Relaties
alle pijlers
Hoe ga je daar mee om?
donderdag 4 februari 2010 om 20:18
* Voor de gelegenheid aan het dubbelnicken *
Voor mezelf ben ik er al zo goed als uit. Ik ben op een rijtje aan het krijgen hoe het gaat met woonruimte, woningverkoop etc. Vandaag wat vragen gesteld aan een bevriende juriste, die mij kan vertellen wat er allemaal bij komt kijken als je je relatie gaat verbreken. Voor mezelf is het duidelijk. Ik ben te vaak en te veel alleen gelaten. In praktische zaken als huishouden, in essentiële zaken als verzorging van kind, maar ook in steun en toeverlaat. Ik wil dit niet meer en wil zonder hem gelukkig worden.
Maar hoe ga je ermee om dat een kind de dupe is?
Ik worstel er vooral mee dat ik 'er nu nog bij ben' en straks dus niks meer in de hand heb. Vent heeft ADHD (big time) en kan daardoor ofwel super ongeinteresseerd zijn of ontploffen over niks. Nu ben ik erbij om in te grijpen waar nodig, maar als dit doorgaat en er sprake is van een zorgregeling, niet meer... Hoe doe je dat? Hoe ga je daar mee om?
Woonruimte; regel ik wel - maak ik me geen zorgen om.
Financien; regel ik wel - maak ik me geen zorgen om.
Praktische regelzaken, er alleen voorstaan: regel ik wel - maak ik me geen zorgen om.
Maar m'n kleine meisje. Het breekt m'n hart in een triljoen stukjes als ik daar aan denk.
Zijn er moeders die hier wat over kunnen zeggen?
Voor mezelf ben ik er al zo goed als uit. Ik ben op een rijtje aan het krijgen hoe het gaat met woonruimte, woningverkoop etc. Vandaag wat vragen gesteld aan een bevriende juriste, die mij kan vertellen wat er allemaal bij komt kijken als je je relatie gaat verbreken. Voor mezelf is het duidelijk. Ik ben te vaak en te veel alleen gelaten. In praktische zaken als huishouden, in essentiële zaken als verzorging van kind, maar ook in steun en toeverlaat. Ik wil dit niet meer en wil zonder hem gelukkig worden.
Maar hoe ga je ermee om dat een kind de dupe is?
Ik worstel er vooral mee dat ik 'er nu nog bij ben' en straks dus niks meer in de hand heb. Vent heeft ADHD (big time) en kan daardoor ofwel super ongeinteresseerd zijn of ontploffen over niks. Nu ben ik erbij om in te grijpen waar nodig, maar als dit doorgaat en er sprake is van een zorgregeling, niet meer... Hoe doe je dat? Hoe ga je daar mee om?
Woonruimte; regel ik wel - maak ik me geen zorgen om.
Financien; regel ik wel - maak ik me geen zorgen om.
Praktische regelzaken, er alleen voorstaan: regel ik wel - maak ik me geen zorgen om.
Maar m'n kleine meisje. Het breekt m'n hart in een triljoen stukjes als ik daar aan denk.
Zijn er moeders die hier wat over kunnen zeggen?
vrijdag 5 februari 2010 om 14:33
quote:woezelenpip schreef op 05 februari 2010 @ 11:20:
Een kind heeft ook niets aan ouders die niet meer van elkaar houden, samen blijven voor het kind.
Sterkte!!
Daar zijn de meningen over verdeeld. Uit recent onderzoek blijkt juist dat kinderen meestal slechter af zijn bij gescheiden ouders.
On Topic:
Misschien moet je je wat meer gaan verdiepen in ADHD, en de effecten die dat heeft voordat je roept dat je man "ongeinteresseerd " is en "niet wil".
Hoewel ik me heel goed kan voorstellen dat je vreest voor je dochter als zij bij hem is, omdat het idd heel ADHD is om de wereld om je heen compleet te vergeten als je iets aan het doen bent, en om heel snel interesse te verliezen en dan ook de motivatie niet meer te kunnen opbrengen om iets te doen.
Gelukkig kan je dochter naarmate ze zelf ouder wordt ook duidelijker zelf aangeven dat ze honger heeft, iets wil drinken, moe is. ( Ik vergeet zelf wel eens te eten of te drinken als ik in hyperfocus zit, zus laat staan dat ik aan iemand anders behoeften denk, als die niks laat merken).
Als jij echt er klaar mee bent en niet meer met hem verder wil, is dat jouw goed recht e moet je weggaan. Lees je echter in op ADHD ( 50% kans namelijk dat je dochter het ook heeft) en vraag ook aan je man om zorg voor kind met zijn therapeut te bespreken. Als ie straks goed ingesteld is op de medicatie kan het best zijn dat ie een supervader is, ook omdat ie weet dat hij verantwoordelijk is en jij er niet bent om in te springen. Misschien is het een optie om in eerste instantie niet te gaan voor een weekend per 14 dagen, maar om je dochter 1 dag of mss en middag in de week bij hem te brengen. Is voor een ADHD-er ook overzichtelijker als er regelmaat in zit en de tijd tussen bezoekjes niet te lang is. Voor jou rustgevender als ze maar een paar uurtjes bij hem is in plaats van een heel weekend, en je ontneemt je dochter haar vader niet en je man zijn dochter niet. gaat het goed, kun je altijd alsnog het contact uitbreiden
Een kind heeft ook niets aan ouders die niet meer van elkaar houden, samen blijven voor het kind.
Sterkte!!
Daar zijn de meningen over verdeeld. Uit recent onderzoek blijkt juist dat kinderen meestal slechter af zijn bij gescheiden ouders.
On Topic:
Misschien moet je je wat meer gaan verdiepen in ADHD, en de effecten die dat heeft voordat je roept dat je man "ongeinteresseerd " is en "niet wil".
Hoewel ik me heel goed kan voorstellen dat je vreest voor je dochter als zij bij hem is, omdat het idd heel ADHD is om de wereld om je heen compleet te vergeten als je iets aan het doen bent, en om heel snel interesse te verliezen en dan ook de motivatie niet meer te kunnen opbrengen om iets te doen.
Gelukkig kan je dochter naarmate ze zelf ouder wordt ook duidelijker zelf aangeven dat ze honger heeft, iets wil drinken, moe is. ( Ik vergeet zelf wel eens te eten of te drinken als ik in hyperfocus zit, zus laat staan dat ik aan iemand anders behoeften denk, als die niks laat merken).
Als jij echt er klaar mee bent en niet meer met hem verder wil, is dat jouw goed recht e moet je weggaan. Lees je echter in op ADHD ( 50% kans namelijk dat je dochter het ook heeft) en vraag ook aan je man om zorg voor kind met zijn therapeut te bespreken. Als ie straks goed ingesteld is op de medicatie kan het best zijn dat ie een supervader is, ook omdat ie weet dat hij verantwoordelijk is en jij er niet bent om in te springen. Misschien is het een optie om in eerste instantie niet te gaan voor een weekend per 14 dagen, maar om je dochter 1 dag of mss en middag in de week bij hem te brengen. Is voor een ADHD-er ook overzichtelijker als er regelmaat in zit en de tijd tussen bezoekjes niet te lang is. Voor jou rustgevender als ze maar een paar uurtjes bij hem is in plaats van een heel weekend, en je ontneemt je dochter haar vader niet en je man zijn dochter niet. gaat het goed, kun je altijd alsnog het contact uitbreiden
vrijdag 5 februari 2010 om 15:35
Voordat ik roep dat man 'ongeïnteresseerd is en niet wil'?
Ik weet dat dit waarschijnlijk overtrokken klinkt, maar ik word er echt een beetje boos van dat alles maar afgeschoven wordt op de ADHD. Ik heb me best ingelezen op ADHD en ik weet dat het wat meer omhelst dan interesse of wil. ADHD is een diagnose en daar kan je mee om leren gaan. Het is NIET alléén aan de partner / niet adhd'er om daarmee te leren leven en het leven van de ADHD'er makkelijker te maken door lijstjes e.d. Wat hij doet is - ongeacht of het aan de ADHD gerelateerd is - ongeïnteresseerd en weinig betrokken bij z'n gezin. Daarmee richt hij schade aan. Of het nou door de ADHD komt of niet, er is schade. Bij z'n dochter, die dus in alle talen inmiddels weigert bij hem en bij mij.
Ik was eigenlijk bezig om de 25 punten die worden genoemd om je relatie met een ADHD'er leuk te houden van commentaar te voorzien. Waar het op neerkomt is eigenlijk dat ik best kan leven met het feit dat hij vergeet te stofzuigen, of de bak buiten te zetten, of de pot te schrobben. Ondanks het feit dat ik 32 uur werk en daarnaast dus de verzorging van onze dochter op mijn schouders heb en het huishouden/administratie. Als dat was wat mij dwars zat, dan had ik daar inderdaad een lijstje / memobord / notitieblok voor in het leven geroepen. Ik vraag hem met liefde (nou ja...) 100x opnieuw of hij z'n APK heeft geregeld. Ik vraag hem met alle plezier (ok...) keer op keer of hij daar en daar aan heeft gedacht en of hij dat of dat heeft gedaan. Ik weiger echter op een lijstje te vermelden dat hij eens uit zich zelf een boekje moet lezen met z'n dochter, of een spelletje of of of... vul maar in. Eigenlijk, om eens een ander op de eerste plaats te zetten dan zichzelf. Een keer niet je game op de pc doen of je serie op tv kijken, maar eens wat aandacht schenken aan je dochter als die daar voor je neus staat te trappelen. Voor mij was dat ook wennen toen ik bijna vier jaar geleden moeder werd. Voor mij was het ook even slikken dat niks wat ik vanaf die dag zou doen, ooit nog 'zomaar' zou gaan, zonder dat ik daarbij in de eerste plaats aan haar zou moeten denken. Waarom hoeft hij dat niet te slikken? Gewoon op geen enkel vlak? Vanwege de ADHD? Nee, dacht het niet.
Alvast mijn excuses voor als dat bot en boos overkomt. Het is de situatie, want iedereen roept om mee heen, Ach Ja... ADHD he? Dan heb je dat. Ik word er echt een beetje boos van. Ik heb dus geen ADHD en ik kan de pestzooi oplossen en hij is geexcuseerd omdat hij ADHD heeft. Ja. Daaag.
Ik weet dat dit waarschijnlijk overtrokken klinkt, maar ik word er echt een beetje boos van dat alles maar afgeschoven wordt op de ADHD. Ik heb me best ingelezen op ADHD en ik weet dat het wat meer omhelst dan interesse of wil. ADHD is een diagnose en daar kan je mee om leren gaan. Het is NIET alléén aan de partner / niet adhd'er om daarmee te leren leven en het leven van de ADHD'er makkelijker te maken door lijstjes e.d. Wat hij doet is - ongeacht of het aan de ADHD gerelateerd is - ongeïnteresseerd en weinig betrokken bij z'n gezin. Daarmee richt hij schade aan. Of het nou door de ADHD komt of niet, er is schade. Bij z'n dochter, die dus in alle talen inmiddels weigert bij hem en bij mij.
Ik was eigenlijk bezig om de 25 punten die worden genoemd om je relatie met een ADHD'er leuk te houden van commentaar te voorzien. Waar het op neerkomt is eigenlijk dat ik best kan leven met het feit dat hij vergeet te stofzuigen, of de bak buiten te zetten, of de pot te schrobben. Ondanks het feit dat ik 32 uur werk en daarnaast dus de verzorging van onze dochter op mijn schouders heb en het huishouden/administratie. Als dat was wat mij dwars zat, dan had ik daar inderdaad een lijstje / memobord / notitieblok voor in het leven geroepen. Ik vraag hem met liefde (nou ja...) 100x opnieuw of hij z'n APK heeft geregeld. Ik vraag hem met alle plezier (ok...) keer op keer of hij daar en daar aan heeft gedacht en of hij dat of dat heeft gedaan. Ik weiger echter op een lijstje te vermelden dat hij eens uit zich zelf een boekje moet lezen met z'n dochter, of een spelletje of of of... vul maar in. Eigenlijk, om eens een ander op de eerste plaats te zetten dan zichzelf. Een keer niet je game op de pc doen of je serie op tv kijken, maar eens wat aandacht schenken aan je dochter als die daar voor je neus staat te trappelen. Voor mij was dat ook wennen toen ik bijna vier jaar geleden moeder werd. Voor mij was het ook even slikken dat niks wat ik vanaf die dag zou doen, ooit nog 'zomaar' zou gaan, zonder dat ik daarbij in de eerste plaats aan haar zou moeten denken. Waarom hoeft hij dat niet te slikken? Gewoon op geen enkel vlak? Vanwege de ADHD? Nee, dacht het niet.
Alvast mijn excuses voor als dat bot en boos overkomt. Het is de situatie, want iedereen roept om mee heen, Ach Ja... ADHD he? Dan heb je dat. Ik word er echt een beetje boos van. Ik heb dus geen ADHD en ik kan de pestzooi oplossen en hij is geexcuseerd omdat hij ADHD heeft. Ja. Daaag.
vrijdag 5 februari 2010 om 15:47
En daarnaast zit ik de hele dag de reacties hier te overdenken. Ik heb de neiging om te vertellen dat het allemaal niet zo ontzettend erg is. Dat het - ja, daar heb je 'm weer - echt de ADHD is die dit gewoon verziekt en verpest en dat het in z'n hart echt een goede jongen is.
Maar feit is dus wel dat het nu is zoals het is. Hij heeft - mede door de ADHD - gewoon echt heel veel pijn veroorzaakt. Teleurstelling en verdriet. Ik had mijn gezin ook anders voor ogen hoor. Het gezin wat ik nu heb, is eigenlijk al een éénouder gezin, want uitjes / leuke dingen noem maar op, doe ik alleen. Noodzakelijke dingen (prikken, controles, doktersbezoeken) doe ik alleen. Omdat hij geen zin heeft, liever uitslaapt, aan z'n game zit of net iets volgt op t.v. Sja... En als hij onverhoopt toch meegaat, dan is het alleen om mij te plezieren. Hij vindt het oprecht niet leuk en dat is hem ook aan te zien. Het doet mij zeer dat hij het - ADHD of niet! - gewoonweg niet leuk vindt om tijd met zijn gezin door te brengen. En dat is niet een conclusie die ik zomaar even vaststel hoor. Ik heb het in een van onze vele gesprekken (ruzies) gezegd en hij beaamt het. Hij vindt het oprecht niet leuk.
Dus in plaats van dat hij nog wat toevoegt aan het hele geheel, ervaar ik het alleen als last.
En in z'n hart is het een echte goede jongen. Type grote bek, klein hartje. Maar ik heb geen leven zo.
Maar feit is dus wel dat het nu is zoals het is. Hij heeft - mede door de ADHD - gewoon echt heel veel pijn veroorzaakt. Teleurstelling en verdriet. Ik had mijn gezin ook anders voor ogen hoor. Het gezin wat ik nu heb, is eigenlijk al een éénouder gezin, want uitjes / leuke dingen noem maar op, doe ik alleen. Noodzakelijke dingen (prikken, controles, doktersbezoeken) doe ik alleen. Omdat hij geen zin heeft, liever uitslaapt, aan z'n game zit of net iets volgt op t.v. Sja... En als hij onverhoopt toch meegaat, dan is het alleen om mij te plezieren. Hij vindt het oprecht niet leuk en dat is hem ook aan te zien. Het doet mij zeer dat hij het - ADHD of niet! - gewoonweg niet leuk vindt om tijd met zijn gezin door te brengen. En dat is niet een conclusie die ik zomaar even vaststel hoor. Ik heb het in een van onze vele gesprekken (ruzies) gezegd en hij beaamt het. Hij vindt het oprecht niet leuk.
Dus in plaats van dat hij nog wat toevoegt aan het hele geheel, ervaar ik het alleen als last.
En in z'n hart is het een echte goede jongen. Type grote bek, klein hartje. Maar ik heb geen leven zo.
vrijdag 5 februari 2010 om 17:16
vrijdag 5 februari 2010 om 18:09
Tegen mij werd ooit het volgende gezegd:
Adhd is de reden, maar nooit een excuus.
EN
ADHD is nooit een reden om niet verantwoordelijk te zijn voor je eigen leven.
Heel veel sterkte, ik heb mijzelf deze ellende bespaard door 2 jaar geleden mijn 6 jaar durende relatie met een ADHD-er te beeindigen. Het was een knetterharde periode, maar ik kon niet leven met de angst in een soortgelijke situatie te belanden als jij nu zit. Heel veel sterkte!
Adhd is de reden, maar nooit een excuus.
EN
ADHD is nooit een reden om niet verantwoordelijk te zijn voor je eigen leven.
Heel veel sterkte, ik heb mijzelf deze ellende bespaard door 2 jaar geleden mijn 6 jaar durende relatie met een ADHD-er te beeindigen. Het was een knetterharde periode, maar ik kon niet leven met de angst in een soortgelijke situatie te belanden als jij nu zit. Heel veel sterkte!
vrijdag 5 februari 2010 om 18:16
Mijn dochters zijn nu 2,5 en net 4. Ex en ik zijn 1,5 jaar geleden uit elkaar gegaan. Tot nu toe hebben dochters het er weinig over en nemen ze het als gegeven aan. Mijn hart lag destijds ook in triljoen stukjes, en nog vind ik het jammer dat het 'ideaal' gezin mislukt is.Ik had een groot schuldgevoel naar de kinderen toe. Maar mijn kinderen zijn voelen zich prima, hebben zich aan de situatie aangepast en krijgen voldoende liefde en aandacht. Maar ik kan ook wel zeggen dat hun vader een prima vader is die zich vooral sinds de scheiding meer om de kinderen is gaan bekommeren. Dat zou bij jou misschien anders kunnen zijn? maar dat weet ik niet.
vrijdag 5 februari 2010 om 19:06
quote:Kooken schreef op 05 februari 2010 @ 17:14:
Je gaat niet bij hem weg hè?
Ik weet het niet.
Als ik nu naar mezelf kijk, is dat het enige wat ik het allerliefste wil. Ik denk dat dit een soort groei-proces is? Ik zit nu denk ik in het laatste stukje, want een poosje terug zat ik bijvoorbeeld nog erg in m'n maag met woonruimte en school voor dochter etc. Daar maak ik me nu al geen zorgen meer om, dat red ik wel. Ik heb me inmiddels ingeschreven bij de woningbouw. En dus wat vragen uit staan bij een jurist, van 'wat als'.
Ik denk zelf dat dit de laatste drempel is, die ik moet gaan nemen. Probeer aan de hand van de reacties helder te krijgen hoe ik er mee om moet gaan wat dochter betreft.
En ja, ik denk dat ik altijd zal blijven denken, in z'n hart is het een goeie jongen. Het heeft hem tegen gezeten, met z'n opvoeding en dan ook ADHD. Maar ik weet en ik vind dat ik nu eens aan mezelf mag denken en voor m'n eigen geluk mag kiezen, waarmee ik tegelijkertijd zorg dat m'n dochter ook de ruimte krijgt om zichzelf te gaan zijn en haar rust te vinden.
Maar ik doe al jaren (we zijn 12 jaar samen) niks anders dan aan iemand anders denken. En dat kost wel moeite om om te zetten naar jezelf...
Je gaat niet bij hem weg hè?
Ik weet het niet.
Als ik nu naar mezelf kijk, is dat het enige wat ik het allerliefste wil. Ik denk dat dit een soort groei-proces is? Ik zit nu denk ik in het laatste stukje, want een poosje terug zat ik bijvoorbeeld nog erg in m'n maag met woonruimte en school voor dochter etc. Daar maak ik me nu al geen zorgen meer om, dat red ik wel. Ik heb me inmiddels ingeschreven bij de woningbouw. En dus wat vragen uit staan bij een jurist, van 'wat als'.
Ik denk zelf dat dit de laatste drempel is, die ik moet gaan nemen. Probeer aan de hand van de reacties helder te krijgen hoe ik er mee om moet gaan wat dochter betreft.
En ja, ik denk dat ik altijd zal blijven denken, in z'n hart is het een goeie jongen. Het heeft hem tegen gezeten, met z'n opvoeding en dan ook ADHD. Maar ik weet en ik vind dat ik nu eens aan mezelf mag denken en voor m'n eigen geluk mag kiezen, waarmee ik tegelijkertijd zorg dat m'n dochter ook de ruimte krijgt om zichzelf te gaan zijn en haar rust te vinden.
Maar ik doe al jaren (we zijn 12 jaar samen) niks anders dan aan iemand anders denken. En dat kost wel moeite om om te zetten naar jezelf...
