Relaties
alle pijlers
Relatie na 5,5 jaar verbroken...
woensdag 17 maart 2010 om 22:26
Hallo allemaal,
Ik wil graag even mijn verhaal kwijt. Ben erg benieuwd naar jullie reacties.
Ik heb net een relatie achter de rug van 5,5 jaar, waarvan ik 2 jaar heb samengewoond. Hij was mijn eerste vriendje en ik zijn eerste vriendinnetje. Begin december 2009 gaf hij aan dat hij niet wist of hij nog wel met mij verder wilde. Hij zei dat hij niet meer genoeg van mij hield en als ie dacht aan trouwen en kinderen krijgen, wist hij niet of hij dat wel met mij wou. Dit was erg heftig nieuws, aangezien ik in de veronderstelling was dat het heel erg goed ging tussen ons. In eerste instantie dacht ik dat we misschien in een sleur zaten en dat hij daardoor misschien niet meer zo goed wist wat hij voor me voelde, omdat alles maar zo vanzelfsprekend was. Daarom stelde ik voor om een tijdje afstand van elkaar te nemen; hij moest maar even gaan ontdekken hoe het leven is zonder mij. Hij heeft toen wat spullen gepakt en is naar zijn ouders vertrokken. Ik heb vanaf dat moment bewust niets van me laten horen. Als hij graag met mij verder zou willen, dan moest ie daar zelf maar mee komen vond ik. Ik wou zijn beslissing niet beïnvloeden. Nog geen 3 dagen later belde hij me al op en zei dat hij graag wilde dat het goed kwam tussen ons en wou praten. Diezelfde dag nog hebben we afgesproken. Het kwam erop neer dat hij me helemaal niet kwijt wilde, maar dat hij in de war was en niet zo lekker in zijn vel zat. Daaruit maakte ik op dat het niets met mij te maken had. Ik was dolgelukkig!
Achteraf gezien ben ik misschien heel erg naïef geweest, aangezien hij 3 dagen geleden nog hele heftige dingen zei, maargoed... We gingen verder waar we gebleven waren. Hij kwam ineens met allerlei plannen op de proppen, waaronder het aanpakken van de bovenverdieping (wat we al heel lang wouden, maar er nooit van gekomen was). Niet lang daarna hebben we een garderobekast gekocht en we zouden naar de Ikea om een vloer te bestellen. En zo had ie nog meer soortgelijke plannen voor de toekomst. Ik kreeg hoop. Dit was voor mij een bevestiging dat hij écht met mij verder wilde.
In de weken daarna vond ik hem erg afstandelijk, hij negeerde me en kon heel erg bot tegen mij doen. Ik vroeg hem dan of er iets aan de hand was, iets wat misschien met mij te maken had. Dit ontkende hij elke keer en hij wou er niet over praten. Het ging dus helemaal niet goed. We kregen ruzie. Heb hem gezegd dat als hij mij zo bleef behandelen dat IK dan niet meer met HEM verder wilde. Dit blufte ik natuurlijk, wou hem absoluut niet kwijt, maar ik wou graag weten wat er aan de hand was en aangeven dat ik dit niet verdiend had. Hij moest toch begrijpen dat het vertrouwen een beetje weg was?! Hij is vervolgens weer naar zijn ouders vertrokken, zonder ook maar iets uit te leggen. Hij liet me weer in onzekerheid zitten. Een paar dagen later belde hij weer, maar dit keer met slecht nieuws. Ik beperkte hem in zijn vrijheid en hij hield niet genoeg meer van me om met me verder te kunnen. Hij vertelde me dat ie hier al bijna een jaar mee rond liep maar het niet heeft durven te vertellen.
Ik voelde me voorgelogen. Ten eerste omdat hij eerst zei dat hij in de war was en niet lekker in zijn vel zat en dat het niets met mij te maken had, ten tweede omdat hij een jaar lang toneel gespeeld heeft en ten derde omdat hij me hoop gegeven heeft door toekomstplannen met mij te maken.
Ik heb nooit iets gemerkt van zijn twijfels. Ik was er heilig van overtuigd dat hij stapelgek op mij was. Dat gevoel heeft hij mij altijd gegeven. Hij heeft nooit met mij gepraat en aangegeven wat hij niet leuk vond aan mij en/of onze relatie. Hij heeft alles opgekropt, wat uiteindelijk geleid heeft tot "niet meer houden van". Ik heb geen eerlijke kans gekregen. Ik had voor ons willen vechten en eventueel tot op zekere hoogte willen veranderen voor hem, rekening met hem willen houden. Maar het was allemaal al te laat...
Nu zijn we ongeveer 3 maanden verder. Hij is laatst bij me geweest om nog wat dingen te regelen. Ik zei hem dat ik het gevoel had dat ik nog steeds de echte reden niet wist van onze breuk. We hebben destijds meerdere gesprekken gehad, maar die hadden mij nooit echt voldoening gegeven. Wat blijkt nu; hij vindt een collega van hem leuk. Hij zei dat het niets met onze breuk te maken had, want het gevoel voor mij was al een hele tijd weg. Hier geloof ik eigenlijk niets van. Dat meisje werkt al ruim een jaar bij hem op de afdeling en het lijkt me erg raar dat je na een jaar pas verliefd wordt op iemand die je dagelijks ziet. Ik denk dat zij de reden is dat het over is tussen ons. Zij is alles wat ik niet ben, maar ook alles wat hij niet is en dat is natuurlijk erg interessant. Door die verliefdheid was er vast geen ruimte meer voor gevoelens voor mij en dat heeft hem misschien verward.
Ik ben zo kwaad op hem! In die weken dat we net weer bij elkaar waren, en een paar dagen voordat hij het weer uitmaakte, hebben we vaak seks gehad, voornamelijk op ZIJN initiatief. Ik voel me dus niet alleen voorgelogen, maar ook erg gebruikt. Waarschijnlijk heeft ie tijdens de seks met mij gewoon aan zijn collega lopen denken! Dat meisje is verdorie ook nog meerdere keren bij ons thuis geweest! Het kan niet anders dan dat ie toen ook al gevoelens voor haar had en ik zat er gewoon bij. Zóóóó gemeen!!!
Ik snap er helemaal niks van! Als je een jaar met twijfels loopt en je besluit uiteindelijk om er een punt achter te zetten en het hoge woord is er eindelijk uit, dan zou dat toch een opluchting moeten zijn? Waarom bel je dan al na 3 dagen en zeg je dat je met iemand verder wilt terwijl dat niet zo is. Moet je weer al je moed verzamelen om het uit te maken en doe je iemand voor de tweede keer pijn! En waarom maak je dan plannen met iemand en voer je die ook al gedeeltelijk uit? Hij heeft met mijn gevoelens gespeeld en is al die tijd te laf geweest om eerlijk tegen me te zijn. Ik heb me zo in hem vergist. Wat een teleurstelling!
Pfffff....
Volgens mij is het een ERG lang verhaal geworden. Ik hoop dat jullie toch de tijd hebben willen nemen om het te lezen.
Bedankt!
Ik wil graag even mijn verhaal kwijt. Ben erg benieuwd naar jullie reacties.
Ik heb net een relatie achter de rug van 5,5 jaar, waarvan ik 2 jaar heb samengewoond. Hij was mijn eerste vriendje en ik zijn eerste vriendinnetje. Begin december 2009 gaf hij aan dat hij niet wist of hij nog wel met mij verder wilde. Hij zei dat hij niet meer genoeg van mij hield en als ie dacht aan trouwen en kinderen krijgen, wist hij niet of hij dat wel met mij wou. Dit was erg heftig nieuws, aangezien ik in de veronderstelling was dat het heel erg goed ging tussen ons. In eerste instantie dacht ik dat we misschien in een sleur zaten en dat hij daardoor misschien niet meer zo goed wist wat hij voor me voelde, omdat alles maar zo vanzelfsprekend was. Daarom stelde ik voor om een tijdje afstand van elkaar te nemen; hij moest maar even gaan ontdekken hoe het leven is zonder mij. Hij heeft toen wat spullen gepakt en is naar zijn ouders vertrokken. Ik heb vanaf dat moment bewust niets van me laten horen. Als hij graag met mij verder zou willen, dan moest ie daar zelf maar mee komen vond ik. Ik wou zijn beslissing niet beïnvloeden. Nog geen 3 dagen later belde hij me al op en zei dat hij graag wilde dat het goed kwam tussen ons en wou praten. Diezelfde dag nog hebben we afgesproken. Het kwam erop neer dat hij me helemaal niet kwijt wilde, maar dat hij in de war was en niet zo lekker in zijn vel zat. Daaruit maakte ik op dat het niets met mij te maken had. Ik was dolgelukkig!
Achteraf gezien ben ik misschien heel erg naïef geweest, aangezien hij 3 dagen geleden nog hele heftige dingen zei, maargoed... We gingen verder waar we gebleven waren. Hij kwam ineens met allerlei plannen op de proppen, waaronder het aanpakken van de bovenverdieping (wat we al heel lang wouden, maar er nooit van gekomen was). Niet lang daarna hebben we een garderobekast gekocht en we zouden naar de Ikea om een vloer te bestellen. En zo had ie nog meer soortgelijke plannen voor de toekomst. Ik kreeg hoop. Dit was voor mij een bevestiging dat hij écht met mij verder wilde.
In de weken daarna vond ik hem erg afstandelijk, hij negeerde me en kon heel erg bot tegen mij doen. Ik vroeg hem dan of er iets aan de hand was, iets wat misschien met mij te maken had. Dit ontkende hij elke keer en hij wou er niet over praten. Het ging dus helemaal niet goed. We kregen ruzie. Heb hem gezegd dat als hij mij zo bleef behandelen dat IK dan niet meer met HEM verder wilde. Dit blufte ik natuurlijk, wou hem absoluut niet kwijt, maar ik wou graag weten wat er aan de hand was en aangeven dat ik dit niet verdiend had. Hij moest toch begrijpen dat het vertrouwen een beetje weg was?! Hij is vervolgens weer naar zijn ouders vertrokken, zonder ook maar iets uit te leggen. Hij liet me weer in onzekerheid zitten. Een paar dagen later belde hij weer, maar dit keer met slecht nieuws. Ik beperkte hem in zijn vrijheid en hij hield niet genoeg meer van me om met me verder te kunnen. Hij vertelde me dat ie hier al bijna een jaar mee rond liep maar het niet heeft durven te vertellen.
Ik voelde me voorgelogen. Ten eerste omdat hij eerst zei dat hij in de war was en niet lekker in zijn vel zat en dat het niets met mij te maken had, ten tweede omdat hij een jaar lang toneel gespeeld heeft en ten derde omdat hij me hoop gegeven heeft door toekomstplannen met mij te maken.
Ik heb nooit iets gemerkt van zijn twijfels. Ik was er heilig van overtuigd dat hij stapelgek op mij was. Dat gevoel heeft hij mij altijd gegeven. Hij heeft nooit met mij gepraat en aangegeven wat hij niet leuk vond aan mij en/of onze relatie. Hij heeft alles opgekropt, wat uiteindelijk geleid heeft tot "niet meer houden van". Ik heb geen eerlijke kans gekregen. Ik had voor ons willen vechten en eventueel tot op zekere hoogte willen veranderen voor hem, rekening met hem willen houden. Maar het was allemaal al te laat...
Nu zijn we ongeveer 3 maanden verder. Hij is laatst bij me geweest om nog wat dingen te regelen. Ik zei hem dat ik het gevoel had dat ik nog steeds de echte reden niet wist van onze breuk. We hebben destijds meerdere gesprekken gehad, maar die hadden mij nooit echt voldoening gegeven. Wat blijkt nu; hij vindt een collega van hem leuk. Hij zei dat het niets met onze breuk te maken had, want het gevoel voor mij was al een hele tijd weg. Hier geloof ik eigenlijk niets van. Dat meisje werkt al ruim een jaar bij hem op de afdeling en het lijkt me erg raar dat je na een jaar pas verliefd wordt op iemand die je dagelijks ziet. Ik denk dat zij de reden is dat het over is tussen ons. Zij is alles wat ik niet ben, maar ook alles wat hij niet is en dat is natuurlijk erg interessant. Door die verliefdheid was er vast geen ruimte meer voor gevoelens voor mij en dat heeft hem misschien verward.
Ik ben zo kwaad op hem! In die weken dat we net weer bij elkaar waren, en een paar dagen voordat hij het weer uitmaakte, hebben we vaak seks gehad, voornamelijk op ZIJN initiatief. Ik voel me dus niet alleen voorgelogen, maar ook erg gebruikt. Waarschijnlijk heeft ie tijdens de seks met mij gewoon aan zijn collega lopen denken! Dat meisje is verdorie ook nog meerdere keren bij ons thuis geweest! Het kan niet anders dan dat ie toen ook al gevoelens voor haar had en ik zat er gewoon bij. Zóóóó gemeen!!!
Ik snap er helemaal niks van! Als je een jaar met twijfels loopt en je besluit uiteindelijk om er een punt achter te zetten en het hoge woord is er eindelijk uit, dan zou dat toch een opluchting moeten zijn? Waarom bel je dan al na 3 dagen en zeg je dat je met iemand verder wilt terwijl dat niet zo is. Moet je weer al je moed verzamelen om het uit te maken en doe je iemand voor de tweede keer pijn! En waarom maak je dan plannen met iemand en voer je die ook al gedeeltelijk uit? Hij heeft met mijn gevoelens gespeeld en is al die tijd te laf geweest om eerlijk tegen me te zijn. Ik heb me zo in hem vergist. Wat een teleurstelling!
Pfffff....
Volgens mij is het een ERG lang verhaal geworden. Ik hoop dat jullie toch de tijd hebben willen nemen om het te lezen.
Bedankt!
woensdag 17 maart 2010 om 22:38
Jeetje lief meisje, dit is wel een enorme rotsituatie. Vind het moeilijk om je advies te geven, maar kan je wel vertellen dat ik je reactie goed begrijp. Hoe ga je nu verder? Hebben jullie alles geregeld? Ik denk dat het belangrijk is dat je je daar nu eerst op richt. Hij is waarschijnlijk, als ik je verhaal zo lees, toch wel erg verliefd en dus denk ik dat je op moet passen dat je je niet door je verdriet laat leiden. Probeer in elk geval goed voor jezelf op te komen. Ik begrijp heel goed dat je het nu nog niet kan geloven, maar als je over dit verdriet heen bent (en echt, die dag komt!) is het voor je gevoel van eigenwaarde heel goed als je terug kunt kijken met het gevoel dat je goed voor jezelf bent opgekomen.
Heel veel sterkte!
Heel veel sterkte!
woensdag 17 maart 2010 om 22:41
Hmmm, wil je mijn eerlijke antwoord?
Ik denk dat hij misschien in eerste instantie een vlinder in zijn buik heeft gekregen van dat meisje op zijn werk.
Toen is hij bij zijn ouders gaan wonen om te kijken wat het leven was zonder jou.
En toen heeft hij bedacht dat hij voor jou wilde gaan.
JIJ was het, hij is teruggekomen en hij heeft geprobeerd jullie samen weer te laten werken.
Huis verbouwen, vrijen, werken aan je relatie (in zijn ogen)
en dat is hem niet gelukt.
Lief Meisje, ik snap dat je boos bent, teleurgesteld en vreselijk verdrietig, maar wat ik er zo van lees is hij echt met de beste bedoelingen teruggekomen
En hoe hard jij er ook aan had willen werken het was je niet gelukt denk ik.
want liefdesverdriet doet echt pijn!
Ik denk dat hij misschien in eerste instantie een vlinder in zijn buik heeft gekregen van dat meisje op zijn werk.
Toen is hij bij zijn ouders gaan wonen om te kijken wat het leven was zonder jou.
En toen heeft hij bedacht dat hij voor jou wilde gaan.
JIJ was het, hij is teruggekomen en hij heeft geprobeerd jullie samen weer te laten werken.
Huis verbouwen, vrijen, werken aan je relatie (in zijn ogen)
en dat is hem niet gelukt.
Lief Meisje, ik snap dat je boos bent, teleurgesteld en vreselijk verdrietig, maar wat ik er zo van lees is hij echt met de beste bedoelingen teruggekomen
En hoe hard jij er ook aan had willen werken het was je niet gelukt denk ik.
want liefdesverdriet doet echt pijn!
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
woensdag 17 maart 2010 om 22:41
Goed geschreven vind ik, ik vind dat je een gezonde kijk op je situatie hebt. Ik denk niet dat hij je bewust heeft voorgelogen of toneel heeft gespeeld. Waarscijnlijk was hij ontzettend in de war, zonder dit misschien zelf in te zien. Veel mensen weten niet wat ze willen, of kunnen, en maken dan verkeerde beslissingen waar ze, niet opzettelijk, ook anderen mee pijn doen.
Sterkte alvast.
Sterkte alvast.
woensdag 17 maart 2010 om 22:49
Ik heb het helemaal gelezen. Ik kan me voorstellen dat je boos bent en nog meer gevoelens ervaart als ´gebruikt´ zijn en dat hij niet helemaal eerlijk zou zijn geweest.
Weet je, jij en je inmiddels exvriend zijn elkaars eerste. Achteraf zie je soms dingen die je niet ziet wanneer je er midden in zit. Zo ook je exvriend. Het kan voor hem ook heel verwarrend zijn geweest allemaal en misschien was hij van binnen wel aan het vechten tegen gevoelens en verwarring.
De boosheid komt deels doordat je denkt dat hij gemeen is geweest, maar bedenk dat hij het vast niet zo gemeen heeft bedoeld. Hij zal het zelf ook niet precies geweten hebben.
Ik probeer hem niet goed te praten, maar voor jou het rotgevoel wat weg te nemen, want daar heb je uiteindelijk alleen jezelf mee.
Verder vind ik wel dat je het heel helder voor jezelf verwoord en er ook niet te emotioneel inhangt, maar best realistisch bent. Het komt echt wel goed. Vind ook dat je wel goed voor jezelf bent opgekomen en dat is achteraf gezien heel belangrijk voor je eigenwaarde.
Weet je, jij en je inmiddels exvriend zijn elkaars eerste. Achteraf zie je soms dingen die je niet ziet wanneer je er midden in zit. Zo ook je exvriend. Het kan voor hem ook heel verwarrend zijn geweest allemaal en misschien was hij van binnen wel aan het vechten tegen gevoelens en verwarring.
De boosheid komt deels doordat je denkt dat hij gemeen is geweest, maar bedenk dat hij het vast niet zo gemeen heeft bedoeld. Hij zal het zelf ook niet precies geweten hebben.
Ik probeer hem niet goed te praten, maar voor jou het rotgevoel wat weg te nemen, want daar heb je uiteindelijk alleen jezelf mee.
Verder vind ik wel dat je het heel helder voor jezelf verwoord en er ook niet te emotioneel inhangt, maar best realistisch bent. Het komt echt wel goed. Vind ook dat je wel goed voor jezelf bent opgekomen en dat is achteraf gezien heel belangrijk voor je eigenwaarde.
woensdag 17 maart 2010 om 23:17
Bedankt voor jullie reacties! Erg fijn om te lezen!
Na 5,5 jaar ken ik hem goed genoeg om te weten dat het absoluut geen verkeerde jongen is, integendeel. Hij was altijd erg lief voor me, we hebben het fijn gehad samen, hij was mijn vriend én mijn maatje! Ik ben er dan ook van overtuigd dat hij me niet bewust pijn heeft willen doen, maar hij heeft wel erg ondoordacht gehandeld. Nadat eindelijk het hoge woord eruit was, heeft ie liggen janken als een klein kind: "ik vind het zo erg om je pijn te doen!". Achteraf is gebleken dat hij daarna uit medelijden bij me terug is gekomen en dus niet met de gedachte dat hij voor me wilde gaan. Hoe kun je dat doen als je toch je keuze al gemaakt hebt en dus weet dat het niet gaat werken en dat je iemand wéér pijn moet doen? Hoe oprecht waren die tranen dan? Ook heb ik hem meerdere keren gevraagd of hij 100% zeker wist of hij met mij verder wou, omdat ik dit geen tweede keer wou doorstaan. Hij heeft dus recht in mijn gezicht gelogen!
Na 5,5 jaar ken ik hem goed genoeg om te weten dat het absoluut geen verkeerde jongen is, integendeel. Hij was altijd erg lief voor me, we hebben het fijn gehad samen, hij was mijn vriend én mijn maatje! Ik ben er dan ook van overtuigd dat hij me niet bewust pijn heeft willen doen, maar hij heeft wel erg ondoordacht gehandeld. Nadat eindelijk het hoge woord eruit was, heeft ie liggen janken als een klein kind: "ik vind het zo erg om je pijn te doen!". Achteraf is gebleken dat hij daarna uit medelijden bij me terug is gekomen en dus niet met de gedachte dat hij voor me wilde gaan. Hoe kun je dat doen als je toch je keuze al gemaakt hebt en dus weet dat het niet gaat werken en dat je iemand wéér pijn moet doen? Hoe oprecht waren die tranen dan? Ook heb ik hem meerdere keren gevraagd of hij 100% zeker wist of hij met mij verder wou, omdat ik dit geen tweede keer wou doorstaan. Hij heeft dus recht in mijn gezicht gelogen!
donderdag 18 maart 2010 om 09:50
Ten eerste wil ik even zeggen dat je geweldig schrijft. Ondanks dat het een lap tekst is leest het prima weg. Dat zie je hier niet zo vaak.
Nu on-topic:
Wat is dat toch met die mannen? Hoe veel verhalen zijn er al niet langsgekomen van mannen die 'het allemaal even niet meer weten', vervolgens een tijd ergens anders gaan wonen, daarna terugkomen om het nog eens te proberen, kort daarna weer vreemd beginnen te doen en daarna de relatie definitief verbreken. Een tijd daarna komt dan de aap (lees: andere meid) uit de mouw. En al die tijd heeft de in de steek gelaten partner aan zichzelf zitten twijfelen. Ik kan daar echt zo plaatsvervangend boos over worden!
Waar is toch de man met ballen die het lef heeft gewoon ervoor uit te komen dat 'ie het wel eens met een ander wil proberen zodat partner zelf de keus kan maken of ze nog bij hem wil blijven of niet? Altijd dat eten van twee walletjes, kijken wat mogelijk is maar wel partner blijven aanhouden als een soort reserve. Bah.
Het kan best zijn dat het verwarrend is als na een paar jaar relatie sleur om de hoek komt kijken en er opeens anderen in beeld komen waarvan je je afvraagt of je het daar ook niet leuk mee zou kunnen hebben. Dat kan iedereen overkomen en ik geloof zelfs dat het ook iedereen vroeg of laat een keer overkomt. Feit blijft dat een persoon zelf verantwoordelijk is voor wat hij hiermee doet. Een verliefdheid maakt echt niet volledig ontoerekeningsvatbaar. En iemand aan het lijntje blijven houden om een veilige uitvalsbasis te hebben is gewoon niet acceptabel en heeft te maken met respect voor je partner.
Mocht ik ooit verliefd worden op iemand anders zou ik mijn vriend dat nooit aan kunnen doen, gewoon omdat ik niet alleen hou van hem als geliefde maar ook als mens. Ik snap niet hoe iemand eerst jaren zijn partner de hemel ik kan prijzen en er daarna kennelijk geen moeite mee heeft om op zijn of haar ziel te trappen.
Nu on-topic:
Wat is dat toch met die mannen? Hoe veel verhalen zijn er al niet langsgekomen van mannen die 'het allemaal even niet meer weten', vervolgens een tijd ergens anders gaan wonen, daarna terugkomen om het nog eens te proberen, kort daarna weer vreemd beginnen te doen en daarna de relatie definitief verbreken. Een tijd daarna komt dan de aap (lees: andere meid) uit de mouw. En al die tijd heeft de in de steek gelaten partner aan zichzelf zitten twijfelen. Ik kan daar echt zo plaatsvervangend boos over worden!
Waar is toch de man met ballen die het lef heeft gewoon ervoor uit te komen dat 'ie het wel eens met een ander wil proberen zodat partner zelf de keus kan maken of ze nog bij hem wil blijven of niet? Altijd dat eten van twee walletjes, kijken wat mogelijk is maar wel partner blijven aanhouden als een soort reserve. Bah.
Het kan best zijn dat het verwarrend is als na een paar jaar relatie sleur om de hoek komt kijken en er opeens anderen in beeld komen waarvan je je afvraagt of je het daar ook niet leuk mee zou kunnen hebben. Dat kan iedereen overkomen en ik geloof zelfs dat het ook iedereen vroeg of laat een keer overkomt. Feit blijft dat een persoon zelf verantwoordelijk is voor wat hij hiermee doet. Een verliefdheid maakt echt niet volledig ontoerekeningsvatbaar. En iemand aan het lijntje blijven houden om een veilige uitvalsbasis te hebben is gewoon niet acceptabel en heeft te maken met respect voor je partner.
Mocht ik ooit verliefd worden op iemand anders zou ik mijn vriend dat nooit aan kunnen doen, gewoon omdat ik niet alleen hou van hem als geliefde maar ook als mens. Ik snap niet hoe iemand eerst jaren zijn partner de hemel ik kan prijzen en er daarna kennelijk geen moeite mee heeft om op zijn of haar ziel te trappen.
dinsdag 30 maart 2010 om 20:10
Hoi liefmeisje,
Wat een rot situatie zit je in zeg! Ik begrijp dat je boos bent, dat is echt heel normaal. Zou ik ook zijn. Ik en mijn ex zijn nu ruim 2 maanden uit elkaar, in die 2 maanden is hij nog een keer terug gekomen omdat hij me zo miste, niet zonder me kon enz enz en een paar dagen later wist hij het ineens weer niet meer. Voor zover ik weet heeft hij geen ander maar ik ben er nog steeds boos en verdrietig om. Die boosheid en het verdriet worden echt minder, dat is het enige wat ik tegen je kan zeggen. Je voelt je straks echt wel een stuk beter!
Ik zie dat er niet zo veel gereageerd word hier maar misschien kan je eens op het liefdesverdriet topic kijken, daar zitten meer meiden die net een relatie verbroken hebben. Misschien heb je er wat aan.
Liefs Diay
Wat een rot situatie zit je in zeg! Ik begrijp dat je boos bent, dat is echt heel normaal. Zou ik ook zijn. Ik en mijn ex zijn nu ruim 2 maanden uit elkaar, in die 2 maanden is hij nog een keer terug gekomen omdat hij me zo miste, niet zonder me kon enz enz en een paar dagen later wist hij het ineens weer niet meer. Voor zover ik weet heeft hij geen ander maar ik ben er nog steeds boos en verdrietig om. Die boosheid en het verdriet worden echt minder, dat is het enige wat ik tegen je kan zeggen. Je voelt je straks echt wel een stuk beter!
Ik zie dat er niet zo veel gereageerd word hier maar misschien kan je eens op het liefdesverdriet topic kijken, daar zitten meer meiden die net een relatie verbroken hebben. Misschien heb je er wat aan.
Liefs Diay
woensdag 31 maart 2010 om 00:15
ik kan niet meer toevoegen dan dat anderen al hebben geschreven.
het is voor jou zwaar klote en op alles komt voorlopig een nieuwe vraag.
veel vragen zullen onbeantwoord blijven.
het is nu een kwestie om voor jezelf te kiezen, wat wil JIJ in het leven. Wat wil JIJ nog doen?
ga op reis, ga vrijwilligerswerk doen en kom tot jezelf en kijk dan of je vriendje je vriendje waard is.
het is voor jou zwaar klote en op alles komt voorlopig een nieuwe vraag.
veel vragen zullen onbeantwoord blijven.
het is nu een kwestie om voor jezelf te kiezen, wat wil JIJ in het leven. Wat wil JIJ nog doen?
ga op reis, ga vrijwilligerswerk doen en kom tot jezelf en kijk dan of je vriendje je vriendje waard is.
woensdag 31 maart 2010 om 11:37
quote:_LiefMeisje_ schreef op 17 maart 2010 @ 23:17:
Bedankt voor jullie reacties! Erg fijn om te lezen!
. Hij heeft dus recht in mijn gezicht gelogen!
(Inderdaad weinig reacties hier, waarschijnlijk omdat je alle opties al in je openingspost geeft, waardoor het moeilijker wordt er iets zinnigs aan toe te voegen.)
Dat hij niet de waarheid sprak blijkt nu achteraf, maar dit wil niet zeggen dat hij bewust loog destijds. Te vergelijken met gaan trouwen: partners zeggen ' Ja ' tijdens de ceremonie en menen het ook. Als ze dan later scheiden kun je zeggen dat ze elkaar voorgelogen hebben.
Dat deden ze dus ook, maar niet bewust of geplaneerd. Om het moment dat ze 'Ja' zeiden, geloofden ze zichzelf wel degelijk.
Dus wat jouw vriend betreft, waarschijnlijk geloofde hij zichzelf toen hij dingen tegen jou zij, die achteraf dus niet zo bleken te zijn. Waarschijnlijk krijg je nooit echt duidelijkheid in het 'waarom', omdat relaties gewoon te gecompliceerd zijn om volledig te begrijpen. Sterkte.
Bedankt voor jullie reacties! Erg fijn om te lezen!
. Hij heeft dus recht in mijn gezicht gelogen!
(Inderdaad weinig reacties hier, waarschijnlijk omdat je alle opties al in je openingspost geeft, waardoor het moeilijker wordt er iets zinnigs aan toe te voegen.)
Dat hij niet de waarheid sprak blijkt nu achteraf, maar dit wil niet zeggen dat hij bewust loog destijds. Te vergelijken met gaan trouwen: partners zeggen ' Ja ' tijdens de ceremonie en menen het ook. Als ze dan later scheiden kun je zeggen dat ze elkaar voorgelogen hebben.
Dat deden ze dus ook, maar niet bewust of geplaneerd. Om het moment dat ze 'Ja' zeiden, geloofden ze zichzelf wel degelijk.
Dus wat jouw vriend betreft, waarschijnlijk geloofde hij zichzelf toen hij dingen tegen jou zij, die achteraf dus niet zo bleken te zijn. Waarschijnlijk krijg je nooit echt duidelijkheid in het 'waarom', omdat relaties gewoon te gecompliceerd zijn om volledig te begrijpen. Sterkte.
donderdag 1 april 2010 om 11:41
Hey Lief Meisje, wat ontzettend rot voor je dat je je zo in de maling genomen voelt! Ik heb daar zelf ook veel moeite gehad met oneerlijkheid na dat ik bij mijn ex weg ging. Hoe kon ik ooit nog tegen iemand zeggen: Dit is voor altijd? Jij bent mijn grote liefde? For better or for worse?
Maar dit is allemaal een tijdopname. Op dat moment voel je dat zo, maar gevoelens kunnen veranderen.
Het komt allemaal goed meisje, echt waar. Gun het tijd. Accepteer je gefrustreerde gevoel. Heel veel sterkte de komende tijd!!
Maar dit is allemaal een tijdopname. Op dat moment voel je dat zo, maar gevoelens kunnen veranderen.
Het komt allemaal goed meisje, echt waar. Gun het tijd. Accepteer je gefrustreerde gevoel. Heel veel sterkte de komende tijd!!
