Heel erg moeilijk

Na lang nadenken toch maar hier een topic openen in de hoop dat iemand misschien tips of een goede visie er op heeft.



Vorig jaar november zijn mijn ex man en ik op een akelige manier uit elkaar gegaan. We zijn elkaar de maanden daarvoor compleet verloren na een heftige periode in de medische molen van een derde kindje(4x iui, hormonen spuiten, en toen in de startblokken voor ivf). Er was geen begrip meer, geen luisterend oor, geen knuffel...alles was weg. Praten hielp helaas niet want mijn ex man was een slechte prater en kon zijn gevoelens slecht uiten....Ik kon niet meer, ik was op..op van het vechten en gooide de handdoek in de ring. Toen ik had gemeld niet meer door te kunnen gaan werd het een onmenselijke strijd tussen ons terwijl er ook 2 kinderen in het spel zijn. Hij zette ons zonder pardon op straat(na een dagje weg te zijn geweest waren de cilinders van de sloten veranderd en we konden er niet meer in dat werd via de tel medegedeeld)...Ik moet zeggen dat ik zelf het ook totaal verkeerd heb aangepakt en hem enorm met bepaalde dingen heb gekwetst en dat heeft hem gebroken...Een goede vriend van mij heeft ons in huis genomen en al die tijd naar me geluisterd en alle tranen getroost. Maar uiteindelijk kreeg ik vreselijke spijt met de manier waarop ik de dingen verkeerd had gedaan. Ik had harder moeten vechten, ik had meer moeten praten...ik had ik had en ik had...Ik legde de schuld bij mij zelf omdat je alleen in het reine met jezelf kunt komen als je eerlijk bent naar je eigen ik en ook naar je eigen handelen ook omdat je er niets mee bereikt om met verwijten te gaan gooien naar de ander. Dat was erg zwaar maar wel zo eerlijk ook naar mijn ex man. Ik heb mijn ex man een lange mail geschreven met daarin mijn gevoel en hem duidelijk verteld hoezeer het me spijt hoe de dingen zijn gegaan zonder ook maar 1 verwijt naar hem toe. Ook vertelde ik hem dat ik ondanks alles nog ziels veel van hem houd.



Alleen de goede vriend waar ik bij in huis zit heeft dus intense heel diepe gevoelens voor mij gekregen. Hij is dus verliefd geworden op mij...En ik moet vertellen dat dat mij ook niet koud heeft gelaten. Ik werd dus ook verliefd en dat is zo tegenstrijdig omdat het houden van voor mijn ex man er ook nog is. Zoveel samen besproken, zoveel verdriet wat ik met hem heb gedeeld maar ook het samen er opuit gaan om ook de leuke dingen van het leven nog te zien. De kinderen voelen zich weer goed en hebben op hun nieuwe school helemaal hun draai gevonden. En mijn goede vriend zou het heel erg fijn vinden als we gewoon bij hem blijven waar we nu dus inmiddels al 5 maanden zijn. Dus al met al zou je zeggen dat is toch allemaal erg fijn. Maar helaas de heimwee van mijn kant blijft. Het is te snel allemaal.



Maar goed de reactie van mijn ex man op de mail was verrassend want hij had een dergelijke mail van mij niet verwacht. Maar vertelde veel verdriet om alles te hebben en het heel veel tijd nodig zal hebben om alles een plekje te geven.

Ik respecteerde dat maar het bleef in mijn hoofd en hart dat ik zo graag met hem wilde praten over alles wat er nu precies verkeerd was gegaan.

Uiteindelijk na heel wat smeekbedes van mijn kant hebben we afgesproken in ons oude gezamelijke huis.

Het elkaar weerzien maakte een hoop los..De liefde was er nog van beide kanten maar de boosheid en het verdriet ook nog. Maar dat gesprek heeft ons beide uiteindelijk veel goed gedaan en we kunnen weer op normale voet met elkaar omgaan. De heimwee naar huis zat bij mij alleen nog zo diep dat ik meer en meer met mijzelf in de knoop kwam en niet meer wist wat te doen. Na wat gesprekken te hebben gehad met een professioneel iemand over mijn gevoelens van de afgelopen maanden(ook wel jaren) heb ik geleerd dat ik mijn ex man los moest laten en niet aan hem moest gaan trekken...Maar dat ik ook de plek terug naar huis mocht gaan vinden(naar mijn oude woonplaats waar mijn familie, vrienden, ex man vader van de kids woont) De plek naar rust en opnieuw beginnen.

Maar dat betekent dus ook echt opnieuw beginnen(kids weer naar een andere school(lees: oude school), weer een nieuw huis, weer een nieuwe wijk, nieuwe baan en alleen zonder partner). Ik heb dus ook mijn urgentie in de oude woonplaats gekregen en kan dus weer terug gaan.



Mijn familie heeft het mij daarintegen enorm kwalijk genomen dat ik ineens mijn huwelijk stop heb gezet en hebben hun woede daarin ook ontzettend geuit door er niet voor ons te zijn en ons te steunen. Ze lieten mij en de kinderen aan ons "lot" over. Er kon niet worden gepraat over verdriet dus stond ik er letterlijk alleen voor(buiten de steun van mijn goede vriend om)...Nu inmiddels wordt het contact met familie weer redelijk opgebouwd maar dat heeft tijd nodig. Maar ook zij wonen dus in de oude woonplaats.



Mijn exman reageerde verder na het contact gewoon normaal op mijn telefoontjes en smsjes. Maar meer als dat was het niet. Het was een koud contact om zo maar te zeggen. In eens belt hij mij 2 weken geleden op en verteld mij het moeilijk te hebben. En vroeg of ik iemand anders heb ontmoet. Ik vertelde dat dat niet zo was maar dat het beter was voor mijzelf en voor hem dat ik hem los liet want anders zouden we beiden alleen maar meer gekwetst worden. Ik vertelde hem ook dat ik niets kon met het koude contact en dat dat mij erg veel pijn deed constant en hem daarom los moest laten. Hij vond dat er moeilijk om te horen. Hij wilde me zien en dus spraken we weer af. Tijdens ons weerzien bleef het allemaal onduidelijk...Hij vertelde tijd nodig te hebben en dat we wel zouden zien wat de toekomst ons bracht. Ik vertelde hem ook dat ik nu single ben en dat de kans er in zou kunnen zitten dat hij en/of ik ook verliefd zouden kunnen worden op iemand anders en hij ontkende dat ook niet. Na dat gesprek waren zijn smsjes niet meer koud en kil en werden ze altijd afgesloten met een dikke knuffel voor de kids en voor mij en een kus. Maar meestal komt het contact van mijn kant af en weet ik dus niet wat hij precies wil. Hij wil niet dat ik hem los laat maar wil ook niets beloven en houd me dus indirect nog steeds "vast" maar dat ligt aan mij zelf....Volgende week zondag komt hij ons ophalen om gewoon samen wat met de kinderen wat leuks te ondernemen. Hij wil dat we terug verhuizen naar onze oude woonplaats want dat maakt het allemaal wat makkelijker zegt hij.



Maar ineens ben ik over mijn heimwee heen en de gevoelens voor mijn goede vriend zijn nog steeds erg aanwezig. Ik heb allerei vragen in mijn hoofd en hart die alleen ik kan beantwoorden maar ik vind het zo moeilijk. In mijn oude woonplaats zijn mijn familie, vrienden en mijn exman...Maar het moet geen reden zijn om voor hen terug te gaan. Ik zou alleen voor mijzelf terug moeten gaan. Hier heb ik zo gezegd een nieuw leven opgebouwd en voor de kinderen rust gecreeerd. Ik begin me op mijn gemak te voelen en dit huis voelt nu ook als mijn huis en als een thuis komen. Als ik terug ga naar mijn oude woonplaats dan moet ik weer opnieuw beginnen. Maar zal ik dan geen heimwee krijgen naar hier? Wat als ik terug ga en de gevoelens voor mijn goede vriend niet los kan laten en ik hem vreselijk ga missen? En de kinderen doe ik er wel goed aan om terug te gaan? Is dat goed voor hun?



Sorry dat het zo'n vreselijk lang verhaal is geworden en ik begrijp dat misschien niemand mijn gevoelens snapt...Maar ik moet het even kwijt en hoop op goede visie's van buitenstaanders. Ik weet dat jullie niet kunnen zeggen wat ik moet doen...Maar misschien een beetje steun?



Alvast heel erg bedankt voor het lezen van mijn verhaal

quote:Helenita2 schreef op 06 april 2010 @ 13:09:

Jeetje, wat een teostand. Wat mij als eerste te binnen schiet, is: laat je ex-man los, echt los. Bouw verder aan je nieuwe leven dat je nu aardig op de rit begint te krijgen. Ga je kinderen niet weer naar een nieuw huis en nieuwe school slepen.



Begrijp ik nu goed dat je nog steeds met je kinderen hij die "goede vriend" in huis woont? Lijkt me dan dat je zo snel mogelijk een eigen plek moet zien te vinden. Want dit blijft een onduidelijke en oneerlijke situatie...

Hey Helenita2,



bedankt voor je reactie. Het klopt dat wij nog steeds bij deze goede vriend in huis wonen omdat wij helaas vanwege wat burocratie problemen iedere keer tussen de wal en het schip in vielen kwa woonruimte hier of in onze oude woonplaats. Nu heb ik dus heel recent bericht gehad dat ik urgentie heb gekregen voor mijn oude woonplaats(na maanden daarvoor te hebben geknokt) en dus niet voor hier. Dus het was ook een onduidelijke en oneerlijke situatiemaar helaas konden wij niet anders..Had het zo graag anders gezien.



En je hebt ook gelijk dat het niet goed is voor de kinderen om weer terug te gaan naar onze oude woonplaats en oude school...weer opnieuw. Maar het is moeilijk zoals je begrijpt.

quote:lemoos schreef op 06 april 2010 @ 13:14:

Alvast veel sterkte. Als ik je verhaal lees, denk ik dat je op dit moment veel behoefte hebt aan rust en stabiliteit. In dat opzicht denk ik dat het juist goed zou zijn om zelf opnieuw te beginnen. Op je eigen stekje met je kinderen. Op die manier kun je rustig je gevoelens eens overzien, je bent dan van geen van beide mannen afhankelijk. Persoonlijk denk ik dat je dan een wat helder beeld hebt hoe je denkt en wat je voelt bij beide mannen. Want ik denk dat zo'n goede vriend die jou en kinderen in huis neemt, ook een soort plaatsvervangende warmte geeft, een surrogaatgezin.



Ligt de woonplaats van je vriend waar je nu woont dan heel ver van je oude woonplaats?Het is inderdaad zo dat ik erg veel behoefte heb aan rust en stabiliteit voor mij zelf en de kinderen. Een eigen veilige thuis basis waar ik altijd naar terug zou kunnen keren. Maar om je vraag te beantwoorden of mijn oude oude woonplaats ver ligt van hier? Ja helaas wel (1 uur rijden) Dus de kinderen moeten dan weer naar hun oude school en hun vriendjes die ze de afgelopen tijd hier hebben gekregen weer los laten....En dat vind ik zo pijnlijk.

quote:lau72 schreef op 06 april 2010 @ 13:16:

Ik zou in ieder geval woonruimte voor jezelf en je kinderen zoeken en dan eerst eens rustig uitzoeken wat je gevoelens precies zijn, zowel tegenover je man als tegenover die goede vriend. Als je verder wil met die vriend kun je dat rustig opbouwen, maar altijd vanuit een veilige thuisbasis voor jezelf en voor je kinderen.



En ik zou me best voor kunnen stellen trowuens dat je voor je kinderen weer naar je oude woonplaats verhuist, dan wonen zij weer dichter bij hun vader (die band is toch nogsteeds goed?). Die keuze maak je dus niet alleen voor jezelf maar ook voor je kinderen. In ieder geval iets om over na te denken.Klopt helemaal wat je schrijft en inderdaad de band met de kinderen en hun vader is goed. Hij is een goede pappa dus daar ligt het absoluut niet aan. Maar ze zijn in deze woonplaats nu gewend en voelen zich thuis dus het is een erg tweestrijdige situatie. Voor alle partijen is dit onduidelijk.

quote:Suze2 schreef op 06 april 2010 @ 13:22:

Ik begrijp best dat het allemaal lastig is maar zou je niet als de donder eens gaan regelen dat die 2 kinderen van je in een stabiele omgeving zitten samen met hun moeder?



Je hebt urgentie dus je kan aan het regelen: oude school op de hoogte stellen zodat ze daar weer terecht kunnen. Eventuele opvang regelen, jezelf aan een baan helpen. Hup, aan de slag!

Dat is het hem nu juist. Ik ben druk aan de slag. Heb alles geregeld. Nu alleen nog een toezegging van een woning. Heb de papier winkel om het zo maar te zeggen helemaal prima op orde. Het is nu alleen een gevoels kwestie.



Het klopt dat kinderen flexibel zijn, maar om ze juist uit een stabiele situatie naar een nieuwe stabiele situatie te gaan brengen die stap is erg groot.

quote:Suze2 schreef op 06 april 2010 @ 13:26:

Omdat jij het onduidelijk laat zijn ja...



Je moet actie gaan ondernemen en knopen door hakken. En daarin vooral het belang van je koters voorop zetten.Dat is nu juist mijn denkwijze Suze Mijn kinderen komen op de eerste plaats en daarom deze gevoelens zoals je misschien begrijpt

quote:liselore schreef op 06 april 2010 @ 13:27:

Heb je nog een andere optie dan behalve terug naar je oude woonplaats waar je nu wel een huis kunt krijgen voor jezelf en je kinderen?

Je kunt toch niet de rest van je leven blijven wonen bij de goede vriend, zeker als hij wel gevoelens voor jou heeft en jij weet het nog niet zeker, lijkt me dat niet heel erg eerlijk tegen over hem.

Natuurlijk rot voor je kinderen weer een verhuizing maar gelukkig komen ze in een vertrouwde omgeving terug en is pappa ook weer lekker in de buurt.Nee ik heb alleen urgentie voor mijn oude woonplaats. En wat de gevoelens betreft voor mijn goede vriend die zijn geheel wederzijds. Ook hij weet dat...En nee het was ook niet de bedoeling om hier al zo lang te blijven maar wij hadden vanwege de romslomp met de urgentie geen keus. Het heeft er ook even niets mee te maken met wat ik zou willen(met goede vriend) maar juist alleen met wat het beste is voor de kinderen en voor mij en voor hun pappa en voor goede vriend.

quote:liselore schreef op 06 april 2010 @ 13:31:

[...]



En hoe verwarrend is het dan voor je kinderen om op te groeien in een huis met een goede vriend waarmee mamma nu wel of niet wat mee heeft....

Als het niet gaat gebeuren tussen jouw en die vriend, is het helemaal raar.... en als wel, en het gaat over?De kinderen weten niet dat er gevoelens zijn tussen goede vriend en mij. Er gebeurt niets tussen ons. En er wordt sowieso niets besproken waar zij bij zijn. Jullie hebben gewoon gelijk. Ik moet terug naar mijn oude woonplaats voor mijn eigen plekje en die van mijn kinderen. En wat er daar gebeurt dat is iets wat in de zijlijn staat.