Relaties
alle pijlers
bizarre wens van ex van vriend...
zaterdag 13 maart 2010 om 23:35
Hallo allemaal,
Ik moet eventjes mijn ei kwijt, het zit me momenteel erg hoog:
Ik ben inmiddels al een aantal weekjes zwanger en vriend en ik zijn daar erg gelukkig mee.
Mijn vriend heeft uit een vorige relatie al een kind en momenteel is de verstandhouding tussen hem en zijn ex erg bekoeld. Dit heeft te maken met mijn komst in zijn leven. Dat is overigens geen reden dat het uit tussen hem en zijn ex, het ging gewoon niet meer. Dat ik kort daarna in zijn leven ben gekomen (anderhalve maand later) en niet meer ben weggegaan, neemt zij hem erg kwalijk. Sindsdien wordt er een machtstrijd gevoerd; Zij bepaalt de gang van zaken, dreigt met rechtzaken en om het contact tussen vriend en zijn zoon te verbreken. Soms lijkt het een beetje beter te gaan, totdat er weer iets voorvalt wat zij niet wil en komen de dreigementen en de chantages boven tafel en begint het weer van voor af aan. (Mijn vriend heeft overigens een advocaat, die hij om advies kan vragen) Niet alleen zij, ook haar vader kan behoorlijk wat neer zetten. Ex wil niet dat ik in contact kom met hun zoon, ondanks dat we samenwonen. Ik mag althans niet alleen met hem zijn, omdat ze dan bang is dat ik de moederrol teveel op me zal nemen. Dit is niet aan de orde, in mijn ogen..Ik zal nooit de moederrol op me kunnen nemen en heb respect voor haar rol als moeder. Ze heeft tevens een aantal weken geleden aangeven mij te willen leren kennen. Ik heb aangegeven hier zeer zeker voor open te staan. Het leek me een stapje in de goede richting. Volgende week zouden we kennismaken.
In eerste instantie wilden we mijn zwangerschap nog eventjes voor ons houden, tot na de drie maanden. Maar nu is zij via via (geen idéé hoe) er toch achter gekomen dat ik zwanger ben.
Vanmiddag belde ze mijn vriend op, schreeuwend en krijsend. Mijn vriend heeft haar geprobeerd te kalmeren, maar dit werkte alleen maar averechts. Uiteindelijk heeft hij haar weggedrukt en daarna haar telefoontjes/smsjes (in korte tijd 20 telefoontjes en 8 smsjes) genegeerd.
In de avond kreeg hij een mail van haar waarin ze schreef dat ze hoopte dat ons kindje dood geboren zou worden of met een ziekte. Mijn vriend wilde me dit niet vertellen, maar nadat ik toch graag wilde weten wat er aan de hand was (hij was stil, leek wel een beetje verdrietig) kwam de aap uit de mouw. Ik reageerde eerst een beetje lacherig, kon moeilijk begrijpen dat iemand zo kan reageren maar na het lezen van haar mail is dit omgeslagen in boosheid en verdriet.
Ze is in mijn ogen nu echt veel te ver gegaan, zonder dat ik haar ooit heb leren kennen. Ik heb daar op dit moment ook totaal geen behoefte meer aan.
Wanneer ze dit in haar boosheid zou schreeuwen, zou ik dit nog eventueel kunnen zien als impulsieve uitspraak door boosheid...maar een mail vind ik anders. Ze heeft er over kunnen nadenken en had eventueel de mail kunnen wegklikken. Maar dat heeft ze niet gedaan en dat maakt me boos.
Mijn vriend is op dit moment weg, zal morgenochtend pas weer thuis komen. En leek ik het eerst wel van me af te kunnen zetten, momenteel zit het erg hoog.
Die kennismaking die gepland staat voor volgende week, gaat wat mij betreft niet meer door. Ik ben echter wel erg bang, dat wanneer ik dat annuleer zij wederom gaat dreigen met het contact tussen vriend en zijn zoon.
Dames, hebben jullie adviezen?
Ik moet eventjes mijn ei kwijt, het zit me momenteel erg hoog:
Ik ben inmiddels al een aantal weekjes zwanger en vriend en ik zijn daar erg gelukkig mee.
Mijn vriend heeft uit een vorige relatie al een kind en momenteel is de verstandhouding tussen hem en zijn ex erg bekoeld. Dit heeft te maken met mijn komst in zijn leven. Dat is overigens geen reden dat het uit tussen hem en zijn ex, het ging gewoon niet meer. Dat ik kort daarna in zijn leven ben gekomen (anderhalve maand later) en niet meer ben weggegaan, neemt zij hem erg kwalijk. Sindsdien wordt er een machtstrijd gevoerd; Zij bepaalt de gang van zaken, dreigt met rechtzaken en om het contact tussen vriend en zijn zoon te verbreken. Soms lijkt het een beetje beter te gaan, totdat er weer iets voorvalt wat zij niet wil en komen de dreigementen en de chantages boven tafel en begint het weer van voor af aan. (Mijn vriend heeft overigens een advocaat, die hij om advies kan vragen) Niet alleen zij, ook haar vader kan behoorlijk wat neer zetten. Ex wil niet dat ik in contact kom met hun zoon, ondanks dat we samenwonen. Ik mag althans niet alleen met hem zijn, omdat ze dan bang is dat ik de moederrol teveel op me zal nemen. Dit is niet aan de orde, in mijn ogen..Ik zal nooit de moederrol op me kunnen nemen en heb respect voor haar rol als moeder. Ze heeft tevens een aantal weken geleden aangeven mij te willen leren kennen. Ik heb aangegeven hier zeer zeker voor open te staan. Het leek me een stapje in de goede richting. Volgende week zouden we kennismaken.
In eerste instantie wilden we mijn zwangerschap nog eventjes voor ons houden, tot na de drie maanden. Maar nu is zij via via (geen idéé hoe) er toch achter gekomen dat ik zwanger ben.
Vanmiddag belde ze mijn vriend op, schreeuwend en krijsend. Mijn vriend heeft haar geprobeerd te kalmeren, maar dit werkte alleen maar averechts. Uiteindelijk heeft hij haar weggedrukt en daarna haar telefoontjes/smsjes (in korte tijd 20 telefoontjes en 8 smsjes) genegeerd.
In de avond kreeg hij een mail van haar waarin ze schreef dat ze hoopte dat ons kindje dood geboren zou worden of met een ziekte. Mijn vriend wilde me dit niet vertellen, maar nadat ik toch graag wilde weten wat er aan de hand was (hij was stil, leek wel een beetje verdrietig) kwam de aap uit de mouw. Ik reageerde eerst een beetje lacherig, kon moeilijk begrijpen dat iemand zo kan reageren maar na het lezen van haar mail is dit omgeslagen in boosheid en verdriet.
Ze is in mijn ogen nu echt veel te ver gegaan, zonder dat ik haar ooit heb leren kennen. Ik heb daar op dit moment ook totaal geen behoefte meer aan.
Wanneer ze dit in haar boosheid zou schreeuwen, zou ik dit nog eventueel kunnen zien als impulsieve uitspraak door boosheid...maar een mail vind ik anders. Ze heeft er over kunnen nadenken en had eventueel de mail kunnen wegklikken. Maar dat heeft ze niet gedaan en dat maakt me boos.
Mijn vriend is op dit moment weg, zal morgenochtend pas weer thuis komen. En leek ik het eerst wel van me af te kunnen zetten, momenteel zit het erg hoog.
Die kennismaking die gepland staat voor volgende week, gaat wat mij betreft niet meer door. Ik ben echter wel erg bang, dat wanneer ik dat annuleer zij wederom gaat dreigen met het contact tussen vriend en zijn zoon.
Dames, hebben jullie adviezen?
zondag 14 maart 2010 om 01:17
Ik denk dat je me verkeerd begrijpt: Een kind houdt niet op om van beide ouders te zijn. Zo bedoel ik het ook niet.
Ik bedoel alleen maar dat ze toen zijn achttiende samen keuzes moeten maken en ouderlijke zorg hebben, meer met elkaar van doen moeten hebben totdat hij zelf die keuzes kan maken. Want dan is hij volwassen en zal hij, mede met hulp van zijn ouders, die keuzes maken. Maar tot die tijd hoop ik dat ze er sámen goed uitkomen, zonder ruzies of dreigementen.
Ik bedoel alleen maar dat ze toen zijn achttiende samen keuzes moeten maken en ouderlijke zorg hebben, meer met elkaar van doen moeten hebben totdat hij zelf die keuzes kan maken. Want dan is hij volwassen en zal hij, mede met hulp van zijn ouders, die keuzes maken. Maar tot die tijd hoop ik dat ze er sámen goed uitkomen, zonder ruzies of dreigementen.
zondag 14 maart 2010 om 01:20
quote:agueda schreef op 14 maart 2010 @ 01:14:
@ spinster: laat ik allereerst eventjes vermelden dat mijn vriend zijn zoon echt op nummer een zet. Uit welk van het tot nu toe genoemde gedrag blijkt dat precies?
Dat hij daarom heen keuzes maakt waar niet iedereen achter staat of zal begrijpen, wil nog niet zeggen dat hij "een slechte vader" is. Want hij zet zijn zoon op nummer 1, heeft al behoorlijk veel gelaten en gedaan om zijn zoon te mogen zien. Zo zo. Kennelijk is dat een aparte vermelding waard. In mijn wereld is dat gewoon normaal. En behalve zien zou hij er ook voor moeten zorgen. Wat óók zoveel inhoudt als keuzes maken waarbij indirect het belang van zijn kind het meest gediend wordt.
Daarnaast, mocht ik het gevoel hebben dat dit niet het geval zou zijn, dan zou ik hiervoor niet gekozen hebben. Ik weet dat mijn vriend een toegewijde vader is Want je kent hem al.... 11 héle maanden?
en de momenten dat zijn zoon hier is dan zie ik een man die ontzettend geniet van de aanwezigheid van zijn zoon. En zoon? Zal hij genieten de komende tijd? Met een hysterische moeder, een vader die zijn prioriteiten bij een nieuw vriendinnetje heeft liggen, een 'stief'moeder die binnen het jaar van de breuk van zijn ouders zwanger is van een broertje/zusje en als kers op de taart drie volwassenen die niet aan het gezamenlijk kindbelang kunnen denken?
@ spinster: laat ik allereerst eventjes vermelden dat mijn vriend zijn zoon echt op nummer een zet. Uit welk van het tot nu toe genoemde gedrag blijkt dat precies?
Dat hij daarom heen keuzes maakt waar niet iedereen achter staat of zal begrijpen, wil nog niet zeggen dat hij "een slechte vader" is. Want hij zet zijn zoon op nummer 1, heeft al behoorlijk veel gelaten en gedaan om zijn zoon te mogen zien. Zo zo. Kennelijk is dat een aparte vermelding waard. In mijn wereld is dat gewoon normaal. En behalve zien zou hij er ook voor moeten zorgen. Wat óók zoveel inhoudt als keuzes maken waarbij indirect het belang van zijn kind het meest gediend wordt.
Daarnaast, mocht ik het gevoel hebben dat dit niet het geval zou zijn, dan zou ik hiervoor niet gekozen hebben. Ik weet dat mijn vriend een toegewijde vader is Want je kent hem al.... 11 héle maanden?
en de momenten dat zijn zoon hier is dan zie ik een man die ontzettend geniet van de aanwezigheid van zijn zoon. En zoon? Zal hij genieten de komende tijd? Met een hysterische moeder, een vader die zijn prioriteiten bij een nieuw vriendinnetje heeft liggen, een 'stief'moeder die binnen het jaar van de breuk van zijn ouders zwanger is van een broertje/zusje en als kers op de taart drie volwassenen die niet aan het gezamenlijk kindbelang kunnen denken?
zondag 14 maart 2010 om 01:23
quote:agueda schreef op 14 maart 2010 @ 01:17: Maar tot die tijd hoop ik dat ze er sámen goed uitkomen, zonder ruzies of dreigementen.Dat is een goed streven. Besef je wel dat jij daar -naast natuurlijk de grootste rol voor je vriend, maar die schrijft hier nu eenmaal niet- een hele grote invloed op kan uitoefenen?
En dat zo razendsnel langs belangen van eerste kind heen schieten meestal niet op moeders steun kan rekenen?
Denken jij en de vader daar eigenlijk wel over na? Hoe het is voor een kind om zo jong zoveel ingrijpende veranderingen mee te maken? Of denken jullie alleen aan jullie eigen prille geluk?
En nogmaals: wat zegt dat over hem als vader?
En dat zo razendsnel langs belangen van eerste kind heen schieten meestal niet op moeders steun kan rekenen?
Denken jij en de vader daar eigenlijk wel over na? Hoe het is voor een kind om zo jong zoveel ingrijpende veranderingen mee te maken? Of denken jullie alleen aan jullie eigen prille geluk?
En nogmaals: wat zegt dat over hem als vader?
zondag 14 maart 2010 om 01:27
Zo spinster ga je lekker? Je zegt zelf: TO: waarom denk je eigenlijk dat jouw partner het kind dat hij krijgt bij jou wél op nummer één zal zetten?
Dat impliceert dat hij dat niet doet. Daar gaat TO tegenin en dat zeg je dat het blijkbaar een aparte vermelding waard is?
Het heeft toch geen enkele zin TO aan te vallen op haar keuzes? Tenzij jij een tijdmachine hebt zodat ze ze allemaal ongedaan kan maken, lijkt het me handiger dat ze dealt met de situatie hoe die nu is.
En eerlijk gezegd klinkt ze erg verstandig in de manier waarop ze over de oplossingen nadenkt. Ongeacht wat jij, ik en de postbode van de tijdsduur vinden.
Dat impliceert dat hij dat niet doet. Daar gaat TO tegenin en dat zeg je dat het blijkbaar een aparte vermelding waard is?
Het heeft toch geen enkele zin TO aan te vallen op haar keuzes? Tenzij jij een tijdmachine hebt zodat ze ze allemaal ongedaan kan maken, lijkt het me handiger dat ze dealt met de situatie hoe die nu is.
En eerlijk gezegd klinkt ze erg verstandig in de manier waarop ze over de oplossingen nadenkt. Ongeacht wat jij, ik en de postbode van de tijdsduur vinden.
zondag 14 maart 2010 om 01:32
Jammer dat To zo aangevallen moet worden.
En er aannames gemaakt worden op basis van sumiere info.
Sorry spinster, ik vind je een lieve schat, maar zeggen dat haar vriend een slechte vader is vind ik best ver gaan.
Wij weten niets van hem als vader verder, het kan zomaar zijn dat hij de tijd met hem als supervader doorbrengt en echt er heel veel aan doet om het zo goed mogelijk te doen, al zijn zijn keuzes anders dan die jij of ik zouden maken, dat maakt hem niet per definitie een slechte vader.
Daar is denk ik wel heel wat meer voor nodig wil je die status verkrijgen.
En er aannames gemaakt worden op basis van sumiere info.
Sorry spinster, ik vind je een lieve schat, maar zeggen dat haar vriend een slechte vader is vind ik best ver gaan.
Wij weten niets van hem als vader verder, het kan zomaar zijn dat hij de tijd met hem als supervader doorbrengt en echt er heel veel aan doet om het zo goed mogelijk te doen, al zijn zijn keuzes anders dan die jij of ik zouden maken, dat maakt hem niet per definitie een slechte vader.
Daar is denk ik wel heel wat meer voor nodig wil je die status verkrijgen.
zondag 14 maart 2010 om 01:40
Wat het over hem als vader zegt:
Hij is gewoon zijn papa, hij neemt zijn verantwoordelijkheden op elk vlak. Zoals een vader zou moeten zijn. Zoals ik die heb gekend, mijn eigen vader dus. Mijn vriend heeft geen vader gehad, deze is op jonge leeftijd gestorven toen mijn vriend nog een kind was. Hij doet er alles aan om een goede vader voor zijn zoon te zijn, een voorbeeldrol.
Zoon is een spontaan kind, lief, leuk en onbezorgd. We doen hier in huis ook alles om er voor te zorgen dat dit zo blijft, door hem niet bloot te stellen aan de discussies die veelal via mail worden gevoerd. Zijn moeder trouwens ook, dit verloopt buiten zijn rug om. Hij krijgt nu nog weinig mee, maar natuurlijk weet ik ook wel dat een kind meer aan voelt dan dat we beseffen.
Ik besef mijn rol in deze, maar ik vind ook dat de moeder niet zomaar dit soort dingen kan maken.
Ik hou rekening met haar gevoel en haar moederrol en ik had niet op haar 100% steun gerekend, zelfs geen 10..maar een doodwensing vind ik gewoon waardeloos. Daar gaat het me om, niet omdat ze boos is of wat dan ook. Het gaat om haar concrete reactie die ze uiteindelijk geeft.
Hij is gewoon zijn papa, hij neemt zijn verantwoordelijkheden op elk vlak. Zoals een vader zou moeten zijn. Zoals ik die heb gekend, mijn eigen vader dus. Mijn vriend heeft geen vader gehad, deze is op jonge leeftijd gestorven toen mijn vriend nog een kind was. Hij doet er alles aan om een goede vader voor zijn zoon te zijn, een voorbeeldrol.
Zoon is een spontaan kind, lief, leuk en onbezorgd. We doen hier in huis ook alles om er voor te zorgen dat dit zo blijft, door hem niet bloot te stellen aan de discussies die veelal via mail worden gevoerd. Zijn moeder trouwens ook, dit verloopt buiten zijn rug om. Hij krijgt nu nog weinig mee, maar natuurlijk weet ik ook wel dat een kind meer aan voelt dan dat we beseffen.
Ik besef mijn rol in deze, maar ik vind ook dat de moeder niet zomaar dit soort dingen kan maken.
Ik hou rekening met haar gevoel en haar moederrol en ik had niet op haar 100% steun gerekend, zelfs geen 10..maar een doodwensing vind ik gewoon waardeloos. Daar gaat het me om, niet omdat ze boos is of wat dan ook. Het gaat om haar concrete reactie die ze uiteindelijk geeft.
zondag 14 maart 2010 om 01:45
En zoals ik al eerder zei: Wanneer ik ook maar een moment heb gevoeld dat mijn vriend een slechte vader is, dan zou ik nooit zwanger zijn geraakt. Maar wat ik zie is een geweldige vader die zijn zoon mist als deze er niet is, die zijn zoon op een geweldige manier opvoedt als deze er wel is.
Overigens, als het om zoon gaat (bijvoorbeeld als ie ziek is) dan is er redelijk normaal contact. Dan kunnen ze goed overleggen en liggen ze echt op een lijn. Maar als het om de afspraken gaan die nog moeten worde besproken zoals de zomervakanties of de verjaardag van vriend of moeder van mijn vriend dan is er strijd.
Overigens, als het om zoon gaat (bijvoorbeeld als ie ziek is) dan is er redelijk normaal contact. Dan kunnen ze goed overleggen en liggen ze echt op een lijn. Maar als het om de afspraken gaan die nog moeten worde besproken zoals de zomervakanties of de verjaardag van vriend of moeder van mijn vriend dan is er strijd.
zondag 14 maart 2010 om 01:47
quote:agueda schreef op 14 maart 2010 @ 01:40:
Ik hou rekening met haar gevoel en haar moederrol en ik had niet op haar 100% steun gerekend, zelfs geen 10..maar een doodwensing vind ik gewoon waardeloos. Daar gaat het me om, niet omdat ze boos is of wat dan ook. Het gaat om haar concrete reactie die ze uiteindelijk geeft.
Ok, maar ze heeft het gezegd. Mij lijkt het beter als je er weinig mee doet, behalve wat ik al aangaf: haar in haar gezicht zeggen dat je er maar vanuit gaat dat ze dat niet meent.
Zij kent jou niet, erop ingaan, erop doorgaan, ermee blijven zitten en al die dingen meer zijn wel begrijpelijk, maar niet handig.
Het voegt niets toe, het haalt niets uit, het helpt niet.
Het doel is dat je vriend zijn zoon kan zien, dat zij niet steeds voor stress zorgt en dat de ergste problemen jullie wereld uit zijn.
Probeer dat voor ogen te houden.
Of: Nou goed, zij doet stom, zij begint, dan moet jij maar de wijste (jaja meest wijze, i know) zijn.
Dus ja begrijpelijk dat het jou daar nu om gaat, maar ondanks dat zou het daar niet om moeten gaan en moet je alles doen om dit niet verder te laten escaleren. Dus geen grote discussie over dat kan niet, dat mag niet, zoiets zeg je niet.
(wil niet hard doen tegen je hoor, vind echt dat je heel goed bezig bent ermee)
Ik hou rekening met haar gevoel en haar moederrol en ik had niet op haar 100% steun gerekend, zelfs geen 10..maar een doodwensing vind ik gewoon waardeloos. Daar gaat het me om, niet omdat ze boos is of wat dan ook. Het gaat om haar concrete reactie die ze uiteindelijk geeft.
Ok, maar ze heeft het gezegd. Mij lijkt het beter als je er weinig mee doet, behalve wat ik al aangaf: haar in haar gezicht zeggen dat je er maar vanuit gaat dat ze dat niet meent.
Zij kent jou niet, erop ingaan, erop doorgaan, ermee blijven zitten en al die dingen meer zijn wel begrijpelijk, maar niet handig.
Het voegt niets toe, het haalt niets uit, het helpt niet.
Het doel is dat je vriend zijn zoon kan zien, dat zij niet steeds voor stress zorgt en dat de ergste problemen jullie wereld uit zijn.
Probeer dat voor ogen te houden.
Of: Nou goed, zij doet stom, zij begint, dan moet jij maar de wijste (jaja meest wijze, i know) zijn.
Dus ja begrijpelijk dat het jou daar nu om gaat, maar ondanks dat zou het daar niet om moeten gaan en moet je alles doen om dit niet verder te laten escaleren. Dus geen grote discussie over dat kan niet, dat mag niet, zoiets zeg je niet.
(wil niet hard doen tegen je hoor, vind echt dat je heel goed bezig bent ermee)
zondag 14 maart 2010 om 01:51
Je hoeft je niet te verantwoorden Agueda
Jij weet hoe jullie het doen en of dat goed is, meer dan dat hoef jij niet te weten.
Je klinkt heel nuchter en helder, eigenschappen die je goed kan gebruiken de komende tijd.
En je hebt helemaal gelijk, die kwetsende opmerking gaat gewoon te ver, punt.
Wat je ermee moet, die bal ligt echt bij je vriend.Dat lijkt mij de juiste persoon en het verstandigste.
Maar je hebt natuurlijk altijd het recht om in een gesprek je gevoel te verwoorden, want dat je gekwetst was mag ze best weten.
Probeer het dan alleen bij jouw gevoel te houden, zonder met verwijten te schermen, mocht je behoefte hebben.
bespreek het gewoon met je vriend hoe dit het beste aan te pakken, hij kent zijn ex het beste.
Luister naar elkaar en probeer niet in een discussie sfeer te geraken.
Jij weet hoe jullie het doen en of dat goed is, meer dan dat hoef jij niet te weten.
Je klinkt heel nuchter en helder, eigenschappen die je goed kan gebruiken de komende tijd.
En je hebt helemaal gelijk, die kwetsende opmerking gaat gewoon te ver, punt.
Wat je ermee moet, die bal ligt echt bij je vriend.Dat lijkt mij de juiste persoon en het verstandigste.
Maar je hebt natuurlijk altijd het recht om in een gesprek je gevoel te verwoorden, want dat je gekwetst was mag ze best weten.
Probeer het dan alleen bij jouw gevoel te houden, zonder met verwijten te schermen, mocht je behoefte hebben.
bespreek het gewoon met je vriend hoe dit het beste aan te pakken, hij kent zijn ex het beste.
Luister naar elkaar en probeer niet in een discussie sfeer te geraken.
zondag 14 maart 2010 om 07:26
Goedemorgen allemaal. Hopelijk heb je een beetje kunnen slapen TO?
Ben het met een hoop dingen eens, het belang van het eerste kind moet voorop gesteld worden, maar............het belang van het tweede kind hoeft daar niet onder te lijden. En door een kindje dood te wensen ben je ziek in je hoofd en lijdt dat belang er dus wel onder. (alleen al simpel weg om dat te zeggen en iemand toe te wensen) En daar ligt voor mij dus die grens. Je hoeft het dus zeker niet te pikken maar je kunt ook niet het belang van de eerste vergeten.
Heel lastig dus en de vraag is of iedereen er dus ongeschonden uit komt. Maw of ieders belang hier voorop gesteld kan worden. Denk in ieder geval eerst aan de kinderen (ook je ongeboren dus) en dan die van jezelf en dan je vriend. Dat lijkt me de juiste volgorde. Maar als ik het zo lees vraag ik me af of niet iedereen hier onder lijdt en slechter van wordt.
Ga er dus boven staan, behoudt je zelfrespect zodat jij jezelf over een tijdje recht in de spiegel kan aankijken en dat je weet dat je alles hebt gedaan voor zijn zoon, je eigen kind en jullie relatie.
Ben het met een hoop dingen eens, het belang van het eerste kind moet voorop gesteld worden, maar............het belang van het tweede kind hoeft daar niet onder te lijden. En door een kindje dood te wensen ben je ziek in je hoofd en lijdt dat belang er dus wel onder. (alleen al simpel weg om dat te zeggen en iemand toe te wensen) En daar ligt voor mij dus die grens. Je hoeft het dus zeker niet te pikken maar je kunt ook niet het belang van de eerste vergeten.
Heel lastig dus en de vraag is of iedereen er dus ongeschonden uit komt. Maw of ieders belang hier voorop gesteld kan worden. Denk in ieder geval eerst aan de kinderen (ook je ongeboren dus) en dan die van jezelf en dan je vriend. Dat lijkt me de juiste volgorde. Maar als ik het zo lees vraag ik me af of niet iedereen hier onder lijdt en slechter van wordt.
Ga er dus boven staan, behoudt je zelfrespect zodat jij jezelf over een tijdje recht in de spiegel kan aankijken en dat je weet dat je alles hebt gedaan voor zijn zoon, je eigen kind en jullie relatie.
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
zondag 14 maart 2010 om 09:07
Ik blijf mij verbazen (en vreselijk ergeren) door de wijze woorden dat een kind hier niet de dupe van mag worden!!!
TO legt haar verhaal uit en direct komt er weer een verhaal (of moet ik zeggen een tip) dat ze aan het belang van het kind moet denken...alsof ze dat al niet doen!!!!!!!
Ik ben een (boze ) stiefmoeder..en mijn man was een (boze) stiefpapa...wij hebben het zwaar gehad...gelukkig kunnen we met mijn exman nu goed door 1 deur,maar dat is niet over rozen gegaan!!Zijn ex..dat is een ander verhaal.
TO heeft haar gevoelens hier geuit..en dat is heel knap...want daar heb je moed voor nodig.
Het feit dat een ex zich bemoeid met je relatie kan je relatie behoorlijk onder druk zetten en je komt in een achtbaan van emotie's.
Ook ik heb nooit een verkeerd woord over de vader van mijn kinderen gesproken waar ze bij waren...heb ook altijd in het belang van mijn meiden gedacht,wat soms erg zwaar was.
Als je een relatie begint met iemand die een kind (of kinderen) heeft dan weet je dat het niet makkelijk gaat worden(uitzonderingen daar gelaten) maar je kunt niet alles overzien.
Ik ga het heel grof zeggen...ik heb een hekel aan mijn stiefkind...daar moet ik mee leven..dat is mijn probleem...maar ze zal het nooit merken,dwz ik doe normaal tegen haar,ga gesprekken aan,luister en steun haar....zoals het hoort.
TO legt haar verhaal uit en direct komt er weer een verhaal (of moet ik zeggen een tip) dat ze aan het belang van het kind moet denken...alsof ze dat al niet doen!!!!!!!
Ik ben een (boze ) stiefmoeder..en mijn man was een (boze) stiefpapa...wij hebben het zwaar gehad...gelukkig kunnen we met mijn exman nu goed door 1 deur,maar dat is niet over rozen gegaan!!Zijn ex..dat is een ander verhaal.
TO heeft haar gevoelens hier geuit..en dat is heel knap...want daar heb je moed voor nodig.
Het feit dat een ex zich bemoeid met je relatie kan je relatie behoorlijk onder druk zetten en je komt in een achtbaan van emotie's.
Ook ik heb nooit een verkeerd woord over de vader van mijn kinderen gesproken waar ze bij waren...heb ook altijd in het belang van mijn meiden gedacht,wat soms erg zwaar was.
Als je een relatie begint met iemand die een kind (of kinderen) heeft dan weet je dat het niet makkelijk gaat worden(uitzonderingen daar gelaten) maar je kunt niet alles overzien.
Ik ga het heel grof zeggen...ik heb een hekel aan mijn stiefkind...daar moet ik mee leven..dat is mijn probleem...maar ze zal het nooit merken,dwz ik doe normaal tegen haar,ga gesprekken aan,luister en steun haar....zoals het hoort.
zondag 14 maart 2010 om 09:56
@ Ladiosa en Iry: ik begrijp dat jullie mijn posts hard vinden. Laat ik duidelijk zijn: doodverwensingen zijn natuurlijk belachelijk, daar ben ik het ook absoluut niet mee eens.
Dat laat onverlet dat mijn mening blijft staan dat uit wat ik hier lees, ik concludeer dat TO en haar vriend vooral zichzelf op één hebben staan.
@ TO: Ik zal wel de party pooper zijn hier, maar ik begrijp echt niet dat je als volwassen en weldenkende mensen zo snel in deze situatie een zwangerschap aan zou willen gaan. Waarom die haast? Ik ben het met Meds eens: waarom niet een paar jaar wachten? Heb je haast vanwege de biologische klok?
Ik zie geen enkele andere reden waarom je als welwillende ouders het al bestaande kind anders moedwillig zoveel ingrijpende veranderingen zou willen opdringen. Het klinkt alsof jullie je helemaal niet in het bestaande kind hebben verplaatst bij deze overweging. Klopt dat? Of dachten jullie kortweg: 'leuk een broertje/zusje erbij?'
Het gaat goed met het eerste kind beschrijf je. Dat is natuurlijk heel mooi. Als je je echter zou verdiepen in de literatuur hierover, of je echt zou verplaatsen in het beste mannetje zelf, dan zou je versteld staan hoe verwarrend de opeenstapeling van stressfactoren zoals die er nu zijn, voor een kind is.
Ik begrijp niet waarom je je kind daar mee zou willen belasten. Ik vind, ja echt waar, dat je dan als ouders je prioriteiten niet goed hebt liggen.
Je bent nu zwanger, dus het kind zal er komen. Ik wens jou, en vooral je kindje, een fijne tijd toe. Ook als de roze verliefdheidswolk tussen jou en paps wat af begint te zakken.
En ik hoop dat jullie het eerste kind samen met het versbakken kind voortaan de zwaarste factoren laten zijn, bij ingrijpende beslissingen die over levens van meerdere personen gaan.
Waarbij ik nog eens wil benadrukken dat ik jouw vriend -veel meer nog dan jij!- hiervoor verantwoordelijk vind. Maar goed, hij schrijft hier nu eenmaal niet.
Dat laat onverlet dat mijn mening blijft staan dat uit wat ik hier lees, ik concludeer dat TO en haar vriend vooral zichzelf op één hebben staan.
@ TO: Ik zal wel de party pooper zijn hier, maar ik begrijp echt niet dat je als volwassen en weldenkende mensen zo snel in deze situatie een zwangerschap aan zou willen gaan. Waarom die haast? Ik ben het met Meds eens: waarom niet een paar jaar wachten? Heb je haast vanwege de biologische klok?
Ik zie geen enkele andere reden waarom je als welwillende ouders het al bestaande kind anders moedwillig zoveel ingrijpende veranderingen zou willen opdringen. Het klinkt alsof jullie je helemaal niet in het bestaande kind hebben verplaatst bij deze overweging. Klopt dat? Of dachten jullie kortweg: 'leuk een broertje/zusje erbij?'
Het gaat goed met het eerste kind beschrijf je. Dat is natuurlijk heel mooi. Als je je echter zou verdiepen in de literatuur hierover, of je echt zou verplaatsen in het beste mannetje zelf, dan zou je versteld staan hoe verwarrend de opeenstapeling van stressfactoren zoals die er nu zijn, voor een kind is.
Ik begrijp niet waarom je je kind daar mee zou willen belasten. Ik vind, ja echt waar, dat je dan als ouders je prioriteiten niet goed hebt liggen.
Je bent nu zwanger, dus het kind zal er komen. Ik wens jou, en vooral je kindje, een fijne tijd toe. Ook als de roze verliefdheidswolk tussen jou en paps wat af begint te zakken.
En ik hoop dat jullie het eerste kind samen met het versbakken kind voortaan de zwaarste factoren laten zijn, bij ingrijpende beslissingen die over levens van meerdere personen gaan.
Waarbij ik nog eens wil benadrukken dat ik jouw vriend -veel meer nog dan jij!- hiervoor verantwoordelijk vind. Maar goed, hij schrijft hier nu eenmaal niet.
zondag 14 maart 2010 om 10:01
quote:lafruts schreef op 14 maart 2010 @ 09:07:
Ik blijf mij verbazen (en vreselijk ergeren) door de wijze woorden dat een kind hier niet de dupe van mag worden!!! Waarom zou je je ergeren aan wijze woorden?
TO legt haar verhaal uit en direct komt er weer een verhaal (of moet ik zeggen een tip) dat ze aan het belang van het kind moet denken...alsof ze dat al niet doen!!!!!!! Waaruit vind jij blijken dat ze dat doen?
Ik ben een (boze ) stiefmoeder..en mijn man was een (boze) stiefpapa...wij hebben het zwaar gehad...gelukkig kunnen we met mijn exman nu goed door 1 deur,maar dat is niet over rozen gegaan!!Zijn ex..dat is een ander verhaal. Jullie zijn beiden stiefouders? Van twee keer 'een eerste leg' dus? Waarom met twee exen zoveel moeilijkheden? Zou dat dan misschien kunnen liggen aan hoe jullie er mee om zijn gegaan?
TO heeft haar gevoelens hier geuit..en dat is heel knap...want daar heb je moed voor nodig. Oh. Ik weet niet, bij moed denk ik persoonlijk aan andere dingen.
Het feit dat een ex zich bemoeid met je relatie kan je relatie behoorlijk onder druk zetten en je komt in een achtbaan van emotie's. Dat geloof ik. Ik weet niet van je situatie af, maar het blijft nu eenmaal een gegeven dat ex tot op zekere hoogte ook recht hééft om zich met de nieuwe situatie te bemoeien. Immers: zijn/haar kinderen groeien ook binnen die situatie op. Als je bent van het type 'ex is exit' moet je gewoon geen relatie beginnen met iemand die kinderen en een daarbij horende ex heeft.
Ook ik heb nooit een verkeerd woord over de vader van mijn kinderen gesproken waar ze bij waren...heb ook altijd in het belang van mijn meiden gedacht,wat soms erg zwaar was.
Als je een relatie begint met iemand die een kind (of kinderen) heeft dan weet je dat het niet makkelijk gaat worden(uitzonderingen daar gelaten) maar je kunt niet alles overzien.
Ik ga het heel grof zeggen...ik heb een hekel aan mijn stiefkind...daar moet ik mee leven..dat is mijn probleem...maar ze zal het nooit merken,dwz ik doe normaal tegen haar,ga gesprekken aan,luister en steun haar....zoals het hoort. En jij denkt dat een kind dit niet voelt? Wat vindt jouw partner daar eigenlijk van, dat jij zijn kind haat?
Ik blijf mij verbazen (en vreselijk ergeren) door de wijze woorden dat een kind hier niet de dupe van mag worden!!! Waarom zou je je ergeren aan wijze woorden?
TO legt haar verhaal uit en direct komt er weer een verhaal (of moet ik zeggen een tip) dat ze aan het belang van het kind moet denken...alsof ze dat al niet doen!!!!!!! Waaruit vind jij blijken dat ze dat doen?
Ik ben een (boze ) stiefmoeder..en mijn man was een (boze) stiefpapa...wij hebben het zwaar gehad...gelukkig kunnen we met mijn exman nu goed door 1 deur,maar dat is niet over rozen gegaan!!Zijn ex..dat is een ander verhaal. Jullie zijn beiden stiefouders? Van twee keer 'een eerste leg' dus? Waarom met twee exen zoveel moeilijkheden? Zou dat dan misschien kunnen liggen aan hoe jullie er mee om zijn gegaan?
TO heeft haar gevoelens hier geuit..en dat is heel knap...want daar heb je moed voor nodig. Oh. Ik weet niet, bij moed denk ik persoonlijk aan andere dingen.
Het feit dat een ex zich bemoeid met je relatie kan je relatie behoorlijk onder druk zetten en je komt in een achtbaan van emotie's. Dat geloof ik. Ik weet niet van je situatie af, maar het blijft nu eenmaal een gegeven dat ex tot op zekere hoogte ook recht hééft om zich met de nieuwe situatie te bemoeien. Immers: zijn/haar kinderen groeien ook binnen die situatie op. Als je bent van het type 'ex is exit' moet je gewoon geen relatie beginnen met iemand die kinderen en een daarbij horende ex heeft.
Ook ik heb nooit een verkeerd woord over de vader van mijn kinderen gesproken waar ze bij waren...heb ook altijd in het belang van mijn meiden gedacht,wat soms erg zwaar was.
Als je een relatie begint met iemand die een kind (of kinderen) heeft dan weet je dat het niet makkelijk gaat worden(uitzonderingen daar gelaten) maar je kunt niet alles overzien.
Ik ga het heel grof zeggen...ik heb een hekel aan mijn stiefkind...daar moet ik mee leven..dat is mijn probleem...maar ze zal het nooit merken,dwz ik doe normaal tegen haar,ga gesprekken aan,luister en steun haar....zoals het hoort. En jij denkt dat een kind dit niet voelt? Wat vindt jouw partner daar eigenlijk van, dat jij zijn kind haat?
zondag 14 maart 2010 om 10:08
@Spinster, wat bedoel je precies met "het kind op de eerste plaats zetten"? Betekent dit dat de belangen van het kind altijd voor de belangen van de ouders zouden moeten gaan? Vind je dat het eerste kind meer of andere rechten zou moeten hebben dan het tweede kind? Vind je dat een kind in een samengesteld gezin meer of andere rechten zou moeten krijgen dan een kind dat opgroeit bij beide biologische ouders?
zondag 14 maart 2010 om 10:13
quote:traincha2 schreef op 13 maart 2010 @ 23:42:
Tja, dat kun je wel vinden, maar feit blijft dat ze de ex van jouw vriend is en ze hebben samen een kind. Je kunt haar maar beter fatsoenlijk behandelen omwille van je vriend en zijn eerste kind.
En waar is het fatsoen van de andere partij???? Naar mijn mening ver te zoeken.
Kom op je laat je toch niet schofferen door de eerste de beste ex van iemand? Pffffffffffffffffffffff wat denkt ze wel niet.
Aan mij had de ex een he-le slechte gehad.
Tja, dat kun je wel vinden, maar feit blijft dat ze de ex van jouw vriend is en ze hebben samen een kind. Je kunt haar maar beter fatsoenlijk behandelen omwille van je vriend en zijn eerste kind.
En waar is het fatsoen van de andere partij???? Naar mijn mening ver te zoeken.
Kom op je laat je toch niet schofferen door de eerste de beste ex van iemand? Pffffffffffffffffffffff wat denkt ze wel niet.
Aan mij had de ex een he-le slechte gehad.
zondag 14 maart 2010 om 10:31
In princiepe heeft jou vriend alleen nog wat te maken met zijn ex, MAAR hun kind wordt straks wel het broertje of zusje van het jouwe, dat maakt in mijn ogen dat iedereen dus met elkaar te maken krijgt.
Bovendien is het voor een kind altijd prettig als iedereen een redelijke verstandhouding met elkaar heeft.
Dat betekend niet ( vind ik ) dat je alles van die ex hoeft te pikken.
Je kan ook rustig blijven en haar vertellen dat je haar reactie begrijpt ( de emotie ervan..) maar de manier waarop ze haar emotie uitte erg pijnlijk vond en onnodig. Punt. niks meer, niks minder en niet je gram willen gaan halen of er verder wat van zeggen. Dan ga je dus mee in haar gemanipuleer en geef je haar invloed. Niet doen dus.
Wel zeggen dat je het onnodog vond, maar niet verder op doorgaan is mijn advies, en verder de onmoeting met een open houding tegemoet gaan.
Succes!
Bovendien is het voor een kind altijd prettig als iedereen een redelijke verstandhouding met elkaar heeft.
Dat betekend niet ( vind ik ) dat je alles van die ex hoeft te pikken.
Je kan ook rustig blijven en haar vertellen dat je haar reactie begrijpt ( de emotie ervan..) maar de manier waarop ze haar emotie uitte erg pijnlijk vond en onnodig. Punt. niks meer, niks minder en niet je gram willen gaan halen of er verder wat van zeggen. Dan ga je dus mee in haar gemanipuleer en geef je haar invloed. Niet doen dus.
Wel zeggen dat je het onnodog vond, maar niet verder op doorgaan is mijn advies, en verder de onmoeting met een open houding tegemoet gaan.
Succes!
..popcorn?
zondag 14 maart 2010 om 10:48
quote:wuiles schreef op 14 maart 2010 @ 10:08:
@Spinster, wat bedoel je precies met "het kind op de eerste plaats zetten"? Betekent dit dat de belangen van het kind altijd voor de belangen van de ouders zouden moeten gaan? Vind je dat het eerste kind meer of andere rechten zou moeten hebben dan het tweede kind? Vind je dat een kind in een samengesteld gezin meer of andere rechten zou moeten krijgen dan een kind dat opgroeit bij beide biologische ouders?Ik denk hierbij niet direct aan rechten, meer aan belangen.
Ik vind niet dat de belangen van het kind altijd voor belangen van ouders moeten gaan. Immers: ze zijn niet onafhankelijk van elkaar. Het is ook in kinds belang als de belangen van ouders gediend worden.
Waarbij voor mij de uitzondering geldt: tenzij er spanning komt te staan tussen deze belangen of indien de belangen van het kind in gevaar (dreigen te) komen. In een dergelijk geval is het wat mij betreft afhankelijk van hoe zwaar elk belang weegt bij de vraag welk belang voorrang krijgt.
Kinderen hebben een aantal zwaar wegende belangen, dus bij dit soort situaties komt het regelmatig voor dat ik denk: geef het belang van kind voorrang en stel het belang van ouder(s) uit of giet het in een ander jasje. Want omgekeerd geldt immers ook: het belang van kind is het belang van ouder (lees: zou moeten zijn).
Broertjes/zusjes onderling hebben wat mij betreft als kind even veel belang bij een goede ontwikkeling. Vanzelfsprekend, zou ik willen zeggen. Ik denk dus dat als kinderen er eenmaal zijn het ook nooit een keuze mag zijn van 'van welk kind erken ik de meeste belangen'.
Echter in het geval van TO waar ik een oordeel over heb wás er nog geen tweede kind. In dat geval vind ik inderdaad dat voor de ouders de belangen van het bestaande kind leidend moet zijn en dat die dus vóór de belangen van een nog niet bestaand kind gaan.
Ook bij je vraag over samengesteld gezin ben ik geneigd niet in rechten te denken maar in waar de leden van een gezin (ouders, kinderen, tezamen, onafhankelijk van elkaar) gebaat bij zijn. Ik denk dat bij samengestelde gezinnen eerder het risico op de loer ligt dat belangen van de verschillende betrokkenen met elkaar in conflict komen. Des te meer dus reden om (als ouders, als betrokkenen) extra zorgvuldig overwegingen te maken in dergelijke situaties.
@Spinster, wat bedoel je precies met "het kind op de eerste plaats zetten"? Betekent dit dat de belangen van het kind altijd voor de belangen van de ouders zouden moeten gaan? Vind je dat het eerste kind meer of andere rechten zou moeten hebben dan het tweede kind? Vind je dat een kind in een samengesteld gezin meer of andere rechten zou moeten krijgen dan een kind dat opgroeit bij beide biologische ouders?Ik denk hierbij niet direct aan rechten, meer aan belangen.
Ik vind niet dat de belangen van het kind altijd voor belangen van ouders moeten gaan. Immers: ze zijn niet onafhankelijk van elkaar. Het is ook in kinds belang als de belangen van ouders gediend worden.
Waarbij voor mij de uitzondering geldt: tenzij er spanning komt te staan tussen deze belangen of indien de belangen van het kind in gevaar (dreigen te) komen. In een dergelijk geval is het wat mij betreft afhankelijk van hoe zwaar elk belang weegt bij de vraag welk belang voorrang krijgt.
Kinderen hebben een aantal zwaar wegende belangen, dus bij dit soort situaties komt het regelmatig voor dat ik denk: geef het belang van kind voorrang en stel het belang van ouder(s) uit of giet het in een ander jasje. Want omgekeerd geldt immers ook: het belang van kind is het belang van ouder (lees: zou moeten zijn).
Broertjes/zusjes onderling hebben wat mij betreft als kind even veel belang bij een goede ontwikkeling. Vanzelfsprekend, zou ik willen zeggen. Ik denk dus dat als kinderen er eenmaal zijn het ook nooit een keuze mag zijn van 'van welk kind erken ik de meeste belangen'.
Echter in het geval van TO waar ik een oordeel over heb wás er nog geen tweede kind. In dat geval vind ik inderdaad dat voor de ouders de belangen van het bestaande kind leidend moet zijn en dat die dus vóór de belangen van een nog niet bestaand kind gaan.
Ook bij je vraag over samengesteld gezin ben ik geneigd niet in rechten te denken maar in waar de leden van een gezin (ouders, kinderen, tezamen, onafhankelijk van elkaar) gebaat bij zijn. Ik denk dat bij samengestelde gezinnen eerder het risico op de loer ligt dat belangen van de verschillende betrokkenen met elkaar in conflict komen. Des te meer dus reden om (als ouders, als betrokkenen) extra zorgvuldig overwegingen te maken in dergelijke situaties.
zondag 14 maart 2010 om 11:46
quote:Spinster schreef op 14 maart 2010 @ 10:48:
[...]
Ik denk hierbij niet direct aan rechten, meer aan belangen.
Ik vind niet dat de belangen van het kind altijd voor belangen van ouders moeten gaan. Immers: ze zijn niet onafhankelijk van elkaar. Het is ook in kinds belang als de belangen van ouders gediend worden.
Waarbij voor mij de uitzondering geldt: tenzij er spanning komt te staan tussen deze belangen of indien de belangen van het kind in gevaar (dreigen te) komen. In een dergelijk geval is het wat mij betreft afhankelijk van hoe zwaar elk belang weegt bij de vraag welk belang voorrang krijgt.
Kinderen hebben een aantal zwaar wegende belangen, dus bij dit soort situaties komt het regelmatig voor dat ik denk: geef het belang van kind voorrang en stel het belang van ouder(s) uit of giet het in een ander jasje. Want omgekeerd geldt immers ook: het belang van kind is het belang van ouder (lees: zou moeten zijn).
Broertjes/zusjes onderling hebben wat mij betreft als kind even veel belang bij een goede ontwikkeling. Vanzelfsprekend, zou ik willen zeggen. Ik denk dus dat als kinderen er eenmaal zijn het ook nooit een keuze mag zijn van 'van welk kind erken ik de meeste belangen'.
Echter in het geval van TO waar ik een oordeel over heb wás er nog geen tweede kind. In dat geval vind ik inderdaad dat voor de ouders de belangen van het bestaande kind leidend moet zijn en dat die dus vóór de belangen van een nog niet bestaand kind gaan.
Ook bij je vraag over samengesteld gezin ben ik geneigd niet in rechten te denken maar in waar de leden van een gezin (ouders, kinderen, tezamen, onafhankelijk van elkaar) gebaat bij zijn. Ik denk dat bij samengestelde gezinnen eerder het risico op de loer ligt dat belangen van de verschillende betrokkenen met elkaar in conflict komen. Des te meer dus reden om (als ouders, als betrokkenen) extra zorgvuldig overwegingen te maken in dergelijke situaties.
In een aantal van deze uitgangspunten kan ik met je meevoelen maar in praktijk ligt het niet altijd zo zwart-wit. In elke groep kan de situatie ontstaan dat het belang van de een haaks komt te staan op het belang van de ander. In een standaard gezin zou niet snel iemand op het idee komen dat het tegen het belang van een ouder kind is dat er nog een broertje of zusje bijkomt. In een samengesteld gezin is zo'n veronderstelling snel gemaakt.
TO zou er goed aan doen de uitval van de ex (letterlijk) te archiveren en daarna te negeren. Er is immers pas sprake van strijd als beide partijen daartoe bereid zijn. Als een partij zo wijs is zich terug te trekken dan houdt de strijd op. Dat voelt wellicht als oneerlijk maar is wel het meest verstandige. Bovendien, wat wil je kinderen eigenlijk meegeven? Oog om oog, tand om tand? Of wil je meegeven dat zelfbeheersing een groot goed is en dat het gebrek aan niveau bij een ander nooit een excuus kan zijn voor je eigen gebrek aan niveau? Ik kies voor het laatste, ook al betekent dit dat ik af en toe tot twintig moet tellen.
Daarnaast zou TO de kennismaking kunnen beperken tot het geven van een hand en een kort praatje bij de deur. Er is geen enkele reden om de hele middag thee te gaan drinken met elkaar. De contacten over het kind zouden plaats moeten vinden tussen beide biologische ouders en de deskundigen die zij hebben ingehuurd. TO en haar partner moeten zich concentreren op de dingen die zij kunnen beïnvloeden: hun eigen gezinsleven en de plek die alle betrokkenen daarin innemen.
[...]
Ik denk hierbij niet direct aan rechten, meer aan belangen.
Ik vind niet dat de belangen van het kind altijd voor belangen van ouders moeten gaan. Immers: ze zijn niet onafhankelijk van elkaar. Het is ook in kinds belang als de belangen van ouders gediend worden.
Waarbij voor mij de uitzondering geldt: tenzij er spanning komt te staan tussen deze belangen of indien de belangen van het kind in gevaar (dreigen te) komen. In een dergelijk geval is het wat mij betreft afhankelijk van hoe zwaar elk belang weegt bij de vraag welk belang voorrang krijgt.
Kinderen hebben een aantal zwaar wegende belangen, dus bij dit soort situaties komt het regelmatig voor dat ik denk: geef het belang van kind voorrang en stel het belang van ouder(s) uit of giet het in een ander jasje. Want omgekeerd geldt immers ook: het belang van kind is het belang van ouder (lees: zou moeten zijn).
Broertjes/zusjes onderling hebben wat mij betreft als kind even veel belang bij een goede ontwikkeling. Vanzelfsprekend, zou ik willen zeggen. Ik denk dus dat als kinderen er eenmaal zijn het ook nooit een keuze mag zijn van 'van welk kind erken ik de meeste belangen'.
Echter in het geval van TO waar ik een oordeel over heb wás er nog geen tweede kind. In dat geval vind ik inderdaad dat voor de ouders de belangen van het bestaande kind leidend moet zijn en dat die dus vóór de belangen van een nog niet bestaand kind gaan.
Ook bij je vraag over samengesteld gezin ben ik geneigd niet in rechten te denken maar in waar de leden van een gezin (ouders, kinderen, tezamen, onafhankelijk van elkaar) gebaat bij zijn. Ik denk dat bij samengestelde gezinnen eerder het risico op de loer ligt dat belangen van de verschillende betrokkenen met elkaar in conflict komen. Des te meer dus reden om (als ouders, als betrokkenen) extra zorgvuldig overwegingen te maken in dergelijke situaties.
In een aantal van deze uitgangspunten kan ik met je meevoelen maar in praktijk ligt het niet altijd zo zwart-wit. In elke groep kan de situatie ontstaan dat het belang van de een haaks komt te staan op het belang van de ander. In een standaard gezin zou niet snel iemand op het idee komen dat het tegen het belang van een ouder kind is dat er nog een broertje of zusje bijkomt. In een samengesteld gezin is zo'n veronderstelling snel gemaakt.
TO zou er goed aan doen de uitval van de ex (letterlijk) te archiveren en daarna te negeren. Er is immers pas sprake van strijd als beide partijen daartoe bereid zijn. Als een partij zo wijs is zich terug te trekken dan houdt de strijd op. Dat voelt wellicht als oneerlijk maar is wel het meest verstandige. Bovendien, wat wil je kinderen eigenlijk meegeven? Oog om oog, tand om tand? Of wil je meegeven dat zelfbeheersing een groot goed is en dat het gebrek aan niveau bij een ander nooit een excuus kan zijn voor je eigen gebrek aan niveau? Ik kies voor het laatste, ook al betekent dit dat ik af en toe tot twintig moet tellen.
Daarnaast zou TO de kennismaking kunnen beperken tot het geven van een hand en een kort praatje bij de deur. Er is geen enkele reden om de hele middag thee te gaan drinken met elkaar. De contacten over het kind zouden plaats moeten vinden tussen beide biologische ouders en de deskundigen die zij hebben ingehuurd. TO en haar partner moeten zich concentreren op de dingen die zij kunnen beïnvloeden: hun eigen gezinsleven en de plek die alle betrokkenen daarin innemen.
zondag 14 maart 2010 om 11:53
Agueda, ik heb niet alle pagina's gelezen, maar toch even een reactie. Het is heel vervelend dat de ex van je vriend zo reageert. Ik kan me voorstellen dat het kwetsend is. Het lijkt me voor nu een moeilijke situatie, vooral omdat dingen nogal 'snel' zijn gegaan en er daardoor meer druk komt te staan op gevoelens.
Hoe hiermee om te gaan?
Ik bekijk de situatie nu maar eerst even vanuit de ex, zodat jij misschien met een mededogende blik naar haar kunt kijken en je meer boven de situatie kunt staan.
Ik lees hier dat jouw vriend en ex nog niet zo lang uit elkaar zijn en er maar anderhalve maand tussen jou en haar in zitten. Ik denk dat de ex het allemaal nog niet verwerkt heeft en emotioneel niet weet hoe ze het allemaal moet plaatsen. Samen een kind met iemand hebben is heel intiem en zorgt voor een sterke emotionele binding. Ik denk dat ex nog niet helemaal los is gekomen van jouw vriend. Daar heeft ze waarschijnlijk meer tijd voor nodig en het feit dat jouw vriend eigenlijk direct wat met jou is begonnen heeft natuurlijk voor het nodige leed gezorgd. Dit maakt het verwerkingsproces van de breuk wellicht zwaarder. En mogelijk zijn er ook bepaalde 'wondjes' tijdens de relatie gemaakt, waardoor ze misschien nog meer moeite heeft ermee. Ook al doet jouw vriend nu heel erg zijn best om het contact goed te houden, dat neemt niet bepaalde pijn en verdriet weg. Dat jij nu zwanger bent komt waarschijnlijk heel hard bij haar aan. Dat is heel definitief.
Je kunt nu alleen maar gissen naar wat ze denkt.
Ik denk dat je het even voor jezelf wat moet laten bezinken, omdat haar reactie voor jullie ook heel pijnlijk is. Ga niet reageren op haar negativiteit, want dat wordt van kwaad tot erger. Ze heeft nu wel een ontzettende rotopmerking geplaatst, maar dat wil nog niet zeggen dat ze een rotmens is. Ze wordt overmand door emoties en heeft geen prettige manier gekozen om die emoties te uiten. Probeer dit gegeven rationeel te bekijken.
En daarna (als je er wat rationeler naar kunt kijken) zou ik zeker met haar het gesprek aangaan! Het verbaast me dat jullie elkaar nog niet eerder ontmoet hebben zelfs. Lijkt me heel belangrijk. Hoe kan zij als moeder er een fijn gevoel bij hebben als haar kind bij een vrouw is die ze niet eens heeft ontmoet? Stel je je in haar plaats voor. Zou jij het fijn vinden dat je kind deels wordt opgevoed door iemand die je niet kent? Ook voor jou is het belangrijk om haar te leren kennen. jouw kind is het zusje/broertje van haar kind en wellicht zal jouw kindje ook bij haar thuis komen. Jullie moeten een gevoel van vertrouwen en respect krijgen en dat kan toch alleen als je elkaar een beetje leert kennen. Jullie hoeven geen vriendinnen te worden, maar wel weten wat jullie van elkaar kunnen verwachten en wat afspraken en grenzen etc zijn.
In het gesprek kun je aangeven wat haar opmerking met jou doet qua gevoel, maar ik zou hier geen enorm drama van maken, maar laten zien dat je je er niet door uit balans laat brengen. Probeer juist rust in de situatie te brengen. Geef wel op een beheerste en vriendelijke manier grenzen aan.
Voor de kinderen is het belangrijk dat jullie op een respectvolle en rustige manier met elkaar leren omgaan.
Hoe hiermee om te gaan?
Ik bekijk de situatie nu maar eerst even vanuit de ex, zodat jij misschien met een mededogende blik naar haar kunt kijken en je meer boven de situatie kunt staan.
Ik lees hier dat jouw vriend en ex nog niet zo lang uit elkaar zijn en er maar anderhalve maand tussen jou en haar in zitten. Ik denk dat de ex het allemaal nog niet verwerkt heeft en emotioneel niet weet hoe ze het allemaal moet plaatsen. Samen een kind met iemand hebben is heel intiem en zorgt voor een sterke emotionele binding. Ik denk dat ex nog niet helemaal los is gekomen van jouw vriend. Daar heeft ze waarschijnlijk meer tijd voor nodig en het feit dat jouw vriend eigenlijk direct wat met jou is begonnen heeft natuurlijk voor het nodige leed gezorgd. Dit maakt het verwerkingsproces van de breuk wellicht zwaarder. En mogelijk zijn er ook bepaalde 'wondjes' tijdens de relatie gemaakt, waardoor ze misschien nog meer moeite heeft ermee. Ook al doet jouw vriend nu heel erg zijn best om het contact goed te houden, dat neemt niet bepaalde pijn en verdriet weg. Dat jij nu zwanger bent komt waarschijnlijk heel hard bij haar aan. Dat is heel definitief.
Je kunt nu alleen maar gissen naar wat ze denkt.
Ik denk dat je het even voor jezelf wat moet laten bezinken, omdat haar reactie voor jullie ook heel pijnlijk is. Ga niet reageren op haar negativiteit, want dat wordt van kwaad tot erger. Ze heeft nu wel een ontzettende rotopmerking geplaatst, maar dat wil nog niet zeggen dat ze een rotmens is. Ze wordt overmand door emoties en heeft geen prettige manier gekozen om die emoties te uiten. Probeer dit gegeven rationeel te bekijken.
En daarna (als je er wat rationeler naar kunt kijken) zou ik zeker met haar het gesprek aangaan! Het verbaast me dat jullie elkaar nog niet eerder ontmoet hebben zelfs. Lijkt me heel belangrijk. Hoe kan zij als moeder er een fijn gevoel bij hebben als haar kind bij een vrouw is die ze niet eens heeft ontmoet? Stel je je in haar plaats voor. Zou jij het fijn vinden dat je kind deels wordt opgevoed door iemand die je niet kent? Ook voor jou is het belangrijk om haar te leren kennen. jouw kind is het zusje/broertje van haar kind en wellicht zal jouw kindje ook bij haar thuis komen. Jullie moeten een gevoel van vertrouwen en respect krijgen en dat kan toch alleen als je elkaar een beetje leert kennen. Jullie hoeven geen vriendinnen te worden, maar wel weten wat jullie van elkaar kunnen verwachten en wat afspraken en grenzen etc zijn.
In het gesprek kun je aangeven wat haar opmerking met jou doet qua gevoel, maar ik zou hier geen enorm drama van maken, maar laten zien dat je je er niet door uit balans laat brengen. Probeer juist rust in de situatie te brengen. Geef wel op een beheerste en vriendelijke manier grenzen aan.
Voor de kinderen is het belangrijk dat jullie op een respectvolle en rustige manier met elkaar leren omgaan.
zondag 14 maart 2010 om 12:00
quote:Spinster schreef op 14 maart 2010 @ 10:48:
[...]
Ik denk hierbij niet direct aan rechten, meer aan belangen.
Ik vind niet dat de belangen van het kind altijd voor belangen van ouders moeten gaan. Immers: ze zijn niet onafhankelijk van elkaar. Het is ook in kinds belang als de belangen van ouders gediend worden.
Waarbij voor mij de uitzondering geldt: tenzij er spanning komt te staan tussen deze belangen of indien de belangen van het kind in gevaar (dreigen te) komen. In een dergelijk geval is het wat mij betreft afhankelijk van hoe zwaar elk belang weegt bij de vraag welk belang voorrang krijgt.
Kinderen hebben een aantal zwaar wegende belangen, dus bij dit soort situaties komt het regelmatig voor dat ik denk: geef het belang van kind voorrang en stel het belang van ouder(s) uit of giet het in een ander jasje. Want omgekeerd geldt immers ook: het belang van kind is het belang van ouder (lees: zou moeten zijn).
Broertjes/zusjes onderling hebben wat mij betreft als kind even veel belang bij een goede ontwikkeling. Vanzelfsprekend, zou ik willen zeggen. Ik denk dus dat als kinderen er eenmaal zijn het ook nooit een keuze mag zijn van 'van welk kind erken ik de meeste belangen'.
Echter in het geval van TO waar ik een oordeel over heb wás er nog geen tweede kind. In dat geval vind ik inderdaad dat voor de ouders de belangen van het bestaande kind leidend moet zijn en dat die dus vóór de belangen van een nog niet bestaand kind gaan.
Ook bij je vraag over samengesteld gezin ben ik geneigd niet in rechten te denken maar in waar de leden van een gezin (ouders, kinderen, tezamen, onafhankelijk van elkaar) gebaat bij zijn. Ik denk dat bij samengestelde gezinnen eerder het risico op de loer ligt dat belangen van de verschillende betrokkenen met elkaar in conflict komen. Des te meer dus reden om (als ouders, als betrokkenen) extra zorgvuldig overwegingen te maken in dergelijke situaties.Goeie posting.
[...]
Ik denk hierbij niet direct aan rechten, meer aan belangen.
Ik vind niet dat de belangen van het kind altijd voor belangen van ouders moeten gaan. Immers: ze zijn niet onafhankelijk van elkaar. Het is ook in kinds belang als de belangen van ouders gediend worden.
Waarbij voor mij de uitzondering geldt: tenzij er spanning komt te staan tussen deze belangen of indien de belangen van het kind in gevaar (dreigen te) komen. In een dergelijk geval is het wat mij betreft afhankelijk van hoe zwaar elk belang weegt bij de vraag welk belang voorrang krijgt.
Kinderen hebben een aantal zwaar wegende belangen, dus bij dit soort situaties komt het regelmatig voor dat ik denk: geef het belang van kind voorrang en stel het belang van ouder(s) uit of giet het in een ander jasje. Want omgekeerd geldt immers ook: het belang van kind is het belang van ouder (lees: zou moeten zijn).
Broertjes/zusjes onderling hebben wat mij betreft als kind even veel belang bij een goede ontwikkeling. Vanzelfsprekend, zou ik willen zeggen. Ik denk dus dat als kinderen er eenmaal zijn het ook nooit een keuze mag zijn van 'van welk kind erken ik de meeste belangen'.
Echter in het geval van TO waar ik een oordeel over heb wás er nog geen tweede kind. In dat geval vind ik inderdaad dat voor de ouders de belangen van het bestaande kind leidend moet zijn en dat die dus vóór de belangen van een nog niet bestaand kind gaan.
Ook bij je vraag over samengesteld gezin ben ik geneigd niet in rechten te denken maar in waar de leden van een gezin (ouders, kinderen, tezamen, onafhankelijk van elkaar) gebaat bij zijn. Ik denk dat bij samengestelde gezinnen eerder het risico op de loer ligt dat belangen van de verschillende betrokkenen met elkaar in conflict komen. Des te meer dus reden om (als ouders, als betrokkenen) extra zorgvuldig overwegingen te maken in dergelijke situaties.Goeie posting.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 14 maart 2010 om 12:24
Ordinair gezegd; schijt aan hebben!
Het is duidelijk een labiel geval.
Dat ze even kwaad is, kan ik me wel voorstellen.
Maar dat kan ze voor zichzelf houden, hooguit wat ruwe woorden naar ex. Maar een mail sturen geeft wel aan dat ze vrij ziek is...
Ik zou medelijden met haar hebben en de afspraak uiteraard niet door laten gaan. Laat ze eerst maar kalmeren.
Verder zoveel mogelijk afstand bewaren van haar en lekker jullie leventje leiden met de baby!
Het is duidelijk een labiel geval.
Dat ze even kwaad is, kan ik me wel voorstellen.
Maar dat kan ze voor zichzelf houden, hooguit wat ruwe woorden naar ex. Maar een mail sturen geeft wel aan dat ze vrij ziek is...
Ik zou medelijden met haar hebben en de afspraak uiteraard niet door laten gaan. Laat ze eerst maar kalmeren.
Verder zoveel mogelijk afstand bewaren van haar en lekker jullie leventje leiden met de baby!
zondag 14 maart 2010 om 12:30
Hallo allemaal,
Dank jullie wel voor jullie reacties. Na een nachtje (slecht) geslapen te hebben, heb ik het gevoel dat ik het voor een groot gedeelte naast me neer kan leggen.
@Nyima: Ik heb al eerder aangegeven bij mijn vriend dat ik graag wilde kennismaken met zijn ex. Mijn vriend heeft dit tijdens een mediation voorgelegd en zij heeft daar over nagedacht en later over gemaild. Haar atwoord was dat ze dat niet wilde, in eerste instantie. En dat hebben we zo gelaten. Een paar weken later had ze er nog eens over nagedacht en wilde me toen wel ontmoeten. Op haar voorwaarde dat het onder vier ogen was en zonder mijn vriend. Ik vond dat wel een beetje vreemd, maar prima, als zij dat graag wil...
En wat je verder schrijft, daar ben ik het volledig mee eens.
Het is ook niet zo dat ik een hekel aan haar heb. Ik ken haar niet. Ze is de ex van mijn vriend en ik hoor natuurlijk de verhalen van zijn kant. Daar kan mijn mening over gekleurd worden en het voorval van gisteren zou zeker niet het tegendeel bewijzen. Maar ze blijft wel de moeder van zijn zoon en wat ik merk gaat ze voor hem door het vuur en wil ze het aller aller beste voor hem. Ze heeft zo haar "buien", dan is ze behoorlijk moeilijk in de omgang maar ooit was mijn vriend verliefd op haar en heeft hij nu een kind met haar. Dus die verhouding tussen hen is ook anders geweest en niet voor niets denk ik.
En wb die doodwens; Ik zal het advies van Wuiles ter harte nemen en nog een aantal keer tot 20 tellen. Wie weet komt ze er zelf nog wel op terug en zie ik dan wel weer verder. Niemand heeft er wat aan om flink ruzie te gaan maken en zo zit ik helemaal niet in elkaar. Geen zin in om te gaan bekvechten wat te kosten zou kunnen gaan van een kind.
Ik trek hieruit wel mijn lering. Zoals ik al eerder zei; Ik ga met mijn vriend punten op papier zetten (met behulp van advocaat) zodat ons kind niet de dupe zal worden van een eventuele scheiding. Mijn vriend en zijn ex hadden geen samenlevingscontract en vandaar dus die strijd over alles waar er maar een strijd kan worden gevoerd. Ik zie daar in trouwens ook het aandeel van mijn vriend die af en toe ook ongenuanceerd kan reageren. Waar er twee vechten hebben er twee schuld.
Over de vaderrol die mijn vriend vervult, ga ik me verder niet verantwoorden. Dat is niet nodig.
Wat ik nu wel ga doen is een warme douche nemen om alle spanningen van me af te douchen en daarna weer werken.
Dank jullie wel voor jullie reacties/kritische blikken (terecht hoor)/ tips en adviezen...
Dank jullie wel voor jullie reacties. Na een nachtje (slecht) geslapen te hebben, heb ik het gevoel dat ik het voor een groot gedeelte naast me neer kan leggen.
@Nyima: Ik heb al eerder aangegeven bij mijn vriend dat ik graag wilde kennismaken met zijn ex. Mijn vriend heeft dit tijdens een mediation voorgelegd en zij heeft daar over nagedacht en later over gemaild. Haar atwoord was dat ze dat niet wilde, in eerste instantie. En dat hebben we zo gelaten. Een paar weken later had ze er nog eens over nagedacht en wilde me toen wel ontmoeten. Op haar voorwaarde dat het onder vier ogen was en zonder mijn vriend. Ik vond dat wel een beetje vreemd, maar prima, als zij dat graag wil...
En wat je verder schrijft, daar ben ik het volledig mee eens.
Het is ook niet zo dat ik een hekel aan haar heb. Ik ken haar niet. Ze is de ex van mijn vriend en ik hoor natuurlijk de verhalen van zijn kant. Daar kan mijn mening over gekleurd worden en het voorval van gisteren zou zeker niet het tegendeel bewijzen. Maar ze blijft wel de moeder van zijn zoon en wat ik merk gaat ze voor hem door het vuur en wil ze het aller aller beste voor hem. Ze heeft zo haar "buien", dan is ze behoorlijk moeilijk in de omgang maar ooit was mijn vriend verliefd op haar en heeft hij nu een kind met haar. Dus die verhouding tussen hen is ook anders geweest en niet voor niets denk ik.
En wb die doodwens; Ik zal het advies van Wuiles ter harte nemen en nog een aantal keer tot 20 tellen. Wie weet komt ze er zelf nog wel op terug en zie ik dan wel weer verder. Niemand heeft er wat aan om flink ruzie te gaan maken en zo zit ik helemaal niet in elkaar. Geen zin in om te gaan bekvechten wat te kosten zou kunnen gaan van een kind.
Ik trek hieruit wel mijn lering. Zoals ik al eerder zei; Ik ga met mijn vriend punten op papier zetten (met behulp van advocaat) zodat ons kind niet de dupe zal worden van een eventuele scheiding. Mijn vriend en zijn ex hadden geen samenlevingscontract en vandaar dus die strijd over alles waar er maar een strijd kan worden gevoerd. Ik zie daar in trouwens ook het aandeel van mijn vriend die af en toe ook ongenuanceerd kan reageren. Waar er twee vechten hebben er twee schuld.
Over de vaderrol die mijn vriend vervult, ga ik me verder niet verantwoorden. Dat is niet nodig.
Wat ik nu wel ga doen is een warme douche nemen om alle spanningen van me af te douchen en daarna weer werken.
Dank jullie wel voor jullie reacties/kritische blikken (terecht hoor)/ tips en adviezen...
