Psyche
alle pijlers
Goede dag, slechte dag
donderdag 24 september 2009 om 13:13
Omdat ik in Stap voor Stap alleen maar positief mag wil schrijven, open ik dit topic. Soms heb ik goede dagen, vaak heb ik kutdagen. En dat moet ik kwijt. En dat wil ik hier kwijt. En zo zijn er vast nog meer mede forummers. Iedereen is welkom! Lees wat je wil lezen!
Ik ben Choco, was ben depressief en gediagnosticeerd met een angststoornis met depressieve gedachten en gevoelens.
Ik zit aan de AD en oxazepam en ik kom niet veel buiten ik ben weer bezig mijn leven op te pakken. Ik hoop dat ik hier mijn verhaal kwijt mag doe gewoon elke dag hier mijn verhaal en nodig anderen ook uit dit hier te doen. Want dit forum helpt me.
Ik ben Choco, was ben depressief en gediagnosticeerd met een angststoornis met depressieve gedachten en gevoelens.
Ik zit aan de AD en oxazepam en ik kom niet veel buiten ik ben weer bezig mijn leven op te pakken. Ik hoop dat ik hier mijn verhaal kwijt mag doe gewoon elke dag hier mijn verhaal en nodig anderen ook uit dit hier te doen. Want dit forum helpt me.
anoniem_77625 wijzigde dit bericht op 04-11-2009 13:32
Reden: OP aangepast
Reden: OP aangepast
% gewijzigd
zaterdag 17 april 2010 om 16:54
Mooi verhaal van je 2 kanten GE. Herkenbaar ook.
Ik heb lange tijd met 2 kanten geleefd zonder het zelf echt door te hebben. Tijdens mijn studie bijvoorbeeld.
Buitenshuis (of eigenlijk al buiten mijn studentenkamer - ik bedoel in onze gezamenlijke woonkamer studentenhuis) was ik leuke Moon, gezellig, sociaal, etc. Overal voor in.
Als ik op mijn kamer was zat ik vaak achter de PC (ja ook gezellig te doen, MSN enzo) maar hing ook vaak maar wat op bed of bank.
Opruimen deed ik te weinig. Slapen deed ik slecht. Eten soms ook slecht. Als ik me rot voelde schreef ik in een dagboek of op mijn computer, dingen die niet voor anderen bestemd waren. Vooral tijdens het wakker liggen kon ik wazige dingen schrijven.
Had (en heb) een prikkelbare darm en bij tijd en wijle was ik daar erg verdrietig over. Of erg mee bezig in de zin van diëten proberen, veel over lezen, etc. Nieuwe huismiddeltjes uitproberen, etc etc.
Dat was een beetje mijn wereld waar ik soms in verdwaalde. Ik deelde het soms met de buitenwereld, maar vaak ook niet. De gesprekken gingen meer over positieve dingen, mannen, dingen die we gingen doen, etc etc.
Was toen niet depressief ofzo maar de donkere kant was wel degelijk in ontwikkeling.
Ik denk dat ik nu - jaren later - iets meer de twee kanten weer verenigd heb in één persoon. Op een dag dat het goed gaat kan ik ook wel ns een uurtje op bed gaan liggen om te relaxen. Daarna ff mijn haar opnieuw doen en dan kan ik weer de wereld in. Dat uurtje houdt nu niet in dat ik eerst verdrietig moet zijn of uitgeput of depressief... nee gewoon even relaxen.
Ik sla hele stukken over in t verhaal. Kort samengevat is in 2005 de leuke kant even helemaal verdwenen geweest en was er alleen nog een depressief persoon. Ohja mijn diagnose is manisch depressief, dan weet je dat ook
Je hebt veel therapie gehad schreef je. Heb je ook medicijnen gebruikt? Soms kan dat helpen, haalt het de scherpe kantjes er een beetje af en zorgt het bijvoorbeeld dat je beter slaapt. Of uberhaubt slaapt.
Ik zal soms dingen vragen die je misschien al verteld hebt maar ik forum zo veel dat ik wel eens iets vergeet wat ik al gelezen heb.
Verhuizen beter niet doen als je het niet aan kan. Echt... als er iets is wat me echt een paar keer in de put geholpen heeft...
Dan is het dus verhuizen.
Ik heb lange tijd met 2 kanten geleefd zonder het zelf echt door te hebben. Tijdens mijn studie bijvoorbeeld.
Buitenshuis (of eigenlijk al buiten mijn studentenkamer - ik bedoel in onze gezamenlijke woonkamer studentenhuis) was ik leuke Moon, gezellig, sociaal, etc. Overal voor in.
Als ik op mijn kamer was zat ik vaak achter de PC (ja ook gezellig te doen, MSN enzo) maar hing ook vaak maar wat op bed of bank.
Opruimen deed ik te weinig. Slapen deed ik slecht. Eten soms ook slecht. Als ik me rot voelde schreef ik in een dagboek of op mijn computer, dingen die niet voor anderen bestemd waren. Vooral tijdens het wakker liggen kon ik wazige dingen schrijven.
Had (en heb) een prikkelbare darm en bij tijd en wijle was ik daar erg verdrietig over. Of erg mee bezig in de zin van diëten proberen, veel over lezen, etc. Nieuwe huismiddeltjes uitproberen, etc etc.
Dat was een beetje mijn wereld waar ik soms in verdwaalde. Ik deelde het soms met de buitenwereld, maar vaak ook niet. De gesprekken gingen meer over positieve dingen, mannen, dingen die we gingen doen, etc etc.
Was toen niet depressief ofzo maar de donkere kant was wel degelijk in ontwikkeling.
Ik denk dat ik nu - jaren later - iets meer de twee kanten weer verenigd heb in één persoon. Op een dag dat het goed gaat kan ik ook wel ns een uurtje op bed gaan liggen om te relaxen. Daarna ff mijn haar opnieuw doen en dan kan ik weer de wereld in. Dat uurtje houdt nu niet in dat ik eerst verdrietig moet zijn of uitgeput of depressief... nee gewoon even relaxen.
Ik sla hele stukken over in t verhaal. Kort samengevat is in 2005 de leuke kant even helemaal verdwenen geweest en was er alleen nog een depressief persoon. Ohja mijn diagnose is manisch depressief, dan weet je dat ook
Je hebt veel therapie gehad schreef je. Heb je ook medicijnen gebruikt? Soms kan dat helpen, haalt het de scherpe kantjes er een beetje af en zorgt het bijvoorbeeld dat je beter slaapt. Of uberhaubt slaapt.
Ik zal soms dingen vragen die je misschien al verteld hebt maar ik forum zo veel dat ik wel eens iets vergeet wat ik al gelezen heb.
Verhuizen beter niet doen als je het niet aan kan. Echt... als er iets is wat me echt een paar keer in de put geholpen heeft...
Dan is het dus verhuizen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 18 april 2010 om 15:10
Ja, je mag even heel kwaad zijn.
Heel terecht.
Het zou kunnen dat de gevoelens die je nu gaat krijgen even los staan van je normale 'perikelen'. Dus dat ze wel heel heftig zijn maar iets wat alle mensen zouden hebben.
(niet bagatelliserend bedoeld)
Schaam je vooral niet.
Heel terecht.
Het zou kunnen dat de gevoelens die je nu gaat krijgen even los staan van je normale 'perikelen'. Dus dat ze wel heel heftig zijn maar iets wat alle mensen zouden hebben.
(niet bagatelliserend bedoeld)
Schaam je vooral niet.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 18 april 2010 om 20:42
Wat heftig GE! En wat lief van LA dat ze zo'n aanbod doet.
Met mij gaat het wel goed. Ben dit weekend weg geweest naar de efteling met nichtje, neefje, een vriend en mijn man.
Was wel erg druk dus heb beide dagen een extra ap. ingenomen.
Hoorde heel de tijd in mijn hoofd mijn neefje aan mijn man vragen: Maar waarom is tante IBI dan dood? Vond ze mij niet lief meer?
Heel vervelend om dat heel de tijd te horen. Zeker omdat ik weet dat ik in dit scenario niet per ongeluk dood was gegaan.
Met mij gaat het wel goed. Ben dit weekend weg geweest naar de efteling met nichtje, neefje, een vriend en mijn man.
Was wel erg druk dus heb beide dagen een extra ap. ingenomen.
Hoorde heel de tijd in mijn hoofd mijn neefje aan mijn man vragen: Maar waarom is tante IBI dan dood? Vond ze mij niet lief meer?
Heel vervelend om dat heel de tijd te horen. Zeker omdat ik weet dat ik in dit scenario niet per ongeluk dood was gegaan.
zondag 18 april 2010 om 21:00
Ow... ik heb zoiets vorig jaar op een festival gehad. Sta je te swingen en denk je tussendoor aan hoe je begrafenis er uit moet zien.
Heel vervelend. Wel herkenbaar dus ook.
Heb je komende dagen kans om rustig aan te doen? Ik zou dat na een dag efteling absoluut nodig hebben
Blij dat ik de straat niet op geweest ben vandaag
Heel vervelend. Wel herkenbaar dus ook.
Heb je komende dagen kans om rustig aan te doen? Ik zou dat na een dag efteling absoluut nodig hebben
Blij dat ik de straat niet op geweest ben vandaag
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
