Relaties
alle pijlers
Voelt zo onwerkelijk
maandag 12 april 2010 om 07:58
Gisteravond belde ik mijn moeder om te vragen hoe het met mijn vader was. Hij was eind vorig jaar in het ziekenhuis terecht gekomen, ernstig verzwakt, onduidelijk waardoor. Deels wel duidelijk, want oud. Na drie weken mocht hij zonder enige diagnose weer naar huis.
De laatste weken kom ik er wanneer ik maar kan, zeker dagelijks, soms meerdere keren per dag. Ook voor mijn moeder, want ook op leeftijd. Hij wilde pertinent niet meer naar het ziekenhuis. Mijn moeder, een stukje thuiszorg en ik verzorgden hem. Pijnlijk om te zien, enkel een bottig lichaam, zijn pijn , zijn lijden, zijn uitputting, het feit dat hij wist dat dit het begin van het einde was. Oud, op.
Ik had eigenlijk moeten werken gisteren, maar het toeval wilde hat anders. Anders had ik mijn moeder misschien pas vanochtend weer gesproken.
Om 19.00h belde ik, er was een arts, een verpleegkundige, 2 dames... Ik zei: Mam, ik kom er aan.
Ach, zei ze, meisje, je hebt ook je rust nodig.
Ik ben naar de auto gerend (doe ik nooit, hoeveel haast ik ook heb), voorgevoel?
Daar aangekomen, had de arts met hem gesproken, hij had zoveel pijn, was zo ontzettend moe.
De arts heeft hem een kalmeringsmiddel gegeven, zodat hij iig een goed nachtrust had. Met dien verstande dat er een mogelijkheid was, dat hij misschien vanochtend niet meer wakker zou worden. Dat was zowel bij hem, mijn moeder en mij bekend.
Hij kreeg zijn spuitje (en het deed hem zo'n pijn).
Met 5 tot 20 minuutjes zou hij in slaap vallen zei de arts.
Wij bleven erbij.
Na 10 minuten sliep hij, onrustig, rochelend, kreunend.
Na ruim een uur is hij overleden.
Ik voelde geen pols, zag geen ademhaling. Er kwamen nog wat bewegingen en geluiden, ik schrok daar toch van, maar hij was overleden.
Ik was erbij.
Ik heb alle telefoontjes gepleegd, de arts is gekomen voor schouwing, de uitvaartmaatschappij zorgde voor het vervoer.
Ik heb geholpen hem op de brancard te tillen.
Mijn moeder was zo geschrokken (verkeerd woord, kan er even niet opkomen)
door hoe snel hij bleek werd, dat ik alles geregeld heb in de kamer waar hij lag. Zijn kleding, zijn sieraden, zijn haar...
Ik vond het zo vreselijk.
Ik moet gewoon even mijn ei kwijt, weet verder niet wat ik wil met dit topic.
Ga over ruim een uur naar mijn moeder, de uitvaart regelen.
Heb 2 uur geslapen, ben moe en emotioneel.
Het voelt zo onwerkelijk.
De laatste weken kom ik er wanneer ik maar kan, zeker dagelijks, soms meerdere keren per dag. Ook voor mijn moeder, want ook op leeftijd. Hij wilde pertinent niet meer naar het ziekenhuis. Mijn moeder, een stukje thuiszorg en ik verzorgden hem. Pijnlijk om te zien, enkel een bottig lichaam, zijn pijn , zijn lijden, zijn uitputting, het feit dat hij wist dat dit het begin van het einde was. Oud, op.
Ik had eigenlijk moeten werken gisteren, maar het toeval wilde hat anders. Anders had ik mijn moeder misschien pas vanochtend weer gesproken.
Om 19.00h belde ik, er was een arts, een verpleegkundige, 2 dames... Ik zei: Mam, ik kom er aan.
Ach, zei ze, meisje, je hebt ook je rust nodig.
Ik ben naar de auto gerend (doe ik nooit, hoeveel haast ik ook heb), voorgevoel?
Daar aangekomen, had de arts met hem gesproken, hij had zoveel pijn, was zo ontzettend moe.
De arts heeft hem een kalmeringsmiddel gegeven, zodat hij iig een goed nachtrust had. Met dien verstande dat er een mogelijkheid was, dat hij misschien vanochtend niet meer wakker zou worden. Dat was zowel bij hem, mijn moeder en mij bekend.
Hij kreeg zijn spuitje (en het deed hem zo'n pijn).
Met 5 tot 20 minuutjes zou hij in slaap vallen zei de arts.
Wij bleven erbij.
Na 10 minuten sliep hij, onrustig, rochelend, kreunend.
Na ruim een uur is hij overleden.
Ik voelde geen pols, zag geen ademhaling. Er kwamen nog wat bewegingen en geluiden, ik schrok daar toch van, maar hij was overleden.
Ik was erbij.
Ik heb alle telefoontjes gepleegd, de arts is gekomen voor schouwing, de uitvaartmaatschappij zorgde voor het vervoer.
Ik heb geholpen hem op de brancard te tillen.
Mijn moeder was zo geschrokken (verkeerd woord, kan er even niet opkomen)
door hoe snel hij bleek werd, dat ik alles geregeld heb in de kamer waar hij lag. Zijn kleding, zijn sieraden, zijn haar...
Ik vond het zo vreselijk.
Ik moet gewoon even mijn ei kwijt, weet verder niet wat ik wil met dit topic.
Ga over ruim een uur naar mijn moeder, de uitvaart regelen.
Heb 2 uur geslapen, ben moe en emotioneel.
Het voelt zo onwerkelijk.
Known to cause insanity in laboratory mice
maandag 12 april 2010 om 08:10
maandag 12 april 2010 om 08:12
maandag 12 april 2010 om 08:13
Lieve lieve lieve Lys, gecondoleerd. Wat erg meis. En zeker wat onwerkelijk en snel. Kan me voorstellen dat het nog niet is binnengedrongen wat er allemaal gebeurd is. Heel veel sterkte zo, dikke dikke en veel sterkte voor je moeder ook.
Liefs XXX.
Liefs XXX.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
maandag 12 april 2010 om 08:15
maandag 12 april 2010 om 08:28
maandag 12 april 2010 om 08:33
Essie, New Woman ook jullie gecondoleerd.
Ik weet zeker dat ik er op terug ga kijken met een goed gevoel. maar het is gewoon zo bizar.
Ik was van 12 tot 3 al bij hen geweest, 4 uur later was de situatie al zo verslechterd.
In de middag hebben we nog samen wat gedronken, met veel moeite hem wat rechtop in bed gekregen. Voor ons (letterlijk) zwaar, voor hem zo pijnlijk. Na 2 minuten was hij al zo moe...
Ik weet zeker dat ik er op terug ga kijken met een goed gevoel. maar het is gewoon zo bizar.
Ik was van 12 tot 3 al bij hen geweest, 4 uur later was de situatie al zo verslechterd.
In de middag hebben we nog samen wat gedronken, met veel moeite hem wat rechtop in bed gekregen. Voor ons (letterlijk) zwaar, voor hem zo pijnlijk. Na 2 minuten was hij al zo moe...
Known to cause insanity in laboratory mice
maandag 12 april 2010 om 08:51
Lieve meiden, bedankt voor de lieve steun. Doet me echt goed!
Ik kon vannacht nauwelijks slapen, mijn netvlies was 'vol' zeg maar.
Ik ga zo naar mijn moeder, men komt om kwart voor tien.
Mijn hoofd zegt: brrr.... rust....gruwel...vrede...boos...verdrietig...echt?...oh wat vreselijk...het is goed...
bedankt voor jullie luisterend oor!
Ik kon vannacht nauwelijks slapen, mijn netvlies was 'vol' zeg maar.
Ik ga zo naar mijn moeder, men komt om kwart voor tien.
Mijn hoofd zegt: brrr.... rust....gruwel...vrede...boos...verdrietig...echt?...oh wat vreselijk...het is goed...
bedankt voor jullie luisterend oor!
Known to cause insanity in laboratory mice
