Verlaten en zwanger

Ik moet het kwijt, loop zo te piekeren. Mijn relatie van drie jaar staat op het punt van omvallen en er is niks wat ik kan doen. En ik ben twintig weken zwanger...

We hadden alletwee eerdere langere relaties gehad, hij getrouwd, twee kinderen. Gescheiden toen de tweede net geboren was. Onze relatie was niks mis mee. We hebben allebei onze puntjes maar dat leverde nooit problemen op.

Vorig jaar hebben we besloten om naar het buitenland te gaan, baan, huis opgezegd. Het was te mooi om waar te zijn.

Maar al snel ontdekte ik dat niet liep met die mensen, waar we gingen werken. Het bleken oplichters. Werden bedreigt dat we onze spullen niet terug kregen. Uiteindelijk hebben we het meeste weer terug. Het was mijn gevoel dat die mensen niet deugde, dus ik trok als eerste aan de bel bij mijn vriend. Hij zag het eerst niet. Ik heb hem nog de keus gegeven of hij daar wilde blijven. Maar hij besloot met me mee te gaan.

Nu zitten we hier in een klein eenkamerappartement, zonder werk. Financieel redden we het met zn twee.

Sinds we terug zijn ging hij wat bijklussen bij een vriend. Omdat de vriend ons geholpen had met terug verhuizen. Steeds vaker bleef hij langer weg, liet niks van zich horen. Ik vroeg hem alleen even te sms'en of alles okay was. Ik vertrouwde hem wat betreft vreemdgaan. Terug in NL was ik al 12 weken zwanger.

Ik vroeg hem wat er aan de hand was en waarom hij niks van zich liet horen. En ik had het gevoel dat ie van me vluchtte. Misschien wilde hij alles op een rijtje zetten. Ik wilde hem daarin tijd geven. Hij schoof allerlei verwijten mijn kant op, over de financien en dat ik dat niet los kan laten. Het geldbeheer deed ik altijd omdat hij dingen liet liggen. En dan hadden we nog grotere problemen gehad. Maar hij mag dat van mij best doen.

Hij weer een weekend onder zeil en ik was zo bezorgd, één sms, is dat teveel gevraagd? Ik wilde weten wat er was gebeurt, maar mocht me er niet mee bemoeien. Zo kende ik hem niet, dat had ie nog nooit tegen mij gezegd. Terwijl hij met zn vriend aan het bellen was, bleek hij te zijn opgepakt. Maar hij had niks gedaan(?!) en was zo weer vrij. Ik vermoed dat ie handel doet. Pillen of coke. Dat heeft ie vroeger ook gedaan. Snel geld verdienen. Maar was ermee gestopt toen ie kinderen kreeg. Zijn omgangsregeling is klote, via mediation mag ie ze 1,5 uur per twee weken zien, bij haar thuis, en zn ex maakt het hem zo moeilijk mogelijk. Het klinkt alsof het een klootzak is maar hij is een super vader een lieverd voor mij. Hij was intens dol op mij en wilde zelfs met me trouwen. Vanaf het begin van onze relatie had ie het al over kinderen. Maar ik wilde dat nog niet meteen. Omdat ik zeker wilde zijn. En nooit een alleenstaande ouder wilde worden omdat mijn moeder dat ook was.

Ik heb hem een brief geschreven en gezegd wat mijn vermoedens waren. Dat hij zijn vorige relatie nog niet verwerkt heeft en het gemis van zijn kinderen.

We hebben gepraat, en gezoend en een intense vrijpartij gehad. De volgende morgen kreeg ik een sms, dat hij vond dat het nu weer de verkeerde kant op ging...Hij wilde naar zn ouders om na te denken. Na twee dagen weer een sms, ik heb besloten dat ik bij mijn ouders ga wonen. Ben met mezelf in gevecht ga een paar dagen naar Frankrijk en ben over vier dagen weer terug, als het goed is...

Ik heb van alles in mijn hoofd gehaald, ben verdrietig en boos. Hij zet me zo aan de kant als oud vuil. Zomaar ineens houd ie niet meer van me. Terwijl we samen hebben gekozen voor een kindje. We een hele leuke relatie hadden.

Goed we hebben het nu moeilijk, maar dan vecht je samen. Ik kan dit huisje niet alleen betalen en zal naar mijn moeder moeten. Mijn zekerheden zijn ook weg, baan, huis, relatie en ik weet niet of ie werkelijk een vader voor dit kind wil zijn.

Ik had een afspraak met een psychiater gemaakt omdat ik aan mezelf wilde werken. Maar merk dat het niet aan mij ligt. Dus weer afgezegd. Nu heb ik besloten maatschappelijk werk in te schakelen om praktische zaken te regelen. Hoe doe ik dat als alleenstaande moeder.

Tuurlijk zal het wel lukken, maar ik vind het zo gemeen. Hij laat me barsten. Ik hou zoveel van hem, maar dit verdien ik niet. Ik heb hem altijd gesteund. Hoe kan ineens de liefde over zijn?

quote:Star schreef op 10 februari 2010 @ 12:44:

Misschien voor jou en je baby wel beter, een vader die in pillen en coke doet, lijkt me toch niet echt een fijne omgeving voor een kind (al neemt hij het niet mee naar huis, hij kan toch opgepakt worden).

Ben ik het mee eens! maar hij was, tijdens onze relatie, niet zo daar ben ik 100% van overtuigd.

[quote]Silvy schreef op 10 februari 2010 @ 12:49:

Ik zou niet op hem gaan zitten wachten. Natuurlijk is dat makkelijker gezegd dan gedaan, zeker als je zwanger bent. Maar hij mag zijn eigen kinderen maar 1,5 uur per twee weken zien, is dan vanwege zijn verleden? Je weet nu niet of hij een vader voor dit kind wil zijn. Hij dealt waarschijnlijk in drugs. Vlucht en neemt amper de moeite om jou op de hoogte te stellen. Dit alles bij elkaar lijkt me het niet iemand waarmee het leuk is, sorry. Natuurlijk ga je het nog zwaar krijgen (ik was ook zwanger toen ik verlaten werd door mijn inmiddels ex) maar waarom zou het anderen wel alleen lukken en jou niet?



Heel veel sterkte![/quote]



Thanx! Hij had een normale omgangsregeling 1 weekend in de twee weken. Toen heeft ze hem een advocaat op zn dak gestuurd. Omdat ze vond dat hij geen goede woonruimte had, geen voorzieningen had voor de kids enz. Hij woonde bij mij en we hadden alles voor zn kinderen geregeld,kamertje, bedje, eten, liefde. Ze loog dat hij zijn afspraken niet na kwam. Terwijl hij er telkens was. Al snel mocht ie de kinderen niet meer een weekend van haar. En heeft ie ze 10 maanden niet mogen zien. Mediation zou hierbij moeten helpen maar ze zijn geen stap verder gekomen dan 1,5 uur per twee weken, als het haar uitkomt...

Ze loog wel, maar hij gaf de moed naar mijn mening ook wel snel op toen ze de kids zo bij hem wegtrok. En hem het zo moeilijk maakte. Zijn visie was dat hij niet wilde ruzieën in bijzijn van de kids.

Ik was daar niet lijvelijk bij en heb natuurlijk meer zijn kant van het verhaal gehoord, maar ik weet wel dat het geen makkelijke tante was.

Ik heb wel alle correspondentie tussen beide partijen, advocaten gelezen. En dat was door haar echt uit dr duim gezogen.

quote:Chica34 schreef op 10 februari 2010 @ 13:30:

Naar Frankrijk? Is dat soms een leuk dealtje wat hij moet regelen icm een bezoek aan zijn ouders? Sorry hoor, maar dat is het eerste wat er in me opkomt als ik je verhaal lees.



Wegwezen bij die vent. Dat voorspelt niet veel goeds, hij gaat een keer tegen de lamp lopen en dan heb je een lapzwans die in de gevangenis zit. Nee, dat is lekker zeg.



En hoe kun je zelf nu bepalen dat het niet aan jou ligt en dus de afspraak met de psych afzeggen. Niet handig in deze situatie. Het gaat er bij een psych niet alleen om wie de schuldige is?



Ga dingen voor jezelf regelen. Ga op zoek naar een baan, naar woonruimte enz enz en maak jezelf niet zo afhankelijk van die man. Zorg dat jij en je kind het zometeen goed hebben. Onafhankelijk van wie dan ook. Dat zal je een stuk meer rust geven.



Hij is naar Frankrijk naar het vakantiehuisje van zn tante. En ik heb de psychiater afgezegd omdat ik denk dat het niet aan mij ligt. Zowel ben ik alsnog bereid om er naar toe te gaan. En maatschappelijk werk kan me daarin ook steunen/ helpen. Ik heb meer praktische hulp nodig. Zoals hoe combineer ik dit allemaal tesamen mocht ik er alleen voor staan.



Voor mijzelf heb ik het gevoel dat ik me nu moet verdedigen. Ja het is nù een foute vent. Maar dat was absoluut niet zo. Ik denk dat het hem teveel werd en zichzelf kwijtraakte.

Echt afhankelijk ben ik niet van hem. Nu zit ik zonder werk, en werk vinden met 20 weken zwanger is moeilijk. Ik heb altijd mijn eigen boontjes gedopt. Morgen ben ik hier weer, zal nu eerst even wat dingen moeten regelen.

Nog even een belangrijk punt. Wat ik vergeten ben te vertellen. De mediation was vastgesteld om met 1,5 uur weer te beginnen. En dan langzaamaan uit te bouwen naar weekenden. Nu zijn we een half jaar verder en zn ex houd het nog steeds tegen.

Ik heb nu een eenkamerappartement en heb besloten dit nog één maand aan te houden. Omdat ik het financieel alleen niet trek.

Huur, - en zorgtoeslag kan ik natuurlijk wel krijgen maar dit proces duurt weer 2 å 3 maanden. Kortom dan werk ik mezelf in de problemen. Ook omdat ik extra kosten krijg met de baby.



Ik kan gelukkig bij vrienden terecht om spullen te lenen.En heb al de basisspullen ledikantje, box, commode en wat kleding gekregen. Maar goed een pak luiers of eventuele voeding is wel duur. En hou nu voor eten al geen geld meer over. Eet lekker bij moeders.



Mijn gevoel zegt dat hij tijd nodig heeft en dat hij ook wel op het rechte pad wil blijven. Ik kan mezelf helemaal gek maken en paniekerig reageren door hem eruit te gooien, zn spul op straat te gooien. (ook wel aan gedacht).

Maar laat ik geen overhaaste conclusies trekken. En eerst een stukje rust voor mezelf creeën.

Volgende week verwacht ik hem wel weer op de stoep en dan zie ik wel weer. In mijn omgeving had ook niemand dit van hem verwacht. EN ik kan het niet hard maken dat hij werkelijk iets doet met drugshandel. Ik snap het wel dat eenmaal zo'n verleden te hebben gehad, dat het heel verleidelijk is.