Gezondheid
alle pijlers
Mama misschien in rolstoel... tips?
donderdag 4 februari 2010 om 22:29
Hoi allemaal,
ik open dit topic omdat het niet zo lekker met mijn moeder gaat, en ik hier niet goed weet mee om te gaan...
Mijn moeder is geboren met een heupdysplasie, moeilijk woord, maar komt er op neer dat je heup niet in de heupkom groeit. Zijn ze te laat achter gekomen, foute operaties etc... Mijn moeder heeft altijd al moeilijk gelopen, en paar jaar geleden heeft ze in 2 jaar 2 nieuwe heupen gekregen, aan beiden kanten dus. Omdat ze ook nog een syndroom heeft was revalidatie erg moeilijk, maar na een jaar leek het te gaan... Nu, paar jaar later en constante pijn blijkt dat beide heupprotheses ontstoken zijn en wellicht eruit moeten.. Waardoor ze uiteindelijk in een rosltoel komt en haar zelfstandigheid waar ze nu zo intens van geniet, kwijt raakt.
Ik belde mijn moeder op om te horen hoe het gegaan was (uitslag onderzoek) en ze moest keihard huilen... Mijn moeder is altijd een 'sterke' vrouw die leeft met het motto 'niet zeuren, gewoon doorgaan'. Een vrouw die het altijd superdruk heeft, overal vrijwilliger is én houdt van de goede dingen in het leven zoals lekker shoppen en dingen voor haarzelf doen.
Ik merk dat ze sinds deze uitslag erg verdrietig is, superslecht slaapt en heel erg bang is voor de toekomst...
Ik merk dat mij dit zo aangrijpt en ik het vreselijk vind dat ik niets voor haar kan doen... Ben ook zo bang voor de toekomst en hoe ongelukkig mijn moeder er zich bij voelt.
Ik heb haar natuurlijk wel al gezegd dat ik er altijd voor haar ben, dat zij de persoon is waar ik het meest om geef en alles voor haar zal doen, dit weet zij ook. Maar ik voel me zo vreselijk!
Daarom wilde ik vragen; hebben mensen tips voor mij? Hoe ik met mijn moeder om kan gaan, hoe ik haar het beste kan 'helpen' en wellicht ook met mijn eigen verdriet en onmacht om kan gaan...
ik open dit topic omdat het niet zo lekker met mijn moeder gaat, en ik hier niet goed weet mee om te gaan...
Mijn moeder is geboren met een heupdysplasie, moeilijk woord, maar komt er op neer dat je heup niet in de heupkom groeit. Zijn ze te laat achter gekomen, foute operaties etc... Mijn moeder heeft altijd al moeilijk gelopen, en paar jaar geleden heeft ze in 2 jaar 2 nieuwe heupen gekregen, aan beiden kanten dus. Omdat ze ook nog een syndroom heeft was revalidatie erg moeilijk, maar na een jaar leek het te gaan... Nu, paar jaar later en constante pijn blijkt dat beide heupprotheses ontstoken zijn en wellicht eruit moeten.. Waardoor ze uiteindelijk in een rosltoel komt en haar zelfstandigheid waar ze nu zo intens van geniet, kwijt raakt.
Ik belde mijn moeder op om te horen hoe het gegaan was (uitslag onderzoek) en ze moest keihard huilen... Mijn moeder is altijd een 'sterke' vrouw die leeft met het motto 'niet zeuren, gewoon doorgaan'. Een vrouw die het altijd superdruk heeft, overal vrijwilliger is én houdt van de goede dingen in het leven zoals lekker shoppen en dingen voor haarzelf doen.
Ik merk dat ze sinds deze uitslag erg verdrietig is, superslecht slaapt en heel erg bang is voor de toekomst...
Ik merk dat mij dit zo aangrijpt en ik het vreselijk vind dat ik niets voor haar kan doen... Ben ook zo bang voor de toekomst en hoe ongelukkig mijn moeder er zich bij voelt.
Ik heb haar natuurlijk wel al gezegd dat ik er altijd voor haar ben, dat zij de persoon is waar ik het meest om geef en alles voor haar zal doen, dit weet zij ook. Maar ik voel me zo vreselijk!
Daarom wilde ik vragen; hebben mensen tips voor mij? Hoe ik met mijn moeder om kan gaan, hoe ik haar het beste kan 'helpen' en wellicht ook met mijn eigen verdriet en onmacht om kan gaan...
donderdag 4 februari 2010 om 22:48
Niet direct schieten, maar ik ben in een praktische bui op het moment dus ook een praktische reactie;
- kun je aangeven wat voor tips je zoekt? Puur emotioneel? Puur praktisch? Welke subdelen daarin zoek je hulp? We kunnen je nu natuurlijk overspoelen met allerlei info, maar misschien is het handiger om jou als leidraad te nemen.
- dergelijke processen werken emotioneel als rouwen om een overledene. Je rouwt om het verlies van een verwachting die je had. Je moeder, maar ook jij. Gun en neem daarin tijd en ruimte zoals nodig, maar blijf ook grenzen bewaken. Let op de valkuilen voor zowel 'omgeving' als moeder zelf. Bijv. overbelasting, betuttelen, emoties op elkaar afreageren, relaties die kunnen verschuiven in verhouding etc.
Toch even heel algemeen? Het is schrikken. Niet wat jullie verwacht hadden, noch gehoopt. Dat zal tijd nodig hebben en is absoluut niet raar. Als het zo ver komt, dan zal je moeders leven veranderingen doormaken. Bepaalde dingen zullen anders worden. Anders staat echter niet gelijk aan minder, slechter, negatief etc. Ook met rolstoel kan ze een overvolle agenda voeren, winkelen, vrijwilligen, noem het maar op. Of zoals ik zelf nog wel eens ratel; "niets is onmogelijk, tot het tegendeel onomstotelijk onveranderlijk bewezen is".
- kun je aangeven wat voor tips je zoekt? Puur emotioneel? Puur praktisch? Welke subdelen daarin zoek je hulp? We kunnen je nu natuurlijk overspoelen met allerlei info, maar misschien is het handiger om jou als leidraad te nemen.
- dergelijke processen werken emotioneel als rouwen om een overledene. Je rouwt om het verlies van een verwachting die je had. Je moeder, maar ook jij. Gun en neem daarin tijd en ruimte zoals nodig, maar blijf ook grenzen bewaken. Let op de valkuilen voor zowel 'omgeving' als moeder zelf. Bijv. overbelasting, betuttelen, emoties op elkaar afreageren, relaties die kunnen verschuiven in verhouding etc.
Toch even heel algemeen? Het is schrikken. Niet wat jullie verwacht hadden, noch gehoopt. Dat zal tijd nodig hebben en is absoluut niet raar. Als het zo ver komt, dan zal je moeders leven veranderingen doormaken. Bepaalde dingen zullen anders worden. Anders staat echter niet gelijk aan minder, slechter, negatief etc. Ook met rolstoel kan ze een overvolle agenda voeren, winkelen, vrijwilligen, noem het maar op. Of zoals ik zelf nog wel eens ratel; "niets is onmogelijk, tot het tegendeel onomstotelijk onveranderlijk bewezen is".
vandaag ga ik van alles kunnen
donderdag 4 februari 2010 om 22:51
Ik zou in elk geval eerst voor 'n second opinion gaan. 't Is natuurlijk niet niks als ze die heupprotheses er weer uit slopen. Mijn moeder heeft vorige zomer 'n nieuwe heup gekregen en zij loopt weer als 'n kivit. Gelukkig is bij haar alles goed gegaan en zijn er geen ontstekingen of andere problemen bijgekomen. Maar voor we haar in 'n rolstoel zouden laten zetten zouden we wel eerst álle specialisten in binnen- en buitenland aflopen.
donderdag 4 februari 2010 om 22:54
quote:elninjoo schreef op 04 februari 2010 @ 22:51:
Ik zou in elk geval eerst voor 'n second opinion gaan. 't Is natuurlijk niet niks als ze die heupprotheses er weer uit slopen.
Daarom worden dit soort besluiten ook niet 'zo maar' gemaakt. Dit is -helaas- een bekend risico van het plaatsen van prothesen, het komt vaker voor.
quote:Maar voor we haar in 'n rolstoel zouden laten zetten zouden we wel eerst álle specialisten in binnen- en buitenland aflopen.Sja sorry dat ik het zeg, maar bepaald geen realistische insteek imho. Doet er overigens ook niet toe, want daar vroeg Mariposa ook niet om.
Ik zou in elk geval eerst voor 'n second opinion gaan. 't Is natuurlijk niet niks als ze die heupprotheses er weer uit slopen.
Daarom worden dit soort besluiten ook niet 'zo maar' gemaakt. Dit is -helaas- een bekend risico van het plaatsen van prothesen, het komt vaker voor.
quote:Maar voor we haar in 'n rolstoel zouden laten zetten zouden we wel eerst álle specialisten in binnen- en buitenland aflopen.Sja sorry dat ik het zeg, maar bepaald geen realistische insteek imho. Doet er overigens ook niet toe, want daar vroeg Mariposa ook niet om.
vandaag ga ik van alles kunnen
donderdag 4 februari 2010 om 22:55
Vooral emotioneel, denk ik. En wat ze nog zal kunnen inderdaad... Want autorijden, etc. zal niet zo gauw lukken en ook al heeft ze genoeg hulp, ik denk dat ze het vreselijk zal vinden om die te vragen...
Maar het klopt wat je zegt over grenzen bewaken, ik merk dat ik nu heel erg 'doorschiet' in mijn liefde, dat ik haar echt heel graag help, maar daardoor niet meer afstand op momenten houdt (mijn moeder en ik kunnen nog wel eens 'te close' zijn en elkaar verwarren met vriendinnen)...
Bedankt voor je stukje
Maar het klopt wat je zegt over grenzen bewaken, ik merk dat ik nu heel erg 'doorschiet' in mijn liefde, dat ik haar echt heel graag help, maar daardoor niet meer afstand op momenten houdt (mijn moeder en ik kunnen nog wel eens 'te close' zijn en elkaar verwarren met vriendinnen)...
Bedankt voor je stukje
donderdag 4 februari 2010 om 22:58
Heh bah, wat naar! Heel veel sterkte de komende tijd, voor jou en je moeder!
Je vraagt om tips:
Ga samen met je moeder naar de arts en laat die jullie precies vertellen wat er aan de hand is. Die ontsteking zal er in elk geval uit moeten en dat kan mogelijk een lang traject zijn. Maar het is niet onmogelijk en kan er (afhankelijk van situatie) toe leiden dat ze weer nieuwe heupen kan krijgen.
Als je geen goed gevoel hebt bij het verhaal van de arts, vraag dan een second opinion aan.
Maar een ontsteking is een ontsteking. En als die in het bot zit, zal er hoe dan ook iets aan gedaan moeten worden. Al is het alleen maar om de pijn weg te nemen.
Je vraagt om tips:
Ga samen met je moeder naar de arts en laat die jullie precies vertellen wat er aan de hand is. Die ontsteking zal er in elk geval uit moeten en dat kan mogelijk een lang traject zijn. Maar het is niet onmogelijk en kan er (afhankelijk van situatie) toe leiden dat ze weer nieuwe heupen kan krijgen.
Als je geen goed gevoel hebt bij het verhaal van de arts, vraag dan een second opinion aan.
Maar een ontsteking is een ontsteking. En als die in het bot zit, zal er hoe dan ook iets aan gedaan moeten worden. Al is het alleen maar om de pijn weg te nemen.
anoniem_49658 wijzigde dit bericht op 04-02-2010 22:59
Reden: verduidelijking
Reden: verduidelijking
% gewijzigd
donderdag 4 februari 2010 om 23:08
quote:mariposa84 schreef op 04 februari 2010 @ 22:55:
Vooral emotioneel, denk ik.
Je bent volwassen, dus best kans dat je wel eens met een overlijden te maken hebt gehad. Je kunt hier daar goed mee vergelijken. Gun jezelf de ruimte zoals je dat na een overlijden ook mag doen. Het is voor moeder vervelend, maar voor jóu heeft het ook impact. Dat mag je best ervaren.
quote:En wat ze nog zal kunnen inderdaad...
De grap is dat je geen handleiding zult krijgen, want die krijgt niemand in het leven. Sommige dingen zal men met grotere duidelijkheid kunnen zeggen dan andere, maar dan nog blijf je zitten met een situatie waarbij dingen erg per persoon kunnen verschillen.
quote:Want autorijden, etc. zal niet zo gauw lukken
Dit gebruik ik even als een voorbeeld van hoe snel we bang zijn voor wat misschien niet meer kan en hoe ver een mens blijkt te kunnen gaan. Wist je bijv. dat er aanpassingen zijn waardoor je met allerlei beperkingen kunt rijden? Moeder zou 'slechts' een beenprobleem hebben. Relatief kleine aanpassingen om puur op de armen gewoon te kunnen autorijden.
quote:en ook al heeft ze genoeg hulp, ik denk dat ze het vreselijk zal vinden om die te vragen...
Dat is haar gevecht om te voeren, hoe moeilijk ook voor jou om te zien. Zij zal haar balans daarin moeten vinden. Waarschijnlijk zul je het daarin niet altijd met haar eens zijn, maar het is haar keuze en weg te bewandelen. Zij zal moeten leren hoe ze die dingen wel of niet regelt, wel of niet vraagt etc. Welke gevolgen elke keuze hebben, en welke daarvan het beste passen bij de manier waarop zij is en wil leven.
quote:Maar het klopt wat je zegt over grenzen bewaken, ik merk dat ik nu heel erg 'doorschiet' in mijn liefde, dat ik haar echt heel graag help, maar daardoor niet meer afstand op momenten houdt (mijn moeder en ik kunnen nog wel eens 'te close' zijn en elkaar verwarren met vriendinnen)...
Gefeliciteerd! Je herkent een valkuil bij jezelf al in een vroeg stadium, dat doen genoeg mensen je niet na. Gebruik dat in je voordeel, en leer je grenzen bewaken. Jullie hebben er allebei niets aan als jij door te ver te gaan uiteindelijk het niet meer trekt. Grenzen trekken kan soms ongelooflijk moeilijk zijn, schuldig doen voelen. Ga dan even terug naar de 'basis', is het terecht dat je nu de grens trekt?
Om je een praktijkvoorbeeldje te geven; ik heb zelf wat beperkingen en mijn ouders zijn mantelzorgers. Die hadden er nog wel eens moeite mee om grenzen te trekken en ik met hulp vragen. Op een gegeven moment was er dusdanige hulp nodig dat ik e.e.a. ben gaan regelen en een aantal zorgverleners in dienst ben gaan nemen. Mijn moeder is daar een van. Zeg 70% van wat ze ooit aan mantelzorg deed is nu werk. Raar maar waar, de verhouding werkgever-werknemer werkt voor ons perfect. Ik vraag gemakkelijk, want heb contract afgesloten met haar. Zij trekt makkelijker grenzen, want 'je bent nu werkgever en niet mijn dochter'.
En wees niet bang om als je merkt dat je er behoefte aan hebt voor jezelf ook een extra steuntje in te schakelen. Eens praten met een peut kan enorm opluchten. Steun vanuit diverse mantelzorgondersteunende instanties kan verhelderend zijn. Of eens een babbel met een andere mantelzorger, 'joh, hoe doe jij dat nu?'.
Vooral emotioneel, denk ik.
Je bent volwassen, dus best kans dat je wel eens met een overlijden te maken hebt gehad. Je kunt hier daar goed mee vergelijken. Gun jezelf de ruimte zoals je dat na een overlijden ook mag doen. Het is voor moeder vervelend, maar voor jóu heeft het ook impact. Dat mag je best ervaren.
quote:En wat ze nog zal kunnen inderdaad...
De grap is dat je geen handleiding zult krijgen, want die krijgt niemand in het leven. Sommige dingen zal men met grotere duidelijkheid kunnen zeggen dan andere, maar dan nog blijf je zitten met een situatie waarbij dingen erg per persoon kunnen verschillen.
quote:Want autorijden, etc. zal niet zo gauw lukken
Dit gebruik ik even als een voorbeeld van hoe snel we bang zijn voor wat misschien niet meer kan en hoe ver een mens blijkt te kunnen gaan. Wist je bijv. dat er aanpassingen zijn waardoor je met allerlei beperkingen kunt rijden? Moeder zou 'slechts' een beenprobleem hebben. Relatief kleine aanpassingen om puur op de armen gewoon te kunnen autorijden.
quote:en ook al heeft ze genoeg hulp, ik denk dat ze het vreselijk zal vinden om die te vragen...
Dat is haar gevecht om te voeren, hoe moeilijk ook voor jou om te zien. Zij zal haar balans daarin moeten vinden. Waarschijnlijk zul je het daarin niet altijd met haar eens zijn, maar het is haar keuze en weg te bewandelen. Zij zal moeten leren hoe ze die dingen wel of niet regelt, wel of niet vraagt etc. Welke gevolgen elke keuze hebben, en welke daarvan het beste passen bij de manier waarop zij is en wil leven.
quote:Maar het klopt wat je zegt over grenzen bewaken, ik merk dat ik nu heel erg 'doorschiet' in mijn liefde, dat ik haar echt heel graag help, maar daardoor niet meer afstand op momenten houdt (mijn moeder en ik kunnen nog wel eens 'te close' zijn en elkaar verwarren met vriendinnen)...
Gefeliciteerd! Je herkent een valkuil bij jezelf al in een vroeg stadium, dat doen genoeg mensen je niet na. Gebruik dat in je voordeel, en leer je grenzen bewaken. Jullie hebben er allebei niets aan als jij door te ver te gaan uiteindelijk het niet meer trekt. Grenzen trekken kan soms ongelooflijk moeilijk zijn, schuldig doen voelen. Ga dan even terug naar de 'basis', is het terecht dat je nu de grens trekt?
Om je een praktijkvoorbeeldje te geven; ik heb zelf wat beperkingen en mijn ouders zijn mantelzorgers. Die hadden er nog wel eens moeite mee om grenzen te trekken en ik met hulp vragen. Op een gegeven moment was er dusdanige hulp nodig dat ik e.e.a. ben gaan regelen en een aantal zorgverleners in dienst ben gaan nemen. Mijn moeder is daar een van. Zeg 70% van wat ze ooit aan mantelzorg deed is nu werk. Raar maar waar, de verhouding werkgever-werknemer werkt voor ons perfect. Ik vraag gemakkelijk, want heb contract afgesloten met haar. Zij trekt makkelijker grenzen, want 'je bent nu werkgever en niet mijn dochter'.
En wees niet bang om als je merkt dat je er behoefte aan hebt voor jezelf ook een extra steuntje in te schakelen. Eens praten met een peut kan enorm opluchten. Steun vanuit diverse mantelzorgondersteunende instanties kan verhelderend zijn. Of eens een babbel met een andere mantelzorger, 'joh, hoe doe jij dat nu?'.
vandaag ga ik van alles kunnen
vrijdag 5 februari 2010 om 08:21
Wat is Roosvrouw lekker praktisch zeg.
Ik ook, dus pas maar op.
Ja, er zijn zat aanpassingen om auto te rijden, nee, niet iedereen komt daarvoor in aanmerking. Autoaanpassingen zijn niet "heel eenvoudig", maar gewoon heeeeel erg duur om te laten doen. Komt je moeder daar voor in aanmerking, wordt het allemaal vergoed, maar daar zou ik even niet te veel op vast pinnen nog. Eerst even goed uitzoeken of je moeder daarvoor in aanmerking komt.
Houd er dan ook rekening mee dat je opnieuw zult moeten gaan lessen en een rijvaardigheidstest moet ondergaan om te kijken of het verantwoord is.
Dan; wat zal je moeder nog kunnen als ze in een rolstoel zit? Heel simpel, wanneer ze verder in goeie conditie is; alles. Oké, behalve voetballen. (ja, die is flauw).
Wanneer je moeder daadwerkelijk in een rolstoel terecht komt, zal ze heus in een revalidatiecentrum terecht komen waar haar heel goed geleerd wordt hoe ze alles doet vanuit die rolstoel. En ja, in principe IS (bijna) alles mogelijk, afhankelijk dus van haar verdere conditie én haar instelling.
Nog één praktische punt, je schrijft dat ze haar zelfstandigheid kwijt raakt... Ik zie dat persoonlijk anders. Wanneer ze nu zo moeilijk loopt en (dat is mijn eigen invulling hoor) pijn heeft, heeft ze nu dan zoveel vrijheid? Zou ze dan niet zoveel meer vrijheid hebben als ze goed gewend is hoe ze met een rolstoel om moet gaan? Dan altijd moeilijk lopen, altijd tussendoor moeten rusten, altijd pijn?
Maar goed, ik denk niet dat je die praktische kijk op dingen echt zoekt nu. Volgens mij ben je meer bang, verdrietig en heel erg geschrokken en moet je dat nu even eerst gaan verwerken. En dat is logisch. Het is niet niks. Hoe praktisch ik er tegen aan kan kijken, dat hoef je nu nog niet te kunnen of te willen. Het is ronduit klote en ik zou je aanraden om eerst af te wachten tot één en ander zeker is en dan jezelf eerst de tijd te gunnen om aan het idee te wennen.
Als je verder praktische tips wilt, gewoon eens wilt horen hoe het er allemaal uit zou kunnen gaan zien; ik ben ergotherapeut, dus rolstoelen en aanpassingen aan je dagelijkse leven zijn mijn vak. Dus dan gil je maar.
Sterkte!
Ik ook, dus pas maar op.
Ja, er zijn zat aanpassingen om auto te rijden, nee, niet iedereen komt daarvoor in aanmerking. Autoaanpassingen zijn niet "heel eenvoudig", maar gewoon heeeeel erg duur om te laten doen. Komt je moeder daar voor in aanmerking, wordt het allemaal vergoed, maar daar zou ik even niet te veel op vast pinnen nog. Eerst even goed uitzoeken of je moeder daarvoor in aanmerking komt.
Houd er dan ook rekening mee dat je opnieuw zult moeten gaan lessen en een rijvaardigheidstest moet ondergaan om te kijken of het verantwoord is.
Dan; wat zal je moeder nog kunnen als ze in een rolstoel zit? Heel simpel, wanneer ze verder in goeie conditie is; alles. Oké, behalve voetballen. (ja, die is flauw).
Wanneer je moeder daadwerkelijk in een rolstoel terecht komt, zal ze heus in een revalidatiecentrum terecht komen waar haar heel goed geleerd wordt hoe ze alles doet vanuit die rolstoel. En ja, in principe IS (bijna) alles mogelijk, afhankelijk dus van haar verdere conditie én haar instelling.
Nog één praktische punt, je schrijft dat ze haar zelfstandigheid kwijt raakt... Ik zie dat persoonlijk anders. Wanneer ze nu zo moeilijk loopt en (dat is mijn eigen invulling hoor) pijn heeft, heeft ze nu dan zoveel vrijheid? Zou ze dan niet zoveel meer vrijheid hebben als ze goed gewend is hoe ze met een rolstoel om moet gaan? Dan altijd moeilijk lopen, altijd tussendoor moeten rusten, altijd pijn?
Maar goed, ik denk niet dat je die praktische kijk op dingen echt zoekt nu. Volgens mij ben je meer bang, verdrietig en heel erg geschrokken en moet je dat nu even eerst gaan verwerken. En dat is logisch. Het is niet niks. Hoe praktisch ik er tegen aan kan kijken, dat hoef je nu nog niet te kunnen of te willen. Het is ronduit klote en ik zou je aanraden om eerst af te wachten tot één en ander zeker is en dan jezelf eerst de tijd te gunnen om aan het idee te wennen.
Als je verder praktische tips wilt, gewoon eens wilt horen hoe het er allemaal uit zou kunnen gaan zien; ik ben ergotherapeut, dus rolstoelen en aanpassingen aan je dagelijkse leven zijn mijn vak. Dus dan gil je maar.
Sterkte!
668, the neighbour of the Beast
vrijdag 5 februari 2010 om 08:30
Ik heb in het ziekenhuis op de afdeling orthopaedie gewerkt en het kwam sporadisch weleens voor dat een nieuwe heup gaat ontsteken en hij eruit moet wanneer dat niet over gaat met anti biotica.
Dat was altijd aan 1 kant, zodat ze het andere been nog hadden om te kunnen staan. Die heupprothese werd dan verwijderd en in plaats daarvan werd een soort 'spul' achtergelaten om de vorm open te houden en in dat spul zaten ook anti-bioticakorrels. Het doel was dan om na 6 weken weer een nieuwe heup te plaatsen, de ontsteking moet dan uiteraard volledig weg zijn.
Dus wat ik me afvraag, is er geen sprake van het plaatsen van nieuwe protheses? En wat is voor je moeder erger, in een rolstoel door het leven, of met pijn. Ze heeft daar zelf natuurlijk wel een keus in. (Ik weet natuurlijk niet in welke mate ze pijn heeft en welk traject er al aan vooraf is gegaan)
Dat was altijd aan 1 kant, zodat ze het andere been nog hadden om te kunnen staan. Die heupprothese werd dan verwijderd en in plaats daarvan werd een soort 'spul' achtergelaten om de vorm open te houden en in dat spul zaten ook anti-bioticakorrels. Het doel was dan om na 6 weken weer een nieuwe heup te plaatsen, de ontsteking moet dan uiteraard volledig weg zijn.
Dus wat ik me afvraag, is er geen sprake van het plaatsen van nieuwe protheses? En wat is voor je moeder erger, in een rolstoel door het leven, of met pijn. Ze heeft daar zelf natuurlijk wel een keus in. (Ik weet natuurlijk niet in welke mate ze pijn heeft en welk traject er al aan vooraf is gegaan)
vrijdag 5 februari 2010 om 08:36
Even een praktische tip... als je met je moeder in een rolstoel en je gaat van een roltrap af (zonder treden) zet hem dan op de rem.....
Natuurlijk is het heel erg verdrietig en moeilijk om te zien. Het zal zeker even wennen zijn. Aan de andere kant moet je het ook even positief benaderen. Het is niet alleen maar negatief. Die rolstoel geeft haar ook de mogelijkheid om langer ergens te zijn en om onderdeel uit te maken van het dagelijks leven. Ze is nu in heel veel dingen beperkt en dat wordt straks wel een verbetering natuurlijk.
Ik vond het tenminste erg prettig dat mijn moeder weer eens mee kon om te winkelen of te wandelen, zonder na een paar minuten doodmoe te zijn en niet meer te kunnen.
Natuurlijk is het heel erg verdrietig en moeilijk om te zien. Het zal zeker even wennen zijn. Aan de andere kant moet je het ook even positief benaderen. Het is niet alleen maar negatief. Die rolstoel geeft haar ook de mogelijkheid om langer ergens te zijn en om onderdeel uit te maken van het dagelijks leven. Ze is nu in heel veel dingen beperkt en dat wordt straks wel een verbetering natuurlijk.
Ik vond het tenminste erg prettig dat mijn moeder weer eens mee kon om te winkelen of te wandelen, zonder na een paar minuten doodmoe te zijn en niet meer te kunnen.
vrijdag 5 februari 2010 om 08:39
vrijdag 5 februari 2010 om 08:43
quote:TheEmpress schreef op 05 februari 2010 @ 08:30:
Ik heb in het ziekenhuis op de afdeling orthopaedie gewerkt en het kwam sporadisch weleens voor dat een nieuwe heup gaat ontsteken en hij eruit moet wanneer dat niet over gaat met anti biotica.
Dat was altijd aan 1 kant, zodat ze het andere been nog hadden om te kunnen staan. Die heupprothese werd dan verwijderd en in plaats daarvan werd een soort 'spul' achtergelaten om de vorm open te houden en in dat spul zaten ook anti-bioticakorrels. Het doel was dan om na 6 weken weer een nieuwe heup te plaatsen, de ontsteking moet dan uiteraard volledig weg zijn.
Zou zeker dit soort opties eerst bij 'n andere specialist bespreken voor je je tot 'n rolstoel laat veroordelen.
Toen mijn moeder in 't ziekenhuis lag voor haar heup was er bij haar ook 'n vrouw op haar afdeling die eerst in 'n ander ziekenhuis was verminkt door foute heupoperaties en complicaties en die volgens die arts de hoop ook wel op kon geven. Echter de arts in dit ziekenhuis zag er nog wel brood in en kon er toch nog wat van maken zodanig dat ze weer kon lopen. Nooit te snel opgeven. Het is niet bepaald niks!
Ik heb in het ziekenhuis op de afdeling orthopaedie gewerkt en het kwam sporadisch weleens voor dat een nieuwe heup gaat ontsteken en hij eruit moet wanneer dat niet over gaat met anti biotica.
Dat was altijd aan 1 kant, zodat ze het andere been nog hadden om te kunnen staan. Die heupprothese werd dan verwijderd en in plaats daarvan werd een soort 'spul' achtergelaten om de vorm open te houden en in dat spul zaten ook anti-bioticakorrels. Het doel was dan om na 6 weken weer een nieuwe heup te plaatsen, de ontsteking moet dan uiteraard volledig weg zijn.
Zou zeker dit soort opties eerst bij 'n andere specialist bespreken voor je je tot 'n rolstoel laat veroordelen.
Toen mijn moeder in 't ziekenhuis lag voor haar heup was er bij haar ook 'n vrouw op haar afdeling die eerst in 'n ander ziekenhuis was verminkt door foute heupoperaties en complicaties en die volgens die arts de hoop ook wel op kon geven. Echter de arts in dit ziekenhuis zag er nog wel brood in en kon er toch nog wat van maken zodanig dat ze weer kon lopen. Nooit te snel opgeven. Het is niet bepaald niks!
vrijdag 5 februari 2010 om 08:54
Hoi,
Ik ben werkzaam geweest in de revalidatie en heb regelmatig te maken gehad met revisie van een totale heupprothese.
Als door een infectie of andere redenen de heupprothese verwijderd moet worden en er geen nieuwe geplaatst kan worden kan een orthopeed een soort 'pseudo-gewricht' maken, google maar eens op girdlestone. Hierna heb je natuurlijk minder stabilitiet en het been is een stuk korter maar wellicht dat je moeder wel met intensieve revalidatie nog stukjes zou kunnen lopen? (rollator)? Ik weet natuurlijk niet of dit bij haar mogelijk is en het hangt ook voor een groot deel van haar lichamelijke conditie af.
Als ze in ieder geval nog kan staan en eventueel klein stukje lopen scheelt dat al heel erg veel in zelfstandigheid (naar toilet gaan zonder hulp etc.)
Veel succes!
Ik ben werkzaam geweest in de revalidatie en heb regelmatig te maken gehad met revisie van een totale heupprothese.
Als door een infectie of andere redenen de heupprothese verwijderd moet worden en er geen nieuwe geplaatst kan worden kan een orthopeed een soort 'pseudo-gewricht' maken, google maar eens op girdlestone. Hierna heb je natuurlijk minder stabilitiet en het been is een stuk korter maar wellicht dat je moeder wel met intensieve revalidatie nog stukjes zou kunnen lopen? (rollator)? Ik weet natuurlijk niet of dit bij haar mogelijk is en het hangt ook voor een groot deel van haar lichamelijke conditie af.
Als ze in ieder geval nog kan staan en eventueel klein stukje lopen scheelt dat al heel erg veel in zelfstandigheid (naar toilet gaan zonder hulp etc.)
Veel succes!
zondag 7 februari 2010 om 08:36
Graapig dat iedereen dit vanuit haar eigen invalshoek bekijkt...
Ik zou niet zomaar opgeven, door het leven zonder heupgewrichten is nog al wat. Ik zou dus gaan voor een second opinion, is de prothesen verwijderen en met rust en antibiotica de ontsteking onder controle zien te krijgen moeglijk, zodat er nieuwe protheses geplaats kunnen worden? Zo nee, is dan een pseudo-gewricht zoals schuddebuikje beschrijft een optie?
Blijf zoeken naar oplossingen, zonder heupgewrichten in een rolstoel is mi het laatste station, maar er zijn misschien dus nog wel andere mogelijkheden. Maar we weten natuurlijk niet wat er allemaal al gebeurd is etc.
Ik zou niet zomaar opgeven, door het leven zonder heupgewrichten is nog al wat. Ik zou dus gaan voor een second opinion, is de prothesen verwijderen en met rust en antibiotica de ontsteking onder controle zien te krijgen moeglijk, zodat er nieuwe protheses geplaats kunnen worden? Zo nee, is dan een pseudo-gewricht zoals schuddebuikje beschrijft een optie?
Blijf zoeken naar oplossingen, zonder heupgewrichten in een rolstoel is mi het laatste station, maar er zijn misschien dus nog wel andere mogelijkheden. Maar we weten natuurlijk niet wat er allemaal al gebeurd is etc.
