Relaties
alle pijlers
Voelt zo onwerkelijk
maandag 12 april 2010 om 07:58
Gisteravond belde ik mijn moeder om te vragen hoe het met mijn vader was. Hij was eind vorig jaar in het ziekenhuis terecht gekomen, ernstig verzwakt, onduidelijk waardoor. Deels wel duidelijk, want oud. Na drie weken mocht hij zonder enige diagnose weer naar huis.
De laatste weken kom ik er wanneer ik maar kan, zeker dagelijks, soms meerdere keren per dag. Ook voor mijn moeder, want ook op leeftijd. Hij wilde pertinent niet meer naar het ziekenhuis. Mijn moeder, een stukje thuiszorg en ik verzorgden hem. Pijnlijk om te zien, enkel een bottig lichaam, zijn pijn , zijn lijden, zijn uitputting, het feit dat hij wist dat dit het begin van het einde was. Oud, op.
Ik had eigenlijk moeten werken gisteren, maar het toeval wilde hat anders. Anders had ik mijn moeder misschien pas vanochtend weer gesproken.
Om 19.00h belde ik, er was een arts, een verpleegkundige, 2 dames... Ik zei: Mam, ik kom er aan.
Ach, zei ze, meisje, je hebt ook je rust nodig.
Ik ben naar de auto gerend (doe ik nooit, hoeveel haast ik ook heb), voorgevoel?
Daar aangekomen, had de arts met hem gesproken, hij had zoveel pijn, was zo ontzettend moe.
De arts heeft hem een kalmeringsmiddel gegeven, zodat hij iig een goed nachtrust had. Met dien verstande dat er een mogelijkheid was, dat hij misschien vanochtend niet meer wakker zou worden. Dat was zowel bij hem, mijn moeder en mij bekend.
Hij kreeg zijn spuitje (en het deed hem zo'n pijn).
Met 5 tot 20 minuutjes zou hij in slaap vallen zei de arts.
Wij bleven erbij.
Na 10 minuten sliep hij, onrustig, rochelend, kreunend.
Na ruim een uur is hij overleden.
Ik voelde geen pols, zag geen ademhaling. Er kwamen nog wat bewegingen en geluiden, ik schrok daar toch van, maar hij was overleden.
Ik was erbij.
Ik heb alle telefoontjes gepleegd, de arts is gekomen voor schouwing, de uitvaartmaatschappij zorgde voor het vervoer.
Ik heb geholpen hem op de brancard te tillen.
Mijn moeder was zo geschrokken (verkeerd woord, kan er even niet opkomen)
door hoe snel hij bleek werd, dat ik alles geregeld heb in de kamer waar hij lag. Zijn kleding, zijn sieraden, zijn haar...
Ik vond het zo vreselijk.
Ik moet gewoon even mijn ei kwijt, weet verder niet wat ik wil met dit topic.
Ga over ruim een uur naar mijn moeder, de uitvaart regelen.
Heb 2 uur geslapen, ben moe en emotioneel.
Het voelt zo onwerkelijk.
De laatste weken kom ik er wanneer ik maar kan, zeker dagelijks, soms meerdere keren per dag. Ook voor mijn moeder, want ook op leeftijd. Hij wilde pertinent niet meer naar het ziekenhuis. Mijn moeder, een stukje thuiszorg en ik verzorgden hem. Pijnlijk om te zien, enkel een bottig lichaam, zijn pijn , zijn lijden, zijn uitputting, het feit dat hij wist dat dit het begin van het einde was. Oud, op.
Ik had eigenlijk moeten werken gisteren, maar het toeval wilde hat anders. Anders had ik mijn moeder misschien pas vanochtend weer gesproken.
Om 19.00h belde ik, er was een arts, een verpleegkundige, 2 dames... Ik zei: Mam, ik kom er aan.
Ach, zei ze, meisje, je hebt ook je rust nodig.
Ik ben naar de auto gerend (doe ik nooit, hoeveel haast ik ook heb), voorgevoel?
Daar aangekomen, had de arts met hem gesproken, hij had zoveel pijn, was zo ontzettend moe.
De arts heeft hem een kalmeringsmiddel gegeven, zodat hij iig een goed nachtrust had. Met dien verstande dat er een mogelijkheid was, dat hij misschien vanochtend niet meer wakker zou worden. Dat was zowel bij hem, mijn moeder en mij bekend.
Hij kreeg zijn spuitje (en het deed hem zo'n pijn).
Met 5 tot 20 minuutjes zou hij in slaap vallen zei de arts.
Wij bleven erbij.
Na 10 minuten sliep hij, onrustig, rochelend, kreunend.
Na ruim een uur is hij overleden.
Ik voelde geen pols, zag geen ademhaling. Er kwamen nog wat bewegingen en geluiden, ik schrok daar toch van, maar hij was overleden.
Ik was erbij.
Ik heb alle telefoontjes gepleegd, de arts is gekomen voor schouwing, de uitvaartmaatschappij zorgde voor het vervoer.
Ik heb geholpen hem op de brancard te tillen.
Mijn moeder was zo geschrokken (verkeerd woord, kan er even niet opkomen)
door hoe snel hij bleek werd, dat ik alles geregeld heb in de kamer waar hij lag. Zijn kleding, zijn sieraden, zijn haar...
Ik vond het zo vreselijk.
Ik moet gewoon even mijn ei kwijt, weet verder niet wat ik wil met dit topic.
Ga over ruim een uur naar mijn moeder, de uitvaart regelen.
Heb 2 uur geslapen, ben moe en emotioneel.
Het voelt zo onwerkelijk.
Known to cause insanity in laboratory mice
maandag 12 april 2010 om 12:21
Nogmaals dank. Het doet me zo goed om van jullie te horen.
De uitvaart is geregeld en mijn moeder en ik hebben wat spullen weggeruimd en besloten vandaag even niets meer te doen. het was een heftige avond/nacht. We zijn op.
De tranen stromen over de wangen. Wij hebben altijd een zeer moeilijke relatie gehad, het was een gecompliceerde autoritaire man. Ik weet ook niet of er uiteindelijk veel mooie herinneringen zullen zijn -er kwam weinig warmte van zijn kant-, maar nu doet het gewoon pijn, ik ben verdrietig en moe. En ik krijg 'm niet van mijn netvlies.
Ben wel erg blij dat ik bij zijn einde kon zijn, hem in slaap kon strelen. Voor hem en voor mij, dat voelde juist en dat voelde goed.
De uitvaart is geregeld en mijn moeder en ik hebben wat spullen weggeruimd en besloten vandaag even niets meer te doen. het was een heftige avond/nacht. We zijn op.
De tranen stromen over de wangen. Wij hebben altijd een zeer moeilijke relatie gehad, het was een gecompliceerde autoritaire man. Ik weet ook niet of er uiteindelijk veel mooie herinneringen zullen zijn -er kwam weinig warmte van zijn kant-, maar nu doet het gewoon pijn, ik ben verdrietig en moe. En ik krijg 'm niet van mijn netvlies.
Ben wel erg blij dat ik bij zijn einde kon zijn, hem in slaap kon strelen. Voor hem en voor mij, dat voelde juist en dat voelde goed.
Known to cause insanity in laboratory mice
maandag 12 april 2010 om 16:28
Heb een uurtje of 2 geslapen, ik werd met natte ogen wakker, hoe raar. En gelijk weet je het weer.
Afgesproken dat ik vanavond met mijn moeder ga eten.
Ik heb gisteren wel een beetje gehuild, maar wilde voornamelijk voor mijn moeder sterk zijn. Er was zoveel te doen en te regelen. Nu lijken de tranen niet te stoppen.
Afgesproken dat ik vanavond met mijn moeder ga eten.
Ik heb gisteren wel een beetje gehuild, maar wilde voornamelijk voor mijn moeder sterk zijn. Er was zoveel te doen en te regelen. Nu lijken de tranen niet te stoppen.
Known to cause insanity in laboratory mice
maandag 12 april 2010 om 17:46
Lys, ik heb gemerkt dat het sterven van mijn vader ook goeds heeft gebracht, ook mijn vader was helemaal op. Echter hij had nergens weet meer van en heeft het echt niet geweten of gemerkt.
Het heeft mij en mijn moeder en broer en zussen wel dichterbij elkaar gebracht. Heb je wel een goede band met je moeder?
Zo te lezen wel en dat is erg fijn.
Je doet dit nu samen he. (je hebt geen broers/zussen?)
Wij hebben de uitvaart heel persoonlijk gemaakt, met zn allen. En dat voelde zo goed.
Ik hoop dat dit voor jou ook zal gelden, dat het de band met je moeder versterkt.
Het heeft mij en mijn moeder en broer en zussen wel dichterbij elkaar gebracht. Heb je wel een goede band met je moeder?
Zo te lezen wel en dat is erg fijn.
Je doet dit nu samen he. (je hebt geen broers/zussen?)
Wij hebben de uitvaart heel persoonlijk gemaakt, met zn allen. En dat voelde zo goed.
Ik hoop dat dit voor jou ook zal gelden, dat het de band met je moeder versterkt.
maandag 12 april 2010 om 18:24
Lys ik heb mijn vader vorig jaar Augustus ook heel plotseling zien sterven en de eerste weken/maanden brak dat beeld door op mijn netvlies iedere keer dat ik mijn ogen sloot. Nu, bijna negen maanden verder is dat beeld er nog steeds maar meer in sepia dan in full color, als je begrijpt wat ik bedoel. Het is er nog, maar die allesverterende scheurende pijn is afgezwakt en vlamt niet bij iedere ademteug weer op.
Wat ik hier mee wil zeggen is, het komt goed. Anders, maar goed.
Wat ik hier mee wil zeggen is, het komt goed. Anders, maar goed.
maandag 12 april 2010 om 19:08
Och Lys, meisje toch. Heel veel sterkte bij het opkrabbelen.
Ook ik weet helaas hoe het is. En het klinkt misschien heel raar, maar ik ben verschrikkelijk jaloers op je.
Je was er namelijk bij.
En dat is volgens mij het mooiste wat je een stervende kunt geven: heen gaan met al zijn geliefden om zich heen... Koester dat.
Bij mijn vader ging het zo snel dat ik er niet bij kon zijn (mijn zusje ook niet). Wat was ik kwaad, op hem, op die stomme k*tziekte, op iemand die ons dat moment ontnomen heeft. Ik had erbij willen zijn.
Dus koester je mooie momenten en herinneringen. En hoe moeilijk: ga door met je leven, probeer te genieten. Hou in je achterhoofd dat ooit weer een dag komt dat je weer gelukkig zult zijn, echt waar.
Ook ik weet helaas hoe het is. En het klinkt misschien heel raar, maar ik ben verschrikkelijk jaloers op je.
Je was er namelijk bij.
En dat is volgens mij het mooiste wat je een stervende kunt geven: heen gaan met al zijn geliefden om zich heen... Koester dat.
Bij mijn vader ging het zo snel dat ik er niet bij kon zijn (mijn zusje ook niet). Wat was ik kwaad, op hem, op die stomme k*tziekte, op iemand die ons dat moment ontnomen heeft. Ik had erbij willen zijn.
Dus koester je mooie momenten en herinneringen. En hoe moeilijk: ga door met je leven, probeer te genieten. Hou in je achterhoofd dat ooit weer een dag komt dat je weer gelukkig zult zijn, echt waar.
maandag 12 april 2010 om 19:11
Lys:
Weet nog toen mijn opa overleed (wat op zich niet heel heftig was voor mijzelf) dat ik op de fiets zat en dacht: Hoe ziet de wereld eruit vanaf vandaag?
Gaan die winkels vandaag gewoon weer open, kan dat wel?
Heel apart dat je eerst aan iemands sterfbed hebt gezeten en vervolgens constateert dat er voor de rest van de wereld niets veranderd is.
Heel veel sterkte met alles. Ik hoop dat je vannacht wat kunt slapen.
Weet nog toen mijn opa overleed (wat op zich niet heel heftig was voor mijzelf) dat ik op de fiets zat en dacht: Hoe ziet de wereld eruit vanaf vandaag?
Gaan die winkels vandaag gewoon weer open, kan dat wel?
Heel apart dat je eerst aan iemands sterfbed hebt gezeten en vervolgens constateert dat er voor de rest van de wereld niets veranderd is.
Heel veel sterkte met alles. Ik hoop dat je vannacht wat kunt slapen.
maandag 12 april 2010 om 19:42
Lys, gecondoleerd met je zware verlies. Je verwoord het heel mooi. Ik denk dat je daar later nog wat aan zal hebben. Aan je gedachtenspinsels hier.
Het feit dat jullie relatie gecompliceerd was maakt je rouwproces waarschijnlijk ook gecompliceerd. Ik ken een aantal mensen die een ouder hebben verloren waar een zeer moeizame relatie mee was en het is altijd ingewikkeld.
Verdriet, twijfel, wrok , schuldgevoel, alles komt voorbij.
Maar nu is er alleen verdriet. En dat moet ook.
Ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt die je stevig vast kunnen houden...
Sterkte.
Het feit dat jullie relatie gecompliceerd was maakt je rouwproces waarschijnlijk ook gecompliceerd. Ik ken een aantal mensen die een ouder hebben verloren waar een zeer moeizame relatie mee was en het is altijd ingewikkeld.
Verdriet, twijfel, wrok , schuldgevoel, alles komt voorbij.
Maar nu is er alleen verdriet. En dat moet ook.
Ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt die je stevig vast kunnen houden...
Sterkte.
maandag 12 april 2010 om 21:37
Allereerst weer mijn dank.
De band met mijn moeder is heel sterk en heel goed. Echte moeder en dochter, twee handen op één buik. Wij hebben dezelfde humor (nou ja, ik heb die van haar natuurlijk), een heel warme band, kunnen over alles praten en samen huilen.
Dat is nu dubbel zo fijn. Wij begrijpen elkaar en leunen op elkaar indien nodig.
Hoe meer ik erover nadenk -nou denken... het zijn flarden van 1000 gedachten door elkaar- vond ik het een vreselijke ervaring, maar ben ik oh zo blij dat wij er waren. Toen hij insliep en toen hij stierf. Hoe gruwelijk moet het zijn om helemaal allen te gaan? Vre-se-lijk.
NewWoman, waar deuren sluiten gaan andere weer open en ik denk idd dat het de familiebanden zal sterken. Eigenlijk voel je dat nu al wel. Broers/zus wonen niet in de buurt, dus ik mijn moeder en ik doen dit deel alleen, de crematie wordt klein met enkel familie.
Lys, ik heb gemerkt dat het sterven van mijn vader ook goeds heeft gebracht, ook mijn vader was helemaal op. Echter hij had nergens weet meer van en heeft het echt niet geweten of gemerkt.
Dat vraag ik me de hele tijd af, het was een echte strijd, zou hij zich er bewust van zijn geweest? Ik hoop toch zo van niet. Hij was op, uitgemergeld, kwaadaardige tumoren, geen grammetje lichaamsvet meer... Hij leefde echt op zijn allerlaatste reserves. Opereren was ook geen optie, hij zou de narcose niet hebben aangekund.
Suus, zo mooi omschreven: 'sepia'! Ik snap helemaal wat je bedoelt, iedere vezel van me snapt je.
Ik weet dat dit tijd gaat kosten, ik zal foto's blijven kijken om het beeld te vervangen. Want ik zie er nu al tegenop om straks de ogen dicht te doen.
Sneeuwvlokkie, klinkt helemaal niet raar, ik kan me er (nu) alles bij voorstellen. Helaas komt het zoals het komt, dus een voor jou, want dat lijkt me net zo vreselijk.
Moonlight, bizar hè. De winkels gingen gewoon open vandaag, de buren gingen gewoon naar het werk, toen mijn vader vannacht werd opgehaald fietsten er zingende mensen op straat...
Neele, alles wat je schreef komt langs. Oh zo waar wat je schreef .
Ik wil het liefst op iedereen reageren, jullie verhalen zijn erg waardevol voor me, net als de steunbetuigingen.
Maar ik ben zo ontzettend moe... Ik denk dat ik er straks een slaaptabletje ingooi. Moe zijn staat nu even niet gelijk aan slapen, helaas.
De band met mijn moeder is heel sterk en heel goed. Echte moeder en dochter, twee handen op één buik. Wij hebben dezelfde humor (nou ja, ik heb die van haar natuurlijk), een heel warme band, kunnen over alles praten en samen huilen.
Dat is nu dubbel zo fijn. Wij begrijpen elkaar en leunen op elkaar indien nodig.
Hoe meer ik erover nadenk -nou denken... het zijn flarden van 1000 gedachten door elkaar- vond ik het een vreselijke ervaring, maar ben ik oh zo blij dat wij er waren. Toen hij insliep en toen hij stierf. Hoe gruwelijk moet het zijn om helemaal allen te gaan? Vre-se-lijk.
NewWoman, waar deuren sluiten gaan andere weer open en ik denk idd dat het de familiebanden zal sterken. Eigenlijk voel je dat nu al wel. Broers/zus wonen niet in de buurt, dus ik mijn moeder en ik doen dit deel alleen, de crematie wordt klein met enkel familie.
Lys, ik heb gemerkt dat het sterven van mijn vader ook goeds heeft gebracht, ook mijn vader was helemaal op. Echter hij had nergens weet meer van en heeft het echt niet geweten of gemerkt.
Dat vraag ik me de hele tijd af, het was een echte strijd, zou hij zich er bewust van zijn geweest? Ik hoop toch zo van niet. Hij was op, uitgemergeld, kwaadaardige tumoren, geen grammetje lichaamsvet meer... Hij leefde echt op zijn allerlaatste reserves. Opereren was ook geen optie, hij zou de narcose niet hebben aangekund.
Suus, zo mooi omschreven: 'sepia'! Ik snap helemaal wat je bedoelt, iedere vezel van me snapt je.
Ik weet dat dit tijd gaat kosten, ik zal foto's blijven kijken om het beeld te vervangen. Want ik zie er nu al tegenop om straks de ogen dicht te doen.
Sneeuwvlokkie, klinkt helemaal niet raar, ik kan me er (nu) alles bij voorstellen. Helaas komt het zoals het komt, dus een voor jou, want dat lijkt me net zo vreselijk.
Moonlight, bizar hè. De winkels gingen gewoon open vandaag, de buren gingen gewoon naar het werk, toen mijn vader vannacht werd opgehaald fietsten er zingende mensen op straat...
Neele, alles wat je schreef komt langs. Oh zo waar wat je schreef .
Ik wil het liefst op iedereen reageren, jullie verhalen zijn erg waardevol voor me, net als de steunbetuigingen.
Maar ik ben zo ontzettend moe... Ik denk dat ik er straks een slaaptabletje ingooi. Moe zijn staat nu even niet gelijk aan slapen, helaas.
Known to cause insanity in laboratory mice
