Relaties
alle pijlers
Voelt zo onwerkelijk
maandag 12 april 2010 om 07:58
Gisteravond belde ik mijn moeder om te vragen hoe het met mijn vader was. Hij was eind vorig jaar in het ziekenhuis terecht gekomen, ernstig verzwakt, onduidelijk waardoor. Deels wel duidelijk, want oud. Na drie weken mocht hij zonder enige diagnose weer naar huis.
De laatste weken kom ik er wanneer ik maar kan, zeker dagelijks, soms meerdere keren per dag. Ook voor mijn moeder, want ook op leeftijd. Hij wilde pertinent niet meer naar het ziekenhuis. Mijn moeder, een stukje thuiszorg en ik verzorgden hem. Pijnlijk om te zien, enkel een bottig lichaam, zijn pijn , zijn lijden, zijn uitputting, het feit dat hij wist dat dit het begin van het einde was. Oud, op.
Ik had eigenlijk moeten werken gisteren, maar het toeval wilde hat anders. Anders had ik mijn moeder misschien pas vanochtend weer gesproken.
Om 19.00h belde ik, er was een arts, een verpleegkundige, 2 dames... Ik zei: Mam, ik kom er aan.
Ach, zei ze, meisje, je hebt ook je rust nodig.
Ik ben naar de auto gerend (doe ik nooit, hoeveel haast ik ook heb), voorgevoel?
Daar aangekomen, had de arts met hem gesproken, hij had zoveel pijn, was zo ontzettend moe.
De arts heeft hem een kalmeringsmiddel gegeven, zodat hij iig een goed nachtrust had. Met dien verstande dat er een mogelijkheid was, dat hij misschien vanochtend niet meer wakker zou worden. Dat was zowel bij hem, mijn moeder en mij bekend.
Hij kreeg zijn spuitje (en het deed hem zo'n pijn).
Met 5 tot 20 minuutjes zou hij in slaap vallen zei de arts.
Wij bleven erbij.
Na 10 minuten sliep hij, onrustig, rochelend, kreunend.
Na ruim een uur is hij overleden.
Ik voelde geen pols, zag geen ademhaling. Er kwamen nog wat bewegingen en geluiden, ik schrok daar toch van, maar hij was overleden.
Ik was erbij.
Ik heb alle telefoontjes gepleegd, de arts is gekomen voor schouwing, de uitvaartmaatschappij zorgde voor het vervoer.
Ik heb geholpen hem op de brancard te tillen.
Mijn moeder was zo geschrokken (verkeerd woord, kan er even niet opkomen)
door hoe snel hij bleek werd, dat ik alles geregeld heb in de kamer waar hij lag. Zijn kleding, zijn sieraden, zijn haar...
Ik vond het zo vreselijk.
Ik moet gewoon even mijn ei kwijt, weet verder niet wat ik wil met dit topic.
Ga over ruim een uur naar mijn moeder, de uitvaart regelen.
Heb 2 uur geslapen, ben moe en emotioneel.
Het voelt zo onwerkelijk.
De laatste weken kom ik er wanneer ik maar kan, zeker dagelijks, soms meerdere keren per dag. Ook voor mijn moeder, want ook op leeftijd. Hij wilde pertinent niet meer naar het ziekenhuis. Mijn moeder, een stukje thuiszorg en ik verzorgden hem. Pijnlijk om te zien, enkel een bottig lichaam, zijn pijn , zijn lijden, zijn uitputting, het feit dat hij wist dat dit het begin van het einde was. Oud, op.
Ik had eigenlijk moeten werken gisteren, maar het toeval wilde hat anders. Anders had ik mijn moeder misschien pas vanochtend weer gesproken.
Om 19.00h belde ik, er was een arts, een verpleegkundige, 2 dames... Ik zei: Mam, ik kom er aan.
Ach, zei ze, meisje, je hebt ook je rust nodig.
Ik ben naar de auto gerend (doe ik nooit, hoeveel haast ik ook heb), voorgevoel?
Daar aangekomen, had de arts met hem gesproken, hij had zoveel pijn, was zo ontzettend moe.
De arts heeft hem een kalmeringsmiddel gegeven, zodat hij iig een goed nachtrust had. Met dien verstande dat er een mogelijkheid was, dat hij misschien vanochtend niet meer wakker zou worden. Dat was zowel bij hem, mijn moeder en mij bekend.
Hij kreeg zijn spuitje (en het deed hem zo'n pijn).
Met 5 tot 20 minuutjes zou hij in slaap vallen zei de arts.
Wij bleven erbij.
Na 10 minuten sliep hij, onrustig, rochelend, kreunend.
Na ruim een uur is hij overleden.
Ik voelde geen pols, zag geen ademhaling. Er kwamen nog wat bewegingen en geluiden, ik schrok daar toch van, maar hij was overleden.
Ik was erbij.
Ik heb alle telefoontjes gepleegd, de arts is gekomen voor schouwing, de uitvaartmaatschappij zorgde voor het vervoer.
Ik heb geholpen hem op de brancard te tillen.
Mijn moeder was zo geschrokken (verkeerd woord, kan er even niet opkomen)
door hoe snel hij bleek werd, dat ik alles geregeld heb in de kamer waar hij lag. Zijn kleding, zijn sieraden, zijn haar...
Ik vond het zo vreselijk.
Ik moet gewoon even mijn ei kwijt, weet verder niet wat ik wil met dit topic.
Ga over ruim een uur naar mijn moeder, de uitvaart regelen.
Heb 2 uur geslapen, ben moe en emotioneel.
Het voelt zo onwerkelijk.
Known to cause insanity in laboratory mice
maandag 12 april 2010 om 08:55
maandag 12 april 2010 om 08:56
Natuurlijk ben ik blij met het feit dat zijn pijn weg, hij niet meer hoeft te lijden. Dat gunde ik hem zo. Voor hem was het een bevrijding.
Ik zou graag willen zeggen dat hij rustig is heengegleden, maar het ging met horten en stoten. Het was niet mooi om te zien. Dat had ik het liefst gehad, dat hij gewoon lekker rustig was gaan slapen. Maar het leek nog zo'n strijd aan het eind.
Het belangrijkste, hij heeft nu zijn rust.
Ik zou graag willen zeggen dat hij rustig is heengegleden, maar het ging met horten en stoten. Het was niet mooi om te zien. Dat had ik het liefst gehad, dat hij gewoon lekker rustig was gaan slapen. Maar het leek nog zo'n strijd aan het eind.
Het belangrijkste, hij heeft nu zijn rust.
Known to cause insanity in laboratory mice
maandag 12 april 2010 om 09:17
maandag 12 april 2010 om 09:25
Gecondoleerd Lys,
Ja, iemand zien sterven die je lief is...dat is zelf ook een beetje sterven. Ik wens je alle sterkte bij het regelen en verwerken. Er is nog een topic, mijn mama is weg hier op de viva website. Daar zitten allemaal vrouwen/ meiden die ook (net) een ouder verloren hebben. Wellicht kun jij daar ook je ei kwijt, of lezen wat anderen er over te zeggen hebben. Er is veel herkenning wel, wat wel prettig is te lezen. Groetjes Kerrie, houd je taai!
quote:Lys schreef op 12 april 2010 @ 08:56:
Natuurlijk ben ik blij met het feit dat zijn pijn weg, hij niet meer hoeft te lijden. Dat gunde ik hem zo. Voor hem was het een bevrijding.
Ik zou graag willen zeggen dat hij rustig is heengegleden, maar het ging met horten en stoten. Het was niet mooi om te zien. Dat had ik het liefst gehad, dat hij gewoon lekker rustig was gaan slapen. Maar het leek nog zo'n strijd aan het eind.
Het belangrijkste, hij heeft nu zijn rust.
Ja, iemand zien sterven die je lief is...dat is zelf ook een beetje sterven. Ik wens je alle sterkte bij het regelen en verwerken. Er is nog een topic, mijn mama is weg hier op de viva website. Daar zitten allemaal vrouwen/ meiden die ook (net) een ouder verloren hebben. Wellicht kun jij daar ook je ei kwijt, of lezen wat anderen er over te zeggen hebben. Er is veel herkenning wel, wat wel prettig is te lezen. Groetjes Kerrie, houd je taai!
quote:Lys schreef op 12 april 2010 @ 08:56:
Natuurlijk ben ik blij met het feit dat zijn pijn weg, hij niet meer hoeft te lijden. Dat gunde ik hem zo. Voor hem was het een bevrijding.
Ik zou graag willen zeggen dat hij rustig is heengegleden, maar het ging met horten en stoten. Het was niet mooi om te zien. Dat had ik het liefst gehad, dat hij gewoon lekker rustig was gaan slapen. Maar het leek nog zo'n strijd aan het eind.
Het belangrijkste, hij heeft nu zijn rust.
maandag 12 april 2010 om 09:45
quote:Lys schreef op 12 april 2010 @ 08:12:
Dank jullie voor jullie lieve berichten en medeleven.
Ik was ook blij dat ik erbij was, dat ik bij de laatste ademteug naast 'm zat, dat ik hem over zijn voorhoofd kon strelen terwijl hij insliep.
Tranen rollen over mijn wangen.
Heel veel sterkte meid.
Probeer er een prachtige uitvaart van te maken, doe vooral wat goed voelt hierin...hou je niet in qua ideetjes.
En wees in zekere zin blij dat je vader geen pijn meer heeft en kon sterven in nabijheid van zijn geliefden.
Dank jullie voor jullie lieve berichten en medeleven.
Ik was ook blij dat ik erbij was, dat ik bij de laatste ademteug naast 'm zat, dat ik hem over zijn voorhoofd kon strelen terwijl hij insliep.
Tranen rollen over mijn wangen.
Heel veel sterkte meid.
Probeer er een prachtige uitvaart van te maken, doe vooral wat goed voelt hierin...hou je niet in qua ideetjes.
En wees in zekere zin blij dat je vader geen pijn meer heeft en kon sterven in nabijheid van zijn geliefden.
maandag 12 april 2010 om 10:25
Veel sterkte met dit verlies....de komende tijd zal heftig worden. Eerst alles regelen omdat het moet voor de begrafenis, vaak heb je dan geen tijd om stil te staan bij je eigen verdriet en emoties omdat je zeg maar geleefd wordt, er komt zoveel op je af terwijl je zoveel verdriet hebt.
Probeer jezelf de tijd te geven om dit op jouw manier een plek te gaan geven. Rouw is iets vreemds en iedereen doet het op zijn eigen manier. Er staat geen tijd voor en niets is raar.
Mijn vader is 4 jaar geleden overleden maar inderdaad herinner ik het me als de dag van gisteren.
Ik herinner me ook dat ik soms echt behoefte had om te horen of te lezen hoe anderen deze moeilijke perioden ervaarden. Heb ook op een forum meegelezen toen, dat was fijn.
Heel veel sterkte, ook voor je moeder.
Probeer jezelf de tijd te geven om dit op jouw manier een plek te gaan geven. Rouw is iets vreemds en iedereen doet het op zijn eigen manier. Er staat geen tijd voor en niets is raar.
Mijn vader is 4 jaar geleden overleden maar inderdaad herinner ik het me als de dag van gisteren.
Ik herinner me ook dat ik soms echt behoefte had om te horen of te lezen hoe anderen deze moeilijke perioden ervaarden. Heb ook op een forum meegelezen toen, dat was fijn.
Heel veel sterkte, ook voor je moeder.
maandag 12 april 2010 om 10:30
Lieve Lys,
Wat heb je je verhaal mooi opgeschreven. En wat moet jij je intens verbonden voelen met je ouders dat je gevoelsmatig precies weet wanneer je moet bellen en erheen moet.
Want hoe heftig de ervaring ook is dat je je vader hebt zien sterven... je was bij hem.
Neem de tijd die je nodig hebt. Het klinkt alsof je er zo goed mee omgaat!
Heel veel kracht en sterkte in de komende hectische en onwerkelijke periode... en ook daarna, als iedereen het al bijna weer vergeten is... om het voor jezelf een plekje te geven.
Wat heb je je verhaal mooi opgeschreven. En wat moet jij je intens verbonden voelen met je ouders dat je gevoelsmatig precies weet wanneer je moet bellen en erheen moet.
Want hoe heftig de ervaring ook is dat je je vader hebt zien sterven... je was bij hem.
Neem de tijd die je nodig hebt. Het klinkt alsof je er zo goed mee omgaat!
Heel veel kracht en sterkte in de komende hectische en onwerkelijke periode... en ook daarna, als iedereen het al bijna weer vergeten is... om het voor jezelf een plekje te geven.
maandag 12 april 2010 om 10:47
Gecondoleerd met het verlies van je vader.
Dat is inderdaad heel snel gegaan zeg. Zo zie je maar dat het vaak toch onverwachts komt, ook al was het zo het beste en wist je dat het eraan zat te komen. Wat fijn dat je erbij hebt kunnen zijn, en je moeder treft het met zo'n lieve dochter. Veel sterkte de komende tijd.
Dat is inderdaad heel snel gegaan zeg. Zo zie je maar dat het vaak toch onverwachts komt, ook al was het zo het beste en wist je dat het eraan zat te komen. Wat fijn dat je erbij hebt kunnen zijn, en je moeder treft het met zo'n lieve dochter. Veel sterkte de komende tijd.
