Relaties
alle pijlers
Mannen en hun hobby?
woensdag 7 april 2010 om 21:51
Mijn man en ik hebben momenteel weer de grootste ruzie over een constant terugkerend probleem. Ik vind dat hij teveel tijd in zijn hobby (lees: passie) steekt en hij vindt dat de grootste onzin. Ik vind het erg jammer dat hij nooit initiatief neemt om samen wat te doen (we hebben niet echt een gemeenschappelijke hobby, dus dat is vrij lastig) en als ik het initiatief neem, is het zelden goed. Zo was het bijvoorbeeld enkele weken geleden teveel gevraagd om 1,5 uurtje met mij te gaan shoppen.
De laatste 5 dagen heeft hij - in mijn ogen - overdreven met zijn hobby en ik heb hem daar attent op gemaakt. Eerst maakte ik mij kwaad (dat hielp niet, hehe) en even later wilde ik het op een heel rustige toon met hem bespreken. We hebben er 5 minuten over gepraat ("je zal wel gelijk hebben zeker?") en toen begon hij spontaan over iets anders.
Vandaag heb ik opnieuw verschillende keren laten merken dat ik het nog steeds niet verteerd had en tijdens het eten is de bom gebarsten. We hebben al ruziënd samen afgewassen en toen is hij vertrokken. Hij is net nog even thuis geweest om wat spullen te halen en nu is hij werken. Ik zit hier dus echt met een ei.
Wat ik wil bereiken is niet hem veranderen of hem dwingen om die hobby op te zeggen, maar wel dat hij de tijd die hij in zijn hobby steekt wat verminderd en dat we samen wat meer leuke dingen zouden doen.
Ik denk dat dit een beetje komt door de manier waarop hij is opgevoed. Zijn ouders hebben niet bepaald een relatie waar ik blij mee zou zijn en ik heb er schrik voor dat we hiernaar aan het evolueren zijn; ze leven naast elkaar en niet mét elkaar. Mijn ouders hadden dan weer een heel mooie relatie. Ze konden goed samenwerken, gingen het liefst samen overal heen en mijn vader beoefende zijn hobby op een vaste dag; op zondag. Dat vind ik een fijne afspraak. Mijn man beslist op de dag zelf wat hij gaat doen; is het mooi weer? Dan is ie weg.
Het is toch niet verkeerd om afspraken te maken? Dat wil hij precies niet. Ik heb de indruk dat hij getrouwd wil zijn, een huisje en vrouwtje wil hebben, maar ook nog steeds de vrijheid die hij zou hebben moest hij nog vrijgezel zijn.
Hij zou volgens mij nog het liefste hebben dat ik ook zo'n hobby zou vinden. Ik heb nl. zo geen passie zoals hij. Maar als ik dan evenveel zou bezig zijn met mijn hobby als hij, dan zouden we elkaar alleen nog maar tussen de lakens zien!
Ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik het moet aanpakken. Op dit moment gaat het precies van kwaad naar erger. Maar ik vind echt dat ik op mijn strepen moet staan. Maar aan de andere kant gaan die uitstapjes samen dan zo "gemaakt" aanvoelen en eerder op een verplicht nummertje lijken vrees ik?
Wie weet raad? Heel erg bedankt.
De laatste 5 dagen heeft hij - in mijn ogen - overdreven met zijn hobby en ik heb hem daar attent op gemaakt. Eerst maakte ik mij kwaad (dat hielp niet, hehe) en even later wilde ik het op een heel rustige toon met hem bespreken. We hebben er 5 minuten over gepraat ("je zal wel gelijk hebben zeker?") en toen begon hij spontaan over iets anders.
Vandaag heb ik opnieuw verschillende keren laten merken dat ik het nog steeds niet verteerd had en tijdens het eten is de bom gebarsten. We hebben al ruziënd samen afgewassen en toen is hij vertrokken. Hij is net nog even thuis geweest om wat spullen te halen en nu is hij werken. Ik zit hier dus echt met een ei.
Wat ik wil bereiken is niet hem veranderen of hem dwingen om die hobby op te zeggen, maar wel dat hij de tijd die hij in zijn hobby steekt wat verminderd en dat we samen wat meer leuke dingen zouden doen.
Ik denk dat dit een beetje komt door de manier waarop hij is opgevoed. Zijn ouders hebben niet bepaald een relatie waar ik blij mee zou zijn en ik heb er schrik voor dat we hiernaar aan het evolueren zijn; ze leven naast elkaar en niet mét elkaar. Mijn ouders hadden dan weer een heel mooie relatie. Ze konden goed samenwerken, gingen het liefst samen overal heen en mijn vader beoefende zijn hobby op een vaste dag; op zondag. Dat vind ik een fijne afspraak. Mijn man beslist op de dag zelf wat hij gaat doen; is het mooi weer? Dan is ie weg.
Het is toch niet verkeerd om afspraken te maken? Dat wil hij precies niet. Ik heb de indruk dat hij getrouwd wil zijn, een huisje en vrouwtje wil hebben, maar ook nog steeds de vrijheid die hij zou hebben moest hij nog vrijgezel zijn.
Hij zou volgens mij nog het liefste hebben dat ik ook zo'n hobby zou vinden. Ik heb nl. zo geen passie zoals hij. Maar als ik dan evenveel zou bezig zijn met mijn hobby als hij, dan zouden we elkaar alleen nog maar tussen de lakens zien!
Ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik het moet aanpakken. Op dit moment gaat het precies van kwaad naar erger. Maar ik vind echt dat ik op mijn strepen moet staan. Maar aan de andere kant gaan die uitstapjes samen dan zo "gemaakt" aanvoelen en eerder op een verplicht nummertje lijken vrees ik?
Wie weet raad? Heel erg bedankt.
donderdag 8 april 2010 om 11:27
quote:lolliebollie schreef op 07 april 2010 @ 22:27:
[...]
Nee, enkele jaren later is hij ermee begonnen.
Soms zegt hij "wees blij dat ik geen voetballer ben", maar daar zou ik eerlijk gezegd ook nooit voor gekozen hebben.
Iedereen is anders (gelukkig maar), maar in een relatie moet je toch soms water bij de wijn doen, niet?
Je vroeg hoe ik e.e.a zou benaderen en negeerde vervolgens mijn reactie, dus gewoon nog maar een keer:
water bij de wijn doen kan. Maar ik geloof niet zo in concessies doen aan elkaar. Ik kan me best voorstellen dat je boos bent, maar die boosheid spat hier al van het scherm af, die zal je man dus helemaal wel ervaren. En boosheid is nu niet bepaald uitnodigend.
Het effect van "die achterlijke hobby kost veel te veel tijd, en jij moet je aan mij aanpassen!" is heel anders dan "hardstikke fijn dat jij zo geniet van je hobby! Echt, heerlijk! Ik zou het fijn vinden als we samen eens naar de sauna kunnen gaan, en dat wringt soms wat met die hobby van je. Zie jij hoe we dat zouden kunnen oplossen?"
Maar goed, zelf weten natuurlijk. Frustraties en vechtrelaties schijnen ook reuze leuk te zijn, heb ik wel eens horen vertellen.
[...]
Nee, enkele jaren later is hij ermee begonnen.
Soms zegt hij "wees blij dat ik geen voetballer ben", maar daar zou ik eerlijk gezegd ook nooit voor gekozen hebben.
Iedereen is anders (gelukkig maar), maar in een relatie moet je toch soms water bij de wijn doen, niet?
Je vroeg hoe ik e.e.a zou benaderen en negeerde vervolgens mijn reactie, dus gewoon nog maar een keer:
water bij de wijn doen kan. Maar ik geloof niet zo in concessies doen aan elkaar. Ik kan me best voorstellen dat je boos bent, maar die boosheid spat hier al van het scherm af, die zal je man dus helemaal wel ervaren. En boosheid is nu niet bepaald uitnodigend.
Het effect van "die achterlijke hobby kost veel te veel tijd, en jij moet je aan mij aanpassen!" is heel anders dan "hardstikke fijn dat jij zo geniet van je hobby! Echt, heerlijk! Ik zou het fijn vinden als we samen eens naar de sauna kunnen gaan, en dat wringt soms wat met die hobby van je. Zie jij hoe we dat zouden kunnen oplossen?"
Maar goed, zelf weten natuurlijk. Frustraties en vechtrelaties schijnen ook reuze leuk te zijn, heb ik wel eens horen vertellen.
donderdag 8 april 2010 om 11:57
Hier zijn al veel reacties op dit topic gekomen en ik heb jouw reactie over het hoofd gezien. Sorry daarvoor.
Inderdaad, de boosheid spat van het scherm, dat is ook zo. Maar tegelijk ben ik ook heel verdrietig en voel ik me heel erg onbegrepen; door jullie en door mijn man. Ik worstel op dit moment heel erg met mijn gevoelens. Hetgeen ik voel en hetgeen waarom ik boos ben is blijkbaar in de ogen van velen heel vreemd. Maar als ik het zo aanvoel, moet ik dat gevoel gewoon straal negeren en het maar opkroppen? Dat lijkt me ook niet zo gezond. Ik heb mijn man er eergisteren ook op een normale toon over aangesproken zoals ik in mijn openingspost al aanhaalde en toen zei hij "je zal wel gelijk hebben zeker?". Dat is ook niet het meest constructieve antwoord. Daarmee was voor hem de kous af maar voor mij niet.
Uit dit topic heb ik wel geleerd dat ik moet veranderen; dat het ideaalbeeld van een relatie - zoals ik het graag zou willen en zoals mijn ouders het deden - niet gezond is. Maar dan vraag ik me af; waarom zijn we dan samen? Is the bottomline van dit verhaal dan als volgt: vrienden zijn er om samen leuke dingen mee te doen en met je partner run je het huishouden en duik je geregeld mee het bed in? Is het zo raar dat ik een gulden middenweg wil?
Inderdaad, de boosheid spat van het scherm, dat is ook zo. Maar tegelijk ben ik ook heel verdrietig en voel ik me heel erg onbegrepen; door jullie en door mijn man. Ik worstel op dit moment heel erg met mijn gevoelens. Hetgeen ik voel en hetgeen waarom ik boos ben is blijkbaar in de ogen van velen heel vreemd. Maar als ik het zo aanvoel, moet ik dat gevoel gewoon straal negeren en het maar opkroppen? Dat lijkt me ook niet zo gezond. Ik heb mijn man er eergisteren ook op een normale toon over aangesproken zoals ik in mijn openingspost al aanhaalde en toen zei hij "je zal wel gelijk hebben zeker?". Dat is ook niet het meest constructieve antwoord. Daarmee was voor hem de kous af maar voor mij niet.
Uit dit topic heb ik wel geleerd dat ik moet veranderen; dat het ideaalbeeld van een relatie - zoals ik het graag zou willen en zoals mijn ouders het deden - niet gezond is. Maar dan vraag ik me af; waarom zijn we dan samen? Is the bottomline van dit verhaal dan als volgt: vrienden zijn er om samen leuke dingen mee te doen en met je partner run je het huishouden en duik je geregeld mee het bed in? Is het zo raar dat ik een gulden middenweg wil?
donderdag 8 april 2010 om 12:12
Ik heb niet alle reacties gelezen, dus kan best mosterd zijn.
Ik heb ook een man met een hobby, die veel tijd kan vergen. Daarnaast nog een huis dat afgebouwd dient te worden. Dus ik weet enigszins wat je bedoelt. Ook dat de hobby meer tijd vergt dan voroaf bedacht. Als hij eenmaal bezig is vergeet hij de tijd.
En ik, ik vind het prima. De passie die hij heeft voor zijn hooby, dat is de passie die hem aantrekkelijk maakt voor mij. Hij is hierdoor wie hij is. We praten wel regelmatig, zonder verwijten. Dat is denk de grootste valkuil, het niet duidelijk communiceren. Mijn man is niet altijd duidelijk in wat zijn plannen zijn, dat vind ik wel belangrijk dan weet ik een beetje waar ik aantoe ben. Geldt andersom net zo.
Wij doen veel dingen apart en ook samen. We proberen elke avond een uur voordat we naar bed gaan, gezellig samen op de bankt te zitten. Soms wat kletsen, soms gewoon film kijken of wat dan ook. Maar echt aandacht voor elkaar.
Met shoppen maak ik mijn man niet blij, doe ik ook het liefst alleen. Verder ga ik alleen fietsen, geweldig. Daarnaast heb ik mijn eigen bezigheden. Het hoeft dus echt geen probleem tezijn.
Ik denk dat je het beeld van de ideale relatie, in jouw ogen zo'n beetje alles samen doen, uit je hoofd moet zetten en meer je eigen ding gaan doen.
Waarom we samen zijn? Omdat wij van elkaar houden, onze relatie onze thuisbasis is, van waaruit wij onszelf ontwikkelen. Omdat wij elkaar goed voelen bij elkaar, omdat we elkaar de vrijheid gunnen.
Ik heb ook een man met een hobby, die veel tijd kan vergen. Daarnaast nog een huis dat afgebouwd dient te worden. Dus ik weet enigszins wat je bedoelt. Ook dat de hobby meer tijd vergt dan voroaf bedacht. Als hij eenmaal bezig is vergeet hij de tijd.
En ik, ik vind het prima. De passie die hij heeft voor zijn hooby, dat is de passie die hem aantrekkelijk maakt voor mij. Hij is hierdoor wie hij is. We praten wel regelmatig, zonder verwijten. Dat is denk de grootste valkuil, het niet duidelijk communiceren. Mijn man is niet altijd duidelijk in wat zijn plannen zijn, dat vind ik wel belangrijk dan weet ik een beetje waar ik aantoe ben. Geldt andersom net zo.
Wij doen veel dingen apart en ook samen. We proberen elke avond een uur voordat we naar bed gaan, gezellig samen op de bankt te zitten. Soms wat kletsen, soms gewoon film kijken of wat dan ook. Maar echt aandacht voor elkaar.
Met shoppen maak ik mijn man niet blij, doe ik ook het liefst alleen. Verder ga ik alleen fietsen, geweldig. Daarnaast heb ik mijn eigen bezigheden. Het hoeft dus echt geen probleem tezijn.
Ik denk dat je het beeld van de ideale relatie, in jouw ogen zo'n beetje alles samen doen, uit je hoofd moet zetten en meer je eigen ding gaan doen.
Waarom we samen zijn? Omdat wij van elkaar houden, onze relatie onze thuisbasis is, van waaruit wij onszelf ontwikkelen. Omdat wij elkaar goed voelen bij elkaar, omdat we elkaar de vrijheid gunnen.
donderdag 8 april 2010 om 12:12
Nee hoor dat is helemaal niet raar dat je een gulden middenweg zoekt. Ik denk wel dat het tijdstip waarop lastig is. Je man heeft allerlei afspraken en verplichtigen op dit moment die hij niet meer af kan zeggen, dus ja, wat kan hij nu ?
Kijk wat verder in de toekomst en probeer erachter te komen of hij het volgende "seizoen" zo verder denkt te willen gaan zoals het nu gaat.
Wat jammer dat jullie niet tegelijkertijd vakantie hebben trouwens, of begrijp ik 't verkeerd.
Zoals ik al eerder schreef, het scheelt enorm veel gedoe en tijd als je samen dezelfde hobby hebt. Heb jij er helemaal geen lol in om eens mee naar wedstrijden te gaan, een handje mee te helpen met het organiseren van e.e.a. ?
Kijk wat verder in de toekomst en probeer erachter te komen of hij het volgende "seizoen" zo verder denkt te willen gaan zoals het nu gaat.
Wat jammer dat jullie niet tegelijkertijd vakantie hebben trouwens, of begrijp ik 't verkeerd.
Zoals ik al eerder schreef, het scheelt enorm veel gedoe en tijd als je samen dezelfde hobby hebt. Heb jij er helemaal geen lol in om eens mee naar wedstrijden te gaan, een handje mee te helpen met het organiseren van e.e.a. ?
donderdag 8 april 2010 om 12:40
quote:lolliebollie schreef op 08 april 2010 @ 11:57:
Hier zijn al veel reacties op dit topic gekomen en ik heb jouw reactie over het hoofd gezien. Sorry daarvoor.Geeft niet hoor, ik was gewoon benieuwd hoe je er over dacht.quote:Inderdaad, de boosheid spat van het scherm, dat is ook zo. Maar tegelijk ben ik ook heel verdrietig en voel ik me heel erg onbegrepen; door jullie en door mijn man.Hoezo "door jullie"? Ik denk dat ik je best begrijp. Maar betekent dat dat ik niet moet aangeven hoe je er ook tegen aan zou kunnen kijken?quote:Ik worstel op dit moment heel erg met mijn gevoelens. Hetgeen ik voel en hetgeen waarom ik boos ben is blijkbaar in de ogen van velen heel vreemd.
Ik vind het opmerkelijk hoe jij dit topic leest. Ik zie voornamelijk dat mensen prima begrijpen wat je bedoelt. En dat roept dan weer de vraag op: zie ik het zo slecht, zie jij het zo slecht, en zo ja, is dat tekenend voor de manier waarop je bijvoorbeeld ook je man verstaat? Dan zou in jullie onderlinge communicatie ook nog wel wat te winnen zijn.
quote:Maar als ik het zo aanvoel, moet ik dat gevoel gewoon straal negeren en het maar opkroppen?Zei iemand dat? Ik niet.quote:Dat lijkt me ook niet zo gezond. Ik heb mijn man er eergisteren ook op een normale toon over aangesproken zoals ik in mijn openingspost al aanhaalde en toen zei hij "je zal wel gelijk hebben zeker?".Afhankelijk van zijn intonatie kan dat vanalles betekenen. En dat kan weer vanalles betekenen over HOE jij dingen zegt als je meent dat het op normale toon gaat.
De kern van het verhaal is niet hoeveel minuten hij aan zijn hobby mag besteden, maar hoe jullie met elkaar communiceren. En als jullie niet beiden bereid zijn daarin ook jezelf ter sprake te brengen, gaat het niet erg opschieten.
quote:Dat is ook niet het meest constructieve antwoord. Daarmee was voor hem de kous af maar voor mij niet.
Uit dit topic heb ik wel geleerd dat ik moet veranderen; dat het ideaalbeeld van een relatie - zoals ik het graag zou willen en zoals mijn ouders het deden - niet gezond is. Maar dan vraag ik me af; waarom zijn we dan samen? Is the bottomline van dit verhaal dan als volgt: vrienden zijn er om samen leuke dingen mee te doen en met je partner run je het huishouden en duik je geregeld mee het bed in? Is het zo raar dat ik een gulden middenweg wil?Ja. Ik vind "de gulden middenweg" een heel laag ambitieniveau voor een relatie waarin je je leven mee verder wil.
Hier zijn al veel reacties op dit topic gekomen en ik heb jouw reactie over het hoofd gezien. Sorry daarvoor.Geeft niet hoor, ik was gewoon benieuwd hoe je er over dacht.quote:Inderdaad, de boosheid spat van het scherm, dat is ook zo. Maar tegelijk ben ik ook heel verdrietig en voel ik me heel erg onbegrepen; door jullie en door mijn man.Hoezo "door jullie"? Ik denk dat ik je best begrijp. Maar betekent dat dat ik niet moet aangeven hoe je er ook tegen aan zou kunnen kijken?quote:Ik worstel op dit moment heel erg met mijn gevoelens. Hetgeen ik voel en hetgeen waarom ik boos ben is blijkbaar in de ogen van velen heel vreemd.
Ik vind het opmerkelijk hoe jij dit topic leest. Ik zie voornamelijk dat mensen prima begrijpen wat je bedoelt. En dat roept dan weer de vraag op: zie ik het zo slecht, zie jij het zo slecht, en zo ja, is dat tekenend voor de manier waarop je bijvoorbeeld ook je man verstaat? Dan zou in jullie onderlinge communicatie ook nog wel wat te winnen zijn.
quote:Maar als ik het zo aanvoel, moet ik dat gevoel gewoon straal negeren en het maar opkroppen?Zei iemand dat? Ik niet.quote:Dat lijkt me ook niet zo gezond. Ik heb mijn man er eergisteren ook op een normale toon over aangesproken zoals ik in mijn openingspost al aanhaalde en toen zei hij "je zal wel gelijk hebben zeker?".Afhankelijk van zijn intonatie kan dat vanalles betekenen. En dat kan weer vanalles betekenen over HOE jij dingen zegt als je meent dat het op normale toon gaat.
De kern van het verhaal is niet hoeveel minuten hij aan zijn hobby mag besteden, maar hoe jullie met elkaar communiceren. En als jullie niet beiden bereid zijn daarin ook jezelf ter sprake te brengen, gaat het niet erg opschieten.
quote:Dat is ook niet het meest constructieve antwoord. Daarmee was voor hem de kous af maar voor mij niet.
Uit dit topic heb ik wel geleerd dat ik moet veranderen; dat het ideaalbeeld van een relatie - zoals ik het graag zou willen en zoals mijn ouders het deden - niet gezond is. Maar dan vraag ik me af; waarom zijn we dan samen? Is the bottomline van dit verhaal dan als volgt: vrienden zijn er om samen leuke dingen mee te doen en met je partner run je het huishouden en duik je geregeld mee het bed in? Is het zo raar dat ik een gulden middenweg wil?Ja. Ik vind "de gulden middenweg" een heel laag ambitieniveau voor een relatie waarin je je leven mee verder wil.
donderdag 8 april 2010 om 13:52
Hier hetzelfde probleem,
Manlief leeft erg graag in zijn eigen wereld en doet graag zn eigen ding. Lekker uitslapen en dan lekker achter de computer. Als ik dan vraag of hij mee wil zwemmen met mij en ons klein mannetje is het antwoord standaard nee.. het laatste wat we gezellig met ons 3-en hebben gedaan, was de vakantie afgelopen zomer... ten minste als ik boodschappen doe niet meereken
Manlief leeft erg graag in zijn eigen wereld en doet graag zn eigen ding. Lekker uitslapen en dan lekker achter de computer. Als ik dan vraag of hij mee wil zwemmen met mij en ons klein mannetje is het antwoord standaard nee.. het laatste wat we gezellig met ons 3-en hebben gedaan, was de vakantie afgelopen zomer... ten minste als ik boodschappen doe niet meereken
donderdag 8 april 2010 om 14:05
quote:Leut schreef op 08 april 2010 @ 12:12:
Nee hoor dat is helemaal niet raar dat je een gulden middenweg zoekt. Ik denk wel dat het tijdstip waarop lastig is. Je man heeft allerlei afspraken en verplichtigen op dit moment die hij niet meer af kan zeggen, dus ja, wat kan hij nu ?
Kijk wat verder in de toekomst en probeer erachter te komen of hij het volgende "seizoen" zo verder denkt te willen gaan zoals het nu gaat.
Wat jammer dat jullie niet tegelijkertijd vakantie hebben trouwens, of begrijp ik 't verkeerd.
Zoals ik al eerder schreef, het scheelt enorm veel gedoe en tijd als je samen dezelfde hobby hebt. Heb jij er helemaal geen lol in om eens mee naar wedstrijden te gaan, een handje mee te helpen met het organiseren van e.e.a. ?Ik werk in het onderwijs en we hebben momenteel paasvakantie, vandaar. Nee, ik heb er eerlijk gezegd geen lol aan om mee te gaan naar een wedstrijd. Ik doe dat heel af en toe en dan zie ik daar vriendinnen van andere modelbouwfanaten op een uitklapbaar stoeltje zitten. Die zitten daar dan de hele dag boekjes te lezen. Dat vind ik ongelooflijk saai en ik vind niet dat ik daar dan iets aan heb.
Nee hoor dat is helemaal niet raar dat je een gulden middenweg zoekt. Ik denk wel dat het tijdstip waarop lastig is. Je man heeft allerlei afspraken en verplichtigen op dit moment die hij niet meer af kan zeggen, dus ja, wat kan hij nu ?
Kijk wat verder in de toekomst en probeer erachter te komen of hij het volgende "seizoen" zo verder denkt te willen gaan zoals het nu gaat.
Wat jammer dat jullie niet tegelijkertijd vakantie hebben trouwens, of begrijp ik 't verkeerd.
Zoals ik al eerder schreef, het scheelt enorm veel gedoe en tijd als je samen dezelfde hobby hebt. Heb jij er helemaal geen lol in om eens mee naar wedstrijden te gaan, een handje mee te helpen met het organiseren van e.e.a. ?Ik werk in het onderwijs en we hebben momenteel paasvakantie, vandaar. Nee, ik heb er eerlijk gezegd geen lol aan om mee te gaan naar een wedstrijd. Ik doe dat heel af en toe en dan zie ik daar vriendinnen van andere modelbouwfanaten op een uitklapbaar stoeltje zitten. Die zitten daar dan de hele dag boekjes te lezen. Dat vind ik ongelooflijk saai en ik vind niet dat ik daar dan iets aan heb.
donderdag 8 april 2010 om 14:23
quote:
lolliebollie schreef op 08 april 2010 @ 11:57:
Hier zijn al veel reacties op dit topic gekomen en ik heb jouw reactie over het hoofd gezien. Sorry daarvoor.
Geeft niet hoor, ik was gewoon benieuwd hoe je er over dacht.
quote:
Inderdaad, de boosheid spat van het scherm, dat is ook zo. Maar tegelijk ben ik ook heel verdrietig en voel ik me heel erg onbegrepen; door jullie en door mijn man.
Hoezo "door jullie"? Ik denk dat ik je best begrijp. Maar betekent dat dat ik niet moet aangeven hoe je er ook tegen aan zou kunnen kijken?
Je mag me best zeggen hoe jij vindt dat ik ertegen aan zou kunnen kijken. Alleen verschillen onze meningen nogal. Als ik de meeste reacties lees, dan vinden sommigen het nogal raar of opmerkelijk dat ik het helemaal niet leuk vind dat mijn man zoveel bezig is met zijn hobby en geen zin voor inititatief neemt om met mij dingen samen te doen.
quote:
Ik worstel op dit moment heel erg met mijn gevoelens. Hetgeen ik voel en hetgeen waarom ik boos ben is blijkbaar in de ogen van velen heel vreemd.
Ik vind het opmerkelijk hoe jij dit topic leest. Ik zie voornamelijk dat mensen prima begrijpen wat je bedoelt. En dat roept dan weer de vraag op: zie ik het zo slecht, zie jij het zo slecht, en zo ja, is dat tekenend voor de manier waarop je bijvoorbeeld ook je man verstaat? Dan zou in jullie onderlinge communicatie ook nog wel wat te winnen zijn.
In die onderlinge communicatie zitten inderdaad ook barsten. Ik heb hem al vaak gevraagd om een lijstje te maken met datums waarop hij wedstrijden/vergaderingen e.d. heeft of bijvoorbeeld indoor gaat vliegen. Dan weet ik tenminste dat ik hem op die dag helemaal niet thuis moet verwachten. Helaas heeft hij dit tot nu toe - zelfs na herhaaldelijk vragen - nog nooit gedaan.
quote:
Maar als ik het zo aanvoel, moet ik dat gevoel gewoon straal negeren en het maar opkroppen?
Zei iemand dat? Ik niet.
quote:
Dat lijkt me ook niet zo gezond. Ik heb mijn man er eergisteren ook op een normale toon over aangesproken zoals ik in mijn openingspost al aanhaalde en toen zei hij "je zal wel gelijk hebben zeker?".
Afhankelijk van zijn intonatie kan dat vanalles betekenen. En dat kan weer vanalles betekenen over HOE jij dingen zegt als je meent dat het op normale toon gaat.
Een normale toon is een "rustige praattoon", zoals ik in normale omstandigheden met hem praat. Zijn toon was een "I don't care-toon". Schokschouderend als je wil.
De kern van het verhaal is niet hoeveel minuten hij aan zijn hobby mag besteden, maar hoe jullie met elkaar communiceren. En als jullie niet beiden bereid zijn daarin ook jezelf ter sprake te brengen, gaat het niet erg opschieten.
Nee, het schiet ook niet op. Als ik tegen hem zeg dat ik erover wil praten, is hij weg. Hij geeft me de kans niet om er rustig over te praten.
quote:
Dat is ook niet het meest constructieve antwoord. Daarmee was voor hem de kous af maar voor mij niet.
Uit dit topic heb ik wel geleerd dat ik moet veranderen; dat het ideaalbeeld van een relatie - zoals ik het graag zou willen en zoals mijn ouders het deden - niet gezond is. Maar dan vraag ik me af; waarom zijn we dan samen? Is the bottomline van dit verhaal dan als volgt: vrienden zijn er om samen leuke dingen mee te doen en met je partner run je het huishouden en duik je geregeld mee het bed in? Is het zo raar dat ik een gulden middenweg wil?
Ja. Ik vind "de gulden middenweg" een heel laag ambitieniveau voor een relatie waarin je je leven mee verder wil.
Daar ben ik het helemaal niet mee eens.
lolliebollie schreef op 08 april 2010 @ 11:57:
Hier zijn al veel reacties op dit topic gekomen en ik heb jouw reactie over het hoofd gezien. Sorry daarvoor.
Geeft niet hoor, ik was gewoon benieuwd hoe je er over dacht.
quote:
Inderdaad, de boosheid spat van het scherm, dat is ook zo. Maar tegelijk ben ik ook heel verdrietig en voel ik me heel erg onbegrepen; door jullie en door mijn man.
Hoezo "door jullie"? Ik denk dat ik je best begrijp. Maar betekent dat dat ik niet moet aangeven hoe je er ook tegen aan zou kunnen kijken?
Je mag me best zeggen hoe jij vindt dat ik ertegen aan zou kunnen kijken. Alleen verschillen onze meningen nogal. Als ik de meeste reacties lees, dan vinden sommigen het nogal raar of opmerkelijk dat ik het helemaal niet leuk vind dat mijn man zoveel bezig is met zijn hobby en geen zin voor inititatief neemt om met mij dingen samen te doen.
quote:
Ik worstel op dit moment heel erg met mijn gevoelens. Hetgeen ik voel en hetgeen waarom ik boos ben is blijkbaar in de ogen van velen heel vreemd.
Ik vind het opmerkelijk hoe jij dit topic leest. Ik zie voornamelijk dat mensen prima begrijpen wat je bedoelt. En dat roept dan weer de vraag op: zie ik het zo slecht, zie jij het zo slecht, en zo ja, is dat tekenend voor de manier waarop je bijvoorbeeld ook je man verstaat? Dan zou in jullie onderlinge communicatie ook nog wel wat te winnen zijn.
In die onderlinge communicatie zitten inderdaad ook barsten. Ik heb hem al vaak gevraagd om een lijstje te maken met datums waarop hij wedstrijden/vergaderingen e.d. heeft of bijvoorbeeld indoor gaat vliegen. Dan weet ik tenminste dat ik hem op die dag helemaal niet thuis moet verwachten. Helaas heeft hij dit tot nu toe - zelfs na herhaaldelijk vragen - nog nooit gedaan.
quote:
Maar als ik het zo aanvoel, moet ik dat gevoel gewoon straal negeren en het maar opkroppen?
Zei iemand dat? Ik niet.
quote:
Dat lijkt me ook niet zo gezond. Ik heb mijn man er eergisteren ook op een normale toon over aangesproken zoals ik in mijn openingspost al aanhaalde en toen zei hij "je zal wel gelijk hebben zeker?".
Afhankelijk van zijn intonatie kan dat vanalles betekenen. En dat kan weer vanalles betekenen over HOE jij dingen zegt als je meent dat het op normale toon gaat.
Een normale toon is een "rustige praattoon", zoals ik in normale omstandigheden met hem praat. Zijn toon was een "I don't care-toon". Schokschouderend als je wil.
De kern van het verhaal is niet hoeveel minuten hij aan zijn hobby mag besteden, maar hoe jullie met elkaar communiceren. En als jullie niet beiden bereid zijn daarin ook jezelf ter sprake te brengen, gaat het niet erg opschieten.
Nee, het schiet ook niet op. Als ik tegen hem zeg dat ik erover wil praten, is hij weg. Hij geeft me de kans niet om er rustig over te praten.
quote:
Dat is ook niet het meest constructieve antwoord. Daarmee was voor hem de kous af maar voor mij niet.
Uit dit topic heb ik wel geleerd dat ik moet veranderen; dat het ideaalbeeld van een relatie - zoals ik het graag zou willen en zoals mijn ouders het deden - niet gezond is. Maar dan vraag ik me af; waarom zijn we dan samen? Is the bottomline van dit verhaal dan als volgt: vrienden zijn er om samen leuke dingen mee te doen en met je partner run je het huishouden en duik je geregeld mee het bed in? Is het zo raar dat ik een gulden middenweg wil?
Ja. Ik vind "de gulden middenweg" een heel laag ambitieniveau voor een relatie waarin je je leven mee verder wil.
Daar ben ik het helemaal niet mee eens.
donderdag 8 april 2010 om 14:35
quote:lolliebollie schreef op 08 april 2010 @ 14:23:
Je mag me best zeggen hoe jij vindt dat ik ertegen aan zou kunnen kijken. Alleen verschillen onze meningen nogal. Als ik de meeste reacties lees, dan vinden sommigen het nogal raar of opmerkelijk dat ik het helemaal niet leuk vind dat mijn man zoveel bezig is met zijn hobby en geen zin voor inititatief neemt om met mij dingen samen te doen.Als ik ALLE reacties lees, zie ik er letterlijk geen enkele waaruit blijkt dat iemand het nogal raar vindt, zoals jij er tegenaan kijkt. Niet één. Ik zie jou wel, naar mijn gevoel volkomen uit de lucht rwageren met
"'Oei, wat een heftige reacties die eerste twee. "
Die eerste twee reacties lieten juist instemming met jouw verhaal zien, op een wat luchtige manier. Totaal niet heftig, en totaal niet afwijzen naar jou toe.
Kortom, ik snap echt niet hoe je uit dit topic kan denken dat iedereen er zo anders naar kijkt dan jij. En dan blijft mijn vraag: komt dat omdat ik niet kan lezen, of zegt het iets over jouw neiging je eigen idee te projecteren op wat je leest? En als dat laatste het geval is, wat zegt dat dan over hoe je met je man communiceert?
quote:In die onderlinge communicatie zitten inderdaad ook barsten. Ik heb hem al vaak gevraagd om een lijstje te maken met datums waarop hij wedstrijden/vergaderingen e.d. heeft of bijvoorbeeld indoor gaat vliegen. Dan weet ik tenminste dat ik hem op die dag helemaal niet thuis moet verwachten. Helaas heeft hij dit tot nu toe - zelfs na herhaaldelijk vragen - nog nooit gedaan. Ook opvallend: als voorbeeld van "barsten in de communicatie" geef je in feite "hij doet niet wat ik hem vraag". Is dat communicatie in jouw ogen? Jij vraagt, hij doet wat jij wil?quote:Een normale toon is een "rustige praattoon", zoals ik in normale omstandigheden met hem praat. Zijn toon was een "I don't care-toon". Schokschouderend als je wil.Zou het kunnen zijn dat je je niet zo goed realiseert hoe jouw "rustige praattoon", gegeven de context, bij hem aan komt? Ik wil best geloven dat hij alles fout doet en jij niet, maar goed of fout lijkt me in een relatie totaal irrelevant eigenlijk.quote:Nee, het schiet ook niet op. Als ik tegen hem zeg dat ik erover wil praten, is hij weg. Hij geeft me de kans niet om er rustig over te praten.En weer is het dus allemaal zijn fout. Zou het probleem opgelost worden door vast te houden aan je eigen gelijk, en zijn fout-zijn? Of zou het nuttiger zijn jezelf af te vragen wat JIJ kan doen om de zaak vlot te trekken?quote:Daar ben ik het helemaal niet mee eens. Dat mag. Als jij genoegen wil nemen met de gulden middenweg, dan moet je dat natuurlijk doen. Ik zou mijn leven niet willen doorbrengen op de gulden middenweg. Voor mij moet een relatie iets toevoegen, jezelf uittillen boven je individualiteit. Daar past een compromissen relatie op de gulden middenweg niet bij. Maar dat is hoe ik er tegenaan kijk, daar hoef je je niets van aan te trekken. Alleen, vráág dan niet of het raar is, als je het antwoord niet horen wil.
Je mag me best zeggen hoe jij vindt dat ik ertegen aan zou kunnen kijken. Alleen verschillen onze meningen nogal. Als ik de meeste reacties lees, dan vinden sommigen het nogal raar of opmerkelijk dat ik het helemaal niet leuk vind dat mijn man zoveel bezig is met zijn hobby en geen zin voor inititatief neemt om met mij dingen samen te doen.Als ik ALLE reacties lees, zie ik er letterlijk geen enkele waaruit blijkt dat iemand het nogal raar vindt, zoals jij er tegenaan kijkt. Niet één. Ik zie jou wel, naar mijn gevoel volkomen uit de lucht rwageren met
"'Oei, wat een heftige reacties die eerste twee. "
Die eerste twee reacties lieten juist instemming met jouw verhaal zien, op een wat luchtige manier. Totaal niet heftig, en totaal niet afwijzen naar jou toe.
Kortom, ik snap echt niet hoe je uit dit topic kan denken dat iedereen er zo anders naar kijkt dan jij. En dan blijft mijn vraag: komt dat omdat ik niet kan lezen, of zegt het iets over jouw neiging je eigen idee te projecteren op wat je leest? En als dat laatste het geval is, wat zegt dat dan over hoe je met je man communiceert?
quote:In die onderlinge communicatie zitten inderdaad ook barsten. Ik heb hem al vaak gevraagd om een lijstje te maken met datums waarop hij wedstrijden/vergaderingen e.d. heeft of bijvoorbeeld indoor gaat vliegen. Dan weet ik tenminste dat ik hem op die dag helemaal niet thuis moet verwachten. Helaas heeft hij dit tot nu toe - zelfs na herhaaldelijk vragen - nog nooit gedaan. Ook opvallend: als voorbeeld van "barsten in de communicatie" geef je in feite "hij doet niet wat ik hem vraag". Is dat communicatie in jouw ogen? Jij vraagt, hij doet wat jij wil?quote:Een normale toon is een "rustige praattoon", zoals ik in normale omstandigheden met hem praat. Zijn toon was een "I don't care-toon". Schokschouderend als je wil.Zou het kunnen zijn dat je je niet zo goed realiseert hoe jouw "rustige praattoon", gegeven de context, bij hem aan komt? Ik wil best geloven dat hij alles fout doet en jij niet, maar goed of fout lijkt me in een relatie totaal irrelevant eigenlijk.quote:Nee, het schiet ook niet op. Als ik tegen hem zeg dat ik erover wil praten, is hij weg. Hij geeft me de kans niet om er rustig over te praten.En weer is het dus allemaal zijn fout. Zou het probleem opgelost worden door vast te houden aan je eigen gelijk, en zijn fout-zijn? Of zou het nuttiger zijn jezelf af te vragen wat JIJ kan doen om de zaak vlot te trekken?quote:Daar ben ik het helemaal niet mee eens. Dat mag. Als jij genoegen wil nemen met de gulden middenweg, dan moet je dat natuurlijk doen. Ik zou mijn leven niet willen doorbrengen op de gulden middenweg. Voor mij moet een relatie iets toevoegen, jezelf uittillen boven je individualiteit. Daar past een compromissen relatie op de gulden middenweg niet bij. Maar dat is hoe ik er tegenaan kijk, daar hoef je je niets van aan te trekken. Alleen, vráág dan niet of het raar is, als je het antwoord niet horen wil.
donderdag 8 april 2010 om 14:39
Bij ons (manlief zat vastgeplakt aan zijn computer... voor werk en daarna prive) helpt het wel om in ieder geval bepaalde momenten samen te hebben.
- samen opstaan en ontbijten
- samen avondeten (en lunch in het weekend)
- koken, eten, afwassen... dus niet wegrennen en de vaat laten staan
- samen koffie 's avonds
- tegelijk naar bed.
Dat zijn de afspraken, vinden we ook allebei erg belangrijk. Maar het feit dat je het afspreekt betekent bij ons, dat als je het dus anders wil doen, dat je het even overlegt. Vanavond ga ik met een vriendin de stad in... bij de koffie ben ik er dus niet. Dus dat heb ik even met hem overlegd. Wil hij op een zaterdag naar zn ouders, dan overlegt ie dat even en dan heb ik de kans om wat in te brengen. Dat kan betekenen dat ie dan alleen 's middags gaat, omdat we 's morgens even t huis poetsen of naar vrienden gaan oid.
Maar wel in overleg... en dat is, denk ik, erg belangrijk.
En welke hobby je dan beoefent in de tijd die je voor jezelf hebt... tja, dat moet je zelf weten. Zo lang je de ander er maa rniet mee kwetst.
- samen opstaan en ontbijten
- samen avondeten (en lunch in het weekend)
- koken, eten, afwassen... dus niet wegrennen en de vaat laten staan
- samen koffie 's avonds
- tegelijk naar bed.
Dat zijn de afspraken, vinden we ook allebei erg belangrijk. Maar het feit dat je het afspreekt betekent bij ons, dat als je het dus anders wil doen, dat je het even overlegt. Vanavond ga ik met een vriendin de stad in... bij de koffie ben ik er dus niet. Dus dat heb ik even met hem overlegd. Wil hij op een zaterdag naar zn ouders, dan overlegt ie dat even en dan heb ik de kans om wat in te brengen. Dat kan betekenen dat ie dan alleen 's middags gaat, omdat we 's morgens even t huis poetsen of naar vrienden gaan oid.
Maar wel in overleg... en dat is, denk ik, erg belangrijk.
En welke hobby je dan beoefent in de tijd die je voor jezelf hebt... tja, dat moet je zelf weten. Zo lang je de ander er maa rniet mee kwetst.
donderdag 8 april 2010 om 14:45
Lieve lollie,
Uit je laatste posts blijkt wel dat het je erg hoog zit. Begrijpelijk, want jij vindt het niet leuk en er komt maar geen verandering in. Dus wordt het voor jou een steeds grotere issue.
Dus er moet iets veranderen, danwel bij jou, danwel bij hem. Als er niets veranderd, veranderen jouw gevoelens ook niet.
Het codewoord hier is natuurlijk weer 'communicatie'. Ik denk dat je hier misschien al teveel met je frustraties inzit, om nog lekker tot je man door te dringen. En die denkt dan misschien wel 'heb je dat zeikwijf ook weer...'
En jullie bedoelen het vast allebei niet verkeerd, maar het is geen ideale situatie om iets op te lossen.
Wat wij hier van jullie situatie of van de hobby van je man, of van jouw mening vinden, maakt natuurlijk geen barst uit. Het is jullie leven, niet het onze.
Maar misschien zou je kunnen proberen om er van een afstandje naar te kijken. Even diep ademhalen en dan wat minder emotioneel naar je man toestappen en aangeven dat het voor jou een belangrijk onderwerp is. Dat je misschien niet altijd even prettig bent geweest in het aangeven van je menign, maar dat je het wel serieus meent en graag met hem naar een werkbare situatie wilt zoeken.
Veroordeel zijn mening/hobby/passie ook niet. Dat moet hij ook niet bij jou doen. Jullie zijn twee mensen die hun levens/interesses samenvoegen tot 1 gezamenlijk leven. Je bent niet de baas over de ander. Maar je moet t wel een beetje leuk maken samen.
Als dat betekent dat je vaste punten kunt afspreken waar je je wel aan houdt, of dat je een vaste avond samen prikt... of dat je hem de hele zaterdag zn gang laat gaan en op andere dagen lekker bij je hebt... het gaat erom wat voor JULLIE werkbaar is.
Succes!
Uit je laatste posts blijkt wel dat het je erg hoog zit. Begrijpelijk, want jij vindt het niet leuk en er komt maar geen verandering in. Dus wordt het voor jou een steeds grotere issue.
Dus er moet iets veranderen, danwel bij jou, danwel bij hem. Als er niets veranderd, veranderen jouw gevoelens ook niet.
Het codewoord hier is natuurlijk weer 'communicatie'. Ik denk dat je hier misschien al teveel met je frustraties inzit, om nog lekker tot je man door te dringen. En die denkt dan misschien wel 'heb je dat zeikwijf ook weer...'
En jullie bedoelen het vast allebei niet verkeerd, maar het is geen ideale situatie om iets op te lossen.
Wat wij hier van jullie situatie of van de hobby van je man, of van jouw mening vinden, maakt natuurlijk geen barst uit. Het is jullie leven, niet het onze.
Maar misschien zou je kunnen proberen om er van een afstandje naar te kijken. Even diep ademhalen en dan wat minder emotioneel naar je man toestappen en aangeven dat het voor jou een belangrijk onderwerp is. Dat je misschien niet altijd even prettig bent geweest in het aangeven van je menign, maar dat je het wel serieus meent en graag met hem naar een werkbare situatie wilt zoeken.
Veroordeel zijn mening/hobby/passie ook niet. Dat moet hij ook niet bij jou doen. Jullie zijn twee mensen die hun levens/interesses samenvoegen tot 1 gezamenlijk leven. Je bent niet de baas over de ander. Maar je moet t wel een beetje leuk maken samen.
Als dat betekent dat je vaste punten kunt afspreken waar je je wel aan houdt, of dat je een vaste avond samen prikt... of dat je hem de hele zaterdag zn gang laat gaan en op andere dagen lekker bij je hebt... het gaat erom wat voor JULLIE werkbaar is.
Succes!
donderdag 8 april 2010 om 19:11
Wat ik me zit te bedenken...
Jullie hebben geen gemeenschappelijke hobbies
Je man heeft zijn hobby pas gevonden, toen jullie elkaar al kenden en is er naar verloop van tijd steeds meer tijd aan gaan besteden.
Hoe brachten jullie je tijd door voordat hij een hobby had?
En is hij bewust een hobby gaan zoeken uit 'verveling'?
Als jullie qua bezigheden / interesses niet echt iets delen, is het ook wel heel lastig om samen leuke dingen te plannen...
Als die gezamenlijke interesses er wel zouden zijn, zou hij dan niet veel makkelijker 'over te halen' zijn tijd voor jou te maken?
Jullie hebben geen gemeenschappelijke hobbies
Je man heeft zijn hobby pas gevonden, toen jullie elkaar al kenden en is er naar verloop van tijd steeds meer tijd aan gaan besteden.
Hoe brachten jullie je tijd door voordat hij een hobby had?
En is hij bewust een hobby gaan zoeken uit 'verveling'?
Als jullie qua bezigheden / interesses niet echt iets delen, is het ook wel heel lastig om samen leuke dingen te plannen...
Als die gezamenlijke interesses er wel zouden zijn, zou hij dan niet veel makkelijker 'over te halen' zijn tijd voor jou te maken?
Ik geloof niet meer in sprookjes.
donderdag 8 april 2010 om 23:38
quote:kaasfondue schreef op 08 april 2010 @ 22:29:
Waar is die vliegerclub? Lijkt me wel wat voor mijn man.
Ik kan mezelf en anderen wel blijven herhalen, maar dat heeft weinig zin.
Overigens, wat versta je onder het normaal aanspreken van je man ? Alsof hij een stoute leerling is ?
Ik geloof niet dat ik nog wat zinnigs heb toe te voegen.
Mijn man en ik klooien al zo'n 30 jaar een beetje aan, we nemen het leven zoals het zo'n beetje komt. Zelf zou ik bijvoorbeeld helemaal giegel worden van allerlei afspraken waarop wie wat of gezamelijk waar wanneer wat "mag" doen, bij ons gaat dat zo'n beetje vanzelf, voor anderen zou dat dus wel perfect kunnen werken. Sec gesproken heb ik niets met mijn man z'n technische hobby, maar het getruttel en gedoe eromheen is wel weer leuk en een hoop mensen (merendeel man ) zijn ook best te pruimen, en dat scheelt natuurlijk een slok op een borrel. En als ik bijvoorbeeld bij een vrijwilligersklus mensen tekort kom, springt mijn man ook vrolijk bij. En ook hier blijven karweitjes in huis erg lang op een lijstje staan. Maar ik kan daar eerlijk gezegd niet zo mee zitten. Dus tsja, mijn ervaringen voor wat ze waard zijn.
Sterkte in ieder geval met het zoeken naar jullie oplossing !
Waar is die vliegerclub? Lijkt me wel wat voor mijn man.
Ik kan mezelf en anderen wel blijven herhalen, maar dat heeft weinig zin.
Overigens, wat versta je onder het normaal aanspreken van je man ? Alsof hij een stoute leerling is ?
Ik geloof niet dat ik nog wat zinnigs heb toe te voegen.
Mijn man en ik klooien al zo'n 30 jaar een beetje aan, we nemen het leven zoals het zo'n beetje komt. Zelf zou ik bijvoorbeeld helemaal giegel worden van allerlei afspraken waarop wie wat of gezamelijk waar wanneer wat "mag" doen, bij ons gaat dat zo'n beetje vanzelf, voor anderen zou dat dus wel perfect kunnen werken. Sec gesproken heb ik niets met mijn man z'n technische hobby, maar het getruttel en gedoe eromheen is wel weer leuk en een hoop mensen (merendeel man ) zijn ook best te pruimen, en dat scheelt natuurlijk een slok op een borrel. En als ik bijvoorbeeld bij een vrijwilligersklus mensen tekort kom, springt mijn man ook vrolijk bij. En ook hier blijven karweitjes in huis erg lang op een lijstje staan. Maar ik kan daar eerlijk gezegd niet zo mee zitten. Dus tsja, mijn ervaringen voor wat ze waard zijn.
Sterkte in ieder geval met het zoeken naar jullie oplossing !
anoniem_73489 wijzigde dit bericht op 08-04-2010 23:40
Reden: tikfouten, foei
Reden: tikfouten, foei
% gewijzigd
vrijdag 9 april 2010 om 00:22
Volgens mij ben ik gezegend met een man die graag mee gaat shoppen die van mij brengt echt 2 uur per dag achter de xbox door en als hij een dag vrij heeft zit hij erachter als ik weg ga en nog steeds als ik terug kom. Word er soms knettergek van. Niet omdat we geen tijd samen door brengen(want dat doet hij gelukkig wel heel bewust...xbox uit en tijd voor het vrouwtje) maar omdat ik het eigenlijk zo'n domme tijdsbesteding vind....
