Werk, ik weet het even niet meer

Ik werk, denk ik, al zo'n tien jaar voor de kost. Ik ben bijna 30. Meestal werkte ik zo'n 2 tot 4 jaar voor één werkgever en dan ging ik eens verder kijken; andere mogelijkheden of ik liep eens tegen een functie die mij leuker leek aan. Mijn fucnties waren meestal administratief met een stukje klantenservice en receptiewerk.



Ik ben in 2007 zwanger geraakt en heb in april 2008 een mooie dochter gekregen. Toen ik 3 maanden zwanger was raakte ik mijn baan kwijt met als resultaat dat ik een tijdje heb thuisgezeten. Toen mijn dochter een half jaar was ben ik weer aan de slag gegaan op een administratieve functie die mij op het eerste oog heel leuk leuk. Ik heb het daar 9 maanden volgehouden, maar kon mijn draai in het bedrijf en met de collega's niet vinden waardoor ik besloot te stoppen.



Sindsdien is het pet. Ik ben daar in juli 2009 gestopt en toen aan de slag gegaan in de zorg. Ik wilde eens wat anders dan kantoor. Ik besloot thuiszorg te gaan doen, maar ook dat werkte niet. Een vriend met een kledingzaak vroeg of ik daar wilde komen werken. Dit heb ik vanaf oktober gedaan tot vandaag. Hij heeft me ontslagen. Ik ben niet zo'n goede verkoper, nou ja; eigenlijk deed ik het wel goed één op één, maar toch niet helemaal. Daarnaast verrichte ik wat administratieve werkzaamheden maar ik maakte de verwachtingen niet helemaal waar. Hij merkte duidelijk dat ik hart voor de zaak had, maar het werkte niet. Ik maakte kleine foutjes, vergat dingen of legde kleding niet goed terug. Dat soort dingen.



Ik ben nogal een chaoot. In bepaalde dingen ben ik goed; ik kan aardig schrijven, ben creatief en heb veel plannen. Het punt is dat ik ze niet realiseer. Ik ben snel afgeleid, maak dingen niet af en communiceer niet door wat ik doe of gedaan heb. Wat lastig is in een klein bedrijf. Ik aard goed in werk waarin een duidelijke structuur is en waar ik met een systeem kan werken zonder dat er wordt verwacht dat ik daar vorm aan geef. Gewoon; dit willen we dat je doet, met deze middelen, dat het zo laat af is en dan kijken we wat we kunnen verbeteren.



Doordat ik een creatief mens ben, heb ik het idee dat mensen nogal eens iets groots van mij verwachten. Dat ik administratieve systemen opzet, websites vul etc.etc. Maar dat lukt me dus niet.



Ik ben een beetje aan het einde van mijn latijn. Verdrietig ook. Ik hield van die kledingzaak en van mijn collega's en heb echt mijn best gedaan. En dat werd wel beaamd, maar het was niet genoeg. Te rommelig, te chaotisch...met teveel dingen tegelijk bezig die blijven liggen. Ik snap het wel, want ik ken mijzelf. En ook mijn zwaktepunten.



Afijn, ik weet even niet meer wat ik moet doen. Ik ben bang dat men denkt; oh nee, moet ze wéér op zoek naar een baan. Wéér wat anders. Ik wil wel graag werken.



Ik heb donderdag wel een gesprek met, jawel, een bevriende slager die iemand zoekt. Ik heb hem wel eerlijk gezegd dat ik structuur en duidelijkheid in de verwachtingen nodig heb. Persoonlijk denk ik dat de één op één verkoop wel voor mij werkt. Maar ik ben nog banger dat het wéér misgaat.



Ik ben onzeker geworden vanwege het feit dat ik op dit moment nergens mijn draai vind, niet naar tevredenheid van mensen functioneer. Het zit me dwars. Ik wil ook lekker werken, dat mensen blij met mij zijn. Ik voel me stom. Ik vraag me ook af of het aan mij ligt. Misschien heb ik wel een concentratiestoornis. Niet geschikt voor werk.



Ik weet het gewoon even niet meer!



Iemand tips om de motivatie terug te vinden en werk te vinden waarmee ik verder kan?

quote:Naski schreef op 25 januari 2010 @ 14:05:

Begrijp ik het goed dat je bij een slager wilt gaan werken? Lijkt me een prima beroep. Je bent 1 op 1 bezig met je klanten, en dat kun je blijkbaar goed. Bovendien is het hard werken, maar niet al te ingewikkeld (denk ik). Je bent goed gemotiveerd, dus dat is een pluspunt.

Maar je creativiteit kun je er waarschijnlijk niet kwijt, dat is wel jammer.



Ik vind dat je heel goed je eigen positieve en negatieve eigenschappen aangeeft. Je ziet zelf heel duidelijk wat je wel en niet kunt. Dat vind ik echt knap van je.



Verder heb ik helaas niet veel tips. Maar ik wilde je toch laten weten dat ik vind dat je het heel goed doet, ondanks dat jij daar anders over denkt.





Dank je wel.



Ik weet ook wel heel goed wat ik kan en wat ik niet kan. Ik heb ook ontzettend getwijfeld om voor een kennis te gaan werken in zijn bedrijf omdat ik ergens wel wist dat de verwachtingen vrij hoog lagen. Daarnaast is hij gewoon iemand die heel goed weet wat hij wilt en heel duidelijk een richting heeft.



Ik vind het rot omdat ik wel het gevoel dat een bom onder ons contact legt. Ik kwam altijd graag bij hem (en zijn vrouw) omdat het mensen zijn met wie ik goed overweg kan en die ik hun succes gun. En natuurlijk omdat ze gewoon een leuke winkel hebben.



Ik heb zeker wel weer iets om mee te nemen, ik ben weer een stuk zelfverzekerder hieruit gekomen.



Maar anderzijds onzeker omdat ik het werk leuk vond en het "weer" mislukt is. Ik deed (voor mijn gevoel) ook echt mijn best. Maar ik "snap" sommige dingen gewoon niet goed. Kan slecht zelfstandig iets opzetten. Kan er nog slechter mee omgaan als mensen zeggen van "we willen dit, bedenk jij maar wat". Dat lukt me niet. En omdat ik bekend sta als creatief (en als ik iets maak dan is het ook goed) denken mensen dat ik alles wel uit mijn mouw schud.



Ik heb ontzettend veel moeite om ergen mijn hoofd bij te houden. Zie ik weer iets voorbij komen waar ik mee bezig wil zijn, moet even iets opzoeken op internet waarmee ik dan achteraf weer een uur ben bezig geweest.



Daarnaast merk ik gewoon dat ik de laatste tijd echt een luiwammes ben tenzij ik mij met volle concentratie (en met rust gelaten wordt!) op één taak werp.



Ik denk dat de slager daarom goed voor mij is. Geen internet, duidelijke één op één verkoop, praatjes moet voor klantenbinding en ik hoef geen etales in te richting of nieuwe gerechten te bedenken.



Maar ik vind het gewoon ontzettend verdrietig dat ik mijn kennis heb teleurgesteld. We hadden er vanmorgen wederzijds moeite mee om afscheid te nemen, zeg maar.

quote:MissStokstaartje schreef op 25 januari 2010 @ 14:06:

Hier beetje zelfde... Voelt niet fijn he?!



Ik werk nu ruim 3 jaar voor dezelfde werkgever (vormgever 40 uur in de week, alleen maar achter de computer)

Het is wel pas mijn eerste baan, maar ben zooooo toe aan wat anders. Probleem is dat ik niet weet wat dan wel.

Zelfde redenen als jou eigenlijk, structuur nodig, snel afgeleid enz...

Ben er wel mee bezig (psycholoog om te kijken waarom ik zo lusteloos ben) want WIL heel veel maar komt NIETS uit mijn handen.



Sorry, kan je niet echt tips geven, maar herkende wat in je verhaal dus wilde wel even reageren!

Blijf meelezen, we gaan op zoek naar motivatie!!!





Weet je, ik heb dus eigenlijk ook alleen computerwerk gedaan (of horeca en winkel) en ben eigenlijk veel liever met mijn handen bezig.



Ik ben als puber een beetje de richting van administratie opgeduwd. Ik werd van de MAVO afgestuurd (jaja, ook al moeite met concentratie en leren op school) en toen mocht ik naar een VMBO-praktijkschool. JA! Dacht ik! Dierenverzorger-opleiding, lekker in de blubber, beestjes verzorgen. Maar nee, op de Administratieopleiding zaten nog maar 9 leerlingen en de Dierenopleiding zat vol. Ik mocht blij zijn dat ik nog ergens terechtkon volgens vader en bevriende directeur, dus ik ging Administratief doen.



Achteraf kan ik mijzelf wel voor mijn kop slaan dat ik niet voor mijzelf ben opgekomen.



Ik durf (al zou man me niet tegenhouden) me nog steeds niet in te schrijven voor de opleiding dat dierenartsassistent. Ik ben nog net geen 30, zou nog Stufi kunnen krijgen....... En nog de kans op mijn droombaan (zonder internet, afleiding en met dieren) voor de komende tig jaar.



Ben gewoon de kluts best kwijt.

En nu dus waarschijnlijk niet aan de slag als dierenverzorger, maar dode-dieren-verkoper.



Maar werken bij de slager betekend dus gewoon hard en geconcentreerd aan de slag. Dat zou mij wel rust brengen.

quote:Evidenza schreef op 25 januari 2010 @ 14:30:

Waarom durf je je nou niet in te schrijven voor die opleiding dan?





Ja, wist ik dat maar.



Mijn concentratieprobleem zit eigenlijk veel dieper. In de tijd dat ik op school zat werd ik geklassificeerd als "lastig" en "lui" maar ik heb een vorm van ADD. Dus wel de drukte in mijn hoofd, maar geen hyperactiviteit. Daar zijn we een paar jaar geleden achtergekomen. Dit is niet iets waar ik mee te koop loop, maar ik ben wel selectief geworden in werk. Ik wil voorkomen dat mensen te hoge verwachtingen van mij hebben en eerlijk zijn. Ik geef duidelijk aan dat ik structuur nodig heb.



Ik ben bang dat het mij niet lukt om bijvoorbeeld een thuisstudie te doen. Ik zou echt een paar dagen per week in een gebouw opgesloten moeten worden. En dat gaat dan weer niet in combinatie met mijn kind. En avondstudie kan ook niet want mijn man is nooit thuis 's avonds.



Ik durf het ergens niet aan omdat ik bang ben dat ik het niet afmaak of dat ik het niet kan. School is nogal een teleurstelling voor mij geweest, vroeger. Voor mijn gevoel ben ik onnodig rot behandeld door schoolleiding en leraren en is er een onjuist etiket van lui en dom op mij geplakt.

Terwijl ik 's avonds, voor de t.v., graag naar Animal Cops kijk en ervan droom om bijvoorbeeld op een dierenkliniek te kunnen werken. Of een asiel. Om dieren te helpen en probleemgevallen een kans op een leuk leven te bieden.



En dat doe ik dus al jaren.

MissStokstaartje;



ik heb geen medicatie. Ik heb wel een tijd Oxazepam geslikt omdat ik ook door de drukte in mijn hoofd rusteloos werd en niet kon slapen. Of heel laat naar bed ging waardoor ik de volgende dag niks waard was.



Het nadeel van de wetenschap dat je "iets" hebt, vind het feit dat ik het weer in ga zitten calculeren. Dat ik weer iets heb om over na te denken voordat ik tot handelen overga.



Mijn kind biedt mij wel enigzins houvast; ik voel mij verantwoordelijk voor haar en plan de dagen dat ze thuis is heel strak in, met veel structuur. Dat geeft mij wel rust.



Maar ikzelf kan (zoals vandaag) als zij naar de creche is, dus helemaal verdwalen in gedachten, verhalen, internet, een computerspel of kastjes ordenen en uitruimen. Om op het einde van de dag te moeten concluderen dat ik geen stap ben opgeschoten.



Omwille van anderen zoals partner, kind en familie kan ik heel erg mijn best doen om zo normaal mogelijk te doen, maar als ik alleen ben word het vaak een rommeltje. Ik doe alles tegelijk, en alles blijft half liggen.



De reden dat collega's mij wel lief vinden, is omdat men wel ziet dat ik ontzettend mijn best sta te doen. Dan "vergeven" ze het me dat ik fouten maak. Maar ook dat houd ergens op.



Ik moet gewoon ergens gestructureerd aan de gang.

Evidenze; Dank je wel! Het is ook gewoon tijd om iets te gaan doen. Daar heb je gelijk in.

MissStokstaartje;



natuurlijk wil ik best eens met je mailen! Misschien kunnen we elkaar zo nu en dan lastig vallen met hersenspinsels of elkaar een schop onder de kont geven om toch de dag nuttig door te komen.



Blij te lezen dat ik niet alleen ben.



Hoe krijgen we elkaars e-mailadres?



Kan zijn dat ik niet de hele tijd op het forum ben, ik ben aan het mailen, thee zetten, de bank stofzuigen en een SIM-kaart aan het verwisselen.

Ik heb hem gelezen MissStokstaartje! Ik stuur je een mail!