Relaties
alle pijlers
Man workaholic, hoe daarmee om te gaan?
vrijdag 5 februari 2010 om 16:37
Hoi allemaal,
Ik zit met een probleem in mijn relatie.
Mijn man heeft een eigen zaak. Af en aan heeft hij het daar heel druk mee. Daar hebben we al behoorlijk wat discussies over gehad (doorwerken tot diep in de nacht, door de week en in het weekend, standaard elke nacht voor vakanties nog even een nacht doorwerken om de vakantie goed te beginnen, not!). Hij heeft al vaker beterschap beloofd.
Ik heb geaccepteerd dat hij af en toe 's avonds moet werken en soms in het weekend, dat hoort nu eenmaal bij een eigen zaak. Tijdens vakanties hebben we nu afgesproken dat hij elke dag op bepaalde tijd zijn werkmail/ telefoon checkt.
Nu komt daar alleen nog wat bij. Ongeveer 2 maanden geleden is mijn vader overleden. Hij weet niet hoe hij er voor me kan zijn zegt hij, hij schijnt niet te snappen dat ik soms verdrietig ben. Ik heb hem moeten vragen om er in de week van de begrafenis voor me te zijn en een dag vrij te nemen (naast de begrafenis)...
De laatste twee weken werkt hij bijna elke avond. Een aantal keren zei hij om een bepaalde tijd thuis te zijn. Als hij er dan niet is begin ik me zorgen te maken (mijn vader is plotseling overleden en dat zet je aan het denken). Ik krijg dan als antwoord: je kan je ook niet zorgen maken.. Tja..
Ik heb aangegeven dat zo'n antwoord pijn doet en aangegeven hoe hij er wel voor me kan zijn.
We zitten zo in een patroon van dat ik elke keer mijn ongenoegen uit en hij zich aangevallen voelt. Ik geef aan dat ik meer dingen samen wil doen. Ik kom meestal met ideeen voor uitjes, vakanties, samen een hobby oppakken etc. Als ik richting hem aangeef dat ik graag wil dat hij meer initiatief neemt dan zegt hij dat ik hem altijd voor ben.
Ik begin het behoorlijk zat te worden. Ik heb geen zin meer in ruzie, aangeven wat ik mis of wil werkt niet.
Op dit moment ga ik zoveel mogelijk mijn eigen gang, kijken wat ik wil, leuke dingen plannen met vriendinnen. Maar goed op lange termijn werkt dit natuurlijk niet. Ik neem steeds meer afstand en de kans is groot dat we zo uit elkaar groeien (daar ben ik bang voor). Aan de andere kant, krijgt hij zo alle ruimte om initiatief te nemen...
Hebben jullie tips? Hoe zouden jullie hiermee omgaan?
Ps: hoop dat mijn verhaal helder is.
Ik zit met een probleem in mijn relatie.
Mijn man heeft een eigen zaak. Af en aan heeft hij het daar heel druk mee. Daar hebben we al behoorlijk wat discussies over gehad (doorwerken tot diep in de nacht, door de week en in het weekend, standaard elke nacht voor vakanties nog even een nacht doorwerken om de vakantie goed te beginnen, not!). Hij heeft al vaker beterschap beloofd.
Ik heb geaccepteerd dat hij af en toe 's avonds moet werken en soms in het weekend, dat hoort nu eenmaal bij een eigen zaak. Tijdens vakanties hebben we nu afgesproken dat hij elke dag op bepaalde tijd zijn werkmail/ telefoon checkt.
Nu komt daar alleen nog wat bij. Ongeveer 2 maanden geleden is mijn vader overleden. Hij weet niet hoe hij er voor me kan zijn zegt hij, hij schijnt niet te snappen dat ik soms verdrietig ben. Ik heb hem moeten vragen om er in de week van de begrafenis voor me te zijn en een dag vrij te nemen (naast de begrafenis)...
De laatste twee weken werkt hij bijna elke avond. Een aantal keren zei hij om een bepaalde tijd thuis te zijn. Als hij er dan niet is begin ik me zorgen te maken (mijn vader is plotseling overleden en dat zet je aan het denken). Ik krijg dan als antwoord: je kan je ook niet zorgen maken.. Tja..
Ik heb aangegeven dat zo'n antwoord pijn doet en aangegeven hoe hij er wel voor me kan zijn.
We zitten zo in een patroon van dat ik elke keer mijn ongenoegen uit en hij zich aangevallen voelt. Ik geef aan dat ik meer dingen samen wil doen. Ik kom meestal met ideeen voor uitjes, vakanties, samen een hobby oppakken etc. Als ik richting hem aangeef dat ik graag wil dat hij meer initiatief neemt dan zegt hij dat ik hem altijd voor ben.
Ik begin het behoorlijk zat te worden. Ik heb geen zin meer in ruzie, aangeven wat ik mis of wil werkt niet.
Op dit moment ga ik zoveel mogelijk mijn eigen gang, kijken wat ik wil, leuke dingen plannen met vriendinnen. Maar goed op lange termijn werkt dit natuurlijk niet. Ik neem steeds meer afstand en de kans is groot dat we zo uit elkaar groeien (daar ben ik bang voor). Aan de andere kant, krijgt hij zo alle ruimte om initiatief te nemen...
Hebben jullie tips? Hoe zouden jullie hiermee omgaan?
Ps: hoop dat mijn verhaal helder is.
vrijdag 5 februari 2010 om 16:44
Ik begrijp je probleem. Jij probeert je flexibel op te stellen, ruimte te geven, begripvol zijn, niet te veel zeuren etc en je krijgt voor je gevoel weinig terug.
Ik denk dat jullie harde afspraken moeten maken, bijv een vaste date-avond in de week waarbij je om-en-om iets leuks verzint én regelt om te doen (al is het maar een reservering bij een restaurant). Een lastige vraag aan jou maar... vindt hij het wel leuk om iets met jou te doen? Geniet hij van je gezelschap? Zijn jullie nog elkaars vriendje, heb je lol samen, begrijp je elkaar nog? Of is het een soort halve verplichting als hij meegaat op een uitje?
PS hebben jullie kinderen?
Ik denk dat jullie harde afspraken moeten maken, bijv een vaste date-avond in de week waarbij je om-en-om iets leuks verzint én regelt om te doen (al is het maar een reservering bij een restaurant). Een lastige vraag aan jou maar... vindt hij het wel leuk om iets met jou te doen? Geniet hij van je gezelschap? Zijn jullie nog elkaars vriendje, heb je lol samen, begrijp je elkaar nog? Of is het een soort halve verplichting als hij meegaat op een uitje?
PS hebben jullie kinderen?
vrijdag 5 februari 2010 om 16:45
Kan je met hem afspreken dat hij elke week een hele avond voor je vrij houdt? En zich dan helemaalvoor zijn werk afsluit?
Dan heb je samen een kwaliteit avond, je kan iets leuks ondernemen of lekker thuis op de bank hangen, wat dan ook.
Als er steeds alleen maar strijd is over zijn vele afwezig zijn zal hij minder zin hebben om thuis bij je te zijn, dus moet je oppassen dat je niet in die cirkel van verwijten valt. Als het thuis leuk is, relaxed en gezellig zal hij makkeleijker thuis blijven.
Dan heb je samen een kwaliteit avond, je kan iets leuks ondernemen of lekker thuis op de bank hangen, wat dan ook.
Als er steeds alleen maar strijd is over zijn vele afwezig zijn zal hij minder zin hebben om thuis bij je te zijn, dus moet je oppassen dat je niet in die cirkel van verwijten valt. Als het thuis leuk is, relaxed en gezellig zal hij makkeleijker thuis blijven.
vrijdag 5 februari 2010 om 16:52
Met een eigen zaak heeft je man heel veel verantwoording naar vele partijenen: Klanten, leveranciers, eventuele medewerkers etc. Maar ook naar jou. Zijn zorgplicht die hij vast voelt voor jou. Zijn financiele inbreng naar het gezin. Een minuut niet gewerkt kan heel veel schuldgevoel geven wanneer resultaat uitblijft. Give him some slack en ondersteun hem. Praat met hem. Want wat hij doet komt ook zeker niet ten goede van zijn eigen bedrijf. Ruzie helpt sowieso niet.
vrijdag 5 februari 2010 om 17:11
Stel je verwachtingen bij.
Ga er vanuit dat het initiatief voor leuke gezellige avondjes vooral van jou uit moet komen, er zijn ergere dingen.
Als ik het zelf heel druk heb en mijn man gaat zitten mokken omdat ik ongezellig ben, dan is het feit dat ik me schuldig voel het enige dat verandert aan de situatie.
Als hij mij vraagt om initiatieven te nemen voor een gezellig samenzijn terwijl ik voortdurend met mijn hoofd bij mijn werk zit, dan ervaar ik zijn vraag als een verzoek dat ik niet kan inwilligen en dat frustreert me slechts.
Dus, hij zegt tegen mij "Vanavond gaan we iets leuks doen, ik heb al kaartjes". En dan hebben we een leuke avond.
Als hij het eens heel druk heb, dan zeg ik ook tegen hem, zaterdagochtend gaan we dat en dat doen ok? Ik wil heel graag dat je met me meegaat.
Als iemand anders heel druk met zijn hoofd ergens anders is, zorg er dan niet voor dat ie niet nog een extra last erbij krijgt.
Als je ruimte wil, neem die dan.
Ga er vanuit dat het initiatief voor leuke gezellige avondjes vooral van jou uit moet komen, er zijn ergere dingen.
Als ik het zelf heel druk heb en mijn man gaat zitten mokken omdat ik ongezellig ben, dan is het feit dat ik me schuldig voel het enige dat verandert aan de situatie.
Als hij mij vraagt om initiatieven te nemen voor een gezellig samenzijn terwijl ik voortdurend met mijn hoofd bij mijn werk zit, dan ervaar ik zijn vraag als een verzoek dat ik niet kan inwilligen en dat frustreert me slechts.
Dus, hij zegt tegen mij "Vanavond gaan we iets leuks doen, ik heb al kaartjes". En dan hebben we een leuke avond.
Als hij het eens heel druk heb, dan zeg ik ook tegen hem, zaterdagochtend gaan we dat en dat doen ok? Ik wil heel graag dat je met me meegaat.
Als iemand anders heel druk met zijn hoofd ergens anders is, zorg er dan niet voor dat ie niet nog een extra last erbij krijgt.
Als je ruimte wil, neem die dan.
vrijdag 5 februari 2010 om 17:25
Ik zeg nee, stel je verwachtingen niet bij. Hij is bezig jullie relatie op een zware tweede plaats te zetten. Ikzelf zou geen genoegen nemen met die plaats. Zaken boven liefde. Zo voel jij dat ook. Hoe harder je trekt, hoe minder tijd hij met jou besteedt. Als niet nu, dan nooit. Het is tijd voor een wake-up call. Een echte!
vrijdag 5 februari 2010 om 17:33
Bedankt voor jullie reacties.
@ Haley, nee we hebben geen kinderen. Willen daar wel aan beginnen. Wordt wel lastig als hij thuiskomt van werk als ik al lig te slapen en beiden 's ochtends vroeg weer op -;) Even serieus... ik twijfel of ik nog wel wil, ik heb de angst dat er ik er dan alleen voor sta. Hij zegt dat dat niet zo zal zijn, dat hij dan minder gaat werken. Alleen nu nog niet... (waardoor ik dan denk: voor een kind wel maar voor mij niet...)
Al drie jaar zegt hij dat het nu nog even druk is, maar dat dat straks minder wordt..
Als we ruzie hebben gehad heeft hij niet veel zin om dingen met mij te gaan doen (niet zo raar natuurlijk), bezoekjes aan familie vind hij ook niet super (dus ga ik vaak alleen) maar overige dingen die we ondernemen vindt hij wel leuk.
Wat betreft een vaste avond, dat hebben we idd een tijd terug afgesproken. Dat werkte hele tijd goed, maar die avond wordt nu vaak verschoven of hij is moe door het vele werken...
We hadden tevens een afspraak dat we een dag per maand is iets leuks zouden gaan doen en dat om en om te organiseren.
Ik heb een aantal keren wat georganiseerd. Dat was errug leuk en gezellig. Meerdere keren met hem erover gehad om dit weer op te pakken, maar dan gebeurt er van hem uit niets.
Ik vind het zo moeilijk om rustig en flexibel te blijven en hem te steunen. Ik ondersteun hem door hem te helpen met dingen voor z'n werk.
Pooky: Er is meer dan alleen werk in de wereld!! Mijn ouders hadden een eigen bedrijf, dus ben er mee opgegroeid. Ik weet dat dat veel tijd kost. Ik besteed ook veel tijd aan mijn werk. Maar onderhand krijg ik de indruk dat hij met z'n werk getrouwd is in plaats van met mij...
@ Haley, nee we hebben geen kinderen. Willen daar wel aan beginnen. Wordt wel lastig als hij thuiskomt van werk als ik al lig te slapen en beiden 's ochtends vroeg weer op -;) Even serieus... ik twijfel of ik nog wel wil, ik heb de angst dat er ik er dan alleen voor sta. Hij zegt dat dat niet zo zal zijn, dat hij dan minder gaat werken. Alleen nu nog niet... (waardoor ik dan denk: voor een kind wel maar voor mij niet...)
Al drie jaar zegt hij dat het nu nog even druk is, maar dat dat straks minder wordt..
Als we ruzie hebben gehad heeft hij niet veel zin om dingen met mij te gaan doen (niet zo raar natuurlijk), bezoekjes aan familie vind hij ook niet super (dus ga ik vaak alleen) maar overige dingen die we ondernemen vindt hij wel leuk.
Wat betreft een vaste avond, dat hebben we idd een tijd terug afgesproken. Dat werkte hele tijd goed, maar die avond wordt nu vaak verschoven of hij is moe door het vele werken...
We hadden tevens een afspraak dat we een dag per maand is iets leuks zouden gaan doen en dat om en om te organiseren.
Ik heb een aantal keren wat georganiseerd. Dat was errug leuk en gezellig. Meerdere keren met hem erover gehad om dit weer op te pakken, maar dan gebeurt er van hem uit niets.
Ik vind het zo moeilijk om rustig en flexibel te blijven en hem te steunen. Ik ondersteun hem door hem te helpen met dingen voor z'n werk.
Pooky: Er is meer dan alleen werk in de wereld!! Mijn ouders hadden een eigen bedrijf, dus ben er mee opgegroeid. Ik weet dat dat veel tijd kost. Ik besteed ook veel tijd aan mijn werk. Maar onderhand krijg ik de indruk dat hij met z'n werk getrouwd is in plaats van met mij...
vrijdag 5 februari 2010 om 17:37
quote:Rica schreef op 05 februari 2010 @ 17:33:
Bedankt voor jullie reacties.
@ Haley, nee we hebben geen kinderen. Willen daar wel aan beginnen. Wordt wel lastig als hij thuiskomt van werk als ik al lig te slapen en beiden 's ochtends vroeg weer op -;) Even serieus... ik twijfel of ik nog wel wil, ik heb de angst dat er ik er dan alleen voor sta. Hij zegt dat dat niet zo zal zijn, dat hij dan minder gaat werken. Alleen nu nog niet... (waardoor ik dan denk: voor een kind wel maar voor mij niet...)
Al drie jaar zegt hij dat het nu nog even druk is, maar dat dat straks minder wordt..Kortom: dat zullen smoesjes blijven. Hoop voor je dat je er niet intrapt en dat je niet aan 'n kind vast komt te zitten. Nu ben je nog vrij om voor jezelf te kiezen. Zo'n workaholic gaat niet opeens thuis zitten terwijl er 'n kleine rondloopt, als ie het nu al niet op kan brengen om iets leuks met jou te doen, dan wordt het nooit meer iets.
Bedankt voor jullie reacties.
@ Haley, nee we hebben geen kinderen. Willen daar wel aan beginnen. Wordt wel lastig als hij thuiskomt van werk als ik al lig te slapen en beiden 's ochtends vroeg weer op -;) Even serieus... ik twijfel of ik nog wel wil, ik heb de angst dat er ik er dan alleen voor sta. Hij zegt dat dat niet zo zal zijn, dat hij dan minder gaat werken. Alleen nu nog niet... (waardoor ik dan denk: voor een kind wel maar voor mij niet...)
Al drie jaar zegt hij dat het nu nog even druk is, maar dat dat straks minder wordt..Kortom: dat zullen smoesjes blijven. Hoop voor je dat je er niet intrapt en dat je niet aan 'n kind vast komt te zitten. Nu ben je nog vrij om voor jezelf te kiezen. Zo'n workaholic gaat niet opeens thuis zitten terwijl er 'n kleine rondloopt, als ie het nu al niet op kan brengen om iets leuks met jou te doen, dan wordt het nooit meer iets.
vrijdag 5 februari 2010 om 18:06
quote:pooky schreef op 05 februari 2010 @ 16:52:
Met een eigen zaak heeft je man heel veel verantwoording naar vele partijenen: Klanten, leveranciers, eventuele medewerkers etc. Maar ook naar jou. Zijn zorgplicht die hij vast voelt voor jou. Zijn financiele inbreng naar het gezin. Een minuut niet gewerkt kan heel veel schuldgevoel geven wanneer resultaat uitblijft. Give him some slack en ondersteun hem. Praat met hem. Want wat hij doet komt ook zeker niet ten goede van zijn eigen bedrijf. Ruzie helpt sowieso niet.Een minuut niet gewerkt kan haar een heleboel steun geven, want haar vader is overleden. Hij heeft inderdaad veel verantwoordelijkheden, maar de verantwoordelijkheid voor TO gaat veel verder dan financieel. Werk is belangrijk, maar zo belangrijk?
Met een eigen zaak heeft je man heel veel verantwoording naar vele partijenen: Klanten, leveranciers, eventuele medewerkers etc. Maar ook naar jou. Zijn zorgplicht die hij vast voelt voor jou. Zijn financiele inbreng naar het gezin. Een minuut niet gewerkt kan heel veel schuldgevoel geven wanneer resultaat uitblijft. Give him some slack en ondersteun hem. Praat met hem. Want wat hij doet komt ook zeker niet ten goede van zijn eigen bedrijf. Ruzie helpt sowieso niet.Een minuut niet gewerkt kan haar een heleboel steun geven, want haar vader is overleden. Hij heeft inderdaad veel verantwoordelijkheden, maar de verantwoordelijkheid voor TO gaat veel verder dan financieel. Werk is belangrijk, maar zo belangrijk?
Ook als je naast me ligt, je gezicht opnieuw het mooiste blijkt te zijn
vrijdag 5 februari 2010 om 18:11
Hallo Rica,
mijn man is precies hetzelfde. Hij werkt gemiddeld 70 a 80 uur in de week en dit gaat al 10 jaar lang zo. In het begin heb ik het er ook moeilijk mee gehad. Inderdaad net als jij ook een vaste avond in de week afgesproken dat hij op tijd thuis zou komen. Nou nou, voor hem was 20:00 uur op tijd thuis komen.....dus daar weer ruzie over gemaakt. Op tijd thuis komen was en is nog steeds voor mij een uur of 18:00 zodat we nog wat aan onze avond hebben. Dit ging dan een tijd weer goed totdat het er door drukte er weer insloop dat deze avond ook weer een werkavond werd.
Nou ja, om een lang verhaal kort te maken: Na tientallen ruzies over werk en tijd voor mij vrij te maken heb ik op een gegeven ogenblik een brief geschreven. Daar zette ik in wat het met mijn gevoelens deed als hij zich niet aan de afspraken hield. Het kwam op mij over dat zijn zaak belangrijker was dan ik. Ik heb hem toen ook voor een keuze gesteld: Of wat meer tijd voor me maken of ik ga op mezelf wonen, want dat deed ik nu eigenlijk ook al......ik had alleen 's nachts een man naast me in bed liggen.
Dit heeft het hem heel erg aangegrepen en hij wist niet dat hij me zoveel pijn deed door zijn afspraken niet na te komen. De laatste 2 jaar gaat het echt een stuk beter. Zelfs op vakantie belt hij om de dag naar de zaak, zijn laptop gaat wel mee om in te bellen voor zakelijke gegevens maar dat doet hij 's avonds als ik lig te slapen.
Ik heb natuurlijk ook moeten accepteren dat ik met een work-a-holic getrouwd ben. Aan de ene kant heel fijn - ik heb veel vrijheid en kan doen en laten wat ik wil. Ik kan hem daar niet in veranderen, want de zaak is nu eenmaal 'zijn kindje' en dat snap ik ook wel als je een klein bedrijf groot ziet worden in een paar jaar tijd.
Kinderen willen we gelukkig niet, dus het probleem met alleen opvoeden hebben we niet, maar zouden we - per ongeluk - toch kinderen krijgen, dan weet ik nu al dat ik er bijna alleen voor sta. Als ik je verhaal zo lees, herken ik veel van mijn man in jouw man, dus verwacht niet dat hij over 3 jaar een baan heeft van 40 uur...
Toch nog veel succes!
mijn man is precies hetzelfde. Hij werkt gemiddeld 70 a 80 uur in de week en dit gaat al 10 jaar lang zo. In het begin heb ik het er ook moeilijk mee gehad. Inderdaad net als jij ook een vaste avond in de week afgesproken dat hij op tijd thuis zou komen. Nou nou, voor hem was 20:00 uur op tijd thuis komen.....dus daar weer ruzie over gemaakt. Op tijd thuis komen was en is nog steeds voor mij een uur of 18:00 zodat we nog wat aan onze avond hebben. Dit ging dan een tijd weer goed totdat het er door drukte er weer insloop dat deze avond ook weer een werkavond werd.
Nou ja, om een lang verhaal kort te maken: Na tientallen ruzies over werk en tijd voor mij vrij te maken heb ik op een gegeven ogenblik een brief geschreven. Daar zette ik in wat het met mijn gevoelens deed als hij zich niet aan de afspraken hield. Het kwam op mij over dat zijn zaak belangrijker was dan ik. Ik heb hem toen ook voor een keuze gesteld: Of wat meer tijd voor me maken of ik ga op mezelf wonen, want dat deed ik nu eigenlijk ook al......ik had alleen 's nachts een man naast me in bed liggen.
Dit heeft het hem heel erg aangegrepen en hij wist niet dat hij me zoveel pijn deed door zijn afspraken niet na te komen. De laatste 2 jaar gaat het echt een stuk beter. Zelfs op vakantie belt hij om de dag naar de zaak, zijn laptop gaat wel mee om in te bellen voor zakelijke gegevens maar dat doet hij 's avonds als ik lig te slapen.
Ik heb natuurlijk ook moeten accepteren dat ik met een work-a-holic getrouwd ben. Aan de ene kant heel fijn - ik heb veel vrijheid en kan doen en laten wat ik wil. Ik kan hem daar niet in veranderen, want de zaak is nu eenmaal 'zijn kindje' en dat snap ik ook wel als je een klein bedrijf groot ziet worden in een paar jaar tijd.
Kinderen willen we gelukkig niet, dus het probleem met alleen opvoeden hebben we niet, maar zouden we - per ongeluk - toch kinderen krijgen, dan weet ik nu al dat ik er bijna alleen voor sta. Als ik je verhaal zo lees, herken ik veel van mijn man in jouw man, dus verwacht niet dat hij over 3 jaar een baan heeft van 40 uur...
Toch nog veel succes!
vrijdag 5 februari 2010 om 18:39
Bedankt voor al jullie reacties!
Ik laat het allemaal even bezinken.
Ik denk dat ik een brief ga schrijven met daarin hoe ik me voel en waar voor mij de grens ligt in wat ik nog wel en wat niet kan accepteren. We hebben al zo vaak gepraat en dat mondt meestal uit in een vervelende discussie, dus 't is beter om het nu op een andere manier te proberen. Dus Zinook, dank voor het delen van jou ervaring. Bovendien kan hij er dan ook rustig over nadenken.
Bij onze laatste vakantie heeft hij voor het eerst vervanging geregeld omdat we naar een land gingen waar het bereik (telefoon/internet) slecht was.. Een cursus delegeren en loslaten zou hem zeker helpen..
Ik laat het allemaal even bezinken.
Ik denk dat ik een brief ga schrijven met daarin hoe ik me voel en waar voor mij de grens ligt in wat ik nog wel en wat niet kan accepteren. We hebben al zo vaak gepraat en dat mondt meestal uit in een vervelende discussie, dus 't is beter om het nu op een andere manier te proberen. Dus Zinook, dank voor het delen van jou ervaring. Bovendien kan hij er dan ook rustig over nadenken.
Bij onze laatste vakantie heeft hij voor het eerst vervanging geregeld omdat we naar een land gingen waar het bereik (telefoon/internet) slecht was.. Een cursus delegeren en loslaten zou hem zeker helpen..
vrijdag 5 februari 2010 om 19:11
Ik ken het, maar ga er heel anders mee om. Ik heb altijd geweten dat hij een workaholic was en ik vind dat ik dat moet accepteren en dat ik er anders niet aan had moeten beginnen. Door de week vind ik het ook niet erg om de avonden alleen te zijn en ik doe mijn eigen dingen. Hij komt regelmatig wel thuis eten en gaat daarna weer, ik zeur niet over een tijd, maar zie wel wanneer hij komt. Ik zie ook niet in waarom je man om een bepaalde tijd thuis zou moeten zijn. Zo nu en dan doen we iets leuks (avondje of weekendje weg), hangen we lekker voor de buis of gaan we vroeg naar bed. Ik hou er wel van, een man met ambitie en zoveel doorzettingsvermogen en zelfdiscipline. Moet er niet aan denken om elke avond naast mijn vent op de bank te hangen.
vrijdag 5 februari 2010 om 19:45
hoi Rica
ik zit in het zelfde schuitje + kindje erbij van 1,5 jaar. Met tijden vind ik het ook moeilijk. even stukje geschiedenis. Toen onze dochter 6 weken was zei mijn man dat hij de 9 tot 17 baan niet meer trok. (hij deed werk onder zijn niveau omdat hij pas in nederland woont , werd slecht behandeld en heeft zijn moeder in deze tijd verloren) Hij wilde voor zichzelf beginnen. inmiddels loopt dat nu ruim een jaar. Het gaat goed, ik zie dat hij zich hier beter bij voelt. Voor ons als gezin vind ik het wel moeilijk. Voorheen had ik de neiging te gaan zeuren,,Daar is uiteindelijk een hele heldere discussie uit gekomen.toen was hij vervolgens een week van huis ivm werk. Toen miste ik hem maar vond ik alles alleen doen niet zwaar/irritant/moeilijk. Er was dus een berusting. Toen heb ik me voorgenomen mijn verwachtingen los te laten.want dan kunnen de momenten die we wel hebben fijn zijn ipv zeuren en zaniken om aandach/tijd.
Het valt niet altijd mee..
Wat misschien bij ons anders is is dat hij voor mij naar nederland gekomen is. Hij heeft het de eerste 4 jaar niet makkelijk gehad. ik werkte fulltime en deed veel cursussen. Nu is mijn werkcarriere wat rustiger ik werk nu 3 dagen en vind dat het nu ook wel zijn tijd is.Ik weet wel dat ik dit niet eeuwig vol ga houden. Aan de andere kant binnen een jaar zal mijn man zijn parttime baan kunnen opzegge omdat de eigen zaak dan goed genoeg loopt. Dan hoop ik op 2 dagen samen zijn:)
ben benieuwd hoe jij je weg gaat vinden
groet fener
ik zit in het zelfde schuitje + kindje erbij van 1,5 jaar. Met tijden vind ik het ook moeilijk. even stukje geschiedenis. Toen onze dochter 6 weken was zei mijn man dat hij de 9 tot 17 baan niet meer trok. (hij deed werk onder zijn niveau omdat hij pas in nederland woont , werd slecht behandeld en heeft zijn moeder in deze tijd verloren) Hij wilde voor zichzelf beginnen. inmiddels loopt dat nu ruim een jaar. Het gaat goed, ik zie dat hij zich hier beter bij voelt. Voor ons als gezin vind ik het wel moeilijk. Voorheen had ik de neiging te gaan zeuren,,Daar is uiteindelijk een hele heldere discussie uit gekomen.toen was hij vervolgens een week van huis ivm werk. Toen miste ik hem maar vond ik alles alleen doen niet zwaar/irritant/moeilijk. Er was dus een berusting. Toen heb ik me voorgenomen mijn verwachtingen los te laten.want dan kunnen de momenten die we wel hebben fijn zijn ipv zeuren en zaniken om aandach/tijd.
Het valt niet altijd mee..
Wat misschien bij ons anders is is dat hij voor mij naar nederland gekomen is. Hij heeft het de eerste 4 jaar niet makkelijk gehad. ik werkte fulltime en deed veel cursussen. Nu is mijn werkcarriere wat rustiger ik werk nu 3 dagen en vind dat het nu ook wel zijn tijd is.Ik weet wel dat ik dit niet eeuwig vol ga houden. Aan de andere kant binnen een jaar zal mijn man zijn parttime baan kunnen opzegge omdat de eigen zaak dan goed genoeg loopt. Dan hoop ik op 2 dagen samen zijn:)
ben benieuwd hoe jij je weg gaat vinden
groet fener
vrijdag 5 februari 2010 om 20:08
Mijn man heeft naast een drukke job, ook nog eens zijn sporten dat hij niet kan laten en ook niet hoeft van mij.... ik heb zelf mijn avondje sport met een vriendin, maar die ene avond die we in de week samen thuis zijn, gaat onverbiddelijk de computer én de TV uit en brengen we enkel samen tijd door. Met babbelen, een spelletje, thee bij de openhaard.... soms beginnen die avonden laat als onze twee kleine kindjes in bed liggen, maar elk uur samen hebben we dan mooi meegenomen. Hiervoor kon ik enkel met hem praten op restaurant: dit was voor mij de enige manier om aandacht te krijgen, maar met twee kindjes niet evident om altijd te regelen. Onze avond samen is een prima oplossing om de week verder zonder elkaar door te komen...
zondag 7 februari 2010 om 18:09
quote:palientje schreef op 05 februari 2010 @ 17:51:
Ik houd wel van zo'n actieve man. Niks mis mee.
Nou er is nogal een verschil tussen actief en actief. En blijkbaar gaat hier dus wél iets mis.
Ik begrijp dat je met een eigen zaak heel wat meer uren maakt dan een 'gewone' baan. Maar als je zoveel uren maakt dat je geen tijd meer hebt om je partner te steunen in haar verdriet of gewoon eens een avondje met zijn 2-en thuis bent dan gaat er iets niet goed. (Is wat anders dan iedere avond op de bank hangen zoals Flip zegt.)
Iemand zei het al: cursusje delegeren en loslaten. Moet hij eerst een been breken, of nog erger, om tot inzicht te komen?
Of wachten op een burn-out? Ik vind dit geen gezonde ambitie meer.
Ik houd wel van zo'n actieve man. Niks mis mee.
Nou er is nogal een verschil tussen actief en actief. En blijkbaar gaat hier dus wél iets mis.
Ik begrijp dat je met een eigen zaak heel wat meer uren maakt dan een 'gewone' baan. Maar als je zoveel uren maakt dat je geen tijd meer hebt om je partner te steunen in haar verdriet of gewoon eens een avondje met zijn 2-en thuis bent dan gaat er iets niet goed. (Is wat anders dan iedere avond op de bank hangen zoals Flip zegt.)
Iemand zei het al: cursusje delegeren en loslaten. Moet hij eerst een been breken, of nog erger, om tot inzicht te komen?
Of wachten op een burn-out? Ik vind dit geen gezonde ambitie meer.
zondag 7 februari 2010 om 19:26
mijn workaholic is gister in slaap gevallen achter t stuur en met de schrik vrijgekomen!!
gelukkig mankeert hij niks, hij was wel erg onder de indruk. Zijn moeder is 2 jaar geleden overleden agv een autoongeluk.
Nu hoop ik dat die indruk m doet beseffen dat een tandje minder ook goed genoeg is........................
fener
gelukkig mankeert hij niks, hij was wel erg onder de indruk. Zijn moeder is 2 jaar geleden overleden agv een autoongeluk.
Nu hoop ik dat die indruk m doet beseffen dat een tandje minder ook goed genoeg is........................
fener
