erg oplossingsgericht is, is dat ze er (voor mij) helemaal niets mee moet/hoeft. Wat er moet gebeuren is werk dat alleen ikzelf kan doen. Maar niet alleen weten, maar in iedere vezel van mijn lijf voelen dat zij er zeker weten IS wanneer ik haar nodig heb maakt zó'n wereld van verschil.
Mede omdat het ook op haar weegt heb ik het uiteindelijk ook mijn ouders verteld. En wat een schril contrast was dat . Maanden hoorde ik niets. En toen een mailtje van een paar regels dat ze het te moeilijk vinden om te reageren.
Ik heb erg getwijfeld of ik hier wel wilde posten. Het feit dat je praat in voorwaardelijke termen (wel willen, maar alleen als er geen leugens meer worden verteld) raakte me erg diep. Net als je zus heb ik immers jaren in leugens geleefd. Eerst in leugens die ik vooral aan mezelf probeerde wijs te maken, later in leugens (of eigenlijk voornamelijk in oorverdovende stilte) omdat ik alle mensen om me heen waar ik zoveel van hou wilde beschermen tegen mijn eigen nachtmerrie. Die leugens zijn niet vrijwillig. In die psychiatrie heet het 'coping' en het komt neer op puur overleven. Ik hoop dat je wilt overwegen je zus de ruimte te geven om te stoppen met overleven. Ruimte dus voor zo nu en dan wel nog een leugen, wel nog een stilte, wel nog dingen waarvan ze het niet op kan brengen om ze te benoemen.
Ze is er nog lang niet. Therapie is niet meer dan de tweede hel.
Jij bent een man, en bijgevolg oplossingsgericht. Sommige dingen laten zich echter niet oplossen. Het verleden is daar een mooi voorbeeld van.
Ik zal zo'n beetje de leeftijd hebben van je zus denk ik. Ik ben als kind misbruikt door mijn opa. Drie jaar geleden ben ik begonnen met EMDR. Wat Mamzelle zegt is (voor mij) waar, een complete fysieke uitputtingsslag. Mijn therapeut heeft me destijds afgeraden het in mijn gezin van herkomst op tafel te leggen. De kans dat dat goed afloopt is uiterst gering. Sexueel misbruik is dusdanig heftig en naar om mee geconfronteerd te worden dat mensen er liever van wegkijken, soms juist zeker als het om de mensen het dichst bij hun hart liggen. Aangezien ik er zèlf 25 jaar uit alle macht van heb proberen weg te kijken kan ik dat eigenlijk -hoe bizar ook- wel redelijk goed begrijpen.
Een klein jaar geleden heb ik het toch aan mijn zus verteld. Simpelweg omdat ik niet meer kon. Mijn hele leven, dat heel lang de schijn van succesvol heeft gehad, was tot stilstand gekomen. Mijn zus was (en is) GEWELDIG. Ze heeft geen idee wat ze er mee aanmoet en steekt dat bepaald niet onder stoelen of banken, maar heeft de drempel voor mij om er over te praten ongelofelijk laag gemaakt, is er altijd voor me als ik haar nodig heb en gelooft me vanaf het eerste moment blind. Voor mij is dat meer dan ik ooit had durven hopen. En, wat zij niet snapt omdat ook zij erg oplossingsgericht is, is dat ze er (voor mij) helemaal niets mee moet/hoeft. Wat er moet gebeuren is werk dat alleen ikzelf kan doen. Maar niet alleen weten, maar in iedere vezel van mijn lijf voelen dat zij er zeker weten IS wanneer ik haar nodig heb maakt zó'n wereld van verschil.
Mede omdat het ook op haar weegt heb ik het uiteindelijk ook mijn ouders verteld. En wat een schril contrast was dat . Maanden hoorde ik niets. En toen een mailtje van een paar regels dat ze het te moeilijk vinden om te reageren.
Ik heb erg getwijfeld of ik hier wel wilde posten. Het feit dat je praat in voorwaardelijke termen (wel willen, maar alleen als er geen leugens meer worden verteld) raakte me erg diep. Net als je zus heb ik immers jaren in leugens geleefd. Eerst in leugens die ik vooral aan mezelf probeerde wijs te maken, later in leugens (of eigenlijk voornamelijk in oorverdovende stilte) omdat ik alle mensen om me heen waar ik zoveel van hou wilde beschermen tegen mijn eigen nachtmerrie. Die leugens zijn niet vrijwillig. In die psychiatrie heet het 'coping' en het komt neer op puur overleven. Ik hoop dat je wilt overwegen je zus de ruimte te geven om te stoppen met overleven. Ruimte dus voor zo nu en dan wel nog een leugen, wel nog een stilte, wel nog dingen waarvan ze het niet op kan brengen om ze te benoemen.
Ze is er nog lang niet. Therapie is niet meer dan de tweede hel.
vrijdag 22 januari 2010 om 11:16
Hvj, het is al gezegd, maar toch wilde ook ik je zeggen dat ik vind dat je een geweldige broer voor je zus bent.
Je bent er voor haar, geloofd haar en doet wat je kan om haar te helpen.
Echt petje af voor hoe jij (en je zus) je er doorheen proberen te slaan!
Je bent er voor haar, geloofd haar en doet wat je kan om haar te helpen.
Echt petje af voor hoe jij (en je zus) je er doorheen proberen te slaan!
"Mensen zullen vergeten wat je zei. Mensen zullen vergeten wat je deed. Maar mensen zullen nooit vergeten hoe je hen liet voelen." ( Maya Angelou )
vrijdag 22 januari 2010 om 12:20
Jee, ik ben er even stil van. Goed gedaan HVJ, zorg voor jezelf, wees er voor je zus, en verwacht niet teveel op het gebied van 'oplossingen'. Er is zoveel kapot gemaakt, leren leven met de scherven lijkt me het hoogst haalbare. Ik kan me niet voorstellen dat het nog 'goed' komt met je familie. En dat is heel erg hard, voor je zus maar ook voor jou.
Ik weet niet of je veel contact hebt met je vader? Kun je nu een tijdje afstand nemen om dit te laten bezinken zonder dat je daarvoor een verklaring moet geven? Of wil je intussen wel 'gewoon' contact blijven houden met je vader?
Twinkeling, ik vind je enorm dapper en sterk.
Ik weet niet of je veel contact hebt met je vader? Kun je nu een tijdje afstand nemen om dit te laten bezinken zonder dat je daarvoor een verklaring moet geven? Of wil je intussen wel 'gewoon' contact blijven houden met je vader?
Twinkeling, ik vind je enorm dapper en sterk.
mahna mahna tuduuuudududu
vrijdag 22 januari 2010 om 14:01
Dank je Twinkeling.
Wat je schrijft is helder.
Ik ken het coping principe en weet ook dat het een soort overleven is. Dit heb ik ook tegen mijn zus gezegd.
Ik heb te lang in en met leugens geleefd, daarom zou ik zonder willen. Door het niet weten van het misbruik, ontbrak de mogelijkheid om in te leven, te snappen waarom dingen gebeurden.
Het steeds aantrekken en afstoten van mijn zus krijgen nu een heel ander perspectief. Hiervoor snapte ik er niets van en trok ik mezelf terug. Nu weet ik de oorzaak en kan ik me in haar inleven en haar begrijpen.
Ze moet zich erg eenzaam gevoeld hebben en dat besef is wat mij gisteravond het meeste zeer heeft gedaan.
Ze was zo blij dat ik haar geloofde, haar begreep en er voor haar kon en wilde zijn. Haar onmacht en pijn waren voor mij voelbaar.
Ze heeft me verteld over haar angst afgewezen te worden, niet geloofd te worden en weer gekwetst achter te blijven.
Vanwege die angst heeft ze zolang gezwegen en het geheim gehouden. Uit liefde voor ons en het leven dat we hadden/hebben opgebouwd.
Ik heb haar ook bedankt voor haar bezorgdheid voor ons, maar tevens haar op het hart gedrukt minstens net zo goed voor zichzelf te zorgen.
Ondanks alle ellende en pijn is er wel iets moois gebeurd; ik heb mijn zusje terug en zij haar broer
Wat je schrijft is helder.
Ik ken het coping principe en weet ook dat het een soort overleven is. Dit heb ik ook tegen mijn zus gezegd.
Ik heb te lang in en met leugens geleefd, daarom zou ik zonder willen. Door het niet weten van het misbruik, ontbrak de mogelijkheid om in te leven, te snappen waarom dingen gebeurden.
Het steeds aantrekken en afstoten van mijn zus krijgen nu een heel ander perspectief. Hiervoor snapte ik er niets van en trok ik mezelf terug. Nu weet ik de oorzaak en kan ik me in haar inleven en haar begrijpen.
Ze moet zich erg eenzaam gevoeld hebben en dat besef is wat mij gisteravond het meeste zeer heeft gedaan.
Ze was zo blij dat ik haar geloofde, haar begreep en er voor haar kon en wilde zijn. Haar onmacht en pijn waren voor mij voelbaar.
Ze heeft me verteld over haar angst afgewezen te worden, niet geloofd te worden en weer gekwetst achter te blijven.
Vanwege die angst heeft ze zolang gezwegen en het geheim gehouden. Uit liefde voor ons en het leven dat we hadden/hebben opgebouwd.
Ik heb haar ook bedankt voor haar bezorgdheid voor ons, maar tevens haar op het hart gedrukt minstens net zo goed voor zichzelf te zorgen.
Ondanks alle ellende en pijn is er wel iets moois gebeurd; ik heb mijn zusje terug en zij haar broer
