Relaties
alle pijlers
omgangsregeling
zondag 21 februari 2010 om 21:51
Hallo allemaal,
ik ben nieuw hier en ik hoop wat advies te krijgen.
Ik ben sinds een klein jaar gescheiden en we hebben een omangsregeling voor onze kinderen. Om het weekend, iedere woensdag tot donderdag en de helft van de vakanties.
Op zich liep dit allemaal prima.
Nu is er 2 weken geleden iets vervelends gebeurd toen de kinderen bij hun vaderwaren. Onze oudste (beginnende puber) had toestemming aan vader gevraagd om ergens te blijven en hij heeft deze gekregen. Bij thuiskomst bleek dat vader de dag ervoor gezegd had dat hij meteen na afloop naar huis moest komen. Vader was heel erg boos toen hij thuis kwam. Waar hij het lef vandaan haalde om ondanks de afspraak toch te bellen...... Hierna heeft hij hem op de grond gegooid, een appelmoespot naar zijn hoofd gegooid en in zijn gezicht gespuugd gepaard met gevloek en getier. De 2 andere kinderen waren hier getuige van. De middelste is 1 jaar jonger en de jongste 6.
Het is nu zo dat de kinderen niet meer naar vader willen, ze voelen zi niet veilig. Helaas is dit niet een éénmalig incident, maar is het tijdens ons huwelijk vaker voorgekomen. Voora naar mij toe, verbaal ook naar de kinderen.
Ik heb adviescontact gehad met het amk en die gaven aan dat ik in gesprek moest met vader. Aangeven dat het onacceptabel gedrag is en dat hij hulp moet zoeken. Tot die tijd hetadvies om de kinderen niet te laten gaan als zij dat zelf aangaven.
Ik heb het altijd heel belangrijk gevonden dat er een goed contact was. Veel stimuleren en positief zijn over vader. Hij houdt echt veel van ze en mist ze ook. Het leek er even op dat hij zijn foute gedrag inzag. Helaas beroept hij zich nu op het ouderschapsplan en wil hij dat ik de kinderen de halve vakantie breng. Er is nog geen hulptraject gestart. Op mijn voorstel om met een derde om de tafel te gaan heb ik geen reactie gehad.
Het is zo moeilijk. Aan de ene kant wil ik heel graag dat de omgangsregeling weer goed op poten komt, aan de andere kant moeten de kinderen zich veilig voelen en daadwerkelijk ook veilig zijn. Daarbij ook dat ze zelf niet willen. Ik heb wel bij ze aangegeven dat ik er alles aan wil doen om het contact beter te krijgen en dat het belangrijk is dat ze vader regelmatig zien. Daarnaast moet ik ook hun gevoel serieus nemen.
De oudsten geven aan dat ze er nu voor weg kunnen lopen. Toen wij nog niet gescheiden waren kon dit niet.
Pff, hoe ga ik hiermee om? Wat kan en moet ik doen.
Ik heb zelf contact met maatschappelijk werk, maar het duurt vaak lang voor je een vervolgafspraak kan maken.
Ik wil het graag goed doen, maar ik weet het even niet.
Alvast bedankt.
ik ben nieuw hier en ik hoop wat advies te krijgen.
Ik ben sinds een klein jaar gescheiden en we hebben een omangsregeling voor onze kinderen. Om het weekend, iedere woensdag tot donderdag en de helft van de vakanties.
Op zich liep dit allemaal prima.
Nu is er 2 weken geleden iets vervelends gebeurd toen de kinderen bij hun vaderwaren. Onze oudste (beginnende puber) had toestemming aan vader gevraagd om ergens te blijven en hij heeft deze gekregen. Bij thuiskomst bleek dat vader de dag ervoor gezegd had dat hij meteen na afloop naar huis moest komen. Vader was heel erg boos toen hij thuis kwam. Waar hij het lef vandaan haalde om ondanks de afspraak toch te bellen...... Hierna heeft hij hem op de grond gegooid, een appelmoespot naar zijn hoofd gegooid en in zijn gezicht gespuugd gepaard met gevloek en getier. De 2 andere kinderen waren hier getuige van. De middelste is 1 jaar jonger en de jongste 6.
Het is nu zo dat de kinderen niet meer naar vader willen, ze voelen zi niet veilig. Helaas is dit niet een éénmalig incident, maar is het tijdens ons huwelijk vaker voorgekomen. Voora naar mij toe, verbaal ook naar de kinderen.
Ik heb adviescontact gehad met het amk en die gaven aan dat ik in gesprek moest met vader. Aangeven dat het onacceptabel gedrag is en dat hij hulp moet zoeken. Tot die tijd hetadvies om de kinderen niet te laten gaan als zij dat zelf aangaven.
Ik heb het altijd heel belangrijk gevonden dat er een goed contact was. Veel stimuleren en positief zijn over vader. Hij houdt echt veel van ze en mist ze ook. Het leek er even op dat hij zijn foute gedrag inzag. Helaas beroept hij zich nu op het ouderschapsplan en wil hij dat ik de kinderen de halve vakantie breng. Er is nog geen hulptraject gestart. Op mijn voorstel om met een derde om de tafel te gaan heb ik geen reactie gehad.
Het is zo moeilijk. Aan de ene kant wil ik heel graag dat de omgangsregeling weer goed op poten komt, aan de andere kant moeten de kinderen zich veilig voelen en daadwerkelijk ook veilig zijn. Daarbij ook dat ze zelf niet willen. Ik heb wel bij ze aangegeven dat ik er alles aan wil doen om het contact beter te krijgen en dat het belangrijk is dat ze vader regelmatig zien. Daarnaast moet ik ook hun gevoel serieus nemen.
De oudsten geven aan dat ze er nu voor weg kunnen lopen. Toen wij nog niet gescheiden waren kon dit niet.
Pff, hoe ga ik hiermee om? Wat kan en moet ik doen.
Ik heb zelf contact met maatschappelijk werk, maar het duurt vaak lang voor je een vervolgafspraak kan maken.
Ik wil het graag goed doen, maar ik weet het even niet.
Alvast bedankt.
woensdag 24 februari 2010 om 00:09
Laat je niet opjutten door die $^#@%&, Wil. Hij gebruikt loze dreigementen omdat dat alles is wat hij heeft. De ouderlijke macht zal hij je nooit kunnen afnemen, strafbare feiten heb je niet begaan i.t.t. hemzelf en hij kan het wel vergeten dat hij de volledige voogdij over de kinderen krijgt.
Neem even rust, lees de mail morgen nog eens op je gemak door (liefst met iemand anders) en schrijf de elementen op die hij jou verwijt. Bedenk vervolgens hoe je die verwijten kunt weerleggen en welke bewijzen je (zo nodig) hebt of kunt verzamelen. Overigens is een mail van hem waarin hij stelt dat jij het ouderschapsplan hebt geschonden juridisch gezien geen bewijs. Daarvoor zal hij met andere bewijzen moeten komen.
Het lijkt me in dit stadium beter voor jou - en ook voor de kinderen - om even geen rechtstreeks contact met je ex te hebben. De vraag aan de kinderen of ze willen komen is erg moeilijk voor ze. Natuurlijk ga je meewerken aan het herstel van contact voor zover jij daar iets in kan betekenen, maar op dit moment is je ex oorlog aan het voeren over de ruggen van de kinderen.
sterkte.
Neem even rust, lees de mail morgen nog eens op je gemak door (liefst met iemand anders) en schrijf de elementen op die hij jou verwijt. Bedenk vervolgens hoe je die verwijten kunt weerleggen en welke bewijzen je (zo nodig) hebt of kunt verzamelen. Overigens is een mail van hem waarin hij stelt dat jij het ouderschapsplan hebt geschonden juridisch gezien geen bewijs. Daarvoor zal hij met andere bewijzen moeten komen.
Het lijkt me in dit stadium beter voor jou - en ook voor de kinderen - om even geen rechtstreeks contact met je ex te hebben. De vraag aan de kinderen of ze willen komen is erg moeilijk voor ze. Natuurlijk ga je meewerken aan het herstel van contact voor zover jij daar iets in kan betekenen, maar op dit moment is je ex oorlog aan het voeren over de ruggen van de kinderen.
sterkte.
Ga in therapie!
woensdag 24 februari 2010 om 00:23
Jou ontheffen uit de ouderlijke macht is in dit geval zware onzin. Dat gaat hem echt niet lukken. Als er iemand in aanmerking komt daarvoor, dan is het je ex. En zelfs dat gaat niet gebeuren denk ik zo.
Je hebt geen strafbare feiten begaan, je ex wel (voor zover ik kan lezen uit je reacties hier).
Meid, doe alsjeblieft aangifte van de mishandeling van je kind. Hij gaat alles in de strijd gooien, gooi jij dan in ieder geval in de strijd wat je concreet hebt. Eigenlijk ben je nu al aan de late kant, omdat je ex nu met een rechtzaak dreigt. Het kan opgevat worden als een 'tegen-aktie'.
Voor alle vrouwen die dit meelezen en in een zelfde soort situatie zitten: doe aangifte, of op zijn minst melding, van mishandeling van jezelf en je kinderen. Altijd en direct!
Aangiftes achteraf zijn veel lastiger te duiden voor de instanties die in dit soort gevallen moeten gaan oordelen over hoe het nu verder moet.
Je hebt geen strafbare feiten begaan, je ex wel (voor zover ik kan lezen uit je reacties hier).
Meid, doe alsjeblieft aangifte van de mishandeling van je kind. Hij gaat alles in de strijd gooien, gooi jij dan in ieder geval in de strijd wat je concreet hebt. Eigenlijk ben je nu al aan de late kant, omdat je ex nu met een rechtzaak dreigt. Het kan opgevat worden als een 'tegen-aktie'.
Voor alle vrouwen die dit meelezen en in een zelfde soort situatie zitten: doe aangifte, of op zijn minst melding, van mishandeling van jezelf en je kinderen. Altijd en direct!
Aangiftes achteraf zijn veel lastiger te duiden voor de instanties die in dit soort gevallen moeten gaan oordelen over hoe het nu verder moet.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 24 februari 2010 om 17:39
Lieve mensen, ik voel me totally opgeconsumeerd.
Helaas wordt het nu idd een oorlogsvoering. Absoluut niet wat ik wil, maar nu ga ik knokken.
Op advies van maatchappelijk werk en de advocaat heb ik de jongste vanmiddag welbij hem gebracht. Ze gaf nog steeds zelf aan te willen.
Ik moest haar uitleggen dat als ze nu ging ze waarschijnlijk tot zondag bij papa zou blijven.
Nee hoor zei ze, ik wil vanavond of morgenochtend weer naar jou.
Geduldig verteld dat het zou kunnen dat papa nee zegt.
Nou dan kom ik zelf naar huis of ik bel de politie zegt het moppie.
Ik weet dus niet wanneer ze komt. Bij het brengen was er een hele nare sfeer waarin ik geen kans kreeg om een afspraak te maken.
Ik kan alleen maar hopen dat ze het fijn heeft.
Jullie hebben het over aangifte of een melding doen. Ik neem aan dat de oudste dat zelf moet doen? Dat vind ik enorm lastig. Het is een heftige situatie, maar dat maakt het voor hem nog heftiger.
Snap je wat ik bedoel? Ik zie er de ernst wel van in hoor, maar is dat nu niet een belasting dat hij nu even niet kan hebben?
Helaas wordt het nu idd een oorlogsvoering. Absoluut niet wat ik wil, maar nu ga ik knokken.
Op advies van maatchappelijk werk en de advocaat heb ik de jongste vanmiddag welbij hem gebracht. Ze gaf nog steeds zelf aan te willen.
Ik moest haar uitleggen dat als ze nu ging ze waarschijnlijk tot zondag bij papa zou blijven.
Nee hoor zei ze, ik wil vanavond of morgenochtend weer naar jou.
Geduldig verteld dat het zou kunnen dat papa nee zegt.
Nou dan kom ik zelf naar huis of ik bel de politie zegt het moppie.
Ik weet dus niet wanneer ze komt. Bij het brengen was er een hele nare sfeer waarin ik geen kans kreeg om een afspraak te maken.
Ik kan alleen maar hopen dat ze het fijn heeft.
Jullie hebben het over aangifte of een melding doen. Ik neem aan dat de oudste dat zelf moet doen? Dat vind ik enorm lastig. Het is een heftige situatie, maar dat maakt het voor hem nog heftiger.
Snap je wat ik bedoel? Ik zie er de ernst wel van in hoor, maar is dat nu niet een belasting dat hij nu even niet kan hebben?
woensdag 24 februari 2010 om 18:23
woensdag 24 februari 2010 om 18:33
Wil, aangifte doe je om bewijs te krijgen. Als dit escaleert en jullie zitten over een half jaar bij de rechter en de rechter vraagt een onderzoek aan bij de Raad voor de Kinderbescherming, dan kan de Raad helemaal niets met dit soort informatie als er géén aangifte van is. Dan is het jouw en je zoons verhaal tegen dat van vader en is er te veel tijd over heen gegaan om nog te achterhalen wat er nu echt gebeurd is. Ik werk bij de Raad, ik doe dit soort onderzoeken en ik verzeker je, met jouw verhaal alleen zou ik niets kunnen. Omdat vader zijn eigen verhaal heeft en ik niet kan beoordelen wie de waarheid spreekt. Alleen wat onderzocht, behandeld en vast is gelegd door mensen die op professionele wijze betrokken zijn geweest (politie in dit geval) kan in zo'n onderzoek worden gebruikt. Doe aangifte, anders sta je straks met lege handen wbt de mishandeling.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 24 februari 2010 om 18:38
Je zoon kan samen met jou aangifte doen. Je zegt dat het lastiger wordt voor je zoon. Aan de andere kant leert je zoon ervan dat je bepaalde dingen niet moet pikken. Ook niet van je vader. Jij hebt het jarenlang gepikt en daarmee een verkeerde boodschap aan je kind gegeven. Nu doe je het weer terwijl hij zelf is mishandeld. Je ex komt er mee weg.
Geef je kind een andere boodschap alsjeblieft: mishandelen is strafbaar en onder geen enkele voorwaarde acceptabel. Geef die boodschap niet alleen in woorden, maar ook in daden.
Het spijt me als dit hard klinkt, maar trek die grens nou eens naar je ex!
Geef je kind een andere boodschap alsjeblieft: mishandelen is strafbaar en onder geen enkele voorwaarde acceptabel. Geef die boodschap niet alleen in woorden, maar ook in daden.
Het spijt me als dit hard klinkt, maar trek die grens nou eens naar je ex!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 24 februari 2010 om 18:51
quote:Rogue1 schreef op 24 februari 2010 @ 18:43:
TO, weet je wel dat als jij geen aangifte doet dat jij in feite net zo schuldig bent aan mishandeling als jouw ex?Wat een belachelijke en onnodig kwetsende stelling Rogue. Er is er maar één schuldig en dat is de mishandelaar. Aangifte kun je om meerdere redenen niet willen doen maar Wil doet haar uiterste best om haar kinderen te beschermen.
Ik leg Wil alleen uit wat de gevolgen zijn als ze geen aangifte doet. Dan kunnen de instanties er niets mee. Maar schuldig aan mishandeling? Denk je dat ze zich nog niet rot en schuldig genoeg voelt ofzo?
TO, weet je wel dat als jij geen aangifte doet dat jij in feite net zo schuldig bent aan mishandeling als jouw ex?Wat een belachelijke en onnodig kwetsende stelling Rogue. Er is er maar één schuldig en dat is de mishandelaar. Aangifte kun je om meerdere redenen niet willen doen maar Wil doet haar uiterste best om haar kinderen te beschermen.
Ik leg Wil alleen uit wat de gevolgen zijn als ze geen aangifte doet. Dan kunnen de instanties er niets mee. Maar schuldig aan mishandeling? Denk je dat ze zich nog niet rot en schuldig genoeg voelt ofzo?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 24 februari 2010 om 18:55
Waarom doet ze dan niets?
Het is echt niet mijn bedoeling om TO nog rotter te laten voelen trouwens.
Ik spreek helaas uit ervaring (ik was ooit zo'n kind) en ik begrijp het gewoon niet.
En ja, ik vind echt dat als je willens en wetens je kind bewust met zo'n figuur inlaat dat je dan net zo schuldig bent aan mishandeling.
Het is echt niet mijn bedoeling om TO nog rotter te laten voelen trouwens.
Ik spreek helaas uit ervaring (ik was ooit zo'n kind) en ik begrijp het gewoon niet.
En ja, ik vind echt dat als je willens en wetens je kind bewust met zo'n figuur inlaat dat je dan net zo schuldig bent aan mishandeling.
woensdag 24 februari 2010 om 18:58
TO heeft zich al heel dapper getoond naar haar ex en heeft aangegeven dat hij over de grens is gegaan. Ze vraagt hier hoe ze haar kinderen kan beschermen.
Hoezo ze doet niks?
Heel naar om te horen dat jij zo'n kind was. Dat moet afschuwelijk zijn geweest. Maar geen reden om je eigen gevoel op TO te projecteren.
Hoezo ze doet niks?
Heel naar om te horen dat jij zo'n kind was. Dat moet afschuwelijk zijn geweest. Maar geen reden om je eigen gevoel op TO te projecteren.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 24 februari 2010 om 20:14
Luister het enige dat ik wil is het beste voor de kinderen. Indien nodig zal ik absoluut aangifte doen. Dat is de reden waarvoor ik hier advies vraag. Ik heb niet de wijsheid in pacht.
Wat ook het geval is is dat bepaald gedrag van mijn kant er zo ontzettend is ingesleten de laatste jaren.
Constant ervoor zorgen dat iedereen zich fijn voelt. Dat ik nu anders moet optreden is mij duidelijk, alleen gaat dat met veel onzekerheid gepaard. Dan kun je zeggen voor je kindeen moet je door het vuur, dat doe ik ook met een hoop zaken die ik versneld voor mezelf moet overwinnen.
Waarom ik vraag of mijn zoon erbij moet zijn....... Ik begrijp dat hij moet leren dat hij dit niet moet pikken, maar het is nogal wat, aangifte tegen je vader doen.
Waar het mij om gaat is dat ik hem daarmee niet nog meer beschadig.
Ik ga dit met hem bespreken en proeven hoe hij daar in staat. Zijn welbevinden staat bovenaan.
Enne ik sta open voor alles, maar ga niet zeggen dat ik me medeschuldig maak, want dat gaat wel heel erg ver.
Juist als je zelf zo'n kind was weet je wat voor angst het met zich mee kan brengen ook het in opstand komen.
Wat ook het geval is is dat bepaald gedrag van mijn kant er zo ontzettend is ingesleten de laatste jaren.
Constant ervoor zorgen dat iedereen zich fijn voelt. Dat ik nu anders moet optreden is mij duidelijk, alleen gaat dat met veel onzekerheid gepaard. Dan kun je zeggen voor je kindeen moet je door het vuur, dat doe ik ook met een hoop zaken die ik versneld voor mezelf moet overwinnen.
Waarom ik vraag of mijn zoon erbij moet zijn....... Ik begrijp dat hij moet leren dat hij dit niet moet pikken, maar het is nogal wat, aangifte tegen je vader doen.
Waar het mij om gaat is dat ik hem daarmee niet nog meer beschadig.
Ik ga dit met hem bespreken en proeven hoe hij daar in staat. Zijn welbevinden staat bovenaan.
Enne ik sta open voor alles, maar ga niet zeggen dat ik me medeschuldig maak, want dat gaat wel heel erg ver.
Juist als je zelf zo'n kind was weet je wat voor angst het met zich mee kan brengen ook het in opstand komen.
woensdag 24 februari 2010 om 20:39
Wil, ik denk dat je heel hard bezig bent met het juiste te doen, met advies van professionals. Dan nog is het heel erg moeilijk om te bepalen wat het juiste is als het om je kinderen gaat. Wat Rogue schrijft, is in feite hoe jouw kinderen dit op termijn (of misschien nu al) zouden kunnen beleven. Jij doet je stinkende best om de gemoederen rustig te houden, maar zij zien vooral een moeder die niet voor ze durft op te komen tegenover hun gewelddadige vader.
Misschien moet je daarom wel eens nadenken over wat Rogue schrijft. Dat jij de lieve vrede probeert te handhaven in een toestand van oorlog kan door de kinderen als heel bedreigend worden ervaren, ook al probeer jij ze juist te beschermen. Het moet duidelijk zijn dat jij alles doet om ervoor te zorgen dat ze zich veilig kunnen voelen.
Ik zou ze dan ook zo veel mogelijk (uiteraard op hun niveau) vertellen over de maatregelen die jij nu neemt. Dat je met mensen praat die je vertellen wat je wel en niet mag en kan doen, dat er een regel is die zegt dat zij naar papa moeten en dat je ze dus niet zo maar bij hem weg mag houden enz. Maar zeker ook dat het geweld niet acceptabel is: niet alleen voor jou maar voor de maatschappij. Het is strafbaar, de wet en de politie zeggen dat je andere mensen geen pijn mag doen en kinderen al helemaal niet.
Je kinderen moeten zien dat jij je wel degelijk sterk voor ze maakt, maar dat je niet zomaar alles kan doen wat je wil. In de wet staat namelijk ook dat een vader en een moeder hun kinderen mogen zien en dat is natuurlijk ook heel belangrijk. Máár de kinderen moeten wel veilig zijn, dat gaat altijd voor. Zo'n verhaal kunnen kinderen best goed begrijpen, zeker je jongens die al wat groter zijn.
Misschien moet je daarom wel eens nadenken over wat Rogue schrijft. Dat jij de lieve vrede probeert te handhaven in een toestand van oorlog kan door de kinderen als heel bedreigend worden ervaren, ook al probeer jij ze juist te beschermen. Het moet duidelijk zijn dat jij alles doet om ervoor te zorgen dat ze zich veilig kunnen voelen.
Ik zou ze dan ook zo veel mogelijk (uiteraard op hun niveau) vertellen over de maatregelen die jij nu neemt. Dat je met mensen praat die je vertellen wat je wel en niet mag en kan doen, dat er een regel is die zegt dat zij naar papa moeten en dat je ze dus niet zo maar bij hem weg mag houden enz. Maar zeker ook dat het geweld niet acceptabel is: niet alleen voor jou maar voor de maatschappij. Het is strafbaar, de wet en de politie zeggen dat je andere mensen geen pijn mag doen en kinderen al helemaal niet.
Je kinderen moeten zien dat jij je wel degelijk sterk voor ze maakt, maar dat je niet zomaar alles kan doen wat je wil. In de wet staat namelijk ook dat een vader en een moeder hun kinderen mogen zien en dat is natuurlijk ook heel belangrijk. Máár de kinderen moeten wel veilig zijn, dat gaat altijd voor. Zo'n verhaal kunnen kinderen best goed begrijpen, zeker je jongens die al wat groter zijn.
Ga in therapie!
woensdag 24 februari 2010 om 21:12
Het is heel moeilijk om aangifte te doen en voor je zoon is het nog moeilijker dan voor jou. Ik denk dat het erop aan komt wat voor normen je hem wilt meegeven.
Kan geweld onder bepaalde omstandigheden oogluikend worden toegestaan? Of is geweld iets waartegen volgens maatschappelijke normen moet worden opgetreden (aangifte dus).
Mss wordt zoon de beslissing al uit handen genomen op het moment dat jij melding doet. Gezien de focus vandaag de dag op huiselijk geweld. Weet ik niet.
Wat ik wel weet is dat je invloed op ex behoorlijk beperkt is. Dat je mss tot nu toe dacht dat alles onder controle was, maar dat je hoegenaamd niets kunt doen als je kinderen daar zijn en hij een uitval doet.
Het is beter om deze uitval te 'gebruiken' om paal en perk aan zijn gedrag te stellen, dan, zoals Poezewoes stelt, over een aantal jaar met lege handen te staan terwijl er nog steeds grensoverschrijdend gedrag plaatsvindt. Nog erger als het grensoverschrijdende gedrag niet meer lichamelijk is maar nog altijd psychisch.
Denk je serieus dat deze kinderen zich nog vrij durven voelen bij hun vader?
Aangifte doen dus. Eng, maar helaas, nodig. In jouw geval melding, want ik vermoed dat het niet aanbevolen is om zoon te dwingen. Ik vind het verhaal wat Dubio als uitleg voorstelt wel duidelijk zat om zoon een standpunt te laten innemen.
Kan geweld onder bepaalde omstandigheden oogluikend worden toegestaan? Of is geweld iets waartegen volgens maatschappelijke normen moet worden opgetreden (aangifte dus).
Mss wordt zoon de beslissing al uit handen genomen op het moment dat jij melding doet. Gezien de focus vandaag de dag op huiselijk geweld. Weet ik niet.
Wat ik wel weet is dat je invloed op ex behoorlijk beperkt is. Dat je mss tot nu toe dacht dat alles onder controle was, maar dat je hoegenaamd niets kunt doen als je kinderen daar zijn en hij een uitval doet.
Het is beter om deze uitval te 'gebruiken' om paal en perk aan zijn gedrag te stellen, dan, zoals Poezewoes stelt, over een aantal jaar met lege handen te staan terwijl er nog steeds grensoverschrijdend gedrag plaatsvindt. Nog erger als het grensoverschrijdende gedrag niet meer lichamelijk is maar nog altijd psychisch.
Denk je serieus dat deze kinderen zich nog vrij durven voelen bij hun vader?
Aangifte doen dus. Eng, maar helaas, nodig. In jouw geval melding, want ik vermoed dat het niet aanbevolen is om zoon te dwingen. Ik vind het verhaal wat Dubio als uitleg voorstelt wel duidelijk zat om zoon een standpunt te laten innemen.
woensdag 24 februari 2010 om 21:15
Rogue, ik snap wel dat het je raakt om dit te lezen. Ik denk dat jouw gezichtspunt juist heel goed kan zijn op dit topic. Zou je wat meer willen vertellen over hoe het bij jou ging? Wat gaf je het idee dat je moeder niet voor je opkwam? Heb je echt het idee dat zij medeschuldig was? Ik kan me voorstellen dat het lezen van een topic als dit ook wat meer licht kan werpen op de kant van je moeder. Wil beschrijft heel goed hoe moeilijk het is om je kinderen beschermen tegen hun vader als je door de jaren heen helemaal verleerd hebt om voor jezelf op te komen en confrontaties aan te gaan.
Ga in therapie!
woensdag 24 februari 2010 om 21:39
Rogue ik snap je ook. Zoals Dubiootje het neerzet komt het wat beter aan. No hard feelings. Ik sta erg open voor je verhaal. Juist eens vanaf de andere kant bekeken
Ik heb de twee oudsten heel goed uitgelegd hoe de vork in de steel zit. Dat dit niet acceptabel is en dat ik met mensen aan het praten ben over hoe nu te handelen. Daarbij idd ook uitgelegd dat er een wet is die zegt dat kinderen naar hun vader(moeder) moeten. Ook dat het belangrijk is een band te hebben met hun vader, maar dan wel een veilige.
Ik heb met de oudste net een gesprek gehad over aangifte doen en verteld dat ik alles ik doen wat in mijn macht ligt om te voorkomen dat dit nog een keer gebeurd. Dat het voor mij af en toe lastig is om de juiste beslissing te nemen, maar dat zij hetbelangrijkste voor mij zijn.
Hij gaf zelf aan om wel mee te willen naar de politie.
In ons huwelijk is er regelmatig geweld geweest. Niet dagelijks of wekelijks, maar in de 17 jaar dat wij elkaar kennen te vaak. Ik weet nu dat doordat er vaak een poos tussen zat ik ben gaan denken, overdrijf ik niet. Nooit werd het meer besproken, als je er niet over praat is het er niet en misschien verdwijnt het dan wel....
Ik had begin van de avond even een flinke inzinking. Ik voel me nu weer een stuk sterker gelukkig.
Ik heb besloten om geheel niet meer af te wachten, maar zelf een verzoek in te dienen voor wijziging van het ouderlijk gezag en daarbij het stopzetten van de omgangsregeling tot vader zich daadwerkelijk laat behandelen. Feit dat dochter er nu wel heen is is waarschijnlijk niet slim geweest. Maar nogmaals ik was constant bezig met het beste voor iedereen te zoeken en raakte daarbij teveel in de war.
Geen idee of dat gaat lukken, maar ik ga er wel voor. Ik moest even al mijn kracht en moed en mogelijkheden bij elkaar rapen.
Ik ben erg blij met jullie steun en reacties. Dat houdt me scherp en brengt me terug bij de realiteit. Als je hier alleen over na moet denken terwijl je zelf nog een hoop te verwerken hebt en ingesleten gedrag moet veranderen kom je al snel op de oude weg terecht.
--------------------------------------------------------------------------------
Ik heb de twee oudsten heel goed uitgelegd hoe de vork in de steel zit. Dat dit niet acceptabel is en dat ik met mensen aan het praten ben over hoe nu te handelen. Daarbij idd ook uitgelegd dat er een wet is die zegt dat kinderen naar hun vader(moeder) moeten. Ook dat het belangrijk is een band te hebben met hun vader, maar dan wel een veilige.
Ik heb met de oudste net een gesprek gehad over aangifte doen en verteld dat ik alles ik doen wat in mijn macht ligt om te voorkomen dat dit nog een keer gebeurd. Dat het voor mij af en toe lastig is om de juiste beslissing te nemen, maar dat zij hetbelangrijkste voor mij zijn.
Hij gaf zelf aan om wel mee te willen naar de politie.
In ons huwelijk is er regelmatig geweld geweest. Niet dagelijks of wekelijks, maar in de 17 jaar dat wij elkaar kennen te vaak. Ik weet nu dat doordat er vaak een poos tussen zat ik ben gaan denken, overdrijf ik niet. Nooit werd het meer besproken, als je er niet over praat is het er niet en misschien verdwijnt het dan wel....
Ik had begin van de avond even een flinke inzinking. Ik voel me nu weer een stuk sterker gelukkig.
Ik heb besloten om geheel niet meer af te wachten, maar zelf een verzoek in te dienen voor wijziging van het ouderlijk gezag en daarbij het stopzetten van de omgangsregeling tot vader zich daadwerkelijk laat behandelen. Feit dat dochter er nu wel heen is is waarschijnlijk niet slim geweest. Maar nogmaals ik was constant bezig met het beste voor iedereen te zoeken en raakte daarbij teveel in de war.
Geen idee of dat gaat lukken, maar ik ga er wel voor. Ik moest even al mijn kracht en moed en mogelijkheden bij elkaar rapen.
Ik ben erg blij met jullie steun en reacties. Dat houdt me scherp en brengt me terug bij de realiteit. Als je hier alleen over na moet denken terwijl je zelf nog een hoop te verwerken hebt en ingesleten gedrag moet veranderen kom je al snel op de oude weg terecht.
--------------------------------------------------------------------------------
woensdag 24 februari 2010 om 21:43
Het lijkt me handiger om in te zetten op een vorm van begeleide omgang dan op behandeling.
Mijn ex loopt al jaren bij het ggz.
Heeft nog niets uitgemaakt. In elk geval niet in die zin dat ik ervan overtuigd ben dat hij nooit meer geweld tegen mij of ons zal gebruiken. Hij is daar zelf wel van overtuigd, maar dat was hij ook voor de laatste keer dat hij dwang toepaste.
Mijn ex loopt al jaren bij het ggz.
Heeft nog niets uitgemaakt. In elk geval niet in die zin dat ik ervan overtuigd ben dat hij nooit meer geweld tegen mij of ons zal gebruiken. Hij is daar zelf wel van overtuigd, maar dat was hij ook voor de laatste keer dat hij dwang toepaste.
woensdag 24 februari 2010 om 21:57
Wil, als je een procedure start, ga dan voor een begeleide omgangsregeling. Zoals je merkt, wil je dochter al gewoon haar vader kunnen zien. Neem ze dat niet af. Op basis van één incident zal het je niet zomaar lukken de omgang stop te zetten en al helemaal niet om éénhoofdig gezag te krijgen. Daar is meer voor nodig. Je kunt wel proberen via de rechter hulp af te dwingen. Je doel is dan een stuk realistischer gezien de situatie en daar zal eerder naar geluisterd worden. Daarbij laat je zien de omgang belangrijk te vinden en in het belang van de kinderen te denken.
Ga naar je advocaat en laat je hierover goed voorlichten. En als je zelf een procedure start: doe dan zeker aangifte, samen met je zoon. Dan sta je een stuk sterker in je verzoek.
Ga naar je advocaat en laat je hierover goed voorlichten. En als je zelf een procedure start: doe dan zeker aangifte, samen met je zoon. Dan sta je een stuk sterker in je verzoek.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 24 februari 2010 om 22:03
Begeleide omgang is in mijn ogen ook de beste optie.
Er is helaas geen sprake van een éénmalig incident. Er zijn meerdere dingen voorgevallen.
dat is nu een punt waar ik slapeloze nachten van kan heben, dat ik niet eerder ben opgestaan. Ik weet dat dat puur uit angst was, maar toch.
Dat kan ik nu niet meer veranderen, maar wel laten zien dat ik nu sterk ben voor ze.
Het afdwingen van hulp en een vorm van omgang is mijn grootste doel hierin. Ik zal me idd goed laten voorlichten door de advocaat.
Trusten allen.
Er is helaas geen sprake van een éénmalig incident. Er zijn meerdere dingen voorgevallen.
dat is nu een punt waar ik slapeloze nachten van kan heben, dat ik niet eerder ben opgestaan. Ik weet dat dat puur uit angst was, maar toch.
Dat kan ik nu niet meer veranderen, maar wel laten zien dat ik nu sterk ben voor ze.
Het afdwingen van hulp en een vorm van omgang is mijn grootste doel hierin. Ik zal me idd goed laten voorlichten door de advocaat.
Trusten allen.
woensdag 24 februari 2010 om 22:17
Wil, zo te horen pak je het heel goed aan en heb je je zoons goed uitgelegd hoe je dit doet. Heb je ook met je dochter gepraat?
Heb je bewijzen van het geweld dat je ex tijdens het huwelijk tegen jou gebruikte? Ben je bij de huisarts of in het ziekenhuis geweest? Zijn er mensen getuige geweest van geweld of agressie van je ex? Is hij tegen anderen agressief geweest? Is hij regelmatig onder invloed van drank of drugs?
Zet niet in op een oplossing die niet jou maar hem controle geeft over de situatie. Behandeling is niet zo'n oplossing: hij kan braaf naar zijn therapiesessies gaan en nog steeds niets veranderen. De inhoud van de therapie is vertrouwelijk, dus jij hebt geen manier om te horen hoe die gaat, behalve van je ex. Het is bovendien de vraag of je ex openstaat voor hulp, en zo niet heeft de hulp geen zin.
Ik zou ook gaan voor omgang onder toezicht (dit kan ook bij bv. de opa en oma of iemand anders die jij vertrouwt). In tweede instantie (als dit niet wordt toegekend) kun je vragen om een beperktere omgangsregeling ter vervanging van het huidige co-ouderschap.
Heb je je kinderen gevraagd of dit de eerste keer was dat hun vader zijn zelfbeheersing verloor?
Heb je bewijzen van het geweld dat je ex tijdens het huwelijk tegen jou gebruikte? Ben je bij de huisarts of in het ziekenhuis geweest? Zijn er mensen getuige geweest van geweld of agressie van je ex? Is hij tegen anderen agressief geweest? Is hij regelmatig onder invloed van drank of drugs?
Zet niet in op een oplossing die niet jou maar hem controle geeft over de situatie. Behandeling is niet zo'n oplossing: hij kan braaf naar zijn therapiesessies gaan en nog steeds niets veranderen. De inhoud van de therapie is vertrouwelijk, dus jij hebt geen manier om te horen hoe die gaat, behalve van je ex. Het is bovendien de vraag of je ex openstaat voor hulp, en zo niet heeft de hulp geen zin.
Ik zou ook gaan voor omgang onder toezicht (dit kan ook bij bv. de opa en oma of iemand anders die jij vertrouwt). In tweede instantie (als dit niet wordt toegekend) kun je vragen om een beperktere omgangsregeling ter vervanging van het huidige co-ouderschap.
Heb je je kinderen gevraagd of dit de eerste keer was dat hun vader zijn zelfbeheersing verloor?
Ga in therapie!
woensdag 24 februari 2010 om 22:23
