Relaties
alle pijlers
provoceren in een relatie
woensdag 20 januari 2010 om 16:12
Hoi,
Ik merk dat ik in mijn laatste relatie wel eens geprovoseerd heb. Dit betekende gelijk einde van de relatie. Hij kon mij dit niet vergeven. (ik ging kijken hoe ver ik kon gaan in mijn boosheid naar hem toe)
Herkennen jullie dit, dat je die grens opzoekt door te provoceren? Ik wil dit graag afleren, maar weet nog niet zo goed hoe.
Ik merk dat ik in mijn laatste relatie wel eens geprovoseerd heb. Dit betekende gelijk einde van de relatie. Hij kon mij dit niet vergeven. (ik ging kijken hoe ver ik kon gaan in mijn boosheid naar hem toe)
Herkennen jullie dit, dat je die grens opzoekt door te provoceren? Ik wil dit graag afleren, maar weet nog niet zo goed hoe.
woensdag 20 januari 2010 om 22:14
quote:colalight schreef op 20 januari 2010 @ 22:11:
ik wilde niet kijken hoeveel ik kon maken. Wilde praten over wat me dwars zat, waar ik me echt rot over voelde.Precies, en daarom was je ook helemaal niet aan het provoceren. Maar is je manier om iets bespreekbaar te maken uitgelopen op ruzie. Dat gebeurt in iedere relatie wel eens, goede relaties kunnen dat best hebben.
ik wilde niet kijken hoeveel ik kon maken. Wilde praten over wat me dwars zat, waar ik me echt rot over voelde.Precies, en daarom was je ook helemaal niet aan het provoceren. Maar is je manier om iets bespreekbaar te maken uitgelopen op ruzie. Dat gebeurt in iedere relatie wel eens, goede relaties kunnen dat best hebben.
donderdag 21 januari 2010 om 22:50
Elianne69, Leuk stukje hoor, maar wat is nu precies het "bekende verschijnsel in de psychologie?". En weet je zeker dat het slaat op wat colalight bedoelt?
Het lijkt me wat ver gaan om iedereen die uit onmacht om iets op een constructieve manier bespreekbaar te maken "te ver" gaat, meteen een "verlaten door de vader"complex toe te dichten.
In het geval van colalight vind ik helemaal niet eens dat ze te ver gaat. Je heeft haar partner niet door de modder gehaald, hooguit gedreigd weg te gaan.
Het lijkt me wat ver gaan om iedereen die uit onmacht om iets op een constructieve manier bespreekbaar te maken "te ver" gaat, meteen een "verlaten door de vader"complex toe te dichten.
In het geval van colalight vind ik helemaal niet eens dat ze te ver gaat. Je heeft haar partner niet door de modder gehaald, hooguit gedreigd weg te gaan.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
vrijdag 22 januari 2010 om 00:05
Het klinkt alsof je al voelde dat jij dominater was, maar dit gegeven enkel bevestigd wilde krijgen... voor jezelf...
Een constructivere oplossing zou zijn geweest dat je hem - wellicht letterlijk - had 'verweten' wat je nu zo dwars zat aan hem. je wilde meer daadkracht van hem waarschijnlijk en misschien moest jij je hoge iesenpakket t.o.v. hem aanpassen. kortom: met elkaar door het conflict heen gaan. Makkelijk gezegd natuurlijk, niet gemakkelijk om te doen binnen een relatie. Was er ook wel ruimte om zijn bezwaren t.o.v. jou duidelijk te maken? (dus: ben jj in staat om een 'stapje terug' te doen in de relatie?)
Een constructivere oplossing zou zijn geweest dat je hem - wellicht letterlijk - had 'verweten' wat je nu zo dwars zat aan hem. je wilde meer daadkracht van hem waarschijnlijk en misschien moest jij je hoge iesenpakket t.o.v. hem aanpassen. kortom: met elkaar door het conflict heen gaan. Makkelijk gezegd natuurlijk, niet gemakkelijk om te doen binnen een relatie. Was er ook wel ruimte om zijn bezwaren t.o.v. jou duidelijk te maken? (dus: ben jj in staat om een 'stapje terug' te doen in de relatie?)
Only dead fish go with the flow
vrijdag 22 januari 2010 om 08:53
Ik herken het wel hoor... Deed het in mijn laatste relatie met mijn ex heeeeel erg! Nu was dat al een relatie met hele hoge pieken en hele diepe dalen, maar dat triggerde ik vaak ook! Het was bij mij ergens bevestiging zoeken en ergens hem ook wegduwen. Ruzie zoeken om de kleinste dingen. Die relatie zat gewoon duidelijk niet goed, want in relaties daarvoor deed ik dat echt niet hoor...
vrijdag 22 januari 2010 om 20:29
Nee, ik was niet dominanter. Ik kreeg heel weinig ruimte van hem. ALs ik wilde stappen, gelnagels wilde, met mijn beste vriend afsprak, een te diep decollete had, verkeerde muziek luisterde, belde in bed, nam hij emotionele afstand, omdat hij dat niet leuk vond. Ook Toen we bezig war en zwanger te worden en ik zei dat ik i.v.m.medicatie nog een maand wilde wachten, nam hij dit heel zwaar op. Hij vond het onzin en wild eer verder niet over praten.
Ik was verantwoordelijk voor het huishouden, de klussen, de financieen, ervoor zorgen dat ik niet iets deed of zei waar hij van slag kon raken, de (leuke)spanning van het zwanger willen worden.
Ik kon echt niets met hem bespreken want dan deed hij emotioneel de deur dicht. Ja, entoen was er voor mij die ene druppel en ik ging uit mijn plaat (echt voor het eerst, want ik ben redelijk rustig)
Ik was verantwoordelijk voor het huishouden, de klussen, de financieen, ervoor zorgen dat ik niet iets deed of zei waar hij van slag kon raken, de (leuke)spanning van het zwanger willen worden.
Ik kon echt niets met hem bespreken want dan deed hij emotioneel de deur dicht. Ja, entoen was er voor mij die ene druppel en ik ging uit mijn plaat (echt voor het eerst, want ik ben redelijk rustig)
vrijdag 22 januari 2010 om 21:48
quote:colalight schreef op 22 januari 2010 @ 20:29:
Nee, ik was niet dominanter. Ik kreeg heel weinig ruimte van hem. ALs ik wilde stappen, gelnagels wilde, met mijn beste vriend afsprak, een te diep decollete had, verkeerde muziek luisterde, belde in bed, nam hij emotionele afstand, omdat hij dat niet leuk vond. Ook Toen we bezig war en zwanger te worden en ik zei dat ik i.v.m.medicatie nog een maand wilde wachten, nam hij dit heel zwaar op. Hij vond het onzin en wild eer verder niet over praten.
Ik was verantwoordelijk voor het huishouden, de klussen, de financieen, ervoor zorgen dat ik niet iets deed of zei waar hij van slag kon raken, de (leuke)spanning van het zwanger willen worden.
Ik kon echt niets met hem bespreken want dan deed hij emotioneel de deur dicht. Ja, entoen was er voor mij die ene druppel en ik ging uit mijn plaat (echt voor het eerst, want ik ben redelijk rustig)
Dus datgene wat je eigenlijk goed deed wil je nu afleren? Het lijkt me juist goed dat je je grens aangeeft, dat had je misschien eerder moeten doen. Ach, en dan had het ook vast wel constructiever gekund. Maar je reactie was wel nodig en, mijns inziens, niet grens overschrijdend.
Jij vindt dat je provoceert, maar werd je niet geprovoceerd? Er is dan toch op zijn minst sprake van een wisselwerking.
Nee, ik was niet dominanter. Ik kreeg heel weinig ruimte van hem. ALs ik wilde stappen, gelnagels wilde, met mijn beste vriend afsprak, een te diep decollete had, verkeerde muziek luisterde, belde in bed, nam hij emotionele afstand, omdat hij dat niet leuk vond. Ook Toen we bezig war en zwanger te worden en ik zei dat ik i.v.m.medicatie nog een maand wilde wachten, nam hij dit heel zwaar op. Hij vond het onzin en wild eer verder niet over praten.
Ik was verantwoordelijk voor het huishouden, de klussen, de financieen, ervoor zorgen dat ik niet iets deed of zei waar hij van slag kon raken, de (leuke)spanning van het zwanger willen worden.
Ik kon echt niets met hem bespreken want dan deed hij emotioneel de deur dicht. Ja, entoen was er voor mij die ene druppel en ik ging uit mijn plaat (echt voor het eerst, want ik ben redelijk rustig)
Dus datgene wat je eigenlijk goed deed wil je nu afleren? Het lijkt me juist goed dat je je grens aangeeft, dat had je misschien eerder moeten doen. Ach, en dan had het ook vast wel constructiever gekund. Maar je reactie was wel nodig en, mijns inziens, niet grens overschrijdend.
Jij vindt dat je provoceert, maar werd je niet geprovoceerd? Er is dan toch op zijn minst sprake van een wisselwerking.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
vrijdag 22 januari 2010 om 23:12
quote:raiden schreef op 20 januari 2010 @ 16:29:
Hey colalight:
ik herken het gedrag van mijn ex, die had/heeft het ook. Testen hoe ver die kan gaan. Het ergste in mensen naar boven halen, want dan had die dat gehad en kon het niet meer pijn doen. Kan het niet goed uitleggen. Ik geloof dat die het nu eindelijk heeft afgeleerd. Maar hij handelde ook uit angst iemand kwijt te raken, dan ging die het zelf forceren want dan had die het ergste gehad. En dan deed die het zichzelf aan.
Maar wat kun je er aan doen, geen idee. Mijn ex lijkt nu door te hebben dat het niet zo werkt.
Heb je een idee waarom je het doet? Bij mijn ex was het dus pure angst zijn geliefden kwijt te raken. Daar wilde hij de controle overhebben zou maar zeggen.
Erg herkenbaar, inderdaad als laatste redmiddel, waarbij je erg goed weet dat je overdrijft maar het gevoel hebt dat je hem anders niet kunt bereiken..
Mijn vriend deed 't, omdat hij in zijn verleden had geleerd dat alle mensen vroeg of laat om je weg vallen. Ik voelde aan )achteraf gezien,was ik me toen niet bewust van) dat hij (daardoor) niet voor 100% voor mij kon gaan en kibbelde net zo hard terug om maar te testen hoe ver ik kon gaan. Erg vermoeiend en geen gezonde basis.
Nu meer rust gevonden, heel proces voor nodig geweest (vooral inzicht in jezelf en elkaar en je gedrag vervolgens weten om te buigen) en loopt nog steeds.
Inmiddels is het eigenlijk juist omgeslagen naar de andere kant; gaat hij voor 200% voor mij, ik ben alles voor hem, hij behandelt me als een prinses.. en moet zeggen dat dat wel weer erg benauwend voelt. Dus als iemand tips heeft om hier een balans in te vinden? Graag..! (Elianne, is dit tegenovergestelde ook bekend in dezelfde psychologie-theorie..?)
Hey colalight:
ik herken het gedrag van mijn ex, die had/heeft het ook. Testen hoe ver die kan gaan. Het ergste in mensen naar boven halen, want dan had die dat gehad en kon het niet meer pijn doen. Kan het niet goed uitleggen. Ik geloof dat die het nu eindelijk heeft afgeleerd. Maar hij handelde ook uit angst iemand kwijt te raken, dan ging die het zelf forceren want dan had die het ergste gehad. En dan deed die het zichzelf aan.
Maar wat kun je er aan doen, geen idee. Mijn ex lijkt nu door te hebben dat het niet zo werkt.
Heb je een idee waarom je het doet? Bij mijn ex was het dus pure angst zijn geliefden kwijt te raken. Daar wilde hij de controle overhebben zou maar zeggen.
Erg herkenbaar, inderdaad als laatste redmiddel, waarbij je erg goed weet dat je overdrijft maar het gevoel hebt dat je hem anders niet kunt bereiken..
Mijn vriend deed 't, omdat hij in zijn verleden had geleerd dat alle mensen vroeg of laat om je weg vallen. Ik voelde aan )achteraf gezien,was ik me toen niet bewust van) dat hij (daardoor) niet voor 100% voor mij kon gaan en kibbelde net zo hard terug om maar te testen hoe ver ik kon gaan. Erg vermoeiend en geen gezonde basis.
Nu meer rust gevonden, heel proces voor nodig geweest (vooral inzicht in jezelf en elkaar en je gedrag vervolgens weten om te buigen) en loopt nog steeds.
Inmiddels is het eigenlijk juist omgeslagen naar de andere kant; gaat hij voor 200% voor mij, ik ben alles voor hem, hij behandelt me als een prinses.. en moet zeggen dat dat wel weer erg benauwend voelt. Dus als iemand tips heeft om hier een balans in te vinden? Graag..! (Elianne, is dit tegenovergestelde ook bekend in dezelfde psychologie-theorie..?)
zondag 24 januari 2010 om 22:21
quote:colalight schreef op 22 januari 2010 @ 20:29:
Nee, ik was niet dominanter. Ik kreeg heel weinig ruimte van hem. ALs ik wilde stappen, gelnagels wilde, met mijn beste vriend afsprak, een te diep decollete had, verkeerde muziek luisterde, belde in bed, nam hij emotionele afstand, omdat hij dat niet leuk vond. Ook Toen we bezig war en zwanger te worden en ik zei dat ik i.v.m.medicatie nog een maand wilde wachten, nam hij dit heel zwaar op. Hij vond het onzin en wild eer verder niet over praten.
Ik was verantwoordelijk voor het huishouden, de klussen, de financieen, ervoor zorgen dat ik niet iets deed of zei waar hij van slag kon raken, de (leuke)spanning van het zwanger willen worden.
Ik kon echt niets met hem bespreken want dan deed hij emotioneel de deur dicht. Ja, entoen was er voor mij die ene druppel en ik ging uit mijn plaat (echt voor het eerst, want ik ben redelijk rustig)
Dat noem ik niet provoceren, maar iets heel lang op laten lopen totdat je uit elkaar klapt.
Onder provoceren versta ik ander gedrag: iets uitlokken, ergens (expres) tegenaan 'trappen' om een reactie te ontlokken van de ander, expres iets doen waarvan je weet dat de ander dat niet leuk vindt.
Niet dat het logisch is om altijd maar te doen of alles pies en vree is om vervolgens helemaal uit je plaat te gaan...
De overeenkomst tussen beiden is trouwens wel: er wordt niet gepraat.
Nee, ik was niet dominanter. Ik kreeg heel weinig ruimte van hem. ALs ik wilde stappen, gelnagels wilde, met mijn beste vriend afsprak, een te diep decollete had, verkeerde muziek luisterde, belde in bed, nam hij emotionele afstand, omdat hij dat niet leuk vond. Ook Toen we bezig war en zwanger te worden en ik zei dat ik i.v.m.medicatie nog een maand wilde wachten, nam hij dit heel zwaar op. Hij vond het onzin en wild eer verder niet over praten.
Ik was verantwoordelijk voor het huishouden, de klussen, de financieen, ervoor zorgen dat ik niet iets deed of zei waar hij van slag kon raken, de (leuke)spanning van het zwanger willen worden.
Ik kon echt niets met hem bespreken want dan deed hij emotioneel de deur dicht. Ja, entoen was er voor mij die ene druppel en ik ging uit mijn plaat (echt voor het eerst, want ik ben redelijk rustig)
Dat noem ik niet provoceren, maar iets heel lang op laten lopen totdat je uit elkaar klapt.
Onder provoceren versta ik ander gedrag: iets uitlokken, ergens (expres) tegenaan 'trappen' om een reactie te ontlokken van de ander, expres iets doen waarvan je weet dat de ander dat niet leuk vindt.
Niet dat het logisch is om altijd maar te doen of alles pies en vree is om vervolgens helemaal uit je plaat te gaan...
De overeenkomst tussen beiden is trouwens wel: er wordt niet gepraat.
Only dead fish go with the flow
dinsdag 26 januari 2010 om 19:29
Ik provoceer heel vaak... ben er niet trots op - helemaal niet. Maar het is net alsof ik het niet kan helpen, ofzo... alsof ik steeds bevestiging nodig heb dat hij toch wel van me houdt, no matter what. Uiting van onzelfverzekerdheid, denk ik. Erg stom. Overigens slaagt vriend altijd met vlag en wimpel. Hij is er altijd voor me, ook (en bijna vooral) als ik boos ben (en vaak onnodig onaardig). Note voor mezelf: afleren, die vreselijke gewoonte.
Everything happens for a reason
zondag 31 januari 2010 om 18:52
Voornamelijk door net iets te ver te gaan, bijvoorbeeld bij ruzies (ik zeg bij ruzie absuluut niet iets alleen om te kwetsen: dat heb ik mezelf dan wel weer streng voorgenomen). Maar ik weet dondersgoed hoe ik vriend op de kast krijg, en hoe ik hem uit de tent kan lokken. Ik denk ook dat het er mee te maken heeft dat ik vermoed dat hij dingen niet zo serieus neemt als ik graag zou willen, als ik iets gewoon aankaart. Dan heb ik vaak het idee dat ik even moet overdrijven, om het hem goed duidelijk te maken, wat ik vind. Maar daarin sla ik nog wel eens door (en ik ben dan ook erg koppig...)
Everything happens for a reason
zondag 31 januari 2010 om 21:17
Ik heb niet alles gelezen, want ik ga me zo voorbereiden op mijn maandagmorgen, maar wilde even toevoegen dat ik het herken. Ik heb mijn exvriend goed geprovoceerd. Dit gebeurde op een avond toen we ongeveer 1,5 jaar een relatie hadden. Sinds een half jaar had ik - nadat de eerste verliefdheid naar mijn idee te langzaam overging in iets anders - het idee dat we niet echt bij elkaar pasten. Wat me daarbij in het bijzonder opviel is dat mijn ex me geen tegengas gaf, en alles maar liet "aanwaaien". Dit was een houding die hij op meer vlakken toonde, en die totaal niet bij mij past. Ik had hem al een paar keer uitgedaagd om zijn mening ergens over te geven, of ergens voor op te komen, maar het bleef allemaal uit. Toen heb ik uit pure provocatie een meisje gezoend, vlak voor zijn neus ! Toen hij daar niets van zei ( meneer ging bier drinken met zijn rug naar ons toe) en ik er de volgende dag zelf op terug moest komen en van hem hoorde dat hij dat " niet zo leuk vond", was voor mij de maat een beetje vol. Geen goed woord over voor mijn eigen gedrag, maar ik vond zijn reactie zo ontzettend slap en niet-bij-mij-passend dat ik op basis van die gebeurtenis toch maar Het Gesprek der Relatie Gesprekken ben aangegaan......
maandag 1 februari 2010 om 10:42
@ Sha_la: ik snap precies wat je bedoelt. Dat is ook een beetje wat ik zei over dat ik denk dat het anders niet echt 'aankomt'. En om dan ook maar een reactie uit te lokken, welke dan ook, dan kan provoceren wel eens helpen. Ook als je er zelf niet eens honderd procent achter staat (dus dat je weet dat het eigenlijk fout is wat je doet, of niet eerlijk, maar het doel heiligt de middelen, laten we maar zeggen....).
Everything happens for a reason
