Relaties
alle pijlers
Ik wel, hij niet... En dan?
vrijdag 16 april 2010 om 22:24
Vriend en ik zijn nu twee jaar samen. En best wel gelukkig.
Nu is er alleen iets wat de laatste tijd behoorlijk aan me knaagt: ik wil echt ontzettend graag kinderen, maar vriend heeft onlangs te kennen gegeven dat hij dat eigenlijk helemaal niet ziet zitten. Maar hij wil me niet kwijt. Ik hem ook niet.
Hoewel ik uiteraard eerder al wel van zijn (toen nog) twijfels wist, schrok ik best wel van deze boodschap. Heb steeds de hoop gehad dat ie wel bij zou draaien... ofzo. Andersom heeft hij waarschijnlijk hetzelfde gehoopt.
Wil er verder geen lang, dramatisch verhaal van maken, maar jullie wel graag de volgende vraag stellen:
Zou je een goede, stabiele relatie opgeven als de kinderwens er bij jou duidelijk wel is en bij hem niet...?
(Klein feitje: ik word 30.)
Misschien staat het er een beetje kort door de bocht zo, maar een langer verhaal zou uiteindelijk op hetzelfde neerkomen
Bedankt voor jullie reacties alvast.
Nu is er alleen iets wat de laatste tijd behoorlijk aan me knaagt: ik wil echt ontzettend graag kinderen, maar vriend heeft onlangs te kennen gegeven dat hij dat eigenlijk helemaal niet ziet zitten. Maar hij wil me niet kwijt. Ik hem ook niet.
Hoewel ik uiteraard eerder al wel van zijn (toen nog) twijfels wist, schrok ik best wel van deze boodschap. Heb steeds de hoop gehad dat ie wel bij zou draaien... ofzo. Andersom heeft hij waarschijnlijk hetzelfde gehoopt.
Wil er verder geen lang, dramatisch verhaal van maken, maar jullie wel graag de volgende vraag stellen:
Zou je een goede, stabiele relatie opgeven als de kinderwens er bij jou duidelijk wel is en bij hem niet...?
(Klein feitje: ik word 30.)
Misschien staat het er een beetje kort door de bocht zo, maar een langer verhaal zou uiteindelijk op hetzelfde neerkomen
Bedankt voor jullie reacties alvast.
vrijdag 16 april 2010 om 22:30
Maar wat nou als je geen kids kan krijgen, of je partner ga je dan ook weg? Of is het dan opeens anders?
Ik denk dat ik toch wel bij hem zou blijven...ik wil heel graag kids, maar ik hou ook ontzettend veel van mijn lieverd. Als we bv samen geen kinderen kunnen krijgen blijf ik ook gewoon bij hem...
Wat zou het verschil zijn? Of denk ik nu naif als of daar geen verschil in zit?
MMR
Ik denk dat ik toch wel bij hem zou blijven...ik wil heel graag kids, maar ik hou ook ontzettend veel van mijn lieverd. Als we bv samen geen kinderen kunnen krijgen blijf ik ook gewoon bij hem...
Wat zou het verschil zijn? Of denk ik nu naif als of daar geen verschil in zit?
MMR
vrijdag 16 april 2010 om 22:33
vrijdag 16 april 2010 om 22:34
quote:MMR schreef op 16 april 2010 @ 22:30:
Maar wat nou als je geen kids kan krijgen, of je partner ga je dan ook weg? Of is het dan opeens anders?
Ik denk dat ik toch wel bij hem zou blijven...ik wil heel graag kids, maar ik hou ook ontzettend veel van mijn lieverd. Als we bv samen geen kinderen kunnen krijgen blijf ik ook gewoon bij hem...
Wat zou het verschil zijn? Of denk ik nu naif als of daar geen verschil in zit?
MMR
Ik denk dat het verschil is dat je dan weet dat je samen een wens hebt, die je samen een plek moet geven omdat je hem niet kunt vullen. Als één van de twee een tegengestelde wens heeft ten opzichte van de ander, heb je een soort kloof tussen je in staan die je niet kunt overbruggen.
Je moet bedenken wat je over 10 jaar wilt: met deze man zijn, of met een paar koters om je heen. het kan niet allebei, en alleen jij kunt bepalen welk gevoel het sterkst is.
Sterkte!
Maar wat nou als je geen kids kan krijgen, of je partner ga je dan ook weg? Of is het dan opeens anders?
Ik denk dat ik toch wel bij hem zou blijven...ik wil heel graag kids, maar ik hou ook ontzettend veel van mijn lieverd. Als we bv samen geen kinderen kunnen krijgen blijf ik ook gewoon bij hem...
Wat zou het verschil zijn? Of denk ik nu naif als of daar geen verschil in zit?
MMR
Ik denk dat het verschil is dat je dan weet dat je samen een wens hebt, die je samen een plek moet geven omdat je hem niet kunt vullen. Als één van de twee een tegengestelde wens heeft ten opzichte van de ander, heb je een soort kloof tussen je in staan die je niet kunt overbruggen.
Je moet bedenken wat je over 10 jaar wilt: met deze man zijn, of met een paar koters om je heen. het kan niet allebei, en alleen jij kunt bepalen welk gevoel het sterkst is.
Sterkte!
vrijdag 16 april 2010 om 22:36
Ja, ik zou mijn relatie erom verbreken.. omdat ik denk dat het op lange termijn tussen jullie in zou staan..
MMR vraagt daarop hoe de reactie zou zijn als je geen kinderen kon krijgen of je partner... tja.....
Wij hebben het daar wel over gehad omdat er een wezenlijk risico was. Ik zou er begrip voor hebben gehad als mijn man dan weg was gegaan... Hij zegt op zijn beurt.. als wij het zelf niet kunnen dan gaan we voor adoptie, en daar kon/kan ik wel in meegaan...
AL met al is het een lastige kwestie en zeker het als als als is een natuurlijk koffiedik kijken, je weet pas hoe je reageert als je voor zo`n situatie komt te staan denk ik.
Maar er is een verschil tussen niet willen en niet kunnen... en bij dat eerste denk ik dat dat na lange tijd tussen je in komt te staan...
Moeilijke kwestie.. succes!
MMR vraagt daarop hoe de reactie zou zijn als je geen kinderen kon krijgen of je partner... tja.....
Wij hebben het daar wel over gehad omdat er een wezenlijk risico was. Ik zou er begrip voor hebben gehad als mijn man dan weg was gegaan... Hij zegt op zijn beurt.. als wij het zelf niet kunnen dan gaan we voor adoptie, en daar kon/kan ik wel in meegaan...
AL met al is het een lastige kwestie en zeker het als als als is een natuurlijk koffiedik kijken, je weet pas hoe je reageert als je voor zo`n situatie komt te staan denk ik.
Maar er is een verschil tussen niet willen en niet kunnen... en bij dat eerste denk ik dat dat na lange tijd tussen je in komt te staan...
Moeilijke kwestie.. succes!
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
vrijdag 16 april 2010 om 22:38
Ik heb het andersom wel gedaan: hij wel heel sterke kinderwens en ik niet.
Ik heb toen besloten ermee te stoppen, omdat ik hem de vervulling van zijn grote wens niet wilde onthouden.
Was voor allebei erg zwaar en verdrietig, maar ik weet dat hij nu twee zoontjes heeft en daar erg gelukkig mee is en dat verzacht wel wat.
Maar als het andersom zou zijn weet ik het niet, dat lijkt me nog moeilijker! Sterkte met je keuze.
Ik heb toen besloten ermee te stoppen, omdat ik hem de vervulling van zijn grote wens niet wilde onthouden.
Was voor allebei erg zwaar en verdrietig, maar ik weet dat hij nu twee zoontjes heeft en daar erg gelukkig mee is en dat verzacht wel wat.
Maar als het andersom zou zijn weet ik het niet, dat lijkt me nog moeilijker! Sterkte met je keuze.
Huts!
vrijdag 16 april 2010 om 22:39
Voor mij zou het einde relatie hebben betekend. We spraken ook al vroeg over onze kinderwens: zo rond de 20 jaar en voordat we samen gingen wonen. Klinkt misschien heel hard, maar ik wist gewoon dat ik kinderen wilde.
Een paar jaar daarvoor waren overburen van ons uit mekaar gegaan. Ze wilden beiden geen kinderen maar na jaren bij mekaar raakten ze op mekaar uitgekeken en wilde hij scheiden. Toen was zijn nieuwe vriendin binnen een paar maanden zwanger en de ex kreeg spijt... Helaas was ze toen al de 45 gepasseerd.
Een paar jaar daarvoor waren overburen van ons uit mekaar gegaan. Ze wilden beiden geen kinderen maar na jaren bij mekaar raakten ze op mekaar uitgekeken en wilde hij scheiden. Toen was zijn nieuwe vriendin binnen een paar maanden zwanger en de ex kreeg spijt... Helaas was ze toen al de 45 gepasseerd.
vrijdag 16 april 2010 om 22:39
Ja! Een kinderwens kun je in mijn ogen niet negeren.
Dat is gewoon een heel sterk gevoel. Althans, bij mij wel.
Als hij ze pertinent NIET had gewilt denk ik dat onze relatie geen stand had gehouden.
Mijn man had ook wel twijfels,(bang om zn vrijheid kwijt te raken, dat soort dingen)maar toen we op kraamvisite waren bij vrienden van hem was ie 'om'.
Een jaar later is onze dochter geboren...(we waren toen 2,5 jaar bij elkaar).
3 jaar later kwam daar onze zoon bij.
Dat is gewoon een heel sterk gevoel. Althans, bij mij wel.
Als hij ze pertinent NIET had gewilt denk ik dat onze relatie geen stand had gehouden.
Mijn man had ook wel twijfels,(bang om zn vrijheid kwijt te raken, dat soort dingen)maar toen we op kraamvisite waren bij vrienden van hem was ie 'om'.
Een jaar later is onze dochter geboren...(we waren toen 2,5 jaar bij elkaar).
3 jaar later kwam daar onze zoon bij.
vrijdag 16 april 2010 om 22:48
Ik denk het niet in mijn geval. We zijn al heel lang samen en vroeguh vonden we kinderen 'logisch'. Naarmate we verder in de 20 kwamen was het niet meer vanzelfsprekend en wilden we allebei niet meer. Wel hebben we besproken wat we zouden doen als een van ons ineens wel zou willen. Maar omdat we al zo gewend waren aan het idee van samen oud worden, hebben we toen besproken dat het ons niet de relatie zou kosten, zo stonden we er allebei in. Inmiddels is het niet meer aan de orde trouwens...
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
vrijdag 16 april 2010 om 23:16
vrijdag 16 april 2010 om 23:20
Bedankt voor de reacties allemaal!
Uiteraard bestaat de kans dat ik geen kinderen kan krijgen, maar dat zullen we niet weten zolang we het niet proberen.
Maar proberen zullen we het niet, omdat je dan toch eerst samen tot dat besluit komt...
quote:Suze2 schreef op 16 april 2010 @ 22:36:
De forumgeschiedenis leert dat in de meeste gevallen de man na een paar jaar praten en wennen omgaat en toch de kinderwens van zijn partner vervuld. De vraag is of jij met "in de meeste gevallen" en "paar jaar" kunt leven.
En ja, zo zou het het ook kunnen gaan en ik lees het ook terug in een aantal andere reacties, maar goed, gok je daar dan op? En hoe lang wacht je dan nog?
Daarbij komt dat ik vind dat ik zijn keuze ook te respecteren heb, als dit echt is hoe ie er over denkt. Ik kan en wil hem daarin niets opdringen, net zoals hij van mij niet kan verlangen dat ik er niet aan toegeef.
Maar ik hou natuurlijk niet ineens minder van 'm!
We hebben het echt leuk samen... en ik zag het heel stiekem best wel een beetje voor me ook al
Uiteraard bestaat de kans dat ik geen kinderen kan krijgen, maar dat zullen we niet weten zolang we het niet proberen.
Maar proberen zullen we het niet, omdat je dan toch eerst samen tot dat besluit komt...
quote:Suze2 schreef op 16 april 2010 @ 22:36:
De forumgeschiedenis leert dat in de meeste gevallen de man na een paar jaar praten en wennen omgaat en toch de kinderwens van zijn partner vervuld. De vraag is of jij met "in de meeste gevallen" en "paar jaar" kunt leven.
En ja, zo zou het het ook kunnen gaan en ik lees het ook terug in een aantal andere reacties, maar goed, gok je daar dan op? En hoe lang wacht je dan nog?
Daarbij komt dat ik vind dat ik zijn keuze ook te respecteren heb, als dit echt is hoe ie er over denkt. Ik kan en wil hem daarin niets opdringen, net zoals hij van mij niet kan verlangen dat ik er niet aan toegeef.
Maar ik hou natuurlijk niet ineens minder van 'm!
We hebben het echt leuk samen... en ik zag het heel stiekem best wel een beetje voor me ook al
vrijdag 16 april 2010 om 23:33
Ik heb mijn vriend op zijn 39ste jaar leren kennen, zónder kids.
Al zijn voorgaande relaties zijn daar op gestrand. Hij géén kids, zijn gewezen vriendinnen wél.
Dat ik al twee tieners had uit een eerder huwelijk daar had hij helemaal geen moeite mee.
Wat is voor je vriend een reden dat hij geen kids wilt. Zijn zijn argumenten te weerleggen, zijn deze uiteindelijk nog om te buigen?
In het geval van mijn vriend was de reden héél duidelijk. Hij heeft een verstandelijk gehandicapte zus, zijn vader is al jong overleden omdat ze fysiek in die familie érg zwak zijn. Van zijn moeders kant lopen er veel schizofrenen en autisten rond, waarvan zijn eigen moeder manisch depressief is.
Voor hem een hele goede reden om geen kids van hemzelf op de wereld te zetten.
Gelukkig is hij stapelgek op mijn kids, maar met dat hele jonge grut heeft hij niet veel mee. Ik heb het getroffen.
Ik weet niet hoe oud je vriend is en wat de reden is waarom hij geen kids wilt, maar probeer te handelen naar wat je gevoel je ingeeft.
In de kraamzorg heb ik ook "oudere" kraamvrouwen meegemaakt waarvan eerdere relaties stuk gelopen waren vanwege partners die geen kids wilden en toch bleven doormodderen. Hun biologische klok tikte steeds verder, maar hebben ze uiteindelijk met hun huidige partner toch een kindje gekregen.
Mannen zijn vaak heel principieel als het op wel/geen kinderen aankomt. In jouw geval, je hebt nu 2 jaar een relatie zou ik niet al te lang meer wachten als hij steevast bij zijn beslissing blijft.
Héél vervelend, maar denk dan wel dat je beter af bent bij een partner die wél kids wilt.
Het is een beslissing voor je toekomst. Besluit je (ondanks je eigen verlangen naar kinderen) in zijn keuze mee te gaan dan zul je vroeg of laat wroeging krijgen en er niet gelukkig mee zijn.
Ik wens je veel sterkte toe in je keuze, want dit lijkt me een knap lastig iets,
liefs Tine
Al zijn voorgaande relaties zijn daar op gestrand. Hij géén kids, zijn gewezen vriendinnen wél.
Dat ik al twee tieners had uit een eerder huwelijk daar had hij helemaal geen moeite mee.
Wat is voor je vriend een reden dat hij geen kids wilt. Zijn zijn argumenten te weerleggen, zijn deze uiteindelijk nog om te buigen?
In het geval van mijn vriend was de reden héél duidelijk. Hij heeft een verstandelijk gehandicapte zus, zijn vader is al jong overleden omdat ze fysiek in die familie érg zwak zijn. Van zijn moeders kant lopen er veel schizofrenen en autisten rond, waarvan zijn eigen moeder manisch depressief is.
Voor hem een hele goede reden om geen kids van hemzelf op de wereld te zetten.
Gelukkig is hij stapelgek op mijn kids, maar met dat hele jonge grut heeft hij niet veel mee. Ik heb het getroffen.
Ik weet niet hoe oud je vriend is en wat de reden is waarom hij geen kids wilt, maar probeer te handelen naar wat je gevoel je ingeeft.
In de kraamzorg heb ik ook "oudere" kraamvrouwen meegemaakt waarvan eerdere relaties stuk gelopen waren vanwege partners die geen kids wilden en toch bleven doormodderen. Hun biologische klok tikte steeds verder, maar hebben ze uiteindelijk met hun huidige partner toch een kindje gekregen.
Mannen zijn vaak heel principieel als het op wel/geen kinderen aankomt. In jouw geval, je hebt nu 2 jaar een relatie zou ik niet al te lang meer wachten als hij steevast bij zijn beslissing blijft.
Héél vervelend, maar denk dan wel dat je beter af bent bij een partner die wél kids wilt.
Het is een beslissing voor je toekomst. Besluit je (ondanks je eigen verlangen naar kinderen) in zijn keuze mee te gaan dan zul je vroeg of laat wroeging krijgen en er niet gelukkig mee zijn.
Ik wens je veel sterkte toe in je keuze, want dit lijkt me een knap lastig iets,
liefs Tine
zaterdag 17 april 2010 om 00:57
Toen ik bijna 30 was, is om deze reden mijn relatie verbroken. We hadden er al een aantal jaar gesprekken over, maar kwamen niet tot elkaar. Uiteindelijk besloot mijn vriend de relatie te verbreken, zodat mijn kinderwens de kans zou krijgen. Ik kon het niet, die relatie verbreken. We hielden heel veel van elkaar en hadden het samen heel goed.
Toch wisten we dat het op een bepaald punt stuk zou lopen. Als we bij elkaar gebleven waren, was de kans groot geweest dat ik op den duur toch het gemis zou gaan ervaren en hem dat zou gaan verwijten. We hadden liefde genoeg om altijd bij elkaar te blijven, maar over dat punt zouden we niet heen komen. En wellicht was het voor mij dan te laat. Dus verbrak hij onze mooie relatie, toen ik 29 was. Dat was hartverscheurend.
Nu ben ik bijna 10 jaar verder. Mijn dochter is net 7 jaar geworden. Ze is niet geboren in een relatie die zoveel liefde in zich had als die relatie, en we zijn ook uit elkaar gegaan toen dochter nog jong was. We voeden haar op in goed co-ouderschap.
Toen dochter een jaar of anderhalf was, heb ik mijn ex een mail gestuurd met fotro's. Ik schreef hem dat ik hem nog altijd miste, maar dat ik, als ik naar mijn dochter keek, ik hem alleen maar oneindig dankbaar kon zijn dat hij me vrij had gelaten. De liefde voor mijn kind, daar kan geen relatie tegenop.
Afgelopen zomer heb ik een man leren kennen, waarmee ik nu een relatie heb die de relatie met mijn ex overtreft. Hij heeft ook kinderen, en dat maakt het hier en daar wel gecompliceerd. Maar we gaan ervoor. Ik ben gelukkiger dan ooit. Gelukkiger dan ik was in de relatie met mijn ex, die geen kinderen wilde. Omdat dat altijd tussen ons in stond. Gelukkiger dan in de relatie met de vader van mijn kind, omdat wij vooral liefde voor elkaar voelden als ouders van onze dochter maar als partners niet geschikt waren voor elkaar.
Als ik terug zou gaan in de tijd, zou ik de keuze nu wel kunnen maken. Omdat ik nu weet, dat ik ook zonder mijn ex gelukkig kan zijn. Ik ben jaren alleen met mijn dochter geweest en was heel gelukkig in die situatie. En nu voegt mijn vriend daar nog een dosis geluk aan toe.
Toch wisten we dat het op een bepaald punt stuk zou lopen. Als we bij elkaar gebleven waren, was de kans groot geweest dat ik op den duur toch het gemis zou gaan ervaren en hem dat zou gaan verwijten. We hadden liefde genoeg om altijd bij elkaar te blijven, maar over dat punt zouden we niet heen komen. En wellicht was het voor mij dan te laat. Dus verbrak hij onze mooie relatie, toen ik 29 was. Dat was hartverscheurend.
Nu ben ik bijna 10 jaar verder. Mijn dochter is net 7 jaar geworden. Ze is niet geboren in een relatie die zoveel liefde in zich had als die relatie, en we zijn ook uit elkaar gegaan toen dochter nog jong was. We voeden haar op in goed co-ouderschap.
Toen dochter een jaar of anderhalf was, heb ik mijn ex een mail gestuurd met fotro's. Ik schreef hem dat ik hem nog altijd miste, maar dat ik, als ik naar mijn dochter keek, ik hem alleen maar oneindig dankbaar kon zijn dat hij me vrij had gelaten. De liefde voor mijn kind, daar kan geen relatie tegenop.
Afgelopen zomer heb ik een man leren kennen, waarmee ik nu een relatie heb die de relatie met mijn ex overtreft. Hij heeft ook kinderen, en dat maakt het hier en daar wel gecompliceerd. Maar we gaan ervoor. Ik ben gelukkiger dan ooit. Gelukkiger dan ik was in de relatie met mijn ex, die geen kinderen wilde. Omdat dat altijd tussen ons in stond. Gelukkiger dan in de relatie met de vader van mijn kind, omdat wij vooral liefde voor elkaar voelden als ouders van onze dochter maar als partners niet geschikt waren voor elkaar.
Als ik terug zou gaan in de tijd, zou ik de keuze nu wel kunnen maken. Omdat ik nu weet, dat ik ook zonder mijn ex gelukkig kan zijn. Ik ben jaren alleen met mijn dochter geweest en was heel gelukkig in die situatie. En nu voegt mijn vriend daar nog een dosis geluk aan toe.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 17 april 2010 om 08:17
BrightEyes, lijkt me een erg waardevolle post van Poez. En ik denk ook zeker dat je met meerdere mensen gelukkig kunt worden. Wat fijn voor je Poez, heel mooi geschreven.
Wat mij betreft ligt het anders omdat ik niet altijd kinderen heb gewild, we wilden in eerste instantie allebei niet. Het is nooit een issue geweest tussen ons. En toen wij een relatie starten waren we op een leeftijd waarbij je het nog niet over dat soort dingen hebt .
Toen we er wel over gingen praten was dus duidelijk dat we allebei niet wilden. Wel wisten we dat er een gevoel op kon komen, maar dat wat wij samen hebben is zo sterk door allerlei dingen die gebeurd zijn, dat zouden we allebei niet op willen geven. Wel hadden we besproken dat als er een ongelukje zou gebeuren, dit kindje wel welkom zou zijn (je weet tenslotte maar nooit, we vonden het fijn dat van te voren al besproken te hebben). Uiteindelijk begon man erover (door een trigger) en al pratende kwamen we er eigenlijk achter dat we eigenlijk allebei wél wilden. Heel mooi en fijn dat dat gelijk op liep dus.
BrightEyes, in jouw geval weet ik niet wat ik zou doen. Twee jaar is lang, maar ook weer niet heel lang. Heb je altijd al kinderen gewild? Kun je je een toekomst zonder kinderen voorstellen? Wat zijn de redenen van je vriend om geen kinderen te willen? Sterkte met de situatie, lijkt me erg moeilijk.
Wat mij betreft ligt het anders omdat ik niet altijd kinderen heb gewild, we wilden in eerste instantie allebei niet. Het is nooit een issue geweest tussen ons. En toen wij een relatie starten waren we op een leeftijd waarbij je het nog niet over dat soort dingen hebt .
Toen we er wel over gingen praten was dus duidelijk dat we allebei niet wilden. Wel wisten we dat er een gevoel op kon komen, maar dat wat wij samen hebben is zo sterk door allerlei dingen die gebeurd zijn, dat zouden we allebei niet op willen geven. Wel hadden we besproken dat als er een ongelukje zou gebeuren, dit kindje wel welkom zou zijn (je weet tenslotte maar nooit, we vonden het fijn dat van te voren al besproken te hebben). Uiteindelijk begon man erover (door een trigger) en al pratende kwamen we er eigenlijk achter dat we eigenlijk allebei wél wilden. Heel mooi en fijn dat dat gelijk op liep dus.
BrightEyes, in jouw geval weet ik niet wat ik zou doen. Twee jaar is lang, maar ook weer niet heel lang. Heb je altijd al kinderen gewild? Kun je je een toekomst zonder kinderen voorstellen? Wat zijn de redenen van je vriend om geen kinderen te willen? Sterkte met de situatie, lijkt me erg moeilijk.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 17 april 2010 om 09:34
Poezewoes, heel erg bedankt! En wat een mooi verhaal, fijn voor je
Zusje78, uiteraard besef ik dat er nog meer mensen rondlopen, waar ik zomaar heel gelukkig mee zou kunnen worden.
Echter, na meerdere relaties gehad te hebben met mannen die niet echt goed voor mijn ego te noemen waren (en dan druk ik me erg subtiel uit), is huidige vriend er één waar ik zuinig op moet zijn.
Hij is oprecht goed voor me en ik kan oprecht zeggen dat ik ik heel veel van 'm hou. Dus in dat opzicht is twee jaar best wel lang. Toch?
Ja, ik wil echt heel graag kinderen, dat is nooit anders geweest (ben achteraf wel blij dat het in eerdere relaties niet zover gekomen is).
En het begint nu wel echt te "jeuken", zal de leeftijd zijn?
En hoewel 30 niet het einde van de kinderwereld is, is het in mijn beleving wel een leeftijd waarop je dat soort zaken wel helder wilt hebben. Nog een paar jaar wachten kan ook ineens betekenen dat je te laat bent...
Zusje78, uiteraard besef ik dat er nog meer mensen rondlopen, waar ik zomaar heel gelukkig mee zou kunnen worden.
Echter, na meerdere relaties gehad te hebben met mannen die niet echt goed voor mijn ego te noemen waren (en dan druk ik me erg subtiel uit), is huidige vriend er één waar ik zuinig op moet zijn.
Hij is oprecht goed voor me en ik kan oprecht zeggen dat ik ik heel veel van 'm hou. Dus in dat opzicht is twee jaar best wel lang. Toch?
Ja, ik wil echt heel graag kinderen, dat is nooit anders geweest (ben achteraf wel blij dat het in eerdere relaties niet zover gekomen is).
En het begint nu wel echt te "jeuken", zal de leeftijd zijn?
En hoewel 30 niet het einde van de kinderwereld is, is het in mijn beleving wel een leeftijd waarop je dat soort zaken wel helder wilt hebben. Nog een paar jaar wachten kan ook ineens betekenen dat je te laat bent...
zaterdag 17 april 2010 om 09:40
ik wil je relatie absoluut niet bagataliseren hoor . En ik geloof dat je echt veel van je vriend houdt en begrijp dat je hem niet zomaar op wil geven. Maar jouw kinderwens klinkt minstens zo sterk en al lang aanwezig...
Wat voor beweegredenen heeft hij voor het niet willen hebben van kinderen? Het maakt natuurlijk in principe niet uit, niet willen is niet willen, maar toch zegt het misschien wat meer over de situatie.
Wat voor beweegredenen heeft hij voor het niet willen hebben van kinderen? Het maakt natuurlijk in principe niet uit, niet willen is niet willen, maar toch zegt het misschien wat meer over de situatie.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
