Relaties
alle pijlers
Gewoon, lekker relativeren (IV)
zaterdag 21 november 2009 om 15:51
DEEL IV!
De zoveelste mislukte date, weer eens ruzie met je dekbed, al wekenlang geen seks hebben, twijfels, te lang moeten wachten op smsjes, telefoontjes, mailtjes en alle andere mogelijke vormen van bevestiging, je onzeker voelen en bepaalde gevoeletjes...
Kortom, een topic voor iedereen die 'n andere visie op De Liefde zo nu en dan best kan gebruiken...
"Bij relativeren hou je je oordeel in stand, maar zet je het in een context waardoor het minder erg lijkt.
Een andere benadering brengt meer rust".[/quote]
De zoveelste mislukte date, weer eens ruzie met je dekbed, al wekenlang geen seks hebben, twijfels, te lang moeten wachten op smsjes, telefoontjes, mailtjes en alle andere mogelijke vormen van bevestiging, je onzeker voelen en bepaalde gevoeletjes...
Kortom, een topic voor iedereen die 'n andere visie op De Liefde zo nu en dan best kan gebruiken...
"Bij relativeren hou je je oordeel in stand, maar zet je het in een context waardoor het minder erg lijkt.
Een andere benadering brengt meer rust".[/quote]
zaterdag 6 februari 2010 om 19:30
quote:frizzy schreef op 06 februari 2010 @ 19:25:
Mijn emotie hierin is angst Sum.
Bij zulke gevoelens heb je je ratio nodig om jezelf in de juiste richting te krijgen.
Ik heb geen angst bij mijn vrienden en geliefden
De kans bestaat dat ik op mijn bek ga....nou ja jammer dan
Dan heb ik verdriet, heel veel verdriet
Maar ik weet ondertussen dat ik er niet aan doodga, dat ik er sterker uitkom en dat het uiteindelijk niet mijn maar hun verlies zal zijn en dat maakt dat ik geen angst voel bij het me afhankelijk opstellen naar mensen toe...
Want zoals mijn moedertje altijd zei....angst is een slechte raadgever
En ik geloof dat wel
Mijn emotie hierin is angst Sum.
Bij zulke gevoelens heb je je ratio nodig om jezelf in de juiste richting te krijgen.
Ik heb geen angst bij mijn vrienden en geliefden
De kans bestaat dat ik op mijn bek ga....nou ja jammer dan
Dan heb ik verdriet, heel veel verdriet
Maar ik weet ondertussen dat ik er niet aan doodga, dat ik er sterker uitkom en dat het uiteindelijk niet mijn maar hun verlies zal zijn en dat maakt dat ik geen angst voel bij het me afhankelijk opstellen naar mensen toe...
Want zoals mijn moedertje altijd zei....angst is een slechte raadgever
En ik geloof dat wel
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
zondag 7 februari 2010 om 01:37
quote:Pompiedoe schreef op 06 februari 2010 @ 08:21:
En nu herken ik jouw probleem in mijn situatie. Mij niet durven open te stellen, niet prettig bij voelen als mensen te dichtbij komen, maar dit wel willen. Ik denk dat het deels te maken heeft met een stuk zelfacceptatie, maar ook een kwestie van oefenen. Als ik vergelijk met vroeger, dan kom ik nu privé een stuk minder onder de mensen, waardoor het mij nu veel meer kan schelen wat ik zeg en doe. Juist omdat ik de feeling met mensen mis, hang ik nu sterk aan omgangsvormen en feiten en als die niet kloppen dan word ik onzeker want wat als je zelfs daar niet op kan vertrouwen? Dus het wordt tijd dat jij en ik weer eens gaan vertrouwen op onszelf en ons maar gaan 'dwingen' om meer onder de mensen te zijn, zodat we comfortabel gaan voelen bij wie wij zijn.Ik denk dat het voor een groot deel te maken heeft met zelfacceptatie Pom en dat is iets waar ik heel hard aan moet gaan werken! Qua werk ben ik heel veel onder de mensen, ik denk niet dat ik daar de feeling met andere mensen mis. Maar misschien mis ik wel de feeling met mezelf?
En nu herken ik jouw probleem in mijn situatie. Mij niet durven open te stellen, niet prettig bij voelen als mensen te dichtbij komen, maar dit wel willen. Ik denk dat het deels te maken heeft met een stuk zelfacceptatie, maar ook een kwestie van oefenen. Als ik vergelijk met vroeger, dan kom ik nu privé een stuk minder onder de mensen, waardoor het mij nu veel meer kan schelen wat ik zeg en doe. Juist omdat ik de feeling met mensen mis, hang ik nu sterk aan omgangsvormen en feiten en als die niet kloppen dan word ik onzeker want wat als je zelfs daar niet op kan vertrouwen? Dus het wordt tijd dat jij en ik weer eens gaan vertrouwen op onszelf en ons maar gaan 'dwingen' om meer onder de mensen te zijn, zodat we comfortabel gaan voelen bij wie wij zijn.Ik denk dat het voor een groot deel te maken heeft met zelfacceptatie Pom en dat is iets waar ik heel hard aan moet gaan werken! Qua werk ben ik heel veel onder de mensen, ik denk niet dat ik daar de feeling met andere mensen mis. Maar misschien mis ik wel de feeling met mezelf?
zondag 7 februari 2010 om 02:10
[quote]Summerdance schreef op 06 februari 2010 @ 12:56:
Sneez, misschien een gekke vraag, maar weet je waar dat vandaan komt?
Dat je moeilijk kunnen openstellen voor mensen?
Dat is natuurlijk helemaal geen gekke vraag, een hele goeie juist. En ik zou willen dat ik er een helder antwoord op had. Ik ben altijd al wel een stille geweest, een denker, een dromer. Niet bepaald impulsief, altijd wikken en wegen. Ik kan op zich best aan mensen in mijn omgeving vertellen wat me bezig houdt, maar mensen (en dan vooral mannen) echt dichtbij laten komen? Nee, ik lijk het niet te durven. Blijkbaar een angst om de controle te verliezen? Ik zal ook niet zo snel op onbekenden afstappen. Ik denk dat ik me teveel bezig houdt met wat een ander van me vindt. Ik ga verder nadenken over je vraag, Sum. Ik denk eigenlijk dat ik heel erg de behoefte heb om er verder achter te komen wie nu de echte Sneeze is. Wie ben ik, wat zijn mijn drijfveren? Waarom doe ik de dingen zoals ik ze doe (of doe ik de dingen juist niet?)
Sneez, misschien een gekke vraag, maar weet je waar dat vandaan komt?
Dat je moeilijk kunnen openstellen voor mensen?
Dat is natuurlijk helemaal geen gekke vraag, een hele goeie juist. En ik zou willen dat ik er een helder antwoord op had. Ik ben altijd al wel een stille geweest, een denker, een dromer. Niet bepaald impulsief, altijd wikken en wegen. Ik kan op zich best aan mensen in mijn omgeving vertellen wat me bezig houdt, maar mensen (en dan vooral mannen) echt dichtbij laten komen? Nee, ik lijk het niet te durven. Blijkbaar een angst om de controle te verliezen? Ik zal ook niet zo snel op onbekenden afstappen. Ik denk dat ik me teveel bezig houdt met wat een ander van me vindt. Ik ga verder nadenken over je vraag, Sum. Ik denk eigenlijk dat ik heel erg de behoefte heb om er verder achter te komen wie nu de echte Sneeze is. Wie ben ik, wat zijn mijn drijfveren? Waarom doe ik de dingen zoals ik ze doe (of doe ik de dingen juist niet?)
zondag 7 februari 2010 om 02:19
[quote]Summerdance schreef op 06 februari 2010 @ 19:06:
Das wel vreemd zit ik me nu net te bedenken
Ik ben wel degelijk afhankelijk van mensen...
Mijn vrienden, mijn vriendinnen, mijn ouders, mijn zus
Zonder deze mensen zou ik echt dood en dood ongelukkig zijn
Uiteindelijk hebben we toch allemaal mensen om ons heen nodig, natuurlijk zijn we tot op zekere hoogte afhankelijk van de mensen van wie we houden. Ik denk ook niet dat dat verkeerd is, in tegendeel zelfs...
Das wel vreemd zit ik me nu net te bedenken
Ik ben wel degelijk afhankelijk van mensen...
Mijn vrienden, mijn vriendinnen, mijn ouders, mijn zus
Zonder deze mensen zou ik echt dood en dood ongelukkig zijn
Uiteindelijk hebben we toch allemaal mensen om ons heen nodig, natuurlijk zijn we tot op zekere hoogte afhankelijk van de mensen van wie we houden. Ik denk ook niet dat dat verkeerd is, in tegendeel zelfs...
zondag 7 februari 2010 om 11:01
Goeiiiiiiiesmorgens!
Sneeze, waarom zou het makkelijker zijn om jezelf te accepteren als je weet wie de echte Sneeze is?
En, natuurlijk kun je jezelf altijd beter leren kennen, maar ik denk dat je voldoende zelfinzicht hebt om allang te weten wie je bent.
Acceptatie gaat juist over tevreden zijn met hoe je bent, niet hoe je wordt.
Sneeze, waarom zou het makkelijker zijn om jezelf te accepteren als je weet wie de echte Sneeze is?
En, natuurlijk kun je jezelf altijd beter leren kennen, maar ik denk dat je voldoende zelfinzicht hebt om allang te weten wie je bent.
Acceptatie gaat juist over tevreden zijn met hoe je bent, niet hoe je wordt.
zondag 7 februari 2010 om 13:18
quote:sneezeweasel schreef op 07 februari 2010 @ 01:37:
[...]
Ik denk dat het voor een groot deel te maken heeft met zelfacceptatie Pom en dat is iets waar ik heel hard aan moet gaan werken! Qua werk ben ik heel veel onder de mensen, ik denk niet dat ik daar de feeling met andere mensen mis. Maar misschien mis ik wel de feeling met mezelf?
Als jij de feeling met mensen op je werk hebt, dan heb je ook feeling met jezelf. Ik denk dat je daar niet over hoeft te twijfelen. Ik kan mij wel voorstellen met de rage van tegenwoordig als, "weet wat je drijft", "wat is je passie", "weet wie je bent", etc. dat je dingen wilt verklaren.
Ik merk dat ik daar ook geen weet van heb, zie het voorbeeld met dat sollicitatiegesprek. Ik ben dit weekend zo ontzettend hard mee bezig geweest en ik kan het niet verklaren! In mijn werk neem ik de beslissingen intuïtief. Echt, ik heb de meest vreemde combinatie van contracten/afspraken afgesloten. Waar het vandaan komt? I don't know, maar het werkt wel. En als ik nu bedenkt wat mij drijft, dan is een combinatie van gebruik maken van mijn creativiteit, toch wel willen weten wat mensen beweegt, oplossingsgericht en dienstverlenend willen zijn. Daarin zoek ik blijkbaar mijn uitdaging. Maar waar dit nou vandaan komt, wat dit over mij zegt of door welke trauma's ik zo geworden ben? Geen flauw idee!!! Het verklaart hoogstens waarom ik zo gek ben op raadsels.
[...]
Ik denk dat het voor een groot deel te maken heeft met zelfacceptatie Pom en dat is iets waar ik heel hard aan moet gaan werken! Qua werk ben ik heel veel onder de mensen, ik denk niet dat ik daar de feeling met andere mensen mis. Maar misschien mis ik wel de feeling met mezelf?
Als jij de feeling met mensen op je werk hebt, dan heb je ook feeling met jezelf. Ik denk dat je daar niet over hoeft te twijfelen. Ik kan mij wel voorstellen met de rage van tegenwoordig als, "weet wat je drijft", "wat is je passie", "weet wie je bent", etc. dat je dingen wilt verklaren.
Ik merk dat ik daar ook geen weet van heb, zie het voorbeeld met dat sollicitatiegesprek. Ik ben dit weekend zo ontzettend hard mee bezig geweest en ik kan het niet verklaren! In mijn werk neem ik de beslissingen intuïtief. Echt, ik heb de meest vreemde combinatie van contracten/afspraken afgesloten. Waar het vandaan komt? I don't know, maar het werkt wel. En als ik nu bedenkt wat mij drijft, dan is een combinatie van gebruik maken van mijn creativiteit, toch wel willen weten wat mensen beweegt, oplossingsgericht en dienstverlenend willen zijn. Daarin zoek ik blijkbaar mijn uitdaging. Maar waar dit nou vandaan komt, wat dit over mij zegt of door welke trauma's ik zo geworden ben? Geen flauw idee!!! Het verklaart hoogstens waarom ik zo gek ben op raadsels.
zondag 7 februari 2010 om 21:18
quote:sneezeweasel schreef op 07 februari 2010 @ 02:10:
[quote]Summerdance schreef op 06 februari 2010 @ 12:56:
Dat is natuurlijk helemaal geen gekke vraag, een hele goeie juist. En ik zou willen dat ik er een helder antwoord op had. Ik ben altijd al wel een stille geweest, een denker, een dromer. Niet bepaald impulsief, altijd wikken en wegen. Ik kan op zich best aan mensen in mijn omgeving vertellen wat me bezig houdt, maar mensen (en dan vooral mannen) echt dichtbij laten komen? Nee, ik lijk het niet te durven. Blijkbaar een angst om de controle te verliezen? Ik zal ook niet zo snel op onbekenden afstappen. Ik denk dat ik me teveel bezig houdt met wat een ander van me vindt. Ik ga verder nadenken over je vraag, Sum. Ik denk eigenlijk dat ik heel erg de behoefte heb om er verder achter te komen wie nu de echte Sneeze is. Wie ben ik, wat zijn mijn drijfveren? Waarom doe ik de dingen zoals ik ze doe (of doe ik de dingen juist niet?)
Hier wil ik dan wel even op inhaken
Welke controle ga je verliezen dan op het moment dat je iemand dichtbij laat komen?
Wat zouden mensen later tegen je kunnen gebruiken?
Want het lijkt alsof je daar bang voor bent.
Jij bent zo'n ontzettend mooi mens, maar misschien, en ik zeg heel duidelijk misschien, heb je zo'n hoge muur opgetrokken dat er niemand bij je in de buurt kan komen.
Doordat die muur zo hoog is zullen er heel veel mensen op voorhand al denken, poeh hè, ik zie daar wel een leuk mens maar die muur daar kan ik echt niet overheen.
Jij zou dat kunnen zien als bijvoorbeeld desinteresse maar dat is het niet.
Ik kan alleen maar spiegelen aan mezelf
Ik ben redelijk benaderbaar, ik klets nog met een lantarenpaal
Maar, ik vind het ook leuk om met mensen te kletsen.
Maar lang niet al die mensen komen bij mijn hartje
Maar ze zien wel allemaal mijn echte ik
Druk enthousiast en open..
Maar mensen kunnen mij daar niet mee raken
Omdat ik niets heb om me voor te schamen.
En weet je, het doet er niet toe wat een ander van me vind
Ik moet mezelf in de spiegel kunnen aankijken diezelfde avond
En al vinden de personen waar ik mee gesproken heb me een tut hola....jammer dan!
ben eigenlijk wel benieuwd, heb je nog nagedacht over wat je drijfveren zijn, waarom je dingen doet, of juist niet doet?
[quote]Summerdance schreef op 06 februari 2010 @ 12:56:
Dat is natuurlijk helemaal geen gekke vraag, een hele goeie juist. En ik zou willen dat ik er een helder antwoord op had. Ik ben altijd al wel een stille geweest, een denker, een dromer. Niet bepaald impulsief, altijd wikken en wegen. Ik kan op zich best aan mensen in mijn omgeving vertellen wat me bezig houdt, maar mensen (en dan vooral mannen) echt dichtbij laten komen? Nee, ik lijk het niet te durven. Blijkbaar een angst om de controle te verliezen? Ik zal ook niet zo snel op onbekenden afstappen. Ik denk dat ik me teveel bezig houdt met wat een ander van me vindt. Ik ga verder nadenken over je vraag, Sum. Ik denk eigenlijk dat ik heel erg de behoefte heb om er verder achter te komen wie nu de echte Sneeze is. Wie ben ik, wat zijn mijn drijfveren? Waarom doe ik de dingen zoals ik ze doe (of doe ik de dingen juist niet?)
Hier wil ik dan wel even op inhaken
Welke controle ga je verliezen dan op het moment dat je iemand dichtbij laat komen?
Wat zouden mensen later tegen je kunnen gebruiken?
Want het lijkt alsof je daar bang voor bent.
Jij bent zo'n ontzettend mooi mens, maar misschien, en ik zeg heel duidelijk misschien, heb je zo'n hoge muur opgetrokken dat er niemand bij je in de buurt kan komen.
Doordat die muur zo hoog is zullen er heel veel mensen op voorhand al denken, poeh hè, ik zie daar wel een leuk mens maar die muur daar kan ik echt niet overheen.
Jij zou dat kunnen zien als bijvoorbeeld desinteresse maar dat is het niet.
Ik kan alleen maar spiegelen aan mezelf
Ik ben redelijk benaderbaar, ik klets nog met een lantarenpaal
Maar, ik vind het ook leuk om met mensen te kletsen.
Maar lang niet al die mensen komen bij mijn hartje
Maar ze zien wel allemaal mijn echte ik
Druk enthousiast en open..
Maar mensen kunnen mij daar niet mee raken
Omdat ik niets heb om me voor te schamen.
En weet je, het doet er niet toe wat een ander van me vind
Ik moet mezelf in de spiegel kunnen aankijken diezelfde avond
En al vinden de personen waar ik mee gesproken heb me een tut hola....jammer dan!
ben eigenlijk wel benieuwd, heb je nog nagedacht over wat je drijfveren zijn, waarom je dingen doet, of juist niet doet?
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
zondag 7 februari 2010 om 22:47
Meiden, ik vind het moeilijk om me hier in jullie posts te mengen. Ik herken er wel een aantal zaken in.
Eigenlijk denk ik dat iedereen zich wel eens afvraagt wat 'men' van haar/hem vindt. We hebben allemaal onzekere kanten.
(ik zit me niet voor niks alvast in te dekken tegen Sum door te zeggen dat ik in het echt heeel saai ben, bijvoorbeeld )
Alleen de vraag wat ik nou wil in dit leven is voor mij niet zo heel ingewikkeld als voor sommigen van jullie.
De drijfveren zijn hier behoorlijk in beslag genomen door het gezin. Ik ben volgens mij de enige op dit topic die kinderen heeft, toch?
Vragen jullie je nou vooral af wat je zoekt in een partner en wat je die partner zelf te bieden hebt?
Of wat je gelukkig maakt?
Eigenlijk denk ik dat iedereen zich wel eens afvraagt wat 'men' van haar/hem vindt. We hebben allemaal onzekere kanten.
(ik zit me niet voor niks alvast in te dekken tegen Sum door te zeggen dat ik in het echt heeel saai ben, bijvoorbeeld )
Alleen de vraag wat ik nou wil in dit leven is voor mij niet zo heel ingewikkeld als voor sommigen van jullie.
De drijfveren zijn hier behoorlijk in beslag genomen door het gezin. Ik ben volgens mij de enige op dit topic die kinderen heeft, toch?
Vragen jullie je nou vooral af wat je zoekt in een partner en wat je die partner zelf te bieden hebt?
Of wat je gelukkig maakt?
zondag 7 februari 2010 om 22:51
Hee Char, hoe is het ermee meid?
Madhe heeft ook kinderen hoor!
En eehhh... ik heb besloten mezelf even niets af te vragen.
Door al dat nadenken en gepraat erover raak ik de kluts kwijt.
Ik ga even terug naar gewoon regelmatig leven en goed voor mezelf zorgen (op alle manieren), want ik weet dat dat eigenlijk altijd leidt tot de meeste en beste inzichten.
Madhe heeft ook kinderen hoor!
En eehhh... ik heb besloten mezelf even niets af te vragen.
Door al dat nadenken en gepraat erover raak ik de kluts kwijt.
Ik ga even terug naar gewoon regelmatig leven en goed voor mezelf zorgen (op alle manieren), want ik weet dat dat eigenlijk altijd leidt tot de meeste en beste inzichten.
zondag 7 februari 2010 om 22:59
Ik weet wel zeker dat ik een muur om me heen heb. Ik kan best praatjes maken met mensen, maar zodra t echt persoonlijk wordt kan/zal ik wel vluchtgedrag laten zien. En ik denk dan ook dat ik wel degelijk iets kan uitstralen richting een ander, in de zin van kom maar niet te dichtbij, want dan sluit ik me af.
Ik lees jouw zin Sum: omdat ik niets heb om me voor te schamen... En daar zit denk ik mijn probleem, ik ervaar wel een gevoel van schaamte omdat ik bepaalde dingen niet heb meegemaakt. En ik het me dan dus WEL aantrek wat een ander daar van vindt. En eigenlijk zou t niet moeten boeien, maar die knop zet ik niet zomaar om. Wat betreft de schaamte, dan kom ik toch weer uit op zelfacceptatie...
Tja die drijfveren blijf ik lastig vinden. Ik heb t idee dat ik teveel doe op de automatische piloot, me te weinig bewust ben van waarom ik dingen op een bepaalde manier doe.
Ik lees jouw zin Sum: omdat ik niets heb om me voor te schamen... En daar zit denk ik mijn probleem, ik ervaar wel een gevoel van schaamte omdat ik bepaalde dingen niet heb meegemaakt. En ik het me dan dus WEL aantrek wat een ander daar van vindt. En eigenlijk zou t niet moeten boeien, maar die knop zet ik niet zomaar om. Wat betreft de schaamte, dan kom ik toch weer uit op zelfacceptatie...
Tja die drijfveren blijf ik lastig vinden. Ik heb t idee dat ik teveel doe op de automatische piloot, me te weinig bewust ben van waarom ik dingen op een bepaalde manier doe.
zondag 7 februari 2010 om 23:02
