** LDR deel 13 **

Spijker: wat een geweldig goed verhaal! Ik sluit me weer eens volledig aan met de rest: jullie gaan trouwen, ooit, dit wordt een geweldig verhaal voor de kinderen laten, en wij gaan natuurlijk met z'n allen bij jullie bruiloft zijn.. met de bus..



Nemo: veel plezier in FR! Zit je ver weg, of eigenlijk net over de grens?



Fille: die weinerei klinkt erg leuk. Mogen dat concept van mij ook best hier uitvinden. Is het nog gelukt met alle doosjes en het ruimtelijk inzicht?



Ik kom even klagen, want ben na 2 dagen werken echt helemaal bekaf. Ligt waarschijnlijk aan de consequent te korte nachtjes met dank aan het schaatsen op tv, maar het is ook gewoon mega-druk nu op het werk. Zo even een minidutje en dan een sterke kop koffie en nog een uurtje ofzo werken. Daarna nog wat voorbereiden voor tentamen, en dan is het vást alweer tijd om schaatsen te kijken vanuit mijn bed Sporten doen we zaterdag wel weer..

Ow, en dan moet ik ook nog even dubben over wat ik morgen aan doe voor m'n date?! Iemand suggesties?



Tot later vanav. Ik ga eventjes slapen..

Liefs

Was het niet Belg?

Spees, waar mogen we uit kiezen? Qua kleding voor de date dus.

Kan je dit weekend lekker bijslapen (of niet als de date heel goed loopt)? Heb je al weekend Berlijn geboekt?

Nee Belg duurde toch 7 jaar en Nederlander maar 3?



Ik moe rennen. Tot later.

Belg idd.

In juli kunnen we zijn naturalisatie als gunst vragen. Is geen recht, dus kan afgekeurd worden en dan mag ie 't vragen als ie hier (ik geloof) zeven jaar is, maar we gaan 't in juli wel aanvragen. De beslissing kan dan een paar maanden duren, maar we zouden dan uiterlijk november weten of 't kan of niet. Volgens mij is dit nu de meest eenvoudige procedure, al heb ik de IND-site nog steeds niet helemaal doorgespit. Vind de info daar moeilijk te vinden en niet altijd heel duidelijk.



Spees: wat ga je doen met je date? Iets in E.?

Maar kan hij een Nederlander worden als hij in België woont? Ik ben niet zo thuis in deze materie. Isiss, verlossende woord graag!



Afgelopen maandag in de kroeg vertelde ik dat ik bijna weer mocht stemmen. Parlement? Nee, gemeenteraad, maar parlement vast ook snel weer want onze minister-president heeft nog nooit de vier jaar vol gemaakt. En straks ga ik ook nog gelijk krijgen!



Ik ga ook hoofd plamuren en rennen. Ik heb me bijna verzoend met mijn haar.

Net stond Isiss er nog niet.

Nu wel.

Die gunst kunnen we vragen als ie drie jaar hier is, dat is op 13 juli om precies te zijn (moet altijd nadenken wat onze trouwdatum is, maar 13 juli vergeet ik nooit meer).

Net weer mail van m'n date Hij had ook zin in morgen, alleen eerst nog dat tentamen..

Ik twijfel nu over

- zwart jurkje (lijkt een beetje op dit jurkje maar dan met goudkleurige knopen op voorkant

- blauw/grijs/zwart vestje met skinny jeans en laarzen

- zwart kokerrokje (is nieuw!) met iets erop (ja.. dat is dan weer het probleem)



Dilemma's dus

Nu eerst maar weer even aan het werk (vanaf de bank, don't worry) en nog wat studeren..

Ik vind het jurkje heel leuk, ik zou het dragen met een dikke panty (of maillot) ipv met een legging, en dan wel met pumps, dit idee dus meer:





Die andere opties klinken trouwens ook erg goed! Op een kokerrokje draag ik meestal iets als een bloesje maar dan wordt het meteen erg zakelijk. Je kan er ook een shirtje op dragen, maar het mooiste vind ik altijd wel als wat je er ook opdraagt dat ín je rok zit.



Wat ga je met je haar doen?

Ik vind het echt leuk dat je een date hebt! Wat gaan jullie eigenlijk doen?

Isiss, mag ik ook jullie ontmoetingsverhaal horen dan?

De verhalen die jullie nog van me te goed hebben zijn: het we-neuken-elkaar-plat-verhaal en het we-worden-verliefd-verhaal. Dus zeg het maar, welke eerst?



Spees, ik ben het even kwijt, wie ga je daten? Een internetdate? (in een ander topic gehoord: downloadman. Mooie term) Dat je al dat slaapgebrek over hebt voor schaatsen joh, fanatiekeling!



Nemo, dat huisje klinkt goed! Maakt toch niet uit of iedereen nou met z'n neus in een boek zit, of met z'n neus in een laptop? Wat ik nou juist lekker ontspannen vind is als het de hele familie geen klap uitmaakt omdat het ene zo hoort of juist niet. Gewoon lekker met z'n allen zitten en fijn doen waar je zin in hebt en een beetje ontspannen.

Wel zorgen dat je niet t forum open laat staan bij een spermaverhaal en dat je broertje dat dan gaat lezen ofzo. Dat lijkt me dan weer minder gezellig



Ik ben voor het kokerrokje en dan of een bloesje, of een tshirtje erboven. Ik zou het juist niet in het rokje stoppen, maar dat komt ook omdat ik niet zo lang ben. Als ik bloesjes/shirtjes in rokken/broeken ga stoppen word ik een soort propje. En dat is niet sexy.



Fille, ik ben benieuwd waar je heen ging met een homo en je moeder in de auto?

Ik vind het plan met de bus erg leuk maar ik herhaal nog even de twee waarschuwingen:

- ik verwacht geen aanzoek hoor, over 9 dagen

- erheen rijden gaat toch lastig zijn, want die oceaan zit ertussen enzo. Dus tja, ik vraag me toch af hoe jullie er gaan komen dan. Ik hoop niet dat jullie denken dat het huwelijk nog zo ver in de toekomst is, dat er dan een brug gebouwd is.

Ik heb over mijn appartementendillema gepost in de AK, ik zou het echt waarderen als iemand er zijn licht eens over zou schijnen.



Spijker, maar als je een kokerrokje draagt en je draagt er dan een topje overheen, dan is toch het hele effect van het kokerrokje weg?

Word je ook een propje als dat wat je erboven draagt strak is? Ik had trouwens niet verwacht dat je klein zou zijn! Hoe lang dan ?

1.66 Hooguit! En het kan toch een kort bloesje/shirtje zijn? Hoezo zou het effect dan weg zijn? Bij mij is dat echt mooier dan er in.



Schijn schijn in de AK.

Oh, ik heb een nieuw shirt en ik ben er zo blij mee. Het zegt 'patatgeneratie' in het spaans

Spees: jurkje is leuk! En wat voor vestje is 't op de skinny?

Kokerrokje vind ik ook leuk, maar wel zeer afhankelijk van wat er op gedragen wordt en wat voor schoenen. Dus ik ga voor jurkje en als tweede optie skinny.



Spijker, ik ga nog effe zoeken, ik heb 't ontmoetingsverhaal nog wel ergens staan (voordat ik 't weer helemaal ga typen, de trouwe posters en meelezers worden er intussen simpel van). Heb ook nog ergens 'n trouwverhaal, dat zet ik wel in de ak want is nogal lang.

En leuk shirt!

Spees ik zou ook voor het jurkje gaan en anders voor de skinny!



Ik verveel me hier trouwens. Ik wil feesten. Heel goede wijn drinken en me onderdompelen in een roes van alcohol. Alleen er wil vanavond niemand mee... en er is hier niets te beleven.



Fille dat concept van de weinerei klinkt goed! Dus 2euro voor een glas, dan gratis bijschenken en daarna betalen naar hoeveel je wilt betalen? Het idee van wijngaarden, wijn proeven en nog meer wijn proeven zorgt hier trouwens voor grote heimwee naar Australie. Man o man, wat ik heb ik daar veel wijn gedronken en zuch, wijnfestival.... *zucht*



Ik heb nog steeds heimwee en ik ben tot de conclusie gekomen dat ik mijn leven in NL nu niet leuk vind. En ben me aan het bedenken hoe ik het leuker kan krijgen hier... wie heeft er tips?



Spijker dat ontmoetingsverhaal klinkt super! Denk dat er nog wel een "wij-gaan-trouwen' verhaal gaat komen

Spijker: ik heb morgen een date met een 'downloadman' (heerlijk woord!) die ik eigenlijk al vaag-vaag kende We doen namelijk zelfde deeltijdopleiding op vrijdag (met nog 100 man ofzo..) en ben hem afgelopen zomer ook al bij een of ander recruitment avondje/diner tegengekomen. Altijd erg gezellig gekletst, maar meer ook niet. Hij zag mijn profiel op datingsite en dacht: die ken ik! en stuurde leuk en gezellig mailtje. Nu mailen we al hele week heel gezellig op en neer en hebben we morgen een date!



Allemaal erg bedankt voor het 'wat-moet-ik-aan'-advies. Ik ga denk ik idd voor het jurkje met legging en pumps. Mocht het nu onverhoopt toch ineens zwaar gaan vriezen, dan neig ik nog naar de skinny.



Het plan voor de date is ietwat vaag. We hebben in ieder geval in E. afgesproken, gaan sowieso iets drinken en hapje eten en misschien daarna nog naar bios op of stap. Ligt eraan hoe goed t bevalt



Ga nu nog laatste beetje werken en dan schaatsen kijken.

Margh: ik kom zo even licht schijnen in de AK..

Ex-LDR dus.



Knip & plak uit 'n ouwe doos.

Ik maakte in 2005 met 'n hele goede vriendin 'n rondreis in Marokko, zonder toenmalige vriend want relatie liep al 'n tijd niet lekker

Na ruim 3 weken rondreizen zaten we de laatste twee dagen aan de kust, in Essaouira. Voormalig hippiedorp, erg relaxte sfeer en daar de laatste avond gegeten in 'n erg leuk en gezellig restaurantje. Leuke muziek, heerlijk eten, lekkere wijntjes en 'n indrukwekkend mooie ober. Die totaal absoluut geen aandacht had voor mij/ons. Klinkt arrogant, maar de hele reis zijn we door zo ongeveer alle mannen die we tegenkwamen nagestaard, gefloten, ten huwelijk gevraagd o.i.d (niet negatief, heb me nooit onveilig of bedreigd gevoeld) maar deze man merkte ons niet eens op. Niks aan de hand, alleen z'n uiterlijk en non-interesse vielen op.



Had zo'n geweldige tijd gehad in Marokko, en mijn relatie in NL was inmiddels voorbij, dat ik een weekje terug ben gegaan met een andere vriendin. Stedentrip Marrakech en paar dagen relaxen aan 't strand in Essaouira. De eerste avond in Ess. op zoek gegaan naar dat leuke restaurantje maar 't bleek totaal onvindbaar. Na 'n uur zoeken kwamen we toen op straat een jongen tegen die in dezelfde bus had gezeten van Marrakech naar Ess., hij herkende ons ook. Het typische was dat we de voorbije dagen alle blikken of andere reacties van mannen totaal negeerden, maar van hem niet. Hij herkende ons, we liepen elkaar voorbij en -waarom weet ik niet- keken nog een keer om. En hij dus ook. Dat was voor hem 't teken om ons aan te spreken en we hebben gewoon even leuk met hem gekletst. Hij nodigde ons uit om die avond naar 'n vriend van hem te komen, daar zou 'n feestje zijn, er werd muziek gemaakt. Maar m'n vriendin had hoofdpijn en wilde liever naar bed. Hij vroeg toen of we dan de volgende dag in het restaurant wilden komen eten waar hij werkte. Het was een paar dagen dicht geweest omdat ze aan 't schilderen waren en het ging de volgende dag weer open. Wat ons betreft prima, hij gaf 't kaartje en we gingen naar 't hotel.



De volgende dag ging vriendin wat drinken en ik niet, komt ze die jongen van de vorige avond tegen die haar was gaan zoeken in 't dorp om te zeggen dat 't restaurant nog niet open was en of we dan 's avonds ergens mee gingen eten samen met nog wat andere mensen. Hij kwam ons halen en liet onderweg nog even 't restaurant zien waar hij werkte. Dat bleek 't bewuste onvindbare restaurantje te zijn dat ik bedoelde, grappig toeval. We kwamen binnen in de riad waar het etentje was, daar stond iemand koken en dat bleek die knappe vent uit dat restaurantje te zijn. Ik herkende hem niet meteen omdat hij veel korter haar had, maar hij was het wel degelijk. Bijna niet mee gepraat, alleen naar elkaar gegluurd, er waren mensen uit allerlei landen en iedereen praatte Engels, en R. praat Frans dus dat was lastiger.

'n Erg leuke avond gehad met vooral veel drank, geflirt, dronken muzikanten en 'n Dustin Hoffman look-a-like. Vriendin & jongen van de bus vonden elkaar érg leuk dus die spraken af om de volgende dag samen (+ ik) naar 't strand te gaan.



We gingen hem ophalen in 't restaurant en stond R. toen ook, die had uiteraard wel zin om mee te gaan naar 't strand en vanaf toen gebeurde 't. Wat 't precies was weet ik niet, maar 't was Leuk. Vanaf dat moment hebben we ieder mogelijk moment samen besteed en zaten vriendin en ik 's avonds als groupies in 't restaurant. Drie dagen gevakantieliefded, want meer zouden we er niet van maken. 'n Smsje ooit, dat was leuk, maar meer schoot niet op.



Bij 't daadwerkelijke afscheid wist ik dat 't zo niet zou gaan werken. We begonnen vanaf dag 1 te smsen, en toen ik 'n week thuis was ook bellen. 't Werd 'n soort gekte, en ik had geen idee of ik verliefd op hem was op verliefd op de aandacht na 'n lange -en niet altijd gelukkige- relatie. Dus ben ik na 'n paar weken teruggegaan om te voelen wat 't eigenlijk was.

Verliefdheid op de kerel zelf dus, dat was heel snel heel duidelijk. R. bleek 'n erg moderne Marokkaan te zijn die als 't hem uitkomt ook wat oude tradities in ere houdt. Zo had hij nog nooit in z'n leven (34 was ie toen) 'n meisje mee naar zijn moeder genomen. Ik ging mee op dag twee, en hij heeft me aan z'n moeder en de rest van de familie voorgesteld als 'mam, dit is Isiss en zij wordt mijn vrouw', ik werd met open armen ontvangen, erg leuk. Ik had zelf uiteraard niet in de gaten dat ie dat had gezegd, dan was ik waarschijnlijk gillend omgedraaid en teruggevlogen. De tradities en omgangsvormen kende ik ook niet, ik vond 't allemaal zeer interessant en leuk. (niet dat we constant bij de familie opgezeten hebben, 't was twee keer voorstellen, eten en weer weg, we hebben 90% van de tijd aan elkaar vastgeplakt (40 graden buiten) gelegen)



Ben 'n weekje gebleven de eerste keer, en 't afscheid was hartverscheurend. 't Meest ellendige van alle afscheiden die daarna nog zouden komen, ik zie R. nog weglopen met z'n afhangende schouders.

We hadden in die week al gedefinieerd dat er iets gaande was wat nog 'n hele tijd kon blijven duren, we wilden er iets van gaan maken. En toen begon de ellende, die afstand was verschrikkelijk. Die stomme telefoon altijd binnen 10cm liggen want stel dat ie smst, naast bijbaan in de kroeg nog een erbij om sneller tickets te kunnen sparen en veel tijd bezig met plannen wanneer gaan, tickets zoeken, hem missen, etc.



Oh! Dit gaat al lang niet meer om de ontmoeting!

Wauw, ook een mooi verhaal! Herinnert hij zich die eerste avond nog, dat hij geen aandacht voor je had?

quote:Spijker schreef op 18 februari 2010 @ 20:40:

Nemo, dat huisje klinkt goed! Maakt toch niet uit of iedereen nou met z'n neus in een boek zit, of met z'n neus in een laptop? Wat ik nou juist lekker ontspannen vind is als het de hele familie geen klap uitmaakt omdat het ene zo hoort of juist niet. Gewoon lekker met z'n allen zitten en fijn doen waar je zin in hebt en een beetje ontspannen.

Wel zorgen dat je niet t forum open laat staan bij een spermaverhaal en dat je broertje dat dan gaat lezen ofzo. Dat lijkt me dan weer minder gezellig







En zo gaat het ook. Om het even te delen heb ik net maar dit volledige stukje voorgelezen voor iedereen hier zelfs mijn vader moest lachen (niet dat ze weten waar het sperma verhaal over gaat want dan was het minder leuk )



We zitten ook niet heel de tijd met onze neus achter de computer. Het is tot nu toe super relaxed. Openhaard is fijn en we hebben ontzettend lekker gegeten. Mn mama ligt nog steeds niet op bed en dat mag een wonder heten (alhoewel ik denk dat ze gesloopt is morgen maar dat zien we morgen wel weer)



Margh, AK laat ik nog even... Maar als ik het goed begrijp heeft Spijker al flink wat licht laten schijnen...



Jooles: leuk de date! Dat zijn altijd de leuke verhalen.



Isiss; het verhaal blijft leuk.. Doe ook nog even je trouwen: die blijft ook geweldig!! Zo spannend was dat ook toen!



Straks naar bed en heeeeeeeeeeeeeeeeeeeel lang slapen. Heerlijk. Alles mag en niks moet.

En dan moet ik eigenlijk iets gaan doen voor school. Blegh.

Nog niet aan denken.

Ja Isiss' verhaal is ook mooi!!! Het jouwe ook!



Wat jij zegt herinnert me er trouwens aan dat mijn vriend mij al eerder gespot had zonder dat ik er erg in had. Drie keer raden waarom?



.....



Ik had zo'n dope schoenen.

hahaha, dat meen je niet! Achteraf vroeg ik Bassist waarom hij me aansprak en hij had twee redenen: mn leuke schoenen en mn leuke haar.

(leuk haar? ik moest echt ontzettend naar de kapper!!)



Isiss, mag ik je trouwverhaal horen?

En Marg, wil jij je ontmoetingsverhaal vertellen?



Nemo, lekker dan. Ik kan hier niet eens over sperma schrijven zonder dat jij dat met je gehele familie deelt! Bekijk t nu maar, het we-neuken-elkaar-plat verhaal komt zeker vanavond niet meer hier te staan. Anders kan ik nooit meer Nemo's ouders onder ogen komen op haar bruiloft met Box.

Doe dat platneukverhaal maar na 't weekend ja.



R. zegt wel dat ie mij heeft gezien die eerste avond, maar dat was omdat ik ben gaan vragen wat voor cd-tje er aan stond. Hij herinnert zich de vraag om de muziek, niet mij. Al zegt hij nu dat dat niet waar is, maar ik weet dat dat wel is. En ik hoef ook niet herinnerd te worden om die eerste keer want hij was zeer afgeknapt op m'n bergschoenen dan.

Ik zoek 't trouwverhaal op. Is 'n lange, weet niet of ie in 1 keer kan.

Casablanca, maandagochtend 5.30u .

Ik slaap op de 'vrouwenkamer' met R.'s 2 nichtjes en zus uit Marrakech die daar een paar dagen logeert. In de 'mannenkamer' ligt R. met z'n 2 neven. In de andere slaapkamer liggen zijn zus + man gewoon samen.

"Pssst, psst habiba dialy" op fluistertoon vanuit de deuropening, "on va partir a Rabat". Met m'n ogen nog half dicht tandenpoetsen en dan half slapend beneden achterin de Mercedes van R.'s zwager gestapt. We zoeven om 5.45u in 't donker door de uitgestorven straten van Casablanca, onderweg naar gare routiere voor de bus naar Rabat. Ondanks de vroegte en weinig slaap voelt het fijn om onderweg te zijn. Onderweg naar de toekomst.

Gare routiere is in tegenstelling tot de comfortabele Mercedes geen fijne plek om 6.00u 's ochtends. Geen vrouw te zien, alleen maar randfiguren of reizigers die zich voor de kou verstoppen in hun capuchon. R. regelt 'n plek in de bus met meer beenruimte op de eerste rij en rookt buiten voor de deur z'n eerste sigaretje, mij en de figuren die rond de bus hangen met 'n half oog in de gaten houdend.

Na 10 minuten vertrekken we, een paar zo'n ontzettend vermoeiende maar tegelijk energie-gevende dagen voor de boeg. Nog totaal geen idee van hoe we van hot naar her zullen gaan. Cd'tje met Marokkaanse jengelmuziek op, dat heel snel daarna wordt omgeruild door iets westers. Ik verdenk busschauffeuren ervan hun muziek aan te passen aan het publiek in de bus. Boney M zou niet direct mijn keuze zijn als ik mezelf zie door de ogen van een buschauffeur, maar als ik de begintonen van 'Brown girl in the ring' hoor klinkt dat behalve bizar ook erg grappig. Halverwege 't nummer kom ik erachter dat we naar een speciale extended versie met extralange xylofoonsolo luisteren, ik kan met moeite de slappe lach inhouden.

Het is nog donker aan de linkerkant, de zeekant. Aan de rechterkant komt de zon langzaam op, die een bizarre groene kleur lijkt te hebben. Het duurt even voor ik doorheb dat dat groen té bizar is voor een zonsopkomst maar dat het ‘t zonneschermpje van de bus is. Haha, heb ik me toch mooi even over zitten verwonderen. Boney M zingt intussen vrolijk verder. Of eigenlijk niet echt, ik leg R. uit (die Boney M errug leuk blijkt te vinden) dat 't een stelletje fakers zijn die nooit echt hebben gezongen maar alleen playbackten. Dat vindt ie dan weer niks.

Bijna 1,5 uur later komen we aan in Rabat. Het is er koud, maar dat kan ook door de vermoeidheid komen. We ontbijten snel en nemen de taxi naar het consulaat om er als eerste te staan. Hoewel we om 8.00u aankomen en ze om 8.30u open gaan staan er al mensen, en lopen er wazige onbetrouwbaar uitziende mannetjes rond te hangen die je overal wel mee willen helpen.

Regel 1: geen tassen en mobiele telefoons mee naar binnen bij het consulaat. "Oh. Waar laten we die dan?" -"Waar je maar wil, maar die mogen niet mee naar binnen." "Geen hokje waar we 't neer mogen leggen?" -"Nee, zie maar wat je er mee doet." Oh.

Bij een winkeltje in de straat vragen we of we ze daar mogen laten en dat is geen probleem. En die jongen kent toevallig ook wel iemand die mee wil helpen met de rest van alle regeldingen. Yeah right.

Hoewel we om 8.30u een afspraak hebben met iemand op het consulaat komt de bewuste man pas om 10.00u opdagen. We leveren onze papieren in, moeten 150 euro (!) betalen en kunnen 's middags om 15.00u de verklaring voor huwelijksbevoegdheid ophalen. Tas oppikken bij 't winkeltje, die slim als ie is, een aftands kopieerapparaat dat streepjes kopieert daar heeft staan en daar bakken met geld mee verdient. Kleine bakjes, maar wel slim. In de tussentijd dat wij bij het consulaat zitten, heeft de man van het winkeltje zijn bekende gebeld die ons uiteraard wil helpen. Ik heb niet begrepen dat we om zijn hulp hebben gevraagd, maar achteraf blijkt het wel heel handig. Het is alleen een bijzonder vervelend mannetje. R. vindt 'm erg behulpzaam, ik kan 'm meteen al niet uitstaan. Kerel van in de 60, van de ouwe stempel.

R. en ik onwijs verliefd want superblij met wat we aan 't doen zijn, maar dat mannetje blijft irriteren. Iedere poging van mijn gesprek met R. staat hem niet aan, hij begint er iedere keer in 't Arabisch doorheen te lullen. Als R. en ik dichter dan 'n halve meter bij elkaar lopen, wurmt ie zich er ineens tussenin. Of manoeuvreert ie zich zo dat ik er uiteindelijk als 'n hondje achteraan sjok. Niet gaaf. Vindt R. ook niet, maar die ziet meer het nut van hem in, en daar blijkt hij ook gelijk in te hebben. Hij kent de vertalers, weet de openingstijden van ministeries, de meeste efficiënte volgorde van legaliseren, etc. Zonder hem zou het hele gedoe nog veel langer duren, ik moet me over mijn irritaties heen zetten.



Aan het einde van de dag is het zowaar gelukt bijna alles te regelen. Alleen nog 1 legalisatie om 7.00u de volgende ochtend, en een vertaling van NL naar Frans ophalen om bij een ander bureau naar Arabisch te laten vertalen. Een vriend van een vriend van R. werkt in Rabat, we gaan eten met hem. Tagine. Bij een vrouwtje dat een restaurantje heeft maar dan net niet. Het is een ruimte van 2,5 bij 2,5 meter, met een plank waarop 20 tagines op houtskool staan, en aan de andere kant een kraantje met een kapotte wasbak. Buiten heeft ze ook nog 8 tagines klaarstaan. We zijn precies op tijd, de eerste tagines zijn gaar, ze heeft 1 tafeltje met 3 krukjes staan en wij kunnen daar zitten. Meteen na ons staan er 12 klanten klaar voor de volgende zitronde. Vandaag is er weinig wind dus veel vis. Resultaat: we eten tagine met vis. En de andere 25 klanten ook. Haar zoontje hangt voor haar eethoekje rond, als het brood op is stuurt zijn moeder hem de medina in voor vers brood. Eten à la Marocain, we eten met z'n 3en voor ¤3,-



We zijn dood- en doodmoe, geen zin om 1,5 uur terug te zitten in de bus naar Casablanca om bij R. 's zus apart in 2 kamers te slapen, en de volgende ochtend om 5.00u op te staan zodat we 7.00u voor het consulaat halen. We proberen 3 hotels, met onze verklaring voor huwelijksbevoegdheid moet dat wel lukken schatten we in. Niemand waagt de gok. De politie keurt alleen een huwelijksakte goed, niet het papier dat het belangrijkste ingrediënt is voor de akte. Mijn moeheid zorgt er inmiddels voor dat ik niet enthousiast kan reageren op het voorstel om toch in Casablanca te gaan slapen. Ik wil gewoon alleen zijn bij m'n schatje, samen met ieder 1 oordingetje naar de MP3-speler luisteren, in zijn veilige en warme armen in slaap vallen. Geen Arabisch getetter aan m'n kop en een overspannen zus die haar blijdschap uit door mijn hand de hele avond niet meer los te laten.

De vriend van R. biedt uitkomst. Hij heeft -zonder het tegen ons te vertellen, om ons te verrassen toen hij het geregeld had- een vriend met een garconnière. Een klein studiootje met een bed, een bank en een warme douche, waar hij slaapt als hij in de stad op stap gaat en zijn eigen huis te ver weg is. We mogen daar slapen, 8 hoog zonder lift, en de volgende ochtend 8 omlaag zonder licht in het trappenhuis. Een ranzig vrijgezellenhokje, maar zo fijn even samen. Vallen als een heel groot blok in elkaars armen in slaap, de wekker is keihard om 6.00u. Even is er de verleiding om hem uit te zetten en te blijven liggen, maar die verleiding duurt maar 10 seconden. Als we op tijd bij de legalisatie zijn, kunnen we hopelijk ook op tijd de papieren ophalen, de laatste vertalingen regelen en terug naar Marrakech, klaar om de volgende dag alles te presenteren aan de man die de akte gaat schrijven en ons dus de dag erna zal trouwen.



6.30u buiten, het regent dat het giet. Gelukkig rijdt er net een taxi door de straat. Zonder licht, zonder ruitenwisser en zonder blazer voor de condens. Marokko kent geen apk-keuring. Maar hij rijdt en zet ons 20 minuten te vroeg voor de deur af bij de legalisaties. Ik wacht in het café om de hoek. Om klokslag 7.00u gaan ze open en is R. de 2e die zijn papieren inlevert, 5 minuten later staat er 50 man in de rij. We moeten dan tot 10.00u wachten om het papier op te kunnen halen.

Buiten blijft het gieten. Ondertussen doorlopen we de hele visumprocedure voor België nog maar een keer. Welke papieren moet ik regelen, welke papieren moet hij regelen? Wanneer kan hij in België zijn? De tijd kruipt voorbij. Om 10.30u kunnen we het papier ophalen.

Intussen belt het regelmannetje van gister, of alles is gelukt, of we nog hulp nodig hebben? Lees: hij heeft geld nodig. Hij heeft gister geld gekregen, vond het te weinig, bleef wel aardig, maar wil vandaag nog een keer helpen. Niet nodig zegt R., we gaan nu nog iets ophalen, dan zijn we klaar. Als we bij de vertaler zitten, wandelt hij ineens weer binnen, onderbreekt mijn gesprek met R. en begint in het Arabisch tegen hem te lullen zonder mij ook maar één blik waardig te keuren. De vertaling is klaar, we gaan naar de volgende, het mannetje loopt gezellig tussen ons in mee. Ik ga demonstratief achteraan lopen, R. begrijpt de hint. Het mannetje drinkt ook nog even mee koffie als we op de vertaling wachten, zonder ook maar één woord tegen mij te zeggen. Als we de laatste vertaling ophalen en kunnen vertrekken loopt hij weer mee, of hij toch nog een beetje geld kan krijgen. Hij heeft een drankprobleem, zijn vrouw is weggelopen, hij heeft het moeilijk. R. belooft hem volgende keer te bellen als hij zijn visum moet regelen, dan kan hij helpen en verdient hij iets. Triest.



We lunchen met de vriend, en nemen 's middags de trein naar Marrakech. Door de hele dag regen vertrouwen we de bussen niet en lijkt de trein ons veiliger, ik vind de trein vooral heel relaxed. In een bijna euforische stemming 'we hebben álles geregeld!!' hangen we tegen elkaar in de trein, met moeite onze ogen open houdend. 's Avonds gaan we slááápen... alsof we al nachten niet geslapen hebben. De volgende dag hoeven we pas om 8.00u op en daar wacht ons nog een vervelende verrassing bij de man die de akte schrijft.



De man die de akte schrijft is ook een apart figuur. Uiteraard praat hij Arabisch tegen R.. Maar tegen mij vertelt hij alles in het Engels, terwijl hij ook gewoon Frans kan. R. spreekt geen Engels, dus ik snap deze logica niet, ik geef hem daarom structureel antwoord in het Frans. En hij blijft consequent Engels tegen mij praten.

We zitten zo ontzettend trots bij hem aan zijn bureau, alle belangrijke papieren zijn geregeld, we zijn er klaar voor! De akteschrijver laat ons weten bij wie we de gezondheidsverklaring moeten halen, en waar er nog 1 papier gelegaliseerd moet worden. Daarna zullen we over de rest praten.



Bij de dokter. Een oude moderne man, die een verklaring schrijft dat je gezond bent zonder dat hij ook maar één vraag ergens over heeft gesteld of ook maar iets heeft getest. Geen probleem, gebeurt altijd zo. Een verklaring dat ik niet zwanger ben is andere koek, dat moet wel echt aangetoond worden. Door middel van een echo, ik had van tevoren geen idee dat dat zou gaan gebeuren. Dus 2 minuten later lig ik met blote buik op een bed met piepende wieltjes en een echoapparaat uit de jaren '70 naast mijn hoofd. Mijn eerste echo. Ik maak er nog een grapje van dat het een hele grote verrassing is als ik nou zwanger ben, hij kan er niet om lachen. Uiteraard ben ik niet zwanger. Maar het doet me wel iets als ik daar lig en zwart-wit in mijn buik kan kijken. Het moet toch wel heel speciaal zijn om daar een bewegend wezentje te zien dat een mix is van mij en R.. Ik verberg het, maar hier word ik toch sentimenteel. Terwijl het gewoon letterlijk een klinisch moment zonder enkele emotie is. (Overigens mogen we ook gewoon trouwen als ik zwanger zou zijn, er komt alleen een aantekening in de akte. Omdat je voor het trouwen niet samen mag slapen zou de baby dus van iemand anders kunnen zijn dan mijn man, daarom wordt dit even genoteerd)



Pasfoto's, ook nodig. Niet één, maar 6. Omdat het voor de huwelijksakte is, is de romantische fotograaf niet te beroerd om ons een extraatje te geven: een uitvergroting van de pasfoto, 'ingeplakt' in een omlijsting van rode roosjes. Na deze week ben ik er echt van overtuigd dat Marokkanen het woord kitsch hebben bedacht.

Allerlaatste legalisatie. Een hele rij voor ons, en hoewel ik er een grondige hekel aan heb en uit principe niet aan zo'n soort dingen mee wil doen ben ik toch blij met mijn Marokkaan die de andere Marokkaan een kopje koffie aanbiedt en ons daarmee vooraan in de rij zet. Slappe principes dus, die ik voor eigenbelang blijkbaar zo overboord zet. Dan hand-in-hand bijna huppelend naar de akteschrijver, we komen met een big smile binnen. Hij controleert alles, controleert alles nog een keer en nog een keer. Legt dan alles in 3 stapeltjes op zijn bureau. Vouwt gekleurd A3-papier dubbel, niet het vast, stopt daar 2 dossiers in. De 3e met de originele papieren krijgt een ander kleurtje. Zegt dan tegen mij "if you want to marry him, you have to sign this paper", en ook zoiets in het Arabisch tegen R.. Dat komt in het dossier met de andere kleur. En dan begint het hoofdschudden. Het is allemaal niet mogelijk, schudt hij. Ik moet minimaal een week langer blijven om alles verder nog te regelen. Verder nog regelen?! Wat dan? Nou, het interview met de politie, en daarvoor moet alles gestempeld worden bij de rechtbank.

F*ck! Dat had ie van tevoren niet tegen R. gezegd.



Het is woensdag begin van de middag, de akteschrijver zegt dat het onmogelijk is om voor het weekend nog een politie-interview te regelen. Ik moet van hem op mijn werk gaan zeggen dat ik pas dinsdag terug ga zodat we maandagochtend dat interview kunnen doen. Ook deze logica snap ik niet (afgezien van dat ik écht niet mijn werk ga bellen omdat hij dat zegt). Vrijdagmiddag krijgt hij niet meer geregeld, maandagochtend wel, en zaterdag en zondag werken ze niet. Hoeveel concreet verschil zit er tussen die 2 momenten?! Mijn vertrouwen in hem daalt tot het nulpunt.

Hij blijft maar nee-schudden dat het allemaal echt niet mogelijk is, dat ik voor minimaal 2 weken terug moet komen om alles te regelen. Wat ik dan niet weet is dat hij over de akte praat, dat ik die niet mee kan nemen naar Nederland omdat dat altijd 3 weken duurt, ik vat dat op als dat we niet kunnen trouwen.



Zwaar teleurgesteld en aangeslagen besluiten we te gaan, we kunnen op dat moment niets doen verder. We gaan koffiedrinken in de stad, in een café waar R. heeft gewerkt, hij heeft even behoefte aan bekende gezichten die hem hoe dan ook steunen. Ik kan er niks aan doen, maar als we daar zitten rollen de tranen zo over mijn wangen. Alle vermoeidheid van de afgelopen dagen en machteloosheid van het afgelopen jaar komen er tegelijk uit. Ik wil daar niet in een café gaan zitten huilen, natuurlijk niet, maar ik kan de tranen niet tegen houden. Waarom heeft die man van tevoren niet gezegd dat dat interview ook moest? Hij zei er net zelfs bij dat als hij vorige week een afspraak had gemaakt we vandaag naar de politie hadden kunnen gaan. Hoe meer ik er over nadenk, hoe minder ik hem vertrouw. Ik wil hém de schuld van alles geven, maar ik reageer het af op R..

Dat ik er spijt van heb dat ik zo snel die woonruimte in België heb geregeld, dat ik daar niet een half jaar alleen wil gaan wonen, dat ik Marokko helemaal beu ben, blablabla. R.'s weerwoord is "maar liefje, je bent toch mijn vrouw? Je bent mijn vrouw al sinds je voor mij naar Marokko bent gekomen." Fout antwoord. Heel lief (héél lief zelfs), maar net niet goed op dat moment. Ik vat het op dat we dus niet officieel trouwen deze week, en dat ik in mei -als ik dan misschien weer vrij zou kunnen nemen- terug moet en we dan vrolijk verder gaan met de Marokkaanse bureaucratie.



M'n tranen blijven met moeite binnen, we gaan naar huis om te eten. R. 's zussen zijn inmiddels aangekomen uit Casablanca en zijn 2 broers zijn er ook. We eten met 't hele gezin want hun jongste broertje gaat eindelijk trouwen. Iedereen hyper, door het dolle heen, blij, in feeststemming. Ik voel me een beetje alenig in mezelf, maar ben er goed in om er toch met 'n grote glimlach bij te zitten. Na 't eten verdwijnen we naar onze kamer, we hebben nog 'n hele hoop op 'n rij te zetten samen. Uiteraard komen die rottranen weer uit zichzelf, ik probeer R. uit te leggen dat ik het allemaal niet snap. Hij blijft zeggen dat ik zijn vrouw ben, dat niemand hem dat af kan nemen, dat we 'n supertoekomst tegemoet gaan samen. Ik kan alleen maar met een zielig stemmetje vragen: "wanneer moet ik dan 'ja, ik wil' zeggen? En wanneer geven we elkaar dan de ringen? En wanneer zetten we die handtekening dan?" "Handtekening?" vraagt hij, "je hebt toch net je handtekening gezet bij die man?"

"?! Hoezo?! Is dat dé handtekening? Is dat niet officieel ofzo?"

In het kort: we zijn net -zonder dat ik het bewust wist- getrouwd. Inclusief onze eerste interculturele communicatiestoornis. Hij weet niet wat ik in mijn Nederlandse hoofd heb over trouwen, ceremonies en zo'n soort dingen. En ik weet niet dat hij dat niet weet. En ik weet ook niet hoe het in Marokko werkt, wat hij weer niet weet. "Liefje, je bent mijn vrouw, we zijn getrouwd! Dat interview is verplicht voor de akte, maar we zijn nu net wel getrouwd." "Ooooh... en de ringen dan?" "Vanavond op het feestje."

Aha... oké dan. Dus we zijn nu getrouwd? Haha, dat is apart! Verdrietige tranen veranderen ineens in blije tranen. Tjezus, we zijn gewoon getrouwd nu!

Maar goed, leuk dat we getrouwd zijn, dat politie-interview gaat er wel voor zorgen dat er voorlopig nog geen akte komt. En dus ook geen visum om naar België te komen.



R. heeft een neef, een fotograaf, die al eerder tegen hem heeft gezegd dat hij wil helpen als het nodig is, vandaag schatten we in dat zijn hulp nuttig kan zijn. Hij heeft namelijk twee vrienden: een politiecommissaris én een rechter, allebei niet in de wijk waar wij met onze papieren bezig zijn maar hij wil wel proberen of hij iets voor ons kan regelen bij die mannen. Snel in de taxi naar zijn fotozaak toe dus. Het is ver weg, een kleine taxi is te duur, dus we nemen een grote taxi. Twee man voorin en 4 achterin, en rijden maar. Rennend naar neef toe want hij wil die vrienden bellen als ze nog op hun werk zitten. Nummer 1 is niet te bereiken, nummer 2 (de commissaris) wel, hij wil de volgende ochtend vroeg met ons afspreken. We zitten bij neef, op een terrasje met plastic cocacola-tuinstoeltjes, naast de fotozaak van hem. Mohammed zou thee voor ons zetten, maar is het vergeten. Wij ook, want ineens blijkt er toch een mogelijkheid te zijn voor dat interview en werken onze hersenen als 'n tierelier en lijkt alles ineens alleen maar om dat te draaien. Gelukkig is R. zo slim geweest om ons hele dossier te kopiëren, zodat we direct naar de politie kunnen i.p.v. weer naar de akteschrijver. We worden hyper, het gaat waarschijnlijk lukken!! Het moet gewoon gaan lukken!

Intussen zijn we al te laat om bij vrienden te gaan eten, we bedanken neef alvast 15 keer en vertrekken snel, op zoek naar een taxi. Niet meteen te vinden natuurlijk. Als we rondkijken waar de taxi of bus stopt, spreken 2 oude vrouwtjes ons (in het Frans) aan. Behulpzaam uitleggend welke bus waar heen gaat en hoe laat. R. antwoordt in het Frans tegen het ene vrouwtje, terwijl het andere vrouwtje aan mij vraagt waar we vandaan komen. Ik zeg dat ik uit Nederland kom, en die kerel naast me een Marrakchi is die staat te geinen door in het Frans te antwoorden. Vrouwtjes lachen, de ene vertelt dat ze voor het Rode Kruis heeft gewerkt en veel heeft gereisd, ze dacht dat wij allebei buitenlanders waren en ze kan wel lachen om R. 's reactie. Ze vraagt of we getrouwd zijn en we leggen kort uit dat we er druk mee bezig zijn en dat het een enorm gedoe is, we krijgen haar zegen en die van haar God ook. Ze roept R. nog in het Marokkaans na dat hij zo'n vrouw als ik nooit meer mag laten gaan. Goed stel hersens, duidelijk verliefd en nog mooi ook. R. glimt als een gek (en ik ook).



We zitten weer met 4 anderen in een taxi. Als we bij vrienden in hun riad komen, komen we binnen in een letterlijke oase van rust. De stroom is uitgevallen dus alles is verlicht met kaarsjes, de tafel supermooi gedekt en we krijgen meteen een heerlijk diner geserveerd. Rust. Eindelijk. De eerste keer sinds zondagochtend. Ik zie een berbergitaar en conga's staan, ik vraag de franse eigenaresse of er iemand is die muziek maakt (nadat ik eerst R. lief heb aangekeken). Hassan, degene die ons het eten serveert, speelt gitaar en hij wil wel even spelen met R.. Een klein concertje voor ons en de 10 andere gasten van het riad. Ik zie dat R. hierdoor ontspant en het lekker vindt zijn hoofd even leeg te spelen. Vrienden hebben nog wat verrassinkjes voor ons uit Nederland meegenomen, ter ere van het trouwen. Ik krijg 2 boeketjes en een te gekke videoboodschap, echt superlief! Na 2 wijntjes vallen we allebei bijna om en gaan we naar huis, waarschijnlijk een interview met de politie voor de boeg de volgende ochtend.



We staan vroeg op, willen geen tijd verspillen. Ontbijten, we bellen neef wakker en spreken over een uur met hem af in de stad. Neef belt terug, we spreken nu aan de andere kant van de stad af, weer een uur later. Het voelt alsof we kostbare tijd verliezen, mijn 'ik laat alles gewoon maar gebeuren, ik maak me er niet druk om'-houding die ik in Marokko heb (móet hebben) begint me in de steek te laten.



De hele week lijkt één groot stressgebeuren, en ik weet ook zeker dat als ik deze dingen allemaal zou moeten regelen met wie dan ook uit mijn naaste omgeving ik al 100x chagrijnig of kwaad zou zijn geworden of de moed zou hebben verloren, maar op de een of andere manier zijn we samen niet stuk te krijgen. Kleine moeilijke momentjes om de situatie af en toe, maar we hebben de ander binnen 'n minuut weer uit het putje. Hoewel er weinig relaxeds is aan deze week en we dood- en doodmoe zijn, het is SUPER samen. We hebben lol om dezelfde bizarre details, kunnen niet verliefder zijn ("schatje, deze week word je voor de echtes m'n vrouw!"), en zijn we ook echt 'n soort maatjes. Met een hele zwerm vlinders die ons constant vergezelt. Denken 'tzelfde, voelen 'tzelfde, heel bizar. Op zaterdagmiddag -als alles achter de rug is en we door de uitgestelde vlucht nog een dag samen hebben- verwoordt R. het alsof we elkaar al jaren en jaren kennen, dat hij zo'n gevoel van thuisvoelen nog nooit eerder heeft gehad. Ik kan het alleen maar beamen, zo is het ook echt.



Donderdagochtend dus naar de politie. Het voelt bijna als iets stiekems als we met neef & politievriend op een terrasje bij een grote supermarkt buiten de stad afspreken. De politievriend komt eraan in spijkerbroek en polo, we zitten 2 minuten met elkaar op het terrasje waarbij neef & politievriend even druk met elkaar in gesprek zijn, R. en ik zitten er voor spek en bonen bij. In de bus hier naar toe kreeg ik de instructie om altijd 'nee' te antwoorden als iemand vraagt of we samen hebben geslapen. En te zeggen dat ik in een hotel slaap. Deze politieman vraagt helemaal niets, wat zitten we hier eigenlijk te doen? Het blijkt dat hij vrij is vandaag, dus wij gaan zelf naar het bureau, samen met neef, en de politieman belt dat wij er aan komen. Met z'n drieën in de knalgroene Getz met mintgroene kanten tissuebak op het dashboard. Neef ziet dat ik er naar kijk en vermeldt meteen even dat dit de auto van zijn vrouw is. Dat verklaart.



Terug de stad in. We parkeren bij 't politiebureau om de hoek. Neef gaat naar binnen en wij wachten eerst bij de auto. Hij komt terug voor zijn identiteitskaart -zonder kom je er niet in- en doet de volgende poging. Zijn vriend blijkt nog niet gebeld te hebben (voor als iemand het niet in de gaten had: we zijn in Marokko), ik voel mijn optimisme-rush weer een beetje wegzakken. Neef belt z'n vriend, en na een half uur kunnen we naar binnen. We worden hartelijk ontvangen (Eindhoven, PSV doet het altijd goed bij de Marokkaanse mannen), maar er blijkt toch een probleempje te zijn. De man die het interview doet wil het originele dossier zien, en wij hebben alleen een kopie bij ons. Na wat op-en-neer gepraat neemt hij genoegen met de kopie. Het interview kan beginnen. R. heeft me zenuwachtig gemaakt, hij weet ook niet wat er gevraagd gaat worden en heeft zelf ook een worst case scenario in zijn hoofd.

De interviewer is een jonge kerel, sympathieke uitstraling. Hij schrijft eerst al onze gegevens op (komt geen computer aan te pas, gewoon ouderwets handwerk), bij mijn woonplaats komt uiteraard PSV weer ter sprake en is het ijs gebroken. Jammer dat Afellay voor Nederland gaat voetballen, maar de Marokkanen begrijpen het wel, al is en blijft hij ten alle tijden een Marokkaan.



Alle gegevens zijn genoteerd, het belangrijke interview kan beginnen.

"Hoe lang kennen jullie elkaar?"

- "Sinds 2005."

"Waar hebben jullie elkaar ontmoet?"

- "In Essaouira."

"Aaah, Essaouira! Leuk!"

blablabla Essaouira blablablabla bla bla Essaouira blablabla

(Verplichte vraag):

"Hebben jullie samen geslapen?"

- "Nee."

Man kijkt R. aan. Kijkt dan mij aan. Kijkt R. nog een keer aan. En barst in lachen uit! Maakt nog een opmerking in het Marokkaans die R. niet tegen mij wil zeggen achteraf. En schrijft 'Nee' op.

Interview is klaar. 2 Minuten effectief. Moet daar nou zo'n ophef over gemaakt worden?



Deze keer wel een echte euforische stemming, het is gelukt! Alles wat we samen moesten regelen is samen geregeld! De akte komt later, en R. moet nog wat kleine dingetjes regelen, maar we zijn echt getrouwd!

Vanavond dus een minifeestje. Als we thuis zijn belt R. een paar vrienden en zijn oudste broer. Zussen & schoonzus gaan eten voorbereiden voor 's avonds, wij mogen niks meer doen nu, zij regelen alles. Niks tegenin te brengen.



We gaan even wat drinken in de stad en pikken daar onze vrienden op. Intussen heb ik een knallende koppijn die met geen pijnstiller te verdrijven is, ik ga liever 'n uur plat dan op te moeten zitten en pootjes geven op een feestje wat te vergelijken is met een Arabisch kippenhok. Om 20.00u staat iedereen op de stoep, wij gaan dan allebei omkleden en iedereen wacht op ons in de salon. Als we samen beneden komen barst het zingen en het geluidje met de tong los, er staat zo'n 20 man familie en vrienden ons te verwelkomen. Ik heb nog nooit een Marokkaanse bruiloft meegemaakt, laat alles maar over me heen komen, maar merk dat ik na 'n halve minuut al 'n enorme irritatie heb ontwikkeld naar één zus (ja, die van haar blijdschap uiten door mijn hand vast te houden). Ze regisseert alles. ALLES. Hoe ik moet staan, wanneer ik moet staan, wie er naast me zit, wanneer ik mee moet naar een ander kamertje, wanneer ik thee mag drinken, enz. Regelneef R. kan natuurlijk niet de hele tijd mijn handje vasthouden, maar ik voel me enorm geclaimd door zijn zus. Mijn hoofdpijn wordt er niet minder van. Waar ik ga of sta, mijn arm wordt vastgehouden. Wordt m'n arm niet vastgehouden, dan voel ik haar blik op me gericht. Non stop.

Ik ben werkelijk waar zó blij dat er Nederlandse vrienden zijn en ik ook Nederlands kan praten en irritaties uiten. Zus blijft regisseren, maar gelukkig laat ze me ook af en toe los, en als ik 't in mijn hoofd ook loslaat is het gewoon 'n superleuke avond.

Ik heb geen idee wat er gebeurt of gaat gebeuren, ik doe overal aan mee en vind 't echt leuk. We staan om 21.00u allemaal te dansen na één glaasje thee (dat krijg ik hier niet voor elkaar), vooral R. 's oudste zus en haar dochter van 23 zijn enorme gangmakers. Supermooie vrouwen die ook geweldig kunnen dansen, het werkt aanstekelijk op iedereen. Intussen is R. klaar met z'n geregel en loopt hij aan één stuk door te glunderen.



Dan gaan we eten. Een enorme vooraf (ben niet gewend daar thuis in meerdere gangen te eten dus eet me gewoon al vol) en dan nog 'n enorme hoofdmaaltijd. Zus blijft maar zeggen dat ik moet eten, dat ik moet eten, dat ik moet eten, dat ik moet eten, terwijl ze zelf geen hap mee-eet. En na het eten begint het leukste deel. Het 'officiële' deel waarbij we elkaar de ringen geven. Daar gaat nog een soort ceremonie aan vooraf waarbij ik eerst met een aantal vrouwen een kamertje in ga en eigenlijk een hele berg make-up op krijg. Ik houd het bescheiden. In dat kamertje staan de dadels klaar, en de melk die we samen moeten drinken. Op een dienblaadje met de ringen. Dat draagt één van de vrouwen voor mij de kamer uit. Daar staat R. op mij te wachten en gaan we met de hele zooi op de foto en tussendoor wordt er de hele tijd voor ons gezongen.



We gaan de salon weer in, R. en ik op ons speciale plekje waar we fijn in the picture zitten. Zus dirigeert wie er waar naast ons moet komen zitten en wie daar weer naast zit en wie daar weer naast, tot alle plekken bezet zijn. Nog even zingen, wat foto's, en dan komen de ringen tevoorschijn. Ik krijg eerst de mijne, die ietsjes te groot is en dus zo omschuift. Wat foto's. En dan die van R.. Die ietsjes te klein is bij z'n knokkel en ik dus met geen mogelijkheid omkrijg. R. wringt 'm zelf om. Weer foto's. Een kuise zoen. (wel op de mond! Zus dekt ogen af van 7-jarig neefje!)

Dan de dadels. R. moet er één aan mij geven en ik één aan hem, tenminste zo begrijp ik het. Hij weet het zelf ook niet precies dus ik wil gewoon dat hele ding uit z'n hand eten maar als hij net voor mijn hap wordt teruggetrokken blijkt dat ik er de helft af moet bijten. Aha. Ziet er allemaal wel erg grappig uit op de film. Ik bijt 'n halve af, en geef de andere helft aan R. Dan de melk. Zelfde ritueel, elkaar omstebeurt laten drinken en dan ook elkaar tegelijkertijd laten drinken. Begrijpen we ook verkeerd, we haken automatisch onze armen om elkaar en drinken uit ons eigen kopje. Nét voor we allebei een slok nemen onderbreekt zus het met veel lawaai, we moeten nml. elkaar laten drinken en niet zoals wij doen. Dat is niet te doen, we krijgen er de slappe lach van (ik geloof dat door dit soort dingetjes de foto's en film niet geheel volgens de Marokkaanse staatsieportretten-protocollen zijn gegaan, we staan echt de hele tijd keihard te lachen, in tegenstelling tot wat ik op Marokkaanse bruidsfoto's heb gezien). Zus is nog niet klaar met dirigeren, maar ik merk dat R. er ook genoeg van heeft. "Klaar. Deel die dadels rond en genoeg zo."

- "Neeee, jullie moeten elkaar nog een zoen op het voorhoofd geven!"

"Nee, klaar. Tis goed zo." Neef de fotograaf zegt dat die voorhoofdzoen nog even moet voor de foto's, dus dat doen we (ziet er trouwens érg lief uit op de foto), en dan is 't klaar. Nog meer foto's met iedereen die aanwezig is, en dan is 't echt gedaan. Even kort nakletsen, en om 23.30u is 't huis weer helemaal leeg. Dat is nog 'ns 'n feestje!



Zussen enzo gaan meteen alles opruimen, en wij trekken samen boven de champagne open. Twijfelen of we nog op stap gaan -wat we wel hebben beloofd- of dat we de champagne opdrinken en lekker naar bed gaan. We besluiten op stap te gaan. Ik trek m'n zijden zwarte jurkje aan met R. 's enorme donsjack er overheen want het is koud en we gaan naar de discotheek waar een andere neef werkt. Die regelt een fles whisky voor ons en ineens staan we tot 4.00u te swingen. R. is grappig als ie een beetje aangeschoten is, en in de discotheek waar de Marokkanen westers zijn zoent ie me gewoon in het openbaar, terwijl dat op straat absoluut not-done is. Hij houdt niet op met te zeggen dat ik nu écht zijn vrouw ben en dat ik de mooiste, liefste en leukste van de hele wereld ben en dat ie zo nog nooit zo gelukkig is geweest als nu. Erg schattig.

Ik denk dat we om 'n uur of 5 compleet uitgeput in bed liggen, en we kunnen éindelijk een ochtend samen uitslapen zonder stresserige regeldingen of afspraken die dag. Behalve aan 't einde van de middag nog een bezoekje aan de akteschrijver.



Het is leuk om getrouwd te zijn. Correctie: het is érg leuk om getrouwd te zijn met R. Er was absoluut geen zekerheid nodig m.b.t. elkaar in de vorm van trouwen, en aan de ene kant zijn we natuurlijk ook gewoon hetzelfde als de week ervoor toen we niet getrouwd waren, maar toch is er iets anders. R. noemt me al altijd 'ma femme' maar het klinkt nu nét iets anders. Ik kan 't niet uitleggen, maar het is erg leuk.



We slapen lang uit, liggen lang naar elkaar te kijken en zeggen dat we getrouwd zijn, dat we trots op elkaar zijn, dat we stapelgek op elkaar zijn, dat we ... -vul maar in- zijn.

's Middags nog even naar de akteschrijver. Deze week hebben we een momentje overwogen om mijn deel van de akte over 3 weken te laten teken door één van R's beste vrienden. Niet dat we dat allebei willen, we gaan in principe maar één keer trouwen in ons leven en dan staat er niet mijn handtekening op maar die van R's vriend, dat geeft geen fijn gevoel. Maar als we denken aan de visumprocedure, die door die handtekening snel te zetten ook snel in gang gezet te worden, geeft dat ook een groot voordeel. Als we bij de akteschrijver zitten blijkt dat niet meer te kunnen door een verandering in de wet die er pas die week door is gekomen. En sowieso absoluut geen verstandige actie als we er verder over nadenken, want we lopen een risico bij het Belgisch consulaat, die een huwelijksakte met handtekeningen van 2 Marokkaanse mannen best af kunnen keuren natuurlijk.

'Gelukkig' dat het niet kan dus. Maar dat brengt wel iets onhandigs met zich mee: die akte móet door mij getekend worden, in bijzijn van de akteschrijver (dus niet even opsturen naar Nederland, tekenen en terugsturen), voordat we met de visumprocedure kunnen beginnen. Concreet betekent dit dat ik een weekendje op-en-neer moet om te tekenen. Als ik wacht tot ik in mei op vakantie kan, dan duurt het weer een paar maanden langer voordat R. naar België kan komen, dus ik ga eind maart even op-en-neer. Zit niks anders op.



Alhoewel dat toch best teleurstellend is, overheerst het 'we zijn getrouwd!' gevoel natuurlijk wel. En nog een gelukje: de vlucht terug is uitgesteld. In plaats van om 9.00u 's ochtends vlieg ik pas om 21.40u 's avonds. Een extra dagje samen! We doen niks, komen de deur niet uit. Ik pak mijn rugzak in, we kijken een film, we hangen tegen elkaar aan en we weten dat we weer een tijd zonder elkaar verder moeten.



Afscheid nemen op 't vliegveld is nooit gaaf, en deze keer nog wel de minst gave keer van alle andere keren. R's neef komt de dvd van het feestje nog brengen als we daar samen staan, dus we nemen afscheid waar hij bij staat, dat wordt mede door hem beperkt tot een paar minuutjes in plaats van eindeloos doorgaan met toch niet weg willen gaan. En dan ga ik, zit ik nog een paar uur in de vertrekhal door een onduidelijke vertraging en kom ik om 6.30u 's ochtends thuis. Alleen. En dat voelt deze keer extra alleen.

Maar toch: we zijn getrouwd!