wel of geen abortus, deze week beslissen

De titel zegt vast genoeg. Maar ik zal even wat meer vertellen. Ook om voor mezelf alles wat meer op een rijtje te zetten. Het is een complete chaos in mijn hoofd maar het enge is dat ik niets voel, mensen zeggen tegen me dat ik mijn gevoel moet volgen, maar ik lijk nog steeds verdoofd terwijl ik al weken met dit dilemma loop.



Ik ben 27 jaar. Ik heb 5 jaar een relatie gehad. Erna tijd rust genomen en toen kwam ik een jongen tegen waar ik geen relatie mee wilde. Allereerst omdat ik turbulente jaren achter de rug heb en het gevoel heb alles nog een plekje te moeten geven, maar ook omdat ik niet hoteldebotel verliefd ben. Hij is wel erg verliefd op mij. We hadden het wel fijn met elkaar en belandden uiteindelijk met elkaar in bed.



Ik ben sinds het uit is met mijn ex niet meer aan de pil. Dit onder meer omdat ik postviraalsyndroom heb na twee virussen waardoor ik al genoeg medicijnen slik en volgens de arts zou de pil mijn lichaam nog meer belasten door de hormonen. Ik gebruikte wel een condoom.



Ik had al angst om zwanger te worden, dit omdat ik op mijn 18e zwanger was van mijn eerste vriend. Ik heb toen gekozen voor een abortus. Achteraf heb ik hier weinig schuldgevoelens of verdriet van gehad, omdat ik toen echt niet klaar was voor een kind.



Ik ben op internet wezen zoeken naar alternatieven voor de pil en vond info over de gynefix. Ik wilde deze graag omdat die hormoonvrij is. Maar voor ik het gezet had ben ik al zwanger geraakt.



Over de vader van het kind: hij is jonger, niet iemand waar ik mezelf de rest van mijn leven mee zie, ik denk nog regelmatig aan mijn ex, ik zou na twee lange jaren flink ziek te zijn geweest in juni weer beginnen als stewardess, (waar ik ook wel tegenop zie omdat ik lang niet heb gewerkt en nog kwakkel met mijn gezondheid en snel moe ben).



Mijn ouders en vriendinnen weten het. Ze steunen me hoe dan ook, wat ik ook besluit. Feit is wel dat ik er alleen voor kom te staan, want ik zie mezelf niet in een relatie met hem. Zijn verstand zegt dat het nu niet verstandig is een kind, maar gevoelsmatig vind hij het ook erg moeilijk.



Ik ben vandaag bij de fysio geweest voor hyperventilatieklachten. Ze zei dat ik niet bij mijn gevoel kan en dat mijn ademhaling hier mee te maken heeft.



Ik ben bij de gynaecoloog geweest voor een vaginale echo om de termijn te bepalen. Discussiepunt was vooral de hoeveelheid medicijnen die ik heb geslikt ook in de eerste weken toen ik nog niet wist dat ik zwanger was. Hij zou het RIVM contacten over de schadelijkheid voor het embryo en hoorde vandaag dat ik het beste kan stoppen met alles, met een paar ben ik al direct op aanraden van mijn eigen arts gestopt. Andere moest ik van hem nog wel slikken omdat ik nog een antiviraalprotocol nodig heb. Het RIVM echter zei dat ik direct met deze moest stoppen. Verder zei de assistent dat ze nu weinig kunnen zeggen over schade etc.



Ik ben erg in de war omdat ik al een keer eerder abortus heb gehad. Ik ben gek op kinderen en zie/zag mezelf altijd met kinderen. Ik werk nu niet maar heb een aantal oppasgezinnen waar ik regelmatig oppas. Dit vind ik ook erg moeilijk nu, vandaag ook weer fietste ik met mijn oppaskindje langs het water en dan besef ik dat ik een kleintje in mijn buik heb.



Ik zet nu op een rijtje wat ik denk:



voor het houden van een kind:



- abortus psychisch zwaar, weet niet hoe ik eruit kom

- goede leeftijd

- angst onvruchtbaar te worden door twee x abortus

- ik ben gek op kinderen en wil zowiezo mama worden

- zal er blij mee zijn, ondanks de moeilijke situatie



tegen het houden van een kind:



- alleenstaand moederschap

- is het egoistisch als je een kind zonder vader laat opgroeien?

-financiele zorgen omdat ik nu van een uitkering leef

- was net weer wat op de been na jaren ziek zijn en had weer een soort van toekomstperspectief.



ik weet dat dit natuurlijk ook niet alles zegt. Het ene voordeel weegt bijvoorbeeld 10 x zoveel als een ander nadeel. Kortom het is complex. Ik moet deze week beslissen van mijn ouders. Ik voel me zo onder druk dat ik niet helder kan denken. Maar dit ervaar ik al weken zo. Ik heb geen rust in mijn hoofd. Ik heb van de fysio ademhalingsoefeningen gekregen, ik ga volgende week vrijdag weer naar shiatsu massage, ik heb morgen een gesprek met een psycholoog waar ik 3 x eerder ben geweest ivm andere problemen. Ze is op de hoogte van wat er allemaal heeft gespeeld in mijn leven.



Ik zie vriendinnen om me heen die niet zwanger kunnen worden. Ik heb een vriendin die ook net zwanger is, helemaal blij, en in heel andere omstandigheden namelijk een vaste baan en relatie.



Ik wil zo graag voelen zodat ik een bewuste keuze kan maken waar ik achter sta. Ik heb jaren een onrustig leven geleid, door ziekzijn, niet werken, relatie die uitging, veel verdriet, veel moeilijkheden thuis met mijn ouders, al met al best veel.



ik heb hele lieve vriendinnen die er voor me zijn, maar ik merk dat ik ze op afstand houdt, omdat iedereen een mening heeft maar allemaal vanuit hun eigen perspectief praten. Ik ben blij dat ik morgen met de pscycholoog kan praten, een objectief oordeel. Ik ben zo bang later geen kinderen meer te kunnen krijgen.

chocoladereep: ik heb kanten gezien van deze jongen die ik niet leuk vind, snel opgefokt en agressief, waar ik heeeel erg van geschrokken ben. Ik was helemaal klaar met hem nadat hij een aantal zeer grove dingen over en tegen me had gezegd. Hij blijft bellen en wil duidelijkheid en ik voel angst als ik eraan denk dat hij altijd in mijn leven zal zijn. Hij is jaloers en stel dat ik een andere partner krijg (is dat niet moeilijk als je een kind heb?) en ben bang dat hij het kind gaat opeisen of de volledige voogdij wil of iets dergelijks. Ik weet niet hoe dit juridisch allemaal zit, moet ik nog uitzoeken. Ik wil dit paasweekend met mijn broertje gaan praten en het hem vertellen misschien dat hij me wat meer over de juridische kant van het verhaal kan vertellen.

Sam32: vooral mijn moeder reageert zo. Ze zei pas ook (ik denk express zodat ik het zou horen) wat hebben wij een knappe zoon. Toen hij weer wat goeds op zijn werk had gedaan. Pff. Ze is al heel gespannen omdat mijn vader werkloos is geworden. Hij had een hele goede baan, ze wonen in een riant huis, en het is nu allemaal anders. Hoewel ze hier nog wel wonen, maar de toekomst is onzeker.



Mijn moeder heeft kwetsende dingen gezegd; hoe kan je ons dit aandoen na alles wat we voor je gedaan hebben, we hebben een universitaire studie voor je betaald waar je nu niets mee doet, waarom verkloot je je leven, waarom weet je jezelf altijd in moeilijkheiden te wringen, kan je niet normaal leven zoals anderen?



het doet pijn allemaal. Ik dacht wel vaak als ik oudklasgenoten met kindjes zag van jeetje ik had ook een kindje kunnen hebben. Maar ik wist dat het zo goed was, dat ik destijds voor een abortus had gekozen. En nu weer deze keuze, ik ben zo bang dat ik er aan onderdoor ga. Ik had vanmorgen rijles en zag een oudklasgenootjes langskomen met haar kindje voor op de fiets, moest hard slikken en niets laten merken van mijn pijn.



ik weet niet wat ik moet. Ik heb niet normaal gewerkt zoals leeftijdsgenoten. Na mijn studie wist ik niet wat ik wilde omdat ik het te theoretisch en wetenschappelijk vond, besloot te gaan vliegen en nadenken wat ik echt wilde. Maar in de cursus werd ik ziek, ziekte van pfeiffer en cytomegalievirus. Ik moest stoppen en ben lang thuis geweest, zo ziek dat ik niet meer kon lopen, mijn lever en nieren functioneerden niet goed meer. Dit is mede ontstaan denk ik doordat ik op dat moment zo veel stress in mijn leven had. Ik was zo gek op mijn exvriend destijds en mijn ouders waren er zo tegen. Contstant ruzie's thuis, moest kiezen tussen hem en mijn ouders en koos voor hem waardoor ik uit huis moest, ondertussen studeren en hoge cijfers halen want wilde dat niet verknallen. Kortom veel stress en verdriet en eerder vatbaar voor zo'n ziekte. Ik ben nu bang dat ik weer ziek wordt, nadat ik 2 jaar ben wezen herstellen.