Relaties
alle pijlers
Gestoord!
zaterdag 3 april 2010 om 19:39
Mijn "dilemma"..
Ik zal proberen om het zo kort en bondig mogelijk uit te leggen!
Zes jaar een relatie gehad, waarvan twee keer uit en nu voor de derde keer. Het is nu zo'n 4 maanden uit.
In de afgelopen vier maanden elkaar nog regelmatig gezien.
Ik heb het uitgemaakt, omdat ik al zo'n 2,5 jaar gek word van zijn getwijfel. En op dit moment begin ik me af te vragen of hij niet "gestoord" is. Akelig woord, maar zo komt hij zo nu en dan op me over.
Ik zal een paar voorbeelden geven.
Zo af en toe spreken we af. Ik ben meestal degene die initiatief neemt, en vraagt om af te spreken. Laatst heb ik tegen hem gezegd, dat ik het vervelend vond dat ik meestal vroeg. Als reactie kreeg ik dat ik teveel op zijn lip zat, en hij mij wel zou bellen.
Oke, prima. Vervolgens hoor ik een behoorlijke tijd niets, dus op een gegeven moment heb ik hem gestuurd: Ik dacht dat ik nog iets van je zou horen deze week?
Als reactie kreeg ik: Ik wou eigenlijk niets meer van me laten horen, maar nu spreek ik je weer. En daarna: Ik wil alles of niets. Ik kan niet zomaar met je afspreken, of ik wil een echte relatie met je of elkaar helemaal niet meer zien.
Ik dacht: Hee! Hij is eens een keer duidelijk!
Vandaag naar hem toe gegaan, en gevraagd of we over dat telefoongesprek konden praten. Had hij geen zin in. Later kwam er toch wat uit.. Ik wil toch helemaal niets. Vervolgens begint hij er over dat we de afgelopen 4 maanden elkaar zo veel hebben gezien, en dat hij het niet normaal vond dat ik hem zo vrij liet, en dat hoorde volgens hem niet. Maar hallo, ik kan hem toch niets verbieden? Het is uit! Ik heb wel gezegd als je wat met een ander uitspookt, is het voor mij wel gebeurt. Maar als je dat wilt doen, hou ik je niet tegen.
Hij vond het vreemd dat ik hem gewoon uit liet gaan, en zijn vrijheid gaf, maar ondertussen mag ik hem (ook van hem!) niets verbieden!
Hij wil geen relatie, maar hij wil ook niet zonder me.
Hij wil wel afspreken, maar alleen als hij dat wilt, en zodra ik vraag zit ik te veel op zijn lip. Hij zegt dat ik niet communiceer, maar als ik wil praten heeft hij geen zin.
Hij zegt precies te weten hoe ik ben, en dat ik toch niet boos op hem kan worden. En dat als ik boos ben, hij precies weet wat hij moet doen om me weer vrolijk te krijgen. Waar het uiteindelijk op neer kwam, was dat hij gewoon wist dat hij alles kon maken wat hij wou, omdat uiteindelijk hij precies wist wat te doen, zodat ik toch niet meer boos was. Dat zei hij letterlijk!
Ik heb het gevoel alsof er constant spelletjes worden gespeeld, en daar word ik moe van. en hij is vervolgens weer hysterich. Het ene moment wil hij dit, en het andere moment dat. Hij wil "volwassen" zijn, een goede baan en veel verdienen, en het andere moment zou hij thuis willen hangen de hele dag en van een uitkering leven. Het is altijd vol tegenstrijdigheden. Het ene moment, ben ik de perfecte vrouw, en het andere moment, zal ik toch nooit veranderen en is het weer niet goed.
Aaaaaaaaargh! Wat is dat!!! Ik word er zelf bijna gestoord van!
Ik zal proberen om het zo kort en bondig mogelijk uit te leggen!
Zes jaar een relatie gehad, waarvan twee keer uit en nu voor de derde keer. Het is nu zo'n 4 maanden uit.
In de afgelopen vier maanden elkaar nog regelmatig gezien.
Ik heb het uitgemaakt, omdat ik al zo'n 2,5 jaar gek word van zijn getwijfel. En op dit moment begin ik me af te vragen of hij niet "gestoord" is. Akelig woord, maar zo komt hij zo nu en dan op me over.
Ik zal een paar voorbeelden geven.
Zo af en toe spreken we af. Ik ben meestal degene die initiatief neemt, en vraagt om af te spreken. Laatst heb ik tegen hem gezegd, dat ik het vervelend vond dat ik meestal vroeg. Als reactie kreeg ik dat ik teveel op zijn lip zat, en hij mij wel zou bellen.
Oke, prima. Vervolgens hoor ik een behoorlijke tijd niets, dus op een gegeven moment heb ik hem gestuurd: Ik dacht dat ik nog iets van je zou horen deze week?
Als reactie kreeg ik: Ik wou eigenlijk niets meer van me laten horen, maar nu spreek ik je weer. En daarna: Ik wil alles of niets. Ik kan niet zomaar met je afspreken, of ik wil een echte relatie met je of elkaar helemaal niet meer zien.
Ik dacht: Hee! Hij is eens een keer duidelijk!
Vandaag naar hem toe gegaan, en gevraagd of we over dat telefoongesprek konden praten. Had hij geen zin in. Later kwam er toch wat uit.. Ik wil toch helemaal niets. Vervolgens begint hij er over dat we de afgelopen 4 maanden elkaar zo veel hebben gezien, en dat hij het niet normaal vond dat ik hem zo vrij liet, en dat hoorde volgens hem niet. Maar hallo, ik kan hem toch niets verbieden? Het is uit! Ik heb wel gezegd als je wat met een ander uitspookt, is het voor mij wel gebeurt. Maar als je dat wilt doen, hou ik je niet tegen.
Hij vond het vreemd dat ik hem gewoon uit liet gaan, en zijn vrijheid gaf, maar ondertussen mag ik hem (ook van hem!) niets verbieden!
Hij wil geen relatie, maar hij wil ook niet zonder me.
Hij wil wel afspreken, maar alleen als hij dat wilt, en zodra ik vraag zit ik te veel op zijn lip. Hij zegt dat ik niet communiceer, maar als ik wil praten heeft hij geen zin.
Hij zegt precies te weten hoe ik ben, en dat ik toch niet boos op hem kan worden. En dat als ik boos ben, hij precies weet wat hij moet doen om me weer vrolijk te krijgen. Waar het uiteindelijk op neer kwam, was dat hij gewoon wist dat hij alles kon maken wat hij wou, omdat uiteindelijk hij precies wist wat te doen, zodat ik toch niet meer boos was. Dat zei hij letterlijk!
Ik heb het gevoel alsof er constant spelletjes worden gespeeld, en daar word ik moe van. en hij is vervolgens weer hysterich. Het ene moment wil hij dit, en het andere moment dat. Hij wil "volwassen" zijn, een goede baan en veel verdienen, en het andere moment zou hij thuis willen hangen de hele dag en van een uitkering leven. Het is altijd vol tegenstrijdigheden. Het ene moment, ben ik de perfecte vrouw, en het andere moment, zal ik toch nooit veranderen en is het weer niet goed.
Aaaaaaaaargh! Wat is dat!!! Ik word er zelf bijna gestoord van!
zondag 4 april 2010 om 13:46
Het is een beetje moeilijk om er voor te gaan als die persoon zelf, niet weet wat hij wil, en je zelf er niet aan kapot wilt gaan om te wachten.
Aureel vroeg waarom ik denk van hem te houden, en dat zijn de redenen.
Ik begrijp jullie wel hoor. Ik snap de reacties ook, alleen werkt het jammer genoeg niet zo.
Maar ja, goed t zal vast een keer overgaan.
Aureel vroeg waarom ik denk van hem te houden, en dat zijn de redenen.
Ik begrijp jullie wel hoor. Ik snap de reacties ook, alleen werkt het jammer genoeg niet zo.
Maar ja, goed t zal vast een keer overgaan.
zondag 4 april 2010 om 13:48
Als je er zelf niet aan kapot wil gaan moet je stoppen.
Als je denkt dat je zoveel van hem houdt dat je zijn grillige gedrag voor lief kunt nemen dan moet je doorgaan.
Meer is het eigenlijk niet. Je zult toch een keuze moeten maken en een verstandige keuze is in dit geval denk ik dat je voor je eigen geluk gaat.
Als je denkt dat je zoveel van hem houdt dat je zijn grillige gedrag voor lief kunt nemen dan moet je doorgaan.
Meer is het eigenlijk niet. Je zult toch een keuze moeten maken en een verstandige keuze is in dit geval denk ik dat je voor je eigen geluk gaat.
zondag 4 april 2010 om 13:52
Secretly, gek genoeg werkt het wel zo.
Neem dat nou maar aan van een paar oude rotten in het vak.
Stel....
Je je wil heel graag de marathon lopen
maar gedurende de training kom je erachter dat ineens zwaar astma hebt.
Toch train je door, want die marathon is je doel, dat waar je alles voor wilt laten...je ben bereid ervoor te sterven....DAT is je doel
Dat je daarbij in het proces je leven sloopt neem je op de koop toe...
Elke keer als je piepend langs de kant van de weg ligt denk je...ik kan het wel...echt, mijn lijf moet alleen even meewerken...en DAN lukt het
Ik vraag me dan af...waar trek jij dan de grens?
Wanneer besluit je dat voor jou de koek op is?
Met de marathon en met je ex...
Want je kan iets heel graag willen, als alle signalen er op wijzen dat het niet haalbaar is.....wanneer stop je dan?
Neem dat nou maar aan van een paar oude rotten in het vak.
Stel....
Je je wil heel graag de marathon lopen
maar gedurende de training kom je erachter dat ineens zwaar astma hebt.
Toch train je door, want die marathon is je doel, dat waar je alles voor wilt laten...je ben bereid ervoor te sterven....DAT is je doel
Dat je daarbij in het proces je leven sloopt neem je op de koop toe...
Elke keer als je piepend langs de kant van de weg ligt denk je...ik kan het wel...echt, mijn lijf moet alleen even meewerken...en DAN lukt het
Ik vraag me dan af...waar trek jij dan de grens?
Wanneer besluit je dat voor jou de koek op is?
Met de marathon en met je ex...
Want je kan iets heel graag willen, als alle signalen er op wijzen dat het niet haalbaar is.....wanneer stop je dan?
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
zondag 4 april 2010 om 14:04
quote:Secretly schreef op 04 april 2010 @ 13:34:
Ik denk dat ik oprecht van hem hou.
Als ik hem verdrietig zie, doet het mij pijn.
In heel veel dingen van hem, herken ik mezelf.
Ik vind het moeilijk om hem los te laten, omdat ik niet kwijt wil raken wat we hebben. Ook al is dat op dit moment nog zo weinig. En ja, ik neem nu genoegen met minder, maar dat voelt altijd nog beter als niets.
Ik ga onvoorwaardelijk voor hem. Ik zou letterlijk mijn leven voor hem geven als het zou moeten.
Toch maakt mij dit niet gelukkig, en wil ik graag dat het ophoudt. Hij is niet perfect, en dat weet ik. Hij is de moeilijkste persoon die ik ken, maar wel de persoon die het dichtste bij mij staat.
Ik vind het serieus heel goed dat je erover nadenkt en mijn vraag wilt beantwoorden. Maar het is nog steeds geen antwoord.
'Als ik hem verdrietig zie doet het mij pijn', ik ga onvoorwaardelijk voor hem', of 'ik zou mijn leven voor hem geven' zijn geen redenen waarom je van iemand houdt. Dat is hetzelfde als 'ik hou van hem' maar dan anders geformuleerd. Want je kunt namelijk dezelfde vraag daarover stellen: WAAROM DAN? Waarom doet zijn verdriet jou pijn? En waarom zou je je leven geven voor iemand je niet eens gelukkig maakt?
In dit Ik vind het moeilijk om hem los te laten, omdat ik niet kwijt wil raken wat we hebben. Ook al is dat op dit moment nog zo weinig. lees ik eerder een antwoord. Je wilt vasthouden aan iets uit het verleden, dat er niet meer is? Zoiets?
En wat bedoel je met In heel veel dingen van hem, herken ik mezelf.?
Volgens mij is juist het belangrijkste kenmerk van liefde, dat je er blij en gelukkig van wordt! En dat is nu niet het geval!
En buiten dat: met afstand gaat mettertijd elke liefdesvlam een keer uit. Hard, maar waar, en erg handig als je verstandelijk de keus maakt om te stoppen. Het gevoel zit je nu nog in de weg, maar dat gaat vroeg of laat altijd over!
Ik denk dat ik oprecht van hem hou.
Als ik hem verdrietig zie, doet het mij pijn.
In heel veel dingen van hem, herken ik mezelf.
Ik vind het moeilijk om hem los te laten, omdat ik niet kwijt wil raken wat we hebben. Ook al is dat op dit moment nog zo weinig. En ja, ik neem nu genoegen met minder, maar dat voelt altijd nog beter als niets.
Ik ga onvoorwaardelijk voor hem. Ik zou letterlijk mijn leven voor hem geven als het zou moeten.
Toch maakt mij dit niet gelukkig, en wil ik graag dat het ophoudt. Hij is niet perfect, en dat weet ik. Hij is de moeilijkste persoon die ik ken, maar wel de persoon die het dichtste bij mij staat.
Ik vind het serieus heel goed dat je erover nadenkt en mijn vraag wilt beantwoorden. Maar het is nog steeds geen antwoord.
'Als ik hem verdrietig zie doet het mij pijn', ik ga onvoorwaardelijk voor hem', of 'ik zou mijn leven voor hem geven' zijn geen redenen waarom je van iemand houdt. Dat is hetzelfde als 'ik hou van hem' maar dan anders geformuleerd. Want je kunt namelijk dezelfde vraag daarover stellen: WAAROM DAN? Waarom doet zijn verdriet jou pijn? En waarom zou je je leven geven voor iemand je niet eens gelukkig maakt?
In dit Ik vind het moeilijk om hem los te laten, omdat ik niet kwijt wil raken wat we hebben. Ook al is dat op dit moment nog zo weinig. lees ik eerder een antwoord. Je wilt vasthouden aan iets uit het verleden, dat er niet meer is? Zoiets?
En wat bedoel je met In heel veel dingen van hem, herken ik mezelf.?
Volgens mij is juist het belangrijkste kenmerk van liefde, dat je er blij en gelukkig van wordt! En dat is nu niet het geval!
En buiten dat: met afstand gaat mettertijd elke liefdesvlam een keer uit. Hard, maar waar, en erg handig als je verstandelijk de keus maakt om te stoppen. Het gevoel zit je nu nog in de weg, maar dat gaat vroeg of laat altijd over!
zondag 4 april 2010 om 19:40
quote:Secretly schreef op 04 april 2010 @ 13:46:
Het is een beetje moeilijk om er voor te gaan als die persoon zelf, niet weet wat hij wil, en je zelf er niet aan kapot wilt gaan om te wachten.
Aureel vroeg waarom ik denk van hem te houden, en dat zijn de redenen.
Ik begrijp jullie wel hoor. Ik snap de reacties ook, alleen werkt het jammer genoeg niet zo.
Maar ja, goed t zal vast een keer overgaan.
In jouw geval betekent voor je relatie vechten, leren wachten zonder gek te worden.
Want dat wachten hoort er blijkbaar gewoon bij. Dus dat kun je dan maar beter goed onder de knie krijgen.
Het is een beetje moeilijk om er voor te gaan als die persoon zelf, niet weet wat hij wil, en je zelf er niet aan kapot wilt gaan om te wachten.
Aureel vroeg waarom ik denk van hem te houden, en dat zijn de redenen.
Ik begrijp jullie wel hoor. Ik snap de reacties ook, alleen werkt het jammer genoeg niet zo.
Maar ja, goed t zal vast een keer overgaan.
In jouw geval betekent voor je relatie vechten, leren wachten zonder gek te worden.
Want dat wachten hoort er blijkbaar gewoon bij. Dus dat kun je dan maar beter goed onder de knie krijgen.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
