Relaties
alle pijlers
I do? I do? I do?
zondag 28 maart 2010 om 23:06
Mijn vriend en ik zijn 5,5 jaar samen. Ik zeg hem vaak hoe fijn ik het vind om bij hem te horen en hoe graag ik oud met hem wil worden. Soms voel ik dat ik best met hem wil trouwen en dat zeg ik hem dan ook. Maar waarom voelt dat toch zo? Wat zou een huwelijk bijdragen aan onze relatie? We kopen binnenkort samen een huis, er moet dus sowieso iets geregeld worden, maar dat kan ook anders (geregistreerd partnerschap of samenlevingscontract, en/of testament, levensverzekering).
(Als je het verhaal te lang vindt, vanaf hier naar beneden scrollen.)
Ik weet dat trouwen voor hem niet zozeer hoeft, maar dat hij me best dat plezier wil doen... Nu stonden we begin dit jaar in een winkel waar een prachtige avondjurk hing. Terwijl mijn lief e.e.a. stond te passen, heb ik de verkoper gevraagd of ik die ene jurk mocht passen. Ik trok 'm aan en hij zat als gegoten, alsof 'ie voor me gemaakt was. Vriend en ik giechelden nog dat de enige gelegenheid voor zo'n jurk onze eigen bruiloft zou kunnen zijn. We hebben de aankopen van mijn lief afgerekend en zijn huiswaarts gegaan.
Laatst wilde ik iets weghangen in de kast van mijn lief: hangt daar zomaar die jurk! Ik gaf spontaan een gil en stond daar met knikkende knieen... Vriend kwam aanrennen, zei overrompeld "Oh nee?" en begon geimproviseerd een aanzoek te stamelen...
Heel vertederend, maar tegelijkertijd voelde ik me zo raar: per slot van rekening wil hij niet per se trouwen?! Ik heb geen antwoord gegeven op zijn vraag, was te 'flabbergasted'... Sindsdien Hebben we het er weleens over, maar we komen er niet uit. We weten niet of we kinderen willen, dus daar hoeft het niet voor. Bovendien ben ik al eens eerder getrouwd geweest en dat is verdrietig afgelopen. Elkaar beloven bij elkaar te blijven 'tot de dood ons scheidt' is geen garantie voor een lang huwelijk.
Om een lang verhaal kort te maken:
We weten niet of we echt willen trouwen of dat alleen de gedachte eraan volstaat. Als we zouden willen trouwen lijkt kleinschalig trouwen met alleen ouders, broers en zussen lijkt ons wel wat. Maar willen we dat op een gratis op een zonnige maandagochtend? Of op 'onze dag', maar die valt niet alleen in de winter, maar dit jaar ook op zaterdag valt? Of zullen we wachten tot ons nieuwe huis over anderhalf jaar wordt opgeleverd en het dan ooit met een groot feest of ''house warming' te combineren? (Maar in 2011 valt 'onze dag' op zondag?) Of nog eens een jaar wachten... Maar dan is het spontane er al lang en breed af!
Ik verwacht geen pasklaar antwoord van jullie, maar waarom zou je tegenwoordig nog willen trouwen?
(Als je het verhaal te lang vindt, vanaf hier naar beneden scrollen.)
Ik weet dat trouwen voor hem niet zozeer hoeft, maar dat hij me best dat plezier wil doen... Nu stonden we begin dit jaar in een winkel waar een prachtige avondjurk hing. Terwijl mijn lief e.e.a. stond te passen, heb ik de verkoper gevraagd of ik die ene jurk mocht passen. Ik trok 'm aan en hij zat als gegoten, alsof 'ie voor me gemaakt was. Vriend en ik giechelden nog dat de enige gelegenheid voor zo'n jurk onze eigen bruiloft zou kunnen zijn. We hebben de aankopen van mijn lief afgerekend en zijn huiswaarts gegaan.
Laatst wilde ik iets weghangen in de kast van mijn lief: hangt daar zomaar die jurk! Ik gaf spontaan een gil en stond daar met knikkende knieen... Vriend kwam aanrennen, zei overrompeld "Oh nee?" en begon geimproviseerd een aanzoek te stamelen...
Heel vertederend, maar tegelijkertijd voelde ik me zo raar: per slot van rekening wil hij niet per se trouwen?! Ik heb geen antwoord gegeven op zijn vraag, was te 'flabbergasted'... Sindsdien Hebben we het er weleens over, maar we komen er niet uit. We weten niet of we kinderen willen, dus daar hoeft het niet voor. Bovendien ben ik al eens eerder getrouwd geweest en dat is verdrietig afgelopen. Elkaar beloven bij elkaar te blijven 'tot de dood ons scheidt' is geen garantie voor een lang huwelijk.
Om een lang verhaal kort te maken:
We weten niet of we echt willen trouwen of dat alleen de gedachte eraan volstaat. Als we zouden willen trouwen lijkt kleinschalig trouwen met alleen ouders, broers en zussen lijkt ons wel wat. Maar willen we dat op een gratis op een zonnige maandagochtend? Of op 'onze dag', maar die valt niet alleen in de winter, maar dit jaar ook op zaterdag valt? Of zullen we wachten tot ons nieuwe huis over anderhalf jaar wordt opgeleverd en het dan ooit met een groot feest of ''house warming' te combineren? (Maar in 2011 valt 'onze dag' op zondag?) Of nog eens een jaar wachten... Maar dan is het spontane er al lang en breed af!
Ik verwacht geen pasklaar antwoord van jullie, maar waarom zou je tegenwoordig nog willen trouwen?
zondag 28 maart 2010 om 23:10
Maar wat lief dat hij die jurk gekocht had!!!!
Is hij er niet anders over gaan denken en dat ie het toch stiekem wel erg ziet zitten? Van mij hoeft trouwen ook niet zo (heb geen partner, dus dat scheelt), dus ik snap je argumenten. Kunnen jullie niet gewoon een groot feest geven maar dan zonder het boterbriefje? Kan je mooi wel die jurk aan
Is hij er niet anders over gaan denken en dat ie het toch stiekem wel erg ziet zitten? Van mij hoeft trouwen ook niet zo (heb geen partner, dus dat scheelt), dus ik snap je argumenten. Kunnen jullie niet gewoon een groot feest geven maar dan zonder het boterbriefje? Kan je mooi wel die jurk aan
zondag 28 maart 2010 om 23:18
Mijn nieuwe lief zegt af en toe tegen mij dat hij hoopt dat onze relatie duurt 'tot in de eeuwigheid.' Dat vind ik zó lief klinken. Want daar zit alle liefde, hoop en onzekerheid in. Ik wil nooit meer trouwen, hij ook niet. Maar waarom ook eigenlijk niet? Dus ik herken je onzekerheid wat betreft hoe en wat.
Met mijn inmiddels-ex ben ik op mijn 22e getrouwd omdat mijn streng zwartekousenkerkouders spatjes hadden en trouwen of samenwonen voor mij alleen een formaliteit was wat betreft verschil. Vorig jaar ging inmiddels-ex er ineens vandoor (na 25 jaar samenzijn, waarvan 22 jaar getrouwd), met een gezamenlijke collega, mij achterlatend met duur huis, onafgeronde studie en nogal wat kinderen.. Dus zo'n boterbriefje zegt inderdaad he-le-maal niks!
En toch heb ik geloof in de liefde! Ik geloof dat nieuwe liefde en ik het onconventioneel goed hebben samen. Als je zou trouwen, zou je aan de buitenwereld laten zien: wij horen bij elkaar en durven voor elkaar te kiezen, ondanks alles.
Toen ik 23 jaar geleden trouwde, bedacht ik: als ik nu mij conformeer, wat zal dan het gevolg zijn? Dat vond ik eng. Op korte termijn had ik geen enkele last van mijn conformatie: mijn ouders deden nooit meer moeilijk over iets: ik was immers getrouwd?! Op de lange termijn gezien bedenk ik weleens: als ik toen niet getrouwd was, was ik misschien allang weggeweest bij inmiddels-ex, en waren mij ook heel wat ongelukkige jaren en momenten bespaard gebleven..
Maar ja, het is wat het is.
Met mijn inmiddels-ex ben ik op mijn 22e getrouwd omdat mijn streng zwartekousenkerkouders spatjes hadden en trouwen of samenwonen voor mij alleen een formaliteit was wat betreft verschil. Vorig jaar ging inmiddels-ex er ineens vandoor (na 25 jaar samenzijn, waarvan 22 jaar getrouwd), met een gezamenlijke collega, mij achterlatend met duur huis, onafgeronde studie en nogal wat kinderen.. Dus zo'n boterbriefje zegt inderdaad he-le-maal niks!
En toch heb ik geloof in de liefde! Ik geloof dat nieuwe liefde en ik het onconventioneel goed hebben samen. Als je zou trouwen, zou je aan de buitenwereld laten zien: wij horen bij elkaar en durven voor elkaar te kiezen, ondanks alles.
Toen ik 23 jaar geleden trouwde, bedacht ik: als ik nu mij conformeer, wat zal dan het gevolg zijn? Dat vond ik eng. Op korte termijn had ik geen enkele last van mijn conformatie: mijn ouders deden nooit meer moeilijk over iets: ik was immers getrouwd?! Op de lange termijn gezien bedenk ik weleens: als ik toen niet getrouwd was, was ik misschien allang weggeweest bij inmiddels-ex, en waren mij ook heel wat ongelukkige jaren en momenten bespaard gebleven..
Maar ja, het is wat het is.
zondag 28 maart 2010 om 23:20
Moet trouwen dan persé iets toevoegen? Je kunt ook gewoon trouwen voor de leuk!
Je relatie zit allang goed, je weet dat je samen oud wilt worden, dus daar hoef je het niet voor te doen. Een huwelijk geeft niet meer zekerheid dan wat je nu al hebt. Maar dat neemt niet weg dat je toch nog wel kunt trouwen als je dat graag wil? Gewoon omdat het kan.
Je relatie zit allang goed, je weet dat je samen oud wilt worden, dus daar hoef je het niet voor te doen. Een huwelijk geeft niet meer zekerheid dan wat je nu al hebt. Maar dat neemt niet weg dat je toch nog wel kunt trouwen als je dat graag wil? Gewoon omdat het kan.
zondag 28 maart 2010 om 23:21
Ik vind trouwen eerder aanstellerig
Vanwaar de behoefte om iedereen te laten zien dat je altijd bij elkaar wil blijven? Da's toch iets tussen twee personen, wat heeft de rest van de wereld daar nou mee te maken?
Lijkt me juist lachen: een groot feest met als thema trouwen. maar er dan niet bij trouwen
Het is iig goed dat jullie er over nadenken. En wie weet komt er wel een bruiloft? Dan doe je het iig om de goede redenen!
Vanwaar de behoefte om iedereen te laten zien dat je altijd bij elkaar wil blijven? Da's toch iets tussen twee personen, wat heeft de rest van de wereld daar nou mee te maken?
Lijkt me juist lachen: een groot feest met als thema trouwen. maar er dan niet bij trouwen
Het is iig goed dat jullie er over nadenken. En wie weet komt er wel een bruiloft? Dan doe je het iig om de goede redenen!
zondag 28 maart 2010 om 23:22
Ja, ik zou bij voorkeur ook kleinschalig willen trouwen. Alleen de mensen erbij die echt belangrijk voor me zijn.
Maar uiteindelijk is het maar een briefje. Jij maakt er samen met je vriend een succesvolle relatie van, of je nu dat boterbriefje hebt of niet.
Maar een vriendin van me en haar partner hebben een geregistreerd partnerschap. Dat vonden ze beter passen dan trouwen. Ze hebben een leuk feestje gegeven. Helaas is hij een paar jaar later overleden, wat heel verdrietig was. Ik geloof dat het voor hun gewoon niet zo nodig hoefde om te trouwen, maar ze wilden wel samen hun relatie en liefde bezegelen.
Maar uiteindelijk is het maar een briefje. Jij maakt er samen met je vriend een succesvolle relatie van, of je nu dat boterbriefje hebt of niet.
Maar een vriendin van me en haar partner hebben een geregistreerd partnerschap. Dat vonden ze beter passen dan trouwen. Ze hebben een leuk feestje gegeven. Helaas is hij een paar jaar later overleden, wat heel verdrietig was. Ik geloof dat het voor hun gewoon niet zo nodig hoefde om te trouwen, maar ze wilden wel samen hun relatie en liefde bezegelen.
zondag 28 maart 2010 om 23:25
Twijfel je heel erg aan het trouwen op zich, dan is het een idee om gewoon een feest te geven waar je die mooie jurk aan kan, een feest waar jullie de liefde vieren, zonder dat er beloften voor de toekomst aan hangen,
Trouwen is absoluut geen must, niet met en niet zonder kinderen. Ook zonder het boterbriefje kan je voor elkaar kiezen. Trouwen is geen garantie voor geluk.
Maar als je het samen graag wil, kan het altijd, nu of over tien jaar....
Trouwen is absoluut geen must, niet met en niet zonder kinderen. Ook zonder het boterbriefje kan je voor elkaar kiezen. Trouwen is geen garantie voor geluk.
Maar als je het samen graag wil, kan het altijd, nu of over tien jaar....
zondag 28 maart 2010 om 23:57
Lief en ik trouwden jong. Ik was 21. We hadden geen noodzaak, het was puur een lul-excuus om een goed feest te geven en mooie kleren aan te trekken.
Tot en met de dag van de trouwerij voelde het zo: een leuk feest, en tegelijkertijd hadden we alle zakelijke shit in een keer geregeld. Ik wist wat hij aan zou doen, hij wist wat ik aan zou doen, geen geheimzinnige trouwerijmythes waar we rekening mee moesten houden.
En toen die dag... ik stond op, gewoon van 'joepie, een feestje!'. Niks geks, hooguit wat meer aankleed en haarkap-voorbereidingen.
En toen kwam ie thuis met het trouwboeket... en dat had ik nog niet gezien. En opeens war er de magie van het huwelijk. En ook al was de ceremonie waardeloos vanwege een lapzwans van een ambtenaar (hee, het moest goedkoop ), het 'ja' zeggen voelde zo wonderbaarlijk magisch! 'Ja!' waar al onze vrienden en familie bij waren, 'ja!' en iedereens felicitatie had zoveel meer impact dan die van een verjaardag of een behaalde diploma, 'Ja!' in mijn jurk die de trams op de Bilderdijkstraat deed stoppen voor mij, 'Ja!' die de kappers van de islamitische kapper onder ons appartementje de zaak uit deed lopen om ons geluk, zegeningen en veel kinderen te wensen, ja.
Het was magischer dan ooit.
En dat had ik nooit verwacht.
Ik kan iedereen aanraden te trouwen. Iedereen wenst je geluk, iedereen zegt dat je beeldschoon bent, en iedereen geeft je cadeautjes. Denkt jaren daarna nog aan de dag dat jij 'ja' zei.
Pure magie, en dat was helemaal niet mijn insteek.
Een vent die jouw jurk voor je koopt, in het geniep, verdient die magie. Jij ook, trouwens. Ben je de laatste jaren nog iemand tegengekomen die je leuker vindt dan hij is? Nee? Zeg dan maar ja.
Het is leuk, echt waar.
Tot en met de dag van de trouwerij voelde het zo: een leuk feest, en tegelijkertijd hadden we alle zakelijke shit in een keer geregeld. Ik wist wat hij aan zou doen, hij wist wat ik aan zou doen, geen geheimzinnige trouwerijmythes waar we rekening mee moesten houden.
En toen die dag... ik stond op, gewoon van 'joepie, een feestje!'. Niks geks, hooguit wat meer aankleed en haarkap-voorbereidingen.
En toen kwam ie thuis met het trouwboeket... en dat had ik nog niet gezien. En opeens war er de magie van het huwelijk. En ook al was de ceremonie waardeloos vanwege een lapzwans van een ambtenaar (hee, het moest goedkoop ), het 'ja' zeggen voelde zo wonderbaarlijk magisch! 'Ja!' waar al onze vrienden en familie bij waren, 'ja!' en iedereens felicitatie had zoveel meer impact dan die van een verjaardag of een behaalde diploma, 'Ja!' in mijn jurk die de trams op de Bilderdijkstraat deed stoppen voor mij, 'Ja!' die de kappers van de islamitische kapper onder ons appartementje de zaak uit deed lopen om ons geluk, zegeningen en veel kinderen te wensen, ja.
Het was magischer dan ooit.
En dat had ik nooit verwacht.
Ik kan iedereen aanraden te trouwen. Iedereen wenst je geluk, iedereen zegt dat je beeldschoon bent, en iedereen geeft je cadeautjes. Denkt jaren daarna nog aan de dag dat jij 'ja' zei.
Pure magie, en dat was helemaal niet mijn insteek.
Een vent die jouw jurk voor je koopt, in het geniep, verdient die magie. Jij ook, trouwens. Ben je de laatste jaren nog iemand tegengekomen die je leuker vindt dan hij is? Nee? Zeg dan maar ja.
Het is leuk, echt waar.
zondag 28 maart 2010 om 23:59
Waarom trouwen???
Omdat hij zooooooo superlief is, dat hij teruggegaan is naar die winkel en voor jou die jurk heeft gekocht!! Jullie houden van elkaar en dan is dat op een officiele manier bezegelen met al je familie en vrienden bij elkaar toch een mooie manier? Feestje erbij etc.
Die jurk heb je immers al...
Mijn redenen om te trouwen waren a) romantische dag met een mooie jurk, b) bijzonder feestje voor vrienden en familie, c) alles in een keer geregeld voor de wet omdat wij niet uit hetzelfde land komen
Omdat hij zooooooo superlief is, dat hij teruggegaan is naar die winkel en voor jou die jurk heeft gekocht!! Jullie houden van elkaar en dan is dat op een officiele manier bezegelen met al je familie en vrienden bij elkaar toch een mooie manier? Feestje erbij etc.
Die jurk heb je immers al...
Mijn redenen om te trouwen waren a) romantische dag met een mooie jurk, b) bijzonder feestje voor vrienden en familie, c) alles in een keer geregeld voor de wet omdat wij niet uit hetzelfde land komen
maandag 29 maart 2010 om 08:13
Tilapia, wat een ontzettend mooie post!!
Ik wou NOOIT trouwen, vond het maar onzin (puur een zakelijke, wettelijke overeenkomst), maar wou wel altijd het feest, liefst met een kleine ceremonie waarin je 'ja' tegen elkaar zegt temidden van vrienden en familie. Vriend is wat conservatiever dan ik en kon zich dat laatste niet voorstellen zonder het eerste.
Aangezien we voor het samenwonen in een koophuis toch het eea moesten regelen zijn we drie weken geleden gratis op maandagmorgen getrouwd, met alleen onze ouders erbij, technisch trouwen noemden we dit.
In de tussentijd zijn we druk met het organiseren van onze Echte Bruiloft; jurk heb ik al, pak heeft hij al, de uitnodigingen gaan binnenkort de deur uit.
Want ik vind het écht heel mooi om 'ja' tegen elkaar te zeggen en ben heel blij dat we dat dus gaan doen.
Verder vind ik een man die zo'n jurk voor je koopt echt één van de meest romantische en lieve dingen die ik ooit gehoord heb!!!
Ik wou NOOIT trouwen, vond het maar onzin (puur een zakelijke, wettelijke overeenkomst), maar wou wel altijd het feest, liefst met een kleine ceremonie waarin je 'ja' tegen elkaar zegt temidden van vrienden en familie. Vriend is wat conservatiever dan ik en kon zich dat laatste niet voorstellen zonder het eerste.
Aangezien we voor het samenwonen in een koophuis toch het eea moesten regelen zijn we drie weken geleden gratis op maandagmorgen getrouwd, met alleen onze ouders erbij, technisch trouwen noemden we dit.
In de tussentijd zijn we druk met het organiseren van onze Echte Bruiloft; jurk heb ik al, pak heeft hij al, de uitnodigingen gaan binnenkort de deur uit.
Want ik vind het écht heel mooi om 'ja' tegen elkaar te zeggen en ben heel blij dat we dat dus gaan doen.
Verder vind ik een man die zo'n jurk voor je koopt echt één van de meest romantische en lieve dingen die ik ooit gehoord heb!!!
maandag 29 maart 2010 om 08:36
quote:tilalia2 schreef op 28 maart 2010 @ 23:57:
Lief en ik trouwden jong. Ik was 21. We hadden geen noodzaak, het was puur een lul-excuus om een goed feest te geven en mooie kleren aan te trekken.
Tot en met de dag van de trouwerij voelde het zo: een leuk feest, en tegelijkertijd hadden we alle zakelijke shit in een keer geregeld. Ik wist wat hij aan zou doen, hij wist wat ik aan zou doen, geen geheimzinnige trouwerijmythes waar we rekening mee moesten houden.
En toen die dag... ik stond op, gewoon van 'joepie, een feestje!'. Niks geks, hooguit wat meer aankleed en haarkap-voorbereidingen.
En toen kwam ie thuis met het trouwboeket... en dat had ik nog niet gezien. En opeens war er de magie van het huwelijk. En ook al was de ceremonie waardeloos vanwege een lapzwans van een ambtenaar (hee, het moest goedkoop ), het 'ja' zeggen voelde zo wonderbaarlijk magisch! 'Ja!' waar al onze vrienden en familie bij waren, 'ja!' en iedereens felicitatie had zoveel meer impact dan die van een verjaardag of een behaalde diploma, 'Ja!' in mijn jurk die de trams op de Bilderdijkstraat deed stoppen voor mij, 'Ja!' die de kappers van de islamitische kapper onder ons appartementje de zaak uit deed lopen om ons geluk, zegeningen en veel kinderen te wensen, ja.
Het was magischer dan ooit.
En dat had ik nooit verwacht.
Ik kan iedereen aanraden te trouwen. Iedereen wenst je geluk, iedereen zegt dat je beeldschoon bent, en iedereen geeft je cadeautjes. Denkt jaren daarna nog aan de dag dat jij 'ja' zei.
Pure magie, en dat was helemaal niet mijn insteek.
Een vent die jouw jurk voor je koopt, in het geniep, verdient die magie. Jij ook, trouwens. Ben je de laatste jaren nog iemand tegengekomen die je leuker vindt dan hij is? Nee? Zeg dan maar ja.
Het is leuk, echt waar.Moooi! Heel mooi verhaal!
Lief en ik trouwden jong. Ik was 21. We hadden geen noodzaak, het was puur een lul-excuus om een goed feest te geven en mooie kleren aan te trekken.
Tot en met de dag van de trouwerij voelde het zo: een leuk feest, en tegelijkertijd hadden we alle zakelijke shit in een keer geregeld. Ik wist wat hij aan zou doen, hij wist wat ik aan zou doen, geen geheimzinnige trouwerijmythes waar we rekening mee moesten houden.
En toen die dag... ik stond op, gewoon van 'joepie, een feestje!'. Niks geks, hooguit wat meer aankleed en haarkap-voorbereidingen.
En toen kwam ie thuis met het trouwboeket... en dat had ik nog niet gezien. En opeens war er de magie van het huwelijk. En ook al was de ceremonie waardeloos vanwege een lapzwans van een ambtenaar (hee, het moest goedkoop ), het 'ja' zeggen voelde zo wonderbaarlijk magisch! 'Ja!' waar al onze vrienden en familie bij waren, 'ja!' en iedereens felicitatie had zoveel meer impact dan die van een verjaardag of een behaalde diploma, 'Ja!' in mijn jurk die de trams op de Bilderdijkstraat deed stoppen voor mij, 'Ja!' die de kappers van de islamitische kapper onder ons appartementje de zaak uit deed lopen om ons geluk, zegeningen en veel kinderen te wensen, ja.
Het was magischer dan ooit.
En dat had ik nooit verwacht.
Ik kan iedereen aanraden te trouwen. Iedereen wenst je geluk, iedereen zegt dat je beeldschoon bent, en iedereen geeft je cadeautjes. Denkt jaren daarna nog aan de dag dat jij 'ja' zei.
Pure magie, en dat was helemaal niet mijn insteek.
Een vent die jouw jurk voor je koopt, in het geniep, verdient die magie. Jij ook, trouwens. Ben je de laatste jaren nog iemand tegengekomen die je leuker vindt dan hij is? Nee? Zeg dan maar ja.
Het is leuk, echt waar.Moooi! Heel mooi verhaal!
maandag 29 maart 2010 om 08:54
Zorg in elk geval dat je trouwt voordat je de jurk niet meer past
Ik vind het wel een heel lief verhaal. Over het nut van trouwen heb ik als gescheiden vrouw die ook nog eens een samenwoning beeindigde niet veel bij te dragen. Maarreh, als het nu snor zit, echt snor, heb je een goede kans dat het over tien twintig jaar ook nog echt snor zit, met de nodige pieken en dalen. Denk ik, hoop ik.
Als het nu al tobben is tussen jullie: neem de moeite niet.
Ik vind het wel een heel lief verhaal. Over het nut van trouwen heb ik als gescheiden vrouw die ook nog eens een samenwoning beeindigde niet veel bij te dragen. Maarreh, als het nu snor zit, echt snor, heb je een goede kans dat het over tien twintig jaar ook nog echt snor zit, met de nodige pieken en dalen. Denk ik, hoop ik.
Als het nu al tobben is tussen jullie: neem de moeite niet.
maandag 29 maart 2010 om 09:09
quote:nazife schreef op 29 maart 2010 @ 08:29:
Omdat hij die jurk voor je gekocht heeft en dragen zul je hem!!!
Ja! Hierom dus!
(En omdat ik nu jankend achter mijn computer zit door dat geweldige gebaar van je vriend. Zó romantisch! *snik* (hormomen, hormomen) Dus hop, trek die jurk aan en fiets naar het gemeentehuis!)
Omdat hij die jurk voor je gekocht heeft en dragen zul je hem!!!
Ja! Hierom dus!
(En omdat ik nu jankend achter mijn computer zit door dat geweldige gebaar van je vriend. Zó romantisch! *snik* (hormomen, hormomen) Dus hop, trek die jurk aan en fiets naar het gemeentehuis!)
maandag 29 maart 2010 om 09:26
Ik ben 2x getrouwd geweest. De eerste keer trouwen was geweldig, ik had het niet willen missen. Je voelt je zo bijzonder en zo mooi. Het is fantastisch om meegemaakt te hebben. Inmiddels woon ik voor de derde keer samen en ik moet zeggen, als hij me zou vragen, zou ik absoluut met hem willen trouwens. Ik hou zielsveel van mijn vriend. Maar hij (gescheiden) voelt er niks voor, en ik ook niet. Maar die jurken he? En de taart...
Als ik jullie was, zou ik lekker trouwen
Als ik jullie was, zou ik lekker trouwen
maandag 29 maart 2010 om 10:01
Gianna schreef: "En toch heb ik geloof in de liefde! Ik geloof dat nieuwe liefde en ik het onconventioneel goed hebben samen. Als je zou trouwen, zou je aan de buitenwereld laten zien: wij horen bij elkaar en durven voor elkaar te kiezen, ondanks alles."
Dat is precies de reden waarom ik met mijn huidige man getrouwd ben.
Bovendien vond ik het eigenlijk té stom dat ik wél met mijn ex getrouwd geweestt zou zijn, en niét met mijn huidige man, met wie ik zo oneindig veel gelukkiger ben dan ik ooit met mijn ex was, die zo oneindig veel liever voor me is en veel meer van me houdt dan mijn ex deed.
In tegenstelling tot veel mensen die ooit gescheiden zijn, ben ik het geloof in de liefde niet verloren, integendeel: mijn huidige relatie is van in het begin al onvergelijkbaar veel beter dan die met mijn ex.
Ondanks dat trouwen voor mij eigenlijk nooit zo hoefde (de eerste keer trouwde ik alleen maar omdat het voor mijn en zijn ouders niet denkbaar was om samen te wonen zonder getrouwd te zijn, zelf vond ik het burgerlijk en ik heb niets met feesten en jurken), heb ik er deze keer heel bewust voor gekozen om het te doen. Om beide bovengenoemde redenen dus.
Dat is precies de reden waarom ik met mijn huidige man getrouwd ben.
Bovendien vond ik het eigenlijk té stom dat ik wél met mijn ex getrouwd geweestt zou zijn, en niét met mijn huidige man, met wie ik zo oneindig veel gelukkiger ben dan ik ooit met mijn ex was, die zo oneindig veel liever voor me is en veel meer van me houdt dan mijn ex deed.
In tegenstelling tot veel mensen die ooit gescheiden zijn, ben ik het geloof in de liefde niet verloren, integendeel: mijn huidige relatie is van in het begin al onvergelijkbaar veel beter dan die met mijn ex.
Ondanks dat trouwen voor mij eigenlijk nooit zo hoefde (de eerste keer trouwde ik alleen maar omdat het voor mijn en zijn ouders niet denkbaar was om samen te wonen zonder getrouwd te zijn, zelf vond ik het burgerlijk en ik heb niets met feesten en jurken), heb ik er deze keer heel bewust voor gekozen om het te doen. Om beide bovengenoemde redenen dus.
