bizarre wens van ex van vriend...

Hallo allemaal,



Ik moet eventjes mijn ei kwijt, het zit me momenteel erg hoog:



Ik ben inmiddels al een aantal weekjes zwanger en vriend en ik zijn daar erg gelukkig mee.

Mijn vriend heeft uit een vorige relatie al een kind en momenteel is de verstandhouding tussen hem en zijn ex erg bekoeld. Dit heeft te maken met mijn komst in zijn leven. Dat is overigens geen reden dat het uit tussen hem en zijn ex, het ging gewoon niet meer. Dat ik kort daarna in zijn leven ben gekomen (anderhalve maand later) en niet meer ben weggegaan, neemt zij hem erg kwalijk. Sindsdien wordt er een machtstrijd gevoerd; Zij bepaalt de gang van zaken, dreigt met rechtzaken en om het contact tussen vriend en zijn zoon te verbreken. Soms lijkt het een beetje beter te gaan, totdat er weer iets voorvalt wat zij niet wil en komen de dreigementen en de chantages boven tafel en begint het weer van voor af aan. (Mijn vriend heeft overigens een advocaat, die hij om advies kan vragen) Niet alleen zij, ook haar vader kan behoorlijk wat neer zetten. Ex wil niet dat ik in contact kom met hun zoon, ondanks dat we samenwonen. Ik mag althans niet alleen met hem zijn, omdat ze dan bang is dat ik de moederrol teveel op me zal nemen. Dit is niet aan de orde, in mijn ogen..Ik zal nooit de moederrol op me kunnen nemen en heb respect voor haar rol als moeder. Ze heeft tevens een aantal weken geleden aangeven mij te willen leren kennen. Ik heb aangegeven hier zeer zeker voor open te staan. Het leek me een stapje in de goede richting. Volgende week zouden we kennismaken.



In eerste instantie wilden we mijn zwangerschap nog eventjes voor ons houden, tot na de drie maanden. Maar nu is zij via via (geen idéé hoe) er toch achter gekomen dat ik zwanger ben.

Vanmiddag belde ze mijn vriend op, schreeuwend en krijsend. Mijn vriend heeft haar geprobeerd te kalmeren, maar dit werkte alleen maar averechts. Uiteindelijk heeft hij haar weggedrukt en daarna haar telefoontjes/smsjes (in korte tijd 20 telefoontjes en 8 smsjes) genegeerd.

In de avond kreeg hij een mail van haar waarin ze schreef dat ze hoopte dat ons kindje dood geboren zou worden of met een ziekte. Mijn vriend wilde me dit niet vertellen, maar nadat ik toch graag wilde weten wat er aan de hand was (hij was stil, leek wel een beetje verdrietig) kwam de aap uit de mouw. Ik reageerde eerst een beetje lacherig, kon moeilijk begrijpen dat iemand zo kan reageren maar na het lezen van haar mail is dit omgeslagen in boosheid en verdriet.



Ze is in mijn ogen nu echt veel te ver gegaan, zonder dat ik haar ooit heb leren kennen. Ik heb daar op dit moment ook totaal geen behoefte meer aan.

Wanneer ze dit in haar boosheid zou schreeuwen, zou ik dit nog eventueel kunnen zien als impulsieve uitspraak door boosheid...maar een mail vind ik anders. Ze heeft er over kunnen nadenken en had eventueel de mail kunnen wegklikken. Maar dat heeft ze niet gedaan en dat maakt me boos.

Mijn vriend is op dit moment weg, zal morgenochtend pas weer thuis komen. En leek ik het eerst wel van me af te kunnen zetten, momenteel zit het erg hoog.



Die kennismaking die gepland staat voor volgende week, gaat wat mij betreft niet meer door. Ik ben echter wel erg bang, dat wanneer ik dat annuleer zij wederom gaat dreigen met het contact tussen vriend en zijn zoon.



Dames, hebben jullie adviezen?

Uhm ok,



Ik snap het standpunt van Traincha eigenlijk heel goed. Het gaat ook om zijn kind dat er al is en ik wil ook dat dit kind er totaal niet onder lijdt. Mijn vriend is naar mijn weten correct, heeft nooit gedreigd en probeert de afspraken zo goed mogelijk na te leven. Dit lukt niet altijd, omdat zij nogal de neiging heeft de afspraken te wijzigen en hij dan de plank mis slaat.

Ik wist ook waar ik aan begon, toen ik een relatie aanging met deze man. Ik wist dat het moeilijk ging worden en dat is het ook. Maar het maakt niet uit en nog steeds sta ik achter deze relatie.

Ik snap haar boosheid ook wel. Ik ben zelf kind van gescheiden ouders (Die uiteindelijk weer bij elkaar kwamen) en mijn moeder heeft ook moeite gehad met de vriendin van mijn vader. Ze is ook boos geweest, bang dat ik een beter contact zou krijgen met haar, bang dat ik haar meer zou zien als mijn moeder. Haar boosheid was verdriet, blijkt achteraf.

Maar buiten dit alles, vind ik het gewoon waardeloos wat ze doet. Om een nog niet geboren kind er bij te halen en deze dood te wensen.

Het draait niet alleen om mijn geluk, het draait ook om het geluk van zijn zoon.

Natuurlijk is het het beste om volgende week haar gewoon te ontmoeten, maar ik vind het op dit moment gewoon heel moeilijk.