Relaties
alle pijlers
Autisme
zaterdag 30 januari 2010 om 18:38
Hallo k ben maikel en ben 16 jaar. ik heb pdd-nos. maar dat is juist het probleem.
ik had anderhalf jaar met mijn vriendin en toen k haar had leren kennen had ik meteen gezegd dat ik een vorm van autisme had pdd-nos dus. ze ging er opzich goed mee om af en toe begreep ze me moeilijk maar dat begreep ik. alles ging voor de rest goed tot en met vandaag.
ze zei: ik heb nooit met je gewild omdat je zo'n kanker autist ben en ik wil een normale jongen geen autist die dom zijn en afhankelijk van ander zijn net als jij. ik voeld heel veel voor haar ik d8 dat we voor altyd samen zoude blijven en dat ze me autisme nie erg vond.
ik ben nu heel erg gekwetst en heb geen vertrouwe meer in meiden omdak bang ben dat ze me weer pijn doen en het weer uitmaken door me autisme. ik weet nu nie meer wat ik moet doen..... wilt 1 van jullie mij misschien wat tips geven??
alvast hartstikke bedankt!!!!
ik had anderhalf jaar met mijn vriendin en toen k haar had leren kennen had ik meteen gezegd dat ik een vorm van autisme had pdd-nos dus. ze ging er opzich goed mee om af en toe begreep ze me moeilijk maar dat begreep ik. alles ging voor de rest goed tot en met vandaag.
ze zei: ik heb nooit met je gewild omdat je zo'n kanker autist ben en ik wil een normale jongen geen autist die dom zijn en afhankelijk van ander zijn net als jij. ik voeld heel veel voor haar ik d8 dat we voor altyd samen zoude blijven en dat ze me autisme nie erg vond.
ik ben nu heel erg gekwetst en heb geen vertrouwe meer in meiden omdak bang ben dat ze me weer pijn doen en het weer uitmaken door me autisme. ik weet nu nie meer wat ik moet doen..... wilt 1 van jullie mij misschien wat tips geven??
alvast hartstikke bedankt!!!!
zaterdag 30 januari 2010 om 23:33
Over de relatie dyslexie en autisme weet ik niet of daar echt het een aan het ander verbonden is. Ik heb wel laatst bijv. gehoord dat ADHD en dyslexie een relatie hebben omdat ze door de ADHD minder makkelijk de verbinding woord-beeld kunnen leggen. Dat was nieuw voor mij.
Ik ben benieuwd of mensen hier daar iets meer over kunnen zeggen.
Ik ben benieuwd of mensen hier daar iets meer over kunnen zeggen.
zaterdag 30 januari 2010 om 23:42
Ik zou tegen iemand met autisme overigens geen bezwaar hebben, mits zijn vorm niet veel zwaarder is dan mijn vorm. Ik moet er wel mee overweg kunnen.
Ik begrijp Wereldmeid trouwens ook, hoor. Zij had een vriend met - naast autisme - andere problemen, wat de relatie extra zwaar maakt. Een aantal eigenschappen die ze bij haar vriend opsomt, ken ik zelf trouwens niet. Ik ben niet somber, ik ben af en toe onrustig, maar ook vaak ontspannen. Ik heb wel medicatie, maar niet gerelateerd aan autisme (maar aan allergieën). Ik ben consequent vrolijk, omdat de wereld ook erg veel mooie dingen heeft die me blij maken. Somberheid, depressies en achterdocht had ik in mijn jeugd, maar niet nu, omdat mijn kwaliteit van leven stukken beter is dan vroeger.
Ik begrijp Wereldmeid trouwens ook, hoor. Zij had een vriend met - naast autisme - andere problemen, wat de relatie extra zwaar maakt. Een aantal eigenschappen die ze bij haar vriend opsomt, ken ik zelf trouwens niet. Ik ben niet somber, ik ben af en toe onrustig, maar ook vaak ontspannen. Ik heb wel medicatie, maar niet gerelateerd aan autisme (maar aan allergieën). Ik ben consequent vrolijk, omdat de wereld ook erg veel mooie dingen heeft die me blij maken. Somberheid, depressies en achterdocht had ik in mijn jeugd, maar niet nu, omdat mijn kwaliteit van leven stukken beter is dan vroeger.
World of Warcraft: Legion
zaterdag 30 januari 2010 om 23:52
quote:Digitalis schreef op 30 januari 2010 @ 22:22:
Wereldmeid, leg jij een verband tussen de somberheid, onzekerheid, wisselijkvalligheid, angst, achterdocht etcetera en autisme?
Ik leg het verband niet direct, maar een aantal eigenschappen ontstaan volgens mij wel indirect door autisme. Ik had in elk geval somberheid, onzekerheid, angst en achterdocht. Deze werd veroorzaakt door jarenlang getreiterd te zijn. Ik werd getreiterd, omdat ik - in de ogen van anderen - vreemd was. Je verliest dan vertrouwen in anderen.
Naarmate ik de laatste tijd ook positieve ervaringen heb met intermenselijke relaties, verdwenen wel de somberheid, angst en achterdocht, maar niet mijn autisme. Er is geen direct oorzaak/gevolg tussen autisme en die andere eigenschappen die Wereldmeid opsomt, maar daartussen zitten volgens mij een aantal schakels.
Wereldmeid, leg jij een verband tussen de somberheid, onzekerheid, wisselijkvalligheid, angst, achterdocht etcetera en autisme?
Ik leg het verband niet direct, maar een aantal eigenschappen ontstaan volgens mij wel indirect door autisme. Ik had in elk geval somberheid, onzekerheid, angst en achterdocht. Deze werd veroorzaakt door jarenlang getreiterd te zijn. Ik werd getreiterd, omdat ik - in de ogen van anderen - vreemd was. Je verliest dan vertrouwen in anderen.
Naarmate ik de laatste tijd ook positieve ervaringen heb met intermenselijke relaties, verdwenen wel de somberheid, angst en achterdocht, maar niet mijn autisme. Er is geen direct oorzaak/gevolg tussen autisme en die andere eigenschappen die Wereldmeid opsomt, maar daartussen zitten volgens mij een aantal schakels.
World of Warcraft: Legion
zaterdag 30 januari 2010 om 23:59
quote:Muis66 schreef op 30 januari 2010 @ 23:29:
Kalliope vind je psychologie studeren niet lastig met de wetenschap dat je PDD-NOS hebt? Ik kan me voorstellen dat het enerzijds jou inzicht geeft, maar aan de andere kant, word je niet gek (no pun intended) van alle info die je er dan weer over leert?
(ik ben iemand anders, maar geef toch een mening
)
Het klinkt misschien gek, maar een studie psychologie heeft eigenlijk betrekkelijk weinig met emoties te maken. Ik denk dat bepaalde mensen met een PDD juist erg goed in staat zijn de wetenschappelijke blik te houden en methodisch te werken, juist door een aparte manier van denken. Opnieuw is dit niet voor iedereen zo, maar zeker wel voor een deel van de mensen. Ik ken wel weer autisten die met psychologie erg blijven hangen in stokpaardjes, in de praktijk is dat denk ik een groter 'risico' dan het inzichtverhaal.
(Daarnaast besteden veel onopvallende autisten in de schoolperiode heel veel tijd aan het bewust observeren en beoordelen van mensen. Geen slechte voorberieding.)
Kalliope vind je psychologie studeren niet lastig met de wetenschap dat je PDD-NOS hebt? Ik kan me voorstellen dat het enerzijds jou inzicht geeft, maar aan de andere kant, word je niet gek (no pun intended) van alle info die je er dan weer over leert?
(ik ben iemand anders, maar geef toch een mening
)Het klinkt misschien gek, maar een studie psychologie heeft eigenlijk betrekkelijk weinig met emoties te maken. Ik denk dat bepaalde mensen met een PDD juist erg goed in staat zijn de wetenschappelijke blik te houden en methodisch te werken, juist door een aparte manier van denken. Opnieuw is dit niet voor iedereen zo, maar zeker wel voor een deel van de mensen. Ik ken wel weer autisten die met psychologie erg blijven hangen in stokpaardjes, in de praktijk is dat denk ik een groter 'risico' dan het inzichtverhaal.
(Daarnaast besteden veel onopvallende autisten in de schoolperiode heel veel tijd aan het bewust observeren en beoordelen van mensen. Geen slechte voorberieding.)
zondag 31 januari 2010 om 00:09
Psychologie is ook wat mij erg boeit. Deze interesse erfde ik trouwens van mijn vader (die overigens niet autistisch was) die ook psychologieleraar was.
Ik luister graag naar anderen, waarbij ik ofwel gesprekspartner ben, of slechts luisteraar (die zelf niet praat). In het tweede geval zijn er twee mensen met elkaar in gesprek. Ik luister slechts, en ik meng me er niet tussen.
Mij helpt het om mensen te begrijpen. Ik wil dus weten waarom mensen die dingen doen, die ze doen. Ik kan soms dingen over-analyseren, ten koste van de spontaniteit. Dat is vooral op de vlak van de liefde zo, maar niet op andere sociale vlakken. Dan heb ik vrij snel door hoe mensen in elkaar zitten.
Ik luister graag naar anderen, waarbij ik ofwel gesprekspartner ben, of slechts luisteraar (die zelf niet praat). In het tweede geval zijn er twee mensen met elkaar in gesprek. Ik luister slechts, en ik meng me er niet tussen.
Mij helpt het om mensen te begrijpen. Ik wil dus weten waarom mensen die dingen doen, die ze doen. Ik kan soms dingen over-analyseren, ten koste van de spontaniteit. Dat is vooral op de vlak van de liefde zo, maar niet op andere sociale vlakken. Dan heb ik vrij snel door hoe mensen in elkaar zitten.
World of Warcraft: Legion
zondag 31 januari 2010 om 00:24
Hans, ik wil even mijn waardering uitspreken dat je hier zo over praat. Mijn dochter heeft MCDD (een vorm van autisme) en ik vind het fijn om te lezen hoe een volwassen persoon er mee omgaat en er over praat. Daar leer ik van. Ik hoop dat Muizelientje ooit in staat is om zo over MCDD te kunnen praten. Ze weet het overigens wel, maar is er erg gesloten over.
zondag 31 januari 2010 om 00:26
quote:YetiMan schreef op 30 januari 2010 @ 23:59:
[...]
(ik ben iemand anders, maar geef toch een mening)
Het klinkt misschien gek, maar een studie psychologie heeft eigenlijk betrekkelijk weinig met emoties te maken. Ik denk dat bepaalde mensen met een PDD juist erg goed in staat zijn de wetenschappelijke blik te houden en methodisch te werken, juist door een aparte manier van denken. Opnieuw is dit niet voor iedereen zo, maar zeker wel voor een deel van de mensen. Ik ken wel weer autisten die met psychologie erg blijven hangen in stokpaardjes, in de praktijk is dat denk ik een groter 'risico' dan het inzichtverhaal.
(Daarnaast besteden veel onopvallende autisten in de schoolperiode heel veel tijd aan het bewust observeren en beoordelen van mensen. Geen slechte voorberieding.)Dat laatste is waar, YetiMan. Dat zie ik aan Muizelientje. Er ontgaat haar weinig en ze trekt instinctief naar mensen toe die ofwel ook een bepaalde vorm van autisme hebben (waarbij je het niet gelijk merkt, bv) of die er goed mee om weten te gaan. Door naar haar te kijken zie ik dan ook waarom ze die keuzes maakt van toenadering of niet.
[...]
(ik ben iemand anders, maar geef toch een mening
)Het klinkt misschien gek, maar een studie psychologie heeft eigenlijk betrekkelijk weinig met emoties te maken. Ik denk dat bepaalde mensen met een PDD juist erg goed in staat zijn de wetenschappelijke blik te houden en methodisch te werken, juist door een aparte manier van denken. Opnieuw is dit niet voor iedereen zo, maar zeker wel voor een deel van de mensen. Ik ken wel weer autisten die met psychologie erg blijven hangen in stokpaardjes, in de praktijk is dat denk ik een groter 'risico' dan het inzichtverhaal.
(Daarnaast besteden veel onopvallende autisten in de schoolperiode heel veel tijd aan het bewust observeren en beoordelen van mensen. Geen slechte voorberieding.)Dat laatste is waar, YetiMan. Dat zie ik aan Muizelientje. Er ontgaat haar weinig en ze trekt instinctief naar mensen toe die ofwel ook een bepaalde vorm van autisme hebben (waarbij je het niet gelijk merkt, bv) of die er goed mee om weten te gaan. Door naar haar te kijken zie ik dan ook waarom ze die keuzes maakt van toenadering of niet.
zondag 31 januari 2010 om 00:34
Oké, ik heb het hele topic gelezen en hier even mijn mening;
Ik heb ook PDD-NOS en elke vorm van Autisme heeft verschillende gradaties. Er zijn ook mensen met Autisme die helemaal geen moeite hebben met sociale/non verbale communicatie. Bij mij uit het zich in moeite met verschillende aspecten; Interpretaties van mensen; bijvoorbeeld; als een persoon veel aandacht aan me geeft, en ik vind die op het moment erg leuk denk ik dat hij/zij me ook leuk vind; zie relatievormen, vooral onder zorgverleners is dit nogal vervelend.
Soms hebben Autisten; in dit geval PDD-NOS ook teveel enthousiasme, druk praten etc, rumoerig zijn. Heb ik af en toe ook last van, vooral als ik niet iets begrijp. + het feit dat ik moeite heb met initiatief tonen in een relatie/vriendschap. Het komt van één kant. Heel vervelend. Gelukkig ben ik verder heel sociaal, open-minded(soms té), goud eerlijk, impulsiviteit komt er ook eens aan te pas, waardoor ik soms zo eerlijk ben om maar te noemen dat ik me soms uit in een verkeerd spraakbeeld.
Gelukkig zijn er mensen die mij helpen dit onder de knie te krijgen maar als je mensen vraagt of ze aan mij kunnen zien, of soms merken dat ik Autisme heb, zullen ze in de eerste instantie nee zeggen. Mochten mensen me beter willen leren kennen, merk je toch een paar aandachtspuntjes op.
Hoe dan ook,
Ik heb een vriend die zelf ook PDD-NOS heeft. Dat gaat prima. Autisten die met elkaar een relatie aangaan zullen elkaar veel eerder begrijpen, een minpuntje is dan wel weer; als wij ooit kinderen zullen krijgen is het zeer mogelijk dat zij dat erfen. Op zich niks mis mee. Met Autisme valt te leven, maar de opvoeding vergt nogal veel, en een kind heb je tot je 18e, en aangezien Autisten de handen vol hebben aan zich zelf zal ik zelf ook overwegen géén kinderen te nemen.
Natuurlijk wil ik wel trouwen en samen wonen. Het gaat allemaal prima op een paar discussies na, nooit ruzie hebben wij gehad. We hebben al bijna 6 maand verkering.
Wat ik dus duidelijk wil maken. Zelfs een Autist kan slagen in de liefde. Dus Maikel, kop op, je bent nog jong. Hier voor had ik ook geen geslaagde relaties en ben ik vaak als wijze gedumpt door de jongen en grof weg als vuil weggezet(via mail bijvoorbeeld, zelfs hun hadden een vorm van Autisme) zelfs onder die mensen komt dat voor. Jij krijgt heus nog wel een leuke, lieve vriendin. Komt goed! Wacht gewoon af tot je wat ouder bent, ik koppel meestal verstand in relaties af tot je volwassen bent, je leert vanzelf een volwaardige relatie te hebben!
Ik heb ook PDD-NOS en elke vorm van Autisme heeft verschillende gradaties. Er zijn ook mensen met Autisme die helemaal geen moeite hebben met sociale/non verbale communicatie. Bij mij uit het zich in moeite met verschillende aspecten; Interpretaties van mensen; bijvoorbeeld; als een persoon veel aandacht aan me geeft, en ik vind die op het moment erg leuk denk ik dat hij/zij me ook leuk vind; zie relatievormen, vooral onder zorgverleners is dit nogal vervelend.
Soms hebben Autisten; in dit geval PDD-NOS ook teveel enthousiasme, druk praten etc, rumoerig zijn. Heb ik af en toe ook last van, vooral als ik niet iets begrijp. + het feit dat ik moeite heb met initiatief tonen in een relatie/vriendschap. Het komt van één kant. Heel vervelend. Gelukkig ben ik verder heel sociaal, open-minded(soms té), goud eerlijk, impulsiviteit komt er ook eens aan te pas, waardoor ik soms zo eerlijk ben om maar te noemen dat ik me soms uit in een verkeerd spraakbeeld.
Gelukkig zijn er mensen die mij helpen dit onder de knie te krijgen maar als je mensen vraagt of ze aan mij kunnen zien, of soms merken dat ik Autisme heb, zullen ze in de eerste instantie nee zeggen. Mochten mensen me beter willen leren kennen, merk je toch een paar aandachtspuntjes op.
Hoe dan ook,
Ik heb een vriend die zelf ook PDD-NOS heeft. Dat gaat prima. Autisten die met elkaar een relatie aangaan zullen elkaar veel eerder begrijpen, een minpuntje is dan wel weer; als wij ooit kinderen zullen krijgen is het zeer mogelijk dat zij dat erfen. Op zich niks mis mee. Met Autisme valt te leven, maar de opvoeding vergt nogal veel, en een kind heb je tot je 18e, en aangezien Autisten de handen vol hebben aan zich zelf zal ik zelf ook overwegen géén kinderen te nemen.
Natuurlijk wil ik wel trouwen en samen wonen. Het gaat allemaal prima op een paar discussies na, nooit ruzie hebben wij gehad. We hebben al bijna 6 maand verkering.
Wat ik dus duidelijk wil maken. Zelfs een Autist kan slagen in de liefde. Dus Maikel, kop op, je bent nog jong. Hier voor had ik ook geen geslaagde relaties en ben ik vaak als wijze gedumpt door de jongen en grof weg als vuil weggezet(via mail bijvoorbeeld, zelfs hun hadden een vorm van Autisme) zelfs onder die mensen komt dat voor. Jij krijgt heus nog wel een leuke, lieve vriendin. Komt goed! Wacht gewoon af tot je wat ouder bent, ik koppel meestal verstand in relaties af tot je volwassen bent, je leert vanzelf een volwaardige relatie te hebben!
zondag 31 januari 2010 om 01:00
quote:Kalliope vind je psychologie studeren niet lastig met de wetenschap dat je PDD-NOS hebt? Ik kan me voorstellen dat het enerzijds jou inzicht geeft, maar aan de andere kant, word je niet gek (no pun intended) van alle info die je er dan weer over leert?
Nee, ik vind het belangrijk om 'werk en privé' va elkaar gescheiden te houden. Ik kijk - als ik mijn schoolboeken lees - nooit naar waar ik last van heb of wat mij juist zou helpen ofzo. Ik ben ook geen psychologie gaan studeren om 'mezelf te helpen'. Ik ben al een autistische filosofiestudent, wil niet in nog meer clichés vervallen.
Het is sowieso maar een klein deel van de stof. Daarnaast vind ik vooral de hersenen interressant, wil ook de cognitieve/neurologische kant op.
Ik vind het lastiger toen het bij filosofie een keer opeens over autisten ging. Toen had ik dat niet verwacht en was er dus ook niet op voorbereid.
quote:Bij mij uit het zich in moeite met verschillende aspecten; Interpretaties van mensen; bijvoorbeeld; als een persoon veel aandacht aan me geeft, en ik vind die op het moment erg leuk denk ik dat hij/zij me ook leuk vind; zie relatievormen, vooral onder zorgverleners is dit nogal vervelend.
Haha, ik heb het omgekeerde. Ik was op eerstejaarsweekend met mijn studie, en daar was een leuke gozer. Tweede avond heb ik lang met hem gedanst enzo. Na flink wat drank en gednas ging ik even zitten...ging die opeens op mijn schoot zitten. Toen had ik het pas door. En van iedereen die er was heb ik gehoord dat we aan het flirten waren enzo, dus blijkbaar doe ik het onbewust wel goed, maar door heb ik het niet.
quote:als wij ooit kinderen zullen krijgen is het zeer mogelijk dat zij dat erfen. Op zich niks mis mee. Met Autisme valt te leven, maar de opvoeding vergt nogal veel, en een kind heb je tot je 18e, en aangezien Autisten de handen vol hebben aan zich zelf zal ik zelf ook overwegen géén kinderen te nemen.Kinderen wil ik wel (ja, zonder partner). Ik weet bijna zeker dat ik een goede moeder zou zijn. Een kind heb je overigens niet tot hij/zij 18 is, maar je hele leven lang.
Nee, ik vind het belangrijk om 'werk en privé' va elkaar gescheiden te houden. Ik kijk - als ik mijn schoolboeken lees - nooit naar waar ik last van heb of wat mij juist zou helpen ofzo. Ik ben ook geen psychologie gaan studeren om 'mezelf te helpen'. Ik ben al een autistische filosofiestudent, wil niet in nog meer clichés vervallen.
Het is sowieso maar een klein deel van de stof. Daarnaast vind ik vooral de hersenen interressant, wil ook de cognitieve/neurologische kant op.
Ik vind het lastiger toen het bij filosofie een keer opeens over autisten ging. Toen had ik dat niet verwacht en was er dus ook niet op voorbereid.
quote:Bij mij uit het zich in moeite met verschillende aspecten; Interpretaties van mensen; bijvoorbeeld; als een persoon veel aandacht aan me geeft, en ik vind die op het moment erg leuk denk ik dat hij/zij me ook leuk vind; zie relatievormen, vooral onder zorgverleners is dit nogal vervelend.
Haha, ik heb het omgekeerde. Ik was op eerstejaarsweekend met mijn studie, en daar was een leuke gozer. Tweede avond heb ik lang met hem gedanst enzo. Na flink wat drank en gednas ging ik even zitten...ging die opeens op mijn schoot zitten. Toen had ik het pas door. En van iedereen die er was heb ik gehoord dat we aan het flirten waren enzo, dus blijkbaar doe ik het onbewust wel goed, maar door heb ik het niet.
quote:als wij ooit kinderen zullen krijgen is het zeer mogelijk dat zij dat erfen. Op zich niks mis mee. Met Autisme valt te leven, maar de opvoeding vergt nogal veel, en een kind heb je tot je 18e, en aangezien Autisten de handen vol hebben aan zich zelf zal ik zelf ook overwegen géén kinderen te nemen.Kinderen wil ik wel (ja, zonder partner). Ik weet bijna zeker dat ik een goede moeder zou zijn. Een kind heb je overigens niet tot hij/zij 18 is, maar je hele leven lang.
Liever elitair dan een pauper!
zondag 31 januari 2010 om 03:51
Je hebt gewoon verschillende soorten van autisme dus ook met PDD-NOS. De een heeft veel sociale aspecten aangeleerd, de andere niet. De een is "gewoon"socialer van zichzelf en de ander niet. Dus ja uiteindelijk komt het er op neer iedereen is verschillend PDD-NOS of niet.
Ik ken verschillende PDD-NOSsers en ze verschillen toch wel met elkaar.
Dat iemand het als excuus gebruikt om een relatie uit te maken, is makkelijk om zo niet over zichzelf na te denken.
Ik ken verschillende PDD-NOSsers en ze verschillen toch wel met elkaar.
Dat iemand het als excuus gebruikt om een relatie uit te maken, is makkelijk om zo niet over zichzelf na te denken.
zondag 31 januari 2010 om 09:27
quote:zjena35 schreef op 30 januari 2010 @ 20:34:
Paque in Pink, hij had het zelf over wijven, hoor.
Oh, meiden. Nou zeg, als je je daarom al druk maakt.
En onfatsoen als je taalfouten maakt?
Daar gaan we toch niet weer over zaniken he?
Het gaat om het probleem.Dan heb je mijn posting dus niet begrepen. Het schrijven van wijven, ook al doet een ander dat ook, dát vind ik onfatsoenlijk!
Paque in Pink, hij had het zelf over wijven, hoor.
Oh, meiden. Nou zeg, als je je daarom al druk maakt.
En onfatsoen als je taalfouten maakt?
Daar gaan we toch niet weer over zaniken he?
Het gaat om het probleem.Dan heb je mijn posting dus niet begrepen. Het schrijven van wijven, ook al doet een ander dat ook, dát vind ik onfatsoenlijk!
Sloerie en Huppelkut, aangenaam!
zondag 31 januari 2010 om 09:36
quote:Kalliope schreef op 31 januari 2010 @ 01:00:
Haha, ik heb het omgekeerde. Ik was op eerstejaarsweekend met mijn studie, en daar was een leuke gozer. Tweede avond heb ik lang met hem gedanst enzo. Na flink wat drank en gednas ging ik even zitten...ging die opeens op mijn schoot zitten. Toen had ik het pas door. En van iedereen die er was heb ik gehoord dat we aan het flirten waren enzo, dus blijkbaar doe ik het onbewust wel goed, maar door heb ik het niet. Dat heb ik soms ook. Ik heb vaak niet door dat ik feitelijk aan het flirten ben. Op school hoor ik dat ik populair ben (een locatiedirecteur omschreef me als een "geziene gast"), vooral bij vrouwen en bij vrouwelijke leerlingen. Het is waar dat ik graag grapjes maak bij vrouwen, en ook zit te social-talken. Ik ken maar weinig mensen met autisme die met anderen social-talken. Voor mij heeft social talk een ander doel dan gericht praten over een onderwerp. Bij social talk kijkt men of het sociaal klikt met een gesprekspartner. Het onderwerp is voor mij dan minder belangrijk. Vaak gaat het over het weer, over koetjes en kalfjes of gewoon geouwehoer.
Haha, ik heb het omgekeerde. Ik was op eerstejaarsweekend met mijn studie, en daar was een leuke gozer. Tweede avond heb ik lang met hem gedanst enzo. Na flink wat drank en gednas ging ik even zitten...ging die opeens op mijn schoot zitten. Toen had ik het pas door. En van iedereen die er was heb ik gehoord dat we aan het flirten waren enzo, dus blijkbaar doe ik het onbewust wel goed, maar door heb ik het niet. Dat heb ik soms ook. Ik heb vaak niet door dat ik feitelijk aan het flirten ben. Op school hoor ik dat ik populair ben (een locatiedirecteur omschreef me als een "geziene gast"), vooral bij vrouwen en bij vrouwelijke leerlingen. Het is waar dat ik graag grapjes maak bij vrouwen, en ook zit te social-talken. Ik ken maar weinig mensen met autisme die met anderen social-talken. Voor mij heeft social talk een ander doel dan gericht praten over een onderwerp. Bij social talk kijkt men of het sociaal klikt met een gesprekspartner. Het onderwerp is voor mij dan minder belangrijk. Vaak gaat het over het weer, over koetjes en kalfjes of gewoon geouwehoer.
World of Warcraft: Legion
zondag 31 januari 2010 om 10:53
quote:De meeste mensen eerder vanaf hun 18e of nog later . (ja flauw, maar dat hoort in een topic over autisme 
).
Het was al laat...
quote:Dat iemand het als excuus gebruikt om een relatie uit te maken, is makkelijk om zo niet over zichzelf na te denken.Wat een onzin. Ten eerste omdat het gewoon onzin is, ten tweede omdat je niet een 'excuus' nodig hebt om een relatie uit te maken, maar je een relatie gewoon uit kan maken als je zat bent. Het is alleen wel fijn als dat op een nette manier gebeurt.
).Het was al laat...
quote:Dat iemand het als excuus gebruikt om een relatie uit te maken, is makkelijk om zo niet over zichzelf na te denken.Wat een onzin. Ten eerste omdat het gewoon onzin is, ten tweede omdat je niet een 'excuus' nodig hebt om een relatie uit te maken, maar je een relatie gewoon uit kan maken als je zat bent. Het is alleen wel fijn als dat op een nette manier gebeurt.
Liever elitair dan een pauper!
zondag 31 januari 2010 om 11:26
Ik wilde hier gewoon even kwijt wat een beroerde ervaring ik heb gehad en wilde daarmee absoluut niet generaliseren.
Mijn ex meldde al op de tweede date dat hij pdd nos had, hoewel hij niet kon omschrijven wat dat in de praktijk bij hem inhield.
Ik dacht toen: het zal wel meevallen. Want hij was opgewekt, belangstellend en positief ingesteld. Ik was blij met zijn openheid. Ik vond het knap van hem dat hij het direct vertelde, juist omdat hij zei dat hij bang was om afgewezen te worden en zich schaamde.
Ik vind het juist niet respectvol als je zo'n belangrijke beperking voor je partner zou verzwijgen.
Ik heb ook een relatie gehad met iemand die een verlamde arm en forse chronische pijn had. Bij hem was zijn beperking zichtbaar, maar niet minder bepalend voor zijn kwaliteit v. leven en voor onze relatie.
Na een tijdje ging het slechter met ex. Alles wat mis ging in zijn leven, weet hij zelf aan de pdd nos. De bijkomende problemen zoals depressieve gevoelens, angst enz. werden er iig door versterkt. De ene keer liet hij het hoofd hangen ('het wordt nooit beter') en de andere keer was hij strijdvaardig bijv. als hij naar z'n hulpverlener ging. Vervolgens sloeg hij dicht tijdens zo'n gesprek omdat de hulpverlener een paar moeilijke vragen stelde.
Ik vond het rot voor hem maar ik had inmiddels geen idee meer hoe ik me moest opstellen. Ik wilde wel rekening met hem houden, maar er was geen gelijkwaardigheid en wederkerigheid meer. Hij kon geen energie steken in mij omdat hij het te druk had met zichzelf. Ik verwijt hem dat niet want hij kon het gewoon niet. Toen ik het uitmaakte zei hij dat een relatie wrs niet voor hem is weggelegd. Hij was 36 en ik was z'n eerste vriendin.
Mijn ex meldde al op de tweede date dat hij pdd nos had, hoewel hij niet kon omschrijven wat dat in de praktijk bij hem inhield.
Ik dacht toen: het zal wel meevallen. Want hij was opgewekt, belangstellend en positief ingesteld. Ik was blij met zijn openheid. Ik vond het knap van hem dat hij het direct vertelde, juist omdat hij zei dat hij bang was om afgewezen te worden en zich schaamde.
Ik vind het juist niet respectvol als je zo'n belangrijke beperking voor je partner zou verzwijgen.
Ik heb ook een relatie gehad met iemand die een verlamde arm en forse chronische pijn had. Bij hem was zijn beperking zichtbaar, maar niet minder bepalend voor zijn kwaliteit v. leven en voor onze relatie.
Na een tijdje ging het slechter met ex. Alles wat mis ging in zijn leven, weet hij zelf aan de pdd nos. De bijkomende problemen zoals depressieve gevoelens, angst enz. werden er iig door versterkt. De ene keer liet hij het hoofd hangen ('het wordt nooit beter') en de andere keer was hij strijdvaardig bijv. als hij naar z'n hulpverlener ging. Vervolgens sloeg hij dicht tijdens zo'n gesprek omdat de hulpverlener een paar moeilijke vragen stelde.
Ik vond het rot voor hem maar ik had inmiddels geen idee meer hoe ik me moest opstellen. Ik wilde wel rekening met hem houden, maar er was geen gelijkwaardigheid en wederkerigheid meer. Hij kon geen energie steken in mij omdat hij het te druk had met zichzelf. Ik verwijt hem dat niet want hij kon het gewoon niet. Toen ik het uitmaakte zei hij dat een relatie wrs niet voor hem is weggelegd. Hij was 36 en ik was z'n eerste vriendin.
zondag 31 januari 2010 om 12:04
quote:hans66 schreef op 30 januari 2010 @ 23:52:
[...]
Ik leg het verband niet direct, maar een aantal eigenschappen ontstaan volgens mij wel indirect door autisme. Ik had in elk geval somberheid, onzekerheid, angst en achterdocht. Deze werd veroorzaakt door jarenlang getreiterd te zijn. Ik werd getreiterd, omdat ik - in de ogen van anderen - vreemd was. Je verliest dan vertrouwen in anderen.
Alsof ik mijn eigen levensverhaal hoor... Wat heerlijk om weer te merken dat er (veel?) anderen zijn met dezelfde problemen, niet meer het gevoel dat ik op een eilandje leef.
Ook ik ben het grootste deel van mijn jeugd enorm en tot laat (16+) getreiterd en gepest. Met als gevolg dat ik rete onzeker, verlegen en angstig was. Pas toen ik op mijn 19e op een stageplek terecht kwam waar ik ontdekte verdraaid goed te zijn in het werk wat ik moest doen, begon mijn leven beter te worden. Doordat ik had gevonden waar ik goed in was, kreeg ik eigenwaarde. Pas toen bleek ik in staat vriendschappen aan te gaan en te onderhouden. En pas rond mijn 25e ben ik gaan "puberen". Geen recalcitrant gedrag, maar een ontdekkingsreis over mijzelf en mijn relatie met de wereld. Pas toen mijn eerste (prachtige!!) ervaringen met vrouwen gekregen. Ergens ben ik wel blij dat dat zo laat is gebeurd en niet in mijn tienerjaren, toen ik er mentaal toch nog niet klaar voor was.
Ook voor mij geldt dat de symptomen van mijn autisme zijn vervaagd, maar het autisme zelf blijft. In moeilijke en zware tijden (zoals nu - net relatie uit, beëindigd door de ander) krijg ik last van terugvallen. Het is daarbij goed dat ik steun heb van mensen in mijn omgeving, mensen die mij goed kennen en hebben geleerd met mij te communiceren op een manier die me wel bereikt.
Ik denk dan ook dat voor autisten een sociaal vangnet onontbeerlijk is. Zolang het leven goed gaat, hoeft er niet veel aan de hand te zijn. Maar zodra dingen gaan veranderen, en het beëindigen van een relatie is een nogal ingrijpende verandering, kan de handicap ineens weer zijn kop opsteken en alles flink overhoop gooien. In mijn geval manifesteert zich dat in het kwijtraken van overzicht en hoofd- en bijzaken niet meer kunnen onderscheiden. Dat leidt er toe dat het runnen van mijn dagelijks leven verdraaid moelijk kan worden.
Als er op dit forum behoefte aan is, lijkt het mij wel tof op een soort "praatgroep" voor autisten in het leven te roepen. Ik merk dat ik er in het verleden veel aan heb gehad om over mijn handicap en de impact daarvan op mijn leven te praten. Praten over hoe verschillende mensen verschillende uitdagingen aangaan. Ik heb dat als zeer leerzaam ervaren. Misschien werkt dat bij anderen ook zo. Bij interesse, laat ff weten. Ik heb alleen geen idee of PM's aankomen...
[...]
Ik leg het verband niet direct, maar een aantal eigenschappen ontstaan volgens mij wel indirect door autisme. Ik had in elk geval somberheid, onzekerheid, angst en achterdocht. Deze werd veroorzaakt door jarenlang getreiterd te zijn. Ik werd getreiterd, omdat ik - in de ogen van anderen - vreemd was. Je verliest dan vertrouwen in anderen.
Alsof ik mijn eigen levensverhaal hoor... Wat heerlijk om weer te merken dat er (veel?) anderen zijn met dezelfde problemen, niet meer het gevoel dat ik op een eilandje leef.
Ook ik ben het grootste deel van mijn jeugd enorm en tot laat (16+) getreiterd en gepest. Met als gevolg dat ik rete onzeker, verlegen en angstig was. Pas toen ik op mijn 19e op een stageplek terecht kwam waar ik ontdekte verdraaid goed te zijn in het werk wat ik moest doen, begon mijn leven beter te worden. Doordat ik had gevonden waar ik goed in was, kreeg ik eigenwaarde. Pas toen bleek ik in staat vriendschappen aan te gaan en te onderhouden. En pas rond mijn 25e ben ik gaan "puberen". Geen recalcitrant gedrag, maar een ontdekkingsreis over mijzelf en mijn relatie met de wereld. Pas toen mijn eerste (prachtige!!) ervaringen met vrouwen gekregen. Ergens ben ik wel blij dat dat zo laat is gebeurd en niet in mijn tienerjaren, toen ik er mentaal toch nog niet klaar voor was.
Ook voor mij geldt dat de symptomen van mijn autisme zijn vervaagd, maar het autisme zelf blijft. In moeilijke en zware tijden (zoals nu - net relatie uit, beëindigd door de ander) krijg ik last van terugvallen. Het is daarbij goed dat ik steun heb van mensen in mijn omgeving, mensen die mij goed kennen en hebben geleerd met mij te communiceren op een manier die me wel bereikt.
Ik denk dan ook dat voor autisten een sociaal vangnet onontbeerlijk is. Zolang het leven goed gaat, hoeft er niet veel aan de hand te zijn. Maar zodra dingen gaan veranderen, en het beëindigen van een relatie is een nogal ingrijpende verandering, kan de handicap ineens weer zijn kop opsteken en alles flink overhoop gooien. In mijn geval manifesteert zich dat in het kwijtraken van overzicht en hoofd- en bijzaken niet meer kunnen onderscheiden. Dat leidt er toe dat het runnen van mijn dagelijks leven verdraaid moelijk kan worden.
Als er op dit forum behoefte aan is, lijkt het mij wel tof op een soort "praatgroep" voor autisten in het leven te roepen. Ik merk dat ik er in het verleden veel aan heb gehad om over mijn handicap en de impact daarvan op mijn leven te praten. Praten over hoe verschillende mensen verschillende uitdagingen aangaan. Ik heb dat als zeer leerzaam ervaren. Misschien werkt dat bij anderen ook zo. Bij interesse, laat ff weten. Ik heb alleen geen idee of PM's aankomen...
zondag 31 januari 2010 om 12:38
Ik vind het wel 'leuk' dat er zoveel mensen op dit forum ineens naar voren komen als volwassenen met deze diagnose.
Het kost me nog steeds moeite om mezelf als een pdd-nosser te zien. Mijn spv-er stelde dat het gebruikelijk is dat mensen na die diagnose hun leven als een film weer aan zich voorbij zien trekken en dat er dan puzzelstukjes op hun plaats vallen. Bij mij zijn de problemen pas acuut geworden nadat ik kinderen kreeg. Voor die tijd was ik vaker wel dan niet depressief en onzeker, maar goed, het was te handlen.
Ze vroeg me ook of mijn leven dan leuk was voordat ik kinderen kreeg. Nee, zeker niet, heb me altijd en eeuwig anders gevoeld, een toeschouwer langs de zijlijn.
Nu veronderstel ik dan te weten waarom dit zo is.
Als laatste stelde ze dat vrouwen met pdd/nos vaak andere diagnoses hadden gekregen voordat ze deze diagnose kregen.
Klopt dit voor jou ook, Kalliope?
Er is toch nog geen andere vrouw die hier gepost heeft met de diagnose?
Kletsgroepje, James Blond, als er animo voor is, ik ook.
En psychologie is rete interessant. Net als sociologie of culturele antropologie.
Het kost me nog steeds moeite om mezelf als een pdd-nosser te zien. Mijn spv-er stelde dat het gebruikelijk is dat mensen na die diagnose hun leven als een film weer aan zich voorbij zien trekken en dat er dan puzzelstukjes op hun plaats vallen. Bij mij zijn de problemen pas acuut geworden nadat ik kinderen kreeg. Voor die tijd was ik vaker wel dan niet depressief en onzeker, maar goed, het was te handlen.
Ze vroeg me ook of mijn leven dan leuk was voordat ik kinderen kreeg. Nee, zeker niet, heb me altijd en eeuwig anders gevoeld, een toeschouwer langs de zijlijn.
Nu veronderstel ik dan te weten waarom dit zo is.
Als laatste stelde ze dat vrouwen met pdd/nos vaak andere diagnoses hadden gekregen voordat ze deze diagnose kregen.
Klopt dit voor jou ook, Kalliope?
Er is toch nog geen andere vrouw die hier gepost heeft met de diagnose?
Kletsgroepje, James Blond, als er animo voor is, ik ook.
En psychologie is rete interessant. Net als sociologie of culturele antropologie.
zondag 31 januari 2010 om 13:04
Bij dezen een mailadres om vol te spammen met autisme en pdd-nos gerelateerde praatbehoeften:
autists_united@hotmail.com
Misschien handig om via dit adres gegevens uit te wisselen om in contact te komen met elkaar.
Leef je uit
autists_united@hotmail.com
Misschien handig om via dit adres gegevens uit te wisselen om in contact te komen met elkaar.
Leef je uit
zondag 31 januari 2010 om 16:12
quote:Nu veronderstel ik dan te weten waarom dit zo is.
Als laatste stelde ze dat vrouwen met pdd/nos vaak andere diagnoses hadden gekregen voordat ze deze diagnose kregen.
Klopt dit voor jou ook, Kalliope?
Voor zover ik weet niet mamzelle. Ik heb de diagnose eigenlijk al sinds halverwege/eind basisschool, weet niet precies meer wanneer. Maar ik was iig dus nog best jong. Mja ik ben nu ook nog maar 20.
Ik zie mijn PDD-NOS vooral als een cluster van bepaalde (negatieve) eigenschappen en gedragingen. Niets meer en niets minder. (Voor de duidelijkheid: ik zeg niet dat dat zo is, maar wel dat ik het zo ervaar.) Daar ga ik op dezelfde manier mee ik om als mijn andere negatieve eigenschappen en gedragingen: inzicht in krijgen en proberen te verbeteren. Dat klinkt misschien een beetje vaag, vind het moeilijk om daar zo een concreet voorbeeld van te geven.
Wat ik niet doe: me verdiepen in wat ik met mijn stoornis allemaal zou kunnen, om het zo maar ff te zeggen. Zoals ik al zei weten vrij weinig mensen het van mij. Ook mijn mentoren van mijn studies niet. Ik wil niet dat het een factor wordt waar 'rekening mee gehouden wordt'. Niet omdat ik daar per se tegen ben hoor, maar wel omdat ik bij mezelf niet nodig vind. Iedereen heeft wel slechte eigenschappen - slordig zijn of een uitsteller is ook niet bevoordelijk voor je studie (ik ben beide ) - maar daar wordt ook geen rekening mee gehouden.
Een sociaal vangnet... Tot op een bepaalde hoogte heb ik dat wel - ouders, zus, vriendinnen - maar niet meer of minder dan een gemiddelde niet-autist denk ik. Maar zoals jamesblond dat beschrijft, dat is niets voor mij denk ik. Ik wilde volgens mijn ouders vroeger altijd al alles 'zelf doen'.
Mijn post is wel wat warrig geworden volgens mij. Vind het nog net moeilijk om het concreet te verwoorden. Nou ja, als iets onduidelijk is, dan hoor ik het wel.
Als laatste stelde ze dat vrouwen met pdd/nos vaak andere diagnoses hadden gekregen voordat ze deze diagnose kregen.
Klopt dit voor jou ook, Kalliope?
Voor zover ik weet niet mamzelle. Ik heb de diagnose eigenlijk al sinds halverwege/eind basisschool, weet niet precies meer wanneer. Maar ik was iig dus nog best jong. Mja ik ben nu ook nog maar 20.
Ik zie mijn PDD-NOS vooral als een cluster van bepaalde (negatieve) eigenschappen en gedragingen. Niets meer en niets minder. (Voor de duidelijkheid: ik zeg niet dat dat zo is, maar wel dat ik het zo ervaar.) Daar ga ik op dezelfde manier mee ik om als mijn andere negatieve eigenschappen en gedragingen: inzicht in krijgen en proberen te verbeteren. Dat klinkt misschien een beetje vaag, vind het moeilijk om daar zo een concreet voorbeeld van te geven.
Wat ik niet doe: me verdiepen in wat ik met mijn stoornis allemaal zou kunnen, om het zo maar ff te zeggen. Zoals ik al zei weten vrij weinig mensen het van mij. Ook mijn mentoren van mijn studies niet. Ik wil niet dat het een factor wordt waar 'rekening mee gehouden wordt'. Niet omdat ik daar per se tegen ben hoor, maar wel omdat ik bij mezelf niet nodig vind. Iedereen heeft wel slechte eigenschappen - slordig zijn of een uitsteller is ook niet bevoordelijk voor je studie (ik ben beide ) - maar daar wordt ook geen rekening mee gehouden.
Een sociaal vangnet... Tot op een bepaalde hoogte heb ik dat wel - ouders, zus, vriendinnen - maar niet meer of minder dan een gemiddelde niet-autist denk ik. Maar zoals jamesblond dat beschrijft, dat is niets voor mij denk ik. Ik wilde volgens mijn ouders vroeger altijd al alles 'zelf doen'.
Mijn post is wel wat warrig geworden volgens mij. Vind het nog net moeilijk om het concreet te verwoorden. Nou ja, als iets onduidelijk is, dan hoor ik het wel.
Liever elitair dan een pauper!
zondag 31 januari 2010 om 22:06
Ik ben het er helemaal mee eens dat er een praatclub moet komen voor Autisten. Zo kunnen mensen ervaringen uitwisselen..
Mensen kunnen mij ook mailen hoor;
Model_maker@live.nl
Groetjes,
een autistisch meisje.
Mensen kunnen mij ook mailen hoor;
Model_maker@live.nl
Groetjes,
een autistisch meisje.
zondag 31 januari 2010 om 22:11
Kalliope en Chipseydipsey: zin om mee te kletsen in een autisme hyve oid?
Mail ff naar autists_united@hotmail.com
Mail ff naar autists_united@hotmail.com
