Relaties
alle pijlers
Autisme
zaterdag 30 januari 2010 om 18:38
Hallo k ben maikel en ben 16 jaar. ik heb pdd-nos. maar dat is juist het probleem.
ik had anderhalf jaar met mijn vriendin en toen k haar had leren kennen had ik meteen gezegd dat ik een vorm van autisme had pdd-nos dus. ze ging er opzich goed mee om af en toe begreep ze me moeilijk maar dat begreep ik. alles ging voor de rest goed tot en met vandaag.
ze zei: ik heb nooit met je gewild omdat je zo'n kanker autist ben en ik wil een normale jongen geen autist die dom zijn en afhankelijk van ander zijn net als jij. ik voeld heel veel voor haar ik d8 dat we voor altyd samen zoude blijven en dat ze me autisme nie erg vond.
ik ben nu heel erg gekwetst en heb geen vertrouwe meer in meiden omdak bang ben dat ze me weer pijn doen en het weer uitmaken door me autisme. ik weet nu nie meer wat ik moet doen..... wilt 1 van jullie mij misschien wat tips geven??
alvast hartstikke bedankt!!!!
ik had anderhalf jaar met mijn vriendin en toen k haar had leren kennen had ik meteen gezegd dat ik een vorm van autisme had pdd-nos dus. ze ging er opzich goed mee om af en toe begreep ze me moeilijk maar dat begreep ik. alles ging voor de rest goed tot en met vandaag.
ze zei: ik heb nooit met je gewild omdat je zo'n kanker autist ben en ik wil een normale jongen geen autist die dom zijn en afhankelijk van ander zijn net als jij. ik voeld heel veel voor haar ik d8 dat we voor altyd samen zoude blijven en dat ze me autisme nie erg vond.
ik ben nu heel erg gekwetst en heb geen vertrouwe meer in meiden omdak bang ben dat ze me weer pijn doen en het weer uitmaken door me autisme. ik weet nu nie meer wat ik moet doen..... wilt 1 van jullie mij misschien wat tips geven??
alvast hartstikke bedankt!!!!
donderdag 4 februari 2010 om 21:44
Ik denk dat veel mensen een beeld hebben van wat autisme inhoudt (en dat dat vaak aan adhd ('hyperactiviteit') wordt gekoppeld), maar dat beeld hoeft helemaal niet te kloppen met de werkelijkheid, alleen al omdat het bij ieder individu anders tot uiting kan komen en er veel gradaties in zijn.
Vroegtijdige onderkenning lijkt me heel belangrijk. Mijn ex kreeg de diagnose toen hij 16 was en bij veel mensen is dat nog later. Zijn ouders hadden destijds geen idee wat ze met hem aanmoesten (maar vlgs mij na de diagnose ook niet). Het was wrs prettig geweest als hun zoon eerder een 'etiket' en een gebruiksaanwijzing had gekregen al is dat geen garantie op een succesvolle behandeling en/of acceptatie door de persoon zelf en zijn omgeving.
Uit de reacties hier begrijp ik dat veel mensen het heel vervelend vinden als ze een bepaald etiket opgeplakt krijgen, en dat is begrijpelijk.
Hans, je schrijft dat je je eerder op je gemak voelt nu je weet dat mensen je accepteren. Ik denk dat ook zelfacceptatie een rol speelt of heb ik het mis? Mijn ex 'vocht' tegen zijn beperkingen, hij schaamde zich er voor en dacht dat anderen aan hem konden zien wat hij had. Hij voelde zich beslist niet op z'n gemak op feestjes.
Vroegtijdige onderkenning lijkt me heel belangrijk. Mijn ex kreeg de diagnose toen hij 16 was en bij veel mensen is dat nog later. Zijn ouders hadden destijds geen idee wat ze met hem aanmoesten (maar vlgs mij na de diagnose ook niet). Het was wrs prettig geweest als hun zoon eerder een 'etiket' en een gebruiksaanwijzing had gekregen al is dat geen garantie op een succesvolle behandeling en/of acceptatie door de persoon zelf en zijn omgeving.
Uit de reacties hier begrijp ik dat veel mensen het heel vervelend vinden als ze een bepaald etiket opgeplakt krijgen, en dat is begrijpelijk.
Hans, je schrijft dat je je eerder op je gemak voelt nu je weet dat mensen je accepteren. Ik denk dat ook zelfacceptatie een rol speelt of heb ik het mis? Mijn ex 'vocht' tegen zijn beperkingen, hij schaamde zich er voor en dacht dat anderen aan hem konden zien wat hij had. Hij voelde zich beslist niet op z'n gemak op feestjes.
donderdag 4 februari 2010 om 22:27
quote:wereldmeid schreef op 04 februari 2010 @ 21:44:
Hans, je schrijft dat je je eerder op je gemak voelt nu je weet dat mensen je accepteren. Ik denk dat ook zelfacceptatie een rol speelt of heb ik het mis? Mijn ex 'vocht' tegen zijn beperkingen, hij schaamde zich er voor en dacht dat anderen aan hem konden zien wat hij had. Hij voelde zich beslist niet op z'n gemak op feestjes.Zelfacceptatie zou ook een rol kunnen spelen. Iemand die zichzelf waardeert voelt zich op zijn gemak en straalt dat ook uit. Zoiets wordt voornamelijk gezegd tegen mensen die kampen met verlegenheid.
Hans, je schrijft dat je je eerder op je gemak voelt nu je weet dat mensen je accepteren. Ik denk dat ook zelfacceptatie een rol speelt of heb ik het mis? Mijn ex 'vocht' tegen zijn beperkingen, hij schaamde zich er voor en dacht dat anderen aan hem konden zien wat hij had. Hij voelde zich beslist niet op z'n gemak op feestjes.Zelfacceptatie zou ook een rol kunnen spelen. Iemand die zichzelf waardeert voelt zich op zijn gemak en straalt dat ook uit. Zoiets wordt voornamelijk gezegd tegen mensen die kampen met verlegenheid.
World of Warcraft: Legion
dinsdag 9 februari 2010 om 13:46
quote:jamesblond schreef op 31 januari 2010 @ 13:04:
Bij dezen een mailadres om vol te spammen met autisme en pdd-nos gerelateerde praatbehoeften:
autists_united@hotmail.com
Misschien handig om via dit adres gegevens uit te wisselen om in contact te komen met elkaar.
Leef je uit Ik heb je gemaild.
Bij dezen een mailadres om vol te spammen met autisme en pdd-nos gerelateerde praatbehoeften:
autists_united@hotmail.com
Misschien handig om via dit adres gegevens uit te wisselen om in contact te komen met elkaar.
Leef je uit Ik heb je gemaild.
Liever elitair dan een pauper!
dinsdag 9 februari 2010 om 17:33
Bij mij is er sinds een jaar ook de diagnose van PDD-NOS gesteld. De meeste mensen weten het ook niet, ze denken hooguit dat ik verlegen ben omdat ik moeilijk oogcontact maak....
en soms twijfel ik er zelf ook wel aan, ik vind het een vreemd idee dat er nou ineens zo'n etiketje op me geplakt zit.
Ik heb trouwens ook wel eens gehoord dat als iedereen in Nederland zich zou laten testen, dat 10% van de mensen wel iets autistisch in zich zouden hebben. Maar ja, lang niet iedereen doet zo'n test, dus waarschijnlijk zijn er ook een hoop verborgen autisten!
en soms twijfel ik er zelf ook wel aan, ik vind het een vreemd idee dat er nou ineens zo'n etiketje op me geplakt zit.
Ik heb trouwens ook wel eens gehoord dat als iedereen in Nederland zich zou laten testen, dat 10% van de mensen wel iets autistisch in zich zouden hebben. Maar ja, lang niet iedereen doet zo'n test, dus waarschijnlijk zijn er ook een hoop verborgen autisten!
Niets is zeker en zelfs dat niet
dinsdag 9 februari 2010 om 19:03
quote:wereldmeid schreef op 04 februari 2010 @ 21:44:
Ik denk dat veel mensen een beeld hebben van wat autisme inhoudt (en dat dat vaak aan adhd ('hyperactiviteit') wordt gekoppeld), maar dat beeld hoeft helemaal niet te kloppen met de werkelijkheid, alleen al omdat het bij ieder individu anders tot uiting kan komen en er veel gradaties in zijn.Ik weet niet of het zo is dat het vaak aan hyperactiviteit wordt gekoppeld, maar ik denk dat veel mensen inderdaad een bepaald beeld hebben van autisme. Het is gewoon ontzettend moeilijk om je voor te stellen wat er in het hoofd van een autist omgaat. Het kan bijvoorbeeld zo zijn dat iemand met dezelfde intelligentie als jij, of hoger, toch een baan ver onder dat niveau heeft omdat hij/zij autisme heeft, of daarom niet op zichzelf kan wonen. Iedereen kent wel een paar superdebielen die het wel lukt om deze dingen te doen die een autist met veel hogere intelligentie niet kan. En dat is gewoon heel erg moeilijk te begrijpen. Net als op het sociale vlak. Men zegt dat autisten heel letterlijk en rationeel zijn, maar voor mensen zonder autisme is inlevingsvermogen of begrip ook een rationele kunst. Het gaat om het inschatten van gevoelens van een ander, maar dit heeft niet met je eigen gevoel te maken, het is een rationele schatting omdat je niet voelt wat een ander voelt. Je zou juist verwachten dat een autist daar dan veel beter in is, het positieve onderscheiden van het negatieve. Enfin, ik snap het ook nog steeds niet. In een ander topic heb ik wel geleerd over bepaalde prikkels, maar wat er nu precies voor zorgt dat je zoveel ogenschijnlijk simpele dingen niet kan, daar ben ik nog niet achter. Er werd me toen een boek aangeraden maar toen ik me daarin verdiepte bleek dat te gaan over een soort Rain Man-achtige autist.
Ik denk dat veel mensen een beeld hebben van wat autisme inhoudt (en dat dat vaak aan adhd ('hyperactiviteit') wordt gekoppeld), maar dat beeld hoeft helemaal niet te kloppen met de werkelijkheid, alleen al omdat het bij ieder individu anders tot uiting kan komen en er veel gradaties in zijn.Ik weet niet of het zo is dat het vaak aan hyperactiviteit wordt gekoppeld, maar ik denk dat veel mensen inderdaad een bepaald beeld hebben van autisme. Het is gewoon ontzettend moeilijk om je voor te stellen wat er in het hoofd van een autist omgaat. Het kan bijvoorbeeld zo zijn dat iemand met dezelfde intelligentie als jij, of hoger, toch een baan ver onder dat niveau heeft omdat hij/zij autisme heeft, of daarom niet op zichzelf kan wonen. Iedereen kent wel een paar superdebielen die het wel lukt om deze dingen te doen die een autist met veel hogere intelligentie niet kan. En dat is gewoon heel erg moeilijk te begrijpen. Net als op het sociale vlak. Men zegt dat autisten heel letterlijk en rationeel zijn, maar voor mensen zonder autisme is inlevingsvermogen of begrip ook een rationele kunst. Het gaat om het inschatten van gevoelens van een ander, maar dit heeft niet met je eigen gevoel te maken, het is een rationele schatting omdat je niet voelt wat een ander voelt. Je zou juist verwachten dat een autist daar dan veel beter in is, het positieve onderscheiden van het negatieve. Enfin, ik snap het ook nog steeds niet. In een ander topic heb ik wel geleerd over bepaalde prikkels, maar wat er nu precies voor zorgt dat je zoveel ogenschijnlijk simpele dingen niet kan, daar ben ik nog niet achter. Er werd me toen een boek aangeraden maar toen ik me daarin verdiepte bleek dat te gaan over een soort Rain Man-achtige autist.
woensdag 10 februari 2010 om 10:27
quote:Puikeltje schreef op 09 februari 2010 @ 19:03:
Ik weet niet of het zo is dat het vaak aan hyperactiviteit wordt gekoppeld, maar ik denk dat veel mensen inderdaad een bepaald beeld hebben van autisme. Het is gewoon ontzettend moeilijk om je voor te stellen wat er in het hoofd van een autist omgaat.
Het kost me soms ook moeite om me voor te stellen wat er in de hoofden van andere autisten omgaat. Het verschil in beredeneren tussen mij en andere autisten is misschien wel even groot als het verschil tussen mij en niet-autisten, de zogeheten NT-ers.
quote:Het kan bijvoorbeeld zo zijn dat iemand met dezelfde intelligentie als jij, of hoger, toch een baan ver onder dat niveau heeft omdat hij/zij autisme heeft, of daarom niet op zichzelf kan wonen. Iedereen kent wel een paar superdebielen die het wel lukt om deze dingen te doen die een autist met veel hogere intelligentie niet kan. En dat is gewoon heel erg moeilijk te begrijpen.
Ik heb ooit een baan gehad die bij mijn niveau paste, namelijk die van programmeur bij een automatiseringsbedrijf. Wat het programmeren betreft kon ik die baan aan, maar door autisme week ik te veel van het team af, en werd ik na 2 maand ontslagen. Zonder autisme, dus met meer sociale vaardigheden, had ik een langere tijd bij dat bedrijf gewerkt. Misschien, als ik toen dezelfde sociale vaardigheden had als ik nu heb, was ik misschien ook niet ontslagen. Het feit dat ik een baan onder mijn niveau heb, komt door de eisen die bedrijven stellen, en waaraan de meeste autisten niet voldoen.
quote:Net als op het sociale vlak. Men zegt dat autisten heel letterlijk en rationeel zijn, maar voor mensen zonder autisme is inlevingsvermogen of begrip ook een rationele kunst. Het gaat om het inschatten van gevoelens van een ander, maar dit heeft niet met je eigen gevoel te maken, het is een rationele schatting omdat je niet voelt wat een ander voelt.
Ik kan hooguit uitleggen hoe sociaal zijn bij mij werkt. Ik kan niet gevoelsmatig aanvoelen (zoals een niet-autist dat doet), hoe een ander zich voelt bij een gegeven situatie. Ik moet dat dus beredeneren, en in sommige gevallen ben ik net zo sociaal als de meeste anderen, en soms zelfs socialer. Ik probeer een voorstelling te maken van datgene wat een ander mij vertelt, en waarbij ik me probeer voor te stellen dat ik die ander ben. Mijn intelligentie, mijn verleden (zover het verleden van mijn gesprekspartner overeenkomt met die van mijzelf) en mijn beelddenken helpt mij daarbij.
quote:Je zou juist verwachten dat een autist daar dan veel beter in is, het positieve onderscheiden van het negatieve.
Ik heb er zelf ook weinig inzicht in. Waarom lukt het mij, een autist, dingen die andere autisten niet lukken. Ik heb op het autistenforum gepraat over social talk en praten over koetjes en kalfjes om te kijken hoe het met je gesprekspartner klikt. Ik krijg dan als antwoord, dat het voor hen alleen zin heeft om een gesprek te hebben over een specifiek onderwerp. Koetjes en kalfjes heeft voor hen geen concreet doel, dus daarover wordt niet gepraat. Ik zag het nut daarvan ook niet in, tot enkele jaren geleden.
quote:Enfin, ik snap het ook nog steeds niet. In een ander topic heb ik wel geleerd over bepaalde prikkels, maar wat er nu precies voor zorgt dat je zoveel ogenschijnlijk simpele dingen niet kan, daar ben ik nog niet achter. Er werd me toen een boek aangeraden maar toen ik me daarin verdiepte bleek dat te gaan over een soort Rain Man-achtige autist.Wat prikkels betreft, er lijkt onderscheid te zijn tussen de autisten onderling. Mijn medebewoner bijvoorbeeld wordt overprikkeld als hij op een drukke zaterdagmiddag door Enschede loopt. Ikzelf word daar niet overprikkeld van. Ik kan me afsluiten, aangezien het voor mij niet van belang is wat elke voorbijganger in mijn buurt doe. Het enige wat ik in mijn gedachte heb, is wat ik wil: naar de supermarkt voor maaltijden, naar Mediamarkt voor informatie over Tomtom, of een nieuw objectief voor mijn camera, bijv. Ik wordt zelfs niet overprikkeld in een wereldstad als Berlijn of Parijs. Ik word pas overprikkeld als ik door Manhattan in New York loop.
Ik weet niet of het zo is dat het vaak aan hyperactiviteit wordt gekoppeld, maar ik denk dat veel mensen inderdaad een bepaald beeld hebben van autisme. Het is gewoon ontzettend moeilijk om je voor te stellen wat er in het hoofd van een autist omgaat.
Het kost me soms ook moeite om me voor te stellen wat er in de hoofden van andere autisten omgaat. Het verschil in beredeneren tussen mij en andere autisten is misschien wel even groot als het verschil tussen mij en niet-autisten, de zogeheten NT-ers.
quote:Het kan bijvoorbeeld zo zijn dat iemand met dezelfde intelligentie als jij, of hoger, toch een baan ver onder dat niveau heeft omdat hij/zij autisme heeft, of daarom niet op zichzelf kan wonen. Iedereen kent wel een paar superdebielen die het wel lukt om deze dingen te doen die een autist met veel hogere intelligentie niet kan. En dat is gewoon heel erg moeilijk te begrijpen.
Ik heb ooit een baan gehad die bij mijn niveau paste, namelijk die van programmeur bij een automatiseringsbedrijf. Wat het programmeren betreft kon ik die baan aan, maar door autisme week ik te veel van het team af, en werd ik na 2 maand ontslagen. Zonder autisme, dus met meer sociale vaardigheden, had ik een langere tijd bij dat bedrijf gewerkt. Misschien, als ik toen dezelfde sociale vaardigheden had als ik nu heb, was ik misschien ook niet ontslagen. Het feit dat ik een baan onder mijn niveau heb, komt door de eisen die bedrijven stellen, en waaraan de meeste autisten niet voldoen.
quote:Net als op het sociale vlak. Men zegt dat autisten heel letterlijk en rationeel zijn, maar voor mensen zonder autisme is inlevingsvermogen of begrip ook een rationele kunst. Het gaat om het inschatten van gevoelens van een ander, maar dit heeft niet met je eigen gevoel te maken, het is een rationele schatting omdat je niet voelt wat een ander voelt.
Ik kan hooguit uitleggen hoe sociaal zijn bij mij werkt. Ik kan niet gevoelsmatig aanvoelen (zoals een niet-autist dat doet), hoe een ander zich voelt bij een gegeven situatie. Ik moet dat dus beredeneren, en in sommige gevallen ben ik net zo sociaal als de meeste anderen, en soms zelfs socialer. Ik probeer een voorstelling te maken van datgene wat een ander mij vertelt, en waarbij ik me probeer voor te stellen dat ik die ander ben. Mijn intelligentie, mijn verleden (zover het verleden van mijn gesprekspartner overeenkomt met die van mijzelf) en mijn beelddenken helpt mij daarbij.
quote:Je zou juist verwachten dat een autist daar dan veel beter in is, het positieve onderscheiden van het negatieve.
Ik heb er zelf ook weinig inzicht in. Waarom lukt het mij, een autist, dingen die andere autisten niet lukken. Ik heb op het autistenforum gepraat over social talk en praten over koetjes en kalfjes om te kijken hoe het met je gesprekspartner klikt. Ik krijg dan als antwoord, dat het voor hen alleen zin heeft om een gesprek te hebben over een specifiek onderwerp. Koetjes en kalfjes heeft voor hen geen concreet doel, dus daarover wordt niet gepraat. Ik zag het nut daarvan ook niet in, tot enkele jaren geleden.
quote:Enfin, ik snap het ook nog steeds niet. In een ander topic heb ik wel geleerd over bepaalde prikkels, maar wat er nu precies voor zorgt dat je zoveel ogenschijnlijk simpele dingen niet kan, daar ben ik nog niet achter. Er werd me toen een boek aangeraden maar toen ik me daarin verdiepte bleek dat te gaan over een soort Rain Man-achtige autist.Wat prikkels betreft, er lijkt onderscheid te zijn tussen de autisten onderling. Mijn medebewoner bijvoorbeeld wordt overprikkeld als hij op een drukke zaterdagmiddag door Enschede loopt. Ikzelf word daar niet overprikkeld van. Ik kan me afsluiten, aangezien het voor mij niet van belang is wat elke voorbijganger in mijn buurt doe. Het enige wat ik in mijn gedachte heb, is wat ik wil: naar de supermarkt voor maaltijden, naar Mediamarkt voor informatie over Tomtom, of een nieuw objectief voor mijn camera, bijv. Ik wordt zelfs niet overprikkeld in een wereldstad als Berlijn of Parijs. Ik word pas overprikkeld als ik door Manhattan in New York loop.
World of Warcraft: Legion
woensdag 10 februari 2010 om 10:42
De omgang met externe prikkels is voor iedereen, dus ook voor verschillende autisten anders. Ik weet dat ik me niet heel erg op mijn gemak voel in grote groepen mensen, wanneer die dicht opeen gepakt zijn. Bijvoorbeeld festivals in een stad. Die zijn vaak onaangenaam druk - hoge mensen-dichtheid.
Ook heb ik moeite om gesprekken te volgen, wanneer direct om mij heen andere gesprekken gevolgd worden. Ik wordt dan vreslijk afgeleid. Het is niet zo dat ik die andere gesprekken ga volgen, maar het "gekwetter" maakt mijn eigen gesprek onverstaanbaar.
Qua sociale interacties geloof ik dat ik goed kan fuctioneren door aangeleerd gedrag. Echt inzicht hebben in sociale structuren of "regels" heb ik (nog) niet. Ook het aanvoelen van wat mensen willen binnen een gegeven sociale situatie kan ik ook maar moeilijk. Ik heb wel eens bezoek en vergeet doodleuk om mensen wat te eten of te drinken aan te bieden. Ik zelf heb geen zin in een drankje, dus denk ik ook niet aan de ander. Dat is voor mij echt een onwijs beredeneerd proces.
Het nemen van grote beslissingen of plannen van grote dingen (zoals vakantie of verhuizen) kost mij erg veel energie en tijd. Ik wil alle gegevens kunnen overzien om zo een weloverwogen besluit te nemen, waarin alle variabelen zijn meegenomen. Zo hoop ik niet voor onaangename verassingen te komen staan. Dat draait om controle en overzicht. Zonder overzicht voel ik me niet op mijn gemak. Dat schijnt bijzonder autistisch te zijn.
Ook heb ik moeite om gesprekken te volgen, wanneer direct om mij heen andere gesprekken gevolgd worden. Ik wordt dan vreslijk afgeleid. Het is niet zo dat ik die andere gesprekken ga volgen, maar het "gekwetter" maakt mijn eigen gesprek onverstaanbaar.
Qua sociale interacties geloof ik dat ik goed kan fuctioneren door aangeleerd gedrag. Echt inzicht hebben in sociale structuren of "regels" heb ik (nog) niet. Ook het aanvoelen van wat mensen willen binnen een gegeven sociale situatie kan ik ook maar moeilijk. Ik heb wel eens bezoek en vergeet doodleuk om mensen wat te eten of te drinken aan te bieden. Ik zelf heb geen zin in een drankje, dus denk ik ook niet aan de ander. Dat is voor mij echt een onwijs beredeneerd proces.
Het nemen van grote beslissingen of plannen van grote dingen (zoals vakantie of verhuizen) kost mij erg veel energie en tijd. Ik wil alle gegevens kunnen overzien om zo een weloverwogen besluit te nemen, waarin alle variabelen zijn meegenomen. Zo hoop ik niet voor onaangename verassingen te komen staan. Dat draait om controle en overzicht. Zonder overzicht voel ik me niet op mijn gemak. Dat schijnt bijzonder autistisch te zijn.
woensdag 10 februari 2010 om 19:15
Bedankt voor jullie reacties, Hans en Jamesblond.quote:hans66 schreef op 10 februari 2010 @ 10:27:
Het feit dat ik een baan onder mijn niveau heb, komt door de eisen die bedrijven stellen, en waaraan de meeste autisten niet voldoen.
Volgens mij zijn er genoeg banen waarin je niet afgerekend wordt op sociale vaardigheden. Ik drink dagelijks graag een bak koffie met collega’s, maar ik heb genoeg collega’s die de hele dag niet uit hun kantoor komen. En ik ken ook collega's die heel sociaal bezig zijn waarvan ik denk: dat zou je nou niet moeten doen. Ik en mijn collega’s worden afgerekend op prestaties, niet op sociale vaardigheden. Als je bewust bent van een gebrek aan sociale vaardigheden, kun je dan niet gewoon een beroep/baan kiezen waarbij dit niet zo belangrijk is? Dat je niet in een team hoeft te werken, en geen contact hebt met cliënten of klanten? En als ik je nog iets anders mag vragen: jij woonde tot voor kort toch ook onder begeleiding? Wat zorgde er in jouw autisme voor dat dit nodig was?
quote:hans66 schreef op 10 februari 2010 @ 10:27:
Ik kan hooguit uitleggen hoe sociaal zijn bij mij werkt. Ik kan niet gevoelsmatig aanvoelen (zoals een niet-autist dat doet), hoe een ander zich voelt bij een gegeven situatie.
Dat is nou juist wat ik bedoel: een niet-autist kan dit ook niet. Je voelt gewoon nooit wat een ander voelt, niemand kan dat. Het is een rationele schatting, een verwachting.
quote:jamesblond schreef op 10 februari 2010 @ 10:42:
Qua sociale interacties geloof ik dat ik goed kan fuctioneren door aangeleerd gedrag. Echt inzicht hebben in sociale structuren of "regels" heb ik (nog) niet. Ook het aanvoelen van wat mensen willen binnen een gegeven sociale situatie kan ik ook maar moeilijk. Ik heb wel eens bezoek en vergeet doodleuk om mensen wat te eten of te drinken aan te bieden. Ik zelf heb geen zin in een drankje, dus denk ik ook niet aan de ander. Dat is voor mij echt een onwijs beredeneerd proces.
Ik begin te denken dat het helemaal niks te maken heeft met sociale vaardigheden, maar met het leggen van bepaalde verbanden dat niet lukt.
Het feit dat ik een baan onder mijn niveau heb, komt door de eisen die bedrijven stellen, en waaraan de meeste autisten niet voldoen.
Volgens mij zijn er genoeg banen waarin je niet afgerekend wordt op sociale vaardigheden. Ik drink dagelijks graag een bak koffie met collega’s, maar ik heb genoeg collega’s die de hele dag niet uit hun kantoor komen. En ik ken ook collega's die heel sociaal bezig zijn waarvan ik denk: dat zou je nou niet moeten doen. Ik en mijn collega’s worden afgerekend op prestaties, niet op sociale vaardigheden. Als je bewust bent van een gebrek aan sociale vaardigheden, kun je dan niet gewoon een beroep/baan kiezen waarbij dit niet zo belangrijk is? Dat je niet in een team hoeft te werken, en geen contact hebt met cliënten of klanten? En als ik je nog iets anders mag vragen: jij woonde tot voor kort toch ook onder begeleiding? Wat zorgde er in jouw autisme voor dat dit nodig was?
quote:hans66 schreef op 10 februari 2010 @ 10:27:
Ik kan hooguit uitleggen hoe sociaal zijn bij mij werkt. Ik kan niet gevoelsmatig aanvoelen (zoals een niet-autist dat doet), hoe een ander zich voelt bij een gegeven situatie.
Dat is nou juist wat ik bedoel: een niet-autist kan dit ook niet. Je voelt gewoon nooit wat een ander voelt, niemand kan dat. Het is een rationele schatting, een verwachting.
quote:jamesblond schreef op 10 februari 2010 @ 10:42:
Qua sociale interacties geloof ik dat ik goed kan fuctioneren door aangeleerd gedrag. Echt inzicht hebben in sociale structuren of "regels" heb ik (nog) niet. Ook het aanvoelen van wat mensen willen binnen een gegeven sociale situatie kan ik ook maar moeilijk. Ik heb wel eens bezoek en vergeet doodleuk om mensen wat te eten of te drinken aan te bieden. Ik zelf heb geen zin in een drankje, dus denk ik ook niet aan de ander. Dat is voor mij echt een onwijs beredeneerd proces.
Ik begin te denken dat het helemaal niks te maken heeft met sociale vaardigheden, maar met het leggen van bepaalde verbanden dat niet lukt.
donderdag 11 februari 2010 om 12:36
Ik weet het namelijk zo net nog niet... Ik heb (helaas heb ik geen bron bij de hand) eens iets gehoord van een onderzoek waarbij een Asperger een wiskundig en een sociaal probleem op moest lossen. Datzelfde werd een niet-autist ook gevraagd. Bij de Asperger werd hetzelfde deel van de hersenen actief bij het oplossen van de twee problemen. Bij de niet-autist werden er verschillende delen van de hersenen actief.
Een clou van wat iemand wil kan wel uit gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal worden afgeleid. Dat is voor iemand met autisme moeilijk of onmogelijk. Ik heb daar wel enig inzicht in, maar niet zoveel als een niet-autist dat heeft.
Een clou van wat iemand wil kan wel uit gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal worden afgeleid. Dat is voor iemand met autisme moeilijk of onmogelijk. Ik heb daar wel enig inzicht in, maar niet zoveel als een niet-autist dat heeft.
World of Warcraft: Legion
donderdag 11 februari 2010 om 22:34
Ik heb vandaag weer een gesprek gehad met mijn spv-er en het begint me langzaamaan te dagen dat het echt, echt waar is, dat ik pdd/nos heb.
Vind ik nogal wat. Afgezien van depressies, stressgevoeligheid, opvoedingsmoeilijkheden, en nog wat sociaal onvermogen, ging ik er altijd van uit dat ik vrij normaal was. En wat betekent dat dan, als eigenlijk zo'n beetje alles bij jezelf anders werkt dan bij de gemiddelde medemens.
Ik zie auti trekjes in me, nu ik het weet. Stommiteiten ook als dat ik wat met mijn handen ga fladderen als er teveel tegelijk binnenkomt. Ik ga als het allemaal rond komt met oppas en zo in een psycho educatie groep, om erachter te komen wat dat autisme voor me inhoudt (en om te horen hoe anderen al dat soort gedoe ervaren). Vind het het moeilijkste om te geloven dat , terwijl ik de laatste twintig jaar van mijn leven vrij sociaal ben geweest, zij het niet zo volcontinu als de meeste mensen, ik dat sociaal zijn kennelijk op iets heel anders baseer dan de meeste mensen. Dat het niet meer dan een kunstje is (maar is het dan meer dan een kunstje voor 'gewone' mensen?)
Vind ik nogal wat. Afgezien van depressies, stressgevoeligheid, opvoedingsmoeilijkheden, en nog wat sociaal onvermogen, ging ik er altijd van uit dat ik vrij normaal was. En wat betekent dat dan, als eigenlijk zo'n beetje alles bij jezelf anders werkt dan bij de gemiddelde medemens.
Ik zie auti trekjes in me, nu ik het weet. Stommiteiten ook als dat ik wat met mijn handen ga fladderen als er teveel tegelijk binnenkomt. Ik ga als het allemaal rond komt met oppas en zo in een psycho educatie groep, om erachter te komen wat dat autisme voor me inhoudt (en om te horen hoe anderen al dat soort gedoe ervaren). Vind het het moeilijkste om te geloven dat , terwijl ik de laatste twintig jaar van mijn leven vrij sociaal ben geweest, zij het niet zo volcontinu als de meeste mensen, ik dat sociaal zijn kennelijk op iets heel anders baseer dan de meeste mensen. Dat het niet meer dan een kunstje is (maar is het dan meer dan een kunstje voor 'gewone' mensen?)
donderdag 11 februari 2010 om 22:45
quote:mamzelle schreef op 11 februari 2010 @ 22:34:
Ik heb vandaag weer een gesprek gehad met mijn spv-er en het begint me langzaamaan te dagen dat het echt, echt waar is, dat ik pdd/nos heb.
Vind ik nogal wat. Afgezien van depressies, stressgevoeligheid, opvoedingsmoeilijkheden, en nog wat sociaal onvermogen, ging ik er altijd van uit dat ik vrij normaal was. En wat betekent dat dan, als eigenlijk zo'n beetje alles bij jezelf anders werkt dan bij de gemiddelde medemens.
Ik zie auti trekjes in me, nu ik het weet. Stommiteiten ook als dat ik wat met mijn handen ga fladderen als er teveel tegelijk binnenkomt. Ik ga als het allemaal rond komt met oppas en zo in een psycho educatie groep, om erachter te komen wat dat autisme voor me inhoudt (en om te horen hoe anderen al dat soort gedoe ervaren). Vind het het moeilijkste om te geloven dat , terwijl ik de laatste twintig jaar van mijn leven vrij sociaal ben geweest, zij het niet zo volcontinu als de meeste mensen, ik dat sociaal zijn kennelijk op iets heel anders baseer dan de meeste mensen. Dat het niet meer dan een kunstje is (maar is het dan meer dan een kunstje voor 'gewone' mensen?)
Lijkt me heftig nieuws. Maar je bent er niets minder waard door hoor! Je bent nog steeds jezelf alleen nu heb je een 'etiket' wat je misschien kan helpen om dingen aan jezelf beter te kunnen begrijpen en er misschien zelfs iets constructiefs mee te doen!
Ik hoop niet dat het je al te onzeker maakt, want dat is echt niet nodig. Ook met een psychiatrische diagnose ben je een heel waardevol persoon, niets meer of minder dan anderen.
En over dat 'kunstje', je zou het zo kunnen bekijken, dat sociaal zijn dat is. Maar het wordt meer dan een 'kunstje' omdat er vaak ook gevoel bij komt kijken, bijv. gevoelens van betrokkenheid, meeleven, of juist afkeer, irritatie. Dat maakt sociaal gedrag meer dan een kunstje denk ik. Of jij het alleen als 'kunstje' hanteert, daar kan ik verder niet over oordelen.
PS misschien is het zinvol je ook nog door iem. anders te laten diagnosticeren? Als een soort second opinion?
Ik heb vandaag weer een gesprek gehad met mijn spv-er en het begint me langzaamaan te dagen dat het echt, echt waar is, dat ik pdd/nos heb.
Vind ik nogal wat. Afgezien van depressies, stressgevoeligheid, opvoedingsmoeilijkheden, en nog wat sociaal onvermogen, ging ik er altijd van uit dat ik vrij normaal was. En wat betekent dat dan, als eigenlijk zo'n beetje alles bij jezelf anders werkt dan bij de gemiddelde medemens.
Ik zie auti trekjes in me, nu ik het weet. Stommiteiten ook als dat ik wat met mijn handen ga fladderen als er teveel tegelijk binnenkomt. Ik ga als het allemaal rond komt met oppas en zo in een psycho educatie groep, om erachter te komen wat dat autisme voor me inhoudt (en om te horen hoe anderen al dat soort gedoe ervaren). Vind het het moeilijkste om te geloven dat , terwijl ik de laatste twintig jaar van mijn leven vrij sociaal ben geweest, zij het niet zo volcontinu als de meeste mensen, ik dat sociaal zijn kennelijk op iets heel anders baseer dan de meeste mensen. Dat het niet meer dan een kunstje is (maar is het dan meer dan een kunstje voor 'gewone' mensen?)
Lijkt me heftig nieuws. Maar je bent er niets minder waard door hoor! Je bent nog steeds jezelf alleen nu heb je een 'etiket' wat je misschien kan helpen om dingen aan jezelf beter te kunnen begrijpen en er misschien zelfs iets constructiefs mee te doen!
Ik hoop niet dat het je al te onzeker maakt, want dat is echt niet nodig. Ook met een psychiatrische diagnose ben je een heel waardevol persoon, niets meer of minder dan anderen.
En over dat 'kunstje', je zou het zo kunnen bekijken, dat sociaal zijn dat is. Maar het wordt meer dan een 'kunstje' omdat er vaak ook gevoel bij komt kijken, bijv. gevoelens van betrokkenheid, meeleven, of juist afkeer, irritatie. Dat maakt sociaal gedrag meer dan een kunstje denk ik. Of jij het alleen als 'kunstje' hanteert, daar kan ik verder niet over oordelen.
PS misschien is het zinvol je ook nog door iem. anders te laten diagnosticeren? Als een soort second opinion?
donderdag 11 februari 2010 om 22:52
Ik ben inmiddels al door zoveel mensen gezien dat ik het wel geloof met die diagnose. Of het nu wel of niet pdd/nos is, werken via de route pdd/nos levert me wel meer op dan werken via eerdere therapieschema's en uiteindelijk gaat het erom dat die therapie (of psycho educatie) me wijzer maakt over wat ik aan kan en wat niet.
Tja, betrokkenheid ... irritatie, ken ik ook, vrij intens zelfs. Soms merk ik wel dat het me moeite kost om me ergens in in te leven als ik die situatie niet ken. Bijvoorbeeld dat iemand verdrietig raakte van een overleden dier snapte ik niet zo. Tot ik het zelf meemaakte. Maar ook dat zou mss iedereen wel overkomen?
Tja, betrokkenheid ... irritatie, ken ik ook, vrij intens zelfs. Soms merk ik wel dat het me moeite kost om me ergens in in te leven als ik die situatie niet ken. Bijvoorbeeld dat iemand verdrietig raakte van een overleden dier snapte ik niet zo. Tot ik het zelf meemaakte. Maar ook dat zou mss iedereen wel overkomen?
donderdag 11 februari 2010 om 22:58
quote:mamzelle schreef op 11 februari 2010 @ 22:52:
Ik ben inmiddels al door zoveel mensen gezien dat ik het wel geloof met die diagnose. Of het nu wel of niet pdd/nos is, werken via de route pdd/nos levert me wel meer op dan werken via eerdere therapieschema's en uiteindelijk gaat het erom dat die therapie (of psycho educatie) me wijzer maakt over wat ik aan kan en wat niet.
Tja, betrokkenheid ... irritatie, ken ik ook, vrij intens zelfs. Soms merk ik wel dat het me moeite kost om me ergens in in te leven als ik die situatie niet ken. Bijvoorbeeld dat iemand verdrietig raakte van een overleden dier snapte ik niet zo. Tot ik het zelf meemaakte. Maar ook dat zou mss iedereen wel overkomen?
Ik denk op zich dat iedereen dat weleens kan overkomen, hoewel een overleden dier bij veel mensen wel bepaalde reacties oproept (van meeleven met persoon die verdrietig is of verdrietig zijn om overleden dier). Ik denk dat mensen met autisme dit soort situaties echter wel vaker hebben dan anderen.
Ik zat hierboven net te lezen wat Hans66 daarover schreef en die beschreef heel helder hoe dat bij hem werkt. Misschien herken je daar iets in?
Ik heb overigens zelf niets met autisme te maken hoor. Maar zag je berichtje en wilde je even wat opbeuren.
Ik ben inmiddels al door zoveel mensen gezien dat ik het wel geloof met die diagnose. Of het nu wel of niet pdd/nos is, werken via de route pdd/nos levert me wel meer op dan werken via eerdere therapieschema's en uiteindelijk gaat het erom dat die therapie (of psycho educatie) me wijzer maakt over wat ik aan kan en wat niet.
Tja, betrokkenheid ... irritatie, ken ik ook, vrij intens zelfs. Soms merk ik wel dat het me moeite kost om me ergens in in te leven als ik die situatie niet ken. Bijvoorbeeld dat iemand verdrietig raakte van een overleden dier snapte ik niet zo. Tot ik het zelf meemaakte. Maar ook dat zou mss iedereen wel overkomen?
Ik denk op zich dat iedereen dat weleens kan overkomen, hoewel een overleden dier bij veel mensen wel bepaalde reacties oproept (van meeleven met persoon die verdrietig is of verdrietig zijn om overleden dier). Ik denk dat mensen met autisme dit soort situaties echter wel vaker hebben dan anderen.
Ik zat hierboven net te lezen wat Hans66 daarover schreef en die beschreef heel helder hoe dat bij hem werkt. Misschien herken je daar iets in?
Ik heb overigens zelf niets met autisme te maken hoor. Maar zag je berichtje en wilde je even wat opbeuren.
donderdag 11 februari 2010 om 23:24
Bedankt voor het opbeuren
Het stukje 'voorstellen' herken ik wel, maar dan meer onbewust. Ik herken gevoelens en dan gaat meeleven vanzelf. Als ik ze niet herken leef ik wel mee, maar voelt het meer als 'iets dat zo hoort' dan iets dat ik echt voel. Rationeel weet ik dan dat het heel pijnlijk moet zijn voor de ander, maar ik voel niet lijfelijk mee.
Het gebeurt me wel eens (niet vaak) dat ik vlak reageer omdat ik nog niet doorheb dat iemand me iets vertelt dat heftig is voor hem of haar. Ik voel me dan naderhand wel gegeneerd dat ik niet meteen meelevend heb gereageerd.
Andere kant is trouwens dat ik heel empatisch reageer als een zoontje niet tegen zijn verlies kan, waar ik van de hulpverleners begrijp dat ik daar dan eigenlijk niet in mee zou moeten gaan. Nou, sla mij dan maar dood. Dat gevoel bij zoontje is toch echt? Niet handig, en hij moet er mee leren omgaan, maar ik dacht dat het dan toch vrij normaal was om dat te benoemen in plaats van 'stel je niet aan'.
Zoontjes kunnen natuurlijk ook geweldig een loopje met me nemen soms omdat ik niet altijd kan inschatten of de gevoelens echt of gespeeld zijn.
Bedtijd
Het stukje 'voorstellen' herken ik wel, maar dan meer onbewust. Ik herken gevoelens en dan gaat meeleven vanzelf. Als ik ze niet herken leef ik wel mee, maar voelt het meer als 'iets dat zo hoort' dan iets dat ik echt voel. Rationeel weet ik dan dat het heel pijnlijk moet zijn voor de ander, maar ik voel niet lijfelijk mee.
Het gebeurt me wel eens (niet vaak) dat ik vlak reageer omdat ik nog niet doorheb dat iemand me iets vertelt dat heftig is voor hem of haar. Ik voel me dan naderhand wel gegeneerd dat ik niet meteen meelevend heb gereageerd.
Andere kant is trouwens dat ik heel empatisch reageer als een zoontje niet tegen zijn verlies kan, waar ik van de hulpverleners begrijp dat ik daar dan eigenlijk niet in mee zou moeten gaan. Nou, sla mij dan maar dood. Dat gevoel bij zoontje is toch echt? Niet handig, en hij moet er mee leren omgaan, maar ik dacht dat het dan toch vrij normaal was om dat te benoemen in plaats van 'stel je niet aan'.
Zoontjes kunnen natuurlijk ook geweldig een loopje met me nemen soms omdat ik niet altijd kan inschatten of de gevoelens echt of gespeeld zijn.
Bedtijd
vrijdag 12 februari 2010 om 15:47
*breekt even in*
@ Puikeltje wat betreft de sociale vaardigheden:
vaak is het zo dat het inlevingsvermogen ontbreekt, dus dat zou dan idd meer om de verbanden gaan die je nodig hebt om je in te leven bij iemand anders. In het meest extreme geval kan het zo zijn dat een autist die ziet dat persoon A op de teen gaat staan van persoon B eerder denkt 'goh, dat is leuk, als ik op de teen ga staan komt er water uit zijn ogen' terwijl iemand zonder autisme die dat ziet denkt 'auw, dat doet pijn'.
Verder zijn er veel ongeschreven sociale regels die iemand met autisme niet herkent, terwijl die voor een ander doodnormaal zijn. Bijv. bij het groeten. Als je als kind hebt geleerd dat je bij het groeten iemand drie zoenen geeft. Wanneer je groter bent, kom je erachter dat dat niet een stelregel is maar er altijd wel uitzonderingen op zijn. Iemand zonder autisme merkt dat gelijk op, doordat hij de signalen van diegene die hij begroet opvangt en interpreteert, terwijl iemand met autisme eerder denkt 'wat doet die persoon raar'.
@ Puikeltje wat betreft de sociale vaardigheden:
vaak is het zo dat het inlevingsvermogen ontbreekt, dus dat zou dan idd meer om de verbanden gaan die je nodig hebt om je in te leven bij iemand anders. In het meest extreme geval kan het zo zijn dat een autist die ziet dat persoon A op de teen gaat staan van persoon B eerder denkt 'goh, dat is leuk, als ik op de teen ga staan komt er water uit zijn ogen' terwijl iemand zonder autisme die dat ziet denkt 'auw, dat doet pijn'.
Verder zijn er veel ongeschreven sociale regels die iemand met autisme niet herkent, terwijl die voor een ander doodnormaal zijn. Bijv. bij het groeten. Als je als kind hebt geleerd dat je bij het groeten iemand drie zoenen geeft. Wanneer je groter bent, kom je erachter dat dat niet een stelregel is maar er altijd wel uitzonderingen op zijn. Iemand zonder autisme merkt dat gelijk op, doordat hij de signalen van diegene die hij begroet opvangt en interpreteert, terwijl iemand met autisme eerder denkt 'wat doet die persoon raar'.
vrijdag 12 februari 2010 om 16:05
quote:mamzelle schreef op 11 februari 2010 @ 22:52:
[..] Of het nu wel of niet pdd/nos is, werken via de route pdd/nos levert me wel meer op dan werken via eerdere therapieschema's en uiteindelijk gaat het erom dat die therapie (of psycho educatie) me wijzer maakt over wat ik aan kan en wat niet.
Tja, betrokkenheid ... irritatie, ken ik ook, vrij intens zelfs. Soms merk ik wel dat het me moeite kost om me ergens in in te leven als ik die situatie niet ken. Bijvoorbeeld dat iemand verdrietig raakte van een overleden dier snapte ik niet zo. Tot ik het zelf meemaakte. Maar ook dat zou mss iedereen wel overkomen?
Ik heb geen idee of het voor NT'ers niet ook gewoon kunstjes zijn, maar ik weet wel dat ik er met heel veel kunstjes prima doorheen kom op sociaal vlak. En daar gaat het maar om, als je met anderen te maken hebt.
'Betrokkenheid' betekent voor mij eigenlijk met name dat ik aandacht geef aan zaken die voor een ander blijkbaar belangrijk zijn. Dat ik zelf dan niet zo erg me in kan leven, maakt niet zo uit. Dat het van mijn kant uit beredeneerd is, dat merken anderen helemaal niet.
Ik moet vaak heel even bezinnen op wat een ander zegt of doet. In eerste instantie vind ik namelijk lachen en huilen er hetzelfde uitzien. Binnen de context snap ik dan heus wel of iemand huilt of lacht, maar soms heb ik die context niet meegekregen en dan zie ik (helemaal in het begin, qua gezichtsuitdrukking) het verschil niet. Maar dat valt dus heel goed snel te beredeneren. En dat ik het dan zelf niet zo zou voelen, dat doet er verder niet zo toe en dat zeg ik ook nooit.
In feite is omgang met NT'ers heel veel observeren en meedenken in de geest van die ander, maar weinig loslaten over jezelf, want dan stuit je voornamelijk op onbegrip. Gelukkig zijn NT'ers lang zo sociaal niet en valt het ze zelden op dat ik het meestal niet over mezelf heb en hoe ik de dingen ervaar
En zelf heb ik de behoefte niet om begrepen te worden.
[..] Of het nu wel of niet pdd/nos is, werken via de route pdd/nos levert me wel meer op dan werken via eerdere therapieschema's en uiteindelijk gaat het erom dat die therapie (of psycho educatie) me wijzer maakt over wat ik aan kan en wat niet.
Tja, betrokkenheid ... irritatie, ken ik ook, vrij intens zelfs. Soms merk ik wel dat het me moeite kost om me ergens in in te leven als ik die situatie niet ken. Bijvoorbeeld dat iemand verdrietig raakte van een overleden dier snapte ik niet zo. Tot ik het zelf meemaakte. Maar ook dat zou mss iedereen wel overkomen?
Ik heb geen idee of het voor NT'ers niet ook gewoon kunstjes zijn, maar ik weet wel dat ik er met heel veel kunstjes prima doorheen kom op sociaal vlak. En daar gaat het maar om, als je met anderen te maken hebt.
'Betrokkenheid' betekent voor mij eigenlijk met name dat ik aandacht geef aan zaken die voor een ander blijkbaar belangrijk zijn. Dat ik zelf dan niet zo erg me in kan leven, maakt niet zo uit. Dat het van mijn kant uit beredeneerd is, dat merken anderen helemaal niet.
Ik moet vaak heel even bezinnen op wat een ander zegt of doet. In eerste instantie vind ik namelijk lachen en huilen er hetzelfde uitzien. Binnen de context snap ik dan heus wel of iemand huilt of lacht, maar soms heb ik die context niet meegekregen en dan zie ik (helemaal in het begin, qua gezichtsuitdrukking) het verschil niet. Maar dat valt dus heel goed snel te beredeneren. En dat ik het dan zelf niet zo zou voelen, dat doet er verder niet zo toe en dat zeg ik ook nooit.
In feite is omgang met NT'ers heel veel observeren en meedenken in de geest van die ander, maar weinig loslaten over jezelf, want dan stuit je voornamelijk op onbegrip. Gelukkig zijn NT'ers lang zo sociaal niet en valt het ze zelden op dat ik het meestal niet over mezelf heb en hoe ik de dingen ervaar
En zelf heb ik de behoefte niet om begrepen te worden.
vrijdag 12 februari 2010 om 18:14
quote:deb83 schreef op 12 februari 2010 @ 15:47:
In het meest extreme geval kan het zo zijn dat een autist die ziet dat persoon A op de teen gaat staan van persoon B eerder denkt 'goh, dat is leuk, als ik op de teen ga staan komt er water uit zijn ogen' terwijl iemand zonder autisme die dat ziet denkt 'auw, dat doet pijn'.Ik krijg een glimlach als ik dit voorbeeld lees. De autist ziet persoon B als een soort robot. Als ik precies opschrijf welke gedachten ik heb als persoon A bij persoon B op de teen gaat staan, dan stel ik mij het volgende voor: de persoon A gaat bij mij op de tenen staan. Pijn dus. Ik weet dus wat persoon B doormaakt. Als persoon B gaat huilen en zijn ogen gaan tranen, denk ik ook dat het een peuter is (in letterlijke zin). Kinderen huilen sneller bij pijn dan volwassenen, denk ik.quote:Verder zijn er veel ongeschreven sociale regels die iemand met autisme niet herkent, terwijl die voor een ander doodnormaal zijn. Bijv. bij het groeten. Als je als kind hebt geleerd dat je bij het groeten iemand drie zoenen geeft. Wanneer je groter bent, kom je erachter dat dat niet een stelregel is maar er altijd wel uitzonderingen op zijn. Iemand zonder autisme merkt dat gelijk op, doordat hij de signalen van diegene die hij begroet opvangt en interpreteert, terwijl iemand met autisme eerder denkt 'wat doet die persoon raar'.Ik merk bij deze voorbeelden dat autisme hebben geen zwart-wit-kwestie is. Mensen met een zware vorm van autisme zullen niet doorhebben dat niet iedereen drie zoenen geeft. Ikzelf weet dat mensen daar verschillende regels daarin hanteren. Ik vind bijv. 0, 1 of 3 zoenen normaal. 2, 4 of meer zoenen vind ik vreemd. Een wang-tegen-wang-zoen zie ik ook weleens, maar dat is voor mij een erg plechtige "zoen" die ik overigens zelden zie.
In het meest extreme geval kan het zo zijn dat een autist die ziet dat persoon A op de teen gaat staan van persoon B eerder denkt 'goh, dat is leuk, als ik op de teen ga staan komt er water uit zijn ogen' terwijl iemand zonder autisme die dat ziet denkt 'auw, dat doet pijn'.Ik krijg een glimlach als ik dit voorbeeld lees. De autist ziet persoon B als een soort robot. Als ik precies opschrijf welke gedachten ik heb als persoon A bij persoon B op de teen gaat staan, dan stel ik mij het volgende voor: de persoon A gaat bij mij op de tenen staan. Pijn dus. Ik weet dus wat persoon B doormaakt. Als persoon B gaat huilen en zijn ogen gaan tranen, denk ik ook dat het een peuter is (in letterlijke zin). Kinderen huilen sneller bij pijn dan volwassenen, denk ik.quote:Verder zijn er veel ongeschreven sociale regels die iemand met autisme niet herkent, terwijl die voor een ander doodnormaal zijn. Bijv. bij het groeten. Als je als kind hebt geleerd dat je bij het groeten iemand drie zoenen geeft. Wanneer je groter bent, kom je erachter dat dat niet een stelregel is maar er altijd wel uitzonderingen op zijn. Iemand zonder autisme merkt dat gelijk op, doordat hij de signalen van diegene die hij begroet opvangt en interpreteert, terwijl iemand met autisme eerder denkt 'wat doet die persoon raar'.Ik merk bij deze voorbeelden dat autisme hebben geen zwart-wit-kwestie is. Mensen met een zware vorm van autisme zullen niet doorhebben dat niet iedereen drie zoenen geeft. Ikzelf weet dat mensen daar verschillende regels daarin hanteren. Ik vind bijv. 0, 1 of 3 zoenen normaal. 2, 4 of meer zoenen vind ik vreemd. Een wang-tegen-wang-zoen zie ik ook weleens, maar dat is voor mij een erg plechtige "zoen" die ik overigens zelden zie.
World of Warcraft: Legion
vrijdag 12 februari 2010 om 19:31
Op een of andere manier lukt het me om niet betrokken te raken in contextloze situaties. Wel kan het me gebeuren dat er gemeld is dat een kind huilt, ik dat kind niet heb aangekeken en pas na een paar minuten erachter kom dat het in dikke tranen is. Uiteraard niet als het voor me staat.
NT-ers zijn soms opvallend onsociaal ja, het is echt niet te geloven hoe vaak iemand iets niet hoort of ziet dat ik zelf wel zie en gewoon doorkakelt.
De voorbeelden van Deb zijn wel een heel eind bij me weg, daar herken ik niets in. Groeten ben ik wel ambivalent in, en sla ik dus nog al eens over. Maar vier of drie of geen kussen, wel of geen hand, etc. maakt me niet heel veel uit.
NT-ers zijn soms opvallend onsociaal ja, het is echt niet te geloven hoe vaak iemand iets niet hoort of ziet dat ik zelf wel zie en gewoon doorkakelt.
De voorbeelden van Deb zijn wel een heel eind bij me weg, daar herken ik niets in. Groeten ben ik wel ambivalent in, en sla ik dus nog al eens over. Maar vier of drie of geen kussen, wel of geen hand, etc. maakt me niet heel veel uit.
vrijdag 12 februari 2010 om 22:37
quote:mamzelle schreef op 11 februari 2010 @ 22:52:
Bijvoorbeeld dat iemand verdrietig raakte van een overleden dier snapte ik niet zo. Tot ik het zelf meemaakte. Maar ook dat zou mss iedereen wel overkomen?Als je wel kunt begrijpen dat iemand verdriet heeft als er een mens overleden is, maar niet als er een dier overleden is, zegt dit meer over hoe jij over dieren denkt dan over je inlevingsvermogen.
Bijvoorbeeld dat iemand verdrietig raakte van een overleden dier snapte ik niet zo. Tot ik het zelf meemaakte. Maar ook dat zou mss iedereen wel overkomen?Als je wel kunt begrijpen dat iemand verdriet heeft als er een mens overleden is, maar niet als er een dier overleden is, zegt dit meer over hoe jij over dieren denkt dan over je inlevingsvermogen.
vrijdag 12 februari 2010 om 23:00
quote:Puikeltje schreef op 12 februari 2010 @ 22:37:
[...]
Als je wel kunt begrijpen dat iemand verdriet heeft als er een mens overleden is, maar niet als er een dier overleden is, zegt dit meer over hoe jij over dieren denkt dan over je inlevingsvermogen.
Daar ben ik het niet mee eens. Je kunt dieren bijv. haten maar toch meevoelen met iemand die verdriet heeft om een dood (huis)dier.
Omdat het gaat om dat basale gevoel verdriet en niet de rationele benadering over of je wel/niet iets met dieren hebt en daarom dus wel/niet mee zou kunnen leven.
[...]
Als je wel kunt begrijpen dat iemand verdriet heeft als er een mens overleden is, maar niet als er een dier overleden is, zegt dit meer over hoe jij over dieren denkt dan over je inlevingsvermogen.
Daar ben ik het niet mee eens. Je kunt dieren bijv. haten maar toch meevoelen met iemand die verdriet heeft om een dood (huis)dier.
Omdat het gaat om dat basale gevoel verdriet en niet de rationele benadering over of je wel/niet iets met dieren hebt en daarom dus wel/niet mee zou kunnen leven.
vrijdag 12 februari 2010 om 23:06
quote:hans66 schreef op 12 februari 2010 @ 18:14:
[...]
Ik krijg een glimlach als ik dit voorbeeld lees. De autist ziet persoon B als een soort robot. Als ik precies opschrijf welke gedachten ik heb als persoon A bij persoon B op de teen gaat staan, dan stel ik mij het volgende voor: de persoon A gaat bij mij op de tenen staan. Pijn dus. Ik weet dus wat persoon B doormaakt. Als persoon B gaat huilen en zijn ogen gaan tranen, denk ik ook dat het een peuter is (in letterlijke zin). Kinderen huilen sneller bij pijn dan volwassenen, denk ik.
Dit vind ik interessant. Je schreef iets soortgelijks ook al bij een andere situatie.
Je kunt dus alleen meevoelen met een ander als jij zelf ook al eens zoiets hebt meegemaakt? Dus alleen als je zelf al weleens ervaren hebt hoe iets kan voelen of voelt?
Of kun je het soms ook meevoelen als iemand iets overkomt wat je zelf nooit is overkomen en je dus niet weet hoe dat voelt?
Dat vraag ik me af.
En wat gebeurt er als iemand iets meemaakt waarvan jij weet hoe het voelt (bijv. er gebeurt iets dat jij ook weleens hebt meegemaakt), en die persoon voelt er iets anders bij dan jou? Hoe ga je daar dan mee om?
[...]
Ik krijg een glimlach als ik dit voorbeeld lees. De autist ziet persoon B als een soort robot. Als ik precies opschrijf welke gedachten ik heb als persoon A bij persoon B op de teen gaat staan, dan stel ik mij het volgende voor: de persoon A gaat bij mij op de tenen staan. Pijn dus. Ik weet dus wat persoon B doormaakt. Als persoon B gaat huilen en zijn ogen gaan tranen, denk ik ook dat het een peuter is (in letterlijke zin). Kinderen huilen sneller bij pijn dan volwassenen, denk ik.
Dit vind ik interessant. Je schreef iets soortgelijks ook al bij een andere situatie.
Je kunt dus alleen meevoelen met een ander als jij zelf ook al eens zoiets hebt meegemaakt? Dus alleen als je zelf al weleens ervaren hebt hoe iets kan voelen of voelt?
Of kun je het soms ook meevoelen als iemand iets overkomt wat je zelf nooit is overkomen en je dus niet weet hoe dat voelt?
Dat vraag ik me af.
En wat gebeurt er als iemand iets meemaakt waarvan jij weet hoe het voelt (bijv. er gebeurt iets dat jij ook weleens hebt meegemaakt), en die persoon voelt er iets anders bij dan jou? Hoe ga je daar dan mee om?
vrijdag 12 februari 2010 om 23:07
quote:Mazou schreef op 12 februari 2010 @ 23:00:
[...]
Daar ben ik het niet mee eens. Je kunt dieren bijv. haten maar toch meevoelen met iemand die verdriet heeft om een dood (huis)dier.
Omdat het gaat om dat basale gevoel verdriet en niet de rationele benadering over of je wel/niet iets met dieren hebt en daarom dus wel/niet mee zou kunnen leven.Daar heb je gelijk in, maar dat geldt in het algemeen en doet er niet toe in het verschil van reactie op de dood van een mens en de dood van een dier. Je kunt een persoon ook niet kennen of zelfs haten maar toch meevoelen met iemand die verdriet heeft om deze persoon.
[...]
Daar ben ik het niet mee eens. Je kunt dieren bijv. haten maar toch meevoelen met iemand die verdriet heeft om een dood (huis)dier.
Omdat het gaat om dat basale gevoel verdriet en niet de rationele benadering over of je wel/niet iets met dieren hebt en daarom dus wel/niet mee zou kunnen leven.Daar heb je gelijk in, maar dat geldt in het algemeen en doet er niet toe in het verschil van reactie op de dood van een mens en de dood van een dier. Je kunt een persoon ook niet kennen of zelfs haten maar toch meevoelen met iemand die verdriet heeft om deze persoon.
vrijdag 12 februari 2010 om 23:11
quote:Puikeltje schreef op 12 februari 2010 @ 23:07:
[...]
Daar heb je gelijk in, maar dat geldt in het algemeen en doet er niet toe in het verschil van reactie op de dood van een mens en de dood van een dier. Je kunt een persoon ook niet kennen of zelfs haten maar toch meevoelen met iemand die verdriet heeft om deze persoon.
Klopt, het voorbeeld hoeft niet alleen voor dieren op te gaan. Maar mijn punt was juist dat hoe je in het voorbeeld over dieren denkt dus los staat van inlevingsvermogen. Oftewel het doet er niet hoe je over dieren denkt, of je je kunt inleven of niet.
Dat staat er los van.
[...]
Daar heb je gelijk in, maar dat geldt in het algemeen en doet er niet toe in het verschil van reactie op de dood van een mens en de dood van een dier. Je kunt een persoon ook niet kennen of zelfs haten maar toch meevoelen met iemand die verdriet heeft om deze persoon.
Klopt, het voorbeeld hoeft niet alleen voor dieren op te gaan. Maar mijn punt was juist dat hoe je in het voorbeeld over dieren denkt dus los staat van inlevingsvermogen. Oftewel het doet er niet hoe je over dieren denkt, of je je kunt inleven of niet.
Dat staat er los van.
vrijdag 12 februari 2010 om 23:16
quote:Mazou schreef op 12 februari 2010 @ 23:11:
[...]
Klopt, het voorbeeld hoeft niet alleen voor dieren op te gaan. Maar mijn punt was juist dat hoe je in het voorbeeld over dieren denkt dus los staat van inlevingsvermogen. Oftewel het doet er niet hoe je over dieren denkt, of je je kunt inleven of niet.
Dat staat er los van.Ja, dat begrijp ik wel en daar heb je ook gelijk in, zoals ik al schreef. Maar ik had het over het verschil van wel mee kunnen voelen om de dood van een persoon en niet mee kunnen voelen om de dood van een dier. Bijvoorbeeld: je krijgt 2 vazen, een rooie en een blauwe. Je houdt van rood en niet van blauw. Dus je bent blij met de rode vaas en niet met de blauwe vaas, terwijl het allebei vazen zijn. Yes?
[...]
Klopt, het voorbeeld hoeft niet alleen voor dieren op te gaan. Maar mijn punt was juist dat hoe je in het voorbeeld over dieren denkt dus los staat van inlevingsvermogen. Oftewel het doet er niet hoe je over dieren denkt, of je je kunt inleven of niet.
Dat staat er los van.Ja, dat begrijp ik wel en daar heb je ook gelijk in, zoals ik al schreef. Maar ik had het over het verschil van wel mee kunnen voelen om de dood van een persoon en niet mee kunnen voelen om de dood van een dier. Bijvoorbeeld: je krijgt 2 vazen, een rooie en een blauwe. Je houdt van rood en niet van blauw. Dus je bent blij met de rode vaas en niet met de blauwe vaas, terwijl het allebei vazen zijn. Yes?
