Relaties
alle pijlers
Scheiden en net een kind
vrijdag 19 maart 2010 om 14:41
Mijn man en ik gaan waarschijnlijk uit elkaar.
Ik weet echt niet wat ik moet.. we hebben net een paar maanden een kindje en we hebben het de laatste maanden erg moeilijk gehad maar het ging eigenlijk steeds beter! En nu hebben we weer ruzie gehad en is hij klaar met me.. hij is net vertrokken.
Ik weet niet wat ik ermee moet, is het nu echt over? Zal het nog goedkomen? Ik ben pas in de 20 en dan al een gescheiden, alleenstaande vrouw.. Ik ben echt radeloos..
Ik weet echt niet wat ik moet.. we hebben net een paar maanden een kindje en we hebben het de laatste maanden erg moeilijk gehad maar het ging eigenlijk steeds beter! En nu hebben we weer ruzie gehad en is hij klaar met me.. hij is net vertrokken.
Ik weet niet wat ik ermee moet, is het nu echt over? Zal het nog goedkomen? Ik ben pas in de 20 en dan al een gescheiden, alleenstaande vrouw.. Ik ben echt radeloos..
vrijdag 19 maart 2010 om 14:48
vrijdag 19 maart 2010 om 14:51
vrijdag 19 maart 2010 om 14:51
Ik heb een moeilijke zwangerschap gehad, en ik heb een postnatale depressie gehad. maar ik doe zo mijn best en het gaat al stukken beter! Maar hij is zelf ook erg veranderd.. de ene dag hebben we het super fijn samen en als we dan ruzie krijgen kunnen we allebei niet meer onze mond houden.. ofja, voorheen slikte ik alles maar maar dat doe ik niet meer, hij kan toch ook niet zomaar alles zeggen!!
vrijdag 19 maart 2010 om 14:53
Ik snap zelf ook niet dat alles zo snel kan veranderen!!!!!
Het is allemaal begonnen toen ozne baby een huilbaby bleek te zijn en ik een depressie had.. maar elke keer draaide alles weer om hem, nee ik heb het niet moeilijk hij heeft het moeilijk met mij.. ik heb een zware zwangerschap gehad maar voor hem was het erger want hij moest ermee om gaan en blabla
Het is allemaal begonnen toen ozne baby een huilbaby bleek te zijn en ik een depressie had.. maar elke keer draaide alles weer om hem, nee ik heb het niet moeilijk hij heeft het moeilijk met mij.. ik heb een zware zwangerschap gehad maar voor hem was het erger want hij moest ermee om gaan en blabla
vrijdag 19 maart 2010 om 14:57
Voor jou is een postnatale depressie heel zwaar..maar ook voor hem. Dat vergt een hoop inlevingsvermogen van jullie beiden. Je schrijft, dat jullie allebei je mond niet kunnen houden tijdens een ruzie. Nee, je kunt inderdaad niet zomaar alles zeggen, maar waar het vooral om gaat is begrip hebben voor elkaar en elkaar de ruimte geven om dingen te verwerken. Jij slikte voorheen alles, en dat doe je nu niet meer?? Betekent dit, dat je fel reageert als hij iets zegt wat jou niet bevalt, of ben je al in het stadium dat je in staat bent om op een rustige manier uit te leggen dat je je niet prettig voelt bij wat hij op dat moment doet of zegt? Dat kan ook al een hoop schelen, niet overal bovenop zitten en af en toe toch eens tot tien tellen, ookal denk je dan dat je niet voor jezelf opkomt
Probeer te praten, luister naar elkaar. Jullie hebben niet voor niks voor een leven samen mét een kindje gekozen. Dat gevoel is niet in eens weg, al kun je elkaar wel even (tijdelijk) niet meer volgen
Probeer te praten, luister naar elkaar. Jullie hebben niet voor niks voor een leven samen mét een kindje gekozen. Dat gevoel is niet in eens weg, al kun je elkaar wel even (tijdelijk) niet meer volgen
vrijdag 19 maart 2010 om 15:01
Ik wil het ook blijven proberen voor ons kindje, maar dat moet wel van 2 kanten komen natuurlijk!!! Ik wil er alles aan doen en hij is van mening dat ie er alles al aan gedaan heeft.
Ik heb soms het gevoel alsof hij de verantwoording niet aan kan, dat het hem allemaal wat tegenvalt..
Ik wil ook echt niet uit elkaar gaan, hoop echt dat het goed gaat komen!
Ik heb soms het gevoel alsof hij de verantwoording niet aan kan, dat het hem allemaal wat tegenvalt..
Ik wil ook echt niet uit elkaar gaan, hoop echt dat het goed gaat komen!
vrijdag 19 maart 2010 om 15:03
quote:Villahollandia schreef op 19 maart 2010 @ 14:51:
Jeetje zeg. Gaan jullie wel volwassen met elkaar om?
Kijk zelf eens kritisch naar je relatie. Waarom had je ruim 9 maanden geleden nog zo'n rotsvast vertrouwen in elkaar dat je een kind wilde.
Ik snap er echt niets van hoe dit zo snel kan veranderen.
Maar ja, ik zal wel ouderwets zijn.
Met zulke reacties voel je je nu niet meteen beter!
Butterfly, ik weet hoe je je voelt. Mijn man verliet mij in de kraamweek na de geboorte van ons derde kind. Geen vuiltje aan de lucht, geen relatieprobleem, dacht ik. Tot hij verliefd werd op een ander tijdens mijn zwangerschap en dit in de kraamweek hem allemaal te veel werd (geheim, verliefdheid, andere gevoelens dan andere kersverse vaders hebben) en daarom vertrok.
Juist in de periode dat je iemand nodig hebt, helemaal scheel ziet van alles wat er in korte tijd op je af is gekomen. Helemaal begrijpelijk die radeloosheid! Maar 1 ding kan ik je alvast zeggen: het komt goed! Niet nu of over een paar weken, maar over een aantal maanden kun je al zeggen dat het iets beter gaat.
Probeer een oplossing te vinden voor de omgang met jullie zoontje die voor hem het meest van belang is. Ik heb destijds mijn jongste een jaar lang bij me gehouden en hij (vader) kon haar bij mij thuis bezoeken. Na een jaar draaide ze langzaam aan mee in de omgangsregeling die ook gold voor de andere twee. Nu beginnen ze dus pas echt een beetje aan elkaar te wennen.
Jeetje zeg. Gaan jullie wel volwassen met elkaar om?
Kijk zelf eens kritisch naar je relatie. Waarom had je ruim 9 maanden geleden nog zo'n rotsvast vertrouwen in elkaar dat je een kind wilde.
Ik snap er echt niets van hoe dit zo snel kan veranderen.
Maar ja, ik zal wel ouderwets zijn.
Met zulke reacties voel je je nu niet meteen beter!
Butterfly, ik weet hoe je je voelt. Mijn man verliet mij in de kraamweek na de geboorte van ons derde kind. Geen vuiltje aan de lucht, geen relatieprobleem, dacht ik. Tot hij verliefd werd op een ander tijdens mijn zwangerschap en dit in de kraamweek hem allemaal te veel werd (geheim, verliefdheid, andere gevoelens dan andere kersverse vaders hebben) en daarom vertrok.
Juist in de periode dat je iemand nodig hebt, helemaal scheel ziet van alles wat er in korte tijd op je af is gekomen. Helemaal begrijpelijk die radeloosheid! Maar 1 ding kan ik je alvast zeggen: het komt goed! Niet nu of over een paar weken, maar over een aantal maanden kun je al zeggen dat het iets beter gaat.
Probeer een oplossing te vinden voor de omgang met jullie zoontje die voor hem het meest van belang is. Ik heb destijds mijn jongste een jaar lang bij me gehouden en hij (vader) kon haar bij mij thuis bezoeken. Na een jaar draaide ze langzaam aan mee in de omgangsregeling die ook gold voor de andere twee. Nu beginnen ze dus pas echt een beetje aan elkaar te wennen.
vrijdag 19 maart 2010 om 15:04
Wees dan rustig, geef hem en jezelf ruimte.
En spreek elkaar dan over een paar dagen op een neutrale plek, zonder baby, waarbij je probeert geen verwijten te maken. Jullie hebben beiden een zware tijd gehad, waarbij hij misschien het idee heeft dat hij zijn problemen niet kan uiten, omdat jij een depressie hebt.
En spreek elkaar dan over een paar dagen op een neutrale plek, zonder baby, waarbij je probeert geen verwijten te maken. Jullie hebben beiden een zware tijd gehad, waarbij hij misschien het idee heeft dat hij zijn problemen niet kan uiten, omdat jij een depressie hebt.
vrijdag 19 maart 2010 om 15:13
Helaas, een baby komt niet in een roze wolk. Als kersverse vader en moeder vind je dat verschrikkelijk om aan jezelf toe te geven, maar je komt al een heel eind door aan elkaar te vertellen hoe onzeker je bent over de verantwoordelijkheid die zo zwaar op je schouders drukt nu. Als jij een PND hebt (gehad), is dat voor jouw man ook een extra verantwoordelijkheid erbij geweest..Hij maakt zich ook zorgen om jou en weet waarschijnlijk niet hoe hij jou en jullie zoontje het beste kan bijstaan. Zie dit als de bekende kreet om hulp: Hij weet het even niet meer, kan het even niet meer aan. Dat is niet erg, hij heeft het, net als jij, best zwaar gehad. Ik lees niet dat hij een ander heeft o.i.d.. Misschien kun je in jullie sociale netwerk (familie, vrienden) iemand vinden die de zorg voor je zoontje een dag wil oppakken zodat jullie samen kunnen praten over wat je dwars zit, wat je graag van de ander wil en over jullie toekomst samen.
vrijdag 19 maart 2010 om 15:21
Butterfly, ik ken je man natuurlijk niet, maar er zijn wel mannen die het er moeilijk mee hebben de aandacht van hun vrouw te moeten delen op het moment dat er een kind komt. Voor vrouwen verschuift de focus vaak tijdens de zwangerschap al naar hun kind, en daarnaast wil de omgeving ook nog wel eens extra aandacht aan haar geven omdat ze zwanger is. Na de geboorte van de baby wordt dat alleen maar sterker: in die eerste periode staat de vader vaak een beetje "buitenspel", zelfs als hij heel betrokken is.
Dus dat zou aan de hand kunnen zijn, maar als dat alles is dan is scheiden wel een erg radicale stap. Heb je het gevoel dat jullie relatie op bepaalde vlakken ongelijkwaardig was en dat dit sinds de zwangerschap zichtbaarder is geworden (omdat je niet meer zo snel wilde toegeven)? Is hij meer "de baas" in de relatie, pas jij je snel aan, bepaalt hij dingen en ga jij erin mee voor de goede lieve vrede? Dan kan het ook zijn dat hij er, naast de verminderde aandacht, moeite mee heeft jou in die nieuwe, sterkere rol te zien.
Ik denk dat je het best twee dingen kan doen: goed voor jezelf en je baby zorgen (inclusief alle praktische regelingen die daarvoor nodig zijn) en je man duidelijk maken dat jij wil werken aan een verzoening (inclusief praktische voorstellen, zoals relatietherapie of mediation). Ga niet op je man zitten wachten: hij heeft voor zijn idee waarschijnlijk al genoeg actie ondernomen. Er zijn nogal wat mannen die op hoge poten weglopen en aankondigen te willen scheiden, maar vervolgens op hun vrouw gaan zitten wachten om de scheiding in gang te zetten. Neem het heft in eigen handen, laat hem duidelijk weten wat jij wil en vraag wat hij wil. Dus óf samen werken aan je huwelijk, óf uit elkaar.
Als hij kiest voor jullie huwelijk, hoeft dat niet te betekenen dat hij meteen weer thuis komt wonen, maar het gaat erom dat jullie het dan eens zijn over het doel. Over de manier waarop je dat wilt bereiken kun je dan gaan praten. Als hij dat niet wil, dan heeft het ook geen zin dat je op dat gebied met voorstellen komt. Je kunt je dan beter richten op het opbouwen van een nieuw leven met je kindje.
Een (die kun je vast wel gebruiken)
Dus dat zou aan de hand kunnen zijn, maar als dat alles is dan is scheiden wel een erg radicale stap. Heb je het gevoel dat jullie relatie op bepaalde vlakken ongelijkwaardig was en dat dit sinds de zwangerschap zichtbaarder is geworden (omdat je niet meer zo snel wilde toegeven)? Is hij meer "de baas" in de relatie, pas jij je snel aan, bepaalt hij dingen en ga jij erin mee voor de goede lieve vrede? Dan kan het ook zijn dat hij er, naast de verminderde aandacht, moeite mee heeft jou in die nieuwe, sterkere rol te zien.
Ik denk dat je het best twee dingen kan doen: goed voor jezelf en je baby zorgen (inclusief alle praktische regelingen die daarvoor nodig zijn) en je man duidelijk maken dat jij wil werken aan een verzoening (inclusief praktische voorstellen, zoals relatietherapie of mediation). Ga niet op je man zitten wachten: hij heeft voor zijn idee waarschijnlijk al genoeg actie ondernomen. Er zijn nogal wat mannen die op hoge poten weglopen en aankondigen te willen scheiden, maar vervolgens op hun vrouw gaan zitten wachten om de scheiding in gang te zetten. Neem het heft in eigen handen, laat hem duidelijk weten wat jij wil en vraag wat hij wil. Dus óf samen werken aan je huwelijk, óf uit elkaar.
Als hij kiest voor jullie huwelijk, hoeft dat niet te betekenen dat hij meteen weer thuis komt wonen, maar het gaat erom dat jullie het dan eens zijn over het doel. Over de manier waarop je dat wilt bereiken kun je dan gaan praten. Als hij dat niet wil, dan heeft het ook geen zin dat je op dat gebied met voorstellen komt. Je kunt je dan beter richten op het opbouwen van een nieuw leven met je kindje.
Een (die kun je vast wel gebruiken)
Ga in therapie!
vrijdag 19 maart 2010 om 15:48
Butterfly, kom eerst even tot bedaren en stel je man daarna voor om eens samen naar je therapeut te gaan. Ik weet uit ervaring wat voor invloed een zware zwangerschap en een postnatale depressie op je relatie kunnen hebben. Dat is niet mis. Ik weet niet wat er nu voor gezorgd heeft dat je man weggelopen is, maar als jullie beiden weer tot bedaren zijn gekomen, spreek dan alsjeblieft uit dat dit niet jóuw bedoeling is en dat je hoopt dat híj het ook in een opwelling gezegd heeft. En stel voor om samen naar de peut te gaan, want jouw zwangerschap, jouw depressie en natuurlijk niet te vergeten de komst van jullie kind zijn voor HEM waarschijnlijk ook heel ingrijpend geweest. Het kan geen kwaad om het daar samen met een neutrale derde eens over te hebben. Ook om te kijken hoe dit soort escalaties voorkomen kunnen worden, want dit is voor jullie alledríe niet goed natuurlijk.
