Relaties
alle pijlers
LDR tips / hoe duurt het wachten minder lang?
maandag 25 januari 2010 om 08:46
Hoi hoi
Het zit zo, ik heb nu zo'n anderhalf jaar een relatie met een super jongen uit Canada (ik ken hem zo'n 4 jaar nu). Hij is echt mijn droom man
Nu, we hebben wel emigratie plannen, ik wil over een jaar of 2 daar wonen samen met hem, maar tot het zover is zijn we gebonden aan op en neer reizen...
En ik heb het er moeilijk mee De tijden dat we samen zijn zijn super, en geweldig! Maar afscheid nemen doet heel erg zeer en ik jank de hele weg terug van het vliegveld naar huis (als ik alleen ben...)
We zien elkaar telkens met tussenpozen van ong 2 tot 3 maanden. Als ik daar heen ga is dat meestal voor 2 weken (2 keer per jaar, al mijn vrije dagen), en als hij hier is blijft hij meestal 4 weken.
De tussen periodes zijn de ene keer moeilijker dan de andere keer, zolang ik geen specifieke datum heb voor de volgende keer dat we elkaar weer zien gaat het nog wel, maar als ik een datum weet dat we elkaar weer zien ga ik me helemaal daarop focussen en duurt de tijd gigantisch lang!
We msnnen en skypen zo veel mogelijk, en bellen ook veel met de vaste telefoon (maar 3 ct/min voor mij, en 3 $ct/min voor hem)
En dat dit alles zonder dat we zonderlinge kluizenaars worden, want een mens heeft meer sociale contacten nodig
Ik mis hem zo erg dat ik er een keer letterlijk ziek door ben geweest
Zijn er hier dames op viva die tips hebben om de pijn van het apart van elkaar zijn te verzachten, en de tijd van alleen zijn sneller voorbij te laten gaan?
Alle andere LDR tips zijn ook welkom!
Het zit zo, ik heb nu zo'n anderhalf jaar een relatie met een super jongen uit Canada (ik ken hem zo'n 4 jaar nu). Hij is echt mijn droom man
Nu, we hebben wel emigratie plannen, ik wil over een jaar of 2 daar wonen samen met hem, maar tot het zover is zijn we gebonden aan op en neer reizen...
En ik heb het er moeilijk mee De tijden dat we samen zijn zijn super, en geweldig! Maar afscheid nemen doet heel erg zeer en ik jank de hele weg terug van het vliegveld naar huis (als ik alleen ben...)
We zien elkaar telkens met tussenpozen van ong 2 tot 3 maanden. Als ik daar heen ga is dat meestal voor 2 weken (2 keer per jaar, al mijn vrije dagen), en als hij hier is blijft hij meestal 4 weken.
De tussen periodes zijn de ene keer moeilijker dan de andere keer, zolang ik geen specifieke datum heb voor de volgende keer dat we elkaar weer zien gaat het nog wel, maar als ik een datum weet dat we elkaar weer zien ga ik me helemaal daarop focussen en duurt de tijd gigantisch lang!
We msnnen en skypen zo veel mogelijk, en bellen ook veel met de vaste telefoon (maar 3 ct/min voor mij, en 3 $ct/min voor hem)
En dat dit alles zonder dat we zonderlinge kluizenaars worden, want een mens heeft meer sociale contacten nodig
Ik mis hem zo erg dat ik er een keer letterlijk ziek door ben geweest
Zijn er hier dames op viva die tips hebben om de pijn van het apart van elkaar zijn te verzachten, en de tijd van alleen zijn sneller voorbij te laten gaan?
Alle andere LDR tips zijn ook welkom!
maandag 25 januari 2010 om 09:44
Druk bezig blijven! Je dagen volplannen. Ik vond een datum altijd juist wel fijn trouwens.
Wat voor mij goed geholpen heeft is dit: bedenk dat je niet over twee jaar naar hem wilt gaan en dat hij dan zegt, wat heb je de afgelopen twee jaar gedaan, en dat jij dan moet zeggen 'nouja, gewoon, lam van verdriet geweest en verder niets'.
Probeer deze tijd aan te pakken om alles te doen wat je nog wilt doen voor je gaat emigreren!
Succes!
Wat voor mij goed geholpen heeft is dit: bedenk dat je niet over twee jaar naar hem wilt gaan en dat hij dan zegt, wat heb je de afgelopen twee jaar gedaan, en dat jij dan moet zeggen 'nouja, gewoon, lam van verdriet geweest en verder niets'.
Probeer deze tijd aan te pakken om alles te doen wat je nog wilt doen voor je gaat emigreren!
Succes!
maandag 25 januari 2010 om 09:57
quote:Maeijken schreef op 25 januari 2010 @ 08:59:
Waarom wil je pas over 2 jaar naar hem toe?
Ik heb verder geen tips voor je, sorry! Lijkt me erg moeilijk om niet bij je geliefde te kunnen zijn.
Nou, dat het zal waarschijnlijk 1 tot 2 jaar duren voor dat ik echt daar zit Het is nl nogal veel geregel
Als het aan mij lag woonde ik daar gisteren al samen met hem!
quote:Margaretha2 schreef op 25 januari 2010 @ 09:44:
Druk bezig blijven! Je dagen volplannen. Ik vond een datum altijd juist wel fijn trouwens.
Oh dat doe ik ook wel, mijn dagen zitten behoorlijk vol, maar als ik dan "uit" ben dan denk ik weer 'ik wil met hem zijn!' haha ik weet het beetje dubbel he, maar ik moet niet alle andere mensen uitsluiten
Nou, ik vind het wel leuk om na te denken over de volgende datum, en ik weet dat het dit keer ong de 3e week van april zal zijn (lang wachten deze keer, het kan niet anders ) maar als ik letterlijk een datum weet, dan ga ik zo verschrikkelijk aftellen!
Denk aan wegstrepen op de kalender, tellen hoeveel dagen, tellen hoeveel nachten, obsessief zeg maar Daar word ik juist een beetje gestressed van
Bedankt voor jullie reacties!
Ik had 5 jaar terug noooooooooooit gedacht dat ik ook een LDR kon hebben, ever Ik weet nog dat in het begin van onze relatie het ook erg vreemd was, dan zat ik in de auto, en bedacht me "goh, er is dus gewoon een jongen aan de andere kant van de oceaan wiens hoofd ik helemaal op hol breng!"
Ik denk ook maar zo, over een paar jaar zijn we voor altijd samen, en tot die tijd maar ik er maar het beste van en heb ik steun aan jullie tips!
Waarom wil je pas over 2 jaar naar hem toe?
Ik heb verder geen tips voor je, sorry! Lijkt me erg moeilijk om niet bij je geliefde te kunnen zijn.
Nou, dat het zal waarschijnlijk 1 tot 2 jaar duren voor dat ik echt daar zit Het is nl nogal veel geregel
Als het aan mij lag woonde ik daar gisteren al samen met hem!
quote:Margaretha2 schreef op 25 januari 2010 @ 09:44:
Druk bezig blijven! Je dagen volplannen. Ik vond een datum altijd juist wel fijn trouwens.
Oh dat doe ik ook wel, mijn dagen zitten behoorlijk vol, maar als ik dan "uit" ben dan denk ik weer 'ik wil met hem zijn!' haha ik weet het beetje dubbel he, maar ik moet niet alle andere mensen uitsluiten
Nou, ik vind het wel leuk om na te denken over de volgende datum, en ik weet dat het dit keer ong de 3e week van april zal zijn (lang wachten deze keer, het kan niet anders ) maar als ik letterlijk een datum weet, dan ga ik zo verschrikkelijk aftellen!
Denk aan wegstrepen op de kalender, tellen hoeveel dagen, tellen hoeveel nachten, obsessief zeg maar Daar word ik juist een beetje gestressed van
Bedankt voor jullie reacties!
Ik had 5 jaar terug noooooooooooit gedacht dat ik ook een LDR kon hebben, ever Ik weet nog dat in het begin van onze relatie het ook erg vreemd was, dan zat ik in de auto, en bedacht me "goh, er is dus gewoon een jongen aan de andere kant van de oceaan wiens hoofd ik helemaal op hol breng!"
Ik denk ook maar zo, over een paar jaar zijn we voor altijd samen, en tot die tijd maar ik er maar het beste van en heb ik steun aan jullie tips!
maandag 25 januari 2010 om 10:11
Ik snap wat je bedoelt, toen ik nog een eind weg woonde van mijn vriend en als ik dan een avondje ging stappen en een andere jongen probeerde me te versieren werd ik daar helemaal naar van. Ik Heb Al Iemand!!!!
Nu wonen we bij elkaar en ga ik nog weleens alleen uit en gebeurt dat nog weleens en vind ik het absoluut niet meer erg, gek hoe die dingen werken!
Dat obsessieve had ik ook wel hoor, maar beter dan die onzekerheid. Ik kon me er dan wel redelijk overheen zetten, ok, het is sowieso nog 30 nachtjes (of 60 of wat dan ook), hoef ik me dáár niet meer druk over te maken, wat wil ik voor die tijd nog allemaal doen?
Je bent trouwens van harte welkom om eens rond te neuzen of mee te schrijven op het topic LDR deel 13, daar schrijven allemaal dames en meiden die een LDR hebben of hadden, ook uit jouw vriends land trouwens!
Ik weet dat het een openbaar forum is en iedereen welkom is maar ik zeg het toch maar even expliciet
Nu wonen we bij elkaar en ga ik nog weleens alleen uit en gebeurt dat nog weleens en vind ik het absoluut niet meer erg, gek hoe die dingen werken!
Dat obsessieve had ik ook wel hoor, maar beter dan die onzekerheid. Ik kon me er dan wel redelijk overheen zetten, ok, het is sowieso nog 30 nachtjes (of 60 of wat dan ook), hoef ik me dáár niet meer druk over te maken, wat wil ik voor die tijd nog allemaal doen?
Je bent trouwens van harte welkom om eens rond te neuzen of mee te schrijven op het topic LDR deel 13, daar schrijven allemaal dames en meiden die een LDR hebben of hadden, ook uit jouw vriends land trouwens!
Ik weet dat het een openbaar forum is en iedereen welkom is maar ik zeg het toch maar even expliciet
maandag 25 januari 2010 om 10:13
Oh en nog iets, wel een schrale troost maar toch een troost
Ik weet niet hoe oud je bent, maar ik zag er toch ook wel een voordeel aan. Ik heb mijn vriend leren kennen toen ik net achttien was en daarna hebben we een tijd uit elkaar gewoond. Ik kende ook stellen die al zolang samen waren en helemaal vergroeid waren. Ik heb in elk geval mijzelf helemaal onafhankelijk kunnen ontwikkelen en ben er een veel sterker persoon van geworden! Zelfs met het gemis enzo, heb ik het toch maar mooi gedaan, dus ik hoef niet bang te zijn voor wat er dan ook maar op mijn pad zou kunnen komen in de toekomst.
Ik weet niet hoe oud je bent, maar ik zag er toch ook wel een voordeel aan. Ik heb mijn vriend leren kennen toen ik net achttien was en daarna hebben we een tijd uit elkaar gewoond. Ik kende ook stellen die al zolang samen waren en helemaal vergroeid waren. Ik heb in elk geval mijzelf helemaal onafhankelijk kunnen ontwikkelen en ben er een veel sterker persoon van geworden! Zelfs met het gemis enzo, heb ik het toch maar mooi gedaan, dus ik hoef niet bang te zijn voor wat er dan ook maar op mijn pad zou kunnen komen in de toekomst.
maandag 25 januari 2010 om 10:22
Ik ken het, heb een relatie (ruim 3 jaar) met een Duitser en wonen op dit moment 800 km. van elkaar af. Tussendoor is hij voor zijn werk nog 3 kwart jaar in Thailand geweest etc. etc.
Al is Duitsland wel wat dichterbij dan Canada, voor een weekend rijd je geen 1600 km. Dat betekent dat we elkaar proberen zo vaak mogelijk te zien, maar door zijn werk, mijn werk en zoontje van bijna 4 is dat niet altijd even handig te realiseren.
Ik ben nu zelfs zwanger van hem (32 weken nu) en zaterdag zien we elkaar weer sinds een maand!
Ik ken het dat letterlijk ziek zijn van het missen. het leven op je mobiel, email staat continue open en sociale contacten verwateren.
nadat zoon en ik in Thailand op bezoek zijn geweest heb ik besloten niet meer zo te leven, je kan er werkelijk aan onderdoor gaan.
Het malen in je hoofd, piekeren of je hem wel kunt vertrouwen (en is dus werkelijk een keer mis gegaan zodat dat vertrouwen en het feit dat je zo ver weg zit je helemaal ellendig maakt. Is allemaal wel goed gekomen, maar is wel wat tijd overheen gegaan)
Maar nu niet meer gefocust op gsm, email en vaste afspraken gemaakt wat betreft bellen, skypen etc.
Ik werk, ik sport, ga uit en stuur hem voor ik naar bed ga een lief sms-je en dat is dat.
Daar is wel wat tijd overheen gegaan, maar mijn humeur is 100% verbeterd en ik ben veel productiever dan voorheen.
Natuurlijk mis ik hem, maar anders zou het ook niet goed zijn he?
Voor mij werkt het hebben van een volgende datum juist wel goed, dan heb ik wat om naar uit te kijken en weet ik waar ik aan toe ben.
Hopelijk kunnen we na de bevalling eindelijk samenwonen. ook hier loopt alles niet zo snel en soepel als we zouden willen. Echte tips kan ik je niet geven, alleen maar zeggen dat de tijd sneller gaat dan je denkt
Ook ik had nooit verwacht dat uit deze vakantie-flirt zo een relatie zou groeien, maar zoals je al schrijft, over een tijdje zijn we écht samen!
Al is Duitsland wel wat dichterbij dan Canada, voor een weekend rijd je geen 1600 km. Dat betekent dat we elkaar proberen zo vaak mogelijk te zien, maar door zijn werk, mijn werk en zoontje van bijna 4 is dat niet altijd even handig te realiseren.
Ik ben nu zelfs zwanger van hem (32 weken nu) en zaterdag zien we elkaar weer sinds een maand!
Ik ken het dat letterlijk ziek zijn van het missen. het leven op je mobiel, email staat continue open en sociale contacten verwateren.
nadat zoon en ik in Thailand op bezoek zijn geweest heb ik besloten niet meer zo te leven, je kan er werkelijk aan onderdoor gaan.
Het malen in je hoofd, piekeren of je hem wel kunt vertrouwen (en is dus werkelijk een keer mis gegaan zodat dat vertrouwen en het feit dat je zo ver weg zit je helemaal ellendig maakt. Is allemaal wel goed gekomen, maar is wel wat tijd overheen gegaan)
Maar nu niet meer gefocust op gsm, email en vaste afspraken gemaakt wat betreft bellen, skypen etc.
Ik werk, ik sport, ga uit en stuur hem voor ik naar bed ga een lief sms-je en dat is dat.
Daar is wel wat tijd overheen gegaan, maar mijn humeur is 100% verbeterd en ik ben veel productiever dan voorheen.
Natuurlijk mis ik hem, maar anders zou het ook niet goed zijn he?
Voor mij werkt het hebben van een volgende datum juist wel goed, dan heb ik wat om naar uit te kijken en weet ik waar ik aan toe ben.
Hopelijk kunnen we na de bevalling eindelijk samenwonen. ook hier loopt alles niet zo snel en soepel als we zouden willen. Echte tips kan ik je niet geven, alleen maar zeggen dat de tijd sneller gaat dan je denkt
Ook ik had nooit verwacht dat uit deze vakantie-flirt zo een relatie zou groeien, maar zoals je al schrijft, over een tijdje zijn we écht samen!
maandag 25 januari 2010 om 10:32
Wat Miesteph schrijft is heel waar (en dat heb ik ooit van Marg geleerd): je moet wel van je leven genieten. Dat vereist een soort omschakeling ofzo. In het begin van mijn ldr was ik alleen maar bezig met wanneer ik terug kon gaan, dus geld sparen, plannen wanneer we allebei tijd zouden hebben en met contact met hem zoeken. Als ik nu terug kijk op die periode was er echt geen ruk aan. En de tijd ging er ook echt niet sneller van. Op een gegeven moment moet je accepteren dat je leven hier is en dat je het hier moet leven. Het komt wel goed. Natuurlijk mis je hem en zijn er moeilijk momenten. Maar leef! Als je hier sip gaat zitten zijn kun je beter nu gaan en dan maar niet eerst studeren/sparen/werken. Toen ik de keuze had gemaakt om eerst minimaal zoveel tijd te werken in NL, heb ik daarna ook besloten dat ik dan niet zo moest zeuren en anders vertrekken en bij hem gaan wonen en een schoonmaakbaantje zoeken. Nou was dat wel Duitsland, dus EU, dus makkelijker, maar toch.
maandag 25 januari 2010 om 10:44
quote:Margaretha2 schreef op 25 januari 2010 @ 10:13:
Oh en nog iets, wel een schrale troost maar toch een troost
Ik weet niet hoe oud je bent, maar ik zag er toch ook wel een voordeel aan. Ik heb mijn vriend leren kennen toen ik net achttien was en daarna hebben we een tijd uit elkaar gewoond. Ik kende ook stellen die al zolang samen waren en helemaal vergroeid waren. Ik heb in elk geval mijzelf helemaal onafhankelijk kunnen ontwikkelen en ben er een veel sterker persoon van geworden! Zelfs met het gemis enzo, heb ik het toch maar mooi gedaan, dus ik hoef niet bang te zijn voor wat er dan ook maar op mijn pad zou kunnen komen in de toekomst.
Oh ja, ik heb het forum topic wel gezien, maar uhm jullie kennen elkaar allemaal zo goed en dan kom ik niet zo snel "binnen vallen" (ja slaat nergens op he )
Ik ben trouwens 27, heb eerder een lange relatie gehad waaruit ik veel heb geleerd, maar ik ben blij dat dat over is.
Ik ben dus ook aan de ene kant blij dat ik nu echt alleen woon, ik denk dat dat me veel zelfstandigheid en doorzettingvermogen oplevert Het alleen wonen heeft me echter nu lang genoeg geduurt
Ik zie mn toekomst zonnig tegemoet, het is alleen nu even taai af en toe
Mijn vriend gaat hier trouwens veel beter mee om dan ik! Daar heb ik echt bewondering voor. Misschien is het ook wel de hormonen die ervoor zorgen dat vrouwen zoiets toch anders ervaren?
Oh en nog iets, wel een schrale troost maar toch een troost
Ik weet niet hoe oud je bent, maar ik zag er toch ook wel een voordeel aan. Ik heb mijn vriend leren kennen toen ik net achttien was en daarna hebben we een tijd uit elkaar gewoond. Ik kende ook stellen die al zolang samen waren en helemaal vergroeid waren. Ik heb in elk geval mijzelf helemaal onafhankelijk kunnen ontwikkelen en ben er een veel sterker persoon van geworden! Zelfs met het gemis enzo, heb ik het toch maar mooi gedaan, dus ik hoef niet bang te zijn voor wat er dan ook maar op mijn pad zou kunnen komen in de toekomst.
Oh ja, ik heb het forum topic wel gezien, maar uhm jullie kennen elkaar allemaal zo goed en dan kom ik niet zo snel "binnen vallen" (ja slaat nergens op he )
Ik ben trouwens 27, heb eerder een lange relatie gehad waaruit ik veel heb geleerd, maar ik ben blij dat dat over is.
Ik ben dus ook aan de ene kant blij dat ik nu echt alleen woon, ik denk dat dat me veel zelfstandigheid en doorzettingvermogen oplevert Het alleen wonen heeft me echter nu lang genoeg geduurt
Ik zie mn toekomst zonnig tegemoet, het is alleen nu even taai af en toe
Mijn vriend gaat hier trouwens veel beter mee om dan ik! Daar heb ik echt bewondering voor. Misschien is het ook wel de hormonen die ervoor zorgen dat vrouwen zoiets toch anders ervaren?
anoniem_86160 wijzigde dit bericht op 25-01-2010 10:44
Reden: quote toegevoegd
Reden: quote toegevoegd
% gewijzigd
maandag 25 januari 2010 om 10:56
quote:Miesteph schreef op 25 januari 2010 @ 10:22:
....
Het malen in je hoofd, piekeren of je hem wel kunt vertrouwen (en is dus werkelijk een keer mis gegaan zodat dat vertrouwen en het feit dat je zo ver weg zit je helemaal ellendig maakt. Is allemaal wel goed gekomen, maar is wel wat tijd overheen gegaan)
....
Natuurlijk mis ik hem, maar anders zou het ook niet goed zijn he?
Voor mij werkt het hebben van een volgende datum juist wel goed, dan heb ik wat om naar uit te kijken en weet ik waar ik aan toe ben.
....
Oh wow ten eerste gefeliciteerd met je zwangerschap Goh dat maakt het wel ook nog pittiger zeg (ik zou dat niet kunnen handelen)
Dat van vertrouwen, ik vind het zo maf, ik vertrouw hem volledig, ik heb geen enkele reden om hem niet te vertrouwen. Hij vertrouwt mij ook volledig, en daar sta ik echt van te kijken, ik ben dat niet gewend (ik ben ook te vertrouwen maar toch voelt het gek?!)
Maar dan NOG, ik snap wat je bedoelt.
Bij mij is het vooral omdat hij bijna klaar is met zijn opleiding, en ik denk dat hij er niet hard genoeg zijn best voor doet Dat is echt heel stom van me, maar het gaat mij gewoon niet snel genoeg. Vaak hou ik dat maar voor me, maar af en toe glipt het er wel eens uit, en dan hebben we daar wel wat onenigheid over. Het is voor mij best moeilijk om me in te leven in andere mensen, ik ben heel slecht in het inleven in anderen, en dat is dus dubbel zo lastig met een LDR
Nu heb ik besloten dat ik me niet druk moet maken om ZIJN dingen, maar om mijn eigen dingen, en dat ik hem moet steunen, in plaats van zeuren wanneer hij klaar is (met zijn presentatie/school/etc)
We hebben de meeste informatie over emigratie al uitgezocht, en willen het proces echt in werking zetten vanaf de dag dat hij zijn diploma heeft
En het klopt, het zou niet goed zijn als ik hem NIET mis
Ik weet dat hij mij ook mist, hij gaat er alleen wat beter mee om
Hey, over het algemeen ben ik gewoon heel happy met mn LDR ^.^
Mooie verhalen hebben jullie allemaal zeg, goed om te zien dat LDRs wel degelijk kunnen! (Veel mensen denken daar echt nog anders over :s
....
Het malen in je hoofd, piekeren of je hem wel kunt vertrouwen (en is dus werkelijk een keer mis gegaan zodat dat vertrouwen en het feit dat je zo ver weg zit je helemaal ellendig maakt. Is allemaal wel goed gekomen, maar is wel wat tijd overheen gegaan)
....
Natuurlijk mis ik hem, maar anders zou het ook niet goed zijn he?
Voor mij werkt het hebben van een volgende datum juist wel goed, dan heb ik wat om naar uit te kijken en weet ik waar ik aan toe ben.
....
Oh wow ten eerste gefeliciteerd met je zwangerschap Goh dat maakt het wel ook nog pittiger zeg (ik zou dat niet kunnen handelen)
Dat van vertrouwen, ik vind het zo maf, ik vertrouw hem volledig, ik heb geen enkele reden om hem niet te vertrouwen. Hij vertrouwt mij ook volledig, en daar sta ik echt van te kijken, ik ben dat niet gewend (ik ben ook te vertrouwen maar toch voelt het gek?!)
Maar dan NOG, ik snap wat je bedoelt.
Bij mij is het vooral omdat hij bijna klaar is met zijn opleiding, en ik denk dat hij er niet hard genoeg zijn best voor doet Dat is echt heel stom van me, maar het gaat mij gewoon niet snel genoeg. Vaak hou ik dat maar voor me, maar af en toe glipt het er wel eens uit, en dan hebben we daar wel wat onenigheid over. Het is voor mij best moeilijk om me in te leven in andere mensen, ik ben heel slecht in het inleven in anderen, en dat is dus dubbel zo lastig met een LDR
Nu heb ik besloten dat ik me niet druk moet maken om ZIJN dingen, maar om mijn eigen dingen, en dat ik hem moet steunen, in plaats van zeuren wanneer hij klaar is (met zijn presentatie/school/etc)
We hebben de meeste informatie over emigratie al uitgezocht, en willen het proces echt in werking zetten vanaf de dag dat hij zijn diploma heeft
En het klopt, het zou niet goed zijn als ik hem NIET mis
Ik weet dat hij mij ook mist, hij gaat er alleen wat beter mee om
Hey, over het algemeen ben ik gewoon heel happy met mn LDR ^.^
Mooie verhalen hebben jullie allemaal zeg, goed om te zien dat LDRs wel degelijk kunnen! (Veel mensen denken daar echt nog anders over :s
maandag 25 januari 2010 om 11:06
Goede tips! Ik zit zo'n beetje in hetzelfde schuitje, maar die van mijn woont in Oz... niet echt zo naast de deur helaas. Maar ik herken wel echt heel veel van wat je allemaal zegt; het elkaar missen en het gevoel dat als je "uit" bent, dat je eigenlijk gewoon lekker bij hem wilt zijn. Tenminste, dat heb ik heel vaak.
Ik probeer ook de voordelen er van in te zien. Nu kan ik 'rustig' mijn studie afmaken, gewoon mijn buitenland ambitie volgen en me daarbij niet schuldig voelen dat ik iemand in Nl moet achterlaten.
Waar ik 't wel moeilijk mee heb soms is de toekomst. Gaat hij terug naar Europa (hij komt uit Europa) of ga ik naar Australie...? Dillemma's!
Ik probeer ook de voordelen er van in te zien. Nu kan ik 'rustig' mijn studie afmaken, gewoon mijn buitenland ambitie volgen en me daarbij niet schuldig voelen dat ik iemand in Nl moet achterlaten.
Waar ik 't wel moeilijk mee heb soms is de toekomst. Gaat hij terug naar Europa (hij komt uit Europa) of ga ik naar Australie...? Dillemma's!
maandag 25 januari 2010 om 11:15
quote:babado schreef op 25 januari 2010 @ 10:57:
Waarom wacht je nog zo lang? Ik ben ook naar het buitenland verhuisd en heb dat in een aantal maanden geregeld.
Nou, ten eerste omdat het makkelijker is als hij eerst zijn studie af heeft gerond.
Ten tweede, ik vind het best een pittige stap, hoe graag ik ook met hem ben het valt me toch ook erg zwaar om daadwerkelijk iedereen achter te laten.
Ik weet dat ik het wil! Maar het voelt toch als een brok in mijn keel
Daarom zijn we nu wel begonnen met informatie vergaren, en binnenkort gaan we het sponsorship aanvragen. Zo gaat het ons beide niet TE snel, ik wil het graag op een prettige manier aanpakken (ben een stresskip, een rasechte)
quote:mevrouwtjezonneschijn schreef op 25 januari 2010 @ 11:06:
....
Ik probeer ook de voordelen er van in te zien. Nu kan ik 'rustig' mijn studie afmaken, gewoon mijn buitenland ambitie volgen en me daarbij niet schuldig voelen dat ik iemand in Nl moet achterlaten.
Waar ik 't wel moeilijk mee heb soms is de toekomst. Gaat hij terug naar Europa (hij komt uit Europa) of ga ik naar Australie...? Dillemma's!
Ja, ik probeer ook de voordelen ervan in te zien, zoals dat ik gewoon kan fietsen om naar mijn zusje te gaan of zo.
Maar ja, ik volg geen studie meer. Ik werk gewoon, en ik denk dat ik met een beetje geluk daar wel ongeveer dezelfde baan kan gaan doen (als het niet zo is, ook best, als ik maar werk heb)
Dus soms is het wel moeilijk om voordelen te verzinnen
Ja mevrouwtjezonneschijn, dat is echt lastig he? dat emigreren verhaal....
Voor mij was het al snel duidelijk dat ik DAAR wil wonen, omdat het land me gewoon erg goed bevalt (NL bevalt niet slecht hoor, maar toch), maar zelfs dan heb ik het er best lastig mee...
Waarom wacht je nog zo lang? Ik ben ook naar het buitenland verhuisd en heb dat in een aantal maanden geregeld.
Nou, ten eerste omdat het makkelijker is als hij eerst zijn studie af heeft gerond.
Ten tweede, ik vind het best een pittige stap, hoe graag ik ook met hem ben het valt me toch ook erg zwaar om daadwerkelijk iedereen achter te laten.
Ik weet dat ik het wil! Maar het voelt toch als een brok in mijn keel
Daarom zijn we nu wel begonnen met informatie vergaren, en binnenkort gaan we het sponsorship aanvragen. Zo gaat het ons beide niet TE snel, ik wil het graag op een prettige manier aanpakken (ben een stresskip, een rasechte)
quote:mevrouwtjezonneschijn schreef op 25 januari 2010 @ 11:06:
....
Ik probeer ook de voordelen er van in te zien. Nu kan ik 'rustig' mijn studie afmaken, gewoon mijn buitenland ambitie volgen en me daarbij niet schuldig voelen dat ik iemand in Nl moet achterlaten.
Waar ik 't wel moeilijk mee heb soms is de toekomst. Gaat hij terug naar Europa (hij komt uit Europa) of ga ik naar Australie...? Dillemma's!
Ja, ik probeer ook de voordelen ervan in te zien, zoals dat ik gewoon kan fietsen om naar mijn zusje te gaan of zo.
Maar ja, ik volg geen studie meer. Ik werk gewoon, en ik denk dat ik met een beetje geluk daar wel ongeveer dezelfde baan kan gaan doen (als het niet zo is, ook best, als ik maar werk heb)
Dus soms is het wel moeilijk om voordelen te verzinnen
Ja mevrouwtjezonneschijn, dat is echt lastig he? dat emigreren verhaal....
Voor mij was het al snel duidelijk dat ik DAAR wil wonen, omdat het land me gewoon erg goed bevalt (NL bevalt niet slecht hoor, maar toch), maar zelfs dan heb ik het er best lastig mee...
maandag 25 januari 2010 om 11:22
quote:Punica schreef op 25 januari 2010 @ 11:15:
[...]
Ja mevrouwtjezonneschijn, dat is echt lastig he? dat emigreren verhaal....
Voor mij was het al snel duidelijk dat ik DAAR wil wonen, omdat het land me gewoon erg goed bevalt (NL bevalt niet slecht hoor, maar toch), maar zelfs dan heb ik het er best lastig mee...
Canada!!! Wie wil daar nou niet wonen. En zo gek ver weg van NL is het nu ook weer niet... tochj?
Maar dat emigreren.. ik vind het een lastig issue. Ben nu zelf 1,5 maand terug van 7 maanden Oz.. en eerlijk gezegd heb ik mijn mama wel erg gemist en ook mijn vriendinnen hier. Verder is Australie zo ontzettend ver weg!! Pakweg 36 uur reizen, dus ff voor twee weken ga je dat ook niet snel doen. En ik vind de mensen daar niet zo leuk, maar de meningen verschillen daarover. Er zit daar zo'n onderhuids racisme en daar ben ik niet zo gecharmeerd van...
Hoewel het land verder wel ontzettend mooi is! Veel mooie natuur en vooral veel ruimte. Maar het staatniet op plaats 1 van waar ik wil wonen. Dus als het die kant op zou gaan, dan zou ik echt vooral voor de man gaan...
[...]
Ja mevrouwtjezonneschijn, dat is echt lastig he? dat emigreren verhaal....
Voor mij was het al snel duidelijk dat ik DAAR wil wonen, omdat het land me gewoon erg goed bevalt (NL bevalt niet slecht hoor, maar toch), maar zelfs dan heb ik het er best lastig mee...
Canada!!! Wie wil daar nou niet wonen. En zo gek ver weg van NL is het nu ook weer niet... tochj?
Maar dat emigreren.. ik vind het een lastig issue. Ben nu zelf 1,5 maand terug van 7 maanden Oz.. en eerlijk gezegd heb ik mijn mama wel erg gemist en ook mijn vriendinnen hier. Verder is Australie zo ontzettend ver weg!! Pakweg 36 uur reizen, dus ff voor twee weken ga je dat ook niet snel doen. En ik vind de mensen daar niet zo leuk, maar de meningen verschillen daarover. Er zit daar zo'n onderhuids racisme en daar ben ik niet zo gecharmeerd van...
Hoewel het land verder wel ontzettend mooi is! Veel mooie natuur en vooral veel ruimte. Maar het staatniet op plaats 1 van waar ik wil wonen. Dus als het die kant op zou gaan, dan zou ik echt vooral voor de man gaan...
maandag 25 januari 2010 om 11:46
Euh mevrouwtje, ik zou echt voor geen goud in Canada willen wonen. Maar goed, dat zijn mijn vooroordelen.
Qua grote stap: ik zit nu in een andere Europese stad, ook min of meer voor relatie gegaan. Nouja, dat speelde een rol, want ik wilde hier ook gewoon graag naartoe. Toen ik ging scheet ik echt in mijn broek en wist ik zeker dat ik vrienden en familie zo ging missen en had ik alweer besloten dat mijn toekomst toch in NL lag. En nu ik bijna weer terug ga, dub ik of ik niet op één of andere manier hier blijven kan. Maar goed, dit is geen Australië, dan zou ik er ook anders over denken waarschijnlijk.
Qua grote stap: ik zit nu in een andere Europese stad, ook min of meer voor relatie gegaan. Nouja, dat speelde een rol, want ik wilde hier ook gewoon graag naartoe. Toen ik ging scheet ik echt in mijn broek en wist ik zeker dat ik vrienden en familie zo ging missen en had ik alweer besloten dat mijn toekomst toch in NL lag. En nu ik bijna weer terug ga, dub ik of ik niet op één of andere manier hier blijven kan. Maar goed, dit is geen Australië, dan zou ik er ook anders over denken waarschijnlijk.
maandag 25 januari 2010 om 11:58
Nou idd mevrouwtje, ik kan me voorstellen dat dat nog VEEL lastiger is dan Canada... Dan lijkt Canada opeens heel dichtbij!
Waar hij woont is idd "maar" 8 uur vliegen als je een rechtstreekse vlucht vanaf amsterdam hebt
Dat racisme heb ik idd wel eens wat van gehoord, ik vind het eigenlijk vreemd dat dat daar is, het is toch eigenlijk ook een emigratie-land? (Net als Canada) In Canada is er ook wel een beeeetje racisme, maar ik denk minder dan hier. Of anders.... ik denk anders. Want de "natives" worden nog altijd als grof vuil behandeld door canadeses rednecks
Waar hij woont is idd "maar" 8 uur vliegen als je een rechtstreekse vlucht vanaf amsterdam hebt
Dat racisme heb ik idd wel eens wat van gehoord, ik vind het eigenlijk vreemd dat dat daar is, het is toch eigenlijk ook een emigratie-land? (Net als Canada) In Canada is er ook wel een beeeetje racisme, maar ik denk minder dan hier. Of anders.... ik denk anders. Want de "natives" worden nog altijd als grof vuil behandeld door canadeses rednecks
maandag 25 januari 2010 om 12:18
Oh jah met dat 'racisme' daar bedoel ik vooral hoe aboriginals worden behandeld en mensen met een anders-dan-blank-kleurtje. Ik ben blank en blond, dus voor mij vinden ze het geen probleem als ik daar rondloop. Mijn vriend ziet er ook gewoon "wit" uit en werkt daar, maar zijn collega's zijn van aziatische afkomst en hun "pikken de banen in".. hoe bedoel je krom? En dat vind ik niet zo prettig eigenlijk! En eigenlijk snap ik 't gewoon ook niet zo erg.
Ik weet niet hoe het in Canada. Een paar jaar geleden ben ik voor een soort vakantie die kant op geweesten en mensen vonden 't alleen maar leuk dat ik uit NL kwam. Veel mensen hadden een Nederlandse opa/oma etc.. En dat maakte dat ik me daar wel welkom voelde, maar dat had ik dus in Australie veel minder.
Mja, denk dat emigeren gewoon altijd spannend en eng is... waar je ook naar toe gaat, het is toch anders dan "thuis" maar wel superspannend. File, waar zit jij eigenlijk? En wil je niet liever blijven nu je er toch bent en het leuk is?
Ik weet niet hoe het in Canada. Een paar jaar geleden ben ik voor een soort vakantie die kant op geweesten en mensen vonden 't alleen maar leuk dat ik uit NL kwam. Veel mensen hadden een Nederlandse opa/oma etc.. En dat maakte dat ik me daar wel welkom voelde, maar dat had ik dus in Australie veel minder.
Mja, denk dat emigeren gewoon altijd spannend en eng is... waar je ook naar toe gaat, het is toch anders dan "thuis" maar wel superspannend. File, waar zit jij eigenlijk? En wil je niet liever blijven nu je er toch bent en het leuk is?
dinsdag 26 januari 2010 om 15:47
quote:Punica schreef op 25 januari 2010 @ 11:15:
Nou, ten eerste omdat het makkelijker is als hij eerst zijn studie af heeft gerond.
Ten tweede, ik vind het best een pittige stap, hoe graag ik ook met hem ben het valt me toch ook erg zwaar om daadwerkelijk iedereen achter te laten.
Ik weet dat ik het wil! Maar het voelt toch als een brok in mijn keel
Daarom zijn we nu wel begonnen met informatie vergaren, en binnenkort gaan we het sponsorship aanvragen. Zo gaat het ons beide niet TE snel, ik wil het graag op een prettige manier aanpakken (ben een stresskip, een rasechte)
Ja, ik probeer ook de voordelen ervan in te zien, zoals dat ik gewoon kan fietsen om naar mijn zusje te gaan of zo.
Maar ja, ik volg geen studie meer. Ik werk gewoon, en ik denk dat ik met een beetje geluk daar wel ongeveer dezelfde baan kan gaan doen (als het niet zo is, ook best, als ik maar werk heb)
Dus soms is het wel moeilijk om voordelen te verzinnen
Voor mij was het al snel duidelijk dat ik DAAR wil wonen, omdat het land me gewoon erg goed bevalt (NL bevalt niet slecht hoor, maar toch), maar zelfs dan heb ik het er best lastig mee...
Punica, je spreekt jezelf wel een beetje tegen hier en daar. Eerst zeg je dat je gisteren al met hem samen wilde wonen en nu zeg je dat je het toch wel rustig aan wilt doen en dat je emigreren toch ook wel eng vindt. Ik snap dat je tegenstrijdige gevoelens kunt hebben, dus het is geen verwijt. Maar misschien helpt het voor jezelf om je te realiseren dat het keuzes zijn, geen gegevens en dat die keuzes dus consequenties hebben. Het langzaam aan willen doen omdat dat voor jullie fijner is heeft dus de consequentie dat je niet binnenkort samenwoont en dat je dus nog een poos elkaar weinig kunt zien.
Wat betreft het emigreren, kun je met je vriend geen afspraak maken dat jullie gewoon heel graag samen willen zijn en dat als jij daar niet gelukkig bent dat jullie dan samen op zoek gaan naar een andere plek om te wonen samen? (Die afspraak heb ik gemaakt met mijn vriend, ook geen nederlander, die in NL is komen wonen).
Ook is dit emigreren toch niet definitief? Je gaat gewoon een poos daar wonen en als het bevalt blijf je. Je kunt toch terug naar nederland als het toch niet bevalt? En je gaat niet alleen dingen niet meer hebben, maar ook allerlei dingen erbij krijgen, in een ander land en met andere cultuur. Ik schat in dat je meer daat winnen dan verliezen.
Nou, ten eerste omdat het makkelijker is als hij eerst zijn studie af heeft gerond.
Ten tweede, ik vind het best een pittige stap, hoe graag ik ook met hem ben het valt me toch ook erg zwaar om daadwerkelijk iedereen achter te laten.
Ik weet dat ik het wil! Maar het voelt toch als een brok in mijn keel
Daarom zijn we nu wel begonnen met informatie vergaren, en binnenkort gaan we het sponsorship aanvragen. Zo gaat het ons beide niet TE snel, ik wil het graag op een prettige manier aanpakken (ben een stresskip, een rasechte)
Ja, ik probeer ook de voordelen ervan in te zien, zoals dat ik gewoon kan fietsen om naar mijn zusje te gaan of zo.
Maar ja, ik volg geen studie meer. Ik werk gewoon, en ik denk dat ik met een beetje geluk daar wel ongeveer dezelfde baan kan gaan doen (als het niet zo is, ook best, als ik maar werk heb)
Dus soms is het wel moeilijk om voordelen te verzinnen
Voor mij was het al snel duidelijk dat ik DAAR wil wonen, omdat het land me gewoon erg goed bevalt (NL bevalt niet slecht hoor, maar toch), maar zelfs dan heb ik het er best lastig mee...
Punica, je spreekt jezelf wel een beetje tegen hier en daar. Eerst zeg je dat je gisteren al met hem samen wilde wonen en nu zeg je dat je het toch wel rustig aan wilt doen en dat je emigreren toch ook wel eng vindt. Ik snap dat je tegenstrijdige gevoelens kunt hebben, dus het is geen verwijt. Maar misschien helpt het voor jezelf om je te realiseren dat het keuzes zijn, geen gegevens en dat die keuzes dus consequenties hebben. Het langzaam aan willen doen omdat dat voor jullie fijner is heeft dus de consequentie dat je niet binnenkort samenwoont en dat je dus nog een poos elkaar weinig kunt zien.
Wat betreft het emigreren, kun je met je vriend geen afspraak maken dat jullie gewoon heel graag samen willen zijn en dat als jij daar niet gelukkig bent dat jullie dan samen op zoek gaan naar een andere plek om te wonen samen? (Die afspraak heb ik gemaakt met mijn vriend, ook geen nederlander, die in NL is komen wonen).
Ook is dit emigreren toch niet definitief? Je gaat gewoon een poos daar wonen en als het bevalt blijf je. Je kunt toch terug naar nederland als het toch niet bevalt? En je gaat niet alleen dingen niet meer hebben, maar ook allerlei dingen erbij krijgen, in een ander land en met andere cultuur. Ik schat in dat je meer daat winnen dan verliezen.
dinsdag 26 januari 2010 om 16:00
Ohh ja dat realiseer ik me ook wel, dat het niet perse definitief is
Maar ik ga wel uit van definitief, als dat dan niet werkt, dan is dat een ander verhaal. Ervan uit gaan dat het niet definitief is maakt het voor mij dat het zo is van "we zien wel, ik doe maar wat"
Echt tegenstrijdige gevoelens heb ik niet, ik weet dat ik daar echt heen wil. Ik ga er van uit dat ik me ook daar best thuis kan voelen, werk hebben, etc. Ik zie dat echt positief in, ik heb wat te bieden, heb een goed stel hersens, en ga graag de uitdaging aan om in een ander land iets op te bouwen
Het is meer dat mijn persoontje graag heel heel lang over alles nadenkt xD Ik kan geen dingen overhaast doen, en zeker geen belangrijke dingen zoals dit. Dit is iets wat ik wel snel zou willen, maar niet "kan"
Het is wel een goede afspraak die jullie gemaakt hebben Dat zullen wij ook doen, maar ik denk dat je in een relatie ook niet anders kan, als 1 iemand niet gelukkig is op die plek.
Ach ja, ik ben nog jong En hij is 5 jaar jonger dan ik, dus we hebben de tijd. Maar we zetten het binnenkort (+/- 2 maanden van nu) in gang, en dan wordt het echt spannend!
Maar ik ga wel uit van definitief, als dat dan niet werkt, dan is dat een ander verhaal. Ervan uit gaan dat het niet definitief is maakt het voor mij dat het zo is van "we zien wel, ik doe maar wat"
Echt tegenstrijdige gevoelens heb ik niet, ik weet dat ik daar echt heen wil. Ik ga er van uit dat ik me ook daar best thuis kan voelen, werk hebben, etc. Ik zie dat echt positief in, ik heb wat te bieden, heb een goed stel hersens, en ga graag de uitdaging aan om in een ander land iets op te bouwen
Het is meer dat mijn persoontje graag heel heel lang over alles nadenkt xD Ik kan geen dingen overhaast doen, en zeker geen belangrijke dingen zoals dit. Dit is iets wat ik wel snel zou willen, maar niet "kan"
Het is wel een goede afspraak die jullie gemaakt hebben Dat zullen wij ook doen, maar ik denk dat je in een relatie ook niet anders kan, als 1 iemand niet gelukkig is op die plek.
Ach ja, ik ben nog jong
En hij is 5 jaar jonger dan ik, dus we hebben de tijd. Maar we zetten het binnenkort (+/- 2 maanden van nu) in gang, en dan wordt het echt spannend!
