Autisme

Hmm... er is weer een hoop interessants bijgekalkt. Ik zou er graag uitgebreid op in gaan, maar ik ben moe. Erg moe. En ik wil en ga nu slapen. Ik kom er hopelijk binnenkortf aan toe om weer uitgebreid mee te praten.



Tot laters!

quote:Mazou schreef op 12 februari 2010 @ 23:06:

Dit vind ik interessant. Je schreef iets soortgelijks ook al bij een andere situatie.

Je kunt dus alleen meevoelen met een ander als jij zelf ook al eens zoiets hebt meegemaakt? Dus alleen als je zelf al weleens ervaren hebt hoe iets kan voelen of voelt?

Of kun je het soms ook meevoelen als iemand iets overkomt wat je zelf nooit is overkomen en je dus niet weet hoe dat voelt?

Dat vraag ik me af.

Dan wordt het wat moeilijker. Hier is ook het voorbeeld genoemd van iemand die zijn huisdier verliest. Ik vind gedrag van dieren interessant, maar ik wil geen huisdier. Hier volgt dan weer een beredenering: sommige mensen hebben een plezier aan hun huisdier (ik denk dan aan een Youtube- of andere filmpjes waarin dieren voorkomen) en dan overlijdt hun huisdier. Ik kan me hun verdriet enigszins voorstellen. Het verdriet is dan anders, misschien minder heftig, dan als een familielid overlijdt.



Een ander voorbeeld is een man met een pitbull-terriër of een ander gevaarlijk hondenras. Er zijn een aantal incidenten geweest waarbij zijn pitbull betrokken is. De politie is het zat en stuurt het aan op een rechtszaak. De rechter vonnist, dat de hond moet worden afgemaakt. Er zullen weinig mensen zijn die medelijden hebben met die man, wiens pitbull wordt afgemaakt.



quote:En wat gebeurt er als iemand iets meemaakt waarvan jij weet hoe het voelt (bijv. er gebeurt iets dat jij ook weleens hebt meegemaakt), en die persoon voelt er iets anders bij dan jou? Hoe ga je daar dan mee om?Dat is dan extra moeilijk. Ik kom dat overigens niet zo vaak tegen. Vroeger vond ik zo'n persoon dan raar.

quote:Puikeltje schreef op 12 februari 2010 @ 23:16:

Ja, dat begrijp ik wel en daar heb je ook gelijk in, zoals ik al schreef. Maar ik had het over het verschil van wel mee kunnen voelen om de dood van een persoon en niet mee kunnen voelen om de dood van een dier. Bijvoorbeeld: je krijgt 2 vazen, een rooie en een blauwe. Je houdt van rood en niet van blauw. Dus je bent blij met de rode vaas en niet met de blauwe vaas, terwijl het allebei vazen zijn. Yes?En je maakt het verhaal verder af: tijdens het schoonmaken thuis ben je onvoorzichtig en je slaat onbedoeld de rode vaas van de vensterbank af. Deze vaas gaat kapot. Balend als een stekker ruim je de scherven op. Of: de blauwe vaas valt kapot en je zegt: "Ik heb me al een tijd aan de blauwe kleur van de vaas geërgerd; ik ben blij dat die nu tegen de vlakte is."

quote:Mazou schreef op 12 februari 2010 @ 23:06:

[...]

Dit vind ik interessant. Je schreef iets soortgelijks ook al bij een andere situatie.

Je kunt dus alleen meevoelen met een ander als jij zelf ook al eens zoiets hebt meegemaakt? Dus alleen als je zelf al weleens ervaren hebt hoe iets kan voelen of voelt?

Of kun je het soms ook meevoelen als iemand iets overkomt wat je zelf nooit is overkomen en je dus niet weet hoe dat voelt?

Dat vraag ik me af.

En wat gebeurt er als iemand iets meemaakt waarvan jij weet hoe het voelt (bijv. er gebeurt iets dat jij ook weleens hebt meegemaakt), en die persoon voelt er iets anders bij dan jou? Hoe ga je daar dan mee om?



Het zal wel voor iedere autist anders zijn. Maar 'meevoelen met een ander' vind ik zo'n onduidelijke begrip. Of ik wel of niet iets zelf heb ervaren, maakt het voor mij niet makkelijker of moeilijker om te begrijpen dat een ander ergens een bepaalde emotie bij heeft.



Wanneer iemand aangeeft ergens hevige gevoelens bij te hebben (woede, angst, verdriet, blijdschap) dan neem ik dat gewoon aan. Daarvoor hoef ik niet zelf in diezelfde situatie gezeten te hebben.



Eerlijk gezegd heb ik er ook geen behoefte aan om het 'mee te voelen'. Dat lijkt me helemaal nergens voor nodig. Ik kan oprecht bedoelde meelevende dingen zeggen, waardoor die persoon zich begrepen of getroost of wat dan ook voelt. Zonder in het gevoel mee te hoeven gaan als ware het ineens ook mijn gevoel.

Wat mij o.a. aantrok in mijn ex was dat hij z'n gevoelens wel kon uiten. Hij kon aangeven wat hij voelde en waar dat verband mee hield en hij was daar open over. En hij kon zich tot op zekere hoogte goed in mij verplaatsen, bijv. toen mijn kat ziek was. Hij had zelf een kat gehad die was overleden dus in die periode heeft hij me goed gesteund.

Aan de andere kant viel me al in het begin op dat hij heel dwangmatig bezig was om te proberen dingen te begrijpen en te doorgronden. Hij vroeg door over kleinigheden en stelde mijn familieleden vrijpostige vragen. Door hun afhoudende reacties merkte hij dat zijn vragen niet op z'n plaats waren.

Hij zei vaak tegen mij: 'Ik kan je niet aanvoelen' en hij vond dat vervelend. Ik heb gezegd dat ik dat helemaal niet verwachtte binnen de paar mnd dat we elkaar kenden.

Hij legde in div. opzichten de lat erg hoog voor zichzelf, ook in sociaal opzicht, waardoor hij steeds weer gefrustreerd raakte als iets niet lukte.

Vlgs mij had hij een gebrek aan zelfacceptatie en zelfvertrouwen.

Ik begrijp niet dat hij in de 20 jaar dat hij hulpverlening had, daar niet in was gegroeid of geholpen.

quote:wereldmeid schreef op 13 februari 2010 @ 10:57:

Aan de andere kant viel me al in het begin op dat hij heel dwangmatig bezig was om te proberen dingen te begrijpen en te doorgronden. Hij vroeg door over kleinigheden en stelde mijn familieleden vrijpostige vragen. Door hun afhoudende reacties merkte hij dat zijn vragen niet op z'n plaats waren.

Dat willen doorgronden herken ik ook bij mijzelf. Maar ik probeer door lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen af te lezen (lukt door mijn autisme niet altijd, maar ook niet nooit), of een vraag gepast is. Ik sta bekend om mijn leergierigheid, maar soms ook om nieuwsgierigheid (de laatste is een minder positieve eigenschap). Bij vreemden vraag ik niet door, en gedraag ik me enigszins ingetogen of introvert. Ik wil eerst weten hoe anderen zijn. Als dat zeker is, word ik socialer. Helaas, omdat ik denk dat intuïtie hier een rol speelt, gaat het weleens mis, en ben ik ofwel nieuwsgierig, ofwel ongeïnteresseerd.



Bij mijn zanglerares vraag ik wel behoorlijk door, maar dan gaat het over het zingen. Dat gedrag verwacht een leraar/lerares van een leerling. Ze vindt trouwens al, dat ik veel weet van het ademhalingsstelsel, strottenhoofd. Het heeft mijn interesse, maar ik vind dat een zanger(es) dat behoort te weten.

quote:Omen schreef op 13 februari 2010 @ 10:38:

[...]





Het zal wel voor iedere autist anders zijn. Maar 'meevoelen met een ander' vind ik zo'n onduidelijke begrip. Of ik wel of niet iets zelf heb ervaren, maakt het voor mij niet makkelijker of moeilijker om te begrijpen dat een ander ergens een bepaalde emotie bij heeft.



Wanneer iemand aangeeft ergens hevige gevoelens bij te hebben (woede, angst, verdriet, blijdschap) dan neem ik dat gewoon aan. Daarvoor hoef ik niet zelf in diezelfde situatie gezeten te hebben.



Eerlijk gezegd heb ik er ook geen behoefte aan om het 'mee te voelen'. Dat lijkt me helemaal nergens voor nodig. Ik kan oprecht bedoelde meelevende dingen zeggen, waardoor die persoon zich begrepen of getroost of wat dan ook voelt. Zonder in het gevoel mee te hoeven gaan als ware het ineens ook mijn gevoel.



Ik denk dat als jij oprecht bedoelde meelevende dingen kunt zeggen, je blijkbaar onbewust wel iets mee kunt voelen. Anders kun je ook niet zo'n reactie geven. Dan zou het je koud laten en zou je niet aanvoelen dat die ander dat op dat moment verwacht/nodig heeft.

Of je bent heel goed acteur. In dat geval raad ik je met klem aan je in te schrijven bij de theaterschool bij jou in de buurt

quote:hans66 schreef op 13 februari 2010 @ 08:53:

[...]



Dan wordt het wat moeilijker. Hier is ook het voorbeeld genoemd van iemand die zijn huisdier verliest. Ik vind gedrag van dieren interessant, maar ik wil geen huisdier. Hier volgt dan weer een beredenering: sommige mensen hebben een plezier aan hun huisdier (ik denk dan aan een Youtube- of andere filmpjes waarin dieren voorkomen) en dan overlijdt hun huisdier. Ik kan me hun verdriet enigszins voorstellen. Het verdriet is dan anders, misschien minder heftig, dan als een familielid overlijdt.



Een ander voorbeeld is een man met een pitbull-terriër of een ander gevaarlijk hondenras. Er zijn een aantal incidenten geweest waarbij zijn pitbull betrokken is. De politie is het zat en stuurt het aan op een rechtszaak. De rechter vonnist, dat de hond moet worden afgemaakt. Er zullen weinig mensen zijn die medelijden hebben met die man, wiens pitbull wordt afgemaakt.





[...]



Dat is dan extra moeilijk. Ik kom dat overigens niet zo vaak tegen. Vroeger vond ik zo'n persoon dan raar.Bedankt voor je antwoorden. Het is mij iets duidelijker geworden.

quote:Puikeltje schreef op 12 februari 2010 @ 22:37:

[...]



Als je wel kunt begrijpen dat iemand verdriet heeft als er een mens overleden is, maar niet als er een dier overleden is, zegt dit meer over hoe jij over dieren denkt dan over je inlevingsvermogen

Verkeerd omschreven: ik bedoelde dat ik het niet in kon voelen. ik snapte wel en donders goed dat die persoon verdriet had, ik had alleen geen idee waarom het zo'n indringend verdriet zou zijn.

Soortgelijk heb ik relatief weinig verdriet over dat mijn oudste kinderen niet bij me wonen. Het komt wel eens, bij vlagen, maar meestal is het er niet. Zij zijn daar en ik ben hier en ik kan er niets aan doen.

Ook in dit verband: ik heb geen idee hoe het voelt als je je meest dierbare verliest. Wat dat met me gaat doen. Ik heb dus ook geen idee hoe dat voelt bij iemand anders, kan alleen rationaliseren dat het heel erg moet zijn omdat iedereen erop reageert als heel erg. Maar ja, iedereen vind het ook heel erg dat mijn kinderen niet bij me zijn. Erger dan ik het zelf vind. Ik vind het voor die kinderen erg, niet voor mezelf.. en waarom vind ik het voor die kinderen erg: omdat ik weet hoe het voelt om niet bij je ouder op te groeien.

Je zou kunnen zeggen dat ik situaties moet hebben ervaren om de bijbehorende gevoelens te kennen.

quote:Mazou schreef op 13 februari 2010 @ 13:19:

[...]





Ik denk dat als jij oprecht bedoelde meelevende dingen kunt zeggen, je blijkbaar onbewust wel iets mee kunt voelen. Anders kun je ook niet zo'n reactie geven. Dan zou het je koud laten en zou je niet aanvoelen dat die ander dat op dat moment verwacht/nodig heeft.

Of je bent heel goed acteur. In dat geval raad ik je met klem aan je in te schrijven bij de theaterschool bij jou in de buurt Dat is grappig, dat je dat zegt, want daarin vergis je je dus. Ik speel geen toneel. En toch voel ik het niet mee. Ik weet gewoon rationeel dat die ander geraakt is door het een of ander en omdat ik weet dat die ander van mij een 'meelevende' reactie verwacht, geef ik die wanneer ik heel oprecht vind dat die ander die ook moet krijgen of kan gebruiken.

Over de acceptatie van autisme het volgende. Als mensen normaal met me omgaan, is er niets aan de hand. D.w.z. dat ze onvriendelijk mogen reageren, als ze mij bot vinden (wat in de meeste gevallen niet zo is). Als een niet-autist bot is, reageren anderen ook onvriendelijk op hem.



Ik vind het een probleem als mensen in negatieve zin hun gedrag aanpassen als ze weten dat ik autistisch ben. Ze passen hun gedrag aan het beeld dat ze van autisme hebben. Dat beeld is nl. niet altijd juist. Mensen met autisme zijn minder sterk in bepaalde vaardigheden, maar ze zijn onderling verschillend. Ik stoor me soms enorm aan, dat andere mensen zich dat niet willen realiseren, en zich koste wat het kost aan het beeld blijven vastklampen.



Op mijn werk zijn er bepaalde voorbeelden waar ik me soms aan erger. Dat is bijv. "streng" reageren. Een collega is druk, maar ze wil niet door mij gestoord worden, wel door andere collega's. Dat geldt zelfs als ik een vraag heb over het werk, en zij privé-dingen willen bespreken. Dat vind ik persoonlijk niet kunnen. Social talk moet gewoon kunnen, maar dan wel gelijke monniken, gelijke kappen. Geen onderscheid omdat ik autisme heb en anderen niet.



Het is een voorname reden dat ik niet wil dat ik autistisch ben. Op fora (en ook op dit forum) kan ik dat wel, omdat mijn schriftelijke uitdrukkingsvaardigheid veel beter is dan mijn mondelinge uitdrukkingsvaardigheid. Ik word er vrijwel niet op afgerekend. (Dat is trouwens de reden waarom dit (Viva-)forum mijn populairste forum is, waarvan ik het langste lid ben, zo'n 10 jaar!)



Of ik heb een probleem met administratieve software, maar mijn direct leidinggevende wil niet dat ik praat met de applicatiebeheerder. Terwijl ik er wel mee moet werken. Zij wil liever zelf met die beheerder praten, terwijl ik liever heb dat ik zelf met haar praat. Als er in een communicatielijn meerdere personen gaan zitten, wordt de communicatie vervormd, wat voor mij dan nadelig kan uitpakken.