Relaties
alle pijlers
Autisme
zaterdag 30 januari 2010 om 18:38
Hallo k ben maikel en ben 16 jaar. ik heb pdd-nos. maar dat is juist het probleem.
ik had anderhalf jaar met mijn vriendin en toen k haar had leren kennen had ik meteen gezegd dat ik een vorm van autisme had pdd-nos dus. ze ging er opzich goed mee om af en toe begreep ze me moeilijk maar dat begreep ik. alles ging voor de rest goed tot en met vandaag.
ze zei: ik heb nooit met je gewild omdat je zo'n kanker autist ben en ik wil een normale jongen geen autist die dom zijn en afhankelijk van ander zijn net als jij. ik voeld heel veel voor haar ik d8 dat we voor altyd samen zoude blijven en dat ze me autisme nie erg vond.
ik ben nu heel erg gekwetst en heb geen vertrouwe meer in meiden omdak bang ben dat ze me weer pijn doen en het weer uitmaken door me autisme. ik weet nu nie meer wat ik moet doen..... wilt 1 van jullie mij misschien wat tips geven??
alvast hartstikke bedankt!!!!
ik had anderhalf jaar met mijn vriendin en toen k haar had leren kennen had ik meteen gezegd dat ik een vorm van autisme had pdd-nos dus. ze ging er opzich goed mee om af en toe begreep ze me moeilijk maar dat begreep ik. alles ging voor de rest goed tot en met vandaag.
ze zei: ik heb nooit met je gewild omdat je zo'n kanker autist ben en ik wil een normale jongen geen autist die dom zijn en afhankelijk van ander zijn net als jij. ik voeld heel veel voor haar ik d8 dat we voor altyd samen zoude blijven en dat ze me autisme nie erg vond.
ik ben nu heel erg gekwetst en heb geen vertrouwe meer in meiden omdak bang ben dat ze me weer pijn doen en het weer uitmaken door me autisme. ik weet nu nie meer wat ik moet doen..... wilt 1 van jullie mij misschien wat tips geven??
alvast hartstikke bedankt!!!!
maandag 1 februari 2010 om 10:10
maandag 1 februari 2010 om 12:03
Ik had een gesprek, dus vandaar mijn post nogal vlug afgekapt.
Maar goed, over mannen dus. Het lijkt wel alsof de auti trekjes bij hen meer herkenbaar zijn, in elk geval als het gaat om een vorm van hoogfunctionerend autisme.
Juist de afwezigheid van typische auti-trekjes maakt me onzeker over de diagnose. En vandaar dus dat ik het leuk zou vinden om te schrijven met of lezen over vrouwen die eruit zien alsof ze doodnormaal zijn.
Maar goed, over mannen dus. Het lijkt wel alsof de auti trekjes bij hen meer herkenbaar zijn, in elk geval als het gaat om een vorm van hoogfunctionerend autisme.
Juist de afwezigheid van typische auti-trekjes maakt me onzeker over de diagnose. En vandaar dus dat ik het leuk zou vinden om te schrijven met of lezen over vrouwen die eruit zien alsof ze doodnormaal zijn.
maandag 1 februari 2010 om 15:02
mamzelle, er is minimaal één Nederlands forum specifiek voor autistische vrouwen. Ik denk dat je daar veel kan vinden wat je zoekt. Een adres moet je even googlen, aangezien ik die niet weet (val niet onder de doelgroep he ). Ik vermoed (op basis van vrouwen die er schrijven) wel dat de sfeer daar nogal neigt naar dat 'heel veel vrouwen ongemerkt auti zijn', dus daar moet je misschien een klein beetje met een korrel zout naar kijken als je zelf nog twijfelt. Niet dat ze daarin ongelijk hebben op zich, maar het gevolg kan zijn dat er overal autisme in gezien wordt en dat is vaak ook niet helemaal waar.
autivrouw heet het geloof ik.
autivrouw heet het geloof ik.
maandag 1 februari 2010 om 15:08
Het probleem met autisme is, dat het een glijdende schaal is. Als je aan het ene einde sociaal hoogbegaafd hebt, aan het andere einde autisme, zit "normaal" ergens in het midden. Maar neem "normaal" -10%, dan zit je al in de richting van autisme, maar nog niet per definitie autistisch.
Het is dus goed mogelijk dat een hele hoop mensen autistische trekjes hebben, maar niet autistisch zijn. Zeker PDD-NOS is lastig. De "-NOS" staat dan ook voor "Not otherwise specified". M.a.w.: er is geen duidelijke omschrijving voor het klachtenbeeld. Het kan zich op legio manieren uiten.
Juist daarom denk ik dat het goed is om met "lotgenoten" te praten. Elkaars problemen bekijken en zien of we elkaar kunnen helpen er beter mee om te gaan.
Het is dus goed mogelijk dat een hele hoop mensen autistische trekjes hebben, maar niet autistisch zijn. Zeker PDD-NOS is lastig. De "-NOS" staat dan ook voor "Not otherwise specified". M.a.w.: er is geen duidelijke omschrijving voor het klachtenbeeld. Het kan zich op legio manieren uiten.
Juist daarom denk ik dat het goed is om met "lotgenoten" te praten. Elkaars problemen bekijken en zien of we elkaar kunnen helpen er beter mee om te gaan.
maandag 1 februari 2010 om 15:21
Inderdaad. Ik zie mensen met Syndroom van Asperger trouwens ook als lotgenoten. Mijn ouders dachten dat ik vroeger een Asperger was. Mijn officiële diagnose is PDD-NOS, maar de problemen waarmee Aspergers mee kampen, herken ik ook bij mijzelf.
Of autistische mannen autistischer zijn dan vrouwen... ik heb geen idee. Ik heb maar twee autistische vrouwen gekend. De ene kende ik oppervlakkig. Zij was een Asperger. Ik heb met haar maar even over World of Warcraft en Lord of the Rings gehad, verder ook niet. De andere heeft een ernstige vorm van autisme. Terwijl ik enig inzicht heb in sociale situaties heeft zij dat totaal niet. Ze vraagt vaak aan mij om sociale situaties uit te leggen. Doordat ik dat soort situaties moet beredeneren, is het wel vrij gemakkelijk te verwoorden. Ze is trouwens ook slechthorend en heeft een zogeheten "dovenspraak". Haar autisme is moeilijker te behappen voor mij dan haar slechthorendheid en haar dovenspraak.
Maar de meeste autisten zijn mannen, en ze variëren behoorlijk qua vorm en qua sociale vaardigheden.
Of autistische mannen autistischer zijn dan vrouwen... ik heb geen idee. Ik heb maar twee autistische vrouwen gekend. De ene kende ik oppervlakkig. Zij was een Asperger. Ik heb met haar maar even over World of Warcraft en Lord of the Rings gehad, verder ook niet. De andere heeft een ernstige vorm van autisme. Terwijl ik enig inzicht heb in sociale situaties heeft zij dat totaal niet. Ze vraagt vaak aan mij om sociale situaties uit te leggen. Doordat ik dat soort situaties moet beredeneren, is het wel vrij gemakkelijk te verwoorden. Ze is trouwens ook slechthorend en heeft een zogeheten "dovenspraak". Haar autisme is moeilijker te behappen voor mij dan haar slechthorendheid en haar dovenspraak.
Maar de meeste autisten zijn mannen, en ze variëren behoorlijk qua vorm en qua sociale vaardigheden.
World of Warcraft: Legion
dinsdag 2 februari 2010 om 08:38
quote:mamzelle schreef op 31 januari 2010 @ 12:38:
[..]
Het kost me nog steeds moeite om mezelf als een pdd-nosser te zien.
Zoals je misschien al eens hier gelezen hebt, heb ik de diagnose Asperger gekregen. Ook ik heb vaak het idee dat ik helemaal niet voldoe aan 'de kenmerken'. Ik heb een broer die zo ongeveer de personificatie van een autist is en de verschillen zijn erg groot.
quote:Mijn spv-er stelde dat het gebruikelijk is dat mensen na die diagnose hun leven als een film weer aan zich voorbij zien trekken en dat er dan puzzelstukjes op hun plaats vallen.
Dat herken ik wel. Achteraf blijken veel dingen wel beter te verklaren.
quote:Bij mij zijn de problemen pas acuut geworden nadat ik kinderen kreeg. Voor die tijd was ik vaker wel dan niet depressief en onzeker, maar goed, het was te handlen.
Ook hier kreeg ik pas echt moeilijkheden toen mijn kinderen kwamen. Ik had twee kinderen, waarvan 1 erg ziek, 2 banen, een relatie, het huishouden, de sociale contacten die bij al die situaties hoorden.. Dat was allemaal veel te veel van het 'goede'. Bovendien wilde ik uiteraard alles goed doen, waardoor ik op mijn tenen moest lopen en helemaal geen rekening meer kon houden met wat ik zelf wilde en nodig had.
quote:Ze vroeg me ook of mijn leven dan leuk was voordat ik kinderen kreeg. Nee, zeker niet, heb me altijd en eeuwig anders gevoeld, een toeschouwer langs de zijlijn.
Mijn leven voordat ik kinderen kreeg vond ik wel goed te doen. Ik was veel op reis en woonde lange tijd in het buitenland. Daardoor was het heel logisch dat ik mij een 'buitenstaander' voelde, ik was immers een buitenlander. En het voordeel was dat de mensen die ik ontmoette ook makkelijk accepteerden dat ik 'anders' was, want dat zou het cultuurverschil dan wel zijn.
quote:Als laatste stelde ze dat vrouwen met pdd/nos vaak andere diagnoses hadden gekregen voordat ze deze diagnose kregen.
[..]
Ik ben nooit eerder gediagnosticeerd. Ik heb ook nooit hulpverlening gehad.
quote:[..] En psychologie is rete interessant. Net als sociologie of culturele antropologie.Ha.. ook mijn interessegebieden Nu ja, en zo ongelooflijk veel dingen meer
[..]
Het kost me nog steeds moeite om mezelf als een pdd-nosser te zien.
Zoals je misschien al eens hier gelezen hebt, heb ik de diagnose Asperger gekregen. Ook ik heb vaak het idee dat ik helemaal niet voldoe aan 'de kenmerken'. Ik heb een broer die zo ongeveer de personificatie van een autist is en de verschillen zijn erg groot.
quote:Mijn spv-er stelde dat het gebruikelijk is dat mensen na die diagnose hun leven als een film weer aan zich voorbij zien trekken en dat er dan puzzelstukjes op hun plaats vallen.
Dat herken ik wel. Achteraf blijken veel dingen wel beter te verklaren.
quote:Bij mij zijn de problemen pas acuut geworden nadat ik kinderen kreeg. Voor die tijd was ik vaker wel dan niet depressief en onzeker, maar goed, het was te handlen.
Ook hier kreeg ik pas echt moeilijkheden toen mijn kinderen kwamen. Ik had twee kinderen, waarvan 1 erg ziek, 2 banen, een relatie, het huishouden, de sociale contacten die bij al die situaties hoorden.. Dat was allemaal veel te veel van het 'goede'. Bovendien wilde ik uiteraard alles goed doen, waardoor ik op mijn tenen moest lopen en helemaal geen rekening meer kon houden met wat ik zelf wilde en nodig had.
quote:Ze vroeg me ook of mijn leven dan leuk was voordat ik kinderen kreeg. Nee, zeker niet, heb me altijd en eeuwig anders gevoeld, een toeschouwer langs de zijlijn.
Mijn leven voordat ik kinderen kreeg vond ik wel goed te doen. Ik was veel op reis en woonde lange tijd in het buitenland. Daardoor was het heel logisch dat ik mij een 'buitenstaander' voelde, ik was immers een buitenlander. En het voordeel was dat de mensen die ik ontmoette ook makkelijk accepteerden dat ik 'anders' was, want dat zou het cultuurverschil dan wel zijn.
quote:Als laatste stelde ze dat vrouwen met pdd/nos vaak andere diagnoses hadden gekregen voordat ze deze diagnose kregen.
[..]
Ik ben nooit eerder gediagnosticeerd. Ik heb ook nooit hulpverlening gehad.
quote:[..] En psychologie is rete interessant. Net als sociologie of culturele antropologie.Ha.. ook mijn interessegebieden Nu ja, en zo ongelooflijk veel dingen meer
dinsdag 2 februari 2010 om 13:55
Ik heb er ff over nagedacht en het lijkt me toch wel wat. Ga morgen een anoniem e-mail adres aanmaken en daarna mail ik. Doe jij ook nog mee mamzelle? Want ik wil over een paar jaar ook graag kinderen en vraag me af hoe dat zou gaan.
Edit: als je het daar niet over wilt hebben, begrijp ik dat hoor.
Edit: als je het daar niet over wilt hebben, begrijp ik dat hoor.
Liever elitair dan een pauper!
dinsdag 2 februari 2010 om 23:35
woensdag 3 februari 2010 om 08:57
quote:Omen schreef op 02 februari 2010 @ 08:38:
Ook hier kreeg ik pas echt moeilijkheden toen mijn kinderen kwamen. Ik had twee kinderen, waarvan 1 erg ziek, 2 banen, een relatie, het huishouden, de sociale contacten die bij al die situaties hoorden.. Dat was allemaal veel te veel van het 'goede'. Bovendien wilde ik uiteraard alles goed doen, waardoor ik op mijn tenen moest lopen en helemaal geen rekening meer kon houden met wat ik zelf wilde en nodig had.
Misschien ook wel leuk om inhoudelijk te reageren..
Alles goed doen is een valkuil, klopt. Vandaar waarschijnlijk de depressieve klachten. In een periode waarin ik me juist afsloot van de wereld en verplichtingen (afgezien van een erg lastige ex en de kinderen) had ik zo weinig last van depressieve klachten, dat ik dacht dat ik daar voorbij was.
Niet, ze komen meteen terug als ik teveel hooi op mijn vork neem.
quote:
Mijn leven voordat ik kinderen kreeg vond ik wel goed te doen. Ik was veel op reis en woonde lange tijd in het buitenland. Daardoor was het heel logisch dat ik mij een 'buitenstaander' voelde, ik was immers een buitenlander. En het voordeel was dat de mensen die ik ontmoette ook makkelijk accepteerden dat ik 'anders' was, want dat zou het cultuurverschil dan wel zijn.
Ik ben niet naar het buitenland gegaan (want: afhankelijk, behoefte aan een relatie, me niet sterk in mezelf voelen) maar voelde me wel al snel aangetrokken tot mensen uit het buitenland. Ik meende niet zo'n moeite te hebben met de cultuurverschillen, dat was met name omdat ik keihard voorbij mezelf liep in een poging om 'de goede vrouw' te zijn.
Vind voor mij een prettige bijkomstigheid van ASS dat ik weinig verwachtingen heb van hoe mensen horen te zijn. Dat combineert overigens beroerd met mensen die uit een cultuur komen die nog meer dan de onze normerend is.
quote:Ha.. ook mijn interessegebieden Nu ja, en zo ongelooflijk veel dingen meer Precies. De wereld is verdomd interessant. Ik heb wel een aantal grote lijnen in mijn interessegebieden, maar om ze fieps te noemen gaat me veel te ver. Ik weet er dan ook niet alles van, maar globaal wel veel.
Ook hier kreeg ik pas echt moeilijkheden toen mijn kinderen kwamen. Ik had twee kinderen, waarvan 1 erg ziek, 2 banen, een relatie, het huishouden, de sociale contacten die bij al die situaties hoorden.. Dat was allemaal veel te veel van het 'goede'. Bovendien wilde ik uiteraard alles goed doen, waardoor ik op mijn tenen moest lopen en helemaal geen rekening meer kon houden met wat ik zelf wilde en nodig had.
Misschien ook wel leuk om inhoudelijk te reageren..
Alles goed doen is een valkuil, klopt. Vandaar waarschijnlijk de depressieve klachten. In een periode waarin ik me juist afsloot van de wereld en verplichtingen (afgezien van een erg lastige ex en de kinderen) had ik zo weinig last van depressieve klachten, dat ik dacht dat ik daar voorbij was.
Niet, ze komen meteen terug als ik teveel hooi op mijn vork neem.
quote:
Mijn leven voordat ik kinderen kreeg vond ik wel goed te doen. Ik was veel op reis en woonde lange tijd in het buitenland. Daardoor was het heel logisch dat ik mij een 'buitenstaander' voelde, ik was immers een buitenlander. En het voordeel was dat de mensen die ik ontmoette ook makkelijk accepteerden dat ik 'anders' was, want dat zou het cultuurverschil dan wel zijn.
Ik ben niet naar het buitenland gegaan (want: afhankelijk, behoefte aan een relatie, me niet sterk in mezelf voelen) maar voelde me wel al snel aangetrokken tot mensen uit het buitenland. Ik meende niet zo'n moeite te hebben met de cultuurverschillen, dat was met name omdat ik keihard voorbij mezelf liep in een poging om 'de goede vrouw' te zijn.
Vind voor mij een prettige bijkomstigheid van ASS dat ik weinig verwachtingen heb van hoe mensen horen te zijn. Dat combineert overigens beroerd met mensen die uit een cultuur komen die nog meer dan de onze normerend is.
quote:Ha.. ook mijn interessegebieden Nu ja, en zo ongelooflijk veel dingen meer Precies. De wereld is verdomd interessant. Ik heb wel een aantal grote lijnen in mijn interessegebieden, maar om ze fieps te noemen gaat me veel te ver. Ik weet er dan ook niet alles van, maar globaal wel veel.
woensdag 3 februari 2010 om 09:50
quote:mamzelle schreef op 03 februari 2010 @ 08:57:
Misschien ook wel leuk om inhoudelijk te reageren..
Alles goed doen is een valkuil, klopt. Vandaar waarschijnlijk de depressieve klachten. In een periode waarin ik me juist afsloot van de wereld en verplichtingen (afgezien van een erg lastige ex en de kinderen) had ik zo weinig last van depressieve klachten, dat ik dacht dat ik daar voorbij was.
Niet, ze komen meteen terug als ik teveel hooi op mijn vork neem.
Dat herken ik wel. Ik heb mijn leven zodanig ingericht, dat ik een prima leven heb waarin ik op mijn best functioneer. Daardoor heb ik af en toe de neiging om mij af te vragen of ik nu wel zo autistisch ben als ooit is geconstateerd. Tot ik dan soms in een situatie terecht kom die ik niet aan kan en dan schiet ik meteen in mijn autistische reacties en weet ik weer hoe het ook kan zijn en hoe het vroeger altijd was (inclusief de bijkomende depressiviteit).
quote:Ik ben niet naar het buitenland gegaan (want: afhankelijk, behoefte aan een relatie, me niet sterk in mezelf voelen) maar voelde me wel al snel aangetrokken tot mensen uit het buitenland. Ik meende niet zo'n moeite te hebben met de cultuurverschillen, dat was met name omdat ik keihard voorbij mezelf liep in een poging om 'de goede vrouw' te zijn.
Vind voor mij een prettige bijkomstigheid van ASS dat ik weinig verwachtingen heb van hoe mensen horen te zijn. Dat combineert overigens beroerd met mensen die uit een cultuur komen die nog meer dan de onze normerend is.
Grappig dat je dit noemt. Ook ik merk een grote onbevangenheid t.a.v. anderen. Maar voor mij heeft het juist altijd heel goed gewerkt, ook in combinatie met andere - normerend zijn ze allemaal in mijn ogen - culturen. Maar ik moet wel zeggen dat ik niet zo erg mijn best doe of ooit heb gedaan om 'erbij te horen'. Ik ben meer van het observeren en me wat achteraf houden, om pas merkbaarder uit de hoek te komen als ik voor mezelf bepaald heb hoe met iets om te gaan. De kunstjes om sociaal over te komen ken ik allemaal wel, dus die zet ik wel altijd in.
quote:Precies. De wereld is verdomd interessant. Ik heb wel een aantal grote lijnen in mijn interessegebieden, maar om ze fieps te noemen gaat me veel te ver. Ik weet er dan ook niet alles van, maar globaal wel veel.
Echte fieps heb ik - denk ik - ook niet. Daar heb ik ook niet voldoende tijd voor. Bovendien vind ik zo veel interessant, dat ik me niet wil beperken tot een paar onderwerpen. En bij mij gaat het net als jij noemt, meer zo dat ik heel veel over iets weet, maar ik niet tot in allerlei minutieuze details van alles over een onderwerp weet.
Hoe oud zijn jouw kinderen? Mijn voordeel is dat die van mij in de fase zijn waarop ze hun jeugd afronden en jong volwassenen aan het worden zijn. Dat is een enorme opluchting. Ik voel mij alsof ik bijna bij de eindstreep ben en dan eindelijk met een diepe zucht 'het opvoeden' kan loslaten.
Misschien ook wel leuk om inhoudelijk te reageren..
Alles goed doen is een valkuil, klopt. Vandaar waarschijnlijk de depressieve klachten. In een periode waarin ik me juist afsloot van de wereld en verplichtingen (afgezien van een erg lastige ex en de kinderen) had ik zo weinig last van depressieve klachten, dat ik dacht dat ik daar voorbij was.
Niet, ze komen meteen terug als ik teveel hooi op mijn vork neem.
Dat herken ik wel. Ik heb mijn leven zodanig ingericht, dat ik een prima leven heb waarin ik op mijn best functioneer. Daardoor heb ik af en toe de neiging om mij af te vragen of ik nu wel zo autistisch ben als ooit is geconstateerd. Tot ik dan soms in een situatie terecht kom die ik niet aan kan en dan schiet ik meteen in mijn autistische reacties en weet ik weer hoe het ook kan zijn en hoe het vroeger altijd was (inclusief de bijkomende depressiviteit).
quote:Ik ben niet naar het buitenland gegaan (want: afhankelijk, behoefte aan een relatie, me niet sterk in mezelf voelen) maar voelde me wel al snel aangetrokken tot mensen uit het buitenland. Ik meende niet zo'n moeite te hebben met de cultuurverschillen, dat was met name omdat ik keihard voorbij mezelf liep in een poging om 'de goede vrouw' te zijn.
Vind voor mij een prettige bijkomstigheid van ASS dat ik weinig verwachtingen heb van hoe mensen horen te zijn. Dat combineert overigens beroerd met mensen die uit een cultuur komen die nog meer dan de onze normerend is.
Grappig dat je dit noemt. Ook ik merk een grote onbevangenheid t.a.v. anderen. Maar voor mij heeft het juist altijd heel goed gewerkt, ook in combinatie met andere - normerend zijn ze allemaal in mijn ogen - culturen. Maar ik moet wel zeggen dat ik niet zo erg mijn best doe of ooit heb gedaan om 'erbij te horen'. Ik ben meer van het observeren en me wat achteraf houden, om pas merkbaarder uit de hoek te komen als ik voor mezelf bepaald heb hoe met iets om te gaan. De kunstjes om sociaal over te komen ken ik allemaal wel, dus die zet ik wel altijd in.
quote:Precies. De wereld is verdomd interessant. Ik heb wel een aantal grote lijnen in mijn interessegebieden, maar om ze fieps te noemen gaat me veel te ver. Ik weet er dan ook niet alles van, maar globaal wel veel.
Echte fieps heb ik - denk ik - ook niet. Daar heb ik ook niet voldoende tijd voor. Bovendien vind ik zo veel interessant, dat ik me niet wil beperken tot een paar onderwerpen. En bij mij gaat het net als jij noemt, meer zo dat ik heel veel over iets weet, maar ik niet tot in allerlei minutieuze details van alles over een onderwerp weet.
Hoe oud zijn jouw kinderen? Mijn voordeel is dat die van mij in de fase zijn waarop ze hun jeugd afronden en jong volwassenen aan het worden zijn. Dat is een enorme opluchting. Ik voel mij alsof ik bijna bij de eindstreep ben en dan eindelijk met een diepe zucht 'het opvoeden' kan loslaten.
woensdag 3 februari 2010 om 11:13
Omen, mijn kinderen zijn tussen 7 en bijna 11 jaar oud, en het ziet ernaar uit dat ik in mijn eentje niet de eindstreep ga halen met ze (raadsonderzoek, aanbeveling van Jeugdzorg is een aantal dagen dagpleegzorg).
Ik ben al zo blij dat ze niet meer heel klein en heel hulpeloos zijn. Ze kunnen al zo veel zelf. Nu alleen het puberen nog.
Heb jij steun gehad van een partner?
Over aanpassen gesproken: ik begin steeds meer mezelf te worden. Heb daar wel lang voor nodig gehad.
Ik ben al zo blij dat ze niet meer heel klein en heel hulpeloos zijn. Ze kunnen al zo veel zelf. Nu alleen het puberen nog.
Heb jij steun gehad van een partner?
Over aanpassen gesproken: ik begin steeds meer mezelf te worden. Heb daar wel lang voor nodig gehad.
woensdag 3 februari 2010 om 12:23
quote:mamzelle schreef op 03 februari 2010 @ 11:13:
Omen, mijn kinderen zijn tussen 7 en bijna 11 jaar oud, en het ziet ernaar uit dat ik in mijn eentje niet de eindstreep ga halen met ze (raadsonderzoek, aanbeveling van Jeugdzorg is een aantal dagen dagpleegzorg).
Ik ben al zo blij dat ze niet meer heel klein en heel hulpeloos zijn. Ze kunnen al zo veel zelf. Nu alleen het puberen nog.
Heb jij steun gehad van een partner?
Over aanpassen gesproken: ik begin steeds meer mezelf te worden. Heb daar wel lang voor nodig gehad.
Jezelf worden is natuurlijk de allerbeste vooruitgang die er is! Dat scheelt zo enorm veel!
Wat betreft de kinderen: toen hun vader en ik uit elkaar gingen, heb ik hem in eerste instantie min of meer gedwongen om in alles de helft van het ouderschap voor zijn rekening te nemen. (Overigens, al heel snel vond hij dat ik daar gelijk in had hoor. Maar zijn eerste ingeving leek 'weglopen van alles' te zijn en daar stak ik meteen een stokje voor.)
Wij hebben in eerste instantie de kinderen om de week bij ons gehad en onze banen zodanig aangepast dat de week dat 1 van ons de kinderen had, we minder werkten (20 uur). De andere week, zonder kinderen, werkten we dan extra (60 uur).
Toen de oudste naar de middelbare school ging, bleek het onhandig en onrustig voor haar om iedere week van huis te wisselen. (We wonen 5 minuten bij elkaar vandaan.) Ze hebben toen gekozen en oudste is bij vader gaan wonen en jongste bij mij. De weekenden waren (en zijn ze nog steeds) om en om tegelijk bij mij of bij hun vader.
Dus nee, ik heb het gelukkig niet alleen hoeven doen. Dat had ik ook niet gered zonder er zelf aan onderdoor te gaan. En daarmee zou ik ook onze kinderen beslist geen goed hebben gedaan. Nu nog heb ik de kinderloze weekenden hard nodig om even zonder mensen te zijn.
Wat betreft het puberen: mijn kinderen bleken laatbloeiers te zijn. Het puberen kwam pas met hun 18e. Jongste zit nog in die fase, maar oudste is er wel doorheen.
Omen, mijn kinderen zijn tussen 7 en bijna 11 jaar oud, en het ziet ernaar uit dat ik in mijn eentje niet de eindstreep ga halen met ze (raadsonderzoek, aanbeveling van Jeugdzorg is een aantal dagen dagpleegzorg).
Ik ben al zo blij dat ze niet meer heel klein en heel hulpeloos zijn. Ze kunnen al zo veel zelf. Nu alleen het puberen nog.
Heb jij steun gehad van een partner?
Over aanpassen gesproken: ik begin steeds meer mezelf te worden. Heb daar wel lang voor nodig gehad.
Jezelf worden is natuurlijk de allerbeste vooruitgang die er is! Dat scheelt zo enorm veel!
Wat betreft de kinderen: toen hun vader en ik uit elkaar gingen, heb ik hem in eerste instantie min of meer gedwongen om in alles de helft van het ouderschap voor zijn rekening te nemen. (Overigens, al heel snel vond hij dat ik daar gelijk in had hoor. Maar zijn eerste ingeving leek 'weglopen van alles' te zijn en daar stak ik meteen een stokje voor.)
Wij hebben in eerste instantie de kinderen om de week bij ons gehad en onze banen zodanig aangepast dat de week dat 1 van ons de kinderen had, we minder werkten (20 uur). De andere week, zonder kinderen, werkten we dan extra (60 uur).
Toen de oudste naar de middelbare school ging, bleek het onhandig en onrustig voor haar om iedere week van huis te wisselen. (We wonen 5 minuten bij elkaar vandaan.) Ze hebben toen gekozen en oudste is bij vader gaan wonen en jongste bij mij. De weekenden waren (en zijn ze nog steeds) om en om tegelijk bij mij of bij hun vader.
Dus nee, ik heb het gelukkig niet alleen hoeven doen. Dat had ik ook niet gered zonder er zelf aan onderdoor te gaan. En daarmee zou ik ook onze kinderen beslist geen goed hebben gedaan. Nu nog heb ik de kinderloze weekenden hard nodig om even zonder mensen te zijn.
Wat betreft het puberen: mijn kinderen bleken laatbloeiers te zijn. Het puberen kwam pas met hun 18e. Jongste zit nog in die fase, maar oudste is er wel doorheen.
woensdag 3 februari 2010 om 14:08
Je hebt nog ongelofelijk veel gewerkt dus naast de verzorging van de kinderen.
Op dit moment ben ik redelijk uitgeput, ben allang blij als mijn huis min of meer bij is en heb mijn achtuursvrijwilligersbaantje opgegeven.
Maar ja, al die vrije tijd als de kinderen echt weg zijn.. moet me dan gaan orienteren op wat er mogelijk is qua werk zodat ik nog genoeg energie over heb als de kinderen er wel zijn.
As we speak ben ik helemaal hyper van de herrie die de heren (en een dame die op bezoek kwam) maken. Er is er nu nog maar eentje, maar die maakt dan ook heel veel herrie en die overload zit er nu eenmaal al.
En dat vind ik knap stom. Waar gaat het helemaal over. Kinderen en herrie hoort toch bij elkaar?
Op dit moment ben ik redelijk uitgeput, ben allang blij als mijn huis min of meer bij is en heb mijn achtuursvrijwilligersbaantje opgegeven.
Maar ja, al die vrije tijd als de kinderen echt weg zijn.. moet me dan gaan orienteren op wat er mogelijk is qua werk zodat ik nog genoeg energie over heb als de kinderen er wel zijn.
As we speak ben ik helemaal hyper van de herrie die de heren (en een dame die op bezoek kwam) maken. Er is er nu nog maar eentje, maar die maakt dan ook heel veel herrie en die overload zit er nu eenmaal al.
En dat vind ik knap stom. Waar gaat het helemaal over. Kinderen en herrie hoort toch bij elkaar?
woensdag 3 februari 2010 om 15:07
Nou.. het gaat over te veel herrie ; )
Ik word ook gek van herrie. Mijn dochter keek vroeger wel graag naar tekenfilms, maar ik werd niet goed van die hysterische stemmetjes die daarbij schijnen te horen. Ik was dus heel strikt in hoeveel tijd er gekeken mocht worden, want meer dan een half uur verdroeg ik echt niet.
En al maken kinderen 'nu eenmaal' herrie... zoals ik mij aan hen aanpas door een deel daarvan te verdragen, toch vond ik ook dat mijn kinderen moesten leren dat zij zich ook aan mij moeten aanpassen. Uiteindelijk is het leren van het sluiten van een compromis ook belangrijk in het leven.
Wat dat vele werken betreft: ik had vroeger de instelling 'je doet wat je kunt en wat moet'. Daardoor vroeg ik me nooit af waar mijn grenzen lagen, maar ging maar door en door. Dat heeft me geen goed gedaan. Nu pas weet ik dat het belangrijk is om grenzen te bepalen. En daar ben ik erg van opgeknapt.
Ik word ook gek van herrie. Mijn dochter keek vroeger wel graag naar tekenfilms, maar ik werd niet goed van die hysterische stemmetjes die daarbij schijnen te horen. Ik was dus heel strikt in hoeveel tijd er gekeken mocht worden, want meer dan een half uur verdroeg ik echt niet.
En al maken kinderen 'nu eenmaal' herrie... zoals ik mij aan hen aanpas door een deel daarvan te verdragen, toch vond ik ook dat mijn kinderen moesten leren dat zij zich ook aan mij moeten aanpassen. Uiteindelijk is het leren van het sluiten van een compromis ook belangrijk in het leven.
Wat dat vele werken betreft: ik had vroeger de instelling 'je doet wat je kunt en wat moet'. Daardoor vroeg ik me nooit af waar mijn grenzen lagen, maar ging maar door en door. Dat heeft me geen goed gedaan. Nu pas weet ik dat het belangrijk is om grenzen te bepalen. En daar ben ik erg van opgeknapt.
donderdag 4 februari 2010 om 17:56
donderdag 4 februari 2010 om 19:06
Het artikel gaat over een 25-jarige vrouw, en dan valt me nog op dat er te weinig over autisme bekend is. Op slechte momenten (die bij mij niet frequent zijn, omdat ik in 9 van de 10 gevallen vrolijk ben) denk ik dat de maatschappij zich niet wil inzetten voor mensen met autisme, terwijl ze (=de maatschappij) vindt, dat autisten zich volledig eraan moeten aanpassen. De slechte hulpverlening die Marlies heeft gekregen vind ik anno 2010 echt te zot voor woorden. Waarom wordt dat niet veranderd? Waarom is er niet meer begrip voor haar, - en in het verleden - ook niet meer begrip voor mij en anderen met autisme en stoornissen als SvA, PDD-NOS, MCDD, etc. Sinds dat Hans Asperger in 1944 daar zelf onderzoek naar gedaan heeft, is er weinig veranderd.
Ik ben verder wel benieuwd hoe de relatie van Marlies met haar vriend verder verloopt. Daar is de vrouw autistisch en de man niet. Bij de meeste relaties waarbij een van hen autistisch is, is de man dat.
Er is trouwens een verschil tussen feesten vroeger (met leerlingen) en feesten nu. Nu kan ik meer ontspannen zijn, want ik hoef niet voortdurend de angst te hebben dat mensen me treiterden of me niet mogen. Aangezien vrijwel iedereen op mijn werk accepteert zoals ik ben, voel ik me op feesten eerder op mijn gemak.
Ik ben verder wel benieuwd hoe de relatie van Marlies met haar vriend verder verloopt. Daar is de vrouw autistisch en de man niet. Bij de meeste relaties waarbij een van hen autistisch is, is de man dat.
Er is trouwens een verschil tussen feesten vroeger (met leerlingen) en feesten nu. Nu kan ik meer ontspannen zijn, want ik hoef niet voortdurend de angst te hebben dat mensen me treiterden of me niet mogen. Aangezien vrijwel iedereen op mijn werk accepteert zoals ik ben, voel ik me op feesten eerder op mijn gemak.
World of Warcraft: Legion
donderdag 4 februari 2010 om 21:43
Ik hoop dat het voor een volgende generatie beter zal zijn, er is op dit moment enorm veel aandacht voor kinderen in het autistisch spectrum.
Wat me best wel tegenvalt is dat ik sinds de diagnose het gevoel heb alsof ik als een beperkte wordt behandeld, in plaats van een leerbaar mens.
Een auti zal haar kinderen anders opvoeden dan een 'normaal' mens, maar dat betekent niet per definitie minder goed. Sowieso zijn er zo verschrikkelijk veel verschillende opvoedingswijzen dat het moeilijk is om daar een norm voor te stellen. Evenzo zal een auti anders omgaan met zijn/haar partner of zijn/haar werk maar anders is dus niet minder.
Hysterische tekenfilms zijn hier te behappen op standje best zacht (als ik zelf tv wil kijken zet ik hem harder, lekker eerlijk zo) en overmatige herrie tolereer ik inderdaad niet.
Gek genoeg vind ik het heerlijk om me over te geven aan een concert, of in een danscafe, aan de muziek, die toch bepaald niet zacht is. Maar dat is dus een ander soort herrie.
Dat doet de kinderen dan weer pijn aan de oren. Iets wat ik ook respecteer.
Ik ben me nu (iets) meer bewust van de impact van uitjes. Vroeger had ik gewoon koppijn na het uitgaan, was geen nachtmens. Nu voel ik dat ik kennelijk te ver ben gegaan en dus moet ontladen en proberen te ontspannen. En doseren.
Wat me best wel tegenvalt is dat ik sinds de diagnose het gevoel heb alsof ik als een beperkte wordt behandeld, in plaats van een leerbaar mens.
Een auti zal haar kinderen anders opvoeden dan een 'normaal' mens, maar dat betekent niet per definitie minder goed. Sowieso zijn er zo verschrikkelijk veel verschillende opvoedingswijzen dat het moeilijk is om daar een norm voor te stellen. Evenzo zal een auti anders omgaan met zijn/haar partner of zijn/haar werk maar anders is dus niet minder.
Hysterische tekenfilms zijn hier te behappen op standje best zacht (als ik zelf tv wil kijken zet ik hem harder, lekker eerlijk zo) en overmatige herrie tolereer ik inderdaad niet.
Gek genoeg vind ik het heerlijk om me over te geven aan een concert, of in een danscafe, aan de muziek, die toch bepaald niet zacht is. Maar dat is dus een ander soort herrie.
Dat doet de kinderen dan weer pijn aan de oren. Iets wat ik ook respecteer.
Ik ben me nu (iets) meer bewust van de impact van uitjes. Vroeger had ik gewoon koppijn na het uitgaan, was geen nachtmens. Nu voel ik dat ik kennelijk te ver ben gegaan en dus moet ontladen en proberen te ontspannen. En doseren.
